ดอกไม้กลางสายฝน

พ่อคะ ตั้งแต่วันที่พ่อจากฉันไป ฝนตกในใจฉันก็ตกลงมาไม่ตรงตามฤดูกาลอีกเลย แม้ว่าพักหนึ่งฉันอาจเหี่ยวเฉาและคล้ายว่าจะเน่าตายไปกับความหนาวเหน็บของโลกใบนี้ แต่ฉันกลับพบว่าฉันเข้มแข็งกว่าที่คิด ความรักของพ่อยังคงอบอุ่นอยู่ในสายเลือดที่หลั่งไหลหล่อเลี้ยงร่างกายของฉัน ฉันไม่ใช่ดอกไม้ที่หนาวตายและยอมจำนนกับความเจ็บปวดง่ายขนาดนั้น เป็นพ่อต่างหากที่เป็นพ่อพันธุ์ที่เข้มแข็ง ทำให้ฉันได้เป็นดอกไม้ดอกหนึ่งที่ทะเยอทะยาน ฝ่าฟัน มุทะลุกับทุกสิ่งแม้ว่าหัวใจจะเปราะบางจนเกือบแหลกสลายไป 

พ่อคะ พ่ออยู่ตรงนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ตอนแรก ๆ ฉันไปสุสานทุกวันเพื่อที่จะเฝ้าดูว่าความรู้สึกของเรายังอุ่นอยู่อีกไหม ฉันเฝ้ามองสุสานของพ่อตรงช่องว่างของกำแพงกุโบร์เสมอ มองไปที่หินทั้งสองฝั่งของสุสาน อ่านชื่อและรู้สึกเคว้งคว้างซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันปักต้นโหระพาสองกิ่งไว้ตรงส่วนศรีษะของพ่อเพื่อหวังให้มันงอกงามด้วยการทุเลาความเจ็บปวดหนักหนาในหลุมฝังศพ แต่ฉันหวังว่าพ่อจะสบายดี สบายดีไหมคะพ่อ ฉันอยู่ตรงนี้ไม่มีวันใดที่ไม่คิดถึงเลย…