คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : EP 13 100%
13
“เฮ้ย!!!” โมสาร์ทร้องลั่นทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ไลน์’ จากริมฝีปากอิ่มนั่น เขาไม่อยากจะเชื่อ... ว่าน้องชายที่เขาตามหาตั้งแต่ 10 ปีก่อนจะมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า แล้วยัง... บาดเจ็บด้วยฝีมือของเขาคนนี้นี่เอง
“อะไร? โมสาร์ท?” ทีน่าถามอย่างไม่เข้าใจ
“เรียกหมอมาด่วน!! เร็วเข้า!!” โมสาร์ทตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งไปที่คนที่ชิพเรียกว่าไลน์ทันที หญิงสาวคนรักก็วิ่งตามมาติดๆ
“โง่รึไงฮะ!” ทีน่าตวาดลั่นก่อนจะตบหน้าโมสาร์ทเบาๆ เพื่อเรียกสติ “หมอก็คือฉันนี่ไง! จะไปเรียกที่ไหนอีก!”
“รีบรักษาสองคนนี้ที! เร็วๆ เข้า!”
“อะ เอ๋?” ทีน่าทำหน้างงก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ (ทั้งๆ ที่ไม่เข้าใจ) “ได้ๆ”
“อย่าเป็นอะไรไปนะครับ... ขอร้องล่ะ... อย่าจากข้าไปเลย...” ชิพพูดด้วยเสียงแผ่วเบาขณะกุมมือทั้งสองแน่น ทีน่าเองก็ลอบมองร่างบางอย่างอ่อนใจทั้งๆ ที่ยังง่วนอยู่กับการรักษาบาดแผลที่ท้อง
“ถ้า... ข้ารักษาไม่ได้ล่ะ...” ทีน่าแกล้งชิพโดยการพูดขึ้นลอยๆ ทำให้ชิพที่กำลังอยู่ในภวังค์สะดุ้งขึ้นก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกระรอก “เฮ้ย! อย่าร้องไห้แบบนั้นสิ ข้าล้อเล่นๆ เห็นมั้ย แผลปิดแล้ว สองตนนี้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“ฮึก... ฮือ~” เสียงสะอื้นยังดังออกมาเป็นระยะเมื่อทั้งร่างสูงและร่างโปร่งไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นเลยแม้แต่น้อย
“ใจเย็นน่า” ทีน่าพยายามปลอบทั้งๆ ที่ตัวเองก็ความอดทนสั้นเกือบจะตะคอกใส่ร่างบางเพราะรำคาญเต็มทน “ข้าว่า... พาพวกเขาไปที่ห้องพักก่อนดีมั้ย? จะได้นอนดีๆ ไง”
“ฮึก! ฮือ... แง~”
“ข้าจะพาขึ้นไปเอง เจ้าก็พาชิพขึ้นไปด้วยล่ะกัน จะจัดให้อยู่ห้องเดียวกันสามคนเลยนะ” โมสาร์ททำท่าสั่งให้ทหารเข้าอุ้มไป แล้วบอกทีน่าให้ดูแลชิพให้ด้วย
“แล้วเจ้าจะไปไหน?” ทีน่าถามโมสาร์ท
“ก็จัดการกับพิธีการนี่น่ะสิ จะได้เก็บกวาดด้วย เจ้าน่ะ ดูแลชิพไปเถอะ” โมสาร์ทบอกก่อนจะเดินไปที่บ่อน้ำทำให้ทีน่าแอบพึมพำว่า ‘ไอ้ขี้เก๊กเอ๊ย!’
“ค่อยๆ ลุกนะชิพ” ทีน่าพูดเสียงนุ่มก่อนจะพยุงให้ชิพเดินตามทหารที่อุ้มคนรักทั้งสองไปตามที่โมสาร์ทสั่ง
ร่างบอบบางเดินมาถึงห้องพักที่มีเตียงสามเตียง (อัดกันเข้าไปได้เนอะ) ร่างสูงและร่างโปร่งได้นอนเตียงในสุดและเตียงกลาง
ทีน่าพยุงให้ชิพไปนั่งที่เตียงริมประตูซึ่งชิพที่แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงแล้วก็เอาแต่สะอึกสะอื้นก่อนจะสลบไปบนเตียงนั่นเอง (รู้สึกช่วงนี้จะสลบบ่อยเหลือเกินนะ)
“เอาล่ะ งั้นไปช่วยโมสาร์ทเก็บของล่ะกัน”
แอ๊ด~ ครึก!
เสียงปิดประตูอย่างแผ่วเบา ทิ้งไว้เพียงร่างสามร่างที่หลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย
“เจ้าว่าชิพจะได้กลับโลกเทพมั้ย?” ทีน่าถามขึ้นระหว่างที่มือก็เก็บโซ่ที่ขาดไม่เหลือชิ้นดีที่ล่ามชิพไว้ “เฮ้อ~ ไปเอาพลังเทพมาจากไหนทำลายโซ่เวทย์สุดแกร่งนั่นกันนะ... รุนแรงสุดๆ เลยสิ”
“อืม... ข้าไม่เข้าใจว่าทำไม... ปกติแล้วถ้าสองตนนั้นคิดจะอาละวาทล่ะก็นะ พวกเราไม่เหลือแล้วล่ะ พลังขนาดนั้น” โมสาร์ทขมวดคิ้วนิดๆ
“คงจะกลัว... คงจะกลัวว่าพวกเราจะทำร้ายชิพถ้าหากพวกนั้นขยับล่ะมั้ง?” ทีน่าพูดแบบคนอ่านใจคนอื่นได้
“ข้าว่าชิพคงไม่กลับโลกเทพแล้วล่ะ ก็อยู่ที่นี่เขามีความสุขกว่าที่โลกเทพนี่นา” โมสาร์ทพูดก่อนจะร่ายเวทย์ทำความสะอาดรอยคราบเลือด “ถ้าไม่ติดว่าพวกเราเป็นปีศาจแท้ๆ ไม่ใช่สัตว์ปีศาจละก็นะ พวกเราก็คงจะใช้เวทย์ไม่ได้แน่ๆ”
“หึๆ แอบหนีมางั้นหรือ นั่นสินะ ถ้ากลับไปพ่อเจ้าต้องโกรธตายแน่เลยที่พาเจ้าสาวหนีงานแต่งงานมาเล่นละครอยู่ในโลกปีศาจนี่น่ะ”
“อืม... พวกที่ใช้เวทย์ได้ก็มีแต่เทพกับปีศาจแท้เท่านั้นนี่เนอะ ส่วนพวกสัตว์ปีศาจใช้ไม่ได้... ทำไมพระเจ้าถึงกำหนดให้เป็นอย่างนั้นนะ”
“ข้าก็ไม่เข้าใจหรอกนะ แต่ข้าข้องใจอยู่อย่างหนึ่ง...” โมสาร์ทเงียบไปนิดหนึ่งทำให้ทีน่าหยุดมือแล้วหันมามองโมสาร์ท “ที่กลิ่นอายของไลน์กับฟอกซ์ เหมือนกับ... เหมือน... พวกเรา”
“จริงง่ะ!” ทีน่าเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ก็ใช่น่ะสิ ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลยนี่นา” โมสาร์ทพูดก่อนจะดึงให้ทีน่านั่งตักตัวเองเบาๆ แล้วกอดเอวอีกฝ่ายแน่น “ข้าแค่แปลกใจเท่านั้นแหละ... ทำไมตอนที่ข้าอยู่โลกปีศาจไม่เคยเห็นพวกนั้นเลย ถึงพวกเราจะเป็นแค่ฟินิกซ์เพลิงก็เถอะ”
“อืม... เขาคงจะไม่ใช่ฟินิกซ์เพลิงอย่างพวกเราก็ได้นี่ ยังไงหมู่บ้านฟินิกซ์เพลิงน่ะ เป็นเรื่องลับสุดยอดอยู่แล้ว พวกเราเองก็ใช่ว่าจะได้ไปไหนด้วย”
“โชคดีแล้วเนอะ ที่แอบมาเกิดน่ะ” โมสาร์ทพูดก่อนจะค่อยๆ มอบจุมพิตแสนหวานให้กับร่างในอ้อมแขน
“ใช่ โชคดีจริงๆ”
“ชิพ!!” เสียงตะโกนขึ้นอย่างตกใจดังลั่นห้อง
ไลน์ที่ฟื้นขึ้นมาในสภาพเป็นอย่างเดิมก่อนถูกแทง (ใส่หน้ากากอยู่) หันไปมองรอบๆ อย่างหวาดระแวง เอ๊ย! ระแวดระวัง ก่อนจะเหลือบไปเห็นฟอกซ์และชิพที่นอนเตียงข้างๆ
“ชิพ!” ร่างสูงร้องก่อนจะพุ่งไปที่ชิพที่นอนอยู่บนเตียงทันที
มือหน้าจับหน้าผากร่างบอบบางเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ดูตามเรือนร่างของชิพเพื่อหาบาดแผลก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเบาๆ แล้วหันมามองอีกคนที่นอนสบายอย่างน่าเตะแล้วแตะๆ ดูว่าเป็นอะไรมากมั้ยเมื่อเห็นว่าไม่เป็นไรก่อนโล่งอกไปเพราะคนๆ นี้เป็นเพื่อนรักของเขา
“งืมๆ ไอ้เจ้าไลน์บ้า! อย่าเอาชิพไปนะเฟ้ย!” ฟอกซ์ละเมอออกมาเสียงไม่เบานักทำให้เข้าโสดประสาทของไลน์ได้อย่างชัดเจน
ร่างสูงมองไปที่ฟอกซ์อย่างหมั่นไส้ คิ้วคมชักกระตุกยิกๆ แต่อาการกระตุกคงจะลงไปที่ฝ่าเท้าด้วย พระบาทาของไลน์เลยถีบโครมเข้าให้จนฟอกซ์ตกเตียง
“โอ๊ย! สิงโตบ้าที่ไหนมาถีบวะ!” ฟอกซ์ที่ยังไม่ตื่น (ยังหลับต่อได้เรอะ!) ละเมอเสียงดังก่อนจะจบด้วย ‘แง่มๆ หิวข้าววววว’ แล้วคลานขึ้นมาบนเตียงก่อนจะหลับต่อ
“ไอ้...” ไลน์ที่อยากจะด่าแต่ก็ด่าไม่ออกเพราะคำด่ามันมีมากมายจนไม่รู้ว่าจะเลือกอันไหนออกมาด่ามันดี
“แง้วๆ ชิพจ๋า~ ขอจุ๊บหน่อยสิ เจี๊ยก~!”
โครม!
ฝ่าพระบาทถีบอีกครั้งทำให้ตกเตียงเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือไอ้ร่างโปร่งดันตื่นขึ้นมาซะนี่ แถมพอตื่นขึ้นมาปกติสุขก็โวยวายซะยกใหญ่
“โอ๊ย! ใครวะ! ใครมันกล้าถีบคนหล่ออย่างข้าวะ! พ่อจะซัดเปรี้ยง...” พอลุกขึ้นมาเห็นหน้าไลน์ที่คิ้วกระตุกความอดทนเริ่มหมดก็ทำให้ฟอกซ์เก็ททันทีว่าใคร ‘ดัน’ เขาตกเตียงด้วยเท้า
“ไหน... เจ้าจะซัดใคร... ฟอกซ์!”
“ง่า... ไลน์เองเหรอ?” ฟอกซ์พูดเสียงอ่อยก่อนจะหันไปเห็นชิพที่สลบอยู่ก็ทำท่าจะพุ่งเข้าไปหาทันที “แอ้ก~!”
“ไม่ต้องไป ชิพไม่เป็นอะไร” ไลน์คว้าคอร่างโปร่งเอาไว้ก่อนจะดันให้นอนกับเตียงนุ่ม ซึ่งเป็นที่ไหนพวกเขาก็ยัง... ไม่รู้
“ง่ะ ชิพจ๋า~” ฟอกซ์ทำท่าจะไปหาชิพไม่ได้แต่ไลน์กลับจ้องเขม็ง ฟอกซ์เลยนั่งเงียบๆ อย่างเรียบร้อย “ก็ได้...”
“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ห่วง แต่ว่าพวกเราต้องรู้ก่อนว่าที่นี่มันที่ไหน แล้วพวกนั้นจะทำอะไรกับพวกเรา” ไลน์บอกเสียงเครียดก่อนจะกอดคอฟอกซ์
“อืม... ดูจากสภาพห้องและของตกแต่งแล้ว และจากที่ข้าและเจ้าโดนทำร้ายอย่างนั้น” ฟอกซ์พูดเป็นการเป็นงานก่อนจะสรุปออกมา “ข้าว่า...”
“..........” ไลน์นิ่งฟังความเห็นของเพื่อนรัก
“ไม่ใช่บ้านเราแน่ๆ!!”
ป้าบ!
“ก็ไม่ใช่น่ะสิวะ ไอ้บ้า!” ไลน์แห้วใส่อย่างหมดอารมณ์ ไอ้ตัวเขารึก็คิดไม่ออกนึกว่าเพื่อนตัวดีมันจะรู้ ที่ไหนได้... เฮ้อ~ หนักใจ
“ง่ะ ตบหัวข้าทำมะเหงกรึไง... จ้ากกกก ไม่มีอะไรจ้า~” ฟอกซ์เปลี่ยนประโยคทันทีเมื่อไลน์ทำท่าจะแจกมะเหงกจริงๆ
“ช่วยจริงจังสักวินาทีได้มั้ย? เครียดนะเนี้ย เครียด!” ไลน์พูดเสียงเข้ม
“ก็ได้ฟ่ะ แต่หัวข้ามันไม่ได้ดีอย่างเจ้านี่หว่า! ถ้าเจ้าคิดไม่ออกนึกเรอะว่าข้าจะนึกออกน่ะ” ฟอกซ์พูดแบบที่มีเหตุผลจนไลน์ปฏิเสธไม่ออก
“จริงด้วยวะ ข้าลืมไปเลยว่าเจ้าโง่”
“หุบปากเลยเพื่อนเลว หลอกด่ากันนี่หว่า นิสัยไม่ดีๆ” ฟอกซ์ส่ายนิ้วชี้ไปมาแล้วทำปากจุ๊ๆ
“เหอะ!” ไลน์พ่นลมหายใจก่อนจะล้มตัวลงนอนขวางเตียง แล้วกระชากให้ฟอกซ์นอนลงข้างๆ กัน
“อืม...” ร่างบางงึมงำในลำคอก่อนจะนอนหลับต่อไป ส่วนไลน์และฟอกซ์ที่ไม่รู้มาประจำข้างเตียงชิพตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่นะ จะทำโทษ ‘หนักๆ’ เลย ข้อหาทำให้เป็นห่วง” ฟอกซ์พูดเสียงง่องแง่ง ทำให้ไลน์หันมามองนิ่ง “เออๆ ไม่ทำก็ได้”
“เปล่า ไม่ได้ว่าอะไร แต่...” ไลน์แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้าขอร่วมวงด้วย”
“เหอะๆ ชั่ว” ฟอกซ์ว่าอย่างไม่ดูตัวเองเลยสักนิด ทำให้ไลน์ชักคิ้วกระตุกขึ้นมาอีกครั้งและอาจจะลามไปถึงเท้ากระตุกด้วยก็ได้ ฟอกซ์จึงพูดเสริมขึ้น “แต่เจ้าก็หล่อกระชากม้าม ลากไส้ ดึงหัวใจ ตับ ไต ไส้ พุ่งนะ”
“ประจบเชียวนะ” ไลน์ประชดนิดๆ ก่อนจะกลับมานั่งบนเตียงที่ฟอกซ์เคยนอน ฟอกซ์เองก็ตามมานั่งข้างๆ กันแต่ต่างกันตรงที่ไลน์นั่งด้วยท่าทางคุณชาย แต่ฟอกซ์นั่งขัดสมาธิบนเตียง
“แล้วจะพาชิพหนีไปจากที่นี่ยังไงดีล่ะเนี้ย?!” ฟอกซ์พูดก่อนจะมุ่ยหน้าลง “บอกมาสิ พ่อปีศาจฉลาด!”
“ไม่รู้เฟ้ย! นึกไม่ออก คิดจนหัวแทบจะระเบิดแล้วเนี้ย!” ไลน์ว่าใส่
“เฮ้อ~ คงต้องกระโดดออกหน้าต่างกันล่ะมั้ง” ฟอกซ์มองลงไปข้างล่างก่อนจะทำหน้าเสียวไส้เพราะมันสูงมากมาย
ปัง!
“อย่าคิดที่จะหนีเลย คุณเชลยทั้งสอง”
ความคิดเห็น