คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP 4 100%
(แว๊บมาทางฝันของไลน์กันบางนะ)
ความมืด...??
ทำไมกัน?
เขาหนีมาจากที่นั่นพ้นแล้วนี่นา...
ไม่มีทางที่คนพวกนั้นจะพาเขากลับไปได้อีก...
ความฝันครั้งนี้... ขอให้... ฝันถึงเรื่องราวของข้า... กับเพื่อนรัก... ฟอกซ์... ด้วยเถอะ...
ตึก... ตึก...
ยามค่ำคืนที่แสนจะเงียบสงบ มีร่างของผู้หนึ่งกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในเงามืดอยู่ จากเงาหนึ่ง ไปยังอีกเงาหนึ่งด้วยความรวดเร็วและเงียบกริบราวกับ... สิงโต
แกร๊ก...
“เฮ้ย! นักโทษหนีไปแล้ววววว” ยามคนนั้นตะโกนเสียงดังทันทีเมื่อนักโทษกิตติมศักดิ์หนีไปเรียบร้อยแล้ว ภายในห้องขังเหลือเพียงแค่กองฟางแห้งๆ เท่านั้น
“แย่แล้วโว้ย นายท่านฆ่าตายแน่ๆ เร็วๆ เข้า รีบออกตามหาเดี๋ยวนี้ กระจายกำลังให้ทั่ว ค้นทุกซอกทุกมุม” คนที่ท่าทางจะเป็นหัวหน้าตะโกนบอกแล้วรีบวิ่งตามหาทันที
ร่างสูงในมุมมืดถอนหายใจทันที ก่อนจะค่อยๆ ก้าวช้าๆ ออกจากสถานที่ๆ เคยเป็นบ้านที่ตนอยู่อย่างมีความสุขร่วมกับท่านพ่อ... ที่รักมาก
เมื่อครั้งก่อนนู้น เคยเป็นกษัตริย์ที่ดีมาก แต่ว่า... กลับถูกน้องชายร่วมสายเลือดฆ่าตายพร้อมกับภรรยาของตัวเอง แต่เจ้าคนชั่วนั้นยังอุตส่าห์เก็บเขาไว้... ในฐานะนักโทษและตัวประกัน
เขาอยู่ในคุกถึง 5 ปี ตอนนี้อายุ 15 ปีเศษ ก็ตัดสินใจหนี...
“อุ๊บ!” ร่างสูงเบิกร่างกว้างเมื่อแรงดึงอย่างรุนแรงจากข้างหลัง
“อย่าดิ้นสิวะ กำลังหนีพวกตำรวจเฟ้ย ถ้าไม่ติดว่าดันมาซ่อนตัวที่เดียวกันนะ... หึ” ไอ้ร่างโปร่งข้างหลังเขากระซิบข้างหูก่อนจะปล่อยมือออกจากปากของเขาช้าๆ เหมือนไม่แน่ใจ
“เจ้าเป็นใคร?” สิงโตหนุ่มถาม
“ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้า ข้าเจอที่ซ่อนนี่ตั้งนานแล้ว และซ่อนมาหลายทีแล้วด้วย เจ้านั่นแหละ ที่บุกรุกที่ของข้า” เสียงตอบกลับมา
พอสายตาร่างสูงเริ่มชินกับความมืดก็เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจนยิ่งขึ้น...
จิ้งจอก!!
สาบานได้ว่าเห็นแบบนี้จริงๆ จิ้งจอกร่างสูงโปร่ง ท่าทางจะอายุพอๆ กับเขาด้วย
“เจ้า... ไม่รู้จักข้ารึ??”
“แหงสิ จะรู้จักได้ยังไง แต่ว่าเจ้าเหอะ ทำอะไรอยู่ในนี้ล่ะ หนีทหารเหมือนกันรึไง?”
“ใช่ ข้าหนีพวกทหารจากในวังน่ะ” ร่างสูงตอบกลับ “พอดีมันเกิดเหตุขึ้นิดหน่อย”
“โห เจ้ากล้ามากนะ ยังไม่เคยมีใครกล้าไปขโมยของจากในวังเลย เจ้าเป็นรายแรกเลยมั้งที่เข้าไปแล้วรอดออกมาได้ แจ๋วจริงๆ ฮ่าๆๆ ข้ากับเจ้าเป็นเพื่อนกันดูท่าจะรุ่งนะเนี้ย”
รุ่ง หรือ ร่วง ฟ่ะ
ร่างสูงคิดในใจก่อนจะถอนหายใจหน่ายๆ แต่ถ้าอีกฝ่ายพาเขาไปให้ไกลจากนรกนี่ได้... ก็โอเคแล้วล่ะ
หลังจากนั้น... นานมากกว่าที่ทั้งสองตนจะยอมรับกันจากใจจริง นับเวลาแล้วเกือบ 6 ปีได้ ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมากตลอด แกล้งบ้า โกรธบ้าง แหย่บ้าง หยอกบ้าง เล่นบ้าง แต่ก็เป็นเพื่อนที่รักกันมากกว่าคนไหนๆ
ตุ๊บ!
ร่างสูงลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ ดังขึ้นไม่ไกลมากนัก
(ต่อด้วยของฟอกซ์)
ชีวิตที่ผ่านมา... มีแต่คำว่าสนุก ไม่เคยได้เรียนรู้เลยสักครั้งกับคำว่าเสียใจ แต่ว่า... พอได้เจอกับไอ้เพื่อนกินเพื่อนตายอย่างไลน์ก็ได้เรียนรู้กับทุกๆ ความรู้สึก และทุกๆ คำพูดที่ต้องพูดเมื่อรู้สึกสิ่งนั้นๆ
“เจ้าว่าที่ไอ้หมอดูนั่นบอกจะจริงรึเปล่า?” อยู่ๆ ร่างโปร่งก็ถามขึ้นระหว่างที่นั่งเล่นข้างธารน้ำ
“ไม่รู้สินะ แต่เขาว่ากันว่าแม่นมากนี่นา” ไลน์เองก็ตอบแบบที่ไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้อ~ เขาบอกว่าเราจะทะเลาะกันแหนะ ไลน์ ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้าด้วยเรื่องไร้สาระหรอกนะ”
“คิดว่าข้าอยาก??”
“เออ ข้าก็รู้ว่าเจ้าไม่อยากเหมือนกัน” ฟอกซ์ถอนหายใจเบาๆ “เอางี้ดีกว่า ข้ากับเจ้า เรามาทำสัญญากันดีกว่า สัญญาเลือดอย่างพวกมนุษย์ไง”
“เจ้าก็รู้ว่าพวกมนุษย์เชื่อใจไม่ได้”
“บางคนก็ดีกว่าเทพอีกนะ” ฟอกซ์สวนกลับ “ข้าเคยเจอ เอ้าๆ ไม่ต้องอ้าปากเถียงเลยนะ ข้าบอกว่าจะทำก็ต้องทำดิ เร็วๆ เข้า” ฟอกซ์พูดแล้วลากเพื่อนให้นั่งลงข้างๆ กัน
“เฮ้อ... งั้นบอกมาก่อนว่าจะทำสัญญาอะไร”
“สัญญาว่า ถ้าหากเจ้าหรือข้าได้อะไรก็ตามมาแค่อันเดียว อย่างเดียว สิ่งเดียว ตัวเดียว ตนเดียว คนเดียว ต้องแบ่งกันใช้ กิน ดู หรืออะไรก็ตาม” ฟอกซ์อธิบายยาว
“อืม... ได้” ไลน์คิดไม่นานก็ตอบตกลง
“เอาเลือดมาดิ ใส่ลงไปในถ้วยนี้” ฟอกซ์บอกแล้วยื่นถ้วยที่พกประจำให้ไลน์ ร่างสูงกัดนิ้วตัวเองอย่างแรงจนเลือดทะลักออกมาแล้วใส่ลงไปในถ้วยจนถึงครึ่ง
ฟอกซ์เองก็ทำเหมือนกัน พวกเขาเอาถวายเจ้าป่าเจ้าเขาเพื่อให้เป็นพยานว่า พวกเขาสองคน ...ไลน์และฟอกซ์... จะเป็นเพื่อนกัน... จนวันตาย...
ตุ๊บ!
ร่างโปร่งลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่พึ่งจะผ่านเท้าของเขาไป
“โอ๊ย!” ร่างบางร้องลั่นทันทีที่โดนถีบตกเตียง
ชิพแทบจะอยากร้องไห้เมื่อความรู้สึกจุกมันแล่นไปทั่วร่างกาย เมื่อวานเย็นเขาไม่ได้กินข้าวเย็นเพราะมัวแต่เล่นกับฟิช แล้วก็ไม่ได้เล่าเรื่องอะไรให้คนที่เขามาอาศัยอยู่ตอนนี้เลยด้วย
หิวก็หิว! จุกก็จุก! ลุกก็ไม่ขึ้น! คอยดูนะ ถ้าจับได้ว่าใครเป็นคนถีบล่ะก็... จะ... จะ... โว้ยยยย จะงอนเลยคอยดู! (น่ากลัวจังเนอะ)
“เจ็บ...” ร่างบางครางเสียงอ่อยอย่างน่าสงสาร ร่างโปร่งรีบลุกขึ้นทันที แต่ดูเหมือนว่าเสียงของร่างบางจะยังไม่เข้าไปในประสาทรับรู้ของร่างโปร่งและร่างสูง
“เฮ้ ไลน์ เจ้ารู้สึกเหมือนข้ารึเปล่า เหมือนได้ยินเสียงใครร้องเลยนะ” ฟอกซ์ถามขึ้น
ดูเหมือนว่าจะลืมร่างบางไปแล้ว...
“เอ๋ นั่นสิ ได้ยินเหมือนกัน มีอะไรแอบเข้าห้องข้ารึเปล่าเนี้ย เอ๊ะ แล้วเจ้ามานี่ได้ยังไง เจ้าต้องนอนห้องนู้นสิ”
“นั่นสิ”
ลืมสนิทเลยด้วย... ชิพเศร้า...
“ท่านฟอกซ์... ท่านไลน์...” ร่างบางเรียกเสียงเบาเหมือนไม่แน่ใจว่าอีกฝ่าย (ทั้งสองคน) จะจำเขาได้รึเปล่า
“อ้าว? เจ้า...” ไลน์ชะงักคำพูดก่อนจะนึกไปถึงเรื่องเมื่อวาน
“..........” ร่างบางเงียบด้วยความรู้สึกสับสนในชีวิต
...สงสัยเขาต้องกลับไปนอนที่บ้าน (ถ้ำ) เดิมซะแล้ว...
ร่างโปร่งเงียบ
...ถีบไปเต็มๆ เลย ชิพจะโกรธเขารึเปล่านะ...
ร่างสูงเงียบ
...ชักรู้สึกผิดแหะ ดันลืมไปซะสนิท...
เมื่อความเงียบโรยตัวคนที่ทนต่อความรู้สึกกดดันได้น้อยที่สุดก็ต้องปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจให้ออกมา ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเมื่อขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง
“เฮ้ย / ว้าก” เสียงอุทานของสองคนที่อยู่บนเตียงดังขึ้น
ร่างบางร้องไห้ต่อหน้าทั้งสองคนไม่นานก็ค่อยๆ ลุกขึ้น พยายามจะยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง (พูดซะ) ก่อนที่จะก้าวออกไปนอกห้อง
น้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียนทำเอาทั้งร่างสูงและร่างโปร่งใจหายวาบแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อน พอเห็นว่าร่างบางจะก้าวออกจากห้องไปก็โปร่งก็วิ่งไปจับแขนไว้ ส่วนร่างสูงนี่หนักหน่อย... ร่างสูงวิ่งไปกอดอีกฝ่ายทันที
“ขอโทษนะ ขอโทษนะ” ทั้งร่างสูงและร่างโปร่งพูดพร่ำอยู่แค่คำเดียวกับหูของร่างบาง
“ฮึก! มะ ไม่หรอกครับ อึก อาจเป็นข้าเอง... ที่อยู่ไม่ถูกที่ถูกเวลา ขอโทษครับ ข้าจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละครับ ฮือ...” ร่างบางตั้งใจจะเดินออกไปอีกครั้งแต่ว่าทั้งร่างสูงและร่างโปร่งไม่มีวันยอมแน่ๆ
“ไม่... ไม่... ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไป ไม่มีวัน...” ร่างสูงพึมพำเสียงแผ่ว
“ปล่อยข้าเถอะครับ ข้าอาจจะไม่คู่ควรที่จะอยู่ที่นี่...” เสียงร่างบางเงียบไปเพราะคนพูดมากไม่รู้จะปิดปากร่างบางยังไงดี
“ฟอกซ์...” ไลน์พูดเสียงแผ่วเมื่อร่างโปร่งปิดปากร่างบางด้วยริมฝีปากของตัวเอง
“อ่ะ อืม... อือ...” ร่างบางครางอือด้วยความรู้สึกแปลกๆ ท้องของตัวเองมันวูบวาบพิลึกแต่หวาน... จนปฏิเสธไม่ได้
...ลืม...
“อื้อออออ” ร่างบางพยายามที่จะผลักอีกฝ่ายออกไปเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าอีกฝ่ายได้ลืมเลือนตนไปเรียบร้อยแล้ว และตน... ก็ไม่สมควรที่จะอยู่ตรงนี้
“ชิพ! ชิพ! เป็นอะไร!” ฟอกซ์ถอนริมฝีปากออกแล้วเรียกอยากตกใจ
“ฮึก ไม่... ไม่นะ...” ร่างบางสะอื้นตัวโยนก่อนที่ร่างจะถูกร่างสูงโอบไว้เบาๆ อย่างนุ่มนวล
“ข้าไม่ได้ลืมเจ้านะ ไม่ได้ลืมเจ้า...” ไลน์บอกเสียงเบากระซิบใกล้ริมฝีปากอีกฝ่าย พาลให้รู้สึกอยากจูบขึ้นมาซะเฉยๆ
“หา...” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ
ฟอกซ์รู้ได้ทันทีเลยว่าอีกฝ่ายไม่ชอบ... ไม่สิ เสียใจที่ถูกตนและเพื่อนรักลืมไป แต่ว่าร่างบางพึ่งจะมาอยู่ที่นี่วันแรก แล้วช่วงนี้ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรก็ไม่รู้มาวกวนอยู่ในหัวสมองของทั้งเขาและไลน์อยู่บ่อยๆ
“ไม่ได้ลืมจริงๆ นะ (แค่คิดไม่ออกเอง)” แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดสิ่งที่คิดออกไปเพราะกลัวอีกฝ่ายจะโกรธเอา
“จริงเหรอครับ?” ร่างบางดูสับสนและไม่แน่ใจ
“จริงสิ หรือว่า...” ร่างโปร่งแสร้งบีบน้ำตานิดๆ ให้มันคลออยู่ที่ดวงตาให้ดูเหมือนเศร้ามากๆ “...เจ้าไม่เชื่อใจพวกข้า”
“เชื่อครับ เชื่อ!” ชิพรีบตอบแล้วยิ้มหวานๆ เพื่อเอาใจทั้งสองคน
ไลน์มองเพื่อนรักอย่างหมั่นไส้ก่อนจะมองร่างบอบบางข้างหน้า
“ข้าว่าเจ้าไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ” ไลน์บอกแกมสั่นเสียงเฉียบขาด
“ครับ” ชิพเองก็รับเสียงใสแล้ววิ่งออกจากห้องไปที่ห้องน้ำทันที (ไม่นึกว่าจะมีกระทั่งห้องน้ำ??)
พอร่างบางออกจากห้องไปแล้วไลน์ก็มองหน้าฟอกซ์ด้วยสายตาจิกกันเล็กน้อย ก่อนจะเตะป๊าบเข้าไปหลังของร่างโปร่งเล่นเอาร้องโอดโอย
“อย่ามาสำออย ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เจ็บอะไรขนาดนั้น” ไลน์ด่า
“เฮอะ ก็มีเจ้าคนเดียวนั่นแหละที่รู้ทันข้าไปซะหมด ไม่ชอบใจเลยจริงๆ” ฟอกซ์พูดอย่างไม่พอใจนิดๆ
“ก็เจ้ามันเจ้าเล่ห์ ปล่อยให้โกหกอย่างเดียวก็เอาไม่อยู่น่ะสิ แล้วเมื่อกี้นี้น่ะ...”
“เนียนใช่มั้ย? เห็นมั้ย ถ้าข้าเป็นอย่างพวกมนุษย์นะ ข้าได้เป็นดาราดังไปแล้ว”
“เจ้า...” ไลน์กัดฟันกรอดอย่างหมั่นไส้ปนหงุดหงิดที่ตัวเองทำให้ร่างบางที่กำลังอาบน้ำอย่างอารมณ์ดีต้องร้องไห้ “...ข้าจะจัดการเจ้าเองงงง”
“อ้ากกกกกกก”
เสียงร้องดังลั่นของฟอกซ์ไม่ได้เข้าหูร่างบางเลยแม้แต่น้อย ชิพกำลังฮัมเพลงไปอาบน้ำไปอย่างอารมณ์ดี ใจนึกก็คิดอยากจะชวนอีกฝ่ายให้มาอาบน้ำด้วยกัน (หา??) เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะแยกกันอาบ อีกอย่าง... ถ้าอาบด้วยกันแล้วสนุกก็ไม่เห็นเป็นไรเลย
...ใช่มั้ย??
หายศีรษะไปนานม๊ากกกกกกก
กลับมาคราวนี้เลยอัพให้ 100 % เต็มเลย
เน็ตที่บ้านไม่ดีเลย เซ็งจริงๆ ใครเป็นมั้งเจ้าค้าาา
แหะๆ เห็นใจกันด้วยน้า อยากอัพแต่อัพไม่ได้
ใจจะขาดตายแล้วววว
ความคิดเห็น