คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP 6 100%
6
"ถึงห้องรึยังอ่า? เพียส" ยูนถามขึ้นมาทั้งๆ ที่หน้ายังซุกอยู่กับไหล่ของร่างสูงทำให้เสียงอู่อี้เล็กน้อย
"อืมๆ จะถึงแล้วล่ะ"
เสียงหวานๆ ที่ตอนเป็นผู้ชายจะทุ้มกว่านิดหน่อย แต่ฟังยังไงก็ยังรู้สึกว่า... น่ารัก... อยู่ดี
"อ๊ะ ถึงแล้ว" พอพูดจบร่างสูงก็โยนร่างบางลงบนเตียงนุ่มดังตุ๊บ!
ถึงจะไม่เจ็บแต่มันจุกเฟ้ยยยย
"จะ... จะ..." ยูนถึงกับพูดไม่ออกเลย
อะไรก็ไม่รู้ดันมาอยู่ตรงท้องเขาพูด โอ๊ยยย อยากจะบ้าตาย หนังสือเล่มขนาดขว้างหัวหมา!
" 'จะ' อะไร?" เพียสถามแล้วทำหน้างง
จุกสิเฟ้ยยยย
"หรือว่า... จะให้ข้าจูบเหรอ?" เพียสถามหน้าตาเฉยแต่แววตาพราวระยับเชียวนะไอ้บ้า! ร่างบางร้องด่าในใจด้วยความอาย
จูบบ้านป้าแกสิ!
"โอเคๆ แป๊บนะ ขอเตรียมตัวก่อน"
แกจะเตรียมตัวบ้าอาร๊ายยยยย!
"เอาล่ะๆ พร้อมแล้วๆ มาสิ เริ่มกันเลยนะ" เพียสนั่งลงข้างๆ ยูนที่ตอนนี้นั่งกุมท้องอยู่ แล้วจับร่างบางขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขาดีๆ ร่างบางพยายามก้มหน้าหลบแต่อีกฝ่ายก็เชยคางเขาขึ้น แล้วโน้มหน้าเข้าใกล้อย่างน่าหวาดเสียว
ไม่พร้อมเฟ้ยยยยย
“อ่ะ อืม...” รางบางครางเสียงร้อนเมื่อลิ้นร้อนรุกเข้ามาในโพรงปากหวานของตน มือของอีกฝ่ายไม่อยู่นิ่ง
ตอนแรกประคองหน้า... เพียสค่อยๆ เลื่อนมือลงมาที่ลำคอขาว... ไหล่บาง... แขนเล็ก... เอวคอด... สะโพกเล็ก... ต้นขาเนียนนุ่ม...
“อะ ฮ๊า...” ร่างบางถอนริมฝีปากของตนเองออกอย่างรวดเร็วเมื่ออีกฝ่ายเริ่มจะรุกล้ำลงต่ำไปเรื่อยๆ ทำเอาเขาเสียววูบวาบในท้อง “พอแล้ว...”
“ไม่นะ!” ร่างสูงร้องเสียงหลงอย่างเสียดายทำให้ร่างบางมองหน้าอีกฝ่ายเคืองๆ “ก็ได้ๆ คืนนี้พอแค่นี้ก็ได้ แต่ถ้ากลับไปที่ปราสาทเมื่อไหร่ล่ะก็... หึๆ เจ้าหนีไม่รอดแน่”
คำพูดแบบนี้ทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำขึ้นมาทันที ร่างบางสะบัดหน้าหนี แล้วซุกตัวลงกับเตียงทันที
“ยูน เจ้าไม่คิดจะอาบน้ำรึไง?”
“ไม่อาบแล้ว!” ร่างบางร้องบอกแล้วพลิกตัวหันหลังให้ร่างสูงเหมือนจะบอกว่าโกรธแล้วนะ แต่จริงๆ แล้วร่างบางกำลังเขินอายต่างหาก
“ยูน...” เพียสเรียกยูนเบาๆ แล้วจูบลงบนแก้มนุ่ม... ลำคอขาว... ไหล่บาง... “ราตรีสวัสดิ์นะ”
“..........” ร่างบางนิ่งไม่ตอบแต่ใช่ว่าร่างสูงจะรู้ไม่ทัน ร่างบางไม่ได้นอนหลับแน่นอน แต่กำลังเขินอยู่ต่างหาก! ดูได้จากใบหูที่ขึ้นสีแดงและลำคอที่ขึ้นสีระเรื่อแบบนั้น
เจ้านี่ถูกอ่านออกง่ายจังเลยนะ ยูน...
ยามเช้า แสงตะวันเริ่มสาดส่องเข้ามาภายในห้องพักเผยให้เห็นร่างสองร่างที่ประคองกอดกันราวภาพวาดของจิตรกรชั้นหนึ่ง ร่างบอบบางผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ ใบหน้าหวานซุกลงกับอกกว้างของร่างสูงผมสีดำไฮไลน์แดง ร่างสูงโอบกอดร่างบางราวกับสิ่งของลำค่า นุ่มนวล ปกป้องสิ่งสำคัญ ร่างบางซุกใบหน้าตัวเองเข้ากับร่างของอีกฝ่ายเหมือนโหยหา... ต้องการ...
“อืม...” ร่างบางร้องอย่างรำคาญเมื่อแสงแดดเริ่มจะแทรกเข้ามาในม่านตาตัวเอง ก่อนจะซุกตัวเข้ากับอกแกร่งอีกครั้งหนึ่ง
เดี๋ยวนะ! อก... แกร่ง...
ร่างบางเบิกตาโพล่งลืมความง่วงทันที ยูนดันตัวเองให้ออกจากร่างอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุดเมื่อเริ่มรู้สึกวูบๆ วาบๆ ภายในตัวเองอีกแล้ว
“เพียส...” ยูนกัดฟันพูดเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับอ้อมแขนให้ได้กอดเขามากยิ่งขึ้น “ตื่นเดี๋ยวนี้เลยน้าาาา!!”
พอร่างบางตะโกนใส่หูอีกฝ่ายเต็มเสียงปุ๊บ เพียสก็กระเด้งร่างขึ้นมา ตื่นโดยอัตโนมัติ น้ำเสียงที่ดังมากขนาดนั้นดันมาตะโกนใส่หูได้ ร่างสูงมองหน้ายูนเหมือนจะค้อนพลางคิดในใจว่า ‘กินด้วยอะไรวะเนี้ย เสียงถึงได้ดังขนาดนี้’
“อะไรล่ะยูน อู๊ย...” ร่างสูงคลำหูอย่างปวดๆ “เจ้ามาแหกปากอะไรตั้งแต่เช้า หือ?”
เพียสถามอย่างไม่เข้าใจ ยูนเองก็เอาแต่มองเพียสแบบโกรธๆ ตั้งแต่ที่ร่างสูงกระเด้งขึ้นมานั้นแล้ว ไม่ยอมพูดอะไรสักอย่าง มีแต่รอยยิ้มหวานบนใบหน้าที่บ่งบอกว่าพอใจที่ได้ตะโกนใส่หูเขาขนาดไหน
“หึ!” พอหัวเราะแบบประชดประชันเสร็จแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำด้วยใบหน้าที่ทำให้เพียสรู้สึกหมั่นไส้มากยิ่งขึ้น
‘รู้อย่างนี้ เมื่อคืนจับกดให้มันเสร็จๆ ไปซะก็ได้ จะได้ไม่ต้องมาทำปากดีแบบนี้ เฮ้อ~ ไอ้เรารึก็ดันไปหลงเสน่ห์คนแบบนี้ได้’ ร่างสูงคิดในใจก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด
ปัง!
“ไม่ต้องมาถอนหายใจเลยนะ!” ยูนโผล่หน้าบึ้งๆ ออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“คร้าบๆ ที่รัก” เพียสจงใจเน้นคำว่า ‘ที่รัก’ ให้อีกฝ่ายโมโหเล่น แต่ปรากฏว่าปฏิกิริยาที่ได้รับกลับมาไม่ใช่อาการโมโหปึงปังแต่เป็นใบหน้าหวานๆ นั่นแดงขึ้นอย่างน่าดีใจ
“บ้า!” แล้วก็ผลุบหัวเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วทำให้เพียสยิ้มจนแก้มแทบปริด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่อีกฝ่ายาลังเขินเพราะเขา!
“เฮ้ ที่รัก! เร็วๆ เข้าสิ ไม่งั้นข้าจะเข้าไปอาบกับเจ้าเลยนะ!” ร่างสูงจงใจตะโกนยั่วอีกฝ่ายให้เขินมากยิ่งขึ้น
แอ๊ด
ประตูห้องน้ำเปิดออกมาสร้างความแปลกใจให้กับเพียสมากเพราะร่างบางไม่น่าจะอาบน้ำได้รวดเร็วขนาดนี้ แต่พอประตูเปิดได้ไม่นานเท่าไหร่เขาก็ต้องรีบหลบอะไรก็ตามที่โดนเหวียงมาให้พ้น
“เฮ้ยๆ ยูน ข้าล้อเล่นเอง” เพียสร้องลั่นเมื่ออีกฝ่ายขว้างหินเปลี่ยนสีภายในห้องออกมาเกือบโดนหัวเขา
“ไม่ต้องมาล้อเล่นเลยนะ!” ยูนตะโกนลั่นแล้วหยิบอะไรก็ได้ที่อยู่ใกล้มือมาขว้างอีก
ใบหน้าหวานๆ ที่ขึ้นสีแดงระเรื่อโดยอยู่ในสภาพน่าจับกดสุดๆ เพราะมีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กผืนเดียวที่ปกปิดส่วนล่างเอาไว้ ทำเอาเพียสที่พยายามจะหลบอยู่ต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วชะงักไป สายตาของร่างสูงที่ค่อยๆ ไล่ขึ้นไปที่ต้นขาขาว
ยูนมองสายตาที่เพียสมองมาแบบแปลกๆ ก็ต้องงงแต่พอมองตามสายตานั่นแล้วใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำจนสุก มือเล็กแทบจะเสกอะไรก็ได้เพื่อมาขว้างหัวอีกฝ่ายให้แตกไปซะ
“เพียสบ้า! ลามก! บ้าๆๆๆๆๆ บ้าที่สุดเลย!”
ถ้าเป็นไปได้ยูนเองก็อาจจะเอาอ่างอาบน้ำเขวี้ยงใส่อีกฝ่ายไปด้วยก็ได้ ติดก็แต่ร่างบอบบางขนาดนี้ยกมันไม่ไหวเท่านั้นเอง
“เฮ้ยๆๆ ยูน ใจเย็นๆ สิ ข้าไม่ได้มองอะไรเลยนะ ไม่ได้มองเลย!” เพียสพยายามทำให้อีกฝ่ายใจเย็นลงแต่ดูเหมือนว่าจะได้ผลตรงกันข้าม
“ใจเย็นงั้นเหรอ! เมื่อกี้นายมองอะไรห๊า! มองอะไร! ตอบมาสิ!” ยูนแทบจะร้องกรี๊ดเป็นภาษาผู้หญิงเมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธ
“ก็แค่มอง... มอง... มองว่าเจ้าจะเอาอะไรมาขว้างใส่ข้าอีกเท่านั้นเอง เหวอ!” ร่างสูงที่โกหกไม่ทันจบก็ต้องร้องเสียงหลงเพราะยูนเสกเอาก้อนหินในสวนมาขว้างใส่เขาอีกแล้ว
“แล้วของที่ฉันจะขว้างมันอยู่ตรง... ตรง... โว้ย!!”
ตามด้วยหินอัคคี...
“อย่าโมโหสิ อย่าโมโหนะ” เพียสพยายามปลอบอีกครั้ง
“ถ้าไม่ให้ฉันโมโหแล้วจะให้ฉัน... อ้ากกกกก ตายซะเถอะ!!”
“ว้ากกก เหวอ!” เพียสหลบตู้เสื้อผ้า (?) ก่อนจะเห็นช่องว่างแค่นิดเดียวเท่านั้น เลยสาวเท้าเข้าไปถึงตัวยูนในที่สุด
หมับ!
.........
......
...
.
...ปราสาท...
พอเพียสและยูนกลับมาที่ปราสาทปุ๊บก็ขึ้นไปรายงานตัวให้กับท่านพ่อ (ท่านลุง) และท่านแม่ (ท่านป้า) ด้วยสีหน้าที่แตกต่างกันราวกับนรกกับสวรรค์ (ฟ้ากับเหวมันน้อยไป) แล้วกลับมาทานอาหารเช้ากันที่ห้องนอนของเพียส (และยูน)
เหตุการณ์ปัจจุบัน...
“ยูน เจ้าลองทานนี่หน่อยสิ”
เพียสตักกับข้าวให้หนึ่งคำ แต่ยูนกลับเขี่ยๆ มันไปที่ขอบจานทันทีที่กับข้าวเหล่านั้นแตะจานของตน แล้วก็วางช้อนไว้ข้างๆ ตั้งแต่กลับมายูนไม่ยอมกินอะไรสักคำแม้จะเอาอาหารมาวางล่อไว้ข้างหน้าแล้วก็ตามที
“..........” ตั้งแต่กลับมาจากโรงแรมยูนไม่พูดอะไรสักคำ มีแต่ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ
แต่จากที่ดูๆ แล้วน่าจะแดงเพราะโกรธมากกว่าจะเพราะเขินอายแน่นอน
เพียสได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตั้งกับข้าวให้อีกฝ่ายอย่างเอาใจ และปฏิกิริยาตอบรับก็เหมือนเดิม
อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่เห็นหัวเขาล่ะน่า... ร่างสูงปลอบใจตัวเอง
“คุณหนู...” เดย์ที่เรียกต้องหุบปากฉับทันทีที่สายตาพิฆาตมารของยูนตะหวัดมามอง “เออ... คุณหนู...”
“อย่าเรียกฉันว่าคุณหนูนะ!” ยูนตะโกนดังลั่นก่อนจะกระแทกช้อนลงกับโต๊ะ
“เออ... ยูนครับ...” เดย์เรียกทำให้ร่างบอบบางหันมามองเหมือนจะถามว่าเรียกทำไม “ทานหน่อยนะครับ ข้าทำสุดฝีมือ...”
เดย์ต้องชะงักไปอีกเมื่อยูนทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ปากบางเม้มเข้าเหมือนกำลังจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่จำใจสุดๆ
“ก็ได้!” ยูนหยิบช้อนแล้วตักกินๆๆๆ เหมือนประชดชีวิตโดยไม่แตะต้องส่วนที่เพียสเอามาให้แม้แต่น้อย พอกินไปได้นิดเดียวก็วางช้อนลงแล้วบอกว่า “อิ่มแล้ว!”
“กินน้อยอย่างน่ากลัวเลยแฮะ...” เพียสบ่นเบาๆ
“ขอตัว!” แล้วยูนก็ก้าวฉับๆๆๆ ออกจากห้องไปทันที
“เฮ้อ...” พอร่างบางออกจากห้องไปปุ๊บเพียสก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที ร่างสูงหันไปมองส่วนที่ร่างบางกินและไม่กินก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง “เฮ้อ...”
“ดูเหมือนจะโกรธท่านอยู่นะครับ” เดย์ลองเลียบๆ เคียงๆ ถามดู
“ใช่ โกรธมากเลยด้วยสิ” เพียสตอบแบบซังกะตายก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง “กินน้อยขนาดนี้แล้วจะรอดได้ยังไงล่ะเนี้ย เดย์ เจ้าอย่าพึ่งทิ้งนะ เก็บไว้ให้ยูนก่อน เผื่อหิว อยากกินอีก”
“ครับ...”
“สงสัยว่ายูนจะกินไม่ลงเพราะข้า... เพราะข้านั่งอยู่นี่รึเปล่านะ? ยูนรังเกียจข้าขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ? ข้าไม่เข้าใจ ตอนขาไปก็ยัง... เออ... โอเคอยู่นี่ครับ” เดย์เลี่ยงคำว่าดี เพราะความจริงแล้วมันก็ไม่ดีสักเท่าไหร่แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
“เรื่องนั้นน่ะเหรอ...” เพียสทำหน้าเหมือนรำลึกความหลังแต่ไม่ได้ปริปากบอกเดย์เลยแม้แต่นิดเดียว
ร่างบางที่กำลังยืนแอบฟังที่หน้าประตูก็กำลังลุ้นว่าร่างสูงจะพูดอะไรต่อแต่พอเงียบไปนานก็ชักจะสงสัยว่าทำอะไรอยู่กันแน่
แอ๊ด~
อยากถามว่า เรื่องนี้สำหรับฉาก nc จะให้ทำยังไงคะ?
จัดส่งแบบเรื่อง My Animal Davils รักนี้ข้าให้เจ้า [Yaoi / 3P] รึเปล่า
แต่ยังไงก็คงจะต้องให้ขอมาทางเม้นนี่ล่ะเนอะ
จะลงก็ไม่ได้นี่นา
ความคิดเห็น