นิทาน(บอก)รัก

ข้อมูลเบื้องต้น

เวลาช่างน้อยเหลือเกินในการที่จะคิดให้ดีก่อนที่จะรักใครสักคน...

อย่าปล่อยให้ความรักหลุดมือไปโดยที่ยังมัวแต่ลังเลอยู่เลย

เรื่องนี้เป็นความรักที่บอกเล่าผ่านเนื้อหาแนวนิทานที่อยากให้ทุกคนได้อ่านค่ะ

แล้วคุณจะรัก(ใครสักคน)อย่างสุดหัวใจแน่นอน^w^

เนื้อเรื่อง

เด็กผู้ชาย บอกรักเด็กผู้หญิง แต่เด็กผู้หญิงไม่รับรัก เด็กผู้ชายจึงอกหัก

และแล้วกาลเวลาก็ผ่านไป จนกระทั่งวันหนึ่ง

...เด็กผู้ชายได้รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีมอบดอกไม้ให้แก่เด็กผู้หญิง แต่...เด็กผู้หญิงก็ไม่ยอมรับดอกไม้...ดอกไม้ช่อนั้นจึงเฉา T T

เด็กผู้ชายเสียใจมากและนอนกอดดอกไม้ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน 

เมื่อเด็กผู้หญิงได้รับรู้ เธอจึงส่งจดหมายไปขอโทษ

วันต่อมา เด็กผู้หญิงได้รับจดหมายรักจากเด็กผู้ชาย จดหมายที่บรรยายถึงความในใจของเขาเอง ทำให้เธอรู้สึกดีและมีความสุขเมื่อได้รับรู้ว่าใครบางคนมีความรู้สึกดีๆให้แก่ตน

เด็กทั้งสองโต้ตอบจดหมายกันไปมา เพื่อบอกความในใจแก่กัน แต่เด็กผู้หญิงไม่เคยเล่าถึงความรู้สึกของตัวเองให้เด็กผู้ชายได้ฟังเลย อาจเป็นเพราะเธอยังเด็ก ไร้เดียงสา และอายเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ย

เด็กผู้หญิงยังคงตอบจดหมายเด็กผู้ชายทุกทีที่เค้าส่งจดหมายให้เธอ จนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอต้องเป็นฝ่ายเฝ้ารอการมาถึงของจดหมายของเขา

วันเวลายังคงดำเนินต่อไป จนกระทั่งเด็กผู้หญิงเติบโตเป็นหญิงสาวผู้น่ารัก 

หญิงสาวที่ลืมไปแล้วว่าเคยเฝ้ารอจดหมายของใคร ได้รับความรักผ่านข้อความในจดหมายนั่นเช่นไร มากมายแค่ไหน...

ชีวิตของเธอช่างวุ่นวายนัก วันๆเธอต้องเหน็ดเหนื่อยกับการเล่าเรียนและการงานที่มากมาย

วันคล้ายวันเกิดของหญิงสาวโคจรมาอีกครั้ง นี่เป็นปีที่25 ของเธอแล้ว ในขณะที่ทุกคนในครอบครัวกำลังร่วมจุดเทียนอวยพรฉลองวันเกิดให้แก่เธอก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าบ้าน

หญิงสาวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูออกไปเจอคนรู้จักยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน 

คนๆนั้นเป็นเพื่อนสาวรุ่นเดียวกันกับเธอสมัยเรียนนั่นเอง 

"มีอะไรหรือเปล่าจ้ะ?"

"..." เพื่อนสาวไม่ตอบอะไรพลางยื่นกล่องของขวัญและการ์ดอวยพรให้ก่อนจะร้องไห้และเดินจากไป

หญิงสาวได้แต่ยืนมองกล่องของขวัญด้วยความแปลกใจ

เวลา23.00น.--->หญิงสาวขออนุญาตคนในครอบครัวเพื่อไปทำธุระ 

จริงๆแล้วเธอตั้งใจจะไปหาเด็กผู้ชายเมื่อครั้งอดีตที่หายไปจากชีวิตเธอ เพราะเค้าเป็นเจ้าของกล่องของขวัญและการ์ดอวยพรฉบับนั้น

ระยะทางช่างแสนไกล แต่หล่อนทำได้เพียงปั่นจักรยานไปเท่านั้น ตามแผนที่ที่เคยได้รับมาพร้อมกับจดหมายเมื่อในอดีตที่เธอเพิ่งรื้อเจอในตู้เก็บของ 

ฝนเริ่มพร่างพรายลงบนถนนสายขรุขระ โชคดีเสียจริงที่หล่อนติดร่มมาด้วย

แสงจันทร์เริ่มถูกบดบังด้วยเมฆยักษ์ที่แสนใจร้าย ยังดีที่มีไฟหน้ารถที่พอจะนำทางเธอได้บ้าง

หญิงสาวปั่นจักรยานไปจอดอยู่หน้าบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งที่ตั้งโดดเดี่ยวอยู่กลางทุ่งกว้าง เธอตรงไปเคาะประตูหน้าบ้านทันที แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างใน

แต่แล้วประตูก็เปิดออกคงเป็นเพราะไม่ได้ล็อคเอาไว้ หญิงสาวจึงตัดสินใจเปิดเข้าไปดู

เมื่อเปิดไฟ...เธอพบห้องนั่งเล่นเล็กๆที่ถูกจัดอย่างสวยงามราวกับไม่มีใครไปแตะต้อง

หญิงสาวรู้สึกผิดที่เข้ามาโดยพละการ แต่ก็ยังคงเดินดูต่อไปเรื่อยๆ 

เธอพบห้องครัวอยู่ถัดเข้าไปจากห้องนั่งเล่น อุปกรณ์ทำครัวถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ 

มีไวท์บอดติดอยู่ข้างตู้เย็นและมีข้อความเขียนเอาไว้ด้วยว่า [เมนูพิเศษ๐ไข่ยัดไส้๐]
 
~ใครกันนะชอบกินไข่ยัดไส้เหมือนกันกับฉันเลย~ หญิงสาวนึกในใจก่อนจะเดินเลยไปดูห้องถัดไป 

อีกห้องที่เธอเพิ่งมาถึงเป็นห้องนอนหวานแหววที่มีโทนสีชมพูอ่อนๆชวนเคลิ้ม พร้อมห้องน้ำเรียบๆในตัว น่าแปลกเหลือเกินที่เธอเจอโต๊ะเครื่องแป้งอยู่ในห้องนอนของผู้ชายด้วย(?) 

เธอเดินสำรวจห้องนอนอย่างใคร่รู้และแล้วความอบอุ่นของตัวบ้านท่ามกลางฤดูฝนก็ทำให้เธอเคลิ้มจนเผลอเอนกายหลับไปบนเตียงนุ่มๆอย่างลืมตัว

หญิงสาวตกใจตื่นอีกทีในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอรีบปั่นจักรยานกลับบ้านทันที

เมื่อถึงบ้านเธอไม่สนใจฟังคำว่ากล่าวจากใครทั้งนั้น เธอตรงไปที่กล่องของขวัญและตั้งใจแกะมันออกดูทันที

กล่องใบใหญ่ที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้า มีกล่องอีกใบอยู่ข้างใน เธอแกะกล่องของขวัญจนในที่สุดมันก็เล็กลงเท่ากล่องใส่ไดอารี่เล่มเล็ก (ช่างน่าสนใจจริงๆนะห่อแบบนี้)

หญิงสาวเปิดของข้างในกล่องออกดูและพบเพียงกุญแจพวงหนึ่งเท่านั้น ช่างผิดจากไดอารี่ในฝันจริงๆ (เธอคิดในใจ พลางอมยิ้มตลกความคิดตัวเอง)

แต่กุญแจพวงนี้มันคืออะไรนะ?

หญิงสาวตัดสินใจเปิดการ์ดอวยพรออกอ่าน ข้างในจดหมายมีข้อความที่เขียนว่า...

[Happy birthday ขอให้มีความสุขนะ ผมขอโทษที่ไม่ได้มอบของขวัญนี้ให้คุณด้วยตัวผมเอง...

ผมไม่รู้ว่ามันนานเท่าไหร่แล้วที่ผมรักคุณ แต่ผมรู้ว่ามันนานมากนะกับการรอคอย...ความรักจากคุณ

ไม่ใช่ว่าผมรอไม่ได้หรอกนะแต่ผมมีเหตุผล...

เหตุผลที่ว่ามันอาจไม่สำคัญสำหรับคุณสักเท่าไหร่แต่มันสำคัญสำหรับผมมาก เพราะผมคงไม่มีโอกาสใช้เวลาเหล่านั้นรอความรักจากคุณได้อีกแล้ว

ผมไม่เคยรู้ความรู้สึกของคุณเลย แต่คุณคงรู้ใช่ไหม...? ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน

คุณคงสงสัยที่อยู่ๆผมก็ให้ของขวัญคุณเป็นพวงกุญแจ ในวันเกิดปีนี้ ทั้งๆที่ผมหายไปจากชีวิตคุณตั้งนานแล้ว

พวงกุญแจพวงนี้ผมให้คุณใช้กับบ้านหลังนั้นที่ผมเขียนแผนที่ให้ไว้ในจดหมายฉบับสุดท้ายที่คุณอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าเคยอ่าน

ถ้าคุณหาเจอก็ดีซิจดหมายฉบับสุดท้ายนั่นน่ะ (ฉันหาเจอแล้วล่ะ? ฉันตอบในใจ)

เพราะคุณอาจลืมและไม่ได้สนใจว่าทำไมผมถึงหยุดส่งจดหมายถึงคุณเพราะชีวิตคุณนั้นช่างยุ่งเหยิงจนไม่มีเวลาตอบจดหมายผม แต่...ผมคิดว่าผมเข้าใจคุณนะ

และผมคิดว่าคุณคงไม่ได้สนใจข้อความที่อยู่ในจดหมายสักเท่าไหร่ คุณคงอ่านผ่านๆเสียด้วยซ้ำ (เปล่านะ! ฉันตั้งใจอ่านเสมอ...ฉันแก้ตัวในใจ)

ไม่งั้นคุณคงจะรู้และจำได้ว่าโรคของผมมันคงไม่มีทางหายขาดได้ไปชั่วชีวิต (...อะไรนะ? ฉัน...ฉันขอโทษ ฉันกล่าวในใจอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิด...หน้าเริ่มชาขึ้นจนร้อนผ่าวพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ)

ไม่เป็นไรหรอก...ความรักที่ผมให้แก่คุณมันไม่มีวันลดน้อยหรือสูญหายไปได้อยู่แล้ว มันยังคงอยู่...คงอยู่ในบ้านหลังนั้น

มันอาจจะเป็นคำขอที่มากเกินไป แต่ผมอยากให้คุณอยู่ที่นั่น...ที่ๆผมสร้างมันขึ้นมาด้วยความตั้งใจและความรักทั้งหมดของผม

ผมรู้ว่าคุณมีความฝัน นั่นไม่ผิดหรอกที่คุณจะทุ่มเททั้งหมดเพื่อทำฝันของตัวเองให้เป็นจริง จนลืมทุกอย่างไป เพราะผมจะเป็นกำลังใจให้คุณเอง 

บ้านที่จำลองจากความฝันและจินตนาการของคุณ ผมได้เตรียมไว้ให้คุณแล้ว...ขอให้คุณใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

(หญิงสาวได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญเท่านั้น -------ฉันคงไม่มีโอกาสบอกรักเธอแล้วซินะ)

ของขวัญที่ผมอยากให้คุณได้รับอีกอย่างอยู่ถัดจากประตูหลังบ้านนะ ลองเปิดประตูดูซิผมมีอะไรให้คุณดู]

หญิงสาวรีบตรงดิ่งไปที่จักรยานก่อนจะปั่นไปยังบ้านหลังนั้นทันที

บ้านเล็กๆแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นรอเธออยู่...

เมื่อถึงที่หมายเธอรีบสาวเท้าเข้าไปภายในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว และหยุดอยู่ตรงหน้าประตูหลังบ้าน

เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเปิดประตูออกดู...

สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันช่างเกินคำบรรยายจริงๆ

น้ำตาของเธอค่อยเอ่อล้นดวงตาอาบแก้มทั้งสองด้วยความเจ็บปวด [ทำไมนะ ช่วงเวลาที่เค้ามีชีวิตอยู่ฉันถึงไม่ใช้เวลาเหล่านั้นสร้างความทรงจำดีๆกับเค้า ฉันมัวทำอะไรอยู่กัน???] (หญิงสาวกล่าวโทษตัวเองทั้งน้ำตา)

...
......
............
หญิงสาวเดินไปยังศาลาริมน้ำก่อนจะเอนกายลงบนเก้าอี้โยกที่ถูกจัดวางไว้ แล้วผ่อนคลายอารมณ์ไปกับกระแสน้ำที่พลิ้วไหวไปตามสายลม สีฟ้าของท้องฟ้าตัดกับสีเขียวของทุ่งกว้างทำให้รู้สึกสบายเหลือเกิน

ภาพทิวทัศน์ข้างหน้า เหมือนจินตนาการที่เธอเคยบรรยายลงในจดหมายเมื่อครั้งอดีต

บ้านริมน้ำ ทุ่งหญ้า ท้องฟ้า ทุกอย่างอยู่ตรงนี้แล้ว 

หญิงสาวเหลือบไปเห็นกล่องกระดาษรูปร่างหน้าตาคล้ายกล่องไม้ขีดแต่ไม่ใช่...จึงตัดสินใจเปิดดู ข้างในนั้นมีแหวนอยู่วงหนึ่งที่สลักชื่อของเธอกับเค้าเอาไว้โดยมีหัวใจอยู่ตรงกลาง...

หญิงสาวลองสวมแหวนที่พอดีกับนิ้วนางข้างซ้ายของตนได้อย่างไม่น่าเชื่อ...

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เพียงลำพัง เพื่อที่จะดูดซับความรักที่หลงเหลืออยู่ในบ้านหลังนี้...

ความรักที่เธอเคยปฏิเสธและมองข้ามมาโดยตลอด...

เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนเธอไม่เสียน้ำตาให้กับเรื่องราวในอดีตอีกแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่ง...

หญิงสาวตั้งใจทำความสะอาดแหวนในวันครบรอบที่ได้สวมมันมา อยู่ๆก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น

[ปี๊ป!!...
...
...........
...ผมเองนะ...ต่อจากนี้คุณไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว...โดยเฉพาะเรื่องที่คุณไม่เคยรับรักผมและไม่เคยมอบความรักให้แก่ผม เพราะถ้าคุณได้ยินเสียงนี้...แสดงว่าคุณได้รับรักและรักผมแล้ว ขอบคุณที่รัก...ที่รักผม ผมจะรักคุณตลอดไป...และโอบกอดคุณไว้ด้วยบ้านหลังนี้ที่ผมสร้างขึ้นเพื่อบอกรักคุณ...]

เมื่อข้อความจบลง น้ำตาของหญิงสาวก็ระรื่นขึ้นมาจนท่วมนัยตาสีดำประกายก่อนจะไหลรินอย่างเงียบๆเพียงลำพังในอ้อมกอดแห่งรักที่เรียกว่าบ้านอย่างมีความสุข

"ฉันจะรักคุณตลอดไปเช่นกันค่ะ..."

http://video.gigchat.com/view_video.php?viewkey=92e85003566ab3d7d295
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------จบแล้วน้า
คอมเม้นให้ด้วยค่า
ถ้าไม่ดียังไงบอกได้เด้อ
*-*//ใจจ้า
อ่านกันให้จบน้า
แก้ไขนิดๆแล้วด้วยจ้ะ*-*