หนึ่งชาติผูกพัน บุหงาลวงรัก

หนึ่งชาติผูกพัน บุหงาลวงรัก

              ปาหลั๋วหนีการไล่ล่านักพรตหน้าเหม็นผู้หนึ่งจนมาถึงแคว้นโจวหยาง ด้วยเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการหนีตายถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนร่างมนุษย์ของนางจึงกลับมาเป็นดอกโบตั๋นสีแดงสดคล้ายสีเลือด นางหลับลึกยาวนานหลายวัน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตนถูกมนุษย์ซื่อบื้อคนหนึ่งฝังลงดิน หนำซ้ำสวนของเขายังเต็มไปด้วยดอกโบตั๋นสีแดงสดที่มาจากไอหยินของนาง...รออีกหน่อยเถิด หากพลังของนางฟื้นตื่นขึ้นมาแล้วล่ะก็ ผู้ชายคนแรกที่นางคิดบัญชีก็คือเขา! นางตั้งปณิธานยิ่งใหญ่ว่าต้องกำจัดผู้ชายเจ้าชู้หน้าเหม็นให้สิ้นซาก   

                เซินหมิงมีพรสวรรค์ด้านเพาะปลูก ไม่ว่าพื้นที่นั้นจะแห้งแล้งเพียงใดต่อให้เขาหยิบเมล็ดพันธุ์อะไรขึ้นมาหยอดลงหลุมสิ่งที่ได้ล้วนเจริญงอกงามและออกผล แต่ไฉนพอเขาปลูกดอกโบตั๋นสีแดงต้นเดียว ไม่เพียงแค่ได้ดอกโบตั๋นสวยงามบานสะพรั่ง แต่ยังได้หญิงสาวเจ้าคิดเจ้าแค้นผู้หนึ่งอีกด้วย! นิสัยซื่อเหมือนคนโง่ แต่ความจริงเป็นคนตรงไปตรงมา พูดน้อย มีรูปร่างสูงใหญ่ บึกบึน ฉายาหมีประหลาด

                ฉางเซียวเหยา แท้จริงเขาอายุเท่าไรหาได้มีใครทราบ แต่โลกมนุษย์ต่างรู้กันทั่วว่าเขามีหน้าที่ปราบมารจับปีศาจ ไม่มีปีศาจตนใดที่เพลี่ยงพล้ำ ยกเว้นปีศาจดอกโบตั๋นทำให้เขาพบกับความลำบากถึงหลายวันหลายคืน แต่ก็ยังจับนางไม่ได้ หนำซ้ำเมื่อนางอยู่ในกำมือของชายมนุษย์ผู้หนึ่ง เขากลับทำอะไรไม่ได้มากนอกจากเฝ้าดูนางอยู่ห่างๆ นิสัย เย็นชา ความถูกต้องมาก่อนเสมอ

*คำเตือนเจ้าค่ะ นิยายเรื่องนี้มีกลิ่นอายแฟนตาซี เทพเซียน 

อาจจะมีช่วงที่ไรท์หายไปนะคะ เพราะไรท์ต้องแวบไปทำงานอื่นค่ะ

หากไม่สมเหตุสมผลต้องขออภัยนะคะ เป็นครั้งแรกที่เขียนแนวนี้ค่ะ

“เจ้าเคยได้ยินนิทานเรื่องดอกโบตั๋นบนสวรรค์หรือไม่” เซินหมิงพูดขึ้นอย่างใจเย็น ดวงตาจับจ้องนางคล้ายมีความหวัง

                นางซดเหล้าลงท้องหนึ่งจอก ก่อนพูดเสียงก้าวร้าวใส่ “ข้าเป็นวิญญาณบนโลกมนุษย์ จะเคยฟังนิทานบนสวรรค์ได้อย่างไร”

                เซินหมิงไม่โกรธที่นางใช้น้ำเสียงเช่นนี้ใส่เขา ถึงอย่างไร นี่ก็คือนิสัยของนาง เขายิ้มและเตรียมเล่านิทานให้นางฟังอย่างใจเย็น “เรื่องมีอยู่ว่า...”

                “ใครบอกว่าข้าอยากฟัง!” นางแหวใส่ ขัดจังหวะของเขาทันที

                เขาแย้ง “แต่เจ้าไม่ปฏิเสธ”

                “เจ้านี่ หน้าด้านหน้าทนไม่ต่างจากนักพรตหน้าเหม็นฉางเซียวเหยาสักนิด”

                “แต่ข้าอยากฟัง” นักพรตฉางเซียวเหยาเอ่ย ก่อนเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ

                หญิงสาวไม่สนใจชายทั้งสอง นางลุกขึ้นยืน เตรียมก้าวออกจากบริเวณนั้น ใครอยากฟังนิทานหลอกเด็กก็ฟังไป แต่นางไม่อยากฟัง

                ทันใดนั้น เสียงทุ้มนุ่มของฉางเซียวเหยาดัง และนางจำต้องถอยกลับมานั่งบนเก้าอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ด้วยความโมโห

                “ปาหลั๋ว กลับมานั่งลงเดี๋ยวนี้”

                เขาออกคำสั่งกับนางอีกแล้ว! น่าโมโห น่าโมโห!!