คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : EP 16 100%
16
“แฮะๆ แต่ตอนนั้นสนุกจริงๆ นะครับ” ชิพยิ้มร่าเมื่อนึกถึงตอนที่พบกับโมสาร์ทและทีน่าครั้งแรกเมื่ออาทิตย์ก่อน
“เจ้าสนุกแต่พวกข้าไม่สนุกด้วยนะชิพ!” ฟอกซ์พูดเสียงฉุน “เป็นห่วงแทบตาย... แล้วสุดท้ายคืนนั้นก็ไม่ได้หลับกันเลยด้วย”
“เอ๋? คืนที่ไลน์ห้ามไม่ให้ฟอกซ์ไปต่อน่ะเหรอครับ?” ชิพถามอย่างบ้องแบ๊ว “ฮะๆ สุดท้ายคนห้ามก็เป็นคนทนไม่ไหวเอง ลากให้ฟอกซ์ไปต่อไม่ใช่เหรอครับ”
“อย่าแซวสิ” ไลน์พูดแล้วขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กไปหนึ่งฟอด ซึ่งฟอกซ์ที่ยอมไม่ได้ก็ขโมยจุ๊บริมฝีปากอิ่มไปหนึ่งที
“ฮ่าๆ หวานเหมือนเดิมนะชิพ” ฟอกซ์พูดอย่างหน้าด้านก่อนจะยักคิ้วให้ไลน์ที่เริ่มคิ้วกระตุก “แหม... อยากชิมอีกจังเลยนะ”
“นั้นสินะ ในฐานะที่เจ้าได้มากกว่าข้า คืนนี้ข้าจะนอนกอดชิพคนเดียว เจ้าไปนอนอีกห้องหนึ่งเลยนะ!” ไลน์พูดจบก่อนจะแสยะยิ้มเหมือนจะบอกว่า ‘ข้าเหนือกว่าโว้ย’
“เฮ้ยๆๆ ไม่เอาเฟ้ยๆ เจ้าก็จุ๊บคืนดิ แล้วเดี๋ยวข้าจะหอมแก้มอีกทีหนึ่ง” ฟอกซ์โวยวายเสียงหลงทำเอาชิพเริ่มคิดขึ้นมาว่า...
นี่เขาเป็นหมอนข้างรึเปล่านะ??
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ชิพยิ้มหวานที่ทำให้คนมองต้องเผลอยิ้มตอบ “เพราะคืนนี้ข้าจะนอนคนเดียว ฟอกซ์กับไลน์นนอนด้วยกันไปเถอะนะครับ!”
พูดจบก็หัวเราะคิกคักก่อนจะชิ่งหนีออกนอกถ้ำไปก่อน ทำเอาไลน์และฟอกซ์ที่นิ่งค้างอยู่กันมามองหน้ากันก่อนจะกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ
ถ้าจะต้องนอนกับไอ้หมอนี่สองต่อสองล่ะก็... นอนพื้นซะยังจะดีกว่า!!
พอคิดได้อย่างนั้นก็รีบวิ่งออกไปตามร่างบอบบางทันทีแต่ว่าก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชิพหยุดแค่หน้าปากถ้ำเท่านั้น ไม่ได้ออกไปอย่างที่ทั้งสองคนคิด
“ชิพ~!” ฟอกซ์เรียกเสียงดังก่อนจะคว้าร่างบางมากอดหมับแล้วสูดกลิ้นหอมหวานจากเส้นผมสีน้ำตาลอ่อน “คิดจะหนีไปไหนฮึ!”
“นั่น... มนุษย์ใช่มั้ยครับ?” ชิพพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเพ้อๆ แต่นิ้วกลับชี้ไปตรงที่ที่มีคนยืนอยู่จริงๆ
“เฮ้ย! จริงด้วย มนุษย์เข้ามาในนี้ได้ยังไงกัน?!” ฟอกซ์อุทานเสียงดังก่อนจะหันขวับไปหาไลน์ “ไลน์? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?! ในพื้นที่โลกสัตว์ปีศาจแบบนี้มนุษย์ไม่น่าจะเข้ามาได้นี่!”
“ดูเหมือนจะ... ไม่ค่อยเหมือนมนุษย์สักเท่าไหร่เลยนะ” ไลน์พูดก่อนจะดึงชิพให้มาอยู่ในอ้อมแขนของตัวเองแทน “ใช่มั้ย? ชิพ เจ้าว่าไง?”
“ไม่รู้สิครับ เหมือนมนุษย์มากเลยแม้แต่สัมผัสความรู้สึก แต่ในอีกด้านหนึ่งกลับเถียงว่าไม่ใช่มนุษย์ครับ” ชิพพูดเสียงงึมงำ “ความรู้สึกมันบอกว่า... เหมือนข้าครับ”
“เหมือนเจ้า... ที่... เออ... โทษนะ โดนสาปอ่ะนะ” ฟอกซ์ถามเสียงไม่แน่ใจก่อนจะจุ๊บลงบนมุมปากเบาๆ เป็นการขอโทษ
“อืม...” ชิพครางในลำคอเหมือนจะคิด “น่าจะ... นะครับ”
ดูเหมือนว่าตอนนี้ร่างบอบบางนี้จะไม่ได้คิดเศร้าหรือเจ็บปวดกับการโดนสาปแล้ว ซ้ำร้ายคงคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับตัวเองซะแล้วล่ะมั้ง
“มีวิธีไหนที่จะรู้ได้บ้างมั้ยครับ? ข้ากลัวว่าถ้าเป็นมนุษย์แล้วเราออกไปจะยุ่ง แต่ถ้าเป็นเหมือนข้าก็คงจะดีไป ข้าอยากจะช่วยน่ะครับ” ชิพทำหน้าเบ้เหมือนไม่อยากจะทำสักเท่าไหร่ “แต่ข้าว่า ข้าไม่อยากจะเสี่ยงน่ะสิครับ”
“อืม... นั้นสินะ” ไลน์ทำสีหน้าครุ่นคิด “คงจะต้องลองดูๆ ไปก่อนล่ะกันนะ”
“แต่ถ้าเขาเป็นแบบข้าต้องรีบช่วยนะครับ” ชิพรีบออกตัวเพราะรู้ดีว่าชะตากรรมแบบนั้นมันรู้สึกยังไงหากไม่มีคนที่เราไว้ใจได้มากที่สุดในชีวิตอย่างตัวเขาเอง
“รู้แล้วๆ ตอนนี้ก็ทำใจให้สบายก่อนแล้วไปนอนซะนะ เจ้าต้องพักผ่อนมากๆ รู้มั้ย อาหารเย็นน่ะไม่ต้องกินแล้วล่ะ”
“คร้าบบบบ” ชิพลากเสียงยาวเหมือนจะประชดทำเอาคนสองคนมองหน้ากันทันที ก่อนจะหันไปมองตามร่างบางที่เดินเข้าห้องนอนไปก่อนที่เสียงซ่า~ จะตามมาพอที่จะรู้ได้ว่าชิพนั้นกำลังอาบน้ำอยู่
แล้วตกลง... ใครเป็นคนสอนวิธีประชดให้คนซื่อๆ แบบชิพล่ะเนี้ย?!
“เขาเป็นยังไงบ้างเหรอครับ?” ชิพถามไลน์ที่ตื่นก่อน (หรืออาจจะไม่ได้นอน) แล้วมานั่งดูบุคคลปริศนาที่นั่งอยู่โคนต้นไม้ไม่ใกล้ไม่ไกลจากถ้ำนี้มากนัก
“ไม่ขยับไปไหนเลย ไม่กินอะไรเลย และไม่ทำอะไรเลย” ไลน์พูดแล้วดึงให้ร่างบางนั่งลงบนตักของตัวเอง “นี่... ถ้าช่วยเจ้านั่นได้แล้วเจ้าต้องให้รางวัลข้าด้วยนะ”
“เอ๋? รางวัลเหรอครับ?” ชิพทำท่านึกก่อนจะถามขึ้นมาว่า “จะเอาอะไรเหรอครับ?”
ชิพที่ไม่รู้ว่ารางวัลคืออะไรก็เอ่ออ่อห่อหมกไปก่อน แล้วค่อยย่องไปถามฟอกซ์ทีหลังว่าคำว่า ‘รางวัล’ มันคืออะไร
“อ๊ะ คนนั้นขยับแล้วล่ะครับ” ชิพพูดขึ้นก่อนที่ไลน์จะได้บอกเรื่องรางวัลทำเอาเซ็ง
บุคคลปริศนายืนขึ้นก่อนจะค่อยๆ ถอนหายใจช้าๆ ยืดแข้งยืดขาก่อนจะหันมามองตรงถ้ำที่ไม่น่าจะมองเห็นได้ ดวงตานั้นจ้องมาทางนี้อยู่นานจนคนที่เฝ้าดูสองคนต้องกลั้นหายใจ
“เซ็งพระเจ้าจังโว้ยยยยย~!!”
ร่างทั้งสองกระตุกวาบก่อนจะลุกพรวดขึ้นทันที
“คนๆ นั้นเคยเป็นเทพนี่ครับ” ชิพร้องขึ้นอย่างตกใจก่อนจะทำท่าจะพุ่งออกไปหาคนที่ลุกยืนขึ้นและกำลังยิ้มแบบแปลกๆ ออกมาทำให้ไลน์ไม่ค่อยไว้ใจนัก
“เจ้าอยู่นี่แหละ” ไลน์บอกทำให้ชิพชะงักหันมามองด้วยสายตาเป็นคำถาม “เดี๋ยวค่อยไปด้วยกัน เจ้าช่วยไปปลุกฟอกซ์มันก่อนได้รึเปล่า?”
“อ๊ะ ครับ” ชิพตอบก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องที่ฟอกซ์กำลังนอนกรนครอกๆ อย่างสบายตัวเพื่อปลุกคนขี้เสา
“ทีนี้ชิพจะได้ไม่เป็นอันตราย...” ไลน์พูดก่อนจะก้าวออกไปโดยไม่ได้รออีกสองตนอย่างที่ได้พูดกับชิพไว้
สวบ~
เสียงก้าวเท้าผ่านหญ้าทั้งหลายอย่างเบาที่สุดแต่ก็ไม่พ้นหูของบุคคลปริศนาที่หันมามองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ
“สวัสดี” คนๆ นั้นทักเสียงใสกังวาน ทำให้ไลน์ชะงักเล็กน้อย มองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจนักทำให้อีกฝ่ายหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ถ้ามีคนทักแล้วไม่ทักตอบแบบนี้เขาเรียกว่าไม่มีมารยาทนะ”
“สวัสดี” ไลน์ทักกลับพลางกัดฟันเล็กน้อยอย่างเจ็บใจ เพราะตัวเขาเองก็รู้ว่าที่ทำไปมันไม่มีมารยาทแต่ว่าเขาไม่รู้ว่าจะไว้ใจอีกฝ่ายได้มากแค่นี้
“คิกๆ ทำไมนายถึงได้ทำท่าทางแบบนั้นล่ะ? ไม่ต้อนรับแขกเลยนะ” บุคคลปริศนาผู้มีดวงหน้าหวานสวยและผมยาว น้ำเสียงทุ้มหวานกังวาน แต่เพียงแค่เห็นก็รู้สึกได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นชาย ไม่ใช่หญิง
“เจ้าเป็นใคร?!” ไลน์ถามเสียงกระชากอย่างหงุดหงิด รู้สึกเหมือนโดนยั่วโมโหพิลึก ไม่ชอบใจอีกฝ่ายเอาเสียเลย
“ไลน์ครับ!! ทำไมผิดคำพูด...!!!” ชิพที่กึ่งวิ่งกึ่งลากฟอกซ์ออกมาข้างนอกวิ่งเข้าไปหาไลน์ทันที ก่อนจะชะงักกึกเมื่อเห็นคนที่อยากรู้จักยืนอยู่ตรงหน้าร่างสูงพอดี แต่เพราะไลน์สูงเกินไปทำให้คนๆ นั้นโดนบังซะมิดเลย
“สวัสดี” ชายหน้าหวานปริศนาเอียงคอส่งยิ้มให้ชิพอย่างอารมณ์ดี “ฉันจำนาย
“ระ... รู้จักข้าด้วยหรือครับ?” ชิพถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“รู้จักสิ รู้จักดีเลยด้วย ก็เจ้าน่ะ...” คนแปลกหน้าชะงักก่อนจะเปลี่ยนเป็นแย้มรอยยิ้มประจบอย่างเห็นได้ชัด “ตอนนี้ฉันอยากหาที่นั่งแล้วล่ะ... ในถ้ำของพวกนายน่ะนะ”
“เฮ้อ~”
“เอาล่ะ เริ่มพูดมาได้แล้ว... เริ่มจาก... เจ้าเป็นใคร!?” ฟอกซ์เอ่ยหลังจากไม่ได้มีบทบาทมานาน (?) ซึ่งทำให้เจ้าตัวเริ่มไม่พอใจคนแต่งเพราะคิดว่าจะโดนตัดออกจากการเป็นพระเอก
“ฉันขอถามอะไรก่อนสิ ต้องให้แขกก่อนนะ ถึงจะเป็นมารยาทน่ะ” ชายแปลกหน้าที่มีผมยาวเกือบกลางหลังยิ้มนิดๆ “นาย
“เอ๋? อ่า... แฮะๆ ครับ” ชิพเกาหัวตัวเองแก้เก้อ
ชายแปลกหน้ามองร่างบางที่นั่งระหว่างไลน์กับฟอกซ์ด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีความสุขดี หนึ่งในสาเหตุที่เขามาที่นี่เพราะอยากรู้ความเป็นอยู่ของร่างบางๆ นี่เท่านั้นเอง
“ข้า... รู้จักท่านด้วยนะครับ” ชิพพูดเสียงอ่อนหวานอย่างเอาใจ “ข้าจำท่านได้แม่นเลยล่ะครับ”
“แหม~ เขินนะตัวเอง” ชายแปลกหน้าพูดแล้วทำท่าเขิน ทำเอาไลน์และฟอกซ์ลืมท่าทางเจ้าเล่ห์ตอนอยู่ข้างนอกถ้ำ “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีคนรู้จักฉันด้วย”
“ท่านดังจะตายครับ ไม่เหมือนข้า... ที่มีแต่คนรังเกียจ...” ชิพหัวเราะแหะๆ ทำให้คนแปลกหน้าหัวเราะหึๆ ในลำคอ
“ไม่หรอกน่า คนที่ชอบนายก็มีออกเยอะแยะ อย่างเช่น... ‘บุตรแห่งพระเจ้า’ “ ชายหน้าหวานแปลกหน้ายิ้มแบบที่ทำให้ชิพสะดุ้งเฮือก
“อ่า... นั้นมันคนล่ะเรื่องครับ”
“บุตรแห่งพระเจ้านั่นน่ะ ถึงกับคลั่งนายเลยนะ ติดนายอย่างกับอะไรดี จะกินข้าวก็กับนาย จะนอนก็ต้องลานายก่อน ทุกลมหายใจเรียกได้ว่าแทบจะเป็น ‘นาย’ เลยแน่ะ” บุคคลปริศนาจงใจพูดให้ไลน์และฟอกซ์หึงเล่นๆ
“หมอนั่นเป็นใครฟ่ะ! / คนๆ นั้นเป็นใคร!” สองเสียงถามจนกลายเป็นเสียงเดียวกันทำเอาคนแปลกหน้าหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานเต็มที่
“เป็นคนที่สูงส่งอย่างที่เอื้อมไม่ถึงเลยน่ะสิ” คนแปลกหน้าส่งยิ้มอย่างที่บอกได้ว่าคนๆ นี้คงจะไม่ชอบบุตรแห่งพระเจ้านักหรอก “รักอิสระจนน่าหมั่นไส้ ติดพี่ชายอย่างกับอะไรดี แถมยังแอบหนีไปเที่ยวที่โลกอื่นบ่อยๆ อีกด้วย”
“งั้นเหรอ...” ไลน์กับฟอกซ์มีสีหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“แต่ไม่ต้องกังวลอะไรไปหรอกนะ เพราะว่าบุตรแห่งพระเจ้ามีแฟนแล้วล่ะ” ชายแปลกหน้าเอ่ยสิ่งที่ทำให้ชิพงงมากขึ้นอีก
“เอ๋? แต่ตอนที่ข้ามา...”
“มันเป็นความลับมานานแล้วล่ะนะ” ชายแปลกหน้าส่ายนิ้วแล้วส่งเสียงจุ๊ๆ
มาอัพสุขสันต์วันพ่อจ้า~~~
ความคิดเห็น