คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : EP 14 100%
14
“อย่าคิดที่จะหนีเลย คุณเชลยทั้งสอง” เสียงที่ทั้งไลน์ทั้งฟอกซ์รู้สึกคุ้น แต่ก็เหมือนจะจำไม่ได้ดังขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะที่เป็นเอกลักษณ์อย่างน่าถีบ
“ไอ้โคนาล!!” สองเสียงประสานกันดังลั่นทำให้ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงต้องลุกขึ้นนั่งแล้วขยี้ตาด้วยความง่วงงุน แต่ก็ต้องตื่นเพราะเสียงเอะอะในห้อง
“อือ...” ดวงตาหวานค่อยๆ ปรือขึ้นก่อนจะเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อไลน์และฟอกซ์พุ่งเข้าไปหาใครสักคนที่ชิพไม่รู้จักก่อนจะปล่อยหมับใส่อย่างไม่มียั้ง “ทำอะไรน่ะครับ!?”
“ก็ต่อยมันน่ะสิ!!” ฟอกซ์ตะโกนลั่นตอบก่อนจะชะงักเมื่อเสียงหวานนั้นคุ้นหูเหลือเกิน
ฟอกซ์ค่อยๆ หันกลับไปมองช้าๆ เมื่อเห็นใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความงุนงงระคนสงสัยก็วิ่งเข้าไปหาทันทีด้วยความห่วงหา
“ไม่เป็นไรนะ... เจ็บตรงไหนมั้ย?... ปวดตรงไหนมั้ย?...” ฟอกซ์ถามรัวไม่หยุดให้ชิพตอบแม้แต่น้อย มือเรียวก็จับนู่นจับนี่ตามร่างกายของร่างบางไปทั่ว (>///<) ทำให้ไลน์ที่ยืนอยู่นาน (หึงจิ) กระชากฟอกซ์ออกทันทีก่อนที่ตัวเองจะไปอยู่แทนที่
“ไม่เป็นไรนะ?” ไลน์ถามเสียงนุ่มก่อนที่หัวจะโดนกดลงโดยฟอกซ์ที่แทบจะขึ้นไปขี่คอร่างสูงได้แล้ว
“นั่นข้าถามก่อนนะ” ฟอกซ์พูดก่อนที่ทั้งสองคนจะหันไปจ้องร่างบางเขม็งเพื่อเอาคำตอบ
“ง่า... จะว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรน่ะครับ” ชิพก้มหน้างุดตอบคำแล้วค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองช้าๆ “แล้วพวกท่านไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?”
“สบายมาก! พวกข้าแข็งแรงอยู่แล้ว!” ฟอกซ์ตอบยิ้มอย่างร่าเริง
“อะแฮ่ม!” บุคคลผู้ถูกลืมกระแอ่มขึ้นเพื่อเรียกความสนใจ แต่ก็ต้องหลบโคมไฟที่จัดไว้ข้างเตียงอย่างสวยงามไม่ให้มาโดนหัวตัวเอง “เฮ้ย! พวกเจ้า!”
ตามด้วยหมอน...
“นี่! อย่าทำอะไรบ้าๆ... เหวอ!”
รอบนี้มาทั้งโต๊ะ...
“ไอ้พวกเจ้าบ้า!”
และก็แจกัน...
“แว้กกกก ใบโปรดท่านโมสาร์ท!” มือของโคนาลคว้าหมับเข้าที่แจกันเดี๋ยวจะตกอย่างกับของอื่นๆ “ฮูวววว~”
“พวกเจ้าเล่นอะไรกันน่ะ?” เสียงโมสาร์ทดังขึ้นที่หน้าประตูก่อนจะปรายตามองแจกันที่อยู่ในมือของลูกน้องคนสนิทแล้วตวาดลั่น “นั่นพวกเจ้าทำอะไรกันฮะ!!!”
“จ๊ากกกก ท่านโมสาร์ท!” โคนาลตกใจสะดุ้งโหย่ง มือคลายออกอัตโนมัติ เล่นเอาร้องเหวอทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องแถมด้วยแฟนเจ้านายอีกต่างหาก
แจกันใบโปรดที่ค่อยๆ ร่วงลงสู่พื้นกลายเป็นภาพสโลวโมชั่นทำให้มือของโมสาร์ทคว้าหมับทันทีเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“ว้าว โมสาร์ทเร็วจังเลย” ชิพเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น “เอาอีกสิๆ”
“จะบ้าเรอะ!” โมสาร์ทเผลอตะโกนใส่ทำให้ร่างบางที่ตื่นเต้นอยู่สะดุ้งหลบหลังไลน์และฟอกซ์ทันที “โทษทีๆ โมโหไปหน่อย”
“งั้น... เล่นอีกได้มั้ยครับ?” ชิพกระพริบตาปริบๆ เหมือนอยากจะเห็นอีกแต่โมสาร์ทส่ายหน้าปฏิเสธแบบไม่เหลือเยื่อใยทำให้ชิพหน้าหมองลงเล็กน้อย
“เดี๋ยวๆ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี้ย? ช่วยอธิบายทีเหอะ” ฟอกซ์ขยี้หัวตัวเองก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยความงุนงง
“งั้นก็ช่วยนั่งกันก่อนได้มั้ย? ยืนบนเตียงแบบนั้นไม่สุภาพเลยนะ” โมสาร์ทชี้ที่เท้าเปล่าของทั้งสามคน “อ้อ แล้วก็ช่วยถอดหน้ากากด้วยนะ ในบ้านแบบนี้ไม่มีใครที่ไหนเขาใส่หน้ากากกันหรอกนะ”
“เออๆ ก็ได้วะ” ฟอกซ์ตอบแบบนั้นแต่ยังเหลือบมองอย่างไม่ไว้วางใจนัก ก่อนจะถอดหน้ากากออกแล้วโยนไปที่หมอนไลน์เองก็ทำเช่นกัน
ชิพนั่งลงบนเตียงระหว่างไลน์และฟอกซ์ที่นั่งตาม โมสาร์ทลากเก้าอี้มาสองตัววางไว้ข้างหน้าเตียง ก่อนจะนั่งหนึ่งในเก้าอี้นั้น แล้วตบๆ ที่เก้าอี้เหลือบมองไปที่ทีน่าเป็นเชิงให้มานั่งที่ตัวนี้ ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ขัดเดินมานั่ง แล้วโคนาลก็ยืนนิ่งๆ อยู่ข้างหลังเหมือนเป็นบอร์ดี้การ์ด
“เริ่มได้แล้วเฟ้ย!” ฟอกซ์ใจร้อนบอกด้วยเสียงกระแทกนิดๆ ก่อนจะโอบเอวชิพไว้ ไลน์เองก็จับมือของชิพแน่นเผื่อหนีตอนที่คนตรงหน้าคิดจะเล่นไม่ซื่อ
“เอาล่ะๆ คืออย่างนี้...”
“ขอเริ่มตั้งแต่ที่ฆ่าพ่อแม่บุญธรรมข้าเลยนะครับ” ชิพบอกทำเสียงง่องแง่ง
“ได้คร้าบๆ”
โมสาร์ทตั้งใจจะบอกตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพราะคิดว่าที่ชิพยังไม่ค่อยจะสนิทใจกับเขาเป็นเพราะอาจจะยังโกรธอยู่ก็เป็นได้ แล้วยังแววตาที่บอกว่าเกลียดโคนาลซะสุดขีดนั้นอีก ทำให้ไม่สบายใจ
“นี่... ความจริงแล้วน่ะ...” ทีน่าเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาแล้วก้มหน้างุดลงเหมือนจะรู้สึกผิด “ทั้งหมดน่ะ... เป็นความผิดของข้าเองนะ”
“ไม่เอาน่า... ไม่ใช่ความผิดเจ้าสักหน่อย” โมสาร์ทลูบหัวหญิงสาวเบาๆ เพื่อปลอบใจ
“แต่ว่าข้าน่ะ...” ทีน่าเงยหน้าขึ้นมาเถียง ดวงตาหวานเริ่มมีน้ำตาคลอ “...เป็นคนฆ่าพ่อของชิพนะ”
“เอ๋!?” ดวงตาใสเบิกกว้างอย่างตกใจก่อนจะเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ แต่แววตาของชิพกลับเศร้าหมองลง
“ข้าน่ะ... เป็นคนบอกที่อยู่ของฝูงของชิพนี่นา...” ทีน่าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสวยช้าๆ แต่เสียงที่พูดกลับไม่สั่นแม้แต่น้อย “ข้าเป็นคนทำนายเรื่องทั้งหมดนั่นเอง... วิธีการทั้งหมดก็เป็นข้าที่คิดขึ้น... ข้าคนเดียวเลย...”
“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วใช่มั้ยชิพ ว่าข้ามีน้องชายอยู่คนหนึ่ง” เมื่อร่างบางพยักหน้ารับโมสาร์ทก็พูดต่อ “ทีน่าที่เป็นคู่หมั้นของข้าพอรู้เรื่องที่ว่านี้เพราะข้ากำลังกังวลใจอยู่พอดี ทีน่าเลยทำนายเรื่องต่างๆ ให้ ว่าเจ้าจะปรากฏตัวขึ้นกลางทุ่งหญ้า แต่พอข้าจะไปรับตัวเจ้ามา เจ้าก็หายไปอยู่กับฝูงนั่นแล้ว”
“เออ... แล้วพอดีว่าข้าเห็นว่านายท่านกำลังกลุ้มใจหนักอยู่ก็เลยแอบอ้างชื่อบุกไปตั้งใจว่าจะพาตัวเจ้ามา แต่โมโหมากไปหน่อยเพราะก่อนหน้านั้นดันไปเจอยัยเงือกบ้ามากวนประสาทเลยเผลอาละวาทหนักไปหน่อย แล้วพอเห็นเจ้านอนตัวเปื้อนเลือดอยู่ก็เกิดความคิดขึ้นมาแว๊บหนึ่งว่า นายท่านอาจจะต้องการที่จะใช้ความสามารถของตัวเองก็เลยลามือไป” โคนาลก้มหน้าอย่างสำนึกผิด “ขอโทษนะ”
“แต่ว่า...” ชิพซบหน้าลงกับไหล่หนาของไลน์แล้วกุมมือของฟอกซ์ไว้แน่นเพื่อเตรียมตัวรับความจริง “...ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อคนที่โคนาลรักและเคารพนี่ครับ ข้าน่ะ... ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ”
ใบหน้าหวานแย้มรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความเศร้า
“หลังจากที่โคนาลทำเรื่องแบบนั้นไป ข้าก็เลยตัดสินใจเปลี่ยนวิธีซะ ทีน่าบอกว่าถ้าหากได้ตัวเทพแบบเจ้าแล้วได้เลือดมาก็จะช่วยให้เห็นที่อยู่ของน้องชายข้าได้ แต่พอจับเจ้ามาแล้ว ปรากฏว่าทั้งข้าทั้งทีน่าฆ่าเจ้าไม่ลง เลยเปลี่ยนเป็นกรีดเลือดแทน หลังจากนั้นก็พอจะรู้แล้วนะ”
“ครับ แล้วจะหาน้องชายของโมสาร์ทอีกรึเปล่าครับ?” ชิพถามขึ้น ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยเมื่อฟอกซ์กระชับเอวบางเข้าหาตัวเอง ส่วนไลน์ลูบหัวชิพที่ซบไหลตัวเองเบาๆ
“หึ ไม่ต้องแล้วล่ะ” โมสาร์ทยิ้มกับตัวเองบางๆ ก่อนจะเอ่ย “ข้าน่ะนะ จำได้เสมอ ใบหน้าที่แสนจะหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองของน้องชายฉันน่ะ ไม่ว่าจะโตขึ้นแค่ไหนก็ตามทีเถอะ”
“รักน้องออกจะขนาดนั้นแล้วทำไมถึงเลิกตามหาซะล่ะ” ไลน์ถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่นัก
“เอาอย่างนี้นะ ข้าตอบคำถามพวกเจ้ามาเยอะแล้ว ข้าขอถามบางสิ” โมสาร์ทพูดก่อนจะยิ้มให้ทีน่าเมื่อหญิงสาวหยุดร้องไห้แล้ว
“จะถามอะไรก็ว่ามา” ฟอกซ์พูดทำให้ชิพมองหน้าอย่างแปลกใจที่คนตรงหน้านี้ไม่มีอาการหงุดหงิด หรืออาละวาทเลย ไลน์เองก็พยักหน้ารับเหมือนกัน ทำให้ชิพยิ้มกับตัวเองน้อยๆ “แต่ถ้าคำถามไหนพวกข้าไม่อยากตอบ พวกข้าก็มีสิทธิ์ที่จะไม่ตอบ”
“อืม เข้าใจแล้ว” โมสาร์ทยิ้มนิดๆ ก่อนจะหันไปหาทีน่า “เอาสิคุณ
“ชิ ยังเตรียมใจไม่ได้ล่ะสิ” ทีน่าจิ๊ปากนิดๆ ก่อนจะหันมามองชิพแล้วยิ้มหวานอย่างที่ทำเอาร่างบางเริ่มหวาดๆ “พวกเจ้าทั้งสองคน ฟอกซ์ ไลน์... รู้รึเปล่าว่าชิพเป็นเทพ?”
“เฮ้ย!” ชิพถึงกับเผลอร้องออกมาแล้วลุกขึ้นนั่งตามปกติอย่างตกใจ ใบหน้าหวานซีดเผือดอย่างหวาดกลัว... กลัวว่าอีกฝ่ายจะนึกรังเกียจตน...
“..........” ทั้งไลน์และฟอกซ์นิ่งจนน่ากลัว ชิพเริ่มใจเสียเมื่อฟอกซ์ดึงมือของตัวเองกลับที่เดิม ไลน์เม้มริมฝีปากด้วยความโกรธ
ชิพก้มหน้าลงอย่างเสียใจ ก่อนที่หยาดน้ำตาใสจะทันได้ไหลอาบแก้มไลน์ก็เอ่ยปากพูดขึ้นก่อน
“พวกข้ารู้แล้ว” ไลน์พูดเสียงเรียบอย่างน่ากลัว แต่ประโยคนั้นกลับทำให้ชิพเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของไลน์และฟอกซ์สลับกันอย่างไม่อยากจะเชื่อและไม่แน่ใจ “หึ ที่ข้าโมโหตอนนี้เพราะ... เจ้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง!?”
“โกรธที่ข้ารู้งั้นเหรอ?” ทีน่าพูดน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “แต่ดูเหมือนว่าคนตรงกลางระหว่างเจ้าทั้งสองคนเข้าใจผิดเข้าเต็มเปาเลยนะ”
“ข้าไม่อยากจะเผลอบีบเอวของชิพเพราะอารมณ์โกรธตอนนี้! เอวบอบบางของชิพไม่ควรจะมาช้ำเพราะคำพูดไม่กี่คำของเจ้า!”
“ฮึๆ งั้นหรอกรึ?” ทีน่าหัวเราะแบบเจ้าเล่ห์ด้วยนิสัยดั้งเดิม “งั้นข้าขอถามชิพหน่อยนะ เจ้ารู้มั้ย... ว่าคนของเจ้าทั้งสองเป็นปีศาจแท้ ไม่ใช่สัตว์ปีศาจ!”
ดวงตาหวานกระพริบปริบๆ เหมือนจะไม่เข้าใจก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมา ใบหน้าหวานยิ้มแย้มอย่างสดใส
“ปีศาจคืออะไรเหรอครับ?” ชิพเอียงคอถามอย่างไม่แน่ใจ “ถ้าข้าจำไม่ผิดนี่คือ...”
“อืม... จะว่าไปแล้ว... ตอนที่เจ้าอยู่โลกเทพน่ะ เขาห้ามเรียนหนังสือใช่มั้ย?” ทีน่าออกปากถามด้วยใบหน้าอยากรู้เต็มแก่
“เหมือน... พ่อของข้าใช่มั้ยครับ” ชิพแย้มรอยยิ้มนิดๆ เป็นรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าภูมิใจมาก “ถึงข้าจะไม่รู้จักท่านพ่อท่านแม่ก็เถอะครับ แต่หัวใจของข้า... กระซิบบอกข้าทุกครั้ง ว่าข้ารักพวกท่านมากแค่ไหน”
“ดีจังเลยนะ” ทีน่ายิ้มๆ เหมือนจะบอกว่าดีจริงๆ
“ข้ามีเรื่องอยากจะถาม” โมสาร์ทจ้องไปที่ไลน์เขม็ง “เจ้าชื่อไลน์ใช่มั้ย?”
“อืม” ร่างสูงรับคำในลำคอก่อนจะมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจนัก
“ชิพ ข้าอยากจะบอกเจ้าเหลือเกินนะ ว่าข้าดีใจจริงๆ ที่ได้เจอเจ้า” โมสาร์ทพูดแล้วหัวเราะขึ้นมาทำให้ไลน์งง “เพราะว่า... เจ้าทำให้ข้าได้เจอเจ้าไงไลน์! น้องชายของข้า!”
เม้นน้อยจัง...
กำลังใจหายเน้อ~
ร้องไห้ง่า~ เม้นหน่อยนะๆๆ
ความคิดเห็น