คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : EP 24 100%
24
สัตว์ปีศาจสองตนสะดุ้งเฮือกราวกับได้ยินใครบางคนด่าอย่างรุนแรงทำให้เผลอหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง ดวงตาคมทั้งสองกระพริบปริบก่อนจะผ่อนลมหายใจเล็กน้อย
แน่นอนว่าทั้งสองไม่คิดที่จะกลับไปที่ถ้ำที่เคยอยู่แน่นอน เพราะอยู่ไปก็ปวดใจชวนให้นึกถึงแต่เรือนร่างบอบบางกับใบหน้าหวานติดตาที่มีแต่รอยยิ้มประดับเท่านั้น ความคิดของทั้งไลน์และฟอกซ์ตรงกันตรงที่ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะออกเดินทางอีกครั้ง
ดวงตะวันลับของฟ้าสับเปลี่ยนให้จันทราดำเนินการต่อแทน แสงนวลตาทำให้จิตใจของทั้งสองผ่อนคลายมายิ่งขึ้นแต่ก็เท่านั้น... มันไม่เคยช่วยให้สามารถลืมเลือนใบหน้านั้นได้แม้เสี้ยววินาที
“ไลน์...” ร่างโปร่งเรียกเพื่อนเบาๆ ดวงตาเรียวจ้องมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวพราวระยับ “ไลน์...”
“อะไร?” เสียงทุ้มตอบกลับมาแผ่วเบาไม่หนักแน่นอย่างที่ควรเป็นเพียงเพราะการจากไปของคนๆ เดียวถึงกับทำให้เจ้าชายผู้สูงศักดิ์แปรเปลี่ยนไป “เรียกอยู่ได้”
“ข้า... คิดถึงชิพจัง”
“อืม” ไลน์รับคำเบาๆ พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะแผ่หลาลงไปนอนกับพื้นจ้องมองดาวในสภาพเดียวกับฟอกซ์ที่นอนลงไปกับพื้นหญ้านานแล้ว “ข้าก็เหมือนกัน”
“ข้าว่า... หลับกันดีกว่านะ” ฟอกซ์ถอนหายใจยาวแล้วปิดเปลือกตาลงช้าๆ “เผื่อว่า... ความคิดถึงนี่มันจะหายไปบ้าง... แม้เล็กน้อย... ก็ยังดี...”
ร่างสูงปรายตามองเพื่อนข้างๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี ความคิดในหัวช่างแตกต่างกับของเพื่อนตนนี้เสียเหลือเกิน
...ไม่ว่าอย่างไร... ก็ไม่อาจลืมได้... ไม่มีทางลืมเลือนได้... แม้แต่หลับฝัน... ก็ยังคงเห็นใบหน้านั้นลอยมาอยู่เรื่อยไป... ไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตา... ไม่มีวัน...
ความฝันที่เหมือนกันของทั้งสองราวกับลางบอกเหตุชิ้นเยี่ยม ทว่า... จะได้ผลดีหรือผลเสีย... ขึ้นอยู่กับตัวเองแล้ว... ไลน์... ฟอกซ์...
“คำทำนาย... ใหม่! อนาคตมีการเปลี่ยนแปลง เพราะ... เทพท่านหนึ่ง... ผู้ซึ่งเป็นจุดศูนย์รวมใจของบรรดาเทพทั้งหลาย จะมา... พรากสิ่งสำคัญในชีวิตของพวกเจ้าไป... จงพยายาม... จงตะเกียดตะกาย... จงเสาะแสวงหา... วิธีที่จะเอาของรักกลับคืนมา... แม้จะเป็นไปไม่ได้... แม้จะผิด... แม้จะถูกฆ่าก็ตาม!!”
ถ้อยคำราวกับย้ำเตือนถึงสิ่งที่ควรกระทำในกาลต่อไป หากแต่สัตว์ปีศาจทั้งสองตนจะสนใจเรื่องนี้หรือไม่... ขึ้นอยู่กับตนเอง...
วันรุ่งขึ้นตอนเช้า...
สัตว์ปีศาจหนุ่มสองตนนั่งเหม่อลอยตั้งแต่ตื่นนอน จุดหมายของดวงตานั้นไม่มีใครรู้ยกเว้นแต่เจ้าตัวเอง... ซึ่งก็เป็นที่ไหนไม่ได้นอกจากที่ๆ ร่างบอบบางอยู่ในตอนนี้ ความรู้สึกทั้งหมดด้านชาไปหมด เพราะรักมากเกินไป... รักร่างบอบบางนั้นมากเกินไป... รักมาก... จนแทบทนไม่ไหว... ทนความสูญเสียที่เกิดขึ้นไม่ไหว... เจ็บปวด... ราวกับตายทั้งเป็น... ช่างน่าขัน... สัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่และมีพลังมากทั้งสองตน... กลับพ่ายแพ้ให้กับเทพที่ไม่ได้รับการฝึกให้ใช้พลัง... แพ้ด้วยจิตใจหาใช่ร่างกาย...
ความคิดเผลอขึ้นมาเพียงแว๊บเดียว... ก่อนจะเลือนหายไปเพราะมันเป็นความคิดที่ไม่มีวันเป็นจริง...
ลองรักตนอื่นดูสิ
ไม่ว่าอีกนานแค่ไหนก็ไม่มีวันเป็นไปได้... ไม่มีวัน...
ไม่เคยเปลี่ยนใจได้... เพียรพยายามสั่งให้เลิกคิดถึง... เลิกโหยหา... เลิกรัก... แต่เป็นไปไม่ได้... มันทรมานเกินไป... ทรมานมากเกินไป... หยาดน้ำตาที่ไม่เคยไหลริน... ก็เอ่อล้นยามที่ต้องเดินจากมา...
“..........” เสียงร่ำไห้จางหายไป
เหลือแต่เพียงร่างบอบบางที่เอาแต่มองเหม่อทั้งวันไม่ทำอะไร ไม่กิน ไม่อาบน้ำ (!?) และดูเกือบจะเหมือนไร้ลมหายใจแล้วด้วยซ้ำ ร่างบอบบางไร้เรี่ยวแรงเอนพิงต้นไม้ที่คอยเป็นที่กำบังแดดให้ตลอดเกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา
ชิพคงไม่รู้หรอกว่าคนที่คอยเรียกตนว่าพี่ชายบัดนี้กำลังหัวเสียอย่างสุดขีดเพราะเข้ามาภายในป่านี้ไม่ได้ เพราะเหล่าต้นไม้และสรรพสัตว์ทั้งหลายต่างไม่ต้องการให้ใครคนไหนมารบกวนเวลาแห่งความสงบของร่างบาง
“ปัดโธ่เว้ย!” ดวงตาสีฟ้าขุ่นมัวอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะหันขวับกลับไปเมื่อมีใครบางคนตบเข้าที่บ่าของเขาอย่างสนิทสนม “อีริค?”
“เลิกพยายามสักทีเถอะ ฉันว่านายน่ะพอได้แล้วนะ แค่ไปแยกพวกเขาออกจากกันนี่ก็ผิดมากแล้วนะ” สัตว์เทพเผ่าพันธุ์นกบอกอีกฝ่ายอย่างใจเย็น
“พี่ชายน่ะต้องเข้าใจฉันอยู่แล้ว! ก็พี่ชายน่ะ...!!!”
“แล้วตอนนี้นายได้พี่ชายนายกลับมารึเปล่า” อีริคสวนคำไม่ยอมให้อีกฝ่ายพูดต่อแม้แต่น้อย “หรือว่าได้กลับมาเพียงร่างกายแต่ไร้ซึ่งจิตใจ? นายต้องการแค่ร่ายกายของพี่ชายที่นายเคารพนักหนาเท่านั้นเองเหรอ? หรือว่านายต้องการจิตใจของพี่ชายนายกลับมาจริงๆ”
“ฉันแค่ต้องการพี่ชายเท่านั้น! พี่ชายน่ะ... พี่ชายน่ะ... เป็นคนเดียวที่ไม่เคยหลอกฉัน!”
“นายลืมนับฉันรึเปล่า?” ร่างสูงพูดอย่างใจเย็น “จริงอยู่ที่ว่าตอนนายเด็กๆ นั้นชิพ... พี่ชายนายคนนั้นเป็นคนสอนสิ่งที่ถูกต้องทุกอย่างให้กับนาย... แต่ใช่ว่าเขาจะต้องทำตามที่นายต้องการทุกอย่างซะเมื่อไหร่กัน”
“อีริค! นี่นาย...!?” บุตรแห่งพระเจ้าแทบจะร้องขึ้นด้วยความขัดใจ
“พอได้แล้ว!” อีริคเผลอตวาดใส่อย่างโมโหก่อนจะตวัดอ้อมแขนกอดรัดอีกฝ่ายจนใบหน้าห่างกันไม่ถึงเซ็นต์แล้วพูดเสียงกระซิบ “นายไม่รักพี่ชายแล้วรึไง...?”
“ฉัน... ฉัน...”
“ถ้ารักพี่ชายแล้วล่ะก็... ให้เขามีความสุขเถอะ ปล่อยให้เขามีความสุขกับคนที่เขารักสักที แล้ว... นายจะไปหาพี่ชายคนนั้นเมื่อไหร่ก็ได้นี่นา”
“แต่... แต่...”
มือหนากดใบหน้าหวานให้ซุกลงบนแผ่นอกแกร่ง เสียงสะอื้นฮักดังขึ้นมาเป็นระยะทำให้จิตใจของคนใจแข็งอย่างอีริคต้องใจอ่อนฮวบฮาบอย่างที่เป็นกับคนๆ นี้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง
“ฉันแค่... ฮึก อยากอยู่กับ... พี่ชาย ฮือ... เท่านั้นเองอ่ะ” เสียงที่ติดจะหวานดังขึ้นติดๆ ขัดๆ เพราะเสียงสะอื้น
“เอาน่า ยังไง... ใจจริงแล้วนายก็คงอยากให้พี่ชายมีความสุขมากกว่าอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ?” เสียงทุ้มกระซิบเบาข้างหูทำให้ร่างบางใจเย็นขึ้นเยอะ
“อือ” รับคำเสียงเบาก่อนจะหลับคาอกร่างสูงทันทีทำเอาใบหน้าหล่อเหลาเผลอเหวอไปแว๊บหนึ่งก่อนจะต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“นายก็เป็นแบบนี้ซะทุกทีสิ” มือหนาลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะพากลับห้องนอนของร่างบอบบางในอ้อมแขน
“ฟี้~ ฟี้~”
“แต่...” อีริคกระชับอ้อมแขนก่อนจะก้าวเดินเพื่อพาร่างบางไปที่ห้องพัก “...ฉันก็รักที่นายเป็นแบบนี้แหละนะ”
ร่างบางถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อยของวันนี้ก่อนจะดันให้ตัวเองลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำและหาอะไรกินสักที จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อรอคอยให้คนที่เขารักมารับสักที และจะได้ลองพยายาม... เพื่อให้ตัวเองได้ไปหาสองคนนั้นดูบ้าง
ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป... เพื่อไลน์และฟอกซ์... เพื่อคนที่เขารักมาก... ทั้งสองคน...
“อ้าว? ยอมออกมาจากป่าแล้วรึไง?” หญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งทักขึ้นทำให้ร่างบางที่วิ่งออกจากป่าและตั้งใจจะไปที่บ้านพักที่บุตรแห่งพระเจ้าจัดการให้ “เฮ้อ~ รู้มั้ยว่าเธอทำให้ทุกคนเขาวุ่นวายกันไปหมด”
“เอ๋? ขอโทษครับ” คำขอโทษถูกปล่อยออกมาอย่างเคยชิน “ข้าไม่ทราบว่า...”
“อะไรกัน? ทำไมยังใช้สรรพนามแบบนั้นล่ะ อย่างนั้นก็ทำตัวอย่างกับว่าอยากจะเป็นปีศาจอะไรพวกนั้นเลยนะ เปลี่ยนมาใช้ฉันกับเธอได้แล้วนะ” คุณป้าดุด้วยสีหน้าเคร่งๆ “ต่อไปนี้น่ะ... ฉันจะเป็นคนดูแลเรื่องของเธอทุกเรื่องตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ เข้าใจรึเปล่า?”
“ครับ” ชิพสำรวจใบหน้าที่ดูทั้งดุและน่าเกรงขามนั้นอย่างหวาดๆ “แต่ว่าข้าไม่มีไม้จิ้มฟัน หรือเรือรบ... โอ๊ย!”
แก้มเนียนนุ่มถูกหยิกอย่างหมั่นเขี้ยวของหญิงวัยกลางคนอย่างรุนแรงทำเอาแก้มของร่างบางแดงเป็นปื้น
“น่าอิจฉาหน้าหวานๆ ของเจ้าจริงนะ” ว่าแล้วก็ขยี้หัวร่างบางจนยุ่งเหยิงไปหมดทำเอาใบหน้าหวานออกอาการเหวอ “ถึงว่าสิ เพราะมีพ่อแม่เป็นสองท่านนั้นนะเองสินะ”
“เอ๋?! ท่านพ่อ... ท่านแม่... เหรอครับ??” เสียงหวานทวนคำช้าๆ ก่อนจะมองใบหน้าของหญิงวัยกลางคนตรงหน้า “ช่วย... บอกเรื่องของท่านทั้งสองทีได้รึเปล่าครับ?”
“ได้น่ะมันได้... แต่ว่าเรื่องของท่านทั้งสองนั้นถือเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับโลกเทพแห่งนี้นะ” ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนแย้มรอยยิ้มอบอุ่น “เอาไว้ให้ฉันเล่าให้ฟังที่บ้านก็แล้วกันนะ”
“ครับ!”
จะได้รู้เรื่องของท่านพ่อกับท่านแม่แล้ว... จะได้ฟังเรื่องของพวกท่านสักที จะได้รู้...แล้วจะได้ตามหาพวกท่านให้พบ... จะได้... พ่อและแม่กลับคืนมาสักที... จะได้รู้สักทีว่าพวกท่านเป็นฝ่ายทิ้งเราไป... หรือว่าจำใจทิ้งกันแน่... อยากจะรู้... แม้เพียงนิดเดียวก็ยังดี... แม้เพียงนิดเดียว...
หลังจากที่รู้แล้ว...จะขอกลับไปหาคนที่ตนรักสักที... ขอกลับไปอยู่กับทั้งสองตนนั้น... และจะขอลองตามหาท่านพ่อและท่านแม่ดู... เผื่อว่าจะเจอ... แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่า... ถ้าหากเจอพ่อกับแม่จะทำหน้ายังไง... จะพูดว่าอะไร... จะมีกิริยายังไง... พวกท่านจะดีใจบ้างรึเปล่า... พวกท่านจะอยากเจอเรารึเปล่า... ไม่แน่ใจสักนิด
แล้วคนรักของตนล่ะ... จะรู้สึกยังไง... เมื่อเจอตนเอง... ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง... เป็นอย่างเดียวกับตัวเรารึเปล่า... ร่ำไห้... คร่ำครวญ... โหยหา... เรียกร้อง... หัวใจได้ล่องลอยไปจนไกล... ราวกับว่ากลับไปหาคนรักเรียบร้อยไปแล้ว... ราวกับว่าร่างนี้ไม่มีหัวใจอีกแล้ว... เพราะได้มอบมันให้กลับคนอื่นไปแล้ว... ถ้าหากทั้งสองตนเป็นอย่างเราก็แย่น่ะสิ... พวกนั้นต้องหาอะไรกิน... ต้องอาบน้ำ... ต้องดูแลสุขภาพให้ดีๆ... แล้วหลังจากนั้น...
...ก็กลับมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขสักที...
นี่จะเป็นเพียงความหวังรึเปล่า...? หรือเป็นความจริงตามที่ต้องการ... อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดเดาได้... เพียงแค่ต้องทำตนเองในวันนี้ให้ดีที่สุดและทำวันพรุ่งนี้ให้ดีกว่าวันนี้ให้ได้... ต้องสู้เท่านั้น!!!
ไม่ได้อัพนานไปไหมนี่??
แฟนคลับหายหมดแล้วเหรอ??
แหะๆ
พอดีเพื่อนมันบอกมาว่านิยายเราโดนคนประท้วงเพราะไม่อัพสักที
กลัวแทบตาย... =_=;;
ความคิดเห็น