คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : EP 15 100%
15
“หา!!!” ทั้งฟอกซ์และไลน์ร้องลั่น แต่ชิพกลับยิ้มน้อยๆ เหมือนจะคิดไว้ก่อนแล้ว
“เจ้าไม่เห็นจะบอกข้า!” ฟอกซ์ว่าไลน์แล้วชี้หน้าอย่างคาดโทษก่อนจะโวยวายลั่น “ไม่งั้นก็ไม่ต้องมานั่งขุดถ้ำอยู่กันแล้วนะ ให้คนของพี่เจ้าขุดให้ก็ได้ โว้ย! ทำไมไม่บอกฟ่ะ”
“ข้าก็ไม่รู้!” ไลน์บอกเสียงเครียด แล้วหันไปมองใบหน้าของคนที่พึ่งอ้างตัวว่าเป็นพี่ชายของตน “เจ้ามีอะไรเป็นหลักฐานว่าเป็นพี่ชายของข้า! ข้าไม่เคยมีพี่ชายเลย!”
“เดี๋ยวก่อนๆ” อยู่ๆ ทีน่าก็แทรกขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปฉุดให้ร่างบอบบางลุกขึ้นยืนตามตน “หนุ่มๆ ก็คุยกันไปนะ เดี๋ยวข้าจะคุยอะไรบางอย่างกับชิพหน่อย แล้วก็ห้าม! ห้ามตามมาเด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นข้าสาปแบบไม่เว้นแน่!”
แล้วร่างบางก็โดนทีน่าลากออกจากห้องไปโดยที่โมสาร์ทรั้งชายหนุ่มสองคนที่ทำท่าจะตามให้ได้ไว้ก่อนจะพูดว่า “อย่าตามเลย ถ้าไม่อยากตายอ่ะนะ แล้วทีน่าก็ไม่ทำอะไรชิพหรอกน่า”
“เอาล่ะ นั่งตรงนี้นะ” ทีน่าให้ร่างบางนั่งตรงหน้าของตัวเอง ก่อนที่ร่างบางจะได้พูดอะไรก็โดนกดตัวให้นั่งกับโซฟาตัวนั้นแล้ว
“มีอะไรเหรอครับ?” ชิพถามเสียงสั่นๆ ภาพตอนที่ทีน่าถือมีดยังหลอนอยู่ในหัวไม่หาย ถึงแม้จะรู้ว่านั้นเป็นวิธีที่ดีที่สุดก็ตามทีเหอะ
“ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้าหน่อย... ไม่สิ เยอะแยะเลยล่ะ”
“อะไรเหรอครับ?” ใบหน้าหวานเอียงนิดๆ อย่างสงสัยก่อนจะต้องร้องลั่นเมื่อมือบางของอีกฝ่ายหยิกเข้าที่แก้มของเขา “โอ๊ยๆๆ เจ็บนะครับ!”
“น่าอิจฉาหน้าสวยๆ ไม่สิ น่ารักๆ ของเจ้าชะมัดเลย” ทีน่าพูดก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังทิ้งให้ชิพที่เอามือกุมแก้มตัวเองตามไม่ทัน
“..........”
“..........”
ทั้งชิพและทีน่าไม่พูดอะไรกันนาน ทีน่านั้นค่อนข้างเครียดเพราะต้องเรียบเรียงคำถามทุกอย่างภายในหัวที่มันตีกันยุ่งไปหมด ส่วนชิพนั้นไม่เครียดและไม่คิดอะไรเลย รอเพียงคำถามที่จะถามมาเท่านั้น
“ข้าขอถามคำถามหลักก่อนก็แล้วกันนะ” ทีน่าพูดขึ้น
“ครับ?”
“ทำไมเจ้าถึงได้รักคนถึงสองคนพร้อมกันล่ะ”
“อืม... ตอนแรกข้าก็คิดจะตัดใจจากใครสักคนหนึ่งแต่ว่าทำไม่ได้ แล้วอีกอย่างคือฟอกซ์กับไลน์บอกว่าการที่รักคนสองคนพร้อมกันไม่ผิดครับ”
“คำถามต่อไปคือเจ้ารักใครก่อนระหว่างไลน์กับฟอกซ์?”
“ไม่รู้ครับ”
“งั้น... ความรักในความรู้สึกของเจ้าคืออะไร?”
“อืม... ไม่รู้ครับ” ร่างบางยิ้มหวานเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนรักทั้งสอง “ข้ารู้แต่ว่า... หัวใจของข้ามันเต้นแรงมาก... จนมือไม้พาลสั่น... แรงมากจนกลัวว่าพวกเขาจะได้ยิน... ใบหน้าข้าร้อนไปหมด... คิดถึงพวกเขาแทบจะทุกนาที... ข้าไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลยครับ”
“แล้วอยู่ๆ ในหัวมันก็บอกขึ้นมาว่า ข้า-รัก-เขา ใช่มั้ย?” ทีน่ายิ้ม
“ครับ” ชิพยิ้มตอบกลับก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ใบหน้าของทีว่าแดงวาบ “ทีน่าเองก็คงจะรู้สึกแบบนี้กับโมสาร์ทสินะครับ”
“บ้า!” มือบางของทีน่าฟาดเข้าที่ไหล่ของชิพอย่างเขินอายก่อนจะชักสีหน้าเล่นเอาร่างบางตามไม่ทัน “นี่มันเวลาที่ข้าจะต้องถามนะ! อย่าพึ่งเล่นสิ!”
“ขะ ขอโทษครับ” ร่างบางก้มหน้างุดก่อนจะช้อนตาขึ้นมอง
“เอาเถอะๆ” ทีน่าพูดปัดๆ ก่อนจะเริ่มจริงจังอีกครั้ง “เจ้าได้บอกอดีตของเจ้าให้กับสองคนนั้นได้รู้รึยัง?”
“ง่า...” ร่างบางอึกอัก
“ตอบมาสิ ชิพ” ทีน่าพยายามกดดันให้ร่างบางพูดออกมา
“ยังครับ เขาอาจจะรู้แค่ว่าข้าเป็นเทพก็ได้ครับ (อ้างอิงจากตอนที่ 14) หรือว่ารู้มากกว่านั้นข้าก็ไม่รู้เหมือนกันครับ พวกเราไม่เคยพูดเรื่องนี้กันเลยครับ”
“งั้นเหรอ...” ทีน่ามองหน้าชิพนิ่งก่อนจะเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง ”แล้วเจ้าคิดจะบอกพวกเขามั้ย? ว่าไงชิพ?”
“ไม่รู้สิครับ อาจจะไม่หรืออาจจะบอกก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แล้วแต่สถานการณ์” ชิพพูดด้วยสีหน้าไม่แน่ใจอย่างแท้จริง
“ถ้าเจ้าคิดจะบอก... เจ้าจะบอกเมื่อไหร่?”
“สามชาติข้างหน้า” ชิพเกิดคึกอะไรไม่รู้กวนประสาทอีกฝ่าย ทีน่าคิ้วกระตุก เอ็นช่วงแขนเลยพลอยกระตุกไปด้วย
โป้ก!
“โอ๊ย! เจ็บนะครับ” ร่างบางทำท่าโอดครวญก่อนจะยกมือยอมแพ้เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะมาเขกหัวเขาอีก “บอกแล้วครับๆ ก็คงจะหลังจากกลับถ้ำนั้นแหละครับ”
“อืม งั้นเหรอ...” ทีน่าทำท่าครุ่นคิด
“..........” ชิพรอคอยคำถามต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ตื่นเต้นนิดๆ
“เรื่องนี้ตามกฏของโลกเทพเจ้าต้องรู้แน่นอน” หญิงสาวแสยะยิ้มนิดๆ “พ่อกับแม่เจ้าเป็นใคร?!”
ป๋อง~
ถึงแม้ร่างบางจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ (นิดๆ) แต่ไม่ได้ตกใจจนตกเก้าอี้แบบที่ทีน่าจินตนาการไว้สักนิด ทำเอาเธอร้องจิ๊อย่างเสียดาย
“พ่อ... แม่...” ชิพขมวดคิ้วมุ่นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
“ใช่... ของเจ้านะ ไม่ใช่สัตว์ปีศาจแต่เป็นเทพ”
ใบหน้าหวานยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะเริ่มเอ่ยปาก
“ท่านแม่ของข้าน่ะเป็นเทพครับ เป็นเทพีแห่งชัยชนะของแดนเทพเลยล่ะครับ ข้าไม่รู้เหมือนกันนะครับ ข้าไม่เคยเจอเลย ความทรงจำที่ได้เจอหน้าพวกท่านก็แทบไม่มีเลย แต่ว่า... ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับพวกท่านข้าทราบหมดครับ”
“หืม... ‘แทรกความจำ’...” ทีน่าพูดขึ้นเบาๆ ทำให้ชิพมองอย่างสงสัยแต่หญิงสาวกลับส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องสนใจ
“อืม... รู้สึกว่าท่านพ่อของข้าจะเป็นเทพสงครามครับ”
“เทพสงคราม!!” ดวงตาสวยของทีน่าเบิกกว้างอย่างตกใจ “อาเทนเหรอ!”
“ครับ รู้สึกว่านั่นจะเป็นชื่อของท่านพ่อครับ ส่วนชื่อของท่านแม่คือมิเรครับ” ชิพมองใบหน้าที่ตกใจจนเรียกได้ว่าแทบจะช็อคของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็รู้สึกขำนิดๆ กับท่าทางที่แสนจะตลกโป้กฮาของอีกฝ่าย
“โอ้! ท่านอาเทน... ท่านมิเร... บุคคลในดวงใจของข้า!” ทีน่าทำท่าเพ้อ ร่างบางที่ดูแล้วรู้สึกว่าคนตรงหน้าเป็นหนักมาเลยเรียกสติอีกฝ่ายคืนมา
“ทีน่าครับ! มีอะไรจะถามข้าอีกรึเปล่าครับ?” ชิพเรียกทำให้ทีน่าชะงักก่อนจะกลับเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
“เจ้าคิดว่าพ่อกับแม่เจ้าตายรึยัง?” ทีน่าถามเสียงนิ่ง
“เอ๋ ท่านพ่อกับท่านแม่เหรอครับ... ไม่รู้หรอกครับ” ชิพส่ายหน้าเบาๆ “แต่... อยากจะพบสักครั้งเหมือนกันครับ”
“แล้ว... แล้วถ้าสมมติว่า... พ่อกับแม่ของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ล่ะ?” น้ำเสียงสั่นๆ ของทีน่าทำให้ชิพเม้มปากแน่นก่อนจะฝืนยิ้มออกมา
“ไม่รู้หรอกครับ ก็... พระเจ้าเป็นคนบอกเอง... ว่าพวกท่านเสียแล้ว...” จบประโยคทันทีเมื่อก้อนสะอื้นขึ้นมาถึงลำคอ ดวงตาใสคลอไปด้วยหยาดน้ำตา “ฮึก! ขอโทษนะครับ ข้าไม่รู้ว่าทำไม... ฮือ~ ทำไมถึงต้องร้องไห้แบบนี้ด้วย... อึก! ความรู้สึก... แปลกๆ นี่มาจากไหนกัน...”
“อ่า...” ทีน่าทำท่าไม่ถูกทันทีที่เห็นน้ำตาของอีกฝ่ายแบบนี้ “เออ... ข้าพูดอะไรผิดรึเปล่า? ขอโทษนะ”
“เปล่าครับ ไม่หรอก...” มือเล็กปาดน้ำตาของตัวเองทิ้งก่อนจะยิ้มหวาน “ข้าก็แค่... รู้สึกอุ่นวาบในอก... รู้สึกยินดีที่ท่วมท้นออกมามากมาย... มือไม้พาลสั่นระริกไปหมด... ดีใจนะครับ... ถ้าพวกท่านยังไม่ตาย... ดีใจมากๆ เลยครับจนกลั้นไม่ไหว...”
“ชิพ...”
“ฮึก! ขอโทษนะครับ! ขอโทษที่ทำตัวอ่อนแอแบบนี้นะครับ!” ชิพสะอื้นจนตัวโยน มือเล็กปกปิดใบหน้าเปื้อนน้ำตาของตัวเองเอาไว้ ร่างบอบบางสั่นระริกอย่างคุมไม่อยู่ ปล่อยเสียงร้องออกมาเต็มเสียง “ข้าเพียงแค่... อยากเจอหน้าพวกท่านสักครั้งเท่านั้นเอง!”
“ชิพ...”
“ข้าเพียงแค่... อยากเจอ... อยากรู้จัก... เท่านั้น...”
“ชิพ...”
“เพียงเท่านี้เอง... แค่เท่านี้... โฮ~!!”
แสงอาทิตย์สีแสดสาดส่องไปทั่วบริเวณเชิงเขาในโลกปีศาจ ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ร้อนระอุตลอดกลางวัน (โดยที่กลางคืนหนาวถึงขั้นติดลบ) ในพื้นที่นี้ไม่มีใครที่สามารถทนอยู่ได้เลย ยกเว้นเพียงแต่คู่รักสองคนเท่านั้น
ภายในกระท่อมที่ข้างนอกดูโทรมแต่ภายใจกลับกลายเป็นดั่งบ้านสองชั้นอย่างดีในโลกมนุษย์เลยทีเดียว
ผู้เป็นสามีกำลังเช็ดดาบที่วางเรียงรายอยู่แต่มีระเบียบตรงหน้า และผู้เป็นภรรยากำลังอุ่นกับข้าวในตอนเที่ยงให้
“แหม... วันนี้รู้สึกอากาศในบ้านจะเย็นไปหน่อยนะ อาเทน” มิเร หญิงสาววัยกลางคนยิ้มให้อย่างสวยงามประดุจรูปภาพที่แสนวิจิตร
“นั่นสินะ มิเร ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหละ แต่จะว่าไป... ถ้าชิพอยู่ที่นี่กับเราก็ดีสินะ มิเร” อาเทนพูดขึ้นลอยๆ อย่างที่ทำมาตลอดหลายร้อยปี
“นั่นสินะ ถ้าลูกเราอยู่ด้วยกันคงจะดีกว่านี้...”
“ข้าเพียงแค่... อยากเจอหน้าพวกท่านสักครั้งเท่านั้นเอง!”
“ข้าเพียงแค่... อยากเจอ... อยากรู้จัก... เท่านั้น...”
“เพียงเท่านี้เอง... แค่เท่านี้... โฮ~!!”
“ได้ยินอีกแล้วล่ะ อาเทน” มิเรพูดเสียงสั่นระริกก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม
“เสียงลูกของเรา...”
“ฉันอยากให้ลูกอยู่กับเรา... นะ อาเทน...”
“เจ้าก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้...” อาเทนพูดเสียงสั่น “กับนักโทษหลบหนีอย่างพวกเรา!”
รู้สึกมั้ยว่าช่วงนี้อัพช้าซะเหลือเกิน...
สาเหตุนั้นแลมาจาก... ไรเตอร์คนนี้เป็นหวัด!
ไปตรวจมาแล้วหมอบอกไม่ใช่ไข้หวัดใหญ่ 2009 อ่ะนะ (ฟู่~ แอบโล่งอก)
เลยกลายเป็นว่าหัวไม่แล่น~ ตื้อออออ ไปทั้งวัน
ซอรี่หลายๆ สำหรับคนที่รอคอย
แล้วก็เรื่องนี้อัพให้ครบร้อยแล้วน้า
อ๋อ แล้วก็ คุณ Amulate รู้สึกจะหายหน้าไปนานน้า~
เป็นอะไรรึเปล่าเอ่ย??
เป็นห่วงนะตัว คิกๆ
รั่วแค่นี้แหละ ไปล่ะน้า~
บ๊ายบาย
(เก็บไว้รั่วอีกเรื่องหนึ่งต่อ คุๆ)
ความคิดเห็น