คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP 5 100%
“อ้าาาา สบายจังเลนน้าาาา” ร่างบางตะโกนดังลั่นก่อนจะทิ้งตัวเองลงบนทุ่งหญ้า
“ชอบเหรอ?” ฟอกซ์ถามแล้วเอามือไปพาดไว้ที่เอวของร่างบาง แต่ไลน์เองก็ดันมือของร่างโปร่งออกทันที
หลังจากที่ทั้งสามตนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ชวนทั้งร่างบางและร่างโปร่งให้ออกมานอนเล่นข้างนอกด้วยกัน ในช่วงเช้าของวันแบบนี้ไม่ค่อยจะมีแดดสักเท่าไหร่ ถ้าจะมีแดดก็จะเริ่มประมาณช่วงก่อนเที่ยง
“ชอบครับ ชอบมากๆ เลย” ร่างบางพูดออกมาแล้ววางมือไว้ข้างตัว
...ใกล้ๆ กับมือของอีกฝ่าย...
“นี่... เจ้ายังไม่ได้เล่าเรื่องของตัวเองให้พวกข้าฟังเลยนะ” อยู่ๆ ไลน์ก็พูดขึ้นทำให้ชิพหันไปมองอีกฝ่ายทันที
“เออ... ครับ” ร่างบางรับคำแบบไม่แน่ใจเท่าไหร่ “อืม... ชีวิตของข้าเหรอครับ...”
จะเล่าเรื่องตอนที่เขาเป็นเทพดีรึเปล่านะ... อย่าเลยดีกว่า ตอนั่นกับตอนนี้ไม่เกี่ยวกันแล้ว อีกไม่นานเขาก็คงจะตาย และกลับไปเป็นเทพอีกครั้ง ส่วนร่างสูงและร่างโปร่ง... เขาจะขอพระเจ้าให้สามารถพบกับทั้งสองได้แม้จะถูกลงทัณฑ์แค่ไหนก็ตาม
“ชีวิตของข้าไม่ค่อยจะมีอะไรมากหรอกครับ... เท่าที่จำความได้... ข้าก็ยืนอยู่คนเดียวกลางทุ่งหญ้าตรงนู้นน่ะครับ” ร่างบางชี้นิ้วไปที่แรกที่ตนยืนอยู่หลังจากที่โดนสาป “แล้วพ่อบุญธรรม... หัวหน้าฝูงแกะน่ะครับ... ก็พาข้าไปเข้าฝูงทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าข้าเป็นสัตว์ปีศาจครับ ท่านเลี้ยงข้าได้ไม่กี่ปี พอข้าอย่านมได้แค่ 3 วัน...”
เสียงร่างบางเงียบลงทำให้คนที่กำลังนอนประกบข้างๆ หันไปมองก็ต้องผงะถอยหลัง เมื่อร่างบางกำลังร้องไห้... ร้องไห้แบบที่ไม่มีแม้เสียงสะอื้น... แต่... ดูราวกับเจ็บปวดเจียนตาย...
“ข้า... เป็นคนเดียวที่รอด... ทั้งๆ... ทั้งที่ไม่น่าจะรอด... หัวหน้าฝูง... พ่อบุญธรรมของข้า... แม่บุญธรรม... เพื่อนทุกคน... ตายหมด... ตรงหน้าข้านี่เอง... มือของข้าแปดเปื้อนไปด้วยโลหิตของท่านพ่อ... เจ้านั่น... โคนาลน่ะครับ... หัวหน้าฝูงหมาป่าอสูร... ฆ่าทุกคน... ตามคำสั่งของหัวหน้าที่มันเคารพ... โมสาร์ท... แต่พอเห็นข้า... มันก็หยุด... แล้วถอยกลับไป... ทำไมไม่ฆ่า... ข้าคิดอยู่เพียงแค่นี้... ทำไมมันถึงไม่ฆ่าข้า?”
“..........”
“ข้าใช้ชีวิตแบบอยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ตายไปซะ ร้องไห้อยู่ 5 วันก่อนจะหยุดไปเพราะน้ำตาคงจะแห้งเหือดไปหมดแล้ว ไม่มีแรงร้องไห้ ได้แต่อยู่ไปวันๆ น่ะครับ จน... พวกท่านเจอข้านั้นแหละครับ” ร่างบางพูดจบก็ยิ้มหวาน ไม่ได้ร้องไห้อีกแล้ว แต่ยังคงเห็นรอยคราบน้ำตาได้ที่ขอบตา
“ชิพ...” ไลน์เรียกร่างบางเบาๆ แล้วโน้มหน้าไปจุมพิษที่ริมฝีปากช้าๆ อ้อยอิ่งไว้ให้นานที่สุด
“อืม...” ชิพครางอือ ดวงตาหลับพริ้ม “อ่ะ อือๆ”
เมื่อลิ้นร้อนของอีกฝ่ายเริ่มลุกล้ำเข้ามาทำให้ชิพที่ไม่เคยต้องตกใจ แต่ก็ดิ้นได้ไม่เท่าไหร่เพราะฟอกซ์เองก็ไม่ยอมแพ้เพื่อนรัก กอดอีกฝ่ายจากข้างหลังแล้วจูบเบาๆ ที่ต้นคอ
เมื่อโดนทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ร่างบางที่ไม่ประสีประสาอะไรเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ก็ต้องเคลิ้มไปกับสัมผัสของทั้งสองคน
“อา... แฮ่กๆๆ” พอร่างสูงละริมฝีปากออกร่างบางก็หอบจนตัวโยนภายในอ้อมกอดของฟอกซ์ที่ยังไม่ยอมหยุด “อ๊ะ อือ... ทะ... ท่าน... ฟอกซ์ อื้อ!”
มือซุกซนของร่างสูงไม่ยอมอยู่นิ่งลูบไล้ลงไปที่สะโพกมนก่อนจะค่อยๆ ขยับลงไปอีกนิด
“พอได้แล้ว ฟอกซ์” เสียงสั่งจากไลน์ทำให้ฟอกซ์ต้องผละออกอย่างจำใจ
“แฮ่ก... แฮ่ก...” ชิพพยายามสูดลมหายใจให้ได้มากที่สุด ใบหน้าหวานขึ้นสีจัด มืดไม้สั่นแบบไม่เคยเกิดมาก่อน
สัมผัสเมื่อครู่ยังคงอยู่ไม่ว่าจะที่ริมฝีปากอิ่ม... ต้นคอ... สะโพก... ทำเอาร่างบางร้อนวูบไปทั่วทั้งตัว
ทำไงดี... ทำไงดี... เราเผลอทำอะไรลงไปกันนะ... เรานี่... ดันบ้า! เคลิ้มซะได้!
“อ่ะ เออ...” ร่างบางอึกอักไม่รู้จะพูดอะไรด้วยใบหน้าแดงก่ำ ลามไปจนถึงใบหูเล็กและต้นคอขาวเนียนน่าจูบ
“นี่... ทีหลังน่ะ...” ฟอกซ์พูดเบาๆ แล้วลอบโอบเอวบางอย่างรวดเร็วแล้วปล่อยออกด้วยความเร็วพอกันทำให้แม้แต่ไลน์ยังมองไม่ทัน “ไม่ต้องเรียกเราว่าท่านนะ”
“ทำไมล่ะครับ ก็ท่าน...” ร่างบางพูดไม่ทันจบก็ถูกปิดปากอีกครั้ง “อ๊ะ อือ...”
“ฟอกซ์...” ไลน์เรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายแกมดุนิดๆ ทำให้คนถูกเรียกต้องผละริมฝีปากออกทันที
“ถ้าเกิดเจ้าเกิดเรียกเราว่าท่านอีกนะ ข้าจะจูบเจ้าอีก” ฟอกซ์พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งบังคับ
“ครับ ท่าน... เออ... ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ เออ...” ร่างบางอึกอักเหมือนไม่อยากจะเรียกชื่อเพราะกลัวละลาบละล้วงอีกฝ่ายมากเกินไป “ฟอกซ์”
“ดีมาก เรียกฉันอย่างเดียวกันด้วยล่ะ ชิพ” ไลน์บอกแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่ทำเอาชิพรู้สึกยะเยือกขึ้นมาทันที
...เวลาทำหน้าแบบนี้น่ากลัวกว่าฟอกซ์อีกง่ะ
ร่างบางคิดในใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปากชวน
“เออ... ไปหาอะไรกินตอนเช้ากันดีมั้ยครับ?” ชิพถามแล้วเอียงคอนิดๆ ด้วยความเคยชิน แต่อีกสองคนไม่ได้เคยชินไปด้วยเลยกลายเป็นว่าเห็นนางฟ้า (เอ๊ะ หรือนายฟ้า) ยิ้มหวาน เอียงคอให้อย่างน่ารัก (น่าจับกด)
“..........” ทั้งร่างสูงและร่างโปร่งได้แต่เงียบหน้าแดงไปหมด คำพูดของชิพไม่เข้าไปในหูเลยแม้แต่น้อย
“เออ... ฟอกซ์ครับ ไลน์ครับ ไปกินข้าวกันมั้ยครับ?” ชิพถามย้ำอีกครั้ง
“หะ... หา?” เมื่อคำพูดของร่างบางแทรกเข้าไปในสมองของร่างสูงได้ ก็ทำให้ร่างสูงสะดุ้ง ร่างโปร่งที่นิ่งค้างก็ยิ่งค้างเข้าไปใหญ่เมื่อร่างบางขยับตัวเข้ามาใกล้อย่างเป็นห่วง
“ทะ... เออ... ฟอกซ์ครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” ร่างบางยื่นหน้าเข้าใกล้เพื่อดูอย่างเป็นห่วง แต่กลับถูกผลักออกเบาๆ โดยคนที่มีใบหน้าที่แดงก่ำจนดูไม่เหมือนคนที่แสนเจ้าเล่ห์คนนั้นเลยสักนิด
“ไม่เป็นไรหรอกน่า...” ร่างโปร่งเม้มริมฝีปากนิดๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เงยหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เป็นเหมือนเดิมแล้ว “ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
ร่างบางได้แต่มองตาละห้อยด้วยความเสียดาย ท่าทางเมื่อกี้ของท่านฟอกซ์ของเขาน่ารักขนาดนั้นแท้ๆ แต่ทำไมต้องทำเป็นเก๊กไว้ด้วยก็ไม่รู้ เสียดายจริงๆ นะ
ร่างสูงที่เห็นร่างบางเอาแต่ทำตาละห้อย ถ้ามีหางมีหูเหมือนพวกปีศาจอินุนั่นล่ะก็ ป่านนี้หูคงห้อยหางตกอย่างน่าสงสารแน่ๆ
“ชิพ!” ร่างสูงเรียกเสียงดังทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งหันไปมองอย่างตกใจ “ไปหาอะไรกินกัน! เร็วสิ!”
ร่างสูงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนทำให้ร่างบางยิ้มหวานตอบกลับ แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาทั้งสองคนทันที เสียงหัวเราะสดใสของร่างบางดังขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เมื่อวานเจ้าก็ไม่ได้กินอะไรเลย วันนี้ก็กินซะหน่อยสิ” ฟอกซ์พูดอย่างเป็นห่วงแล้วดึงให้ร่างบางนั่งลงตรงโคนต้นไม้
“ครับ... พอดีเมื่อวานข้าไม่หิว... ครับ” ร่างบอบบางอ้อมแอ้มตอบ “...วันนี้ผมก็... ไม่หิว...”
“ไม่หิวก็ต้องกิน!” ฟอกซ์ตอบเสียงเฉียบขาด
“แต่...”
“บอกให้กินก็กินสิ! อย่าทำให้ข้าโมโหนะ!” ฟอกซ์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่อีกฝ่ายขัดใจตัวเอง
“ครับ...” ชิพรับคำอย่างเสียไม่ได้ ทำให้ร่างสูงที่กำลังมองอยู่เงียบๆ ต้องเดินมาเขกหัวฟอกซ์เบาๆ
“อย่าแกล้งชิพนักสิ” ไลน์พูดแบบต่อว่านิดๆ แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก “ชิพ เจ้าเองก็ควรจะกินเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นข้ากับฟอกซ์จะไม่ให้เจ้าอยู่ด้วยนะ”
ดวงตาใสของร่างบางเบิกกว้างแล้วรีบกลายร่างเป็นแกะน้อย เดินไปกินหญ้าอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว กลัวอีกฝ่ายจะไม่ให้เขาอยู่ด้วยอีก...
ร่างบางที่กำลังเคี้ยวหญ้าอยู่ ก็แอบมองชายหนุ่มสองคนที่กำลังช่วยกันจับปลาอย่างสนุกสนานอย่างหลงใหล
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน... ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาขาดสองตนนี้ไม่ได้... ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาติดคนพวกนี้ซะแล้ว... ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขา... หลงรักทั้งสองคนไปเสียแล้ว... ไม่ได้! แต่มันเป็นไปไม่ได้! จะรักคนสองคนในเวลาเดียวกันได้ยังไง! ต้องมีสิ! ต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เขารักคนใดคนหนึ่งมากกว่ากัน! แต่... เขาหามันไม่เจอ! เขารัก... ทั้งสองคน...
“เฮ้! ชิพ มันแต่เหม่ออยู่นั้นแหละ เดี๋ยวพวกข้าก็ทิ้งเจ้าไว้นี่ซะหรอก!” ฟอกซ์ตะโกนหยอกเล่นด้วยความสนุกสนานทำให้ร่างบางรีบเคี้ยวๆ กลืนๆ ด้วยความรวดเร็วจนอิ่มในเวลาไม่นาน
“กินน้อยไปรึเปล่า ไม่เห็นหญ้าจะลดลงเลย”
ร่างบางมองหน้าร่างสูงที่พูดแบบนี้ได้หน้าตาเฉยมาก! มันคงจะดูออกอยู่นะ ถ้าหญ้าที่มีทั้งทุ่งแบบนี้ถูกเขากินไปแค่มื้อเดียว! ใครมันจะไปกินได้กันเล่า! แค่ 1 ใน 10 ของทุ่งยังไม่ได้เลย!
ไลน์หัวเราะในลำคออย่างพอใจเมื่อร่างบางคว้างค้อนให้เขาขวับๆ หลายรอบ ฟอกซ์ที่มองไลน์และชิพอยู่นานก็เดินเข้ามาใกล้
“ชิพ!” ฟอกซ์เรียกเสียงดังแล้วกระโดดกอดคนถูกเรียกอย่างแรงทำเอาล้มไปข้างหลังอย่างตกใจ
“อ่ะ ครับ?” ร่างบางที่ตอนนี้โดนคล่อมอยู่มองกลับไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจว่าร่างโปร่งคิดจะทำอะไรกันแน่ ไลน์ถึงกับหัวเราะไปหน้าของเพื่อนรักและใบหน้าเหวอๆ ของชิพ
“คืนนี้นอนกับข้านะ!” ฟอกซ์พูดเสียงดังทำให้ไลน์หยุดหัวเราะได้ชะงักทันที “นะ นอนกับข้านะ นอนกับข้าคนเดียว!”
“คิดจะทำอะไร ฟอกซ์” ไลน์ถามอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ อีกคนที่ไม่เข้าใจก็มองทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างงุนงง
“ไม่เกี่ยวกับเจ้า!”
ความรู้สึกอิจฉาถาโถมหัวใจของฟอกซ์อย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขาอิจฉาที่ไลน์ทำให้ชิพหัวเราะได้ แต่เขาไม่! เขาทำให้ร่างบอบบางนี้หัวเราะแบบนั้นไม่ได้!
“ครับๆ ข้าจะนอนกับฟอกซ์นะครับ” ชิพพยายามที่จะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีเข้าไว้ เขาไม่ชอบให้ฟอกซ์โมโห มันทำให้เขารู้สึกแย่... แย่มาก แต่บางครั้ง... ถ้าฟอกซ์โมโหแบบน่ารักๆ แบบนั้นเขาก็ชอบเหมือนกัน
“จริงนะ จริงๆ นะ” ฟอกซ์หัวเราะดังลั่นแล้วกอดร่างบางเอาไว้ทั้งๆ ที่คล่อมชิพอยู่!
ไลน์เองก็มองภาพนั้นอย่างหงุดหงิดที่ชิพยิ้มหวานให้กับฟอกซ์ ดูเหมือนว่าชิพอยากจะตามใจฟอกซ์ซะทุกอย่าง แล้วดูเหมือนว่าฟอกซ์จะลืมเลือนสัญญานั้นแล้วหรือไงกัน!!
“ฟอกซ์! เจ้าคิดจะทำอะไร!” ไลน์ตวาดอย่างโมโห ทำให้ฟอกซ์ลุกจากตัวร่างบางอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ
“ข้าจะทำอะไรก็เรื่องของข้า! เจ้าเกี่ยวอะไรด้วยเล่า!” ฟอกซ์ตะโกนดังลั่น
----------------------
มาอัพฉลองสอบเสร็จ ฮ่าๆๆๆ
ไม่อยากจะบอกเลย! วิชาภาษาอังกฤษเข้าสอบแค่ 5 นาทีแล้วออก
มั่วสุดๆ!!
ยังไงๆ ก็ช่วยลุ้นให้ข้าเจ้าสอบได้คะแนนดีๆ ด้วยเน้ออออ
ถ้าได้คะแนนดีแล้วจะอัพนิยายให้หนึ่งตอนเต็มๆ เลย
คุคุ
ถือว่าฉลองไง
ยังไงก็
บั๊บบายก่อนน้าาาา
ความคิดเห็น