คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [ตอนที่22] :: ความพยายามที่ก่อตัว ความต้องการของฉันและนาย แฮปปี้เบิร์ดเดย์ นามิ
ตอนที่22
ความพยายามที่ก่อตัว ความต้องการของฉันและนาย แฮปปี้เบิร์ดเดย์นามิ
ดำเนินเรื่องมาจากตอนที่แล้ว...
“จะเอายังไงกับพวกมนุษย์พวกนี้ดี!”
“ฉันก็ไม่รู้ -___-”
เราถูก... คนแคระจับตัวเอาไว้... ซะงั้น!!
“เฮ้! เจ้าคนแคระ ปล่อยพวกฉันได้แล้ว” ลูฟี่พูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาประมาณสี่สิบรอบได้แล้ว แต่มันก็ไม่ทำให้พวกคนแคระเหล่านั้นทำตามหรอกนะ
“หุบปากไปเลย!” คนแคระคนหนึ่งที่ดูท่าทางขี้หงุดหงิดที่ได้ชื่อว่า ‘กรัมปี้’ หันมาโวยใส่ลูฟี่อย่างเหลืออด
“อย่าไปตะคอกเขาแบบนั้นสิกรัมปี้” คนแคระอีกคนที่ท่าทางดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดพูดขึ้นบ้างและเขามีชื่อว่า ‘ด๊อก’
“ก็ช่วยไม่ได้นี่หน่า! ก็เจ้ามนุษย์นั่นจับฉันมัดไว้ก่อนหนิ! ทีตัวเองมาโดนมัดบ้างก็โวยวายไม่หยุด สมควรถูกมัดไว้แบบนั้นตลอดทั้งชาตินั่นแหละ!” กรัมปี้
“ไม่เอาน่ากรัมปี้ -___-” ด๊อก
“เฮ้... นี่ฉันฝันไปรึป่าว พวกนี้คือคนแคระทั้งเจ็ดที่หลุดออกมาจากนิทานหรือไง?” อุซปที่ถูกมัดไว้ข้างๆ ฉันกระซิบถาม ฉันหันไปมองหน้าเขาก่อนจะพยักหน้า
“คงจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ” ฉัน
“แล้วเราจะทำยังไงดีเนี่ย! แล้วไหงเจ้าพวกนี้ถึงมาอยู่ในโรคความจริงได้ มันไม่ใช่แค่นิทานงั้นหรอ!” อุซป
“ถามฉันแล้วฉันจะไปรู้มั้ยเนี่ย!” ฉัน
“อะไรกันเล่า ทำไมเราต้องถูกเจ้าพวกนี้จับตัวด้วยนะ T___T” อุซป
“ฮือออ... เราถูกจับแล้วว~ TOT” ช๊อปเปอร์
“ปล่อยเราออกไปนะเจ้าคนแคระ!!~” ลูฟี่
“เงียบไปซะเจ้ามนุษย์สวมหมวกฟาง! นี่ฉันยังไม่ได้พูดถึงเรื่องหมวกที่นายทำขาดไปนะ!” กรัมปี้หันมาแว้ดใส่ลูฟี่อีกครั้ง
“หืม? หมวกนั้นของนายหรอเนี่ย?” ลูฟี่หันไปถามกรัมปี้
“ใช่! แล้วนายก็ทำมันขาด! จะชดใช้ยังไง!” กรัมปี้
“ไม่รู้สิ แต่ยังไง... ฉันก็ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นหมวกของนาย =O=” ลูฟี่
“ขอโทษแล้วมันหายหรอ!” กรัมปี้
“ใช่เย็นๆ สิกรัมปี้ เขาก็ขอโทษแล้วนี่” คนแคระที่ท่าทางขี้อายพูดออกมาแล้วหน้าแดงเล็กๆ ดูเหมือนว่าเขาจะชื่อแบชฟูลนะ?
“ชิ! แต่ยังไงมันก็ขาดไปแล้วนี่!” กรัมปี้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราให้สโนไวท์เย็บให้ก็ได้นี่หน่า” ด๊อก
หืม...? หา? ยังไงนะ นี่มีคนแคระทั้งเจ็ดแล้วยังไม่พอใจ ต้องเอาสโนไวท์มาอีกหรอเนี่ย! ตกลงเรื่องนี้มันเรื่องจริงหรือแค่ล้อเล่นกันสนุกๆ นะ!?
“นี่... นายน่ะ” ฉันเปล่งเสียงเรียกคนที่ชื่อด๊อก เหตุผลที่เรียกหมอนี่เพราะดูๆ แล้วน่าจะเป็นคนที่มีเหตุผลที่สุดแล้วนะ =___=
“เรียกฉันงั้นหรอ?” ด๊อกหันหน้ามองมาทางฉัน ฉันพยักหน้าหงึกหงัก
“พวกนาย... ใช่คนแคระทั้งเจ็ดที่มาจากนิทานหรือป่าว?” ฉันตั้งคำถาม ด๊อกนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา
“เธอรู้จักพวกเราด้วยอย่างงั้นหรอ” ด๊อก
“...มันเป็นเรื่องจริงหรอเนี่ย!” อุซปร้องอย่างตกใจ
“ก็รู้จักน่ะสิ เรื่องของพวกนาย... และเรื่องของเจ้าหญิงสโนไวท์” ฉัน
“อื้ม... เธอรู้จักสโนไวท์ด้วยสินะ” ด๊อก
“ใช่... ฉันอยากจะถามพวกนายอย่างหนึ่ง... ทำไมพวกนายถึงมีตัวตนอยู่จริง... เรื่องของพวกนายมันไม่ใช่แค่นิทานหรอกหรอ ทำไมพวกนายถึงมีตัวตนอยู่จริง” ฉันถามสิ่งที่อยากรู้มากที่สุดไปก่อน ด๊อกยิ้มบางๆ ก่อนจะนั่งลงกับพื้นดิน ตั้งท่าเหมือนจะเล่าเรื่องต่างๆ ให้กับพวกเรา
“เธอเป็นเด็กหญิงที่มีความสงสัยอยู่เยอะมากเลยนะ” ด๊อกอมยิ้ม
“เอ่อ...” ฉัน
“ถ้าเธออยากรู้ ฉันก็จะเล่าให้ฟัง” ด๊อก
“อะไรนะ! จะเล่าให้มนุษย์ฟังอย่างงั้นหรอ! ไม่ได้นะ!!” กรัมปี้พูดแทรกขึ้นมา
“ถ้าฉันจะเล่าเรื่องของเราให้กับใครอีกสักคนมันจะเป็นอะไรนักหนา =___=” ด๊อก
“เพราะนายไว้ใจคนง่ายอย่างงี้ยังไงล่ะ! เราถึงอยู่กันไม่สุขที่บ้าน!” กรัมปี้
“เรื่องนั้นฉันไม่ได้เป็นคนผิดสักหน่อยหนิ -___-” ด๊อก
“ก็นายเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรอ ว่าจะเล่าเรื่องราวของเราให้คนอื่นฟังก็ได้กับสโนไวท์น่ะ!” กรัมปี้
“มันก็ไม่ได้ทำให้เราเสียหายอะไรมากนี่” ด๊อก
“มีแต่คนตามหาบ้านเราจากในป่าเนี่ยนะไม่เสียหาย! เราแทบจะอยู่กันไม่เป็นที่อยู่แล้ว!” กรัมปี้
“เรื่องนั้นฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า!!” ด๊อกเริ่มขึ้นเสียงบ้าง แล้วกรัมปี้ก็ขึ้นเสียงตามมา... เหมือนสองคนนี้กำลังทะเลาะกันอยู่ หมายความว่ายังไง กับคำที่ว่าเราจะอยู่กันไม่เป็นที่ แล้วไหนจะเรื่องอยู่กันไม่สุขอีก...
“เพราะนายคนเดียวนั่นแหละ!!” กรัมปี้
“ฉันไม่ได้ผิด!!” ด๊อก
“นายนั่นแหละที่ผิด!!” กรัมปี้
“ฉันป่าว!!” ด๊อก
“เฮ้... อย่าทะเลาะกันสิ =O=” แบชฟูล
“นายน่ะเงียบไปเลย!!” กรัมปี้
แปะๆๆ
ตามด้วยเสียงปรมมือชอบใจของคนแคระโดปี้ =____=;;
เจ้าคนแคระพวกนี้มันยังไงกันแน่เนี่ย!!!
“ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับนายแล้ว!” ด๊อกพูดพร้อมสะบัดหน้าหนีกรัมปี้
“ฉันก็ไม่อยากจะเห็นหน้านายแล้วเหมือนกัน!” กรัมปี้สะบัดหน้าหนีบ้าง
“เอ่อ... แล้วเราจะได้รู้เรื่องของพวกนายมั้ยเนี่ย...” อุซปพูดขึ้นบ้าง ด๊อกหันหน้ามามองหน้าอุซปก่อนจะถอนหายใจ
“เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง...” ด๊อก
“ก็บอกว่าอย่าเล่าไงล่ะ!!” กรัมปี้
“แฮปปี้! จับหมอนี่มัดแล้วเอาผ้าอุดปากเอาไว้ที!” ด๊อกหันไปสั่งคนที่ชื่อแฮปปี้อย่างเหลืออด เราคนแคระทุกคนก็กรูกันเข้าไปหากรัมปี้ พวกฉันเหมือนกำลังดูมวยเด็กอยู่ยังไงยังงั้น =___=;;
เมื่อจัดการเอากรัมปี้มัดแล้วเอาผ้าปิดปากพร้อมโยนไว้ไกลๆ เรียบร้อยแล้ว ด๊อกก็หันมาหาพวกเราแล้วนั่งลงกับพื้นอีกครั้ง
“เอาล่ะ ทีนี้คงไม่มีใครมากวนอีกนะ” ด๊อกพูดพร้อมเหลือบไปมองทางกรัมปี้
“ฉันว่าคงไม่มีแล้วล่ะ เล่ามาเลย” ฉัน
“ทุกคน นั่งลง” ด๊อกพูดเพียงเท่านั้น คนแคระทั้งห้าคนก็นั่งลงกับพื้นทันที ตอนนี้เรานั่งล้อมกันเป็นวงกลม โดยมีฉันนั่งหันหน้าไปหาด๊อก ส่วนลูฟี่ อุซป ช๊อปเปอร์ก็หันไปตามเชือกที่ถูกมัด
“เรื่องทั้งหมด... ฉันเคยอ่านจากนิทาน เธอได้อ่านถึงตอนที่สโนไวท์ได้ไปอยู่กับเจ้าชายที่ปราสาทแล้วใช่มั้ย?” ด๊อกหันมาถามเราก่อน ฉันนั่งนึกเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า
“งั้นฉันจะเล่าต่อเนื่องจากตอนนั้นเลยนะ” ด๊อก
“อื้ม เอาเลย” ฉัน
“เฮ้! เดี๋ยวก่อนเส้! แก้มัดเราก่อน! ฉันไม่ชอบนั่งแบบนี้!” ลูฟี่โวยวายไม่หยุด แฮปปี้หัวเราะชอบใจกับท่าทางของลูฟี่ ด๊อกยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินมาแก้มัดพวกเรา
“เฮ้อ... แก้เชือกซะที” ลูฟี่พูดพร้อมบิดไปมา
“เอาล่ะ ทีนี้ฉันจะเล่าแล้วนะ” ด๊อกกลับไปนั่งที่เดิมอีกครั้ง พวกเราหันหน้าไปมองด๊อกอย่างสนใจทันที
“เรื่องราวทั้งหมดก็... ตอนที่สโนไวท์กำลังจะไปอยู่ปราสาท เธอได้ถามพวกเราว่า เธอขอเอาเรื่องราวของเธอและพวกเราไปแต่งเป็นนิทานได้หรือป่าว เพราะเรื่องราวพวกนี้ที่พวกเราได้ช่วยเธอน่ะ มันทำให้เธอประทับใจมากๆ พวกเราก็เลยตกลงให้เธอเอาไปแต่งเป็นนิทาน...” ด๊อก
“อ๋อ มันก็เลยออกมาเป็นนิทานที่พวกเราอ่านงั้นสินะ” ช๊อปเปอร์พูดแทรกขึ้นมาบ้าง ด๊อกหันมายิ้มให้ช๊อปเปอร์แล้วพยักหน้า
“แล้วหลังจากนั้นพอคนในปราสาทรู้ว่ามันคือเรื่องจริง และรู้เรื่องที่เราขุดเหมืองเพชร มันจึงทำให้มีคนมักจะเข้ามาในป่าเพื่อตามหาบ้านของเรา มันก็เลยทำให้เราแทบจะอยู่บ้านกันไม่ได้เลยล่ะ เรื่องกุญแจของเหมืองเราก็เก็บอยู่กับตัวตลอด... และเพราะเรื่องราวมันเป็นแบบนี้ เราเลยอยากจะมาตามหาสโนไวท์แล้วให้เล่าให้คนอื่นฟังว่าเรื่องราวของเราน่ะ มันเป็นแค่นิทานที่เธอแต่งขึ้น มันไม่ใช่เรื่องจริง เราจะได้อยู่กันแบบสงบสุขเหมือนเดิมซะที” ด๊อก
“งั้นก็แปลว่า... ตอนนี้พวกนายกำลังตามหาสโนไวท์อย่างงั้นหรอ?” อุซป
“ใช่แล้วล่ะ” แฮปปี้พูดแทรกขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“แล้วสโนไวท์... อยู่ที่ไหนล่ะ?” อุซป
“อยู่ที่เกาะนี้ยังไงล่ะ ดูจากชื่อของเจ้าหญิงก็น่าจะรู้แล้วนี่” ด๊อก
“...” พวกเรานิ่งเงียบไปในทันที ดูจากชื่อของเจ้าหญิงก็น่าจะรู้แล้ว... อย่างงั้นหรอ? เจ้าหญิงที่อาณาจักรแห่งนี้น่ะ... มีแค่องค์หญิงไวท์เฌอเบศนะ... หรือเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศจะเป็นสโนไวท์ =[]=!!?
“เอ่อ... แน่ใจหรอว่ากะนี้น่ะ...?” ฉัน
“ทำไมล่ะ ก็เจ้าหญิงแห่งอาณาจักรนี้ชื่อองค์หญิงสโนไวท์ไม่ใช่หรอ?” ด๊อก
“...”
“เงียบทำไมล่ะ?” ด๊อก
“เจ้าหญิงของอาณาจักรนี้ชื่อไวท์เฌอเบศต่างหาก...” อุซป
“...”
ทีนี้เป็นฝ่ายของด๊อกที่นิ่งไปบ้าง ดูจากสีหน้าแล้วเหมือนเขาจะตกใจมากๆ ถ้าจะให้พูดจริงๆ... ชื่อของสองคนนี้มันก็คล้ายๆ กันนะ ‘ไวท์’ เฌอเบศ กับ สโน ‘ไวท์’ เอาแล้วไง... หรือว่าด๊อกจะคิดว่าเป็นคนเดียวกันนะ =___=?
“เป็นไปไม่ได้! ทำไมถึงไม่ใช่เกาะนี้ล่ะ!?” ด๊อกร้องออกมาอย่างตกใจ
“ที่นี่มีเจ้าหญิงชื่อไวท์เฌอเบศ... นายคิดผิดรึป่าว?” อุซป
“ตายแล้วๆๆๆ!!” คนแคระทั้งหก(อีกหนึ่งถูกมัดอยู่) วิ่งวุ่นกันอย่างสติแตก แต่ละคนเหมือนจะจิตหลุดออกไปหมดแล้ว จริงๆ ด้วยสินะ พวกเขาคิดว่าเป็นคนเดียวกันจริงๆ ด้วย =O=;;
“ทำยังไงดีล่ะ! แล้วตกลงสโนไวท์อยู่อาณาจักรไหนกันแน่!” ด๊อก
“แล้วเราจะตามหาเธอเจอมั้ยเนี่ย!!~” แฮปปี้
“แย่แน่ๆ เลย~” สลีปปี้
“นี่พวกนายอย่าพึ่งโวยวายกันสิ นั่งนิ่งๆ ก่อน =___=!!” ฉัน
“จะนิ่งได้ยังไงล่ะ! สโนไวท์อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้!” ด๊อก
“สโนไวท์ไม่ได้อยู่ที่อาณาจักรเดียวกันนายหรอ เพราะเท่าที่อ่านๆ มาแล้วเหมือนจะอยู่เกาะเดียวกันไม่ใช่หรอ?” ฉัน
“จริงๆ แล้วควรอยู่ แต่เพราะสโนไวท์กับเจ้าชายแต่งงานกัน เลยคิดจะไปสร้างปราสาทใหม่กันที่เกาะอื่น แล้วก็อยู่เกาะไหนก็ไม่รู้!!” ด๊อก
อ่า... ให้มันได้อย่างนี้สิ -___-;;
“แล้วที่นี้เราจะทำยังไงดี! ถ้าไม่เจอสโนไวท์ เราก็ไม่ได้กลับบ้านน่ะสิ!” แฮปปี้ร้องโวยวาย
“ใช่ จะทำยังไงดีเนี่ย แย่แน่ๆ~” ด๊อก
แปะๆๆๆ
และก็ตามด้วยเสียงปรบมือของโดปี้อีกครั้ง -___-
“พวกนายใจเย็นๆ สิ” ฉัน
“เย็นไม่อยู่แล้ววว!!~” ด๊อก
“ถ้าเรื่องชื่อน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก เราไปถามเจ้าหญิงของเกาะนี้ให้ก็ได้ เป็นเจ้าหญิงต้องรู้ชื่อของเจ้าหญิงของทุกอาณาจักรอยู่แล้ว =O=!” ฉัน
กึก...
คนแคระทั้งหกหยุดวิ่ง ทุกคนหันหน้ามองมาทางฉันอย่างอึ้งๆ ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วน้ำตาเริ่มคลอ
“จริงหรอ เธอจะถามให้พวกเรางั้นหรอ...” ด๊อก
“อะ... อ่า...” ฉัน
“เธอนี่ใจดีจริงๆ จิตใจบริสุทธิ์เหมือนสโนไวท์เลย T___T!!” ด๊อก
“ไม่จริงหรอก ยัยนี่ขี้งกจะตาย” ลูฟี่และอุซปพูดประสานเสียง
ผัวะ!!
“ฉันไม่ได้ตั้งใจพูด มันหลุดปาก (_ _ )” ลูฟี่และอุซปที่ถูกฉันซัดซะหน้าบวมล้มลงไปนั่งแล้วพูดประสานเสียงด้วยเสียงเนือยๆ
“ถ้าหลุดปากอีกครั้งจะมากกว่านะ -___-^^!” ฉัน
“ขอโทษก๊าบบ” ลูฟี่/อุซป
“เรื่องถามชื่อน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจะไปถามให้ก็แล้วกัน” ฉัน
“ขอบคุณเธอมากนะ ว่าแต่เธอนี่ชื่อ...?” ด๊อก
“ฉันชื่อนามิ ^^” ฉัน
“ขอบคุณมากนะนามิ” คนแคระทั้งหกประสานเสียงขอบคุณฉัน ฉันอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้า
“แล้วพวกนายล่ะชื่ออะไรหรอ” แฮปปี้หันไปถามพวกลูฟี่บ้าง ลูฟี่เงยหน้าขึ้นมามองแฮปปี้แล้วฉีกยิ้ม
“ฉันชื่อลูฟี่ ^^!” ลูฟี่
“ส่วนฉันอุซป” อุซป
“ฉันชื่อช๊อปเปอร์ >___<!!” ช๊อปเปอร์
“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะ นามิ ลูฟี่ อุซป ช๊อปเปอร์ ^^” ด๊อก
“ส่วนพวกนายล่ะ ชื่ออะไรกันบ้าง?” ลูฟี่
“ฉันด๊อก” ด๊อก
“ฉันแฮปปี้จ้า ฮิๆๆ” แฮปปี้
“ฉันสลีปปี้...” สลีปปี้
“นายท่าทางเหมือนโซโลจังเลยสลีปปี้ ฮ่าๆๆ” ลูฟี่
“โซโล? ใครกัน?” สลีปปี้
“เพื่อนของพวกเราน่ะ เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักนะ!” ลูฟี่
“ส่วนฉันชื่อสนี๊สซี่” สนี๊สซี่
“ฉัน... แบชฟูล...” แบชฟูลพูดพร้อมบิดไปบิดมาอย่างขวยเขิน
“ส่วนเจ้านี่ชื่อโดปี้ เป็นน้องเล็กของพวกเรา” ด๊อกพูกพร้อมตบหลังโดปี้เบาๆ โดปี้ฉีกยิ้ม แล้วพยักหน้า
“พวกเจ้าที่เราพึ่งจับมัดนั่นชื่อ กรัมปี้ หมอนั่นอารมณ์เสียบ่อยมากๆ -O-” ด๊อก
“อ๋อ... พอจะเข้าใจ” ฉันและอุซปพูดประสานเสียง
“พวกนายรีบหรือป่าวล่ะ เราจะได้รีบไปถามเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศให้” อุซป
“ต้องขอโทษด้วยนะ... แต่พวกเรารีบมากๆ เลยล่ะ” ด๊อก
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอก งั้นเราไปถามยัยนั่นกันเลยเถอะ ฮี่ๆ” ลูฟี่
“ต้องขอบคุณพวกนายมากๆ เลยนะ...” ด๊อก
“แต่พวกเรา...เอ่อ... ไปด้วยไม่ได้หรอกนะ...” แบชฟูล
“หืม? ทำไมล่ะ?” ลูฟี่หันไปถามแบชฟูลอย่างสงสัย
“เราไปไม่ได้หรอก เพราะถ้าเราออกจากเหมืองร้างนี่ คนอื่นก็จะรู้จักเราน่ะสิ =O=” แฮปปี้
“นั่นสิเนอะ” ช๊อปเปอร์
“งั้นพวกนายจะรออยู่ที่นี่งั้นหรอ?” ลูฟี่
“ต้องขอโทษจริงๆ ทั้งๆ ที่ขอให้ช่วยแท้ๆ แต่กลับไม่ได้พยายามอะไรเลย...” ด๊อก
“...ไม่เป็นไรหรอกน่า” อุซป
“ก็มันเหตุจำเป็นนี่เนอะ” ลูฟี่ฉีกยิ้ม
“งั้นเราจะไปถามเจ้าหญิงให้เดี๋ยวนี้แหละ เดี๋ยวจะรีบมาบอกนะ” ฉัน
“พวกเราฝากด้วยนะ” ด๊อก
พวกเราหันไปยิ้มให้กับคนแคระทั้งหก และเตรียมตัวจะเดินออกนอกเหมือง แต่ก่อนหน้านั่น...
“เธอทำอะไรน่ะนามิ?” ลูฟี่หันมาถามฉัน
ฉันทำอะไรล่ะ? ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย... แค่ก็เดินมาหยิบไดมอลชมพูของฉันก็เท่านั้นเอง -O-
“ไดมอล... ของฉัน” ฉัน
“อะไรเนี่ย เราต้องรีบไปหาเจ้าหญิงนะ เธอยังมีหน้าจะเอาไดมอลไปอีกหรอ =[]=!!” อุซป
“แล้วนายจะทำไมล่ะยะ นี่มันของฉันนะ!” ฉัน
“งั้นก็แล้วแต่เธอก็แล้วกัน =____=!!” อุซป
ฉันหอบเอาเพชรขึ้นมา ก่อนจะดึงถุงออกมาจากกระเป๋ากางเกง... อะไร? ก็ตั้งใจจะมาเอาเพชรทั้งแต่แรกอยู่แล้ว มันเป็นมีการเตรียมตัวกันบ้างล่ะน่า -O-
“ไปได้หรือยังล่ะนามิ!” ลูฟี่กอดอกมองฉันโกยไดมอลลงถุงอย่างไม่พอใจ ฉันหันไปเบ้ปากให้หมอนั่นก่อนจะหันไปหยิบไดมอลลงถุงต่ออย่างไม่สนใจ
“งั้นฉันไปก่อนล่ะ -O-” ลูฟี่พูดพร้อมหยิบตะเกียงไฟแล้วออกตัววิ่งทันที
“เฮ้! เดี๋ยวก่อนสิ รอฉันด้วย! เจ้าบ้านี้นี่!” ฉันหอบไดมอลเท่าที่จะหอบได้ลงถุง แล้วหยิบตะเกียงขึ้นแล้ววิ่งตามลูฟี่ไป หมอนี่นี่นะ! ขอเวลาเอาเพชรลงถุงหน่อยก็ไม่ได้ นี่มันเป็นเงินนะยะ =[]=!!
“อ้าว มาแล้วหรอ” เมื่อฉันวิ่งไปตีเสมอลูฟี่ได้ หมอนั่นพูดหันมายิ้มให้ฉัน
“อย่ามาทำเป็นพูด!” ฉันเบ้ปากใส่ลูฟี่อย่างไม่พอใจ
“นี่พวกนาย อย่าวิ่งกันเร็วนักซี่~~” อุซปที่วิ่งรั้งท้ายตะโกนขึ้น พวกเราจึงค่อยๆ ชะลอฝีเท้าเพื่อรออุซป
“วิ่งเร็วๆ สิอุซป คนแคระนั้นรอคำตอบจากเราอยู่นะ~” ลูฟี่
“ฉันรู้! แต่ฉันเหนื่อยนี่หน่า!” อุซป
“เราต้องรีบแล้วล่ะ >O<!!” ลูฟี่เร่งฝีเท้านำพวกเราไปอีก
“ลูฟี๊!!~~~” อุซป
“ไม่ต้องเรียกหมอนั่นหรอก หมอนั่นบ้าไปแล้ว -__-” ฉัน
“อ่า... ก็พอเข้าใจ” ช๊อปเปอร์
“เราก็รีบวิ่งกันบ้างเถอะเนอะ” ฉัน
“อะไรของเธอเนี่ยยย~” อุซป
ฉันวิ่งนำหน้าอุซปไปอย่างไม่สนใจอะไรอีก ฮ่าๆ รีบไปดีกว่า ยิ่งไปถามองค์หญิงเร็วเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งเอาเพชรไปเก็บที่เรือเร็วเท่านั้น ว้าววว~ ฿O฿
ตอนนี้เราอยู่หน้าปราสาทแล้ว... วิ่งมาซะเหนื่อย... =O=!!
“แฮ่กๆ เหนื่อยชะมัด” อุซป
“เรารีบไปถามกันเถอะ!” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้าง
“เดี๋ยวก่อนสิลูฟี่! ขอพักเหนื่อยก่อน!~” อุซป
“โถ่ อะไรกันอุซป =O=” ลูฟี่
“ก็ฉันเหนื่อยนี่ฟะ =[]=^^^!!” อุซป
“งั้นฉันเข้าไปข้างในก่อนนะ นามิ ไปกันเถอะ!” ลูฟี่หันมายิ้มให้ฉัน ก่อนจะคว้าที่ต้นแขนแล้วทำการลาก =___=
ลากเข้าไปในปราสาททันที อ๊ากก! ฉันเจ็บนะ ตาบ้า!
“เดี๋ยวฉันวิ่งเองลูฟี่ๆ ปล่อยแขนๆ =__=!” ฉัน
“อา โทษทีๆ” ลูฟี่ปล่อยต้นแขนฉันแล้ววิ่งต่อ
เหมือนเราบ้ายังไงก็ไม่รู้ ในปราสาทที่มีทหารยืนเป็นหุ่นอยู่ตามทางเดินเต็มไปหมด แต่เราวิ่งกันอย่างกับหนีตาย อายสายตานิ่งๆ ของพวกทหารพวกนี้ชะมัด T___T!!
“ถอยไปๆๆๆ!!” ลูฟี่ตะโกนขึ้นมา พอฉันหันไปดูตามทางที่เราวิ่ง ก็พบเป็นแบล็คเวลล์เดินออกมาจากประตู เมื่อเขาได้ยินลูฟี่ตะโกน ก็ทำให้เขาตะใจมากๆ กระโดดหลบแทบไม่ทัน
ฟิ้ววว!!~
“นายทำบ้าอะไรของนายน่ะ!!” แบล็คเวลล์ตะโกนไล่หลังเรามา เพราะลูฟี่เกือบจะชนแบล็คเวลล์ปลิวไปดาวอังคาร
“ฮ่าๆ โทษที!” ลูฟี่หันไปขอโทษขอโพยแบล็คเวลล์
“เอ๊ะ นั่นซันจินี่?” ลูฟี่พูดขึ้น
เอี๊ยดดดดดดดดดด!!
ลูฟี่เบรกเอี๊ยดตรงหน้าของซันจิพอดี ส่วนฉันน่ะหรอ... ส้นสูงเป็นใจ ลื่นไปไกลเป็นสิบเมตรชนกำแพงเต็มๆ =___=!!!
“คุณนามิ เป็นอะไรมากหรือป่าวครับ!” ซันจิรีบวิ่งมาดูอาการของฉันทันที
“เจ็บนิดหน่อย... ไม่เป็นไรหรอก” ฉันพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้น
“ซุ่มซ่ามจังเลยน้า เธอเนี่ย =O=” ลูฟี่
“มันก็เพราะนายนั่นแหละย่ะ =[]=^^^!!!” ฉัน
“ฉันไปทำอะไรเธอ =O=” ลูฟี่
“ก็!!... เฮ้อ! ช่างเหอะ!” ฉันสะบัดหน้าหนีลูฟี่... เถียงไม่ออก!
“ไหงวิ่งกันมาแบบนี้เนี่ย” ซันจิ
“นายเห็นยัยไวท์ๆ อะไรนั่นรึป่าว?” ลูฟี่ตั้งคำถามซันจิ เขามองลูฟี่อย่างงงๆ เล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า
“เห็น ทำไมหรอ?” ซันจิ
“อยู่ไหนงั้นหรอ ฉันมีเรื่องจะถามยัยนั่นน่ะ” ลูฟี่
“ถาม? เรื่องอะไรล่ะ?” ซันจิ
“อยากรู้ว่ายัยนั่นรู้จักสโนไวท์หรือป่าวน่ะสิ” ลูฟี่
“...คำถามอะไรของนาย ใครบ้างจะไม่รู้จักสโนไวท์ =___=” ซันจิ
“สโนไวท์ที่ลูฟี่หมายถึงคือ เจ้าหญิงสโนไวท์ตัวจริงน่ะซันจิ” ฉันพูดเสริมไปบ้าง
“หืม? ตัวจริงงั้นหรอ?” ซันจิถามอย่างสนใจ ฉันกับลูฟี่พยักหน้าหงึกหงัก
“สโนไวท์มีตัวตนอยู่จริงๆ ที่ไหน =___=” ซันจิ
“มีสิ เราเจอคนแคระเจ็ดคนมาด้วยนะ พวกนั้นบอกว่าอยากตามหาสโนไวท์!” ลูฟี่
“...นาย... เมาค้างรึป่าว -___-?” ซันจิ
“อะไรของนาย... เรื่องจริงนะ ถามนามิสิ” ลูฟี่โบ้ยมาให้ฉันบ้าง ซันจิหันมามองหน้าฉัน ฉันจึงพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงว่า ใช่ มันคือความจริง -___-
“จะ... จริงหรอเนี่ย!!” ซันจิร้องอย่างตกใจ
“มันไม่ใช่เรื่องโกหกหรอก...”
เสียงที่ตอบนั้นไม่ใช่เสียงของฉันหรือลูฟี่ แต่มันเป็นเสียงของแบล็คเวลล์ เขาเดินตามพวกเรามา คงได้ยินหมดแล้วล่ะมั้ง
“เรื่องเจ้าหญิงสโนไวท์น่ะ ตอนฉันอ่านรายชื่อก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกนะ แต่มีอยู่จริงๆ -___-” แบล็คเวลล์
“มะ... มีอยู่จริงๆ!!” ซันจิ
“ใช่... แล้วถ้าจำไม่ผิด...” แบล็คเวลล์
“...” พวกเรานิ่งเงียบ ตั้งใจฟังคำพูดของแบล็คเวลล์ทุกประโยค
“เหมือนว่าจะมางานแต่งของนายเหมือนกันนั่นแหละ... ซันจิ” แบล็คเวลล์
“...”
พวกเราทั้งสาม(ฉัน ลูฟี่ ซันจิ) นิ่งอึ้งอยู่ประมาณสองนาทีได้แล้ว เราไม่พูดอะไรต่อจากประโยคของแบล็คเวลล์เลย อะไรนะ? สโนไวท์... จะมางานแต่งของซันจิ?
“พวกนายเงียบกันทำไม =___=” แบล็คเวลล์
“อะ... เอ่อ... ฉันยังไม่เชื่อเรื่องสโนไวท์จะมีจริงอยู่น่ะสิ -__-;;” ซันจิ
“นายนี่อะไรนักหนาเนี่ย สโนไวท์อะไรนั่นมีอยู่ในชีวิตจริง เป็นเจ้าหญิงแห่งอาณาจักร เวเทอร์เซลล์ -___-” แบล็คเวลล์
“ชื่อไม่คุ้นหูเลยแฮะ~” ลูฟี่
“นายไม่ต้องพูดหรอกลูฟี่ -__- คุณนามิ พอจะรู้จักอาณาจักรนี้มั้ยครับ?” ซันจิหันมาถามฉัน ฉันส่ายหน้าเบาๆ ชื่อไม่ค่อยคุ้นหูนะ แต่คุ้นตามากๆ...
“ไม่รู้จักเลยหรอ... ก็ไม่แปลกหรอกมั้ง เพราะเป็นอาณาจักรที่ใครๆ ก็ไม่รู้จักน่ะสิ” แบล็คเวลล์
“แล้ว... สโนไวท์จะมางานแต่งของซันจิจริงๆ น่ะหรอ?” ฉันหันไปถามแบล็คเวลล์ หมอนั่นอมยิ้มแล้วพยักหน้า
“ดีเลย เราไปบอกคนแคระกันเถอะ >O<!!” ลูฟี่
“หืม =___=?” แบล็คเวลล์ร้องออกมาอย่างงงๆ คงงงเรื่องของคนแคระสินะ
“แฮ่กๆ หาตั้งนาน~” อุซปกับช๊อปเปอร์ที่จู่ๆ ก็วิ่งมา อุซปดูท่าจะหอบหนักมากเลยนะเนี่ย หมอนี่เป็นอะไรมากหรือป่าวนะ?
“อุซป นายมาช้าจังเลยนะ =O=” ลูฟี่
“ก็ฉันไม่รู้ว่านายไปอยู่ที่ไหนนี่ =[]=^^!!” อุซป
“นายนี่น้า! นี่ เรารู้ที่อยู่ของยัยสโนไวท์แล้วนะ >__<!!” ลูฟี่
“หา? รู้แล้วหรอ? ไหนล่ะไวท์เฌอเบศ?” อุซปหันซ้ายหันขวา
“ฉันรู้จักก็เลยบอกไปก่อนน่ะ -___-” แบล็คเวลล์พูดแทรกขึ้นมา
“อ้าว นายอยู่นี่ด้วยหรอแบล็คเวลล์ =O=” อุซป
“ฉันไร้ตัวตนขนาดนั้นเลยเรอะ =[]=^^^” แบล็คเวลล์พูดซะแทบพ่นไฟ อุซปรีบกระโดดหลบไปหลังของซันจิทันที พอฉันหันไปมองทางซันจิ ก็เห็นเขากำลังยืนมองหน้าฉันอยู่ อะไรหรอ? มีอะไรติดหน้าฉันหรือป่าว?
“มองอะไร...” ฉันหันไปพูดกับซันจิ เขาอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ป่าวครับ” ซันจิ
“ฉันว่านายไปหายัยน้องสาวฉันเถอะ” แบล็คเวลล์พูดด้วยเสียงเนือยๆ ซันจิหันไปมองหน้าแบล็คเวลล์เล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับหนึ่งครั้ง
“งั้นฉันไปก่อนนะพวกเรา” ซันจิยกมือขึ้นเป็นเชิงว่าไปแล้วนะ พวกเราจึงโบกมือลาซันจิบ้าง... เมื่อกี้เขามองหน้าฉันทำไมนะ =___=? มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลย
“เธอถือถุงอะไรน่ะ?” แบล็คเวลล์หันหน้ามาหาฉันและมองด้วยสายตาสงสัย ฉันรีบเบียดตัวหลบทันที
“ถุง... เสื้อผ้าของฉันน่ะ =___+” ฉัน
“เสื้อผ้าอะไรของเธอ?” แบล็คเวลล์
“เสื้อผ้าที่ฉันคิดจะเอาไปซัก -O-” ฉัน
“เดี๋ยวให้หลุยส์จัดการให้มั้ย?” แบล็คเวลล์พูดพร้อมเดินมาใกล้ๆ ฉัน ฉันรีบกระโดดออกห่างไปสามเมตรทันที อะไรกัน! จะมามีน้ำใจอะไรกันตอนนี้! นี่ไม่ใช่เสื้อผ้า แต่มันเป็นสมบัติของฉันนะยะ =[]=!!
“อย่าดีกว่า... เสื้อผ้าของฉัน... ให้ผู้ชายจัดการคงไม่ได้” ฉัน
“...แปลกๆ นะเธอน่ะ =___=” แบล็คเวลล์
“นายสิแปลก! นี่มันเสื้อผ้าและความลับของผู้หญิงนะ ฉันจัดการได้น่า ขอบคุณนะ” ฉัน
“...อา ก็ได้” แบล็คเวลล์
“นามิ งั้นเราก็เอาเรื่องนี้ไปบอกคนแคระกันเถอะ >O<!” ลูฟี่พูดแทรกขึ้นมา ฉันอมยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้า รีบหนีก่อนที่อีตาแบล็คเวลล์จะกระชากถุงสมบัติของฉันดีกว่า ไม่ค่อยปลอดภัยยังไงก็ไม่รู้แฮะ =___=++
“พวกนั้นจะต้องดีใจแน่ๆ เลย” ช๊อปเปอร์
“งั้นเดี๋ยวท่านอุซปคนนี้จะเป็นคนนำทางไปเอง!” อุซปพูดพร้อมชี้ไปนิ้วขึ้นเหนือหัว แล้วเริ่มวิ่งนำไปเป็นคนแรก ลูฟี่หัวเราะชอบใจแล้วก็วิ่งตามอุซปไป แล้วก็ตามด้วยช๊อปเปอร์... ส่วนฉัน อมยิ้มน้อยๆ ให้กับท่าทางของลูฟี่และอุซป เหมือนฉันเป็นพี่เลี้ยงเด็กยังไงก็ไม่รู้สินะ เอาเถอะ การได้อยู่แบบนี้มันสนุกมากอยู่แล้วสำหรับฉัน
“นี่! พวกนายน่ะ รอกันหน่อยได้มั้ยเนี่ย!” ฉันตะโกนไล่หลังสามคนนั้นไป แล้วเริ่มออกวิ่งตามไปในทันที
“นี่! ลุงคนแคระ!~” เสียงของลูฟี่ตะโกนไปทั่วเหมืองร้าง ตอนนี้พวกเราวิ่งกันมาถึงเหมืองแล้วล่ะ ส่วนถุงไดมอลฉันก็แบกมาด้วยนั่นแหละนะ ไม่มีโอกาสได้เอาไปเก็บเลย ตอนวิ่งมาก็มีแต่คนมองฉัน เห็นพวกฉันวิ่งกันมาแบบนั้น คงไม่ได้คิดว่าฉันไปขโมยของมาหรอกนะ -___-;;
“อะไรของนาย ตะโกนอะไรนักหนา!!”
เสียงที่หงุดหงิดตลอดเวลานั่น... ต้องเป็นกรัมปี้ไม่ผิดแน่ๆ =___=
“อ้าว กลับมากันแล้วหรอ” ตามด้วยเสียงของแฮปปี้ที่ดังมาด้วย เมื่อเราเดินต่อกันไปอีกนิด ก็พบเป็นคนตัวเล็กๆ ทั้งเจ็ด กำลังนั่งล้มวงปรึกษากันอยู่ เมื่อด๊อกเห็นพวกเราเดินมา เขาก็ฉีกยิ้มอย่างดีใจ
“กลับมาแล้วหรอ” ด๊อก
“กลับมาแล้ววว ^^!” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“เป็นยังไงบ้าง... เรื่องที่...” ด๊อก
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลย ท่านอุซปคนนี้จัดการถามมาให้หมดแล้วล่ะ!” อุซปพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ ลูฟี่ทำปากจู๋อย่างไม่พอใจให้กับอุซป
“อะไรกัน ฉันเป็นคนถามนา =3=^” ลูฟี่
“เอาเถอะน่าลูฟี่!” อุซป
“เรื่องราวทั้งหมดก็... เราได้ชื่อของอาณาจักรที่เจ้าหญิงสโนไวท์อยู่มาแล้วล่ะ!” อุซปพูดพร้อมฉีกยิ้ม เมื่อคนแคระทั้งหลายได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างทันที... ทุกคน ยกเว้น กรัมปี้ -__-
“งั้นหรอ! อาณาจักรไหนกัน! เราต้องรีบไปที่อาณาจักรนั้นแล้ว!” แฮปปี้
“เห็นว่าชื่ออาณาจักรเวเทอร์เซลล์นะ” อุซป
“เวเทอร์เซลล์... อ๋อ!!” ด๊อกทำหน้าตาคุมคิดเล็กน้อย ก่อนจะพูดอ๋อออกมาอย่างนึกได้
“เวเทอร์เซลล์อย่างงั้นหรอ?” แบชฟูลหันไปถามด๊อก เขาพยักหน้าหงึกหงัก
“งั้นก็ง่ายเลย! เรารู้จักที่ตั้งของเกาะนั้น!” ด๊อก
“นั่นสิ งั้นเรารีบไปกันเลยดีกว่า!” แฮปปี้พูดพร้อมลุกขึ้นยืน และทุกคนก็ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินทาง
“เฮ้ๆๆ เดี๋ยวก่อนสิพวกนาย =O=” อุซปยกมือร้องห้ามพวกคนแคระไว้ก่อน กรัมปี้หันหน้ามามองอุซปด้วยสีหน้าโกรธๆ
“นายคิดจะขัดขวางอะไรเราเจ้ามนุษย์!” กรัมปี้
“ไม่ใช่อย่างนั้น! แต่พวกนายไม่จำเป็นต้องออกไปหาสโนไวท์หรอก” อุซป
“ทำไมล่ะ?” แฮปปี้
“เพราะเป็นเจ้าชายของเกาะนี้บอกว่า เจ้าหญิงสโนไวท์จะมางานแต่งงานของเจ้าหญิงของอาณาจักรนี้น่ะสิ” อุซป
“หา? สโนไวท์จะเป็นฝ่ายมาเองหรอกหรอเนี่ย!” ด๊อก
“ใช่แล้ว” อุซป
“เยี่ยมเลย! เราจะได้พบกับสโนไวท์แล้ว >___<!!” แฮปปี้ร้องอย่างดีใจ ก่อนจะโผเข้ากอดโดปี้ และคนแคระทั้งหก(ไม่นับกรัมปี้) ก็หัวเราะ และร้องเพลงกันอย่างมีความสุข
“เราจะได้พบสโนไวท์แล้ว ฉันคิดถึงเธอมากๆ เลยนะเนี่ย >__<!!” แบชฟูล
“นั่นสิเนอะ!” สลีปปี้
“อ่าใช่... แล้วงานแต่งงาน... จะจัดขึ้นในวันไหนล่ะ อีกนานหรือป่าว ถ้านานเกินไปพวกเราคงรอไม่ไหว...” ด๊อกหันมาถามพวกเรา พวกเราที่ตอนแรกยังยิ้มๆ กันอยู่ก็หุบยิ้มทันที มันน่าดีใจสำหรับพวกเขาที่ในอีกสองวันจะเป็นวันแต่งงานของไวท์เฌอเบศ และพวกเขาก็จะได้เจอกับสโนไวท์... แต่มันก็เป็นงานแต่งงานของซันจิด้วยเล่นเดียวกัน
และเรื่องนี้เรายังทำใจไม่ได้เลย... ซันจิอาจจะไม่ได้ออกทะเลอีกแล้วก็ได้...
“อีกสองวันน่ะ” อุซปพูดด้วยเสียงอ่อนลง ด๊อกได้ยิ้มอย่างนั้นก็ฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม แล้วเริ่มเต้นรำต่อ
“ทำไมพวกนายถึงเชื่อคำของมนุษย์กันง่ายๆ!” กรัมปี้โวยวายขึ้นมา
“ก็ถ้าพวกเราไม่เชื่อ แล้วจะให้เราเชื่ออะไรล่ะ?” แบชฟูล
“คนพวกนี้อาจจะโกหกก็ได้! มนุษย์น่ะ ไม่น่าไว้ใจ!” กรัมปี้
“งั้นแปลว่านายจะเหมารวมว่านายไม่ไว้ใจสโนไวท์ใช่มั้ย?” สนี๊สซี่
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น!” กรัมปี้
“งั้นเราก็ต้องเชื่อมนุษย์พวกนี้ เพราะฉันคิดว่า... มนุษย์พวกนี้ไม่มีทางโกหกพวกเราหรอก” ด๊อกพูดพร้อมหันมายิ้มให้พวกเรา กรัมปี้ที่ได้ยินอย่างนั้นจึงสะบัดหน้าหนีไปอย่างขัดอารมณ์สุดๆ
“งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่รับผิดชอบนะ!” กรัมปี้
“นายไม่จำเป็นต้องรับปิดชอบหรอกกรัมปี้~” สลีปปี้หาวฟอดใหญ่ก่อนจะพูด กรัมปี้ทำหน้าบูดแต่ก็ไม่โต้เถียงอะไรต่อ
“งั้นอีกสองวัน... เราขอไปงานแต่งงานของเจ้าหญิงของอาณาจักรนี้ได้มั้ยนะ...” ด๊อก
“ได้อยู่แล้ว ฉันคิดว่ายัยนั่นต้องให้แน่ๆ ฮี่ๆ” ลูฟี่
“ดีจังเลย... ฉันอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จังเลย” แฮปปี้
“งั้นอีกสองวัน จะถึงวันที่เราได้อยู่กันอย่างสงบสุขอีกครั้ง >__<!!” แบชฟูล
“เราจะนับเวลารอ!” แฮปปี้
“อีกแค่สองวันเท่านั้น!” คนแคระทั้งหกประสานเสียงดังกึกก้องไปทั่วเหมือง
“เห็นพวกลุงคนแคระมีความสุขนี่ก็รู้สึกดีจริงๆ เลยน้า~” ลูฟี่ที่ตอนนี้กำลังเดินกลับไปที่ย่านแฟรี่และอาหารพูดขึ้น ตอนนี้เราแยกกับพวกคนแคระทั้งเจ็ดแล้ว พวกเขาบอกว่า แล้วไว้พบกันใหม่ในอีกสองวันข้างหน้า พวกเราจึงแยกตัวออกมา และตอนนี้กำลังจะเดินกลับไปหาโซโล
“นั่นสิเนอะ” อุซป
“ลุงมีความสุข เราก็มีความสุข~” ลูฟี่กับอุซปเดินกอดคอประสานเสียงคำพูดเป็นทำนองเพลงอย่างสนุกสนาน มีแต่ฉันที่ยืนกอดถุงไดมอลแน่น ไม่ให้หลุดมือ -___-
“นั่นไงโซโล” ช๊อปเปอร์พูดขึ้น พวกเราค่อยๆ เดินกันไปที่โต๊ะ ฉันเอาถุงไดมอลวางไว้ที่โต๊ะเสียงดัง
ปึง!
“อืม... อะไรน่ะ...” โซโลค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาเพราะเสียงถุงที่ฉันเอาไว้ให้ที่โต๊ะ หมอนี่เอาแต่หลับแบบนี้ เสื้อผ้าของฉันมันไม่หายไปหมดหรอเนี่ย -__-
“กลับมาแล้วหรอ...” โซโล
“กลับมาแล้ว!” ลูฟี่ฉีกยิ้ม
“โซโลๆ แล้วไปเจอคนแคระทั้งเจ็ดมาด้วยล่ะ~” ช๊อปเปอร์เล่าเรื่องให้กับโซโลฟัง เขาปรือตาฟังเสียงของช๊อปเปอร์แล้วพยักหน้ารับอย่างปัดๆ
“...แล้วทีนี้เราก็ไปบอกว่าเราได้ที่อยู่ของสโนไวท์แล้ว คนแคระดีใจใหญ่เลยล่ะ ฮี่ๆ!” ช๊อปเปอร์
“ดีแล้ว... พวกนั้นคงกินเหล้าร้องเพลงอย่างมีความสุขเลยสินะ” โซโล
”ไม่ใช่ซะหน่อย คนแคระพวกนั้นไม่กินเหล้าเหมือนนายน้าโซโล พวกเขาแค่เต้นรำกันก็เท่านั้นเอง =O=” ช๊อปเปอร์
“อ่า เข้าใจล่ะ” โซโล
“แล้วเราก็เลยเดินมาหานายที่นี่ แล้วก็เห็นนายหลับอยู่ พอนายตื่นขึ้นมาฉันก็เลยเล่าเรื่องของคนแคระทั้งเจ็ดให้ฟัง เรื่องที่ฉันเล่าก็มีอยู่ว่า เราไปเจอคนแคระทั้งเจ็ด...” ช๊อปเปอร์
“นายกำลังจะเล่าเรื่องทั้งหมดใหม่อีกรอบนะช๊อปเปอร์ =___=!!” โซโล
“หรอ ก็มันสนุกดีนี่ เวลาคนพวกเขามีความสุข ฉันก็มีความสุข >__<!” ช๊อปเปอร์
“อ่า มันเป้นเรื่องจริงหรอเนี่ย” โซโลหันมาหาฉัน... ทำไมมีแต่คนชอบถามความจริงจากฉันจังนะ อะไรนักหนาเนี่ย =___=!!
“ใช่” ฉัน
“โอเค ฉันจะพยายามเข้าใจ” โซโล
“ฉันหิวแล้วนะเนี่ย อยากกินไอนั้นอีกจัง!” ลูฟี่พูดพร้อมชี้ไปทางร้านทาโกยากิอีกครั้ง ก่อนที่หมอนั่นจะวิ่งตรงไปที่ร้านแล้วสั่งซื้อทันที... ส่วนฉัน... ก็ต้องเดินไปจ่ายเงิน -____-^^^
[บันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
หลังจากที่อิ่มอร่อยกับทาโกยากิกันเรียบร้อยแล้ว ผมก็โดนนามิบ่นจนหูชาเลยแหละ แต่ตอนหลังสุดนามิก็จิ้มเอาทาโกยากิของผมไปกินลูกหนึ่งอยู่ดี อะไรเนี่ย! งั้นผมก็กินไม่อิ่มสิเนอะ!
“ฉันว่าเรากลับปราสาทกันเถอะ” นามิพูดพร้อมมองมาทางผม แต่ละคนพยักหน้าอย่างจะกลับ ส่วนผมยังไม่อยากกลับเลยแฮะ อยากจะวิ่งไปรอบๆ เกาะนี้มากกว่านี่หน่า มันต้องมีอะไรอร่อยๆ อีกมากมายแน่ๆ =O=!
“ฉันยังไม่อยากไปเลย...” ผม
“ไม่ได้ นายต้องกลับแล้ว วันนี้นายทำให้ฉันเสียเงินไปหลายเบรีแล้วนะเจ้าบ้า!” นามิโวยวายใส่ผม อะไรกัน ทั้งๆ ที่ตัวเองก็กินเหมือนๆ กับผมแท้ๆ แค่กินน้อยกว่าผมนิดเดียวเอง =3=
“ก่อนจะกลับปราสาท ฉันขอเอาไดมอลไปเก็บก่อนแล้วกันนะ สมบัติของฉัน~” นามิพูดพร้อมกอดถุงไดมอลอะไรนั่นแน่น ดูเหมือนเธอจะมีความสุขมากเวลาได้อยู่ใกล้ๆ สมบัตินะ... พูดถึงสมบัติ... ตอนวันเกิดผมเธอให้มงกุฎที่เป็นสมบัติของเธอให้ผมนี่ เห็นไม่บ่อยเลยนะ ที่นามิจะให้สมบัติคนอื่นน่ะ O_o
แล้วทำไมเธอถึงให้ผมน้า...?
“งั้นฉันจะเอาไดมอลไปเก็บก่อนนะ พวกนายก็ไปที่ปราสาทกันซะ” นามิยืนขึ้นพร้อมดึงถุงไดมอลขึ้นมาแบกก่อนจะสั่งให้พวกเรากลับไปที่ปราสาท
โด่ อะไรกัน ยังไม่อยากกลับเลยนะ =3=!!
“พวกนายอย่าลืมเอาเสื้อผ้าไปด้วยนะ” นามิ
“ไม่ลืมอยู่แล้วน่าแม่คุณ -___-” โซโล
“ฉันไปด้วยสินามิ ยังไม่อยากกลับปราสาทเลย!” ผมหันไปพูดกับนามิ เธอนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ
“แล้วแต่นายสิ” เธอพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหน้าตรงไปที่เรือ ผมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตามเธอไปทันที
“ไปก่อนนะพวกนาย” ผมหันไปโบกมือบ๊ายบ่ายพวกโซโล อุซป และช๊อปเปอร์ พวกนั้น เองก็โบกมือบ๊ายบ่ายผมเช่นเดียวกัน
ระหว่างทางเดินก็เต็มไปด้วยคนมากมาย โหวว อาณาจักรนี้คนเยอะจริงๆ เลยน้า~ นามิที่เดินดุ่มๆ ไปที่เรืออย่างไม่สนใจอะไรเลยนั้น ระหว่างเดินเธอก็ฮัมเพลงอย่างมีความสุข
“นี่นามิ!” ผมตะโกนเรียกชื่อของเธอ เธอหันหน้ามองมาทางผม
“อะไรลูฟี่” นามิ
“ฉันอยากกินทาโกยากิอีกล่ะ” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้ม จากสีหน้ายิ้มแย้มของเธอกลับกลายเป็นสีหน้าไม่พอใจแบบสุดๆ
“ฝันไปเถอะย่ะ นายกินไปจะหมดอาณาจักรอยู่แล้ว!” นามิพูดเปรียบเทียบยอย่างมากมาย อะไรกัน ผมไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นหรอก... มั้ง =3=
“คนแคระที่ชอบหงุดหงิดๆ นั่นตลกดีเนอะ ฮ่าๆ” ผม
“...นายหมายถึงกรัมปี้น่ะหรอ ฉันคิดว่าหมอนั่นดูจะไม่ฟังเหตุผลคนอื่นเลยนะ” นามิ
“หรอ แต่ฉันว่าหมอนั่นตลกดีออกนะ” ผม
“ตลกของนายคนเดียวน่ะสิลูฟี่ =___=” นามิ
หลังจากนั้นผมก็ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่เดินตามหลังของเธอต้อยๆ แล้วอมยิ้มคิดเรื่องโน่นเรื่องนี้ต่างๆ นาๆ วันนี้ที่ปราสาทจะทำอะไรให้กินน้า... อยากกินเนื้อของจ้าวทะเลจังเลย แต่อยากกินอาหารฝีมือซันจิจังนะ ที่ผ่านมาไม่ได้กินฝีมือของซันจิเลย แต่มันก็อร่อยดีนะ
พลัก!
“อ๊ะ! นายเดินดูทางบ้างมั้ยเนี่ยลูฟี่!”
เพราะผมเอาแต่คิดเรื่องอื่นเลยไม่ได้ดูทาง ผมเผลอเดินไปชนหลังของนามิจังๆ เลยแฮะ
“อา... ขอโทษที =O=” ผม
“ดูทางด้วยสิยะ เอาแต่คิดอะไรของนาย!” นามิ
“คิดว่าเย็นนี้จะกินอะไรดีน่ะสิ” ผม
“=_____=”
“ทำไมหรอ?” ผมเอียงคอถามเธอ เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจก่อนจะเดินหน้าต่อ ไม่ได้การแล้วแฮะ คงต้องดูว่าเธอเดินยังไงแล้วล่ะ ไม่อยากเดินไปชนเธออีกแล้ว =O=
“อ๊ะ นั่นไง ที่จอดเรือซันนี่” เสียงของนามิดังขึ้น ผมเงยหน้ามองไปตามสายตาของเธอ ปรากฏเป็นเรือซันนี่จริงๆ
“ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย O__o” ผมพูดอย่างตกใจ ถ้าจำไม่ผิดตอนแรกมันอยู่ใกล้ๆ ปราสาทไม่ใช่หรอ แล้วไหงมาอยู่ที่ท่าเรือได้ล่ะ?
“แฟรงกี้เคลื่อนย้ายมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว -___-” นามิ
“อ้าว หรอ~” ผม
“ใช่ย่ะ เรารีบไปกันเถอะ” นามิพูดพร้อมรีบออกตัววิ่ง เวลาเห็นสีส้มของเธอแล้วคิดถึงส้มนะ... สิ่งที่เหมือนกับกลิ่นตัวของเธอ ทำไมกลิ่นตัวของเธอถึงมีกลิ่นส้มน้า? แต่ก็ดีแล้วล่ะ ไม่ค่อยได้กลิ่นแบบนี้จากผู้หญิงคนอื่นสักเท่าไหร่ กลิ่นของธรรมชาติน่ะ มันดีอยู่แล้ว ^^!
“แฟรงกี้!”
เมื่อเราวิ่งไปถึงเรือ ผมก็เห็นแฟรงกี้ยืนอยู่บนเรือแล้ว ผมตะโกนเรียกชื่อของแฟรงกี้ เมื่อหมอนั่นได้ยินก็หันหน้ามามองแล้วยิ้มให้
“นายเองหรอ!” แฟรงกี้
“ใช่!” ผม
นามิไม่พูดอะไร เธอค่อยๆ เดินขึ้นไปบนเรือแล้วทักทายแฟรงกี้เล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในห้องของเธอ
“แฟรงกี้ นายอยู่บนเรือนานแล้วหรอ?” ผมกระโดดขึ้นไปบนเรือแล้วหันไปถามแฟรงกี้
“ก็ตอนที่แยกตัวมาจากนายนั้นแหละ” แฟรงกี้
ผมยิ้มให้กับแฟรงกี้ แล้วเดินไปนั่งที่ชิงช้าใต้ต้นไม้ ผมชอบตรงนี้ชะมัด ชิงช้าก็สนุกมากๆ เลยล่ะ >__<!!
“เดี๋ยวฉันจะกลับไปในปราสาทแล้วนะ” นามิเดินออกมาจากห้องของตัวเอง แล้วหันมาพูดกับพวกเรา
“นายจะไปรึป่าวแฟรงกี้?” เธอหันไปถามแฟรงกี้
“อืม... เดี๋ยวฉันไป ขอดูอะไรนิดหน่อยก่อน” แฟรงกี้
“โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วนายล่ะ... นายจะไปหรือป่าวลูฟี่ -__-?” นามิหันมามองผมบ้าง บ้างย่นคิ้วเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่เอาล่ะ ฉันอยากดูรอบเมืองก่อน” ผม
“หรอ งั้นก็อย่าลืมกลับไปที่ปราสาทล่ะ” นามิพูดแค่นั้นก่อนจะเดินลงจากเรือไป ผมนั่งแกว่งชิงช้าอยู่ซักพัก ก่อนจะบอกลาแฟรงกี้แล้วกระโดดลงจากเรือ... อืม... จะไปไหนดีน้า~ ถ้าจะไปซื้ออะไรกินมันก็ไม่มีเงินอีกน่ะสิ... ก็เงินอยู่ที่นามิหมดเลยนี่หน่า =O=
ระหว่างที่ผมเดินคนเดียวมองซ้ายมองขวา คนเยอะแยะเดินซื้อของและอาหารตามข้างทาง เฮ้อ... อยากกินบ้างจัง =O=!!
“ลูฟี่...”
เสียงผู้หญิงที่คุ้นหูทำให้ผมหันหน้าไปมอง รีเทลนั่นเอง อ้าว? เธอเดินอยู่ที่นี่ด้วยหรอเนี่ย?
“หวัดดี ^^” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้ม เธอยิ้มกลับให้ผม มือของเธอเต็มไปด้วยของมากมาย ส่วนมากจะเป็นจำพวกอาหาร ผักต่างๆ
“เดี๋ยวฉันช่วยนะ” ผมยิ้มพร้อมเอื้อมมือไปช่วยหยิบถุงผักต่างๆ ในมือของเธอ รีเทลฉีกยิ้มพร้อมพูดขอบคุณผมทันที
“ลูฟี่คุงมาเดินคนเดียว แล้วคนอื่นหายไปไหนหมดล่ะคะ” รีเทล
“หืม? พวกนั้นน่ะหรอ กลับปราสาทไปหมดแล้ว =O=” ผม
“แล้วคุณลูฟี่ไม่กลับไปที่ปราสาทบ้างหรอคะ?” รีเทล
“ไม่ล่ะ ฉันอยากเดินดูรอบเมืองก่อน ที่ปราสาทไม่มีอะไรสนุกๆ ทำเลย -O-” ผม
“อ๋อ... เดี๋ยวฉันจะซื้อแป้งตรงนั้นก่อนนะคะ >___<!” รีเทลพูดพร้อมวิ่งไปซื้อแป้งถุงใหญ่ พอเธอซื้อมาเสร็จแล้ว เธอก็วิ่งกลับมาหาผม
“เธอซื้ออะไรตั้งเยอะแยะเนี่ย O_o” ผมถามอย่างสงสัย เธออมยิ้มหวานให้กับผม
“ก็... ซื้อให้คุณซนจิน่ะค่ะ ^^” รีเทล
“หืม? ซื้อไปให้ซันจิงั้นหรอ” ผม
“ใช่ค่ะ... สำหรับวันพรุ่งนี้” รีเทล
“พรุ่งนี้? พรุ่งนี้มันทำไมหรอ?” ผม
“อ้าว... ลูฟี่คุงไม่รู้หรอคะว่าวันพรุ่งนี้คือวันอะไร =O=” รีเทลถามผมกลับ วันอะไรล่ะ? ไม่เห็นรู้เลย?
“ไม่รู้อะ วันอะไรหรอ?” ผม
“ก็... วันเกิดนามิไงคะลูฟี่คุง -___-” รีเทล
“...”
“เอ่อ... ?” รีเทล
“ห๊า!! พรุ่งนี้วันเกิดนามิหรอ!!?” ผมร้องออกไปสุดเสียง รีเทลสะดุ้งโหยง คนแถวๆ นั้นหันหน้ามามองผมเป็นตาเดียว อะไรนะๆๆๆๆ!!
พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของนามิ! ทำไมผมไม่เห็นรู้เลย! ...วันนี้วันอะไรนะ? เอาเถอะ! พรุ่งนี้วันเกิดนามิ! ลืมไปสนิทเลยนะเราเนี่ย O_o
“ลูฟี่คุงไม่รู้หรอคะ -O-?” รีเทล
“ก็ไม่รู้น่ะสิ เธอรู้ได้ยังไงว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของนามิ O_o” ผม
“ก็คุณซันจิบอกน่ะค่ะ... ที่ซื้อของพวกนี้ไปก็เอาไปให้คุณซันจิปรุงอาหารให้สำหรับนามิน่ะค่ะ” รีเทลพูดพร้อมชูพวกถุงต่างๆ ที่เธอแบกมา... และรวมถึงถุงที่อยู่ในมือของผมด้วย
“พรุ่งนี้ก็วันเกิดของยัยนั่นแล้วหรอเนี่ย ต้องแฮปปี้เบิร์ดเดย์หน่อยแล้ว ฮี่ๆ” ผม
“เอ่อ... ลูฟี่คุงช่วยฉันถือของพวกนี้กลับไปที่ปราสาทหน่อยได้มั้ยคะ?” รีเทลเอียงคอถามผม ผมฉีกยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า
พวกเราแบกของมากมายกันมาจนถึงปราสาทจนได้ เมื่อเดินมาถึงหน้าปราสาทปุ๊บ ผมที่ทำท่าจะเดินตรงเข้าไปในปราสาททันที กลับถูกรีเทลรั้งตัวเอาไว้ก่อน
“อย่าไปทางนั้นสิคะลูฟี่คุง =[]=!!” รีเทลร้อง
“หา? ทำไมล่ะ นี่ไงปราสาท” ผมพูดพร้อมชี้ไปทางปราสาท เธอส่ายหน้าไปมาอย่างแรง ก่อนจะชี้ไปอีกทางนึง
“เราจะไม่เข้าไปทางนั้นค่ะ เราต้องแอบไปที่หลังปราสาท!” รีเทล
“ทำไมล่ะ =O=” ผมถามอย่างสงสัย เราจะไปทางหลังปราสาททำไมกันนะ? เข้าทางหน้าปราสาทมันใกล้กว่าตั้งเยอะไม่ใช่หรอ
“ซันจิคุงบอกว่าอยากจะเซอร์ไพร์คุณนามิน่ะสิคะ! ถ้าเราหอบของเข้าไปแบบนี้ คุณนามิต้องถามแน่ๆ ว่าเอามาทำอะไร!” รีเทล
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” ผมพูดพร้อมทุบเป๊าะ ที่มือของตัวเองอย่างเข้าใจ
พวกเราสองคนค่อยๆ ย่องเข้าไปที่หลังปราสาท ดูจากรีเทลแล้วเหมือนเธอจะระวังตัวมากเลยนะ
“เธอกลัวอะไรหรอรีเทล?” ผม
“ชู่ววว! อย่าพูดสิคะ! เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก!” รีเทลหันมากระซิบกับผม
“อ๋อ โอเค... OxO” ผมเม้มปากแน่นแล้วเดินถามเธอที่ค่อยๆ ย่องเข้าไปในปราสาท เมื่อเดินไปถึงประตูหลัง...
“อ้าว ซันจิ สวัสดี!” ผมฉีกยิ้มพร้อมตะโกนเรียกชื่อซันจิที่ทำท่าหลบๆ ซ่อนๆ อยู่ เมื่อผมตะโกนเรียกไปอย่างนั้น ซันจิก็สะดุ้งสุดตัวเลยล่ะ -O-
“ลูฟี่คุง! ก็บอกว่าอย่าดังไงคะ TOT!!” รีเทลหันมากระซิบกับผมอีก
“อ๊ะ โทษที ลืมไป OxO” ผม
“ไม่ต้องแล้วล่ะค่ะลูฟี่คุง T___T!!” รีเทลพูดเสียงเหมือนจะร้องไห้... เธอเป็นอะไร?
“ไหงนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ยลูฟี่!” ซันจิวิ่งเข้ามาหาพวกผมพร้อมกระซิบด่าผมอย่างหงุดหงิด... ซันจิเป็นอะไรอีกคนเนี่ย?
“ฉันเอาของมาให้นายสำหรับวันเกิดนามะ... อุ๊บ!” ผม
“นายอย่าพูดเชียวนะลูฟี่!” ซันจิรีบเอามือปิดปากผมก่อนที่ผมจะพูดจบ อะไรเนี่ย ผมยังพูดไม่จบเลยนะ =X=!
“เอาล่ะ เฮ้อ... งั้นนายมานี่ เอาของไปเก็บกัน” ซันปล่อยมือจากปากผม หมอนั่นเดินเข้าไปหลังปราสาท พวกผมกับรีเทลก็เดินตามไปบ้าง พอเดินเข้าไปในปราสาทก็พบเป็นห้อง... ห้องครัว *O*!!
“ว้าวว! ห้องครัว!” ผม
“ใช่แล้วลูฟี่ -___-” ซันจิ
“นายเอาอาหารเยอะแยะพวกนี้มาทำอะไรหรอ *O*” ผม
“ทำอาหารให้คุณนามิน่ะสิ” ซันจิ
“ทำอะไรบ้างหรอ ฉันกินบ้างได้มั้ย ว้าว! ไอ่นี่น่ากินดีจัง” ผมพูดพร้อมหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาพร้อมจะเอาเข้าปาก ที่กลับถูกซันจิเอาส้อมจิ้มที่มืออย่างจัง!
“โอ๊ย! นายทำอะไรน่ะซันจิ!” ผมร้อง
“อย่ายุ่งกับวัตถุดิบ -___-+” ซันจิเขม้นใส่ผม โถ่ อะไรเล่า =3=
“ให้ฉันช่วยมั้ยคะคุณซันจิ?” รีเทลหันไปถามซันจิ เขาฉีกยิ้มให้กับรีเทลก่อนจะส่ายหน้า
“ขอบคุณมากครับ แต่ไม่ต้องหรอกครับ แค่ผมขอให้รีเทลจังไปซื้อของให้ รีเทลจังก็ช่วยมากแล้วล่ะครับ ^^” ซันจิ
“...ค่ะ” รีเทลอมยิ้ม เธอโงให้ซันจิเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป ซันจิอมยิ้ม ก่อนจะเริ่มดึงของโน่นนี่ออกมา
“นายจะทำอาหารแล้วหรอ =O=” ผม
“ใช่แล้ว นายขว้างทางจริงๆ เลยลูฟี่ ออกไปรอข้างนอกไป” ซันจิพูดพร้อมปัดมือไล่ผม ผมทำปากจู๋อย่างไม่พอใจ แต่ก็เดินออกมาจากห้องครัวจนได้ อะไรกัน แค่ถามเท่านั้นเอง ถึงกับต้องไล่กันเลยหรอเนี่ย =3=
“อ้าว... ลูฟี่ นายกลับมาที่ปราสาทแล้วหรอ”
“อ้าว แฟรงกี้!” ผมร้อง แฟรงกี้ที่พึ่งเดินเข้าห้องโถงมาร้องเรียกผม สงสัยคงพึ่งมาถึงล่ะมั้ง
“กลับมาแล้วล่ะ” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“ฉันนึกว่านายจะอยู่ที่หมู่บ้านซะอีก ฮ่าๆ” แฟรงกี้
“ตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว ฉันขอกลับไปที่ห้องก่อนนะ” แฟรงกี้พูดพร้อมเดินจากไป
อืม... นี่มันก็เย็นแล้วนี่เนอะ อีกไม่นานก็จะวันเกิดนามิแล้ว! ฮี่ๆ ใช่... เรื่องของขวัญวันเกิดอีกนี่หน่า... ครั้งก่อนนามิยังให้ของขวัญผมเลยนี่เนอะ เพราะงั้นต้องหาอะไรตอบแทนซะแล้ว >__<!
เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมจึงวิ่งออกไปนอกปราสาทอีกครั้ง จะเอาอะไรให้นามิดีน้า~ อย่างนามิจะชอบอะไรกันนะ... เงิน? ส้ม? แล้วอะไรอีกล่ะ อะไรที่เธอยังไม่มี... ไม่มี -O-
ผมเดินไปตามทางต่างๆ ตามองไปซ้าย ขวา จะเอาอะไรไปให้ดีเนี่ย มีแต่ของที่ไม่ใช่ทั้งนั้นเลยแฮะ -O-
เอ๊ะ... เอาเนื้อไปให้นามิดีมั้ยนะ! ว้าววว คิดได้ยังไงเนี่ย >___<! เธอต้องชอบแน่ๆ เลย เนื้อเชียวนะ!... หรือเธออาจจะไม่ชอบก็ได้นี่หน่า เธอคงไม่ได้อยากได้ของจำพวกของกินหรอกมั้ง -O-
ฟุดฟิดๆ
นี่มันกลิ่นอะไรเนี่ย... หอมชะมัดเลย >O<!!
ว้าวว นั่นมัน... ไอ่ลูกๆๆ เสียบไม้นี่มันเรียกว่าอะไรน้า... ใช่ๆ! ดังโงะ! น่ากลิ่นชะมัดเลย~ กลิ่นก็หอมสุดๆ ด้วยแฮะ =O=~~
“ชิมฟรีได้นะหนู ^^” คุณลุงคนขายพูดขึ้นเมื่อผมเดินไปยืนที่หน้าร้าน ว้าวว! ชิมฟรีงั้นหรอ
“ฟรีหรอลุง *O*!!” ผม
“ใช่แล้ว ^^” คุณลุง
“ว้าววว น่ากินๆ งั้นขอกินแล้วน้า >O<!” ผมพูดพร้อมหยิบดังโงะเข้าปาก... อร่อยจัง~
“อร่อยมากเลยล่ะลุง >___<!!” ผม
“หรอ ลุงดีใจที่ชอบนะ ^^” คุณลุง
เอ... ดังโงะอร่อยแบบนี้... ถ้าเอาไปเป็นของขวัญวันเกิดนามิ... นามิต้องดีใจมากแน่ๆ เลย! ใช่เลยๆ มันอร่อยขนาดนี้ ถ้าเธอกินล่ะก็ เธอจะต้องดีใจสุดๆ >___<!
“ผมขอสิบไม้ครับลุง!” ผมพูดพร้อมชูนิ้วสิบนิ้ว คุณลุงอมยิ้มก่อนจะเริ่มจัดเรียงไม้ดังโงะลงกล่อง ว้าวๆๆ~ เยอะจังเลย หอมมากๆ เลยด้วย น่ากินนน >__<!
“ทั้งหมดก็...ร้อยแปดสิบเบรีนะหนู” คุณลุงพูดพร้อมยื่นถุงที่ข้างในมีกล่องดังโงะอยู่ ผมเอื้อมมือไปจับที่ถุงทันที
“ขอบคุณนะลุง... แต่ผมไม่มีเงินหรอกนะ” พูดพร้อมพร้อมฉีกยิ้มกว้าง คุณลุงชะงักไป ก่อนจะรีบดึงเอาดังโงะออกจากมือของผมไปทันที
“ไม่มีเงินแล้วยังจะมาซื้ออีกหรอ!” ลุงเขา
“อ้าว... ซื้อไม่ได้หรอ =O=” ผม
“ไม่มีเงินแล้วมันจะไปซื้อได้ยังไงล่ะ!” คุณลุง
“ก็ผมไม่มีเงินนี่หน่า... ติดไว้ก่อนได้มั้ยลุง ฮี่ๆ” ผม
“จะบ้าหรอ!” ลุงเขาร้องอย่างตกใจ ว้า... ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าเราไม่มีเงินน่ะ แล้วจะซื้อไปให้นามิได้หรอ -O-
“ทั้งหมดเท่าไหร่นะคะลุง”
“อะไรกันแม่หนู?” ลุงเขา
“เดี๋ยวหนูจ่ายเองค่ะ”
“อ๋อ... ทั้งหมดก็ หนึ่งร้อยแปดสิบเบรีครับ” ลุง
“ค่ะ...”
คนที่เดินมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วจัดการจ่ายเงินทั้งหมดให้กับผม... มันทำเอาผมตกใจเลยล่ะ เพราะเธอคือ นามิ
“นามิ!” ผม
“นายไม่มีเงินแล้วยังจะซื้ออีกหรอ!” นามิรับกล่องดังโงะมาพร้อมโวยวายใส่ผม แล้วยื่นกล่องดังโงะมาตรงหน้าของผมอย่างหงุดหงิด
“นายนี่นะ ทำให้ลำบากตลอดเลย” นามิกอดอกมองหน้าผมอย่างไม่พอใจ... เธอดันมาซื้อของที่ผมจะซื้อเป็นของขวัญของเธอซะงั้น... แล้วทีนี้จะทำยังไงดีเนี่ย =O=
“...ไม่ขอบคุณหน่อยหรือไง ฉันจ่ายเงินให้นายนะ -____-” นามิ
“อ๊ะ... เอ่อ... ขอบคุณ” ผม
“ย่ะ” นามิพูดพร้อมหันหลังแล้วเริ่มเดิน ผมเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งตามเธอไปทันที
“ไหงเธอมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะนามิ =O=!” ผม
“ฉันก็แค่มาซื้อของเท่านั้นแหละ” นามิ
“หรอ... กินดังโงะมั้ย?” ผมหันไปถามเธอ เธอหันมามองหน้าผม หน้าตาของเธอตอนนี้ดูท่าจะอารมณ์เสียนะเนี่ย... ผมทำให้เธออารมณ์เสียงงั้นหรอ =O=?
“นายกินคนเดียวเถอะ ฉันไม่อยากจะแย่งนาย” นามิ
“ไม่เป็นไร จริงๆ แล้วฉันก็คิดจะเอามันให้เธอนั่นแหละ” ผม
“หืม? หมายความว่ายังไง?” นามิถามผม อา... จริงสิ... ผมคิดจะเซอร์ไพร์เธอนี่หน่า เล่นพูดไปแบบนี้แล้ว คงไม่ต้องเซอร์ไพร์แล้วมั้ง -O-
“ตอนแรกฉันคิดจะเอามันให้เธอ” ผม
“แต่นายก็ไม่มีเงินจ่าย =____=?” นามิ
“ใช่!” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“งั้นนายก็อย่าคิดจะซื้อไปให้ฉันจะดีกว่านะ... แล้วนายจะเอามาให้ฉันทำไม?” นามิ
“ก็เนื่องในวัน...” ผมชะงัก... เอ๊ะ ต้องไม่บอกๆๆ เราต้องไม่บอกนามิว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดเธอ ไม่ๆๆ =X=
“วัน?” นามิถามผม ผมเม้มปากแน่นก่อนจะส่ายหน้าแรงๆ
“ไม่วันอะไรทั้งนั้นแหละ =X=;;” ผม
“...นายนี่แปลกๆ นะ -___-” นามิพูดพร้อมยื่นหน้ามาใกล้ๆ ผม หว่า... เหงื่อตกเลยแฮะ เกือบหลุดปากพูดไปแหน่ะ!
“ไม่แปลกหรอกน่า” ผมพูดพร้อมอมยิ้ม นามิเบ้ปากก่อนจะถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม
“งั้น... ถ้านายตั้งใจจะเอาให้ฉัน... งั้นขอกินก็แล้วกัน” นามิพูดพร้อมหันมาเปิดกล่องดังโงะที่ถืออยู่ออก แล้วกหยิบขึ้นมากินหนึ่งไม้
“อร่อยชะมัด... ลุงนั้นทำอร่อยดีจัง” เมื่อเธอชิมคำแรก เธอก็เอ่ยปากชมขึ้นมาทันที
“ใช่มั้ยล่ะๆ” ผมยิ้ม
“อร่อยมากๆ เลยล่ะ” นามิกินอีกลูก เมื่อผมเห็นอย่างนั้น... ก็ชักจะหิวแล้วแฮะ ผมดันกล่องดังโงะสิบกล่องไปวางไว้ที่มือขวาแค่มือเดียว แล้วใช้มือซ้ายพยายามจะหยิบดังโงะในกล่องมากินบ้าง แต่มันลำบากจริงๆ เลยแฮะ!
“...เหวอๆๆ!” ผมร้องอย่างตกใจ เพราะพอพยายามจะหยิบมันก็ทำให้อีกเก้ากล่องที่อยู่ในมือหล่นจากมือไปด้วย ลำบากจริงๆ เลยแฮะ!
“อะ...” นามิ
ผมนิ่งไปเมื่อจู่ๆ นามิก็ยื่นดังโงะลูกสุดท้ายที่ถูกเธอกัดไปแล้วนิดนึงมาตรงหน้าของผม เธอจะให้ผมกินอย่างงั้นหรอ?... มีน้ำใจชะมัด >__<!
“ขอบคุณนะนามิ” ผมยิ้ม ก่อนจะค่อยๆ อ้าปากงับดังโงะลูกสุดท้ายของไม้เข้าปาก
“ถ้าอยากกินก็บอก เดี๋ยวฉันหยิบให้” นามิพูดพร้อมหยิบดังโงะอีกไม้ออกมาจากกล่องแล้วยื่นมาตรงหน้าของผม ผมยิ้มให้เธออีกครั้งแล้วงับดังโงะเข้าปากอีก ดังโงะอร่อยชะมัดเลย... แต่ทำไมไม่รู้... ความรู้วึกเหมือนดังโงะที่กินตอนนี้มันอร่อยกว่าดังโงะไม้ที่ลุงเขาให้ชิม ความอร่อยมันต่างกันมากเลยด้วยแหละ... สงสัยลุงเขาจะใส่ผงวิเศษเข้าไปในไม้พวกนี้มั้ง อร่อยชะมัด >___<!
“ฉันจะมาซื้อร่ม นายว่าฉันจะซื้อสีอะไรดี” นามิถามผม หืม? เธอจะมาซื้อร่มงั้นหรอ... สีอะไร? อืม... อย่างนามิจะใช้สีอะไรดีนะ...
“ฉันไม่รู้ แล้วแต่เธอเลย” ผม
“นี่ฉันถามนายอยู่นะยะ =___= อ๊ะ นั่นไง เขาขายร่มอยู่ตรงนั้น” เธอพูดพร้อมวิ่งตรงที่ร้านขายร่มทันที ผมค่อยๆ เดินตามเธอปี่ร้าน เธอกำลังยืนหยิบร่มออกมาแล้วก็เอาไปวางใหม่ แล้วก็หยิบอีกอันขึ้นมา แล้วเอาไว้ที่เดิม
“เลือกเอาซักอันสิ =O=” ผม
“=___= ก็ฉันไม่รู้จะเอาอันไหนดีนี่ยะ” นามิพูดพร้อมหันไปเลือกร่มต่อ
“เอาอันนั้นสิ” ผมพูดพร้อมใช้ปากชี้ไปที่ร่มสีแดงโปร่งใส... ที่ต้องใช้ปากชี้ เพราะมันไม่มีมือให้ชี้น่ะนะ -___-
“สีแดงนี่น่ะหรอ?” นามิหยิบขึ้นมาพร้อมหันมาถามผม
“ใช่” ผมยิ้มพร้อมกับพยักหน้า
“แล้วนาย... อยากได้อะไรหรือป่าว” นามิเว้นช่วงการพูดเล็กน้อย แล้วก็ถามผมออกมา
“เอาดังโงะอีกไม้” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง นามินิ่งไป เมื่อเธอตั้งสติได้ก็ก็ขมวดคิ้วอย่างอารมณ์เสีย เธอหยิบดังโงะในกล่องที่ผมถืออยู่ขึ้นมา แล้วเอาดังโงะยัดใส่ปากของผมทั้งไม้!
“อำอะไออองเออเอี่ย! (ทำอะไรของธอเนี่ย!)” ผมพูดทั้งๆ ที่ดังโงะค้างอยู่ที่ปาก นามิขมวดคิ้วมองผมอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันหน้าไปจ่ายเงินค่าร่มแล้วหันหน้ามามองผมอีกครั้ง ก่อนจะเอาร่มสีแดงที่ผมเลือกให้ขึ้นมาทุบหัวผมเบาๆ
“กินไปให้หมดเลยนะ อยากกินนักไม่ใช่หรอ กินไม้ไปด้วยเลยนะ -___-” นามิ
“อ้าอ๋อ!(บ้าหรอ) =__=” ผม
“เฮ้อ! กินดีๆ!” นามิพูดพร้อมดึงไม้ดังโงะออกจากปากผม ในปากของผมจึงมีแต่ลูกดังโงะ เฮ้อ... ค่อยยังชั่วหน่อย เธอจะให้ผมกินไม้ล่ะ คิดได้ยังไงเนี่ย =O=
“เกือบตายแหน่ะ -3-” ผม
“เว่อร์ไปแล้วย่ะ” นามิ
“ไม่หรอก ก็เธอบอกให้ฉันกินไม้นี่!” ผม
“พอๆ หยุดๆ ฉันกลับล่ะ ทำธุระเสร็จแล้ว... อ้อใช่... ดังโงะน่ะให้ฉันถือให้มั้ย?” นามิหันมาถามผม
“เอ๋? ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันถือเอง” ผม
“หรอ... งั้นถ้านายจะถือก็...” นามิเดินมาใกล้ๆ ผม พร้อมกางร่มที่พึ่งซื้อเสร็จใหม่ๆ เธอ... กางทำไม? ฝนก็ไม่ต้อง แดดก็ไม่มีนี่หน่า?
“เธอกางร่มทำไมน่ะ?” ผมหันไปถามเธอ
“ฝนกำลังจะตก เริ่มเดินได้แล้ว” นามิพูดพร้อมเดินนำหน้าผมไปนิดหน่อย ผมที่ยังงงๆ อยู่ แต่ก็เข้าใจ... เธอสามารถคาดเดาสภาพอากาศได้ และการคาดเดาของเธอแม่นที่สุดแล้ว แล้ววิ่งตามเธอไปแล้ววิ่งไปอยู่ในร่มคันเดียวกับเธอ คนที่เดินผ่านเราไปมองเราเหมือนตัวประหลาด เพราะฝนก็ไม่ตก แดดก็ไม่มี แต่เราสองคนก็ยังกางร่มเดิน
“พวกนั้นมองเราใหญ่เลยแฮะ” นามิหันมากระซิบกับผม
“นั่นสิเนอะ” ผม
“เอาเถอะ” นามิพูดอย่างไม่สนใจ ยิ่งเดินไป คนก็ยิ่งมองมาทางเรา และไม่นาน... สิ่งที่เธอพึ่งคาดเดาไปก็เกิดขึ้น
แปะ แปะ... ซ่า...
สายฝนโปรยลงมาจากท้องฟ้า ผู้คนแต่ละคนร้องอย่างตกใจ ก่อนจะวิ่งไปหลบฝนกันเต็มไปหมด มีแค่เราสองคนที่กางร่มเดินบนถนนว่างๆ ที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยคนเดินกันมากมาย
“เธอนี่เดาแม่นจังเนอะ” ผม
“แน่ล่ะ” นามิพูดพร้อมหัวเราะน้อยๆ มีแค่เราสองคนในร่มคันเดียวกัน ที่เดินตามถนนที่มีแต่ฝนตกลงมา ถนนที่ไม่มีคนเลยซักคน... รู้สึก... แปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้แฮะ -O-
“เอาล่ะ ถึงปราสาทแล้ว” นามิ
ตอนนี้เราเดินกลับกันมาถึงปราสาทอีกครั้ง นามิเดินเข้าไปในปราสาท พร้อมหุบร่มแล้วสะบัดมันเบาๆ
“ถึงซะทีๆ~” ผมพูดพร้อมหันไปมองทางนามิ ที่ผมข้างซ้ายและปลายเสื้อข้างซ้ายของเธอเปียกฝนเล็กน้อย... ทั้งๆ ที่ตัวผมไม่ถูกฝนเลยแม้แต่น้อย...
“เธอโดนฝนด้วยหรอนามิ” ผมหันไปถามเธอ นามิหันหน้ามามองผมเล็กน้อย เธอนิ่งไป ก่อนจะยิ้มบางๆ ออกมาแล้วค่อยๆ รีดน้ำฝนออกจากผมของตัวเอง
“เผลอไปโดนนิดหน่อยน่ะ” นามิ
“...”
เธอยอมโดนฝนเพื่อไม่ให้ผมโดนฝนอย่างนั้นหรอ... แล้วระหว่างเดินมาเธอก็ไม่ออกเสียงบ่นเลยแม้แต่น้อย ทำไมถึงยอมให้ฝนโดนตัวเองได้นะ เป็นแบบนี้ ผมยอมเดินตากฝนยังดีกว่าซะอีก
“ทำไมไม่บอกฉันว่าเธอโดนฝน” ผมถามด้วยเสียงจริงจัง นามิหันหน้ามามองผมอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ฉันก็พึ่งรู้ตัวเมื่อกี้เองว่าตัวเองโดนฝน” นามิ
“...เธอนี่จริงๆ เลยน้า!” ผมพูดพร้อมเบ้ปาก เธอนิ่งไปก่อนจะหัวเราะแห้งๆ ออกมา
“งั้น... ฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ” นามิพูดพร้อมหันหลังเดิน ผมเอากล่องดังโงะวางไว้กับพื้นแล้วเดินไปหาเธออย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวก่อน” ผมพูดออกไป นามิชะงัก ก่อนจะหันหน้ามามองผม
“อะไรหรอ?” นามิ
หมับ!
ผมเดินไปใกล้เธอพร้อมเอามือจับที่ผมข้างซ้ายของเธอ... มันไม่ใช่แค่ละอองฝนนี่... แต่นี่มันโดนฝนจังๆ เลยต่างหาก
“นี่ไม่ได้เผลอแล้วล่ะมั้ง” ผม
“เอ่อ...” นามิอึ้งไป ก่อนที่เธอจะเรียกสติกลับมาได้ จึงปัดมือของผมออกจากผมของเธอ
“เอาเถอะน่า ฉันกำลังจะไปอาบน้ำ แล้วดังโงะน่ะ เอาขึ้นมาซะ นั่นมันของเสียเงินนะยะ” นามิพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น เธอก็เดินหายไปพร้อมร่มคันสีแดงทันที
...
เธอยอมโดนน้ำฝนเพื่อไม่ให้ผมเปียก... เธอเป็นผู้หญิงที่... ไม่เหมือนคนอื่นเลยแฮะ...
ผมเดินไปหยิบกล่องดังโงะสิบกล่องตามที่นามิบอก แล้วเอาเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เมื่อเดินไปก็พบอุซป แฟรงกี้ โซโล ช๊อปเปอร์ บรู๊คคุงกำลังอยู่ในห้องพอดี
“อ้าว นายเองหรอลูฟี่!” อุซป
“ถืออะไรมานักหนาน่ะ” โซโล
“ดังโงะน่ะ กินกันมั้ย >O<” ผมพูดพร้อมชูกล่องดังโงะขึ้นเหนือหัว ทุกคนยิ้ม ก่อนจะพยักหน้า
“ว้าววว อร่อยมากเลยคร้าบบ~” บรู๊คคุงที่ชิมดังโงะคำแรกไปก็เคลิบเคลิ้มทันที
“ใช่ๆ อร่อยมากเลยเนอะ” ช๊อปเปอร์
“คุณลุงเขาทำอะไรมากเลยแหละ >___<!” ผม
“เดี๋ยวก็จะกินอาหารเย็นอยู่แล้วนะ” โซโลที่นั่งอยู่กับพื้นพูดขึ้น
“รองท้องไปก่อนไง” อุซป
“นายไม่กินหรอโซโล” ช๊อปเปอร์
“ไม่ล่ะ =____=” โซโล
เมื่อทุกคนกินดังโงะกันจนหมด ก็ทำเอาอิ่มกันไปเลยล่ะ ช๊อปเปอร์บอกว่าตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว ไม่นานก็มีคนมาเคาะประตู เมื่ออุซปเดินไปเปิด ก็พบเป็นพ่อครัวเอาอาหารมาให้เราที่ห้อง พวกเราจึงต่ออาหารเย็นกันอีกอย่างเอร็ดอร่อย ตอนนี้ก็... กินหมดแล้ว! สามทุ่มแล้วล่ะ!
“เดี๋ยวฉันมานะ” ผมพูดพร้อมเปิดประตูออกจากห้อง อยากจะไปดูว่าซันจิทำอะไรให้นามิน่ะ! อยากกินอาหารฝีมือซันจิชะมัดเล้ยยย~
“ซันจิ~~” เมื่อผมเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วเรียกชื่อของซันจิ ก็พบว่าไม่มีใครอยู่... อ้าว ซันจิไปไหนเนี่ย?
“อ้าว ไม่อยู่หรอเนี่ย อ๊ะ!” ผมร้องอย่างประหลาดใจ เพราะเมื่อเดินเข้ามาก็พบเป็นเค้กวางอยู่ที่โต๊ะ มันเป็นเค้กที่ทำได้น่ากินมากๆ เลยนะเนี่ย! ใครทำเอาไว้เนี่ย น่ากินๆๆ! จะกินได้มั้ยน้า~
ไม่มีใครอยู่... มันคงไม่มีเจ้าของ ปล่อยไว้ก็เสียดายของเนอะ >O<!!
ง่ำๆๆๆ...
ผมหยิบเค้กที่แสนน่ากินเข้าปาก แค่คำแรกก็อร่อยสุดๆ แล้ว! ว้าววว เหมือนเค้กที่ซันจิทำเลยแฮะ... หรือรสชาติของเค้กมันจะเหมือนกันหมดนะ? ไม่หรอกมั้ง อร่อยๆๆ >O<!!
“อ่อย~”
ผมร้องออกมาอย่างอิ่มสุดๆ นี่สิที่เขาเรียกว่าอิ่ม เค้กที่แสนอร่อยหมดลงไปในท้องของผมหมดแล้ว! อร่อยจังเลย! ที่จริงจะเหลือเอาไว้ไปแบ่งพวกอุซปด้วยนะเนี่ย ลืมสนิทเลยแฮะ! ก็มันอร่อยนี่เนอะ ไม่แปลกหรอก~
ตึก... ตึก... ตึก
เสียงเดินของใครซักคนเดินมาใกล้ๆ กับห้องนี้ ผมหันไปมองตามต้นเสียงฝีเดียว เมื่อมันดังใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆ ก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
“สวัสดีซันจิ!” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง ซันจิยิ้มอย่างร่าเริงเดินมาพร้อมถุงอะไรซักอย่าง ซันจิเห็นผมก็ยิ้มให้เล็กน้อย แล้วสายตาก็ไล่ๆ ไปจนถึงจานเค้ก ซันจินิ่งไปทันที
“เค้ก...?” ซันจิ
“อร่อยมากเลยล่ะ!” ผมยิ้มกว้าง
“...” ซันจิไม่ตอบอะไร หมอนั่นยืนนิ่งมองหน้าผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ขอโทษที่ไม่ได้เหลือไว้ให้นายกินนะซันจิ >O<!” ผม
“นาย...” ซันจิ
“หืม? ฉันทำไมหรอ?” ผม
“นายกินมันเข้าไปหรอ!!!” ซันจิพูดพร้อมวิ่งตรงมาบีบคอผม
“อ๊ากๆๆๆ! ทำ... อะไรของนยเนี่ย!!” ผมร้องอย่างตกใจ
“นายกินเค้กที่ฉันจะเอาให้คุณนามิงั้นหรอ! นายมันเล๊ววววว!!” ซันจิร้องสุดเสียง
“หา! เค้กของนามิ?” ผม
“เออ!!!” ซันจิ
...
...เค้ก
...ของนามิ...?
“อะ... ฉันไม่ได้ตั้งใจ =O=” ผม
“พูดแค่นั้นมันไม่ทำให้เค้กมันกลับมาฟรอกเฟ้ยยย!!!” ซันจิกระโดดเตะผมปลิวไปติดข้างฝา เหวออ!
“นายยยยยย! รู้หรือป่าว! ว่ากว่าแป้งของเค้กจะอบเสร็จน่ะ มันนานแค่ไหน!! นี่ฉันเดินไปหยิบวิปครีมที่ครัวใหญ่แค่นั้น นายก็กินมันหมดแล้วเรอะ!!!” ซันจิ
“ฉันขอโทษ =O=~” ผม
“ฉันจะทำให้นายอ้วกมันออกมา -___-+” ซันจิ
“เหวอ! อย่านะ ฉันขอโทษ T[]T!!” ผม
“เจ้าบ้าเอ้ย!! กะว่าจะให้คุณนามิตอนเที่ยงคืนด้วยสิ! ตอนนี้ก็สามทุ่มแล้ว! ไม่ทันแน่ๆ!!” ซันจิเงยหน้ามองนาฬิกาแล้วยิ่งคลั่ง
“อีกตั้งนานนี่กว่าจะเที่ยงคืน” ผมพูดพร้อมยิ้ม
“แต่การอบเค้ก มันใช้เวลามากกว่านั้นเว้ย!!” ซันจิ
“จริงหรอ! แล้วจะทำยังไงดี =[]=!!” ผม
“ทำให้นายอ้วกมันออกมาไง” ซันจิ
“อย่าน้า!” ผม
“ฉันพูดเล่นเฟ้ย! ฉันไม่มีทางเอาอ้วกของนายไปให้คุณนามิกินได้หรอก!... แต่จะทำยังไงดี! ฉันไม่อยากจะสายไปแม้นาทีเดียวด้วยสิ! แต่มันไม่ทันแล้ว!!” ซันจิ
“...” ผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไร มันเป็นเค้กที่ซันจิตั้งใจทำให้นามิในวันเกิดงั้นหรอ... แต่ผมดันไปกินมันซะหมดโดยไม่รู้อะไรเลย อะไรเนี่ย! มันจะทำให้นามิเสียใจหรือป่าวนะ!
“ไม่ไหวแน่ๆ... ทำยังไงดี! ซื้อเค้กใหม่ให้คุณนามิดีมั้ยนะ แล้วร้านไหนมันจะเปิดเนี่ย!” ซันจิ
“เดี๋ยวฉันทำเอง...” ผม
“หา?” ซันจิร้องอย่างตกใจ
“เดี๋ยวฉันจะทำเค็กให้นามิใหม่เอง” ผม
“นายจะบ้าหรอลูฟี่!!” ซันจิ
“ฉันไม่ได้บ้า เอาสูตรมาสิ เดี๋ยวฉันจะทำให้ใหม่” ผม
“ทำไปยังไงก็ไม่ทันเที่ยงคืนอยู่แล้ว!” ซันจิ
“ให้มันเกินเที่ยงคืนไปเลยสิ... ยัยนั่นไม่โกรธหรอก...” ผม
“!!” ซันจิ
“ยัยนั่นไม่โกรธหรอก... ขนาดฉันปล่อยให้ยัยนั่นทำเพื่อฉันมาตลอด... ยัยนั่นยังไม่โกรธเลย” ผม
“สูตรอยู่ในหนังสือ นายคงอ่านหนังสืออกนะลูฟี่ -___-” ซันจิ
“อ่านออกสิ” ผมพูดพร้อมผูกผ้ากันเปลื้อนตามที่ซันจิบอก ไม่ยากหรอก แค่ทำเค้กเอง!
“ฉันไม่ไว้ใจนายเลยแฮะ -___-” ซันจิ
“ฉันทำได้น่า มันไม่ยากหรอกเนอะ!” ผมพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“อย่าทำครัวระเบิดก็พอ วัตถุดิบอยู่นี่” ซันจิ
“โอเค้!” ผม
“...จะไม่ให้ฉันช่วยจริงหรอ -___-?” ซันจิ
“ไม่ต้อง อะไรที่ฉันเป็นคนก่อ ก็ต้องทำให้เสร็จ เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายไม่ต้องช่วยหรอก” ผม
“โอเค แต่ฉันขอดูนายไว้นะ ถ้าครัวระเบิดขึ้นมา จะได้ดึงนายหนีทัน -O-” ซันจิ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า >___<!” ผม
เอาล่ะนะ! อันดับแรก แป้ง! ได้เลย แค่เค้กน่ะ มันไม่ยากหรอก ซันจิยังทำได้ ทำไมผมจะทำไม่ได้! สำหรับนามิที่... แทบจะทำทุกอย่างให้ผมยกเว้ยเรื่องอาหารน่ะ อะไรแบบนี้มันต้องตอบแทนอยู่แล้ว... ให้กับผู้หญิงที่ช่วยเหลือผมมาตลอด!
[จบบันทึกพิเศษ ; ลูฟี่]
“ยัยนั่นไม่โกรธหรอก... ขนาดฉันปล่อยให้ยัยนั่นทำเพื่อฉันมาตลอด... ยัยนั่นยังไม่โกรธเลย”
เสียงของลูฟี่พูดขึ้นทำให้ฉันตกใจมากๆ ทุกประโยคที่เขาพูดกับซันจิก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมันทั้งหมด ฉันที่เห็นซันจิทำลับๆ ล่อๆ เดินไปเดินมาแปลกๆ ทำให้ความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองมันพุ่งพล่าน... ฉันจึงตามเขามา แล้วเมื่อเขามาได้ไม่นาน... ก็ได้ยินเรื่องไม่เป็นเรื่องซะแล้วสิ...
“นั่นมันถุงเกลือ ไม่ใช่แป้ง!” เสียงของซันจิโวยวายมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว ลูฟี่ที่ทำอาหารไม่เป็นเลย ยังจะอยากทำเนอะ เป็นผู้ชายที่บ้าบิ่นจริงๆ เลยนะหมอนี่...
ฉันเอื้อมมือไปจับที่ผมข้างซ้ายของตัวเอง ตอนนี้ผมของฉันแต่ชื่นๆ เพราะฉันพึ่งจะสระผมเสร็จ ยังจำได้อยู่เลย... ตอนที่เจ้ากัปตันติ๊งต๊องนั้นเอื้อมมือมาจับผมฉันน่ะ ทั้งๆ ที่คิดว่าหมอนั่นจะไม่สังเกตเรื่องน้ำฝนแล้วเชียวนะ แต่ก็ดันมาสังเกตซะได้ แย่เลยนะ...
ฉันนั่งเอาหลังพิงกับผนังของปราสาท นั่งฟังเพลงลูฟี่กับซันจิเถียงกันไม่หยุด เหมือนลูฟี่จะหยิบเกลือใส่ลงไปในเค้กแล้วล่ะ... เค้กของฉันจะกินได้มั้นเนี่ย ให่หมอนั่นทำให้น่ะ~
จะว่าไป... พรุ่งนี้วันเกิดเราหรอเนี่ย ถ้าไม่ได้ยินจากพวกนี้ก็คงลืมไปแล้วล่ะ เวลาอยู่บนทะเล ไม่รู้วันรู้คืนเลยแฮะ ฮ่าๆ วันเกิดเรา ผ่านเข้ามาเร็วจังนะ แล้ววันเกิดของลูฟี่ก็ผ่านไปไวจริงๆ... ทั้งๆ ที่เหมือนพึ่งฉลองกันไปเมื่อวานแท้ๆ เดี๋ยวฉันก็จะแก่ขึ้นอีกปีแล้วหรอเนี่ย ว้า~
“เอาอุณหถูมิร้อยห้าสิบห้า... ร้อยห้าสิบห้าเฟ้ย! จะเอาสองร้อย นายจะเผาเค้กหรือไง!!” ซันจิโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง
“เลื่อนผิดไปนิดเดียวเองนี่! เนี่ยๆ โอเครึยัง!” ลูฟี่
“โอเคแล้ว ทีนี้... ก็ต้องทำช๊อคโกแลต หยิบผงช๊อคโกแลตออกมา” ซันจิ
“มันอันไหนล่ะ” ลูฟี่
“อันนั้นไง... ที่ข้างๆ กาแฟน่ะ อย่าหยิบกาแฟมาเชียวนะ -___-+” ซันจิ
“ซันจิคุงงง!!~”
เสียงตะโกนที่ดังมาไม่ไกล ทำเอาฉันตกใจ! ซันจิและลูฟี่เองก็ตกใจเช่นเดียวกัน อะไรกัน! เสียงนี่มันคุ้นๆ นะ...
“แย่ล่ะ เจ้าหญิงไวท์เฌอเบศ!” ซันจิ
“ยัยนั่นหรอ มาทำไมล่ะ?” ลูฟี่
“อยู่ไหนน่ะซันจิ! ถึงเวลานอนแล้วนะ!!~” ไวท์เฌอเบศ
แย่แล้วๆๆๆ! เสียงมาใกล้ ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว! จะทำยังไงดีนะ!
“เดี๋ยวฉันไปหาไวท์เฌอเบศก่อนนะ เอาล่ะ ฟังให้ดีนะลูฟี่ พอเค้กอบเสร็จ นายเอาออกมาแล้วแต่งหน้าเค้ก อีกประมาณสี่ชั่วโมง นายนั่งรอไปก็แล้วกันนะ ไปล่ะ!” ซันจิพูดพร้อมถอดผ้ากันเปลื้อน
“ได้เลย! ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว >O<!” ลูฟี่
“โอเค ฝากด้วยแล้วกันนะ!” ซันจิวิ่งออกมาจากห้องครัว
ฉันรับประโดดไปหลบหลังประตูบานใหญ่ทันที ขอให้ไม่เห็น ไม่เห็นๆๆๆ =[]=;;;!!
“ไวท์เฌอเบศจัง ผมอยู่นี่ ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละคร้าบบบ~” แล้วซันจิก็วิ่งออกไป... เฮ้อ ไปซะที เกือบแล้วไงล่ะ!
จะว่าไปฉันหลบเก่งใช้ได้เลยนะเนี่ย -___-;;
เคร้ง!!
เสียงของตกดังขึ้นมาจากในห้องครัว ฉันรีบออกมาจากหลังประตู แล้วแอบดูลูฟี่ทันที เหมือนหมอนั่นจะหยิบถ้วยมาเยอะเกินเลยทำตกนะเนี่ย
“วิธีทำช๊อคโกแลต... ใส่นี่ๆๆ นำเล็กน้อย...” ลูฟี่อ่านนั่งสือเล่มหนาที่วางอยู่ที่โต๊ะ เขาขมวดคิ้วอ่านมันอย่างงงๆ แต่ก็พยายามจะทำตาม... น่ารักชะมัดเลยแฮะ O_o!!
1 ชั่วโมงผ่านไป
“เฮ้อ! เสียไปตั้งเยอะ แต่ในที่สุดก็ได้มาแล้วล่ะ ช๊อคโกแลต!!” ลูฟี่ปาดเหงื่อของตัวเองแล้วยิ้มกว้าง
“อีกสามชั่วโมงเค้กจะเสร็จหรอเนี่ย~ จะทำอะไรรอดีน้า ออกไปเดินเล่นข้างนอกดีรึป่าววว?” ลูฟี่
เหวอ! จะออกมางั้นหรอ! ไม่ได้นะยะ!!
“ไม่ได้ๆ เราต้องตั้งใจทำเค้กให้นามิๆ” ลูฟี่พูดพร้อมส่ายหน้า เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้วนั่งมองก้อนเค้กหมุนไปมาอยู่ในเตา เขาจะไม่ไปไหนจริงๆ หรอ? จะฝืนตัวเกินไปหรือป่าวนะ?
1 ชั่วโมงครึ่งผ่านไป
“ห้าววววว” เสียงของลูฟี่ห้าวออกมาอย่างง่วงๆ แต่เขาก็พยายามที่จะนั่งรอเค้กต่อไป... ขนาดฉันยังง่วงเลยนะเนี่ย ห้าววว...
“อีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งเท่าน้านนน~ ห้าววว~” ลูฟี่พูดพร้อมตบหน้าตัวเองให้ตื่น นี่ก็ห้าทุ่มครึ่งแล้วนะเนี่ย จะไหวรึป่าวนะลูฟี่...
1 ชั่วโมงครึ่งผ่านไป
zzZZ...
ติ๊ง!
หะ.. หา!! ฉันสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ เสียงอะไรน่ะ! อะไร!?
“เค้กได้แล้ว!” ลูฟี่พูดพร้อมกระโดดลงจากเก้าอี้ เขาเผลอหลับหรือป่าวนะ? ฉันเผลอหลับไปแฮะ? ท่าทางเขาไม่เหมือนคนเผลอหลับเลยนะ... เขานั่งรอมาตลอดสี่ชั่วโมงจริงๆ น่ะหรอ!!
“เค้กๆๆ โอ๊ย!!” ลูฟี่ร้องเสียงดังทันที เมื่อเขาเอื้อมมือไปหยิบเค้ก สงสัยคงร้อนมากเลยล่ะมั้ง
ลูฟี่หันไปหยิบถุงมือออกมา แล้วทำการดึงเค้กออกมาจากเตาอบทันที
“ไหงมันไม่เหมือนในรูปเลยนะ” ลูฟี่มองเค้กของตัวเอง แล้วมองเค้กในหนังสือ ก่อนที่เค้าจะหาวเล็กน้อย แล้วค่อยๆ เอาก้อนเค้กออกจากแม่พิมพ์
“สงสัยในหนังสือโกหกมั้ง~” ลูฟี่
แหม จะบอกว่าเค้กของนายถูกต้องงั้นหรอ เหมือนเค้กมันอ่อนแรงยังไงก็ไม่รู้นะ -___-?
“รอให้เย็นอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง... รออีกหรอเนี่ย!... เฮ้อ เอาเถอะ” ลูฟี่พูดพร้อมกลับไปนั่งที่เดิมของเขา เขานั่งนิ่งๆ ไม่ขยับไปไหน และสายตาจดจ่ออยู่กับเค้กเพียงอย่างเดียว สำหรับคนที่อยู่นิ่งไม่ได้อย่างลูฟี่ ถือว่าเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มาก!!
1 ชั่วโมงผ่านไป
“เอาล่ะ หวังว่ามันคงเย็นแล้วน้า~” ลูฟี่พูดพร้อมเดินไปจับๆ ที่เค้กของตัวเอง
“เย็นแล้วๆๆ >___<!! ต่อไปก็... อืม... แต่งหน้าเค้ก... ช๊อคโกแลตนี่น่ะหรอ” ลูฟี่หันไปมองช๊อคโกแลคที่เขาทำก่อนหน้านี้ พอหยิบมันมาก็ทำการเอามันราดไปที่เค้กอย่างไม่คิดอะไรเลย เฮ้ย =[]=!!
“ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลยๆ~” ลูฟี่
“ซันจิบอกให้ทำเค้กเพื่อสุขภาพ... ต้องใส่แครอท... แปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้แฮะ แต่ก็เอาเถอะ =____=” ลูฟี่พูดพร้อมเดินไปทางแครอทที่เขาหั่นไปก่อนหน้านี้แล้ว พอเขาหยิบมา
“เหวอ!!” ลูฟี่ร้องสุดเสียง เท้าเขาดันไปเลื่อนกับน้ำช๊อคโกแลตที่เค้าทำหกเอาไว้ แครอทที่อยู่ในมือของเขาจึงหล่นระเนระนาดเต็มไปหมด!!
“เหวอ! แย่แล้ว แครอทตกหมดเลย!!” ลูฟี่ร้องอย่างตกใจ เขารวบๆ เอาแครอทพวกนั้นเขาไปใส่จานใหม่ เอามองแครอทในจาน แล้วมองไปทางเค้กของเขาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง แล้วจู่ๆ... เขาก็เอาแครอทวางไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็น แล้วหยิบแครอทหัวใหม่ออกมา!!
แครอทที่เขาหั่นตอนแรกได้รับการช่วยเหลือจากซันจิเล็กน้อย เขาไม่ได้ทำมันเองทั้งหมด แปลว่าเขาจะหั่นมันใหม่อย่างนั้นหรอ! เขาจะใช้มีดหรอ! ไม่ได้นะ ถ้าพลาดบาดมือขึ้นมาล่ะ...
“โอ๊ย!”
“ละ...!” ฉันเกือบจะเผลอเรียกชื่อของลูฟี่ออกไปแล้ว แต่ฉันก็ปิดปากของตัวเองไว้ทัน ลูฟี่ที่ได้ยินแว่วๆ หันหน้ามองมาทางที่ฉันยืนอยู่ แต่ฉันกระโดดหลบไปหลังประตูอีกครั้งทันที หวังว่าเขาคงไม่เห็นนะ!!
“หูฝาดมั้ง =___=” ลูฟี่หันมองมาที่นิ้วของตัวเองซึ่งตอนนี้เลือดมันไหลออกมาน้อยๆ เขามองบมันนิ่ง ก่อนจะหันไปหั่นแครอทต่อ
“อา... เจ็บชะมัด!” ลูฟี่ร้องขึ้นมาอีกครั้ง อะไรกัน! ทำไมหมอนี่ทำแค่นี้ไม่ได้นะ ก็แค่หั่นแครอทเอง!
“แสบชะมัดเลยแฮะ... =____=” ลูฟี่พูดพร้อมสะบัดมือของตัวเอง ตอนที่เขาสะบัดฉันเผลอเหลือบไปเห็นเลือดที่ไหลออกมามากกว่าเดิมซะอีก อะไรกันเนี่ย... ทำไมเขาถึง... ทำขนาดนี้!
ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้ลูฟี่โง่โดนมีดบาดอีกแล้ว!
ฉันยันตัวลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องครัว แล้วบอกเขาว่า พอได้แล้ว แค่ฉันเห็นนายพยายามขนาดนี้ฉันก็ดีใจแล้ว พอซะที ฉันพอแล้ว... แต่ฉันกลับต้องชะงักกับคำพูดของเขา
“แผลเล็กๆ น่า อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว อีกนิดเดียวก็จะได้เห็นยัยนั่นยิ้มแล้ว” ลูฟี่พูดมากับตัวเอง แล้วทำการหั่นแครอทต่อ... ยัยนั่นที่เขาหมายถึง... คือฉันหรอ?
ฮะ... นี่ฉัน... ฉันดูถูกเขามากไปหรือป่าวนะ ทั้งๆ ที่พยายามขนาดนั้น แต่ฉันยังจะเข้าไปช่วยเขา ฉันประเมินค่าตัวเขาผิดไป มากเลยนะเนี่ย ฉันนี่มัน... ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆ ขอโทษนะลูฟี่... แล้วก็... ขอบคุณ...
“เสร็จแล้ว!!” เสียงของลูฟี่ร้องอย่างดีใจ เมื่อฉันได้ยินอย่างนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ ฉันออกตัวเดินไม่ยืนรออยู่ที่หน้าห้องครัวอีกแล้วล่ะ
ระหว่างที่ฉันกำลังเดินๆ อยู่นั้น ตอนนี้ก็... ตีห้าแล้วล่ะ ฉันยังไม่ได้นอนเลยนะเนี่ย! ตีห้า! ห้าววว... ก็ว่าทำไมมันง่วงจัง มันดึกขนาดนี้แล้วนี่เนอะ... ลูฟี่นี่ทำเค้กทีนี่นานจริงๆ เลยนะ...
ฉันจะ... ไม่นอนเลยดีมั้ยเนี่ย ฉันอยากกินเค้กที่ลูฟี่ทำจังเลย ถึงหน้าตาของมันจะดูแย่สุดๆ ก็เถอะ ฮะๆ
ฉันค่อยๆ เดินขึ้นบันไดของปราสาทเพื่อขึ้นไปที่ห้องนอน แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นบันไดขั้นที่สี่เลย เสียงของคนที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังซะแล้ว...
“นามิ!!” เสียงของลูฟี่ดังขึ้นมาจากข้างหลัง ฉันนิ่งไป ก่อนจะค่อยๆ หันหลังไปมองเขา
“อ้าว ลูฟี่?” ฉัน
“ทะ... ทำไมเธอยังไม่นอนเนี่ย!” ลูฟี่ร้องอย่างตกใจ ในมือของเขามีเค้กหน้าตาประหลาดๆ อยู่ หน้าตาของเขาดูตกใจมาก ที่เห็นฉันตรงนี้
“ฉันออกมาเดินเล่นนิดหน่อยน่ะ... มันนอนไม่หลับ” ฉันพูดพร้อมอมยิ้ม... ทำเป็นไม่รู้ดีกว่าเนอะ
“อะ...เอ่อ...” ลูฟี่ก้มลงมองเค้กตัวเอง แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ ฉันนิ่งไปก่อนจะยิ้มบางๆ ออกมาอีกครั้ง
“เค้กนั้น... ของใครหรอ?” ฉันแกล้งถามลูฟี่ไป เขาตะใจเล็กน้อยก่อนจะหันซ้ายหันขวาอย่าร้อนรน
“ขะ... ของ...” ลูฟี่
“น่ากินดีนะ” ฉันพูดพร้อมเดินไปใกล้ๆ เขา ลูฟี่นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาบ้าง
“ฉันนี่บ้าชะมัดเลย!” ลูฟี่พูดพร้อมหัวเราะ
“หืม? ยังไง?” ฉันถามอย่างงงๆ อะไรกัน? อยู่ๆ ก็ด่าตัวเอง?
“ฉัน... ฉันทำมันมาให้เธอ จริงๆ แล้วซันจิต้องทำ แต่ฉันไปกินเค้กของเธอจนหมดไม่เหลือเลย แต่ฉันก็ทำมาแทนแล้วนะ!” ลูฟี่พูดอย่างรวดเร็ว ฉันนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะผ่อนยิ้มออกมา
“หรอ... นายทำเองหรอเนี่ย?” ฉัน
“ใช่ ฉันทำเอง! ฉันทำมานานแล้วด้วย!” ลูฟี่
“หรอ... เหนื่อยมากเลยสินะ” ฉัน
“ก็... ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก...” ลูฟี่
“หรอ... ลูฟี่...” ฉันเรียกชื่อเขา ลูฟี่หันหน้ามามองหน้าฉันอย่างต้องการจะถามว่า มีอะไรหรอ?
“สิ่งที่ฉันทำให้นายไปน่ะ ฉันอยากทำ ไม่ใช่เพื่อการเสียสละ แต่มันเป็นความต้องการของฉัน...” ฉันพูดไปพร้อมยิ้มไป ลูฟี่นิ่งไปในทันที เขาเงียบ ไม่พูดอะไร เอาแต่ฟังฉันท่าเดียว
“เพราะงั้นฉันเลยไม่โกรธนาย แล้วเรื่องเค้กที่นายกินเข้าไป... ฉันไม่โกรธหรอก เพราะนายก็ทำมาทดแทนให้แล้ว...” ฉัน
“ฉันจะทำตามความต้องการของนายบอกนะลูฟี่ เพราะฉันเองก็ทำตามความต้องการของตัวเองมาตลอด นายบอกว่านายอยากเห็นรอยยิ้มของฉันหรอ... สำหรับเค้กนี้... ขอบคุณมาก... ขอบคุณสำหรับเวลาที่นายเสียไปให้มันตั้งมากมาย” ฉัน
“นามิ...” ลูฟี่เรียกชื่อของฉันแผ่วเบา ฉันยิ้มกว้างมองหน้าเขา
“ของคุณนะลูฟี่... เค็กของนายต้องอร่อยมากแน่ๆ” ฉันพูดพร้อมโผเข้ากอดลูฟี่ ซึ่งมันเป็นเวลาเดียวกันกับที่แสงของดวงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาตรงกระจกของปราสาท ทำให้รอบกายของเราทั้งสองคนส่องประกายอย่างสวยงาม ความรู้สึกที่อยากกอดเขาขนาดนี้ มันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนไหนนะ... จะแคร์ทำไมล่ะเนอะ ขอแค่ได้กอดเขาแบบนี้... ฉันก็ดีใจมากมายอยู่แล้ว
“นามิ... ชิมเค้กที่ฉันทำมาให้สิ...” ลูฟี่พูดพร้อมอมยิ้ม ฉันถอนกอดจากเขา ลูฟี่ชูส้อมขึ้นมาเหนือหัว ฉันอมยิ้ม แล้วเอื้อมมือจะไปหยิบส้อมจากเขา แต่เขากลับเบียดตัวหลบไป
“อะไรล่ะ? ก็ให้ฉันชิมไง?” ฉันถามอย่างงงๆ
“เดี๋ยวฉันช่วยเธอบ้างนะ... ตามความต้องการของฉัน” ลูฟี่พูดพร้อมเอาส้มจิ้มลงไปที่เค้ก แล้วเอาเนื้อเค้กมาจ่อที่ปากของฉัน ฉันนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้กับลูฟี่ แล้วอ้าปากงับเค้กของเขา... รสหวานสัมผัสที่ลิ้นของฉัน แล้วรสเค็มเล็กๆ ของเกลือที่เขาเผลอใส่ลงไปในเค้กไม่ทำให้รสชาติของเค้กแย่ลงเลย
มันไม่ใช่ไม่อร่อยนะ แต่มันอร่อยมากเลยต่างหาก รสชาติของมันเต็มไปด้วยความอดทน พยายาม และ... ความต้องการ... ฉันก็ต้องการ
“เป็นไงบ้างล่ะ?” ลูฟี่
“เป็นเค้กที่... อร่อยที่สุดเลยล่ะลูฟี่...” ฉัน
ความคิดเห็น