[Fic Luffy & Nami] สุดขอบของปลายฟ้าคือความฝัน '

ลำดับตอนที่ #22 : [ตอนที่21] :: ลูฟี่สร้างปัญหา การพบปะของเจ้าหมวกฟางกับคนแคระทั้งเจ็ด

ตอนที่21

ลูฟี่สร้างปัญหา การพบปะของเจ้าหมวกฟางกับคนแคระทั้งเจ็ด

เหลือเวลาอีกแค่สองวันจะถึงวันแต่งงานของซันจิ... มันใกล้แล้วสินะ

ตอนนี้ฉันกับโรบินกำลังเดินเลือกเสื้อผ้าสำหรับงานแต่งของซันจิกันอยู่ ตอนนี้ก็เช้าแล้ว ฉันปล่อยให้พวกลูฟี่เดินไปรอบๆ ร้านเพื่อหาเสื้อผ้าที่ตัวเองจะใส่ไปงาน พอเลือกได้แล้วต้องเอามาให้ฉันดูก่อนด้วยนะ -__-+

“เอาตัวนี้~”

เสียงของลูฟี่ดังขึ้น ฉันหันไปมองเสื้อผ้าที่ลูฟี่เลือกมาแล้วต้องกุมขมับ

“เราจะไปงานแต่งงานนะลูฟี่ ไม่ใช่ไปขั่วโลกเหนือ เอาเสื้อกันหนาวมาทำไม -___-” ฉัน

“ก็เธอบอกให้เลือกเอาแขนยาวนี่ =O=!” ลูฟี่

“-____-^^” เถียงไม่ออก อืม... ฉันบอกให้เลือกเอาแขนยาวน่ะมันหมายถึงสูท ไม่ใช่เสื้ออะไรก็ได้ที่มันแขนยาวนะยะ!

ผัวะ!

ฉันแขกหัวลูฟี่ไปครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันหลังไปเลือกเสื้อผ้าต่อ หมอนั้นบ่นเสียงอุบอิบอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินกระทืบเท้าไปเลือกเสื้อผ้าของเขาต่อ

“ฉันเอาตัวนี้ก็แล้วกันนะนามิ >__<” ช๊อปเปอร์เดินมาพร้อมเสื้อสูทตัวใหญ่ ฉันหันไปมองช๊อปเปอร์ก่อนจะยิ้มให้

“มันไม่ตัวใหญ่ไปหรอเนี่ยช๊อปเปอร์” ฉันพูดพร้อมดึงเสื้อขึ้นมาดู

“ก็ฉันหาไม่ได้แล้วนี่หน่า =O=” ช๊อปเปอร์

“งั้นเดี๋ยวฉันหาให้แล้วกันนะ” ฉันพูดพร้อมหันซ้ายหันขวา... แบบไหนนะ ที่ช๊อปเปอร์จะใส่ได้... ไซด์เด็กได้หรือป่าวนะ?

“เสื้อสูทไซด์ประมาณเด็กๆ นายน่าจะใส่ได้นะ” ฉัน

“หา? ให้ฉันใส่ไซด์เด็กเนี่ยนะ =___=” ช๊อปเปอร์

“ใช่สิ อะ นั่นไง แถวนั้นๆ” ฉันพูดพร้อมเดินนำทางช๊อปเปอร์ไป เขานิ่งไปเล็กน้อย แต่ก็เดินตามมา โซนนี้เต็มไปด้วยชุดของเด็กตั้งแต่แรกเกิด จนถึงเข้าอนุบาลเลยแฮะ... ขนาดขอบช๊อปเปอร์... ก็คงประมาณตัวนี้สินะ

“ตัวนี้เป็นยังไงล่ะช๊อปเปอร์ น่ารักดีนะ” ฉันพูดพร้อมดึงสูทสีขาวตัวน้อยออกมา ช๊อปเปอร์ยิ้มออกมา ก่อนจะรับมันไปดู

“ฉันชอบตัวนี้ๆ ขอตัวนี้แล้วกันน้า >__<!” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมกอดเสื้อสูทแน่น

“ลองใส่ก่อนสิช๊อปเปอร์ จะได้รู้ว่าใส่ได้หรือป่าว” ฉัน

“ลองหรอ อื้มๆ” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมวิ่งเข้าห้องลองเสื้อไป ฉันยิ้มน้อยๆ แล้วเดินมองเสื้อสูทตัวน้อยๆ พวกนั้นอีกครั้ง น่ารักจังแฮะ ตัวเล็กๆ ทั้งนั้นเลย

“นามิ~” เสียงของช๊อปเปอร์ดังมาจากในห้องลอง มันทำให้ฉันหันไปมองเขาทันที

“อะไรหรอช๊อปเปอร์” ฉัน

“ฉันผูกโบว์ไม่ได้อะ~” ช๊อปเปอร์

“งั้นแต่งตัวให้เสร็จก่อน เดี๋ยวฉันจะผูกให้นะ” ฉัน

“อ่า โอเค” ช๊อปเปอร์

ฉันยืนรอช๊อปเปอร์อยู่สักพัก แล้วเขาก็เดินออกมาจากห้องลอง ช๊อปเปอร์ที่ตัวเล็กๆ ใส่หมวกใบโปรดสีแดงและสูทของเด็กสีขาวพร้อมถือโบว์สีชมพูออกมา... นะ... น่ารัก =////=!

“นายน่ารักมากเลยช๊อปเปอร์!” ฉันพูดพร้อมอุ้มช๊อปเปอร์ขึ้นมาแล้วกอดอย่างแน่น

“อ๊ากก! ทำอะไรของเธอน่ะนามิ!” ช๊อปเปอร์โวยวายทันที

“ก็นายน่ารักจะตายไปนี่หน่า >__<!” ฉัน

“ผูกโบว์ให้ฉันก่อนๆๆ~” ช๊อปเปอร์

“อา ก็ได้ๆ” ฉันพูดเหมือนถูกขัดใจ ก่อนจะวางช๊อปเปอร์ลงกับพื้นเบาๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบโบว์สีชมพูมาจากช๊อปเปอร์ แล้วเริ่มผูกให้กับเขา

“อะ... เสร็จแล้ว น่ารักมากเลยช๊อปเปอร์ ^^!” ฉัน

“จริงหรอ... พูดแบบนั่นไปฉันก็ไม่ดีใจหรอกนะ แฮะแฮ่~” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมบิดไปบิดมา

“อ้าว ช๊อปเปอร์ ดูดีนี่” อุซปที่เดินมาแถวนี้พอดีพูดขึ้น มันจึงยิ่งทำให้ช๊อปเปอร์บิดไปบิดมาเข้าไปใหญ่

“นายเลือกเสื้อผ้าได้รึยังล่ะอุซป” ฉันหันไปหาอุซป

“ได้แล้ว ตัวนี้ได้หรือป่าว?” อุซปพูดพร้อมชูเสื้อสูทสีน้ำตาลอ่อนขึ้นมาให้ฉันดู

“ถ้านายชอบตัวนั้น นายเอาตัวนั้นก็ได้” ฉันพูดพร้อมยิ้มให้

“ดีจังเลย ของพวกนี้ฟรีหมด เพราะเธอซื้อให้ >__<!” อุซปพูดพร้อมหมุนไปมา ฉันชะงักไปเลยทีเดียว...

“หมายความว่ายังไงฉันซื้อให้ นายจ่ายเองสิ -___-!!” ฉัน

“อ้าว... ก็เธอเป็นคนชวนมาซื้อ เธอต้องจ่ายสิ =O=!” อุซป

“เรื่องอะไร เงินของฉัน ก็จะเก็บไว้ซื้อส่วนของฉันย่ะ -O-” ฉัน

“แต่สมบัติเราต้องแบ่งกันสิ สมบัติของโมเลีย พวกเราได้มันมาด้วยกันนะ =O=!!” อุซปโวยวายไม่เลิก

“อะไรยะ... มัเป็นของฉัน เพราะมันอยู่ในห้องของฉัน แล้วอีกอย่าง ฉันเอาไปแลกเป็นเงินหมดแล้ว และเงินมันอยู่ในกระเป๋าของฉัน เพราะงั้นมันเป็นของฉันย่ะ -O-” ฉัน

“ยัยขี้งก T__T!!” อุซป

“แต่มันเป็นวันแต่งงานของซันจิทั้งที จะให้ยืมเงินก็ได้ เอามั้ยล่ะ? ดอกเบี้ยร้อยละร้อยเท่านั้นเอง” ฉัน

“ฆ่ากันเลยเถอะ =[]=!!” อุซป

“งั้นเอาอย่างงั้นแล้วกันนะ” ฉันพูดพร้อมอมยิ้ม และไม่ฟังเสียงบ่นของอุซปอีก

“งั้นฉันเอาตัวนี้แล้วกันนะนามิ มันใส่ได้พอดีเลยด้วย >__<!” ช๊อปเปอร์

“อื้ม ไปเปลี่ยนคืนแล้วเอาเสื้อมาให้ฉันนะช๊อปเปอร์” ฉัน

“ได้เลยนามิ >O<!” ช๊อปเปอร์

เมื่อฉันเสร็จธุระของช๊อปเปอร์เสร็จ ฉันก็เดินไปเลือกเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง เอาแต่ไปเลือกให้คนอื่น ของตัวเองเลยไม่ได้เลือกเลยเนี่ย ตัวไหนๆ ก็สวยทั้งนั้นเลยแฮะ~ เลือกไม่ถูกเลย >__<!!

“อ้าว... โรบิน เลือกได้แล้วหรอ?” พอฉันเดินไปก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นโรบินนั่งอยู่ที่โซฟาของร้าน กำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่ เธอหันหน้ามามองฉันก่อนจะส่งยิ้มให้แล้วพยักหน้า

โรบินเลือกได้แล้วแฮะ ฉันยังเลือกไม่ได้เลย จะเอาตัวไหนดีนะ ระหว่างสีแดงกับสีขาว... หรือจะสีชมพูดี... ดีฟ้าก็สวยนะ อ๊ากกกก!!~ ฉันรู้สึกแย่จังเลย เลือกตัวไหนก็เลือกไม่ได้... เอาหมดเลยได้ม้ายยย T___T!!

เอ๊ะ... เอาไปหมดไม่ได้สิ ถ้านับๆ จากเงินที่มีอยู่แล้วมันจะไม่พอ... อืม... งั้นคงต้องเลือกซักตัวจริงๆ สินะ...

“สีฟ้าสวยดีนะ”

เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำเอาฉันตกใจ พอหันหน้าไปก็พบเป็นโซโลนั่นเอง

“หรอ” ฉันพูดพร้อมดึงชุดสีฟ้ามาดูใกล้ๆ

“ฉันก็แค่ออกความเห็นเท่านั้นแหละนะ” โซโล

“...แล้วนายเลือกได้หรือยัง” ฉันหันไปถามโซโล หมอนั่นนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะโกหก

“ฉันไม่ชอบใส่อะไรพวกนี้ อึดอัด” โซโล

“แปลว่ายังไม่ได้เลือกงั้นหรอ ฉันบอกให้ไปเลือกไง -___-” ฉัน

“ฉันไม่ชอบใส่อะไรพวกนี้” โซโล

“งั้นเดี๋ยวฉันเลือกให้นายก็แล้วกัน” ฉันพูดพร้อมวางเสื้อผ้าของฉันไว้ที่เดิม แล้วเริ่มเดินเข้าไปใกล้ๆ โซโล หมอนนั้นทำหน้าไม่พอใจอย่างแรง

“ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากใส่ -__-” โซโล

“นายใส่เสื้อตัวนี้แล้วกันนะ สีน้ำเงินเข้มน่าจะดูดี” ฉันพูดพร้อมดึงเสื้อออกมาจากราวอย่างไม่สนใจคำพูดของโซโล

“ก็บอกว่าฉันไม่ใส่ไงล่ะ =[]=!!” โซโลโวยวายขึ้นมาทันทีที่ฉันทำท่าไม่สนใจคำพูดของเขา

“นายต้องใส่ งานแต่งงานของซันจิเชียวนะ นายไม่คิดจะไปยินดีกับเพื่อนหน่อยหรือไง แล้วอีกอย่าง... ฉันให้ยืมเงินเชียวนะ ไม่ได้หาโอกาสแบบนี้ง่ายๆ... พูดแล้วก็สลดชะมัด =O=~” ฉันพูดพร้อมจับแก้มตัวเอง โซโลที่ได้ยินประโยคของฉันก็เบ้ปากใส่ทันที

“ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะ -___-” โซโล

“เอาเถอะย่ะ นายใส่ตัวนี้แล้วกันนะ ฉันจะไปเลือกของฉันบ้างแล้ว” ฉันพูดพร้อมยัดเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มใส่มือของโซโล หมอนั่นตกใจเล็กน้อย แต่พอฉันยัดเสื้อนั่นใส่มือของโซโลแล้วก็รีบหันไปเลือกเสื้อของตัวเองทันที คนอื่นเขาจะเลือกเสร็จกันหมดแล้ว ฉันยังเลือกไม่ได้เลยนะ =O=!!

โซโลบอกว่าสีฟ้าสวย... ซื้อสีฟ้าดีมั้ยนะ...

ฉันคิดพร้อมกับดึงเดรสสีฟ้าขึ้นมา จะว่าไปสีฟ้ามันก็สวยนะ และหมอนั่นก็เห็นว่าสวยซะด้วย... ซึ่งจะไม่เห็นบ่อยๆ กับเรื่องแบบนี้ -___-

แต่สีชมพูก็สวยนี่หน่า... เลือกยังไงก็เลือกไม่ถูก อ๊ากกก!!

เฮ้อ เอาสีฟ้าไปก็แล้วกัน หมอนั่นชมว่าสวยเชียวนะ... ฉันเอาเสื้อตัวอื่นๆ แขวนไว้ที่เดิม แล้วหยิบเสื้อสีฟ้าขึ้นมาทาบกับตัว ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องแต่งตัว แต่ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ก็ต้องชะงักกับเสียงของใครบางคนที่คุ้นหู

“เอ... เอาสีขาวดีกว่านะ ฉันชอบตัวนี้มากกว่า...”

ฉันหันหน้าไปมองตามต้นเสียง... ลูฟี่...

“นายมองอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรอลูฟี่ -___-” ฉัน

“ฉันคิดว่ามันสวยดีออกนะ” ลูฟี่พูดพร้อมดึงชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวมุกสั้น ที่อกของชุดนี้มีดอกกุหลายสีน้ำตาลอ่อนๆ ติดอยู่สามดอก กระโปรงทรงบอลลูนยิ่งทำให้ดูโดดเด่น...

“ฉันควรเชื่อสายตานายดีมั้ยเนี่ย -__-+” ฉันพูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้ๆ กับลูฟี่ พร้อมดึงชุดเดรสสีขาวมุกขึ้นมาดูใกล้ๆ

“เธอไม่เชื่อในสายตาของฉันงั้นหรอ” ลูฟี่จำปากจู๋อย่างไม่พอใจ ฉันหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะคว้าเสื้อสีขาวมุกออกมาจากมือของลูฟี่

“ฉันว่าสีฟ้าก็สวยนะ ไม่รู้แหละ ขอลองไปคิดดูก่อนแล้วกัน” ฉันหันหลังเดินตรงที่ห้องลองเสื้อ แต่ก็หันหน้ากลับมาหาลูฟี่แล้วแลบลิ้นให้ หมอนั่นยิ่งทำหน้าไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม ฉันจึงรีบเดินเข้าห้องลองเสื้อไปเลย

หืม... ชุดสีขาวงั้นหรอ... หมอนั่นก็เข้าใจเลือกเสื้อนี่หน่า ใช่ว่าชุดนี้จะไม่สวย... แต่สีฟ้าก็สวย แล้วไหนจะเลือกมาด้วยคำพูดของอีตาจอมหยิ่งอย่างโซโลอีกต่างหาก... อืม... เอาตัวไหนดีนะ...

ฉันแขวนชุดเดรสสีขาวไว้กับราวที่เตรียมให้ก่อน แล้วค่อยๆ ดึงเดรสสีฟ้ามาลองใส่

เดรสสีฟ้าแบบเกาะอก มีฟ้าคลุมไหล่สีขาวที่เข้าชุด ที่อกสีโบว์สีขาวสะอาดตา กระโปรงที่ยาวเลยเข่าไปเล็กน้อยพริ้วไหวไปตามแรงลม... มันสวยดีจัง เมื่อฉันใส่ชุดสีฟ้าเรียบร้อยแล้ว ก็เดินไปส่องกระจก...

“สวยดีแฮะ” ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ เป็นชุดที่สวยชะมัด แต่ทำไมถึงรู้สึก...

ฉันหันไปหยิบชุดเดรสสีขาวมุกขึ้นมาทาบกับตัวแล้วส่องกระจก... ไม่ต้องเรื่องมากน่านามิ เลือกๆ ไปก็จบ เลือกในสิ่งที่คิดว่าดูดีที่สุดก็พอ... เลือกในสิ่งที่คนที่หยิ่งสุดๆ ชมว่าสวยสิ...

“ฉันเลือกได้แล้ว” ฉันพูดพร้อมเดินออกมาด้วยชุดธรรมดา พอเดินออกมาก็เห็นลูฟี่ที่เอากระโปรงฟูๆ สีเขียวอ่อนๆ มาสวมหัว... หมอนี่... เล่นบ้าอะไรเนี่ย =[]=!!!

ผัวะ!!

“เล่นอะไรของนายน่ะเจ้าบ้า =[]=^^!!” ฉันตรงเข้าไปทุบหัวลูฟี่อย่างแรง ทำเอาหมอนั่นล้มลงไปนอนกับพื้น

“อะ... อะไรของเธอเนี่ย...” ลูฟี่พูดพร้อมจับที่หัวของตัวเอง

“เอากระโปรงมาใส่หัวได้ยังไงยะ!” ฉัน

“เรื่องของฉันน่า =[]=!!” ลูฟี่

“เอาแต่มาทำอะไรไร้สาระ นายเลือกชุดได้หรือยังเนี่ย!!” ฉัน

“ชุดฉันหรอ... ยังเลือกไม่ได้เลยแฮะ =O=” ลูฟี่

“แล้วนายก็ยังไม่ได้เลือก! ตาบ้าเอ้ย!” ฉัน

“ก็ฉันเลือกตัวที่ฉันชอบแล้วเธอก็บอกว่าไม่เอานี่หน่า >[]<!!” ลูฟี่

“ก็ที่นายเลือกมันใช่สูทหรือไงยะ!!” ฉัน

“ก็ฉันชอบแบบนั้นนี่หน่า >[]<!!” ลูฟี่

“ถ้ามันเรื่องมากนัก เดี๋ยวฉันจะให้นายใส่เสื้อตัวนี้เข้างานเลยนะ!” ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่เสื้อที่เขาใส่อยู่

“อ๊ะ... จริงหรอ ฉันใส่ได้หรอ *O*!!” ลูฟี่

“... เอ่อ... ไม่ได้!” ฉันนิ่งไปเล็กน้อย ลืมไปเลยว่าหมอนี่ไม่ใช่เรา... หมอนี่คงชอบที่จะใส่อะไรแบบนี้ไปอยู่แล้วนี่เนอะ -___-

“โถ่ อะไรกัน =O=” ลูฟี่

“เดี๋ยวฉันเลือกให้ก็แล้วกัน” ฉัน

“แล้วเธอเลือกของเธอได้แล้วหรอ?” ลูฟี่

“เลือกได้แล้วย่ะ” ฉัน

“เธอเลือกตัวไหนล่ะ สีขาวหรือป่าว?” ลูฟี่

“ฉันไม่เลือกตัวที่นายบอกว่าสวยหรอก สายตานายมันไม่ดี -O-!” ฉัน

“โถ่! อะไรกัน! ฉันคิดว่ามันสวยจะตายไป =….=” ลูฟี่

“ฉันจะเลือกตัวไหนมันก็เรื่องของฉันย่ะ ไปเลือกเสื้อของนายดีกว่า” ฉันพูดพร้อมมองหาเสื้อที่พอจะเข้ากับตัวของลูฟี่... อย่างหมอนี่ต้องใส่สีสดสินะ...

“ตัวนี้มั้ยลูฟี่” ฉันพูดพร้อมดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมา ลูฟี่กอดอกมองมันอย่างคิดหนัก

“เธอจะเลือกตัวไหนก็เลือกเถอะ =O=” ลูฟี่

“งั้นลองใส่ดู ว่าใส่ได้หรือป่าว” ฉัน

“อ่า” ลูฟี่

ฉันยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวให้กับลูฟี่ เขารับมันไปใส่ในทันที ระหว่างที่หมอนั่นแก้ผ้าแบบไม่อายใครซะกลางร้าน ฉันก็หันหน้าไปเลือกเสื้อนอกให้กับเขา... เสื้อนอกของหมอนี่... จะใส่สีอะไรดีนะ หมอนี่ไม่ชอบอะไรที่อึดอัดด้วยสิ คงต้องหาอะไรที่มันสบายๆ ให้แล้วล่ะ

ฉันหยิบเสื้อนอกแขนกุดสีดำออกมา... อืม... ถ้าใส่แล้ว หมอนี่น่าจะสบายนะ

“เสื้อนอกใส่ตัวนี้เป็นไงลูฟี่ แล้วค่อยใส่เนคไทค์ที่อยู่บนเรือเอา” ฉัน

“บนเรือ? อ๋อ สีขาวสลับกับแดงน่ะหรอ” ลูฟี่

“ใช่” ฉัน

(เนคไทค์สีแดงสลับขาวที่พูดถึงนั้นจะสามารเห็นได้ใน OP 12 นะจ๊ะ... จะเห็นว่าลูฟี่ใส่อยู่ (อีกวงเล็บถ้าไปหาวอลเปเปอร์ที่นามินั่งถือหมวกของลูฟี่ แล้วหัวเราะอยู่ ไม่อยากจะบอกเล้ย! ว่าใส่เนคไทค์อันเดียวกันเด๊ะ คิกๆๆ))

“มันอยู่ไหนก็ไม่รู้สิ ฉันโยนไปไหนแล้วก็ไม่รู้ =O=!” ลูฟี่

“ฉันเก็บมันมาอยู่ย่ะ -___- เฮ้อ~ งั้นนายใส่เสื้อนอกตัวนี้ อะ ลองใส่ดู” ฉันพูดพร้อมยื่นเสื้อนอกให้กับลูฟี่ เขารับมันไปใส่ ก่อนจะหมุนไปรอบๆ

“ดูดีนะ... แต่กางเกงของนาย อืม...” ฉันหันไปเลือกกางเกงให้กับลูฟี่ ให้หมอนี่ใส่กางเกงสีน้ำตาลเข้มก็แล้วกัน

“มันอาจจะอึดอัดไปหน่อยนะลูฟี่ แต่นายใส่กางเกงตัวนี้ได้มั้ย” ฉันพูดพร้อมดึงกางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้มออกมา เขานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้ฉัน แล้วรับมันไปจากฉัน

“สบายมาก ฮี่ๆ” ลูฟี่

“...” ฉัน

“ทำไมหรอ?” ลูฟี่ที่เห็นว่าฉันเงียบไปจึงถามขึ้น ฉันส่ายหน้าแรงๆ ก่อนจะไล่หมอนั่นให้ไปลองใส่กางเกงซะ ตอนแรกหมอนั่นจะแก้ผ้ากลางร้านอีกรอบ แต่ก็ถูกฉันซัดหน้าหงาย หมอนั่นเลยเดินคอตกเข้าไปในห้องลองเสื้อ

“ใส่แล้ว =___=” ลูฟี่เดินออกมาพร้อมกันแต่งตัวที่เสร็จเรียบร้อย... เห็นหมอนี่ใส่สูท หรืออะไรจำพวกนี้แล้ว... หมอนี่ก็ดูดีเหมือนกันแฮะ... เอ๊ะ ฉันกำลังชมหมอนี่งั้นหรอ เอาเถอะ ก็มันดูดีจริงๆ นี่เนอะ ฮ่าๆ

“โอเค ถอดกลับเป็นชุดเดิม แล้วเอาเสื้อผ้ามา จะได้ไปคิดเงิน” ฉัน

“หา? ต้องถอดกลับเป็นชุดเดิมอีกหรอเนี่ย =O=!!” ลูฟี่

“หรือนายจะใส่ชุดนี้ดองไว้สองวันก่อนถึงงานแต่งล่ะ -___-” ฉัน

“โอเคๆ ไปเปลี่ยนก็ได้ๆ” ลูฟี่พูดพร้อมเดินเข้าไปห้องแต่งตัวอีกครั้ง เมื่ออยู่ในนั้นได้ไม่นาน เสื้อนอกสีดำที่ฉันให้เขาใส่ก็ลอยออกมาจากห้องแต่งตัว และหล่นลงที่หัวฉันพอดี... หมอนี่... =____=^^^

แหมะ...

เสื้อเชิ้ตสีขาวของลูฟี่ตกลงที่ปลายเท้าของฉัน หมอนี่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันดีๆ หน่อยได้มั้ยเนี่ย =[]=!!!

“อ๊ะ นามิ ฉันลืมหยิบเสื้อมาน่ะ หยิบมาให้หน่อยสิ” ลูฟี่ตะโกนออกมาจากห้องแต่งตัว เสื้องั้นหรอ ฉันหันซ้ายหันขวามองหาเสื้อที่เขาพูดถึง พอเห็นแล้วก็หยิบมันขึ้นมาแล้วเดินไปเคาะประตูห้องแต่งตัวของเขา

ก๊อกๆๆ

“อะ เสื้อ” ฉัน

แอ๊ด...

“อ่า ขอบคุณ” เมื่อลูฟี่เปิดประตู ฉันก็รีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที... ฉันไม่อย่างเห็นอะไรที่มันไม่สมควรน่ะ =___=;;

 

“เอ่อ... เอาทั้งหมดเลยหรอคะ”

พนักงานพูดอย่างตะลึง ฉันที่วางเสื้อผ้าของฉัน ลูฟี่ โซโล ช๊อปเปอร์ โรบิน อุซป แฟรงกี้ บรู๊ค ไว้ที่เคาน์เตอร์ ก่อนหันไปพยักหน้าให้กับเจ้าหล่อน แล้วหยิบกระเป๋าตังออกมา

“เอ่อ... ทั้งหมดก็... สองแสนห้าหมื่นเบรีค่ะ” เธอพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับฉัน พอได้ยินราคาแล้ว ฉันถึงกับชะงัก!!

“ทั้งหมดนี่ราคาเท่าไหร่นะ?” ฉัน

“สองแสนห้าหมื่นเบรีค่ะ ^^” พนักงาน

“ลดเหลือแค่สองหมื่นเบรีแล้วกันนะ” ฉันพูดพร้อมหยิบเงินสองหมื่นเบรีขึ้นมา

“อะ... อะไรนะคะคุณลูกค้า =[]=!!” พนักงานสาวนิ่งอึ้งไป

“สองหมื่นเบรี” ฉัน

“ไม่ได้นะคะคุณลูกค้า! นั่นมันน้อยกว่าครึ่งอีกนะคะ =[]=!!” พนักงาน

“อ่า ฉันซื้อตั้งเยอะ เอาแค่สองหมื่นเบรีก็พอเนอะ” ฉัน

“แต่แบบนั้น ร้านเราก็ขาดทุนหมดสิคะ ไม่ได้หรอกค่า =[]=!!” พนักงาน

“เธอได้ตั้งสองหมื่นเบรีเนี่ยนะ ขาดทุน?” ฉัน

“ก็ราคาจริงๆ มันสองแสนห้าหมื่นเบรีเชียวนะคะ =[]=!!” พนักงาน

“เอาน่า สองหมื่นเบรีก็พอ... เนอะ” ฉัน

“มะ... ไม่ได้หรอกค่า!” พนักงาน

“ยังไม่เสร็จอีกหรอนามิ” โซโลที่เดินมาพอดี ตั้งคำถามขึ้น ฉันหันไปมองทางโซโลทันที

“ก็ต้องคุยเรื่องราคาน่ะสิ” ฉัน

“หรอ ทำไมล่ะ” โซโลพูดพร้อมเดินมาใกล้ๆ พนักงานสาวมองไปทางโซโลที่ตอนนี้หมอนี่ทำหน้าโหดมากๆ คงเพราะอยากจะนอน และถูกฉันขัดใจเรื่องที่ต้องใส่สูทอีก สายตาของพนักงานสาวหยุดชะงักตรงที่ดาบสามเล่มของโซโล

“ก็ไม่ทำไมหรอก มีปัญหาเล็กน้อยน่ะ” ฉัน

“หรอ” โซโ,พูดพร้อมเอามือวางไว้ที่ดาบ พนักงานสาวสะดุ้งเฮือก!

“คะ... ค่ะ! สองหมื่นเบรีก็ได้ค่ะ แต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ จะจัดใส่กล่องให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ T[]T!!” พนักงานสาวที่จู่ๆ ก็ยอมรับข้อเสนอของฉัน รีบหยิบเสื้อฟ้าของพวกเราลงกล่องทันที... เอ๊ะ? ไหงยอมรับง่ายๆ หว่า? ตอนแรกเห็นว่าจะไม่เอาท่าเดียวไม่ใช่หรอ =O=?

พรึบ!

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ! ดิฉันไม่ได้ตั้งใจทำตก!” พนักงานสาวร้องอย่างตกใจ เพราะเธอเรียกได้ว่าโกยเอาเสื้อผ้าลงกล่อง และทำเสื้อของฉันตกพื้น

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันพูดพร้อมยิ้มแห้งๆ

“ของโรบินหรอ” โซโลถามขึ้น

“ป่าว ของฉันย่ะ” ฉัน

“อ้าว... เธอไม่ได้เลือกชุดสีฟ้าที่ฉันบอกหรอกหรอ?” โซโลถามขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันไม่ตอบ...

ใช่... ฉันไม่ได้เลือกชุดเดรสสีฟ้าที่โซโลชมว่าสวย แต่เลือกเดรสสีขาวมุกที่ลูฟี่แนะนำให้... ฉันเห็นว่ามันสวยเฉยๆ หรอกนะ หมอนั่นก็มีสายตาดีอยู่บ้างเท่านั้นแหละ -O-!!

“นี่ค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ” พนักงานสาววางกล่องเสื้อผ้ามากมายไว้ตรงหน้าฉัน ฉันกล่าวขอบคุณแล้วยื่นเงินสองหมื่นเบรีให้กับเธอ

“เอาล่ะ... ที่นี้ก็ตาหนุ่มๆ ขนล่ะนะ” ฉันพูดพร้อมหันไปยิ้มหวานให้กับโซโล เขาถึงกับสะดุ้ง

“หา? ให้ฉันแบกเสื้อผ้าพวกนี้?” โซโล

“แล้วก็ให้พวกลูฟี่มาช่วยด้วยก็ได้ แฟรงกี้ก็ได้ หมอนั่นแข็งแรงดี” ฉัน

“...” โซโลยังยื่นอ้าปากค้างอยู่ ฉันขมวดคิ้วมองหน้าหมอนั่นอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

“เร็วๆ สิ เดี๋ยวจะไปหาอะไรกินอีกนะ” ฉันพูดพร้อมเปิดประตูออกไปนอกร้านพร้อมๆ กับโรบิน

“โรบินอยากกินอะไรหรอ” ฉันหันไปยิ้มให้กับโรบิน เธอหันหน้ามามองฉันก่อนจะยิ้มกลับมาให้

“ไม่รู้สิ แล้วแต่เลย” โรบิน

“ฉันอยากกินเนื้อ” เสียงของลูฟี่ดังขึ้นมาจากข้างหลัง พอฉันหันหน้าไป ก็เห็นแต่ละคนถือกล่องเสื้อผ้ากันคนละกล่องสองกล่อง

“ฉันอยากกินอาหารฝีมือซันจิจัง...” ช๊อปเปอร์พูดออกมาบ้าง ก่อนที่ทุกคนจะเห็นด้วย

“นั่นสิเนอะ ฉันก็อยากกิน” ฉัน

“อาหารฝีมือซันจิอร่อยที่สุดแล้ว” ช๊อปเปอร์

“ฉันอยากกินไอนั่นจัง!” ลูฟี่พูดพร้อมมองไปที่ร้ายทาโกยากิ ตอนนี้ในมือเขาถือกล่องเสื้อผ้าอยู่สองกล่องทำให้ตอนนี้มือเขาไม่ว่าง

“อื้ม ใครอยากกินทาโกยากิบ้างล่ะ” ฉันหันไปถามแต่ละคน

“ฉันอยากกินๆ” อุซปกับช๊อปเปอร์พูดประสานเสียง

“ส่วนผมอยากจะกลับไปดื่มชาที่ปราสาทครับ~” บรู๊คคุง

“ฉันก็อยากจะไปดูซันนี่สักหน่อย เมื่อคืนทิ้งมันไว้ลำเดียว” แฟรงกี้

“งั้นใครอยากจะทำอะไรก็ทำ เดี๋ยวฉันไปซื้อทาโกยากิให้แล้วกัน” ฉัน

“งั้นฉันขอตัวนะ” โรบินหันมายิ้มให้ฉัน

“อ้าว ไม่กินอะไรก่อนหรอโรบิน” ลูฟี่หันไปภามโรบิน

“ไม่ล่ะ มีเรื่องอยากจะทำน่ะ ^^” โรบินหันไปยิ้มให้กับลูฟี่ พวกเราพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วแต่ละคนก็แยกย้ายไปทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“เอาเสื้อผ้าวางไว้ที่โต๊ะก่อนก็แล้วกัน” ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่โต๊ะสาธารณะ ที่นี่เป็นย่านแฟชั่น เสื้อผ้าและของกิน จึงมีโต๊ะสาธารณะอยู่เต็มไปหมดสำหรับคนที่ต้องการจะนั่งพัก หรือนั่งกินอาหารแถวๆ นี้ พวกเราเดินไปที่โต๊ะ แล้วจัดการวางข้าวของไว้ที่โต๊ะกันทันที

“ฉันอยากกินทาโกยากิๆ~” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมกระโดดไปที่ร้านทาโกยากิ ฉันหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเดินตามช๊อปเปอร์ไป

“อยากกินเท่าไหร่ล่ะช๊อปเปอร์” ฉันหันไปถามช๊อปเปอร์

“อืม... เอาไปให้ลูฟี่ด้วยใช่มั้ย” ช๊อปเปอร์

“อื้มใช่... ลุงคะ เอาสิบกล่องค่ะ” ฉันหันไปสั่งคุณลุงคนขาย เขายิ้มให้กับฉันเล็กน้อย ก่อนจะเอาทาโกยากิใส่กล่องให้

เมื่อได้ทาโกยากิเรียบร้อยแล้ว ฉันกับช๊อปเปอร์ก็ช่วยกันถือกล่องทาโกยากิไปที่โต๊ะ

“อ่า ทาโกยากิมาแล้ว!!~” ลูฟี่ที่นั่งเล่นไปมาร้องอย่างดีใจ พอเอาทาโกยากิวางไว้ที่โต๊ะเท่านั้นแหละ หมอนั่นก็รีบเอื้อมมือมาคว้าทาโกยากิไปในทันที

“บางแต่ละคนด้วยนะลูฟี่ โซโล นายกินมั้ย” ฉันหันไปมองทางโซโล เขาส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะหลับตาลง... นอนได้ทุกที่เลยนะหมอนี่ -___-!!

“ว้าววว ทาโกยากิอร่อยชะมัดเลย~” ลูฟี่

“หรอ” ฉันหันไปยิ้มให้กับลูฟี่ ก่อนจะจิ้มเอาทาโกยากิเข้าปากบ้าง อ๊า... ร้อนๆ

“อร่อยชะมัด >O<!” อุซปพูดพร้อมจิ้มทาโกยากิเข้าปากอีก

“กินกันเยอะๆ ล่ะ ซื้อมาตั้งเยอะ... ห้ามเหลือเชียวนะยะ” ฉัน

“อร่อยขนาดนี้ไม่เหลือหรอกน่า” อุซป

พวกเรานั่งกินทาโกยากิกันอย่างสบายอารมณ์ พอเริ่มถึงความร็สึกอิ่มแล้ว ฉันจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วมองซ้ายมองขวา เป็นอาณาจักรที่สวยจริงๆ

ที่นี่เป็นเมืองหลวงของอาณาจักร Noctis Diamond ซึ่งก็หมายถึง... ไดมอลสีชมพูจะอยู่ที่นี่มากที่สุด ฿O฿!!

แล้วเรื่องของเพชร มันก็ต้องอยู่ในเหมืองงั้นสินะ ตามหาเหมืองแล้วเข้าไปหยิบซักเม็ดสองเม็ดดีกว่านะเรา >__<!!

“เธอจะไปไหนน่ะนามิ” อุซปหันมาถามฉันทันทีเมื่อเห็นฉันทำท่าจะเดินหนีไป

“แน่นอนอยู่แล้ว... ไปหาเหมืองไงล่ะ!” ฉัน

“เหมือง? ไปทำไมล่ะ?” อุซป

“ไดมอลสีชมพู ฿O฿~~” ฉัน

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ไปขโมยของเขาเดี๋ยวก็ถูกจับหรอก -O-” อุซป

“อะไรกัน ฉันไม่ได้ขโมยซักหน่อยนะยะ” ฉัน

“แค่สายตาของเธอ ก็รู้แล้วว่าเธอจะขโมยน่ะ -___-+” อุซป

“บ้าสิ ฉัน... ไม่รู้แหละ ถ้าเจอฉันก็จะเอากลับเรือ” ฉัน

“นั่นงิ =___=” อุซป

“ทำไมยะ! ของมีราคานะ เรือของเราก็ใช้จ่ายเยอะด้วย!” ฉัน

“จ้าๆ แม่คุณ จะทำอะไรก็เรื่องของเธอ แต่ฉันไม่ขอยุ่งเกี่ยว =___=” อุซป

“หืม? นามิจะไปไหนงั้นหรอ?” ลูฟี่เงยหน้าขึ้นมาจากกล่องทาโกยากิ

“ไปหาเหมืองน่ะ” ฉัน

“เหมือง *O*!!” ลูฟี่กับช๊อปเปอร์ตาแบบวาว

“ใช่... พวกนายจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ -___-” ฉันหันไปถาม สองคนนั้นพยักหน้าตอบรับในทันที

“งั้น... อุซปกับโซโลเฝ้าของแล้วกันนะ” ฉันหันไปหาอุซปกับโซโลที่นอนหลับอยู่

“บ้าสิ ฉันไม่อยู่กับหมอนี่แน่นอน ฉันไปด้วย =O=” อุซป

“โอเค... งั้นโซโลนายเฝ้าของด้วยนะ” ฉัน

“zzZZ” โซโล

“โซโลอย่าให้ของหายนะ...” ฉัน

“zzZZ” โซโล

ผัวะ!!!

“โอเคๆ ฉันเฝ้าเองๆ =____=” โซโล

“ย่ะ!” ฉัน

 

ฉันกับพวกลูฟี่เริ่มเดินออกจากตัวเมือง เหมืองมันไม่น่าจะอยู่ในเมืองใช่มั้ยล่ะ ต้องตามหาเหมืองที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ล่ะ มันจะได้ง่ายต่อการ... เอ่อ... มองเพชร =,.=!!

“นั่นใช่เหมืองรึป่าว?” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมชี้ไปทางซ้ายมือ ฉันหันไปมองตามมือของช๊อปเปอร์ทันที... อ๊ะ! ใช่ นั่นมันเหมืองนี่หน่า ฿O฿!!

“ใช่แล้วล่ะช๊อปเปอร์ นั่นแหละเหมือง เข้าไปกันเถอะ >__<!!” ฉันพูดพร้อมวิ่งเข้าไปในเหมืองทันที

ว้าวววว อะไรจะเป็นใจขนาดนี้ เหมืองนี้ไม่มีคนเลยแฮะ ฉันจะต้องตามหาไดมอล ฿[]฿~

“เหมืองนี่มืดชะมัดเลยแฮะ~” ลูฟี่

“นั่นสิ มืดจังเลยๆ~” ช๊อปเปอร์

“ไม่ต้องกลัวหรอก นี่ไงตะเกียง” ฉันพูดพร้อมหันไปทางตะเกียงที่ถูกแขวนอยู่ที่ปากเหมือง พอหยิบมันออกมาก็ทำการจุดไฟทันที

“โอเค เข้าไปในเหมืองกันเถอะ” ฉัน

“ฉันขอถือตะเกียงเองๆๆ~” ลูฟี่วิ่งมาตรงหน้าฉันพร้อมตาที่ลุกวาว

“ไม่ต้องย่ะ นายเอาอันนี้ไปก็แล้วกัน” ฉันดึงตะเกียงอีกอันออกมาแล้วยื่นให้กับลูฟี่ เขารับมันไป แล้วจุดไฟ

พวกเราเดินเข้ามาในเหมืองที่มืดสนิท ไม่มีคนเลย... แต่ดูเหมือนว่าเหมืองนี้จะเคยมีคนขุดเจาะมาแล้ว เพราะมีรางที่ใช้สำหรับขนไดมอลด้วย

“เหมืองนี้มืดและเย็นดีจัง~” อุซป

“นั่นสิ เย็นๆ” ลูฟี่

ฉันมองไปทางไหนก็ไม่พบไดมอลโผล่ออกมาเลยแม้แต่เม็ดเดียว... อะไรกันเนี่ย! นี่ขนาดเดินมาลึกแล้วนะ! ทำไมถึงไม่เห็นมีไดมอลเลย!!

“เหมือนเหมืองนี้จะร้างนะ ไม่เห็นมีอะไรซักอย่าง” อุซป

“ไม่จริงหรอก! เหมืองนี่จะต้องมีไดมอลสีชมพูอยู่แน่ๆ แค่เราต้องหาให้เจอก็เท่านั้น!” ฉัน

“ไม่แน่มันอาจจะถูกขุดไปหมดแล้วก็ได้นะนามิ =O=” อุซป

“ไม่มีทางย่ะ ขึ้นชื่อว่าเหมือง มันต้องมีบ้างแหละ อย่างน้อยก็ต้องมีทำตกซักเม็ดนึง” ฉัน

“เธอนี่เป็นเอามากนะ =O=” อุซป

 

พวกเราเดินเข้ามาลึกขึ้นเรื่อยๆ บรรยากาศเริ่มเย็น เดินไปลึกเข้าๆ เริ่มมีน้ำขังอยู่เป็นจุดๆ... หนาวชะมัดเลยแฮะ

“นะ... หนาวจัง” อุซป

“ยิ่งลึกก็ยิ่งหนาวนี่แหละเหมืองของที่นี่” ฉัน

“ฉันว่าเรากลับกันแล้วมั้ย... มันไม่มีแล้วแหละ ไดมอลอะไรของเธอน่ะ T___T” อุซป

“ฉันจะไม่กลับถ้าไม่ได้เอาไดมอลกลับไปเม็ดนึงย่ะ” ฉัน

“อะไรกัน! ให้ตายก็หาไม่เจอหรอกนะยัยบ้า!” อุซป

“มันต้องหาเจอสิยะ นี่เหมืองนะ =[]=!!” ฉัน

“โห้ววววว โน่นอะไรอ่า~”

ระหว่างที่ฉันกับอุซปกำลังโวยวายใส่กันอยู่ ก็ได้ยินเสียงของลูฟี่ดังขึ้นมาจากข้างหน้า หมอนั่นเดินนำหน้าไปไกลแล้วล่ะ พอเห็นลูฟี่ตะโกนอย่างนั้น ฉันก็รีบวิ่งไปตามเสียงของเขาทันที

“โถ่! ยัยบ้า! ถ้าจะวิ่งก็บอกกันหน่อยสิ มีตะเกียงอยู่แค่สองอันนะ!” อุซปโวยวายมาจากข้างหลังของฉันทันที

“ต้องไปหาลูฟี่ หมอนั่นเหมือนจะพบอะไรบางอย่าง!” ฉันพูดพร้อมวิ่งต่อ

“หมอนั่นไม่พบอะไรหนอกน่า!~” อุซป

“ใครจะรู้ มันอาจจะเป็นไดมอล!” ฉันพูดพร้อมหักเลี้ยวตามเส้นทางของเหมือง

“ไดมอลบ้าอะไร ไม่มีหรอกนะ... น่า... O___O!!!” อุซปที่หักเลี้ยวมาตามทางเหมือนฉันต้องชะงักค้างเช่นเดียวกับฉัน

แสงระยิบระบับที่สะท้อนกับแสงของตะเกียง... ความเงาสวยที่บ่งบอกถึงราคาที่มากมาย...

“ไดมอล...” อุซป

“สีชมพู...” ฉัน

พบแล้ว... ไดมอลสีชมพู T____T!!!!

 

“โหวว นี่น่ะหรอไดมอลสีชมพูอะไรนั่นน่ะ” ลูฟี่

“อ๋า~ ไดมอล... ไดมอลเต็มไปหมด~” ฉันพูดพร้อมเอาไดมอลสีชมพูที่พึ่งแคะออกมาจากดินมาลูบๆ อย่างรักไคร่

“ไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีไดมอลสีชมพูอยู่ที่นี่” อุซป

“เห็นมั้ยล่ะ ฉันบอกแล้ว~” ฉัน

“ว้าวว ฉันเห็นอุซปมีแปดคนล่ะ~” ช๊อปเปอร์ที่เอาไดมอลสีชมพูขึ้นมาส่องใกล้ๆ ตาพูดขึ้น

“มันสวยมากเลยใช่มั้ยล่ะ ไดมอล~” ฉัน

“ไอเพชรนี่แข็งชะมัดเลย~” ลูฟี่พูดพร้อมเอาไดมอลสีชมพูสองก้อนมากระทบกัน

“นายทำอะไรของนายน่ะ ตาบ้า!” ฉันรีบวิ่งไปดึงไดมอลสองก้อนออกมาจากมือของลูฟี่ทันที

“อะไรของเธอเนี่ยนามิ!” ลูฟี่ร้องออกมาอย่างไม่พอใจ

“ห้ามเอามาเคาะกันสิยะ เดี๋ยวเสียหายขึ้นมาราคามันจะตกนะ!” ฉัน

“อะไรเนี่ย มีตั้งเยอะแยะนี่หน่า =O=” ลูฟี่

“ไม่ได้ย่ะ! ดึงไดมอลออกมาอีก เราจะเอาไปหมดนี่แหละ ฿[]฿~” ฉัน

“ทั้งหมดเลยหรอ มันจะเป็นของเราหมดเลยงั้นหรอ ว้าวว~” ลูฟี่

“ของฉันทั้งหมดต่างหากล่ะ -O-” ฉัน

“โด่... ของเธออีกแล้วหรอ” ลูฟี่ทำปากจู๋ไม่พออีกครั้ง

“เอาเถอะน่า ขุดมันออกมา!” ฉัน

“ก็ได้ โด้วว~” ลูฟี่หันไปดึงไดมอลออกมาจากดิน ส่วนฉันก็นั่งนับไดมอลแต่ละก้อน... หนักขนาดนี้ จะได้ราคาเท่าไหร่กันนะ น้ำดีมากด้วย สวยงามจริงๆ อ๊ายยย~ ♥

“อ๊ะ นี่หมวกอะไรเนี่ย อุซปดูนี่สิ หมวกล่ะๆ” ช๊อปเปอร์พูดขึ้นพร้อมดึงหมวกที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมา

“หมวกอะไรงั้นหรอช๊อปเปอร์” ลูฟี่หันไปสนใจหมวกนั่น ก่อนจะรีบเข้าไปหาช๊อปเปอร์

“ไม่รู้สิ หมวกใบเล็กมากๆ เลยล่ะ น่ารักจัง~” ช๊อปเปอร์

“เหมือนหมวกของเด็กเลยเนอะ” อุซป

“ไหนๆ ฉันขอลองหน่อย จะใส่ได้หรือป่าวนะ~” ลูฟี่ดึงหมวกผ้า ที่คล้ายๆ กับหมวกของชุดนอนขึ้นมาสวมหัว แต่เพราะไอหมวกนั่นเล็กมาก ทำให้หมอนั่นต้องพยายามอยู่นานกว่าจะเอาสวมหัวได้ ฉันที่เลิกสนใจหมวกนั่นหันไปนั่งนับไดมอลต่อ แล้วสายตาก็หันไปเจอกับเครื่องมือเล็กๆ ที่ตกอยู่... อะไรน่ะ...

ฉันคว้ามันขึ้นมาดูช้าๆ นี่มัน... พลั่ว?... พลั่วขนาดจิ๋ว? แล้วตรงนั่นก็จอบนี่หน่า... แต่ไหงขนาดมันเล็กกว่าปกติล่ะ...

แควกกก!!

“เหวอ ขาดเลย” ลูฟี่ร้องอย่างตกใจ เมื่อเขาพยายามเอาสวมหมวกผ้านั้นแต่ไม่เป็นผล ทำให้หมวกนั้นขาดไปเลย

“ขาดเลยแฮะ” อุซป

“ว้า มันเล็กเกินไปนี่เนอะ” ลูฟี่

“รู้แล้วเล็กแล้วยังพยายามจะใส่มันอีกนะลูฟี่ =___=” อุซป

“แต่มันเป็นหมวกของใครกันเนอะ คนๆ นั้นจะต้องหัวเล็กมากแน่ๆ เลย~” ลูฟี่

“นั่นน่ะสิ” ช๊อปเปอร์

ฟิ้ววว~

โผะ!

“เหวอ! ใครน่ะ!” ลูฟี่หันหลังไปทันที

“อะไรหรอลูฟี่?” อุซป

“เหมือนมีคนโยนหินใส่ฉันน่ะสิ” ลูฟี่

“บ้าหรอ ที่นี่มีแต่พวกเรานะ” อุซป

“ก็มันจริงนี่หน่า...” ลูฟี่

ฟิ้ววว~

โผะ!!

“ใครน่ะ!!” ลูฟี่พูดด้วยน้ำเสียงโมโห เขาวิ่งไปตามทางที่หินลอยมา เมื่อเห็นหมอนั่นวิ่งหายไปก็ชักจะมีอะไรแปลกๆ แล้วนะ...

“ละ... ลูฟี่!” อุซปตะโกนเรียกลูฟี่ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ

“ไม่สนุกนะลูฟี่!” ช๊อปเปอร์ร้องขึ้นมาบ้าง

“นามิ! ลูฟี่หายไปไหนก็ไม่รู้!” ช๊อปเปอร์หันมาโวยวายกับฉัน ฉันี่มองสถานการณือยู่นานลุกขึ้นพร้อมถือจอบไว้ในมือด้วย

“เธอไปเอาจอบมาจากไหนน่ะ” อุซป

“ไม่อยู่ มันอยู่ในนี้” ฉัน

“ทำไมจอบมันเล็กจังเลย” อุซป

“ก็นั่นน่ะสิ มันแปลกๆ อยู่” ฉัน

“ลูฟี่น่ะสิ วิ่งไปแล้วก็หายไปไหนก็ไม่รู้!” อุซป

“ลูฟี่!!” ฉันตะโกนเรียกหาลูฟี่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ...

“หรือว่าหมอนั่น...” อุซป

“มะ... ไม่จริงน่า... =[]=;;;” ฉัน

“หรือว่าหมอนั่นจะถูกผีเอาตัวไปแล้ว =[]=!!!” อุซป

“นายพูดอะไรของนายน่ะ =[]=!!!” ฉัน

“ผะ... ผีหรอ =[]=!!!!” ช๊อปเปอร์

โครม!!

เพราะเสียงนั้นทำให้พวกเรากระโดดกอดกันโดยอัตโนมัติ กรี๊ดดด! ผีจริงๆ อย่างนั้นหรอ! จะมาเอาไดมอลของฉันไปงั้นหรอ ไม่ได้นะ ไดมอลนั่นมันของฉันนน =[]=!!

สวบ สวบ สวบ

เสียงของฝีเท้าดังเข้ามาเรื่อยๆ พวกเรายิ่งกอดกันแน่นขึ้นด้วยความกลัว ขาขยับไปไหนไม่ได้ ตายแน่ๆ... งานนี้ไม่รอดแน่ๆ T[]T!!!

“...พวกนาย...”

“อ๊ากกกกก!!~” ฉัน ช๊อปเปอร์ อุซป จิตหลุดไปกันทั้งสามคน แต่ละคนลุกขึ้นแล้วโกยกันอย่างรวดเร็ว อ๊ากกกก!! อย่ามาหลอกกันเลยนะ TT[]TT!!!

หมับ!

เหมือนมีอะไรบางอย่างมาจับที่ต้นไหล่ของพวกเราทั้งสามคนเอาไว้ กรี๊ดดดด! ตายแน่ๆ!!

“อ๊ากกกกกก อย่ามาหลอกหลอนกันเลย!!” อุซปร้องอย่างตกใจ

“แง้! ฉันยังไม่อยากตาย T[]T!!!” ช๊อปเปอร์

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด” ฉัน

พวกเราถูกดึงไปที่จุดเดิมที่เคยวิ่งผ่านมา ตาย... ตายอย่างเดียว! ไม่รอดแน่ๆ... ไม่รอดแล้ววว TT__TT!!

“นี่พวกนายเป็นอะไรกันน่ะฮะ =___=”

“ละ... ลูฟี่!!!” ฉัน อุซป และช๊อปเปอร์หันไปมองตามต้นเสียงแล้วอุทานชื่ออกมา! ลูฟี่! ไหงเป็นนายล่ะเนี่ย!

“นะ... นายเองหรอ...” อุซป

“พวกนายวิ่งหนีฉันทำไมน่ะ =O=” ลูฟี่

“กะ... ก็...” ฉัน

“ไม่มีอะไรหรอก! เราแค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย!” อุซปพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นออกจากกางเกง

“อ้าว หรอ... นี่ ฉันมีอะไรให้ดูล่ะ” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะวิ่งไปหยิบอะไรบางอย่างออกมา

“นี่ไง!!~” ลูฟี่

“O___O!!!” ฉัน ช๊อปเปอร์ และอุซปนิ่งอึ้งไปอย่างมาก

“ปล่อยฉันนะเจ้ามนุษย์บ้า!!”

“ดูสิๆๆ พูดได้ด้วยน้า คนแคระ ^^” ลูฟี่

“ปล่อยฉันนะเจ้าบ้า!”

ใช่... นี่มัน... คนแคระ... คนแคระอย่างที่ลูฟี่พูดจริงๆ นั่นแหละ ไหงถึงมีคนแคระอยู่ที่เกาะแห่งนี้เนี่ย =[]=!!!

“นี่... นายเป็นคนแคระใช่มั้ย~” ลูฟี่

“ปล่อยฉันนะ!!” คนแคระตัวน้อยโวยวายอย่างหงุดหงิด เขาที่ถูกมัดอยู่ดื้นไปดิ้นมาไม่หยุด

“ปล่อยกรัมปี้นะ!!”

เสียงอีกเสียงที่ไม่ใช่พวกเราดังมาจากข้างหลัง

“ด๊อก! ช่วยฉันอัดเจ้ามนุษย์บ้านี่ที!” คนแคระที่ได้ชื่อกรัมปี้ร้องขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

“ปล่อยกรัมปี้ซะ เจ้ามนุษย์!”

“หา? คนแคระอีกแล้ววว *O*” ลูฟี่

“ปล่อยกรัมปี้ซะ!”

โผะ!

ลูฟี่ปล่อยคนแคระที่ชื่อกรัมปี้ลงไปกับพื้น คนแคระอีกคนที่ได้ชื่อว่าด๊อกวิ่งเข้ามาดูอาการกรัมปี้โดยทันที

“หน๊อยยย เจ้ามนุษย์นี่!!~” กรัมปี้พอหลุดออกมาจากเชือกได้ ก็ทำท่าจะตรงเข้ามาอัดลูฟี่ทันที แต่ก็ถูกด๊อกดึงตัวเอาไว้ก่อน

“พวกนาย... เป็นคนแคระงั้นหรอ?” อุซปร้องอย่างตกใจ

“ใช่... สำหรับพวกนาย เราคือคนแคระ” ด๊อก

“แล้วทำไม... พวกนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้!” อุซป

“ที่ฉันต้องถามคือ... ทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่ได้ต่างหาก...” ด๊อก

“พวกเราแค่เดินมาตามทาง” ลูฟี่

“ไม่เป็นไร... เดี๋ยวพวกนายก็จะไม่ได้ไปไหนแล้ว...” ด๊อก

“หมายความว่ายังไง?” ลูฟี่

“ก็อย่างนี้ไง! เอาเลยแฮปปี้!!” ด๊อก

“หา!” พวกเราร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ เชือกที่มาจากไหนก็ไม่อยู่ก็มาพันรอบขาแล้ว

พรึบ!!

คนแคระอีกคนที่ซ่อนอยู่ข้างหลังดึงเชือกที่อยู่ที่เท้าของเรา ทำให้พวกเราล้มลงกับพื้นทันที ก่อนที่คนแคระคนอื่นจะวิ่งมาเอาเชือกมาพันรอบตัวของพวกเรา ทำเราขยับไม่ได้เลย!

“อะไรกัน ปล่อยพวกเรานะ!” อุซป

“มนุษย์นี่อันตรายจริงๆ!” กรัมปี้

“มัดไปเอาไว้นั้นแหละ ค่อยคิดว่าจะจัดการยังไงดี” ด๊อก

“ใช่ เอามัดไว้”

เสียงหลายๆ เสียงเริ่มดังขึ้น เมื่อมาสังเกตและนับดีๆ แล้ว... มีคนแคระทั้งหมด... เจ็ดคน?

“จะเอายังไงดีล่ะ” ด๊อก

“ถลกหนังมันเลย!” กรัมปี้

“ไม่ได้นะ เราต้องไม่ฆ่ามนุษย์ จะทำยังไงดีล่ะแฮปปี้” ด๊อก

“ไม่อยู่สิ ถามสนี๊สซี่สิ” แฮปปี้

“ฮะ... ฮะ... ฮัดชิ้ว!! ฉะ... ฉันไม่รู้” สนี๊สซี่

“งะ... งั้นลองเอากลับบ้านเราสิ... -////-” แบชฟูล

“ทำแบบนั้นได้ยังไง! นั่นมนุษย์นะ!” กรัมปี้

“งะ... งั้นลองนอนพักก่อนค่อยคิดสิ...” สลีปปี้

“ทำแบบนั้นได้ที่ไหนกันเล่า!” กรัมปี้!

“โดปี้! ออกความเห็นบ้างสิ!” ด๊อก

“...?” โดปี้

ใช่... นี่มัน... คนแคระทั้งเจ็ดชัดๆ... เราถูก... คนแคระทั้งเจ็ดจับตัวงั้นหรอ!!

ขอโทษเรื่องฟอนต์ไปใหญ่ไปเล็กนะคะ

มันเป็นเพราะความเกรียนของเว็บเด็กดีค่ะ

มันจะปรับปรุงให้ดูดีทำซากอะไรก็ไม่รู้ แต่มันทำให้น่ารำคาญขึ้นมากกว่า

ทนๆ อ่านไปหน่อยนะคะ เฮ้อ พยายามหาทางแก้แล้วค่ะ

ขอบคุณธีมสวยๆ จาก

MELANIN ✿