คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : [ตอนที่40] :: พวกพ้องคนใหม่ที่หลับใหลชั่วนิรันดร์ จดหมายแห่งการเชิญชวนที่ถูกส่งมา
ตอนที่40
พวกพ้องคนใหม่ที่หลับใหลชั่วนิรันดร์ จดหมายแห่งการเชิญชวนที่ถูกส่งมา
ปัง!!!
“!!!” พวกเราทุกคนตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า
ร่างกายของชาเดอรีนค่อยๆ ล้มลงมาตรงหน้าของซันจิคุง เขารีบคว้าตัวของเธอและกอดเธอเอาไว้ เลือดสีแดงไหลออกมาเปื้อนมือและเสื้อผ้าของซันจิคุงเต็มไปหมด
ทุกอย่างบนโลกเหมือนหยุดนิ่งไปในวินาทีนั้น ชาเดอรีนไม่พูดอะไรอีกหลังจากเสียงของปืนนั้น... และเธอก็ไม่ลืมตาขึ้นมาอีกเลย...
“...ชะ...”
“ชาเดอรีนจัง!!!”
เสียงตะโกนร่ำร้องของซันจิคุงทำให้พวกเราทุกคนได้สติ ช๊อปเปอร์รีบวิ่งตรงไปที่ชาเดอรีนด้วยความรวดเร็วก่อนจะรีบตรวจร่างกายของเธอ
พวกเราทุกคนรีบวิ่งเข้าไปหาชาเดอรีนกันอย่างร้อนรนมีเพียงแต่โซโลเท่านั้นที่เอาแต่มองไปตามต้นเหตุของเสียงปืน
“ชะ... ชาเดอรีนจัง!” ซันจิคุงพยายามที่จะเรียกชาเดอรีนให้ลืมตาตื่นแต่มันก็ไม่ได้ผล
“อย่าเขย่าตัวเธอนะซันจิ! นี่เร็ว ช่วยฉันแบกตัวชาเดอรีนเข้าไปในห้องหน่อย!” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมน้ำเสียงร้อนรนก่อนจะรีบแบกตัวของชาเดอรีนเข้าไปในห้องพยาบาล ซันจิคุงทำท่าจะวิ่งตามช๊อปเปอร์ไปแต่กลับถูกช๊อปเปอร์กันตัวเอาไว้ก่อน
“ซันจิรออยู่ข้างนอกนะ” ช๊อปเปอร์
“แต่...” ซันจิ
“รออยู่ข้างนอก!” ช๊อปเปอร์ขึ้นเสียงก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องพยาบาล ทิ้งไว้เพียงแต่ตัวของซันจิที่นิ่งอึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด
“ทำไมชาเดอรีนถึง... ใครกัน...” อุซปที่อยู่ในห้วงความตกใจพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“นั่นสิ ใครกัน!” ฉันพูดพร้อมมองไปตามต้นกำเนิดของเสียงปืน ก่อนจะไม่พบใครหรืออะไรเลยอยู่ที่นั่น
“ฉันจะไปตามหาคนที่ทำ...” ลูฟี่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเหมือนไร้ความรู้สึก ก่อนจะพยายามยืดมือกลับไปที่เกาะโอคุฮิซิททอมแต่ว่าทุกคนนั้นพยายามที่จะห้ามเขาเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนสิลูฟี่!” อุซปพูดพร้อมดึงตัวของลูฟี่เอาไว้
“เดี๋ยวบ้าอะไร! ฉันจะไปจัดการคนที่ทำแบบนี้กับชาเดอรีน!!” ลูฟี่พูดพร้อมพยายามผลักดันตัวของอุซปออก
“เรายังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำเลยนะ จะวิ่งไปตามหามั่วซั่วได้ยังไง!” อุซป
“แต่ว่า...!!” ลูฟี่
“ใช่ ลูฟี่เรายังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำเลยนะ” โรบินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบก่อนจะมองตรงไปยังเกาะที่เป็นวิถีของปืน
“ฉันไม่สน!!” ลูฟี่
“เฮ้! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!”
เสียงของราชันย์ดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันไปมอง ตัวเขานั้นอยู่บนเรือที่เหมือนจะพึ่งหันหัวเรือกลับมาเพื่อมาหาพวกเรา
“ชาเดอรีนโดนทำร้าย!” ฉันตอบกลับเขาไป มันทำให้สีหน้าของราชันย์เปลี่ยนเป็นตกใจมากทันที
“ว่าไงนะ!?” ราชันย์
“เธอโดนยิง!” อุซปหันไปตอบราชันย์ทั้งๆ ที่แขนทั้งแขนของเขาพยายามดึงตัวของลูฟี่เอาไว้
“ใครเป็นคนทำกัน!” ราชันย์พูดพร้อมกระโดดขึ้นมาบนเรือของพวกเราอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ลูกเรือคนอื่นๆ ของเขาจะตามมาติดๆ
“เราไม่รู้ เราไม่ทันเห็นด้วยซ้ำ” แฟรงกี้
“ฉันขอไปดูอาการของชาเดอรีนหน่อยได้มั้ย” คีฟาร์พูดขึ้นพร้อมมองมาที่หน้าของพวกเราทุกคน
ฉันพยักหน้าตอบรับเป็นคนแรกเพราะถือว่าเขานั้นเป็นหมอ
“นำทางไปที่ห้องพยาบาลด้วย” คีฟาร์
“อื้ม!” แฟรงกี้พูดพร้อมวิ่งนำทางคีฟาร์ไป เมื่อฉันหันไปมองทางซันจิคุงก็พบว่าเขากำลังอยู่ในอาการช็อค
“...ซันจิคุง” ฉันเดินตรงไปหาซันจิคุงก่อนจะเอามือแตะที่บ่าของเขาเบาๆ ทำให้เขาถึงกับสะดุ้ง
“อะ... คุณนามิ...” ซันจิคุง
“ไม่เป็นไรมากนะ?” ฉัน
“คะ... ครับ...” ซันจิคุงพูดพร้อมก้มลงมองที่มือของตัวเอง ซึ่งตอนนี้มันเต็มไปด้วยเลือดของชาเดอรีนเต็มไปหมด ฉันนั้นมองตามสายตาของเขาไปก่อนจะค่อยๆ เอามือจับที่มือของซันจิคุงเอาไว้
“ใจเย็นๆ นะซันจิคุง... ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนมั้ย... เอ่อ...” ฉัน
“...ชาเดอรีนจัง... โดนทำร้ายต่อหน้าต่อตาผม... ผมทำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ...” ซันจิคุงพูดพร้อมทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เพราะอาการของเขายิ่งทำให้ฉันนั้นเป็นห่วง
“ชาเดอรีนจะต้องไม่เป็นไร” ฉันพยายามพูดปลอบประโลมเขาแต่มันก็ไม่ได้ผล ตอนนี้เหมือนความคิดจองซันจิคุงนั้นลอยไปไกลแล้ว
“ปล่อยฉันน่า! ฉันจะไปตามหาคนที่ยิงชาเดอรีน!!” เสียงของลูฟี่แทรกเข้ามาในโซนประสาท ทำให้ฉันหลุดออกจากแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของซันจิคุง
“ลูฟี่สงบสติอารมณ์ก่อนเถอะ!” อุซป
“ปล่อยฉันเส้อุซป!!” ลูฟี่พยายามดิ้นให้หลุดจากตัวของอุซป ตอนนี้เหมือนเขากำลังจะขาดสติ
“ลูฟี่!!” ฉันขึ้นเสียงพร้อมกับเดินตรงไปตรงหน้าของลูฟี่ แววตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าฉัน
“อย่ามาขวางทางน่านามิ!” ลูฟี่
“นายช่วยสงบสติอารมณ์ก่อนได้มั้ย! ตอนนี้เราควรจะเป็นห่วงชาเดอรีนมากที่สุดไม่ใช่เหรอ!!” ฉันพูดพร้อมกับคว้าคอเสื้อของลูฟี่มาเขย่าอย่างพยายามจะระบายอารมณ์ ซึ่งตอนนี้ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าอยู่ในอารมณ์ใดบ้าง แต่ว่ามันก็มีอารมณ์มากพอที่จะทำร้ายใครบางคนได้
“...” ลูฟี่หยุดที่จะดิ้นหนีออกจากอุซป ตอนนี้เขายืนนิ่งมองหน้าของฉันเหมือนพึ่งคิดอะไรได้
“นายช่วยอย่าเอาอารมณ์เป็นตัวนำตัวนายได้มั้ย!” ฉันพูดพร้อมเขย่าคอเสื้อของลูฟี่แรงขึ้น มันทำให้ลูฟี่ร้องออกมาเล็กน้อยเพราะความตกใจ ก่อนที่เขาจะเอามือจับที่ไหล่ของฉันเอาไว้เพื่อให้ฉันหยุดเขย่าตัวของเขา
“...” ฉันนิ่งเงียบมองหน้าของลูฟี่เล็กน้อยก่อนจะพบว่าตอนนี้สีหน้าเขาเปลี่ยนไปแล้ว ฉันจึงค่อยๆ ปล่อยมือออกจากคอเสื้อของลูฟี่ก่อนจะเอามือนั้นของฉันแทบไว้ที่อกของเขา
“ทุกคนก็ร้อนรนเหมือนนายนั่นแหละลูฟี่...” ฉันพูดพร้อมก้มหน้าลงเล็กน้อย มือของฉันสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงเพราะความโมโหของเขา
“...” ทุกคนนิ่งเงียบไปก่อนจะมองตรงไปที่ห้องพยาบาล
ทุกคนได้แต่หวังว่าขอให้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี...
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
พวกเราทุกคนนั่งกันอยู่ที่พื้น ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะรอคำตอบจากปากของช๊อปเปอร์และคีฟาร์
“...” เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วที่พวกเราไม่เอ่ยปากพูดอะไรกันสักคำ เหมือนกับว่าทุกคนพูดอะไรกันไม่ถูก
แอ๊ด...
เสียงเปิดประตูห้องพยาบาลทำให้พวกเราทุกคนเพ่งมองด้วยความสนใจ ตัวของช๊อปเปอร์นั้นเดินออกมาเล็กน้อยก่อนจะมองไปรอบๆ เรือเพื่อตามหาพวกเรา
“เป็นยังไงบ้างช๊อปเปอร์!” ซันจิคุงพูดขึ้นก่อนเป็นคนแรกก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินตรงไปทางช๊อปเปอร์
“ซันจิ เข้ามาหน่อยนะ” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมกวักมือเรียกซันจิไป
พวกเราทุกคนนิ่งเงียบแล้วมองหน้ากัน ก่อนที่จะค่อยๆ มองตัวของซันจิคุงเดินเข้าไปในห้องพยาบาลอย่างเงียบๆ
เกิดอะไรขึ้นกันนะ...
[บันทึกพิเศษ ; ซันจิ]
แอ๊ด...
ผมค่อยๆ เปิดประตูห้องพยาบาลเข้าไปเพื่อพบคนที่ผมอยากเจอมากที่สุดตอนนี้และเธอกำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย
“อาการเป็นยังไงบ้างช๊อปเปอร์” ผมถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ช๊อปเปอร์มองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เราค้นหายังไงก็ไม่พบกระสุน... และบาดแผลนั้นอยู่ที่ศีรษะ... คือ... เรา...” ช๊อปเปอร์ทำท่าจะบอกทุกอย่างกับผมแต่ผมตัดสินใจยกมือขึ้นห้ามช๊อปเปอร์ไว้ก่อน... เพราะผมชักจะไม่อยากรู้อาการของเธอซะแล้ว ทั้งๆ ที่เมื่อสามสิบนาทีก่อนผมอยากจะรู้อาการของเธอจนแทบคลั่ง
“คุณซันจิ...” คีฟาร์
“นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ” ผมเดินตรงไปทางเตียงผู้ป่วยก่อนจะพบตัวของชาเดอรีนจังนอนนิ่งอยู่ ตาของเธอนั้นปิดสนิท ผมจึงค่อยๆ ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้แล้วคว้ามือของเธอมากุมเอาไว้
“ชาเดอรีนจัง...” ผมเอ่ยเรียกชื่อของเธอออกมาเบาๆ ก่อนจะไม่พบเสียงตอบกลับ ผมเอามือของเธอมาทาบที่หน้าผากของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเอามันทาบเอาไว้อย่างนั้น
ชีพจรของเธอไม่เต้นด้วยซ้ำ แม้แต่เล็กน้อยก็ไม่มี ผมนั้นพยายามรวบรวมความหวังทั้งหมดเพื่อภาวนาให้เธอฟื้น แม้แค่วินาทีเดียวก็พอ...
“คุณซันจิตอนนี้เธอไม่มีชีวิตละ...” คีฟาร์
“ฉันรู้แล้วน่า!!!” ผมขึ้นเสียงอย่างเหลืออดทำให้ตัวคีฟาร์นั้นสะดุ้งโหยง
ก่อนที่ช๊อปเปอร์จะเดินเข้ามาสะกิดตัวของคีฟาร์เล็กน้อยแล้วทั้งสองคนก็พากันเดินออกนอกห้องไป ทิ้งเหลือไว้เพียงแค่ตัวผมกับร่างของชาเดอรีนจังเท่านั้น...
“จริงสิ... แล้วทีนี้ชาเดอรีนจังจะทำยังไงต่อครับ”
“อืม... ฉันยังไม่ได้คิดเลยแฮะ”
“งั้นเหรอครับ...”
“อื้ม... ฉันอยากจะลองเดินทางไปเรื่อยๆ ดูน่ะ... จนกว่าจะเจอความฝันของตัวเอง”
“นายนี่มัน... โง่ที่สุด... โง่ที่สุดเลย... ทั้งๆ ที่ฉันทรยศนาย... และพวกพ้องของนายแท้ๆ... ฮึก...”
“ฉันชื่อว่า... ชาเดอรีน...”
“ที่ด้านหลังของเมืองโอคุฮิซิททอม มีเรือขนส่งทาสอยู่ลำหนึ่ง... พวกเพื่อนๆ ของนายอยู่ที่นั่น...”
“เธอเป็นพวกพ้องของฉันแล้วไง... ไม่ใช่เหรอ?”
“หมายความว่ายังไง... นะ?”
“เธอนี่พูดไม่รู้เรื่องเลยแฮะ =___=!!”
“ฮะ... ฮึก... นั่นสิเนอะ... พูดไม่รู้เรื่องเลย... ฮึก...”
“ต่อไปนี้มีปัญหาอะไรถามผมได้นะคร๊าบ~”
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะไม่ให้เธอว่างเลยล่ะ ซันจิคุง”
“ครับผม!”
ปัง!!!
ผมหลุดออกมาจากภวังค์เพราะคิดถึงเรื่องเสียงปืนนั้น... ถึงตัวผมกับชาเดอรีนจังจะพบกันได้ไม่นาน แต่ความรู้สึกของผมเหมือนมันนานมาก และผมคิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป แต่มันไม่ใช่เลย!
ผมมองตรงไปที่หน้าของชาเดอรีนจังที่กำลังหลับตาอยู่ ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปปาดคราบเลือดสีแดงที่อยู่บนหน้าของเธอเล็กน้อยออกก่อนจะจ้องมองไปตามใบหน้าของเธอทีละจุด...
“เราค้นหายังไงก็ไม่พบกระสุน... และบาดแผลนั้นอยู่ที่ศีรษะ... คือ... เรา...”
คำพูดของช๊อปเปอร์วิ่งทวนเข้ามาในสมองของผมทำให้ผมเริ่มเอะใจ... หมายความว่ายังไงไม่พบกระสุน ในเมื่อผมมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นว่าชาเดอรีนจังนั้นถูกยิง
พลึบ!!
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปพลิกศีรษะของชาเดอรีนจังให้เอียงข้างอย่างช้าๆ และทะนุถนอมที่สุดและเมื่อพลิกมันดูแล้วก็พบกับสิ่งแปลกปลอมบางอย่าง...
ทำไมถึงไม่มีรอยกระสุนเลย?
มีบางอย่างแปลกไป!
ปัง!!
ผมออกตัววิ่งตรงไปที่ประตูก่อนจะเปิดมันด้วยความรวดเร็วจนเกิดเสียงดังทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ที่เรือหันหน้ามองมาทางผม
“ช๊อปเปอร์มานี่หน่อย!” ผมตะโกนเรียกหาช๊อปเปอร์ทันทีที่เห็นเขา ช๊อปเปอร์ตกใจกับเสียงของผมเล็กน้อยแต่ก็รีบวิ่งตรงมาหาผมทันที
“ทำไมหรอซันจิ!” ช๊อปเปอร์
“ฉันมีข้อสงสัย! ชาเดอรีนจังถูกยิงแต่ทำไมถึงไม่มีรอยกระสุนเลยล่ะ!” ผม
“หา! ไม่จริงน่า มีสิ!” ช๊อปเปอร์พูดด้วยน้ำเสียงตกใจก่อนจะรีบวิ่งตรงเข้าไปหาชาเดอรีนจังอีกครั้งแล้วพลิกหัวของเธอมาดูรอยกระสุนช้าๆ
“ไม่มีจริงๆ ด้วย! หายไปไหนเนี่ย ก็ตอนแรกยังมีอยู่เลย!” ช๊อปเปอร์พูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“นายบอกว่านายตามหาลูกกระสุนไม่เจอด้วยใช่มั้ย!?” ผม
“ชะ... ใช่แล้ว...” ช๊อปเปอร์
“งั้นฉันก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าใครเป็นคนทำ!” ผมพูดพร้อมกำมือแน่น... ไม่ผิดแน่ๆ... ต้องเป็นหมอนั่น...!!
[จบบันทึกพิเศษ ; ซันจิ]
หลังจากที่เรารู้เรื่องของชาเดอรีนจากปากของช๊อปเปอร์เมื่อกี้ก็ทำให้เราช็อค... ไม่นะ... เธอไม่รอดงั้นเหรอ...
ปัง!!
“ช๊อปเปอร์มานี่หน่อย!”
เสียงเปิดประตูที่ดังมากทำให้พวกเราทุกคนหันหน้ามองไปตามต้นเสียง และต้นเสียงนั้นก็คือซันจิคุงนั่นเอง
ช๊อปเปอร์นั้นมองหน้าของซันจิคุงเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตรงไปหาซันจิคุง ก่อนที่เขาจะปิดประตูห้องพยาบาลแล้วหายไปเลยทั้งสองคน... อะไรน่ะ?
“ใครกันนะที่เป็นคนทำเรื่องแบบนี้...” แฟรงกี้พูดพร้อมมองไปที่ห้องพยาบาลอย่างคิดไม่ตก
“ไม่ว่าจะเป็นใคร... จะต้องโดนฉันกลับแน่!” ลูฟี่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเหมือนพยายามกักเก็บความรู้สึกโมโหเอาไว้ เพื่อทวีมันออกไปลูกเดียว
“ทุกอย่างมันผ่านไปเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ติดเลยแฮะ...” อุซป
“แล้วทีนี้เราจะเอายังไงกับตัวของชาเดอรีนล่ะ” จู่ๆ โซโลก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้านิ่งเฉย พวกเราทุกคนพร้อมใจมองไปที่หน้าของโซโลกันโดนไม่ได้นัดหมาย
“คือ... ไม่รู้เหมือนกัน...” คีฟาร์
“คงต้องฝังล่ะนะ...” โรบินตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่หน่า...” ฉันพูดพร้อมก้มหน้าลงมองมือของตัวเอง
สมาชิกใหม่ของพวกเรา... ต้องมาตายไปอย่างงั้นเหรอ... เรื่องแบบนี้ฉันรับไม่ได้หรอกนะ...
แอ๊ด...
เสียงของประตูห้องพยาบาลดังขึ้นมาอีกครั้ง พวกเราทุกคนค่อยๆ หันหน้าไปมองที่ห้องนั้นก่อนจะพบว่า ซันจิคุงกับช๊อปเปอร์กำลังเดินออกมาจากห้องนั้นช้าๆ
“ไม่เป็นไรมากใช่มั้ยซันจิ...” อุซปเป็นคนแรกที่เริ่มเปิดบทสนทนา
“...อืม...” ซันจิคุงตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะเดินตรงมาทางพวกเรา
“ฉันกับซันจิเจอข้อสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับตัวของชาเดอรีน” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมมองไปที่หน้าของซันจิ ก่อนจะมองตรงมาทางพวกเรา
“ชาเดอรีนนั้นโดนยิงที่ศีรษะแต่กลับไม่มีกระสุนเลย... แม้แต่ร่องรอยของแผลก็หายไป...” ช๊อปเปอร์
“หา! หมายความว่ายังไง!?” ฉันร้องออกไปอย่างตกใจ
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน... ตอนที่ฉันรักษาอยู่นั้นมันยังมีรอยแผล แต่แล้วจู่ๆ มันก็หายไป” ช๊อปเปอร์
“รอยแผลโดนยิงจะหายไปเฉยๆ เนี่ยนะ!?” อุซป
“ใช่...” ช๊อปเปอร์
ไม่จริงน่า... มันไม่ปกติแล้วนะแบบนี้!
“แต่เพราะแบบนี้แหละทำให้ฉันคิดอะไรได้บางอย่าง... เกี่ยวกับตัวของคนที่ลอบทำร้ายชาเดอรีนจัง” ซันจิคุงพูดแทรกขึ้นมาบ้าง เขาค่อยๆ หยิบซองบุหรี่ขึ้นมาแล้วจุดสูบ
“ฉันคิดว่าคนร้ายนั้นน่าจะเป็น... คลาวน์...” ซันจิ
“!!!”
ครืนน!!!
“หา! อะไรกันเนี่ย!” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เมฆทุกก้อนบนท้องฟ้าก็เริ่มลอยเข้ามาเบียดเสียดกันจนเกิดเป็นเมฆดำทมิน!
“จู่ๆ ท้องฟ้าก็...” โรบิน
“ไม่ผิดแน่ๆ...” ซันจิคุง
“ไม่ผิดอะไร!?” ฉันกับอุซปประสานเสียง
“นายใช่มั้ยคลาวน์!!”
ซันจิคุงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับมองตรงไปยังนอกลำเรือซันนี่
และข้างนอกนั่นกำลังมีเฮอริเคนขนาดใหญ่อยู่! หา! เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!!?
ครืนน!! พรา...
จู่ๆ ก้อนเมฆดำทมินก็ถูกดูดเข้าไปในตัวของเฮอริเคนและท้องฟ้าก็กลับมาสดใสเหมือนเดิม!
ซ่า!!
น้ำทะเลที่ถูกดูดเข้าไปในเฮอริเคนสาดกระเซนไปตามจุดต่างๆ เพราะการสลายตัวของเฮอริเคนยักษ์ ฉันมองเห็นอะไรบางอย่างอยู่ที่ใจกลางของเฮอริเคนลูกใหญ่ที่กำลังสลายไป... ถ้ามองไม่ผิด...
นั่นต้องเป็นมนุษย์แน่ๆ!!
ซ่า!!...
“ฮ่าๆๆๆ~ เก่งจังเลยนะขาดำที่มองออก!”
เจ้าของร่างกายสูงใหญ่ที่ยืนอยู่บนอากาศเป็นเจ้าของเดียวกันกับเสียงที่ฉันนั้นคุ้นเคย... เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนกับนัยน์ตาสีทองนั่น!
“คลาวน์!!” ซันจิคุงพูดพร้อมมองไปที่หน้าของคลาวน์อย่างโมโหจัด
“คิดว่ายังไงกับงานศิลปะชิ้นนี้ล่ะ! มันแนบเนียนมากเลยใช่มั้ย!~” คลาวน์พูดพร้อมหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“งานศิลปะอะไรของแก!!” ซันจิคุง
“ก็งานศิลปะที่สามารถสรรสร้างเอาสายลมมาบรรจุเป็นกระสุน แล้วยิงตรงไปที่หัวของมัลเฟอร์ ชาเดอรีนได้อย่างแม่นยำยังไงล่า! แถมตอนหลังสุดยังมีการซ่อมแซมงานศิลปะให้สวยงามขึ้นโดยการลบรอยแผลจากกระสุนลมอีกนะ เจ๋งเป็นบ้าเลยใช่มั้ย! ฮ่าๆๆ!!” คลาวน์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน
เขามองการฆ่าคนเป็นงานศิลปะงั้นเหรอ!!?
“หน๊อย... แกนะแก!!” ซันจิคุงรีบพุ่งตรงไปหาตัวของคลาวน์ทันทีที่หมอนั่นพูดจบประโยค
คลาวน์มองการเคลื่อนไหวของซันจิเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
“วินสโตน!!” คลาวน์ชูมือขึ้นเหนือหัวก่อนที่จะกดมันลงกับอากาศเหมือนกับบี้อะไรบางอย่าง ซึ่งพลังนั่นทำให้ตัวของซันจิคุงที่กำลังวิ่งตรงไปหาคลาวน์ถึงกับถูกดันให้กระแทกลงกับพื้นและถูกกดตัวเอาไว้!!
“แกทำอะไรซันจิน่ะหา!!” ลูฟี่พูดพร้อมพุ่งตรงไปหาคลาวน์บ้างแต่จู่ๆ ก็ถูกพลังของคลาวน์แบบเดียวกันกับที่ใช้กับซันจิคุง ทำให้ลูฟี่ล้มลงกระแทกลงกับพื้น!
“เอาล่ะ เพื่อเป็นการคุยกันที่ง่ายขึ้นนะ...” คลาวน์พูดพร้อมมองมาที่หน้าของพวกเราทุกคนก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาเล็กน้อย
“วินสโตน!”
ปึง!!!
คลาวน์ใช้พลังเหมือนเดิมอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาทำให้พวกเราทุกคนล้มลงกระแทกกับพื้น!!
ตัวฉันที่ล้มลงพยายามที่จะยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ไม่สามารถทำได้... มันเหมือนกับมีแรงดันอะไรบางอย่างมากดตัวของพวกเราไว้ทั้งหมดเลย!!
“นี่จริงๆ แล้วฉันแค่กำลังเล่นอยู่นะยังไม่ได้เอาจริงเลย~” คลาวน์พูดพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วเช็ดไปที่หน้าที่ว่างเปล่าของตัวเอง
“นี่มันยังแค่ระดับซอฟๆ นะรู้มั้ย...” คลาวน์พูดพร้อมทำเป็นวัดมืออยู่ในระดับต่ำๆ
“ถ้าของจริงมันจะแรงกว่านี้... แบบนี้เล้ย~” คลาวน์พูดพร้อมกดมือลงแรงขึ้นทำให้พวกเรารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด!
แรงดัน ดันตัวเราในแนบลงกับพื้นเรือแรงขึ้นจนพวกเราหายใจไม่ออก!
“อั่กก!!!” อุซปร้องออกมาด้วยเสียงที่แสนทรมาน
“อึก...” ซันจิคุงพยายามที่จะอดกลั้นความเจ็บปวดของตัวเองเอาไว้ แต่ฉันตอนนี้จะทนไม่ไหวแล้ว...
“อะ... อ๊า!!” ฉันร้องออกมาด้วยความทรมานสูงสุด ตอนนี้ร่างกายของฉันเหมือนกำลังจะถูกบีบเอาเลือดออกมาเลย!
“พอนะ! หยุดได้แล้ว!!!”
เสียงของลูฟี่คำรามออกมาเสียงดัง ก่อนที่ตัวเขานั้นจะยันตัวลุกขึ้นจากพลังของคลาวน์แล้วพุ่งหมัดไปหาคลาวน์ด้วยความว่องไว!!
พรืบ!!!
คลาวน์รีบหลบวิถีหมัดอย่างเฉียดฉิวก่อนที่จะมองไปที่หน้าของลูฟี่ด้วยสายตาตกใจสุดขีด
“อะไรกัน... แก...” คลาวน์พูดพร้อมปลดพลังออกด้วยความตกใจ
พวกเราทุกคนหลุดออกจากความอึดอัดจากการเหมือนมีอะไรมากดทับได้สำเร็จ ฉันรีบกวาดเอาอากาศที่อยู่แถวนั้นเข้าปอดให้หมดเพื่อความอยู่รอด
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย!” ลูฟี่รีบวิ่งตรงมาทางฉันทันที ก่อนจะช่วยพยุงตัวฉันให้นั่ง
“อา... ไม่... ไม่เป็นไรแล้ว...” ฉันพูดพร้อมหอบหายใจหอบๆ อย่างเหน็ดเหนื่อย
“เฮ้อ... โชคดีไป” ลูฟี่พูดพร้อมส่งยิ้มให้กับฉัน ฉันค่อยๆ ระบายยิ้มออกมาให้เขาก่อนจะมองตรงไปที่คลาวน์ ซึ่งตอนนี้หน้าตาของเขายังดูช็อคไม่หายกับพลังที่มากเหลือของลูฟี่!
“ทำไม... นายถึง...” คลาวน์
“แกห้ามทำอะไรพวกพ้องของฉันทั้งนั้น!!” ลูฟี่พูดพร้อมพุ่งตัวเข้าไปต่อยหน้าของคลาวน์ แต่คลาวน์ไหวตัวทันเขาจึงเบียดตัวหลบหมัดของลูฟี่ได้อย่างทันเวลา!
หมับ!!
ลูฟี่ยืดมือมาคว้าเข้าที่แกนกลางเรือซันนี่ก่อนจะตวัดตัวเหมือนเคียวพุ่งตรงไปที่คลาวน์!
หมับ!! พรืบบ...!!
ก่อนที่จู่ๆ คลาวน์จะหันหน้าไปจับที่อากาศแล้วเหวี่ยงอากาศไปมาเหมือนเป็นสิ่งที่จับต้องได้ และแปรเปลี่ยนสภาพแวดล้อมรอบตัวลูฟี่ให้เหมือนกับถุงผ้าใบใหญ่แล้วเหวี่ยงตัวลูฟี่ไปมาได้อย่างสะดวก!!
ฟิ้ววว!! โครม!!!
คลาวน์เหวี่ยงตัวของลูฟี่ปลิวกระเด็นไปกระแทกกับเรือของราชันย์เต็มๆ!!
“อั่ก!!” ลูฟี่พูดพร้อมกระอั่กเลือดออกมาถ้าเทียบแล้ว แรงเหวี่ยงนั้นมีแรงหมาศาลมากๆ!!
“หึ... จะเสียเวลามากไม่ได้! แต่ฉันมีอะไรมาให้พวกนาย” คลาวน์พูดพร้อมมองตรงมาทางพวกเรา ก่อนจะหยิบเอาซองอะไรบางอย่างมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วโยนมาให้พวกเรา
“อะไรน่ะ...” อุซปมองด้วยความตกใจเพราะว่าจดหมายฉบับนั้นส่งตรงไปที่หน้าของอุซป
“เป็นคำเชิญน่ะ... ไปให้ได้แล้วกันนะ~” คลาวน์พูดพร้อมฉีกยิ้มให้กับพวกเราทุกคนก่อนที่เขาจะหมุนตัวไปตามอากาศแล้วหายตัวไป!!
“หะ... หายไปแล้ว...” ช๊อปเปอร์พูดด้วยน้ำเสียงตกตะลึง
“ลูฟี่!!” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งตรงไปที่เรือของราชันย์ ตอนนี้ตัวของลูฟี่กำลังติดอยู่กับตัวเรือของราชันย์โดนมีท่อนข้างของเขานั่นจมอยู่ใต้น้ำ!
“เดี๋ยวฉันช่วยเองนะ!” ซันจิคุงพูดพร้อมวิ่งตรงไปหาลูฟี่แล้วทำการดึงตัวลูฟี่ออกมาจากเรือและพามาที่เรือซันนี่ของพวกเรา
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย!” ฉันรีบพุ่งตรงไปดูอาการของลูฟี่เป็นคนแรก ก่อนที่คนอื่นๆ จะรีบวิ่งตามมาติดๆ
“โอย.. หมดแรง!~” ลูฟี่พูดพร้อมแลบลิ้นออกมาเหมือนหมดแรงจริงๆ
ก็แน่ล่ะ... ครึ่งตัวของเขาเล่นอยู่ที่น้ำทะเลนี่!
“เขาไม่เป็นอะไรมากหรอก” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมดึงเอามือที่จับไปตามร่างกายของลูฟี่ออก
“จริงสิ... แล้วจดหมายนั่น...” ซันจิคุงพูดพร้อมมองไปที่หน้าของอุซป
“เอ่อ... นี่!” อุซปพูดพร้อมยื่นจดหมายนั่นไปที่หน้าของซันจิคุง
ซันจิคุงรับจดหมายนั่นมาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะค่อยๆ เปิดมันออกและเริ่มอ่านให้พวกเราฟัง
“สวัสดีกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง... พวกเราขอเชิญชวนพวกนายทุกคนไปที่ฐานทัพลับสำหรับทดลองเรื่องการรีดคั้นผลปีศาจ ฉันคิดว่ามันเป็นอะไรที่น่ายินดี... อ้อ เผื่อพวกนายจะไม่คิดจะมากัน ทางเรามีข้อเสนอมาแลกเปลี่ยน มันเป็นความลับเกี่ยวกับตัวของมัลเฟอร์ ชาเดอรีน...”
เมื่อซันจิคุงอ่านจดหมายไปจนถึงชื่อของชาเดอรีนมันก็ทำให้เขาหยุดชะงักไปในทันที เมื่อฉันเห็นแบบนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบจดหมายนั้นมาอ่านต่อแทน
“...ความลับเกี่ยวกับมัลเฟอร์ ชาเดอรีน... เรื่องความต้องการจะออกจากกองทัพเรือของเธอและเผื่อว่าจะต้องการอะไรมากกว่านี้ พวกเราจะบอกความลับเกี่ยวกับดวงตาสองสีของเธอด้วย... มาให้ได้ล่ะกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง... ปล. ถ้าเป็นไปได้ให้เอาพวกกลุ่มโจรสลัดผมทองมาด้วยล่ะ... แล้วต่อจากนี้ก็เป็นแผนที่ล่ะ...” ฉันพูดพร้อมก้มลงมองไปที่แผนที่ในจดหมาย เมื่อมองดูแล้วก็พบว่ามันต้องเดินทางไปไกลพอสมควร และพิกัดของมันไม่ได้ถูกล็อคไว้โดยล็อคโพสอีกด้วย
มันน่าแปลกนะ ทั้งๆ ที่เกาะทุกเกาะนั้นจะมีแม่เหล็กอยู่ในตัวทำให้ล็อคโพสสามารถชี้ทางไปได้... แต่กับเกาะนี้มันไม่ใช่... หันหัวเรือไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนืองั้นเหรอ...
“...ทำไมต้องให้พวกเราไปด้วยล่ะ” ราชันย์ตั้งคำถามขึ้นพร้อมมองมาที่หน้าของพวกเรา
“เห็นว่าพวกนี้ทำงานให้กับ K ไม่ใช่เหรอ... แล้วการทดลองนี้มันเป็นความลับสุดยอด ไม่น่าจะให้พวกเราที่เป็นโจรสลัดเข้าไปได้ง่ายๆ สิ...” โรบินพูดพร้อมก้มลงมองที่แผนที่เล็กน้อย
“หรือว่าจะเป็นกับดักครับ?” บรู๊ค
“นั้นก็มีเปอร์เซ็นสูงเหมือนกัน...” โรบิน
“...เราจะไปกัน” เสียงของลูฟี่พูดแทรกขึ้นมาทำเอาพวกเราทุกคนนั้นตกใจ
“หา!? จะไปงั้นเหรอ!” อุซปร้องเสียงหลง
“ก็พวกนั้นชวนเรานี่ เราก็ต้องไปอยู่แล้ว... และอีกอย่างฉันอยากจะซัดหน้าคลาวน์!!” ลูฟี่
“ไม่... คลาวน์น่ะฉันขอเป็นคนจัดการเอง...” ซันจิคุงพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับมองตรงไปที่หน้าของลูฟี่อย่างหนักแน่น แววตาของซันจิคุงเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินชื่อของคลาวน์
“ฉันขอเป็นคนจัดการหมอนั่นเองนะลูฟี่!” ซันจิคุงพูดพร้อมกำหมัดแน่น ท่าทางโมโหของเขาแบบนี้ทำให้ฉันรู้เลยว่าเพราะอะไร...
“...” ลูฟี่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไร แต่เขานั้นกลับยิ้มและพยักหน้าให้กับซันจิคุง
“ฝากตันหน้าหมอนั่นแทนฉันด้วยล่ะ!” ลูฟี่พูดพร้อมชูหมัดของเขาขึ้นมาเหนือหัว
“จะทำยิ่งกว่านั้นอีก...” ซันจิคุงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนน่ากลัว ฉันมองไปที่หน้าของซันจิคุงที่ตอนนี้เต็มไปด้วยสีหน้าแห่งความโกรธแค้น
“ฉันจะเป็นคนเตะก้นเจ้านั่นจนกว่ามันจะบอกความลับของชาเดอรีนจัง!” ซันจิคุงพูดด้วยน้ำเสียงตั้งมั่น
“อื้ม... นามิ ถ้าเราจะไปที่นั่นน่ะ มันต้องใช้เวลาเท่าไหร่!” ลูฟี่หันหน้ามาถามฉัน
ฉันตกใจเล็กน้อยแต่ก็ค่อยๆ ตอบกลับเขาไป
“ราวๆ เจ็ดวันเป็นอย่างต่ำ...” ฉัน
“ทำไมมันถึงนานจัง!” ลูฟี่โวยวาย
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ! ที่นั่นไปไกลจากจุดที่เราอยู่มากนะ!” ฉัน
“...นานเท่าไหร่ก็ไม่หวั่นหรอกครับคุณนามิ” ซันจิคุงพูดพร้อมมองมาที่หน้าของฉัน
“ฉันคิดว่าเราน่าจะหาเกาะสักเกาะหนึ่งเพื่อเทียบท่าก่อนนะ” ช๊อปเปอร์พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับมองมาที่หน้าของฉัน
“ทำไมล่ะช๊อปเปอร์?” อุซปตั้งคำถาม
“ก็ชาเดอรีนน่ะสิ... เราต้อง... ฝังเธอนะ...” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมมองไปในห้องพยาบาลซึ่งมีร่างที่ไร้วิญญาณของชาเดอรีนนอนอยู่ เมื่อช๊อปเปอร์พูดแบบนั้นพวกเราทุกคนก็นิ่งเงียบกันไปในทันที
นั่นสินะ...
“หรือว่าเราจะย้อนกลับไปที่โอคุฮิซิททอมก่อน?” ฉันเสนอความเห็น
“ผมไม่อยากให้ชาเดอรีนจังต้องไปนอนอยู่ที่ท่านตลอดไปหรอกครับ ผมว่าเราควรจะหาสถานที่อื่น” ซันจิคุงเสนอความคิดบ้าง
“จริงๆ แล้วมันมีตัวเกาะเล็กๆ อยู่ใกล้ๆ กับที่นี่นะ แต่มันเป็นแค่เกาะเล็กๆ” ฉัน
“ผมว่าเราน่าจะลองไปที่นั่นนะ” ซันจิคุง
“งั้น... หันหัวเรือไปทางสิบเอ็ดนาฬิกา” ฉันเริ่มออกคำสั่งทุกคนมองหน้าของฉันเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งไปประจำตำแหน่งของตัวเองเพื่อเริ่มบังคับทิศทางเรือ
“งั้นฉันจะตามไปนะนามิ” ราชันย์หันหน้ามาบอกกับฉันก่อนที่เขาจะส่งยิ้มมาให้
“นายจะไปตามที่จดหมายนั่นเชิญชวนด้วยหรือป่าว?” ฉัน
“ไปอยู่แล้ว พวกเราพึ่งตกลงกันเมื่อกี้เอง” ราชันย์พูดพร้อมหัวเราะ
“เราไปตกลงกันตอนไหนเหรอ?” นาอิหันไปถามคีฟาร์เบาๆ
“ฉันก็ไม่รู้ เล่นเอาซะรับมุขไม่ทัน” คีฟาร์
“พวกแกเงียบๆ แล้วกลับไปที่เรือเลยไป๊! หันหัวเรือไปทางสิบเอ็ดนาฬิกานะ!” ราชันย์หันหน้าไปโวยวายใส่เหล่าลูกเรือ ก่อนจะกระโดดข้ามไปที่เรือของตัวเองแล้วเริ่มหันหัวเรือมาตามเราบ้าง
พลึบ!
พวกเรากระโดดลงจากเรือกันช้าๆ ตอนนี้เราอยู่ที่เกาะกลางทะเลเล็กๆ ที่มีป่าและดอกไม้สวยๆ อยู่มากพอดู คงเพราะมันอยู่ใกล้ๆ กับเกาะโอคุฮิซิททอมด้วยล่ะมั้ง เลยทำให้มันมีทัศนียภาพที่ดีพอตัว
“ที่นี่แหละนะ” ฉันพูดพร้อมมองไปตามจุดต่างๆ เพื่อตามหาจุดที่พอเหมาะกับตัวของชาเดอรีน
“ผมคิดว่าเราน่าจะให้ชาเดอรีนจังนอนตรงใต้ต้นไม้นั่นนะครับ” ซันจิคุงที่ยังยืนอยู่บนเรือมองตรงไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ดูร่มรื่น
“อื้ม งั้นก็ตรงนั้นเลยแล้วกันนะ” แฟรงกี้พูดพร้อมเดินตรงไปตรงจุดนั้น ก่อนจะเริ่มขุดหลุมที่พอดีกับตัวของชาเดอรีน บรรยากาศรอบๆ มันดีจริงๆ กลิ่นของดอกไม้ต่างๆ ลอยมาเตะจมูกพร้อมกับกลิ่นน้ำทะเลสีใสแสงแดดอ่อนๆ แบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกดี
พลึบ... พลึบ...
“ฉันคิดว่าโอเคแล้วล่ะนะ” แฟรงกี้พูดพร้อมกระโดดขึ้นมาจากหลุดขนาดใหญ่
ซันจิคุงมองลงไปที่หลุมนั้นก่อนจะเอื้อมมือไปอุ้มร่างของชาเดอรีนขึ้นมาแล้วค่อยๆ วางตัวของเธอลงไปในนั้นอย่างเบามือที่สุด
“หลับให้สบายนะครับชาเดอรีนจัง...” ซันจิคุงพูดพร้อมค่อยๆ ตักทรายสีขาวโรยไปบนตัวของเธอ
ฉันมองทุกความเคลื่อนไหวของทุกคนก่อนที่ทุกอย่างจะเสร็จ พวกเราได้ทำการฝังตัวของชาเดอรีนเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่ฉันจะหยิบดอกไม้สีม่วงอ่อนที่อยู่แถวนั้นมาวางไว้ที่หน้าหลุมศพของเธอ
พวกเราทุกคนต่างหยิบดอกไม้หลากหลายสีมาวางประดับจนเกิดเป็นความสวยงาม อุซปที่อาสาเป็นคนทำป้ายหลุมศพค่อยๆ เอาป้ายที่เขาบรรจงทำปักไปเหนือหัวหลุมศพของชาเดอรีนอย่างช้าๆ
ลูฟี่เป็นคนสุดท้ายที่เอาดอกไม้ไปวางที่หน้าหลุมศพของชาเดอรีน เขาตัดสินใจเอาดอกทานตะวันสีเหลืองสดไปวางเอาไว้ก่อนจะเดินตรงมาทางฉัน ฉันตัดสินใจส่งยิ้มให้กับลูฟี่เล็กน้อยก่อนจะมองตรงไปที่หลุมศพของชาเดอรีนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วค่อยๆ เดินกลับไปที่เรือ
“เราจะเดินทางกันเลยมั้ย” ฉันหันไปถามทุกคนที่ตอนนี้ขึ้นมาบนเรือกันหมดแล้ว
“อื้ม เริ่มออกเดินทางกันเลย” ลูฟี่
“...งั้นก็กางใบเรือให้กว้างขึ้น แฟรงกี้หันหัวเรือกลับ แล้วตรงไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ” เมื่อฉันพูดจบ แต่ละคนก็เริ่มทำตามที่ฉันบอก มีเพียงแต่ซันจิคุงเท่านั้นที่เอาแต่มองตรงไปที่หลุมศพของชาเดอรีนอย่างไม่วางตา
“ซันจิคุง...” ฉันเริ่มเดินไปหาซันจิคุง ก่อนจะมองตรงไปที่หลุมศพของชาเดอรีนบ้าง
“ชาเดอรีนจังเขาหลับสบายแล้วนะครับ” ซันจิคุงหันหน้ามาส่งยิ้มให้กับฉัน
“อื้ม ใช่แล้ว... ซันจิคุง ฉันมีอะไรจะบอก” ฉัน
“ครับ? อะไรเหรอ?” ซันจิคุง
“การแก้แค้นน่ะมันไม่ใช่ทางออกที่ดีเสมอไปหรอกนะ ปล่อยวางเถอะ” ฉันพูดพร้อมเอามือจับที่ไหล่ของซันจิคุงเอาไว้
ฉันรู้ดี ถึงแม้เขาจะยิ้มแต่ภายในจิตใจของเขานั้นมีแต่ความโกรธแค้นที่พร้อมจะระบายใส่คลาวน์
“...อะไรกันครับ? ผมไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย” ซันจิคุงพูดอย่างไม่สบตาฉัน
“จริงๆ นะซันจิคุง... ถ้าซันจิคุงมีความสุข ฉันเชื่อว่าชาเดอรีนเองก็มีความสุขนะ” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับซันจิคุง เขามองตรงมาทางฉันด้วยสายตาอึ้งๆ ก่อนจะค่อยๆ หลบสายตาไป
“นั่นสินะครับ... คุณนามิ” ซันจิคุงพูดพร้อมมองมาที่หน้าของฉัน
“หืม อะไรเหรอซันจิคุง?” ฉัน
“ช่วยอยู่ห่างๆ ผมหน่อยได้มั้ยครับ” ซันจิคุงพูดพร้อมถอยหลังออกห่างจากตัวฉัน
หา? หมายความว่ายังไง =____=!!
“...ทำไมล่ะ?” ฉันพูดพร้อมมองไปที่หน้าของซันจิคุงอย่างไม่เข้าใจ... นี่เป็นการบอกนัยๆ ว่าให้ฉันไปไกลๆ หรือป่าว!?
“ผมขอโทษที่เสียมารยาทจริงๆ นะครับ แต่ช่วยอยู่ห่างๆ ผมที” ซันจิคุงพูดพร้อมถอยหลังออกห่างจากฉันไปอีก
อะไรน่ะ ฉันมีอะไรติดหัวหรือติดตัวที่น่ารังเกียจหรือไง ทำไมต้องไล่ฉันแบบนั้นด้วย =[]=!!
“งั้นฉันก็ไม่อยากใกล้นายเหมือนกันนั่นแหละซันจิคุง!” ฉันโวยวายพร้อมกับโยนหินก้อนเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ๆ มือไปใส่ตัวของซันจิคุงอย่างโมโห แล้วตัดสินใจเดินออกห่างจากเขาทันที
บ้าอะไรกัน ขอให้ฉันอยู่ห่างๆ งั้นเหรอ! ทั้งๆ ที่คนอื่นเขาเป็นห่วงแท้ๆ เลย!
“อ้าว เป็นอะไรเหรอนามิ?” ลูฟี่ที่ยืนอยู่หันมาถามฉันทันทีที่ฉันเดินผ่าน ฉันหันหน้าไปส่งสายตาอาฆาตใส่เขาเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนีอย่างอารมณ์เสีย
“อะ...เอ่อ?” ลูฟี่ร้องออกมาด้วยเสียงงงๆ
ฉันอยากจะกัดหัวของซันจิคุงเหลือเกิน! โมโหๆๆ!!
[บันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
ปังปังๆ!!
นามิเดินกระแทกเท้าออกห่างจากผมไปโดยทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้กับผม... ผมไปทำอะไรให้เธองั้นเหรอ =O=??
“ขอโทษนะลูฟี่ เพราะฉันแท้ๆ เลย”
จู่ๆ ซันจิก็เดินตรงมาทางผมแล้วพูดขึ้น มันยิ่งทวีความงงให้ผมเข้าไปใหญ่
“หา? อะไรเหรอ?” ผม
“นายคงไม่เข้าใจสินะ... เฮ้อ...” ซันจิทิ้งท้ายไว้เท่าไหร่ก่อนจะเดินผ่านหน้าผมไป
หะ? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ =___=!!?
จริงสิ ผมเกือบลืมไป ตอนที่เรากำลังอยู่บนเกาะเล็กๆ ที่ใช้ฝังร่างของชาเดอรีนนั้น ผมได้หยิบดอกไม้อีกดอกหนึ่งมาด้วยแหละ ผมกะว่าจะเอาไปให้นามิสักหน่อย
พลึบๆๆ!
เสียงของคนที่ดึงผลส้มออกจากต้นนั้นดังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นนามิที่กำลังเด็ดผลส้มอย่างอารมณ์เสียอยู่นั้นเอง
อืม... ผมน่าจะหลอกให้เธอตกใจเล่นนะ~
เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็รีบกระโดดขึ้นไป บนอากาศ แล้วปีนเสากระดงเรือและมองไปยังตำแหน่งของนามิ... ถ้าผมโปล่หัวไปข้างหลังของเธอ เธอจะต้องตกใจมากแน่ๆ >O<!!
พลึบ!!... ยืด...
ผมค่อยๆ ยืดส่วนหัวของตัวเองไปตรงข้างหลังของนามิ ซึ่งตอนนี้เธอกำลังบ่นพึมพำอะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียว ตอนนี้แหละ...
“นามิ!!” ผม
“กรี๊ดด!!” นามิร้องอย่างตกใจกับเสียงตะโกนของผม ก่อนที่เธอจะหันหน้ามาแล้วต่อยๆ ลงมาที่คางของผมเต็มแรง!!
ผัวะ!!!
“โอ๊ย!!” ผมร้องสุดเสียงจนส่วนตัวของผมที่เกาะอยู่กับเสากระดงเรือต้องตกลงมาตรงหน้าของนามิ!
“เล่นบ้าอะไรของนายน่ะฮะ!!” นามิพูดพร้อมดึงคอเสื้อของผมมาเขย่าๆ อย่างอารมณ์เสีย
อ๊ากๆๆ ผมเวียนหัว!
“โอยๆๆ! ดะ... เดี๋ยวก่อนเส้... นะ.. นี่ๆ” เสียงของสั่นไปตามแรงเขย่าของนามิ ผมจึงตัดสินใจยื่นดอกไม้ดอกเล็กๆ ให้กับนามิ ดูจากสถาพของมันแล้วตอนนี้ดอกไม้ที่ผมตั้งใจจะเอามาให้นั้นกลีบมันหลุดไปกลีบนึงแล้ว แล้วไหนจะสภาพดอกที่เริ่มยับยู้ยี้เพราะตัวผมหล่นลงมาทับมันอีก!
“อะไรน่ะ?” นามิหยุดเขย่าตัวผมก่อนจะมองไปที่ดอกไม้ที่ผมยื่นให้ เธอปล่อยคอเสื้อของผมออกก่อนจะหยิบดอกไม้สีชมพูอ่อนสภาพแย่ไปดู
“ดอกไม้เหรอเนี่ย?” นามิพูดพร้อมมองหน้าผม
“อา ฉันเอามาให้!” ผมพูดพร้อมสะบัดหน้าของตัวเองไปมาเพื่อเรียกสติ
“ให้ฉันเนี่ยนะ?” นามิ
“อื้ม จริงๆ แล้วมันสวยกว่านี้นะ แต่เมื่อกี้ฉันหล่นลงมาทับมันน่ะ” ผมพูดพร้อมก้มลงหยิบกลีบดอกไม้ที่หลุดออกเอามาโชว์ให้นามิดู
เธอมองที่กลีบนั้นเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขอบคุณนะ” นามิตอบสั้นๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้กับผม
“ไม่เป็นไรๆ~” ผมพูดพร้อมนอนลงกับพื้นแล้วเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ซึ่งตอนนี้มันเริ่มจะเย็นแล้ว ท้องฟ้าเริ่มค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีส้มมากขึ้นเรื่อยๆ
“คงต้องใช้เวลานานหน่อยนะเรื่องเดินทางไปที่เกาะที่คลาวน์ชักชวนไปน่ะ” นามินั่งลงข้างๆ ตัวของผม
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ” ผมพูดพร้อมหลับตาลงช้าๆ
ใช้เวลาตรงนี้ให้นานที่สุดจะดีกว่านะ...
“อากาศเริ่มเย็นแล้วนะ เดี๋ยวฉันไปหยิบเสื้อกันหนาวมาให้มั้ย?” นามิพูดพร้อมทำท่าจะลุกขึ้นยืน ผมจึงรีบดึงตัวเธอเอาไว้ก่อน
“ฉันว่ามันเย็นดีนะ ไม่ต้องใส่หรอก” ผมพูดพร้อมระบายยิ้มออกมาน้อยๆ
“เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” นามิพูดพร้อมก้มหน้าลงมองหน้าของผม
“ไม่เป็นไรหรอกน่า~ อากาศเย็นๆ แบบนี้สิดี” ผม
พลึบ...
ผมเหลือบตามองไปที่นามิ ตอนนี้เธอนอนลงข้างๆ ตัวของผมแล้ว
“ฉันเสียใจ...” นามิพูดพร้อมเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้า สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด
“เสียใจเรื่องอะไรหรอ?” ผมหันหน้ามองไปที่เธออย่างตกใจ
“ชาเดอรีนน่ะสิ... จริงๆ แล้วถ้าเธอไม่ช่วยเรา เธอก็รอดแล้วแท้ๆ... ฉันคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่ที่เริ่มตามหาเธอแล้วนะ” นามิพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นคลอ เหมือนเธอกำลังจะร้องไห้
“อืม... ฉันก็ไม่รู้จะว่ายังไงต่อน่ะนะ...” ผมพูดพร้อมค่อยๆ หันตัวตะแคงข้างไปทางนามิ
“แต่ทุกอย่างมันก็ผ่านไปแล้วเพราะงั้นเธอก็ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกนะ” ผม
นามิค่อยๆ หันหน้ามองมาที่หน้าของผมเล็กน้อย และเมื่อเธอหันหน้ามาน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา
“ไม่ต้องร้องน่า!” ผมพูดพร้อมเอื้อมมือไปปาดน้ำตาของเธอออก นามิมองหน้าของผมเล็กน้อยก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ
“เมื่อกี้จู่ๆ ฉันก็โมโหใส่นาย ขอโทษนะ” นามิพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับผม
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเริ่มจะชินแล้วล่ะ~” ผม
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงยะ” นามิพูดพร้อมขมวดคิ้วมองหน้าผม
“นี่นามิ... ฉันว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดูดีมากเลยนะ” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้มให้กับนามิ เธอมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนที่หน้านั้นจะเริ่มแดงออกมา
“นายมองผู้หญิงเป็นกับเขาด้วยเหรอ” นามิพูดพร้อมเอามือมาดันหมวกของผมให้ปิดหน้าของผมเอาไว้
“ไม่รู้สิ~ ฉันคิดแบบนี้กับเธอคนเดียวนะ” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง มันยิ่งทำให้หน้าของนามิแดงเข้าไปอีก
“นี่ลูฟี่... ฉันกะว่าจะถามเรื่องนี้กับนายตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสซักทีน่ะนะ...” นามิพูดพร้อมหันตัวเอียงข้างหันหน้ามาทางผมบ้าง
“เรื่องอะไรเหรอ?” ผมถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ก็เรื่อง... ที่นายบอกว่า... เอ่อ... เรื่องแต่งงานอะไรนั่นไง!” นามิพยายามพูดให้มันเร็วๆ เพื่อระงับเสียงสั่นๆ ของตัวเอง ผมมองหน้าเธออย่างงงๆ เล็กน้อยกับท่าทางของเธอ
“เรื่องที่เราจะแต่งงานกันน่ะเหรอ?” ผม
“ฉันไปตกลงกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ!” นามิขึ้นเสียง ตอนนี้หน้าของเธอแดงไปหมดแล้ว
“อื้ม มันทำไมหรอ?” ผมถามด้วยความสงสัย
“ก็... นายพูดจริงเหรอ? เรื่องนี้?” นามิ
“จริงสิ!” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
ผมมั่นใจได้เลยว่ายังไงผมก็จะแต่งงานกับนามิ ไม่ว่าเธอจะตอบยังไงก็ตามน่ะนะ ผมคิดว่าเราต้องแต่งงานกันสิ เพราะผมรักเธอนี่! จริงๆ แล้วผมไม่เข้าใจความหมายของคำพวกนี้เลยนะ แต่เพราะว่าผมได้พบกับแชงค์นั่นแหละ ผมเลยลองถามไป พอผมถามไปเท่านั้นแหละ แชงค์ก็หน้าแดงใหญ่เลย... ทำไมกันนะ?
‘นายจะรู้ก็ต่อเมื่อนายมองตาใครสักคนแล้วนายอยากจะมองตานั้นไปตลอดชีวิตนั่นแหละคือความรัก... คือฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ฉันก็ฟังเขามาอีกที! ซะจนฉันมาที่นี่นี่แหละ ฉันก็เลยรู้เลย! ฮ่าๆๆ’
คำพูดของแชงค์ลอยเข้ามาในหัวของผม... มองตาใครสักคนแล้วอยากจะมองไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ... ผมเป็นแบบนั้นตั้งแต่แรกเห็นนามิเลยนั่นแหละ แค่ผมยังไม่แน่ใจเท่านั่น สำหรับผมความรักนั้นมองไม่เหมือนแชงคูชเท่าไหร่หรอก แต่มันก็มีความคล้ายอยู่หน่อยๆ แหละนะ
“นี่ นามิ” ผมเรียกชื่อของนามิออกไปเพราะผมคิดออกแล้วว่าจะพูดอะไรต่อ
‘ความรักน่ะ ถ้าเขาไม่ตอบรับแปลว่าเขาไม่รักนายนะ... แปลว่าอกหักยังไงล่ะ!’
อีกประโยคหนึ่งของแชงค์ลอยมาที่หัวของผมอีกครั้ง ผมยังไม่รู้เลยแฮะว่านามิจะตอบรับผมหรือป่าว งั้นก็ถามไปตรงๆ เลยแล้วกัน
“อะไรเหรอ?” นามิ
“เธอจะ... แต่งงานกับฉันมั้ย?” ผมพูดพร้อมกับจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของนามิ เธอทำหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัดกับคำถามของผม เธอนิ่งไปก่อนจะพลิกตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองฟ้า
“มันข้ามขั้นไปมั้ยเนี่ย” นามิพูดทั้งๆ ที่ไม่มองหน้าผม
“ข้ามขั้นยังไงล่ะ?” ผมพูดพร้อมนอนเอามือดันหัวเอาไว้แล้วมองไปที่หน้าของนามิ
“จู่ๆ ก็จะมาขอแต่งงานกันเลยเนี่ยนะ ฉันไม่รู้จะบอกยังไงเลย!” นามิพูดพร้อมหลับตาลงและขมวดคิ้ว ตอนนี้หน้าของเธอยังแดงไม่หายเลย
“แล้วต้องพูดยังไงก่อนล่ะ ฉันไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้นะ” ผมพูดพร้อมขมวดคิ้วมองหน้าของนามิบ้าง
“ก็จริงๆ แล้วเขาต้องบอกรักกันก่อนแล้วค่อยขอแต่งงานสิ” นามิลืมตาขึ้นมาแล้วหันมามองหน้าผม ตอนนี้หน้าของเราทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ยิ่งอยู่ใกล้นามิยิ่งปวดท้องแฮะ หัวใจก็ดิ้นแรงจังเลย! ผมคิดว่าผมอาจจะตายก็ได้ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ =___=;;
“ต้องบอกรักก่อนงั้นเหรอ~” ผม
“ใช่แล้ว” นามิ
“งั้น นามิ ฉันรักเธอ แต่งงานกับฉันมั้ย?” ผม
“ทำไมนายพูดออกมาเหมือนมันง่ายจังเลยเนี่ย!” นามิเริ่มโวยวาย
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ถนัดเรื่องพวกนี้! แต่ที่ฉันพูดไปทั้งหมดน่ะ ฉันพูดจริงนะ” ผมพูดพร้อมมองไปที่หน้าของนามิ เธอมองหน้าของผมเล็กน้อยก่อนจะเบ้ปากใส่ผม
“จะไปหวังอะไรกับนายมากจริงมั้ย” นามิพูดพร้อมถอนหายใจ
“ว่าแต่ เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะเนี่ย! เธอจะแต่งงานกับฉันมั้ย!” ผม
“ฉันไม่ตอบย่ะ!!~” นามิพูดพร้อมพยายามจะเขยิบตัวออกห่างจากผม ผมจึงรีบเอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามากอดเต็มสองมือ!
หมับ!
“นายทำอะไรของนายน่ะ =[]=!!” นามิร้องเสียงหลงเมื่อเธอโดนดึงเข้ามากอด
ตอนนี้เธอดิ้นไปมาเหมือนพยายามจะดันตัวผมออก
“ตอบมาก่อนเส้!” ผมเริ่มโวยวายบ้าง
“ปล่อยก่อนแล้วจะตอบ โอเคมั้ย!” นามิพูดพร้อมดันตัวของผมออก เมื่อผมได้ยินแบบนั้นผมจึงๆ ค่อยๆ วางตัวของเธอไว้ข้างๆ ผมเหมือนเดิม
“เอาล่ะ ตอบมา” ผมพูดพร้อมหันตัวของนามิให้หันมาทางผม ตอนนี้หน้าของเราอยู่ไม่ไกลกันเลย!
“แต่ง!” เมื่อนามิพูดเสร็จก็ทำท่าเหมือนจะพลิกตัวหันหลังให้ผม ผมจึงรีบคว้าตัวของเธอเอาไว้ก่อน
“ว่าไงนะ?” ผม
“ฉันตอบไปแล้ว!” นามิโวยวาย
“ขออีกรอบๆ” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“แต่งก็แต่งเส้!” นามิ
“เอาใหม่นะๆ นามิ เธอจะแต่งงานกับฉันมั้ย!?” ผม
“แต่งย่ะ!!!~” นามิขึ้นเสียงอย่างโมโห แต่เมื่อผมได้ยินคำตอบของเธอผมจึงรวบตัวเธอเข้าไปกอดแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาตามพื้นด้วยความดีใจทันที เย้ >___<!!!~
“ปล่อยฉันก่อนได้มั้ยย้า!!~” นามิ
“ไม่เอา อยากกอดเธอไปแบบนี้ทั้งชีวิตเลย >O<!!” ผม
“หะ! จะ... จะบ้าเหรอ =///[]///=!!!” นามิ
“จริงสินามิ! เราจะมีลูกกันกี่คนดี!” ผม
“หา!!” นามิร้องเสียงหลง
“ก็เขาบอกกันว่า ถ้าแต่งงานแล้วก็ต้องมีลูก ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามีลูกต้องทำยังไง แต่ว่า จะมีกันกี่คนดี >O<!!” ผม
“ช่วยหยุดความคิดของนายก่อนได้มั้ย! นี่เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลยนะ!” นามิโวยวาย
“ไม่รู้สิ ยังไงก็ได้ล่ะเนอะ!” ผมพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้นยืนและอุ้มตัวของนามิให้ยืนขึ้นด้วย ผมยังไม่ได้บอกทุกคนเลยแฮะ จะบอกเลยดีมั้ยเนี่ย! ถ้าบอกไปแล้วทุกคนจะเป็นยังไงนะ!~
“ถ้านายคิดว่าจะบอกกับทุกคนตอนนี้ นายหยุดเลยนะ =___=!!” นามิพูดเหมือนรู้ทันผมไปซะทุกอย่าง ผมหันไปมองหน้าเธออย่างงงๆ เล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้กับเธอ
“ทำไมล่ะ?” ผม
“ทุกคนเขากำลังเศร้าใจอยู่นะ จะไปบอกตอนนี้เขาจะปรับเปลี่ยนอารมณ์กันไม่ทันหรือปะ...” นามิ
“นี่ทุกคน! ฉันกับนามิจะแต่งงานกันล่ะ รู้มั้ย >O<!!!” ผมตะโกนก้องไปทั้งเรือ ทุกคนที่กำลังโศกเศร้าเสียใจหันหน้ามองมาทางผมด้วยความตกใจเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
“อ่า รู้แล้ว” ทุกคนประสานเสียงเหมือนกับมันไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกเลยแม้แต่น้อย
“ทะ... ทำไมทุกคนไม่เห็นตกใจกันเลยเนี่ย?” นามิ
“ก็เรารู้อยู่แล้วน่ะนะ...” แฟรงกี้
“พวกเรามองออกตั้งแต่แรกอยู่แล้วเรื่องของพวกนายน่ะ” อุซป
“อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ ฮึๆ” โรบินพูดพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ
“เหรอ งั้นก็เยี่ยมเลย >O<!!” ผม
“อะไรกันเนี่ย... ไหงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ T//O//T!!” นามิ
“ถึงจะเจ็บใจ แต่ก็ยินดีด้วยนะคร๊าบบ~” ซันจิ
“อ้าว... พวกนายรักกันเหรอ =___=” โซโลถามด้วยสีหน้ามึนๆ
“นายนี่มันตกข่าวจริงๆ =[]=!!” ซันจิหันไปโวยวายใส่โซโล
“ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่าพวกเขารู้” นามิหันมากระซิบกับผม
“อื้ม ฉันก็พึ่งรู้เหมือนกันนั่นแหละ” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้มให้กับนามิ ต่อจากนี้คงมีอะไรดีๆ มาอีกเยอะนะ ถึงความเศร้ามันจะยังคงอยู่ แต่พวกเราก็ต้องพยายามมีความสุขกับชีวิตต่อไป
[จบบันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
[บันทึกพิเศษ ; ราชันย์]
“นี่ทุกคน! ฉันกับนามิจะแต่งงานกันล่ะ รู้มั้ย >O<!!!”
เสียงของหมวกฟางดังไปทั่วบริเวณ ผมมองไปที่ตัวของหมวกฟางซึ่งตอนนี้หมอนั่นกำลังกอดนามิซะแน่นเลย ผมก็รู้หรอกนะว่าสองคนนั้นน่ะรักกัน... แต่ผมก็ไม่ได้คิดถึงขั้นว่าทั้งสองคนจะแต่งงานกันหรอกนะ
“หา? หมวกฟางว่ายังไงนะ?” รีทาวน์ที่โผล่ออกมาจากห้องครัวถามขึ้น
“เห็นบอกว่าจะแต่งงานกับนามิน่ะ =[]=!” นาอิพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ตกใจไม่หาย
“หะ! จริงเหรอ!” รีทาวน์ร้องเสียงหลง ก่อนที่หมอนั่นจะรีบหันหน้ามองมาทางผมทันที
“อะไร?” ผมพูดไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์
“กัปตันไม่เป็นไรใช่มั้ย?” รีทาวน์หันมาถามขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมพูดพร้อมปัดมือไปมาเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร
ทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้สุดๆ เลยล่ะ...
เพราะเหตุการณ์นี้ทำให้ผมรู้ว่า... ผมไม่มีดวงเรื่องผู้หญิงเลยแม้แต่สักนิด... เฮ้อ ควรจะเสียใจสินะ =___=!
“จริงสิ! กัปตันเราชอบนามินะ... อุ๊บ!!” คีฟาร์
“นายเงียบๆ ไว้เส้เจ้าหมอบ้า!” นาอิโวยวายพร้อมกับรีบวิ่งไปปิดปากของคีฟาร์เอาไว้
“เอ่อ... เราไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นน่ะกัปตัน” นาอิพูดพร้อมหัวเราะ
“... จะยังไงก็ช่างเถอะน่า!” ผม
“โถ่ กัปตัน... ผมเสียใจแทนจริงๆ~” คีฟาร์ผลักตัวของนาอิออกไปไกลๆ ก่อนจะเดินตรงมาทางผม หมอนั่นอ้าแขนกว้างทำท่าเหมือนจะเข้ามากอด
“แก... จะทำอะไร?” ผมถามด้วยน้ำเสียงประหม่า ท่าทางของหมอนี้น่ากลัวชะมัด!
“ที่บ้านเกิดของผมบอกว่า ถ้าใครอกหักต้องปลอบด้วยการกอด มากอดหน่อยกัปตัน~” คีฟาร์
“อย่ามาใกล้ฉันนะเว้ย =[]=!!” ผมโวยวาย
คีฟาร์โผกอดผม ก่อนที่ทุกคนในเรือจะกรูกันเข้ามากอดผมเช่นกัน อะไรกันเนี่ย เจ้าพวกนี้! รู้ได้ยังไงว่าผมชอบนามิ เจ้าพวกบ้า!!
“พวกแกปล่อยฉันนะ! ฉันอึดอัด!” ผมโวยวาย
“อย่าร้องไห้เลยนะกัปตัน โถ โถ่ โถ~” คีฟาร์พูดพร้อมกอดผมแน่นขึ้น
โอ๊ย! ผมอยากจะบ้าตาย!!
เฮ้อ... ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำใจ แต่มันก็แอบน่าดีใจเหมือนกันนะที่ยังมีเจ้าพวกบ้าอย่างพวกนี้คอยเป็นห่วงอยู่เสมอ...
“กัปตัน! เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วผมคิดถึงภรรยาที่หมู่บ้าน!”
...ถึงเจ้าพวกนี้จะไม่เต็มก็ตามเหอะ =____=!!
[หนึ่งสัปดาห์ต่อมา]
“เราต้องลอบเข้าไปหรือป่าว รึว่าจะเข้าไปตรงๆ เลยดี?” ซันจิคุงเป็นคนเริ่มต้นคำถามแรกเมื่อเรามาถึงฐานทัพลับของรัฐบาล
“ถึงเขาจะเชิญเราก็ไม่ได้แปลว่าจะให้เราเข้าไปดีๆ นี่” รีทาวน์
“ถ้าไม่มีคำตอบที่สร้างสรรค์ก็หุบปากไปเลยนะแกน่ะ -___-!!” ซันจิคุงหันไปขึ้นเสียงใส่รีทาวน์
“เราควรลอบเข้าไปจะดีกว่านะ ยังไงที่นั่นก็เป็นที่ของกองทัพเรือ...” ราชันย์
“แต่เราจะไปเพื่อถล่มพวกนั้นนะ เข้าไปตรงๆ เลยเถอะ!” ลูฟี่เสนอ
“มันอันตรายกับทุกคนนะเจ้าบ้า!” อุซปโวยวาย
“ก็มันง่ายกว่าไม่ใช่หรือไง!” ลูฟี่
“เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกนั้นวางกับดักอะไรไว้บ้างนะ!” อุซป
“มาๆ มาลงความเห็นกัน ใครคิดว่าให้ลักลอบเข้าไปยกมือขึ้น” ฉันพูดพร้อมกับยกมือขึ้นเพื่อลงความเห็น คนส่วนมากตกลงเห็นด้วยกับความคิดเห็นของฉัน
“งั้นก็เป็นอันตกลงนะ” ฉัน
“โด่ อะไรกัน!” ลูฟี่ทำปากจู๋อย่างไม่พอใจ
“เราลงความเห็นกันเสร็จแล้วนะตาบ้า!” ฉัน
ปึง!!
ในจังหวะที่พวกเรากำลังลงความเห็นกันอยู่นั้น จู่ๆ แสงของไฟตรวจจับขนาดใหญ่ก็สาดส่องมาที่เราอย่างรวดเร็วจนพวกเราต้องตกใจพร้อมด้วยเสียงประกาดดังไปทั่วบริเวณของพวกทหารเรือ
“เราพบกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางและกลุ่มโจรสลัดผมทองแล้ว รวมตัวเข้าจับกุม!!”
“เฮ้อ... คงไม่ต้องตกลงอะไรกันอีกแล้วล่ะ” ฉันพูดพร้อมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“เย้ เย้! จัดการเล้ยย!!” ลูฟี่พูดพร้อมพุ่งตรงไปต่อยแสงไฟที่ส่องมาทางเราก่อนที่การต่อสู้นะเริ่มขึ้น
เฮ้อ... ขอให้ฉันพักอีกซักอาทิตย์หนึ่งไม่ได้หรือไงนะ!!
คุณขอฉากจิ้นกันมาเองนะ
จัดไปเต็มๆ คริคริ //ช่วงนี้ฮึด แต่งไปได้ 2 ตอนในสี่วัน
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น