คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : EP 23 100%
23
ภายในบ้านของโมสาร์ทผู้ซึ่งเป็นพี่ชาย (ในโลกนี้) มีร่างของสัตว์ปีศาจสองตนกำลังนั่งอยู่ในห้องพักห้องหนึ่งอย่างหมดอาลัยตายอยาก โดยที่มีเจ้าของบ้านทั้งสองจ้องมาอย่างสมเพช
ดวงตาของภาระทั้งสองเหม่อลอยไม่มีจุดหมาย ถึงแม้จะมีก็คงจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้แต่อยู่ในโลกของเทพซะมากกว่า ดวงหน้าหล่อเหลาของทั้งสองซีดเผือดอย่างคนไม่ได้กินอะไรมากว่า 3 วัน ริมฝีปากแห้งผาดทำให้ทีน่าถึงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“นี่ โมสาร์ท เมื่อไหร่โรคคิดถึงชิพมันจะหายไปจากเจ้าพวกนี้ซักทีล่ะ?” หญิงสาวหันไปถามคู่หมั้นหนุ่มของตนที่ยืนมองใบหน้าของน้องชายนิ่ง
“นั่นสินะ” เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนที่ร่างของโมสาร์ทจะเปลี่ยนเป็นนั่งยองๆ ตรงหน้าของสัตว์ปีศาจทั้งสองแทน “ขอถามอะไรอย่างเถอะนะพวกเจ้า แทนที่จะมานั่งเศร้าซึมอยู่แบบนี้สู้ไปตามหาชิพแล้วพากลับมาไม่ดีกว่างั้นรึ?”
“ชิพ...” คำพูดคำแรกของวันหลุดออกมาจากปากฟอกซ์พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้งทำให้เจ้าของบ้านทั้งสองผงะถอยหลังอย่างตกใจ
“ข้า... ข้าพูดอะไรผิดรึเปล่านะ?” ทีน่าถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
“พวกข้าไปมาแล้ว... พวกข้าไปมาเรียบร้อยแล้ว...” เสียงทุ้มของไลน์ดังขึ้นเรียกความสนใจจากเจ้าของบ้านทั้งสองได้ “ชิพน่ะ... กำลังมีความสุขอยู่ที่นั่น... หัวเราะ... รอยยิ้ม... ใบหน้าที่แสดงออกนั้น... ชิพกำลังมีความสุข…”
“ถามจริงๆ นะ” ทีน่าพูดขึ้นอีกครั้ง “พวกเจ้าคิดว่านั่นเป็นชิพจริงๆ งั้นหรือ?”
“ก็จริงน่ะสิ!” ฟอกซ์ตวาดเสียงดัง “ใบหน้าแบบนั้น รูปร่างแบบนั้น น้ำเสียงแบบนั้น พวกข้าไม่มีวันจำผิดแน่นอน!”
“ไม่ใช่... คือว่า...” ทีน่าพยายามจะพูดแต่โมสาร์ทกลับยกมือขึ้นห้ามไว้
“สภาพของพวกเจ้าตอนนี้นี่น่าสมเพชสิ้นดีเลยนะ ข้าว่า... ถ้าชิพมาเห็นสภาพแบบนี้คงจะดีใจไม่น้อยเลยแหละ” เสียงทุ้มประชดประชันเต็มที่แต่กลับไม่เข้าหูของสัตว์ปีศาจที่ไร้ซึ่งจิตใจทั้งสองเลย
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังขึ้นทำให้เจ้าของบ้านหนุ่มถอนหายใจน้อยๆ ยังไม่ทันได้เคลียปัญหาให้น้องชายก็มีใครก็ไม่รู้มาขัดจังหวะเอาซะได้
“อยู่ในห้องนี่ดีๆ ล่ะ อย่าออกไปไหน”
ถึงจะบอกไปก็คงจะไม่เกิดอะไรขึ้นอยู่ดี ดูจากสภาพของสองตนนี้แล้วคงจะไปไหนไม่ไหวนอกจากนั่งบนโซฟาอย่างหมดอาลัยตายอยากอย่างเดียว
โมสาร์ทและทีน่าเดินมาเปิดประตูหน้าบ้านเพื่อต้อนรับแขกแต่ก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเป็นสัตว์เทพส่งสารอย่างนกอินทรีย์
“สวัสดี ท่านอีริค” โมสาร์ทเอ่ยขึ้นพลางจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่รับกับผมสีน้ำตาลและดวงตาสีมรกตของอีกฝ่ายเล็กน้อย “เข้ามาในบ้านของข้าหน่อยมั้ย? ถ้าไม่รังเกียจนะ”
“ขอบคุณท่านมาก ข้ามาที่นี่เพราะมีปัญหาหลายอย่างเหลือเกิน” อีริคก้าวเข้ามาในบ้านแล้วเดินตามร่างเจ้าของบ้านทั้งสองไปที่ห้องรับแขกที่ชั้นแรก (ห้องของไลน์และฟอกซ์ในสภาพใกล้เคียงศพอยู่ชั้นสอง)
พอมาถึงห้องรับแขกคนรับใช้ก็นำชาอย่างดีมาเสริฟให้สัตว์เทพที่นั่งตรงกันข้ามกับโมสาร์ทและทีน่า
อีริคขยับปีกด้านหลังเล็กน้อยเพื่อผ่อนคลาย สัตว์เทพอย่างเขาถึงแม้จะอยู่ในร่างมนุษย์แต่ก็ไม่สามารถเก็บปีกได้ ไม่เหมือนสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อย่างยูนิคอร์น ถ้าหากยูนิคอร์นฝึกดีๆ แล้วจะสามารถเก็บเขาของตนได้อย่างแนบสนิท
“ขอบคุณพวกท่านมากที่ต้อนรับข้าเป็นอย่างดี” อีริคแย้มรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนจะหยิบชาขึ้นมาจิบเล็กน้อยเป็นพิธีแล้ววางลงที่เดิม
“ข้าไม่ทราบว่าท่านมาที่นี่มีเหตุใดเกิดขึ้นงั้นรึ?” โมสาร์ทถามขึ้นทำให้อีริคยิ้มให้อีกครั้ง
“ธุระร้อนเล็กน้อยน่ะ ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องเป็นทางการก็เถอะ” อีริคหัวเราะนิดๆ เมื่อนึกถึงคนรักของตน “พอดีว่าคนรักของข้าไปทำเรื่องยุ่งไว้น่ะ ข้าเลยต้องมาจัดการให้ แต่มันยุ่งยากน่าดูเพราะแค่กล่อมให้ยอมทำให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมยังยากเลย”
“โลกแห่งเทพนี่รู้สึกจะมีเรื่องวุ่นเยอะจังเลยนะ ตอนนี้ข้าก็กำลังเจอเรื่องยุ่งๆ เหมือนกัน” โมสาร์ทพูดก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “ยุ่งจนน่าปวดหัวเลยล่ะ ไม่รู้จะแก้ไขยังไงซะด้วยสิ”
“ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อปรึกษาทีน่า... คนรักของท่าน เพราะว่านางมีพลังในการทำนาย” สัตว์เทพอินทรีย์มอบยิ้มอบอุ่นให้ “อยากให้ท่านทำนายเรื่องเกี่ยวกับเทพตนหนึ่งที่กำลังจะหมดลมหายใจ”
“ตายงั้นรึ?” เสียงหวานของทีน่าถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เทพอย่างพวกท่านจะตายง่ายๆ งั้นรึ? เป็นไปไม่ได้”
“ไม่ใช่ตายหรอก แต่เป็นเพราะไร้หัวใจต่างหาก เทพตนนี้โดนความเอาแต่ใจของคนรักของข้าพรากจากคนรักน่ะ ตอนนี้เลยกำลังจมอยู่ในภวังค์ของความเศร้าอย่างสุดชีวิต ข้าเห็นแล้วยังอดสงสารไม่ได้”
“เหมือนกันเลยนะ กับเรื่องของน้องชายข้าน่ะ”
“งั้นหรือ?” สัตว์เทพยิ้มนิดๆ ก่อนจะควักรูปภาพในกระเป๋าเสื้อของตนให้อีกฝ่าย “นี่เป็นรูปของเทพที่ตอนนี้กำลังเดือดร้อนอยู่ ข้ารู้ว่าการทำนายต้องเห็นหน้าเลยพกรูปมาด้วย”
“ชิพ!!”
ร่างของสัตว์เทพหนุ่มชะงักเล็กน้อยอย่างตกใจในการประสานเสียงของเจ้าบ้านทั้งสองตนตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าทั้งสองจะไม่สนใจเท่าไหร่นักเพราะความสนใจทั้งหมดไปอยู่ในรูปที่เขาส่งให้เสียแล้ว
โมสาร์ทเงยหน้าขึ้นก่อนจะกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ
“ดูเหมือนว่าเรื่องของข้ากับเรื่องของท่านจะกลายเป็นเรื่องเดียวกันไปเสียแล้ว” ทีน่าพูดก่อนจะหัวเราะน้อยๆ ที่โลกช่างกลมเสียเหลือเกิน
“หมายความว่ายังไงหรือ?” อีริคถามอย่างไม่เข้าใจ
“ท่านรู้ใช่หรือไม่ที่ว่าเทพตนนี้มีคนรักสองตนเป็นปีศาจ” โมสาร์ทเอ่ยถามแล้วมองใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่งเพื่อรอคำตอบซึ่งก็เป็นไปตามคาดเพราะอีริคพยักหน้ารับเบาๆ “ปัญหาของน้องชายและเพื่อนของน้องชายข้าคือเรื่องนี้แหละ คนรักของน้องชายข้ารู้สึกจะโดนบุตรแห่งพระเจ้าพาตัวกลับโลกแห่งเทพ”
“อา...” อีริคมองอย่างอึ้งๆ เล็กน้อยก่อนจะปรับใบหน้าของตัวเองให้คงอยู่ในความสุภาพ “งั้นก็ดีเลย ช่างเป็นโชคของข้าจริงๆ ที่มาหาท่านในวันนี้”
“ใช่แล้วล่ะ เพราะมันคงจะดีกว่าที่ปล่อยทิ้งไว้ให้นานกว่านี้แน่” ทีน่าพูดขึ้นก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย “เราพับเรื่องนี้ไว้ก่อน ข้าขอถามท่านตามมารยาทก่อนแล้วกันนะ”
“ได้สิ” อีริคพยักหน้าเล็กน้อย
“ท่านสบายดีมั้ย? ไม่ได้เจอกันสักสิบปีเห็นจะได้แล้วล่ะมั้ง? ไม่ทราบว่าการงานตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
“ข้าสบายดีมากเลยเพราะมีคนรักดีนี่เนอะ ส่วนเรื่องงานนั้นก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลกเป็นอย่างไหนก็เป็นอย่างนั้นเหมือนเก่านั่นแหละ” อิริคแย้มรอยยิ้มอบอุ่น
“ช่วย... เล่าให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องของบุตรแห่งพระเจ้าได้หรือไม่?” โมสาร์ทเอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ อย่างไม่แน่ใจนัก
“ได้สิ” อีริคพยักหน้าเล็กน้อย “คนรักของข้าน่ะเป็นคนที่ค่อนข้างจะเอาแต่ใจเล็กน้อย เพราะว่าเป็นบุตรคนเดียวของพระเจ้าจึงได้รับการเอาใจตั้งแต่เด็ก แต่ว่านิสัยจริงๆ ก็คือค่อนข้างจะชอบเอาใจคนอื่น อย่างที่พาเทพตนนั้นกลับก็เพื่อที่อยากให้อยู่ที่ๆ ดีๆ แล้วก็อยู่กับตนนานๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้คิดร้ายอะไรหรอก”
“ไม่ได้คิดร้าย...” ทีน่าทวนคำเล็กน้อย “แต่เล่นเอาคนอื่นเขาลำบากไปทั่วเลยนะ”
“คงจะไม่ได้ตั้งใจหรอก รวมทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าน้องชายพวกท่านรักเทพตนนั้นมากแค่ไหน คนรักของข้านั้นค่อนข้างจะเชื่อว่าตนเป็นคนที่รักพี่ชายมากที่สุดและจะไม่มีใครเทียบได้ ก็แค่นั้นแหละ”
“ท่านอยากเห็นสภาพของน้องชายข้ารึเปล่าล่ะ?” โมสาร์ทเอ่ยชวน
ถ้าหากสัตว์เทพอย่างอีริคเห็นต้องช่วยสุดชีวิตแน่เพราะยังไงเทพอย่างอีริคเดิมทีมีจิตใจที่ค่อนข้างเซ็นซิทีฟ (อ่อนไหว) อยู่แล้ว
“ข้าต้องการเห็นแน่นอน และข้าก็มีภาพของเทพตนนี้ให้น้องชายพวกท่านได้ดูเช่นกัน” อีริคเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ “รู้สึกว่าคนรักของข้าจะสร้างความเดือนร้อนให้พวกท่านจริงๆ นะ”
“ฮะๆ นั้นสินะ แต่ไม่เป็นไร... ปัญหาทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ” ทีน่าหัวเราะคิกคักกับโมสาร์ทเมื่อความคิดของทั้งสามตรงกัน
“ไปกันเถอะ” โมสาร์ทลุกขึ้นก่อนจะเดินนำทั้งสองไปที่ห้องของสัตว์ปีศาจในสภาพเกือบเป็นศพของน้องชายและเพื่อนน้องชาย “น้องชายข้าบอกว่าตอนที่เขาไปถึงโลกแห่งเทพนั้นเห็นคนรักของพวกเขากำลังหัวเราะอย่างมีความสุขแน่ะ เป็นเรื่องจริงหรือไม่?”
“มนตราน่ะ ดูเหมือนว่าคนรักของข้าจะต้องการเหนี่ยวรั้งให้พี่ชายที่เขารักอยู่ใกล้ตัวเขาให้มากที่สุด เพราะเขาเชื่อว่าพี่ชายเขาจะต้องมีความสุขถ้าหากได้อยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน เลยใช้มนตราให้เห็นภาพลวงตา” อีริคอธิบายก่อนจะก้มหัวลงนิดๆ “ข้าต้องขอโทษแทนคนรักของข้าด้วย”
“ข้าว่า... ท่านไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอก เพราะว่าข้าว่าสิ่งที่ท่านควรทำคืออธิบายเรื่องทั้งหมดให้น้องชายข้าฟังดีกว่า เพราะตอนนี้ร่างของน้องชายข้าเหลือเพียงร่างหามีวิญญาณไม่?”
“แน่นอน ข้าต้องอธิบายแน่นอน” อีริคกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
แอ๊ด~
“พวกเจ้า...” โมสาร์ทเปิดประตูเข้าไปช้าๆ ก่อนจะต้องชะงักกึกทำให้ทีน่าที่ตามมาทีหลังต้องชะงักไปด้วย
“มีอะไรงั้นรึ?” ทีน่าเอ่ยถามคนรักขึ้นทำให้โมสาร์ทกลืนน้ำลายดังอึ้กก่อนจะค่อยๆ หันมาหาช้าๆ ด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด
“ดูเอาเองมั้ยล่ะ?” โมสาร์ทกุมหัวตัวเองอย่างคนประสาทจะกิน
“เฮ้ย! เจ้าสองตนนั้นหายไปไหนแล้ว!” ทีน่าอุทานเสียงดังทำให้อีริคต้องรีบกวาดสายตามองหาไปรอบๆ ห้อง
ทุกอย่างยังคงเรียบร้อยสงบยกเว้นแต่เพียงหน้าต่างที่เปิดค้างเอาไว้และรอยย่นที่โซฟาที่แสดงว่าต้องถูกใช้เป็นเวลานาน (มาก) ลมที่พัดเข้ามาทำให้ม่านที่ถูกดันไปข้างๆ ปลิวสะบัดสวย
“บนโต๊ะมีข้อความด้วย” ทีน่าพูดขึ้นทำให้โมสาร์ทรีบพุ่งเข้าไปคว้าแผ่นกระดาษนั้นออกมาอ่านเสียงดัง “ ‘ขอบคุณโมสาร์ทและทีน่ามากที่ให้ที่พักแก่พวกข้ามาตลอด 3 วัน ตอนนี้ข้าและฟอกซ์เพื่อนรักของข้าตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทำตัวเป็นภาระให้พวกท่านอีก พวกข้าไม่อาจอยู่บอกลาทั้งสองได้ขออภัยด้วย แต่ยังไงก็ขอขอบคุณในความกรุณาเสมอมา ข้าอาจจะไม่ได้เจอพวกท่านอีกแล้ว รักษาตัวด้วย... ลาก่อน ไลน์และฟอกซ์’ “
“ไอ้พวกปัญญานิ่ม~!!!”
-----------------------
จะปิดเทอมแล้ว... จะหยุดเรียนแล้ว...
แฮปปี้~!! วี๊ดดดดดวิ้วววววว
ความคิดเห็น