พรพระจันทร์ (เต่าตุ๊)

นิยายเรื่องเกิดขึ้นจากจินตนาการ

ตัวละครสมมติทั้งสิ้น

******

ตุ๊น้อยเป็นกระต่ายตัวผู้วัยเริ่มโตกำลังเข้าสู่วัยรุ่น ตุ๊น้อยถูกเลี้ยงโดยผู้ชายคนหนึ่ง

ตุ๊น้อยไม่รู้ว่าตอนเกิดตุ๊ชื่ออะไรเพราะไม่มีใครเรียกตุ๊ว่าตุ๊เลย

จนมาเจอกับผู้ชายคนนี้

ในวันหนึ่งกลางฤดูฝนตุ๊น้อยที่อาศัยอยู่ที่สวนสาธารณะกลางเมืองติดรถไฟฟ้ากระโดดร่าเริง

อยู่ท่ามกลางฝน ตรงนั้นมีสายตาของเจ้าตะกวดร่างเปรียวจับจ้องอยู่

"กระต่ายน้อยกรุบๆ กรอบๆ " ตะกวดหนุ่มจับจ้องแล้วค่อยๆ เคลื่อนตัวเร้นกายเข้าในพุ่มไม้เพื่อหา

โอกาสจับกระต่ายน้อย

ตุ๊น้อยในตอนนั้นยังคงระรื่น (?) วิ่งเล่นอย่างไม่รู้เรื่องราว

จนกระทั่ง

"พรึ่บ" เจ้าตะกวดตัวนั้นก็โผล่พรวดออกจากที่ซ่อนวิ่งถลาเข้าหาตุ๊น้อย

"เอ้ย..." ตุ๊น้อยวิ่งหนีด้วยแรงทั้งหมดที่มี ตะกวดหน้าตาหล่อเหลา (?) ต้อนตุ๊น้อยจนจนมุม

"เป็นของเราซะดีๆ ..." ตุ๊น้อยจ้องมองตะกวดหนุ่มอย่างตระหนก

"ไอ้หน้าแหลม...เอาหน้าออกไปห่างๆ นะ" ตุ๊น้อยตะโกนใส่

ตะกวดหนุ่มทำเพียงยิ้มใส่ แล้วซุกหน้าเข้าที่ลำคอ

"ถ้าเป็นของเรานะ...เราจะให้ผลไม้อร่อยๆ เจ้าทุกวันเลย" ตะกวดหนุ่มหว่านล้อม

"ไม่เอา..." ตุ๊น้อยดิ้นรนหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย

ทันใดนั้นเอง...

"ปั้ก.." เสียงก้อนหินขนาดไม่เล็กกระแทกเข้ากลางลำตัวของตะกวดหนุ่มทำให้มันวิ่งหนีหาย

ไปในเงามืดของต้นไม้

"ตายรึยังนี่" มือใหญ่ๆ โอบตัวตุ๊น้อยเอาไว้

"เรายังไม่ตาย...ขอบใจมากนะ" ตุ๊น้อยในตอนนั้นทำได้เพียงส่งคำขอบคุณมาทางสายตา

มนุษย์ผู้ชายคนนั้นยิ้มอ่อนโยนแล้วรำพึงว่า

"โชคดีที่ไม่ตายนะ" รอยยิ้มมุมปากนั้นทำเอาตุ๊น้อยรู้สึกใจเต้นแรง

"กลับไปด้วยกันมั๊ย...อยู่ที่นี่ต้องโดนหม่ำเอาสักวันแน่" เขามองตุ๊น้อย

"..." ตุ๊น้อยเอาสองมือแปะลงที่นิ้วโป้งของชายหนุ่มแล้วซุกตัวเข้ากับฝ่ามือใหญ่ๆ นั้น

ตุ๊น้อยวันนั้นไม่ได้ใจง่ายนะ...ตุ๊น้อยแค่ตกหลุมรักรอยยิ้มนั้น...

วันนี้ตุ๊น้อยมานอนผึ่งแดดยามบ่ายที่ระเบียง

นอนเหยียดตัวไปมา พลางคิดทบทวนไปด้วยว่าช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี่ตุ๊น้อยสุขสบาย

เพียงใด

ตุ๊น้อยได้นอนในกรงที่มีผ้านุ่มๆ ปูเอาไว้ มีแครอทสีส้ม มีผลไม้แห้งอร่อยๆ กิน บางทีก็มีของ

เล่นอย่างพวกหญ้าแห้งแล้วก็ลูกบอลเด้งๆ ด้วย

"เฮ้อ..."ทั้งที่ตุ๊น้อยสบายใจมากๆ แต่ตุ๊น้อยก็ยังคงคิดอยู่ตลอดเวลาเรื่องความลับของตุ๊น้อย

คอมเม้นเป็นกำลังใจกันนะคะ