คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [ตอนที่16] :: เจ้าชายกบ แบล็คเวลล์ ผู้ซึ่งเป็นเจ้าชายแห่ง Noctis Diamond
ตอนที่16
เจ้าชายกบ แบล็คเวลล์ ผู้ซึ่งเป็นเจ้าชายแห่ง Noctis Diamond
หลังจากที่ฉันกลับมาหาพวกลูฟี่อีกครั้ง พวกเราก็ยังยินดีกันไม่หาย ฉันที่กำลังยืนกอดกับทุกคนกลมดิ๊กอยู่นั้น ต้องชะงักเมื่อเห็นรีเทลยืนอยู่ไม่ไกล...
“นามิ” รีเทลเดินมาหาฉันแล้วลูบแขนของตัวเองเบาๆ
ฉันค่อยๆ ถอนกอดจากทุกคน แล้วมองหน้ารีเทลอย่างจริงจัง
“คือ... เรื่องที่ฉันทำน่ะ... ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ” รีเทลพูดพร้อมมองหน้าฉัน
ฉันนิ่งไปเล็กน้อย ฉันเม้มปากแน่น ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมา
“เธอเล่าความจริงให้ลูฟี่ฟังใช่หรือป่าวล่ะ” ฉัน
“...ก็... อื้ม” รีเทล
“ให้เมื่อเธอพูดความจริง ฉันก็ไม่โกรธเธอหรอก... ฉันอภัยให้” ฉันพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างขึ้น รีเทลที่ตอนแรกไม่มองตาฉัน หันหน้ามามองฉันอย่างดีใจ เธอฉีกยิ้มกว้างก่อนจะโผเข้ากอดฉันเต็มแรง.. อะ... =[]=!!
“ฉันดีใจที่เธอหายโกรธนะ จะไม่ทำอีกแล้ว~” รีเทล
“อะ... เอ่อ...” ฉันพยายามจะดันตัวรีเทลออก... เราไม่ได้สนิทกันขนาดจะมากอดกันนะยะ ฉันยังเคืองเธออยู่ =[]=!!
“คืนดีกันก็ดีแล้ว~” ลูฟี่เดินมาพร้อมฉีกยิ้ม
“อ้าว สองคนนี้ทะเลกันงั้นหรอ” ลุงซามะมองพวกเราอย่างงงๆ แหม ไม่รู้พฤติกรรมลูกสาวของตัวเองเลยสินะ =____=
“คืนดีกันก็ดีแล้วล่ะครับ ^^!” ซันจิ
“แล้วเราจะเอายังไงต่อล่ะ หม้อทองคำก็ไม่ได้แบบนี้” ฉันพูดพร้อมเบ้ปาก
“ก็คงต้องออกเรือต่อ เรามาส่งรีเทลแล้วนี่ เดี๋ยวเราก็จะไปแล้ว” ลูฟี่
“จริงสินะ” ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน
เราทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้วนี่หน่า เรามาส่งรีเทลมาหาพ่อแล้ว ก็ถึงเวลาที่เราจะออกเดินทางต่อแล้ว
“แต่เราคงไปตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ... เสบียงไม่มีเลย =___=” ซันจิพูดพร้อมมองไปทางลุงซามะ
“นั่นสิ ตกลงใครเป็นคนเอาเสบียงของเราไปกันเนี่ย!!” แฟรงกี้พูดพร้อมวิ่งไปมา
“ไม่รู้แฮะ แต่มันหายไปอย่างไร้ล่องลอยเลย” ซันจิ
“จริงสิ พูดแล้วก็... หิวจาง~” ลูฟี่เอามือกุมท้องตัวเอง
“คงต้องตกปลาแล้วล่ะมั้ง... ลุงมีอาหารมั้ยครับ” ซันจิ
“หา? ลุงหรอ มีสิ” ลุงซามะพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“จริงหรอลุง *O*!!” ลูฟี่
“อื้ม~ มื้อเด็ดเลยล่ะ” ลุงซามะ
“อะไรหรอลุง มีเนื้อรึป่าว *[]*!!” ลูฟี่วิ่งไปตรงหน้าของลุงซามะ
“เนื้อหรอ? ไม่มีของแบบนั้นหรอก ลุงก็ดี ซุปโคลเวอร์ น้ำซุปกลั่นมาจากใบโคลเวอร์ล่ะ~” ลุงซามะ
“หา? โคลเวอร์มันกินได้ด้วยหรอครับ =[]=” ช๊อปเปอร์
“กินได้สิ โดยเฉพาะน้ำของมัน อร่อยมากๆ เลยนะ... นี่ไง ลุงเอาติดตัวมาด้วย” ลุงซามะพูดพร้อมหันหลังไปเปิดกระเป๋าสะพายที่ติดมาด้วย ก่อนจะหยิบเอากระติกน้ำเล็กๆ ขึ้นมาแล้วยื่นให้กับช๊อปเปอร์ ช๊อปเปอร์นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะรับมันมาแล้วเปิดดื่ม
อึก... อึก... อึก...
พวกเราทุกคนจับจ้องไปทางช๊อปเปอร์ที่ดื่มน้ำโคลเวอร์อย่างสนใจ
พรวด!!!
“=[]=!!!” พวกเราทุกคนถึงกับเหวอ ที่จู่ๆ ช๊อปเปอร์ก็พ่นน้ำโคลเวอร์สีเขียวอำมหิตออกมาจากปาก
“แค่กๆๆๆ!” ช๊อปเปอร์
“อะไรกัน เสียดายของนะเนี่ย =[]=!” ลุงซามะมองอย่างทึ่งๆ อะไรกัน... มันไม่อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ =__=?
“ไม่อร่อยเลยหรอ” ฉันหันไปถามกับช๊อปเปอร์ที่ยืนน้ำตาซึมอยู่
“ขมมาก...” ช๊อปเปอร์
“ไหนๆๆๆ” จู่ๆ ลูฟี่ก็แทรกตัวเข้ามาแย่งกระติกน้ำของลุงซามะมา ลูฟี่นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ รินมันลงที่ฝาแล้วกอกใส่ปาก
“...” พวกเราจับจ้องที่ลูฟี่
“...” ลูฟี่ที่กลืนคำแรกลงไปแล้วนิ่งเงียบไม่พูดจา... อะไร! อย่าบอกนะว่าช็อคกับรสชาติของมันน่ะ =[]=!!
“อร่อยดี” ลูฟี่พูดเสียงนิ่ง
“หา?” ทุกคนร้องออกมาเป็นเสียงเดียว อร่อยหรอ?
ลูฟี่รินน้ำลงไปที่ฝาแล้วดื่มอีก แล้วตะโกนร้องออกมาว่าอร่อยมากๆ!
“อร่อยจริงๆ หรอลูฟี่ ไหน ฉันขอกินบ้าง!” อุซปวิ่งไปหาลูฟี่ ลูฟี่รินน้ำโคลเวอร์ไว้ที่ฝาแล้วยื่นมาให้อุซป
อึก... อึก... อึก
อุซปกลืนน้ำนั้นลงคอไป ไม่มีปฏิกิริยา? อร่อยงั้นหรอ?
พรวด!!!
จ๊าก! พวกเราที่ยืนมองอุซปอยาใกล้ๆ แทบจะกระโดดหลบวิถีน้ำโคลเวอร์ที่พุ่งมาจากปากของอุซปไม่ทัน... อะไรเนี่ย ถ้าจะคิดว่ามันไม่อร่อย ก็ช่วยทำให้มันเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ยยะ =[]=^^^
“ไม่เห็นอร่อยเลยลูฟี่!!!” อุซปพูดพร้อมยื่นฝาของกระติกน้ำเล็กๆ คืนให้กับลูฟี่
“อะไร อร่อยจะตาย -O-” ลูฟี่พูดพร้อมซดน้ำนั้นอีกครั้ง
“ฉันต้องการอาหารนะ...” อุซปพูดด้วยเสียงสลด
“คงต้องกินเนื้อของจ้าวทะเลแล้วล่ะ” ซันจิพูดพร้อมหันไปมองที่ทะเล ซึ่งไม่ไกลเท่าไหร่ มีจ้าวทะเลหลายตัวว่ายวนเวียนเต็มไปหมด
“เนื้องั้นหรอ *O*!” ลูฟี่หันหน้ามา ทำตาเป็นประกายทันที
“ก็ใช่น่ะสิ” ซันจิพูดพร้อมอมยิ้ม
“ลุงกินด้วยกันมั้ย” ซันจิหันไปถามลุงซามะ ลุงซามะเงียบไปแล้วพยักหน้าช้าๆ
“ในที่สุดฉันก็จะได้กินเนื้อแล้วหรอเนี่ย หลังจากไม่ได้กินมาตั้งห้าปี T__T!!” ลุงซามะ
“อะไรกัน ไม่เคยตกปลาเลยเร๊อะ ลุงน่ะ =[]=!!” อุซปร้องถามอย่างตกใจ ลุงซามะทำท่าเช็ดน้ำตาแล้วหันมาพยักหน้าให้กับอุซป
“งั้นเราแยกเป็นสองฝ่ายแล้วกัน หนึ่งฝ่ายไปจับจ้าวทะเล อีกฝ่ายตกปลา” ซันจิพูดขึ้น พวกเรามองหน้ากันอย่างแบ่งพักพวก =___=+
“ส่วนเลดี้ทั้งหลายไม่ต้องก็ได้คร้าบ นั่งรอเถอะ งานแบบนี้มันอันติรายเกินไป~” ซันจิวิ่งมาทำตาเป็นหัวใจให้กับฉัน รีเทล และโรบิน
“ขะ... ขอบคุณคะซันจิคุง” รีเทล
“ไม่มีปัญหาเสมอคร้าบ ♥” ซันจิ
พวกเราที่นั่งอยู่ที่ชายหาดที่เดิม โดยมีลูฟี่ อุซป ช๊อปเปอร์ บรู๊คคุง ลุงซามะ กำลังยืนตกปลากันอยู่ ส่วนคนที่เหลือก็ไปจับจ้าวทะเลด้วยเรือลำเล็กกัน ฉันที่นั่งอยู่ริมสุดโดยมีโรบินนั่งคั่นกลางระหว่างฉันกับรีเทลเอาไว้ หึๆ อย่าใกล้กันจะดีกว่า =__=;;
“ได้ปลาแล้วๆๆๆ!” อุซปร้องออกมาอย่างดัง ทุกคนต้องหันไปให้ความสนใจ อุซปค่อยๆ ดึงปลาขึ้นมาจากน้ำ... เอ๊ะ นั่นมันปลาอะไรน่ะ
“ปลาอะไรเนี่ย ไม่เคยเห็นเลย~” ลูฟี่มองปลาตัวสีฟ้าสว่างสดใส ตาแป๋วอยู่
“นามิ นี่มันปลาอะไรน่ะ รู้รึป่าว!~” ลูฟี่ตะโกนเรียกฉัน ฉันที่มองปลาตัวนั้นอยู่แล้ว ได้แต่ส่ายหน้า
“รอให้ซันจิคุงมา ค่อยถามก็ได้” ฉัน
“นั่นสินะ งั้นก็เอาใส่ถังไว้ก่อนๆ” อุซปเอาปลาตัวสีฟ้าสว่างแสนสวยไว้ในถังที่มีน้ำทะเลบรรจุอยู่เล็กน้อย แล้วพวกนั้นก็หันหน้าไปตกปลากันต่อ
ซ่า!
เสียงของน้ำทะเลที่ดังอยู่ไกลๆ เมื่อมองไปแล้ว ก็เห็นเป็นโซโลใช้ดาบผ่าเข้าที่ตัวของจ้าวทะเล จนนอนนิ่งอยู่เหนือผิวน้ำ... เราจะได้กินตัวนั้นสินะ =__=
“คุณนามิ~ รีเทลจัง~ โรบินจัง~ ผมได้อาหารเช้ามาแล้วคร้าบบบ!!~ ♥” ซันจิที่แบกส่วนหัวของจ้าวทะเลวิ่งมาแต่ไกล ฉันส่งยิ้มให้กับซันจิ ซันจิเองก็ส่งยิ้มให้กับพวกฉันเหมือนกัน
ไม่รู้สิ... รู้สึกไม่หิวเลยแฮะ... คงเพราะกินข้าวเจ้าไปกับพวกราชันย์แล้วล่ะมั้ง =___=
“ตกปลากันไปถึงไหนแล้วล่ะ” ซันจิพูดพร้อมเดินไปดูในถังที่มีปลาบรรจุอยู่เต็มไปหมด
“ได้เยอะเลยๆ~” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมฉีกยิ้ม
“โห ดีเลย” ซันจิ
“เออใช่ ซันจิ นี่มันปลาอะไรอะ หน้าตาพิลึก ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” ลูฟี่พูดพร้อมล้วงมือลงไปในถังที่มีปลาเต็มไปหมด แล้วดึงปลาตัวสีฟ้าสว่างนั่นออกมา โห =__=
“เนี่ยๆ” ลูฟี่ชูปลาตัวนั้นขึ้น ซันจิอึ้งไปทันที
“นี่มัน... โคลบราวน์บลู ซันเทิลน์ หนิ!!” ซันจิตะโกนขึ้นมา
“อะไรนะ =__=” ลูฟี่/อุซป
“ปลาในเขตของเซาท์บลูน่ะสิ หายากนะเนี่ย!” ซันจิพูดพร้อมดึงปลาตัวนั้นเข้ามาดูใกล้ๆ
“หรอ (‘ ‘)” อุซป
“ใช่น่ะสิ! เนื้อมันจะอร่อยขนาดไหนกันนะ มีคนบอกว่ามันรสชาติอร่อยมากเลยล่ะ ไม่อยากจะเชื้อว่าจะมาเจอกันที่นี่ O_O!!” ซันจิ
“เนื้ออร่อยหรอ กินๆ~” ลูฟี่พูดพร้อมวิ่งไปมา
“จับมาได้แค่ตัวเดียวเองหรอ” ซันจิ
“อ่า” อุซป
“งั้น... งั้นก็ปรุงอาหารกันเลยเถอะ” ซันจิพูดพร้อมฉีกยิ้ม และทุกๆ คนก็ตะโกนร้องอย่างดีใจที่ได้กินข้าวเช้า ส่วนฉันก็... อิ่ม -___-
งัมๆๆๆๆ!
ฉันนั่งมองลูฟี่กัดเนื้อของจ้าวทะเลกินอย่างเอร็ดอร่อยก็อดหัวเราะไม่ได้ ตระกะชะมัด ฮ่าๆ
“คุณนามิไม่ทานหรอครับ?” ซันจิคุงหันมาถามฉัน ฉันฉีกยิ้มน้อยๆ แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
“ทำไมไม่กินล่ะนามิ” ลูฟี่หันมาถามฉัน
“อ๋อ ฉันกินแล้วน่ะ” ฉันพูดพร้อมฉีกยิ้ม
“ไปกินที่ไหนเนี่ยเธอน่ะ -__-” ลูฟี่พร้อมพร้อมเอาเนื้อยัดเข้าปาก
“กินกับพวกราชันย์น่ะสิ” ฉัน
“กับเจ้าราชันย์นั่นน่ะหรอครับ -___-” ซันจิทำหน้าตาหงุดหงิดขึ้นมาทันที เมื่อพูดถึงราชันย์
“อื้ม” ฉันพูดพร้อมยิ้มให้กับซันจิ
“คุณนามิลองทานปลาตัวนี้สิครับ โคลบราวน์บลู ซันเทิลน์” ซันจิคุงพูดพร้อมยื่นปลามาตรงหน้าฉัน
“อะไรกัน แบ่งกันกินสิ มีอยู่ตัวเดียวนะ =[]=!!” อุซปโวยวายออกมาทันที ฉันฉีกยิ้มแล้วดึงปลาออกมาเป็นชิ้นๆ เท่าๆ กันแล้วแจกให้กับทุกคน
“ปลาโคลบราวน์บลู ซันเทิลน์ มันจะอร่อยอย่างที่เขาพูดกันมั้ยหนอ” ซันจิมองเนื้อปลาด้วยตาเป็นประกาย
“พูดอยู่ทำไม กินเลยสิ~” ลูฟี่
อ้าม~
พวกเราทุกคนเอาเนื้อปลาโคลบราวน์บลู ซันเทิลน์เข้าปาก แค่เพียงลิ้นสัมผัสกับเนื้อปลาเท่านั้นแหละ ความนุ่มของเนื้อปลาก็เข้ามาทันที เมื่อกัดไปแล้วความหวานของเนื้อปลาก็ออกมาทันที แล้วก็ค่อยๆ เปลี่ยนรสชาติเป็นเปรี้ยว แล้วก็เปลี่ยนเป็นเค็ม... อะไรกันเนี่ย เป็นปลาที่มีสามรสในตัวเดียวงั้นหรอ!
“อร่อยชะมัด >O<!!!” ลูฟี่ที่กลืนเนื้อปลาไปแล้วตะโกนขึ้น แต่ละคนที่กำลังเคี้ยวกันอยู่ก็พยักหน้าเห็นด้วย ใช่... มันอร่อยมากๆ เลยล่ะ >__<!!
“อร่อยสมชื่อจริงๆ~” ซันจิ
“นั่นสิคะ อร่อยมากๆ เลย” รีเทล
ฉันนั่งมองทุกคนกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ไอเราที่อิ่มแล้ว ก็รู้สึกอยากอาเจียนแทน -__-
“อิ่มแล้ววว!!!~” ลูฟี่ที่ท้องเต็มไปด้วยเนื้อนอนราบลงกับพื้นแล้วเอามือลูบท้อง
“อร่อยจริงๆ” อุซปเองก็ลูบท้องของตัวเองเหมือนกัน
“พ่อหนุ่มนี่ ทำอาหารอร่อยมากเลยนะ” ลุงซามะพูดพร้อมหันไปยิ้มให้กับซันจิ
“ขอบคุณครับ ^^” ซันจิเอามือลูบที่หัวแก้เขิน
เมื่อเราทำความสะอาดทุกอย่างเสร็จหมด... ก็ถึงเวลาที่จะเดินทางต่อ
“พวกเราต้องไปกันแล้วล่ะนะ” ลูฟี่พูดพร้อมหันไปหาลุงซามะและรีเทล
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” รีเทลฉีกยิ้มให้กับลูฟี่
“ไม่เป็นไรน่า” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้างให้กับรีเทล
“อีกนานมั้ยจะเจอเกาะใหม่น่ะ” ช๊อปเปอร์หันไปถามลุงซามะ
“ก็... จะว่าไกลก็ไกลนะ” ลุงซามะ
“เดินทางซักสองสามวันก็เจอเกาะใหม่แล้วล่ะค่ะ” รีเทลพูดพร้อมยิ้มให้อุซป
“โอเค งั้นเราต้องตุนอาหารซะแล้วสิ เมื่อไปเจอเกาะใหม่แล้วค่อยซื้ออาหารเอาแล้วกัน” ซันจิ
“โอเคๆ~” ช๊อปเปอร์
“งั้น... เราก็ไปกันเถอะ” ลูฟี่
“เดี๋ยวพวกเราไปส่งที่เรือนะ...” ลุงซามะพูดขึ้น ลูฟี่หันไปหาลุงซามะแล้วฉีกยิ้มกว้าง
“อื้ม!” ลูฟี่
“งั้นเราก็ไปกันเถอะ เนื้อของจ้าวทะเลยังมีเหลืออยู่ คงอยู่ได้อีกสองสามวันนั้นแหละ” ซันจิ
“โอเค งั้นเราไปกันเลย!~” ลูฟี่
เราที่กำลังเดินกลับเรือกัน คุยกันต่างๆ นาๆ พวกเราเดินผ่านจุดที่เคยมีหม้อทองคำอยู่ แค่เห็นก็เศร้าใจแล้วอะ T__T!!
“นั่นมันอะไรน่ะ” ลูฟี่ที่เดินนำหน้าสุดชะงัก พวกเราทุกคนชะงักตามแล้วมองตามสายตาของลูฟี่ไป
“อะ... อะ...” แต่ละคนช็อคกับภาพที่เห็น อะ... อะไรเนี่ย =[]=!!
ภาพที่เราเห็น... คือกบสีน้ำเงินมีจุดสีดำๆ อยู่ข้างหลัง ตัวใหญ่กว่าตัวของพวกเราซะอีก... อ๊ากก =[]=!!!
“กบ?” โซโล
“ทำไมถึงมีสัตว์อยู่ที่เกาะนี้ได้ล่ะเนี่ย” ซันจิพูดพร้อมดึงบุหรี่ขึ้นมาสูบ
“กบยักษ์ *[]*~” ลูฟี่ตาเป็นประกายอีกครั้ง
“อ๊บ อ๊บ” ก้องตัวนั้นร้องขึ้น แล้วหันหน้ามามองทางเรา
“มันพูดว่าอะไรอะ ช๊อปเปอร์ *O*!!” ลูฟี่วิ่งไปถามช๊อปเปอร์ที่ยินอึ้งอยู่
“มะ... มันบอกว่า... อาหาร...” ช๊อปเปอร์
“หา! ไหนๆ อาหารๆ” ลูฟี่พูดพร้อมหันซ้ายหันขวา
“มันหมายถึงเราเป็นอาหาร =[]=!!” ช๊อปเปอร์
“อ้าว... เราเองหรอกหรอ นึกว่าเจออาหารซะอีก แย่ๆ จริงๆ~” ลูฟี่ทำหน้าผิดหวัง
ระ... เราเป็นอาหารอย่างนั้นหรอ!! ไหงมากินมนุษย์ล่ะ ไปกินแมลงโน่นไป๊ =[]=;;;
“อาจจะเป็นเจ้านี่ก็ได้นะ ที่กินเสบียงบนเรือของเราหมดน่ะ...” ซันจิ
“เจ้านี่แน่ๆ” แฟรงกี้
“อ๊บๆ!”
จู่ๆ เจ้ากบยักษ์ก็กระโดดสูงกว่าตัวเราไปมาก แล้วก็ถ่มตัวลงมาหาเรา... ถ่มลงมาหาเรา?
ปึง!!!
“ว้ายยยย!!” ฉันร้องเสียงหลง กระโดดหลบแทบไม่ทัน อะไรกันยะ จะทับพวกเรางั้นเรอะ =[]=!!
“อะไรกันเนี่ย เจ้านี่!” ลูฟี่หันไปหาเจ้ากบตัวนั้น
“อ๊บๆ”
“มันบอกว่า เราคืออาหาร T__T!!” ช๊อปเปอร์
“อะไรกัน เราไม่ใช่อาหารของแกนะ =___=” ลูฟี่
“ก็มันพูดอย่างนั้นนี่ T___T!!” ช๊อปเปอร์
“อ๊บๆ”
ปึง!!!
เอาอีกแล้ว มันกระโดดมาหาพวกเราอีกแล้ว!! หลบแทบไม่ทันแหนะ!
แผลบ!!
จู่ๆ เจ้ากบยักษ์ก็ตวัดลิ้นออกมาแล้วพันรอบตัวของรีเทลแล้วดึงเธอไปทันที!
“กรี๊ดดดด!!!” รีเทลร้องอย่างตกใจ
“รีเทล!!” ลุงซามะร้องเสียงหลง
“เจ้ากบบ้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” ลูฟี่วิ่งตรงไปเตรียมซัดหมัดเข้าใส่กับเจ้ากบตัวนั้น
เจ้ากบตัวนั้นที่ตวัดลิ้นเอาตัวของรีเทลไปแล้ว แต่รีเทลที่ไหลตัวทัน เธอรีบคว้าที่ริมฝีปากของเจ้ากบยักษ์ตัวนั้นไว้ก่อนที่ตัวของเธอจะไปอยู่ที่ท้องของมัน
“กรี๊ดๆๆๆ!!!” รีเทลร้องโหยหวน ลูฟี่วิ่งตรงไปแล้วซัดเข้าที่หน้าของกบตัวนั้นอย่างแรงทันที
ผัวะ!!!
เจ้ากบตัวนั้นปลิวไปพร้อมๆ กับรีเทล อะไรเนี่ย ทำไมมันถึงไม่ปล่อยรีเทลอีก!!
พวกเรารีบวิ่งไปดูเจ้ากับตัวนั้นทันที เมื่อเดินไปถึง ก็เห็นสภาพที่รีเทลนอนอยู่บนตัวของเจ้ากบยักษ์ตัวนั้น โดย... ปาก... ปากของรีเทลและกบตัวนั้นบรรจบกันอยู่ กรี๊ดดดด =[]=!!!
“=[]=...” พวกเราช๊อคค้างกับสภาพที่ได้เห็น รีเทลรีบยันตัวลุกขึ้นแล้วเช็ดริมฝีปากของตัวเองไปมาทันที
“ฮึก...” รีเทลน้ำตาเริ่มซึม สายตามองไปที่กบตัวนั้นที่นอนนิ่งอยู่...
วิ้ง~
แล้วจู่ๆ ที่ตัวของเจ้ากบตัวนั้นก็มีแสงสว่างเกิดขึ้น พวกเราทุกคนที่ตกตะลึงอยู่แล้ว ตกตะลึงเกิดมากกว่าเดิม เมื่ออยู่ๆ เจ้ากบยักษ์หน้าตาน่าเกลียด กลับกลายเป็นผู้ชายนอนอยู่กับพื้น ใบหน้ารูปงาม... อ๊ากกกกก =[]=!!
“คะ... คน...” แฟรงกี้มองอย่างอึ้งๆ
“คนจริงๆ นั่นแหละ” โซโลมองไปที่หน้าของชายคนนั้น
“ตายรึป่าวเนี่ย~” ลูฟี่นั่งยองๆ มองหน้าชายคนนั้น ฉันหันไปมองทางรีเทล ที่ยืนจับปากของตัวเองอยู่ หน้าตาอึ้งเอามากๆ
“อึก...” ชายคนนั้นขยับตัวเล็กๆ แล้วค่อยๆ ยันตัวลุกนั่ง
“เหวอ!” ลูฟี่กับโซโลที่อยู่ใกล้ๆ เหวอกันไปทันที ทั้งคู่รีบกระโดดออกมาไกลจากตัวของชายคนนั้น
ชายคนนั้นที่ยันตัวลุกขึ้น เงยหน้ามองพวกเราทุกคน ก่อนจะก้มลงมองมือของตัวเอง แล้วเอามือลูบที่หน้าของตัวเองไปมา
“อ๊าก!!!”
ตัวเราทุกคนจิตแทบหลุด เมื่อจู่ๆ ชายคนนั้นก็ร้องอ๊ากออกมากลางคัน อะไรเนี่ย ร้องทำไม =[]=!!
“ฉันกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว!” ชายคนนั้นพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้น เขาก้มมองอยู่ตัวของตัวเอง แกว่งเท้าไปมา เอามือลูบที่ผมสีดำของตัวเอง แล้วเอามือลูบที่หน้าของตัวเองอีกครั้ง
“ฉันเป็นมนุษย์แล้วใช่มั้ย!” จู่ๆ ชายคนนั้นก็พุ่งตัวเข้ามาหาลูฟี่ที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุด เขาจับที่ไหล่ของลูฟี่แล้วเขย่าๆ แล้วฉีกยิ้มไม่หยุด ลูฟี่ที่ยืนทำหน้างงพนักหน้าเบาๆ
“ฉันเป็นมนุษย์แล้ว ฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เย็ส!!~” ชายคนนั้นกระโดดโลดเต้นไม่หยุด พวกเรายังคงตกตะลึงอยู่... กบยักษ์... กลายเป็นผู้ชาย... นี่มันไม่ใช่นิทานนะ =[]=!!!
“เดี๋ยวๆ นายทำได้ยังไงน่ะ O_o!” ลูฟี่วิ่งไปถามชายคนนั้นที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่
“ทำอะไร” ชายคนนั้นนิ่งไปแล้วมองหน้าของลูฟี่
“ก็มองแรกนายเป็นกบ แล้วอยู่ๆ ก็มาเป็นคนเฉยเลย ทำได้ยังไงเนี่ย >__<!!” ลูฟี่
“หา?” ชายคนนั้นนิ่งไปเหมือนคุมคิดอะไรซักอย่างอยู่ แล้วเหมือนเขาจะปิ๊ง! ความคิดออกมาได้ เขาหันหน้าไปมองทางรีเทลในทันที
“ฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เพราะเธอจูบฉัน ใช่แน่ๆ!” ชายคนนั้นพูดพร้อมชี้ที่หน้าของรีเทล เธอดูตกใจเอามากๆ น้ำตาเริ่มซึมอีกครั้ง
“เพราะเธอจูบฉัน ว้าว... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นิทานที่ท่านแม่เล่าให้ฟังตอนเด็กๆ จะเป็นจริง!” ชายคนนั้นยังคงไม่หยุดพล่าม เขาพูดแบบว่า ตัวเองเข้าใจอยู่คนเดียว คนอื่นไม่ต้องรู้ -__-
“ฉันกลับมาเป็นมนุษย์แล้ว เย้ๆๆ~” ชายคนนั้นยังคงไม่หยุดวิ่งไปวิ่งมา
เขามีผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีสว่างคู่สวย ผิวขาว ท่าทางบ้าๆ บอๆ เพราะไม่หยุดดีใจกับสภาพของตัวเองซะที -__-
“ทำไมนายถึงเป็นกบได้ล่ะ” โรบินถามชายคนนั้น ชายคนนั้นเงียบไป แล้วหันหน้ามามองพวกเราช้าๆ
“อ๊ะ! พวกนายทำไมคนเยอะจัง!!” ชายคนนั้นเหวอไปในทันที พึ่งจะรู้สึกตัวรึไงเนี่ย -__-
“สงสัยสติจะไม่ดีแล้วนะครับ” บรู๊คคุงพูดพร้อมหันหน้ามาทางฉัน
“คระ... โครงกระดูกพูดได้! แถมยังด่าฉันอีก =[]=!!” ชายคนนั้นช็อคไปในทันที
“เอ่อ... ผมชื่อบรู๊คครับ โย โฮะๆๆ” บรู๊ค
“มันแนะนำตัวกับฉัน แล้วก็หัวเราะด้วย!” ชายคนนั้นยังไม่หยุดช็อค
“ทำไมนายถึงไปอยู่ในร่างกบได้ล่ะ” ซันจิถามชายคนนั้น
ชายคนนั้นหยุดช็อคชั่วขณะ เขามองไปรอบๆ ตัว แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
“อา... ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อแบล็คเวลล์... เจ้าชายแบล็คเวลล์ ^^” เขาพูดพร้อมฉีกยิ้ม
จะ... เจ้าชาย... อีกละ =[]=!!!
“นายเนี่ยนะเจ้าชาย =___=” ลูฟี่มองไปที่แบล็คเวลล์อย่างไม่เชื่อถือ แบล็คเวลล์มองหน้าของลูฟี่แล้วเอามือชี้ที่หน้าของลูฟี่ทันที
“กล้าพูดนะ เห็นอย่างนี้แต่ฉันก็คือเจ้าชาย เคารพกันหน่อย -___-” แบล็คเวลล์
“นายเป็นเจ้าชายประเทศไหนกัน -___-” โซโลถามขึ้น
“ฉันหรอ เจ้าชายแห่งอาณาจักร Noctis (น็อคทีช) ไงล่ะ... ไม่รู้จักหรือไง -___-” แบล็คเวลล์
“เอ๊ะ... ชื่ออาณาจักรนี้มัน...” ฉันพูดออกมาอย่างคิดได้ ถ้าจำไม่ผิด อาณาจักรนี้มัน...
“รู้จักด้วยหรอครับคุณนามิ” ซันจิหันมาถามฉัน ฉันพยักหน้าน้อยๆ
“เมืองที่ขึ้นชื่อเรื่อง เพชรไดมอล น่ะสิ!!” ฉัน
“เพชรไดมอล... ที่เขาถือว่าเป็นเพชรที่หายากและราคาแพงที่สุดน่ะหรอครับ!!” ซันจิคุงก็เหวอไปบ้างเหมือนกัน
“ไม่อยากจะเชื่อว่าพวกนายรู้จักเพชรไดมอลด้วย” แบล็คเวลล์
ฉันก็ต้องรู้จักอยู่แล้ว เพชรสวยๆ แบบนั้นน่ะ ฉันน่ะ อยากได้จะตาย!! เพชรไดมอลที่มีราคาแพงที่สุดในโลก มีสีชมพูใส รูปร่างเป็นทรงไข่ สวยงามเอามากๆ ถ้าได้มาสักเม็ดก็อยู่กินไปได้ทั้งชาติ!!
“นายเป็นเจ้าของอาณาจักร Noctis จริงๆ น่ะหรอ” ฉัน
“ฉันไม่จำเป็นต้องโกหก -___-” แบล็คเวลล์
แต่ชื่อของนายมันไม่คุ้นหูเลยนี่หน่า -__-;;
“แล้วทำไมเจ้าชายแห่งอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นถึงมาอยู่ที่เกาะนี้ได้ล่ะ?” โซโล
“ถามได้มีสาระดี... คงเพราะฉันอยากจะออกมานอกปราสาทบ้างล่ะมั้ง... เขาเรียกอะไรแบบนี้ว่าหาเรื่องใส่ตัว” แบล็คเวลล์
“ออกจากปราสาทแล้วกลายเป็นกบเนี่ยนะ เป็นราชวงศ์ที่พิลึกน่าดู O_o” แฟรงกี้
“บ้าสิ! ที่ฉันกลายเป็นกบเพราะตอนที่กำลังหนีจากพวกทหาร ฉันวิ่งไปชนเข้ากับร้านขายของโบราณของหญิงแก่คนหนึ่ง แล้วฉันต้องรีบหนีเลยไม่ได้หันไปขอโทษหรืออะไรกับยายคนนั้น ประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากยายคนนั้นก็คือ... คำสาปร้ายจะจองจำ ความเลวต่ำช้าจะครอบงำเจ้า เจ้าจะไม่มีวันได้เห็นแสงของสวรรค์ แล้วอะไรต่อก็ไม่รู้สิ ลืมไปแล้ว -__-” แบล็คเวลล์พูดพร้อมส่ายหน้าไปมา
“อะไรกัน แล้วนายจะหนีออกมาจากปราสาททำไม -__-” ฉันถามขึ้นบ้าง
“เพราะมันน่าเบื่อ!” แบล็คเวลล์ตอบสั้นๆ
พวกเราทุกคนหยุดนิ่ง รีเทลที่นิ่งมานานแล้ว เธอค่อยๆ ขยับปากพูดอย่างช้าๆ
“ทำไม...” รีเทล
“อ้าว... เธอคือคนที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนได้นี่หน่า~” แบล็คเวลล์พูดพร้อมฉีกยิ้ม แต่มันก็ทำให้รีเทลถึงกับเงียบไปเลย เธอเอามือจับที่ริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น
“นายยังไม่บอกเลยนะว่านายเป็นกบได้ยังไง -__-” โซโล
“จริงสิ... เป็นได้ยังไงอย่างนั้นหรอ... ฉันหนีออกจากอาณาจักร เรือที่ลอยไปมาไม่รู้ทิศทาง ฉันที่หิวจะตายอยู่แล้วนอนนิ่งอยู่ แล้วพอตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่เกาะนี้แล้ว แล้วไหนจะกลายเป็นกบหน้าตาอัปลักษณ์อีก เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้... แค่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะยายแก่คนนั้น... ถ้าฉันได้กลับไปที่อาณาจักร ฉันว่าจะไปขอโทษเธอ” แบล็คเวลล์
“มันก็ต้องขอโทษอยู่แล้ว วิ่งไปชนร้านเขาพังอย่างนั้น -__-” ซันจิ
“อะไรกัน ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่หน่า!” แบล็คเวลล์
“เฮ้อ -__-” พวกเรา
“แล้ว... ฉันบอกแต่เรื่องของฉันเนี่ย แล้วพวกนายล่ะคือใคร อยู่ที่เกาะนี้ได้ยังไง -__-” แบล็คเวลล์
“พวกเรา... มาส่งเพื่อนน่ะ” ช๊อปเปอร์
“เพื่อนหรอ?” แบล็คเวลล์
“คนนี้ไง” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมชี้ไปทางรีเทลที่ยืนนิ่งอยู่ แบล็คเวลล์นิ่งไปเล็กน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้ารับช้าๆ
“ฉันก็ไม่เข้าใจ ทำไมเมื่อฉันจูบแล้ว ฉันถึงกลายมาเป็นคน... ฉันเป็นคนเพราะจูบอย่างนั้นหรอ” แบล็คเวลล์พูดแค่นั้น แต่มันก็สามารถทำให้รีเทลสะดุ้งได้เลยทีเดียว ฉันที่เห็นเธอยืนนิ่งอยู่นาน จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอามือจับที่ไหล่ของเธอเอาไว้
“ไม่เป็นไรนะ...” ฉัน
“...อะ... อื้ม” รีเทลตอบรับฉันสั้นๆ และพยักหน้าไปด้วย
“มันเป็นอะไรที่ไม่ค่อยน่าจะเชื่อ แต่มันเป็นจริงไปแล้ว ช่างมหัศจรรย์จริงๆ เลยโลกของเรา~” แบล็คเวลล์
“=___=” พวกเราทุกคนทำท่าเอือมระอากับท่าทางของแบล็คเวลล์ที่สะบัดมือไปมาไม่หยุด... ส่งสัยเป็นโรคอยู่นิ่งไม่ได้ โรคจิตปลายๆ
“พวกนายชื่ออะไรกันบ้างล่ะ” แบล็คเวลล์หันหน้าไปหาช๊อปเปอร์ก่อนเป็นคนแรก ช๊อปเปอร์บอกชื่อของตัวเองช้าๆ แล้วทุกๆ คนก็เริ่มแนะนำตัวกันบ้าง จนเหลือแค่รีเทลเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่ได้แนะนำตัว
“แล้วเธอล่ะ ชื่ออะไร” แบล็คเวลล์หันมาถามรีเทล เธอหันไปมองหน้าของแบล็คเวลล์เหมือนกำลังจะร้องไห้และมันทำให้แบล็คเวลล์ถึงกับเหวอเลยทีเดียว
“ไหงมองฉันอย่างนั้น =O=” แบล็คเวลล์
“...ฉันชื่อ รีเทล” รีเทลสะบัดหน้าหนีแล้วบอกชื่อของตัวเองออกไป
“อ๋อ...” แบล็คเวลล์
รีเทลค่อยๆเดินไปหาลุงซามะที่ยังดูจะตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ เมื่อเธอสะกิดพ่อของเธอก็เหมือนมันจะทำให้ลุงซามะตื่นจากภวัง
“ไม่เป็นไรนะรีเทล” ลุงซามะ
“ค่ะพ่อ” รีเทลตอบสั้นๆ
“อ้าว! นี่พ่อของเธอหรอรีเทล สวัสดีครับ” แบล็คเวลล์ที่เสนอหน้ามาจากไหนก็ไม่รู้หันไปยิ้มให้กับลุงซามะ ลุงซามะขมวดคิ้วมองหน้าแบล็คเวลล์เล็กน้อยก่อนจะค่อยๆก้มหัวทำความเคารพ
“งั้นถ้าหมดธุระแล้ว เราก็ไปกันเถอะ” โซโลพูดขึ้นแล้วหันหน้าเดินต่อ และทุกคนก็ทำเหมือนกับที่โซโลทำกันทุกคน
“เฮ้! เดี๋ยวก่อนสิ!” แบล็คเวลล์ออกเสียงเรียกพวกเราก่อน พวกเราทุกคนชะงักแล้วหันหน้าไปมองเขาอย่างงงๆ
“พวกนายจะไปไหนกันน่ะ =__=” แบล็คเวลล์
“ออกทะเลต่อน่ะสิ” ลูฟี่ตอบบ้าง
“ออกทะเล?” แบล็คเวลล์
“ใช่” ลูฟี่
“อย่าบอกนะว่า... พวกนายคือโจรสลัดอย่างนั้นหรอ!” แบล็คเวลล์พูดพร้อมเริ่มตั้งการ์ดป้องกันตัว
“ใช่” ลูฟี่ตอบสั้นๆ
“งั้นพวกนายก็เป็นคนเลวงั้นหรอ?” แบล็คเวลล์ฉีกยิ้มแล้วถามพวกเรา... คำถามที่นายถามกับหน้าตาของนายมันไม่ค่อยจะสอดคล้องกันเท่าไหร่นะเจ้าชาย -___-
“พวกเราไม่ได้เลวซะหน่อย” ซันจิ
“ก็... ช่างเถอะ นี่ พวกนาย ฉันขออะไรอย่างสิ” แบล็คเวลล์
“ไม่ล่ะ โทษที” พวกเราประสานเสียงแล้วเดินต่อ มันทำให้แบล็คเวลล์ถึงกับช็อค
“เฮ้! เดี๋ยวก่อนเส้ๆๆ พาฉันกลับอาณาจักรที T__T!!” แบล็คเวลล์กระโดดมาขว้างทางเดินของเราทันที
“พากลับ?” โซโล
“ใช่ พาฉันกลับอาณาจักร Noctis หน่อย... นะๆ” แบล็คเวลล์เริ่มออดอ้อน
“แล้วนายจะหนีออกมาจากอาณาจักรทำไมกัน -__-” ซันจิ
“ก็ฉันแค่อยากมีประสบการณ์ชีวิตบ้าง...” แบล็คเวลล์
“แล้วเป็นไรบ้างกับประสบการณ์ชีวิตที่นายตามหา?” ซันจิ
“ก็ได้รู้อย่างว่าแมลงมันไม่อร่อย...” แบล็คเวลล์ทำหน้าคุมคิดแล้วตอบออกมา
“นายกินแมลงด้วยอย่างนั้นหรอ =[]=...” ฉันร้องออกไปอย่างช็อคสุดขีด
“ก็ฉันกลายเป็นกบ แล้วกบมันชอบกินแมลง ฉันก็แค่ลองกินบ้างก็เท่านั้น” แบล็คเวลล์
“เออใช่ พูดถึงเรื่องกินๆ ตอนแรกนายคิดจะกินพวกเราใช่มั้ย!!” ฉันพูดออกไปอย่างนั้น ทำเอาหมอนั่นชะงักไปเลยทีเดียว
“ก็แค่จะลองกิน...” แบล็คเวลล์
“กินมนุษย์เนี่ยนะ =[]=!!!” ฉัน/อุซป
“ผิดด้วยหรอ -___-?” แบล็คเวลล์
มันผิด -___-^
“ยังไงก็เถอะ พาฉันกลับอาณาจักรที ฉันไม่คิดว่าชีวิตนอกปราสาทจะลำบากขนาดนี้” แบล็คเวลล์
“เกาะ Noctis นี่มันอยู่ไกลหรือป่าวนามิ” อุซปหันมาถามฉัน ฉันนิ่งไปนิดหน่อยเพื่อนึกถึงทิศทาง
“ก็... เดินทางไปทางตะวันออกเต็มกำลัง -__-” ฉัน
“ไปส่งฉันเถอะ นะ! แล้วฉันจะจัดงานเลี้ยง อาหาร สมบัติ ทุกอย่างให้หมดเลย!” แบล็คเวลล์
“ขึ้นเรือได้เลย” ฉันพูดออกไปทันทีเมื่อได้ยินคำว่าสมบัติ... กรี๊ดดด ฿[]฿!!
“หา เธอพูดอะไรของเธอน่ะนามิ =__=” อุซป
“สมบัติเชียวนะ สมบัติ~” ฉัน
“มันต้องแล้วแต่กัปตันของเราต่างหาก” โซโลพูดพร้อมหันหน้าไปมองทางลูฟี่ที่ยืนมองสถานการณ์อยู่อย่างเงียบๆ
“ก็...” ลูฟี่ทำหน้าคุมคิด
“ไปเถอะนะลูฟี่ สมบัติเชียวนะลูฟี่ แล้วไหนจะเป็นอาณาจักร Noctis ที่ขึ้นชื่อเรื่องไดมอล เพชรที่ราคาแพงมากๆ ด้วยน้า~” ฉันหันไปอ้อนวอนลูฟี่บ้าง ใครจะปล่อยให้หลุดมือไปล่ะ สมบัติที่หมอนี่ให้ไม่น่าจะเป็นอะไรนอกจากเพชรไดมอลอีกแล้ว ฮี่ๆๆ ♥
“ก็ได้” ลูฟี่พูดพร้อมมองหน้าของแบล็คเวลล์ เมื่อแบล็คเวลล์ได้ยินอย่างนั้นก็ออกเสียงเฮทันที
“ใจดีจังเลย! ขอบคุณจริงๆ นะ!” แบล็คเวลล์ฉีกยิ้มกว้าง
“ไม่เป็นไรหรอก ออกเดินทางไปไม่ไกลก็ถึง... ใช่มั้ยนามิ” ลูฟี่หันมาถามฉัน ฉันรีบพยักหน้ารับทันที
“ถ้าไปที่อาณาจักร Noctis ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ชื่อเสบียงตุนเอาไว้ด้วย” ซันจิพูดพร้อมยิ้มออกมาบ้าง
“นั่นสินะ งั้นก็ดีเลย” แฟรงกี้
“งั้นเราจะออกเดินทางกันเมื่อไหร่~” แบล็คเวลล์
“...ตอนนี้” พวกเราทุกคนหันหน้าไปมองทางแบล็คเวลล์แล้วตอบกันเป็นเสียงเดียว
“ก็ดี ฉันคิดถึงท่านแม่เหมือนกัน!” แบล็คเวลล์ฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม ก่อนจะหุบยิ้มแล้วค่อยๆ หันหน้าไปมองทางรีเทลที่ยืนอยู่กับพ่อของเธอ
“นี่เธอน่ะ” แบล็คเวลล์พูดพร้อมชี้ไปที่รีเทล มันทำให้เธอสะดุ้งพอตัวเลยล่ะ
“คะ... คะ?” รีเทล
“เธอก็ไปที่อาณาจักรของฉันด้วยสิ” แบล็คเวลล์
“หา!!” รีเทลร้องเสียงหลง
“เธอช่วยให้ฉันกลับกลายเป็นคนอีกครั้ง ฉันอยากให้ท่านแม่ได้เห็นหน้าของคนที่ช่วยฉันไว้ เพราะฉะนั้นไปด้วยกันนะ!” แบล็คเวลล์เดินไปใกล้ๆ รีเทลแล้วคว้ามือก็มาจับไว้ทั้งสองข้าง
“นายจะเอาตัวรีเทลไปไหนกัน =___=” ลุงซามะเดินออกมาจากข้างหลังของรีเทล แล้วหันไปพูดกับแบล็คเวลล์เสียงเข้ม
“อา... ใช่! คุณเป็นพ่อของเธอคนนี้นี่ ไปที่อาณาจักรผมด้วยกันเลยนะ ^^!” แบล็คเวลล์หันไปพูดกับลุงซามะบ้าง
“ไม่ล่ะ พวกเราจะกลับไปที่หมู่บ้าน =__=” ลุงซามะ
“แล้วลุงจะกลับไปยังไงล่ะ -O-” แบล็คเวลล์
“ก็นั่งเรือไปน่ะสิ” ลุงซามะ
“เรือที่ไหน?” แบล็คเวลล์
“เรือของพวกเด็กๆ พวกนี้” ลุงซามะพูดพร้อมชี้มาทางเรา มันทำเอาเราสะดุ้งสุดตัว อะไรนะ? ต้องย้อนกลับไปส่งลุงซามะกับรีเทลที่เกาะ Llama ji land อีกครั้งเนี่ยนะ เกินไปม้าง =[]=!!
“หา?” โซโลที่ตั้งสติได้พูดอย่างงงๆ กับลุงซามะ
“ทำไมหรอพ่อหนุ่ม” ลุงซามะหันหน้าไปหาโซโลแล้วส่งสายตาพิฆาตให้ เหวอๆ!
“อะไรกัน ไปเถอะนะครับลุง เพราะผมอย่างแนะนำรีเทลให้ท่านแม่ผมรู้จักจริงๆ” แบล็คเวลล์
“แต่ฉันไม่ได้อยากให้ลูกสาวฉันไปรู้จักกับแม่ของนาย -__-” ลุงซามะพูดเสียงเรียบ
“ทำไมถึงไม่อยากให้รีเทลรู้จักกับท่านแม่ผมล่ะ!” แบล็คเวลล์
“เพราะฉันไม่ชอบนาย -___-” ลุงซามะที่พูดไปอย่างตรงไปตรงมาทำเอาแบล็คเวลล์เหวอไปเลยทีเดียว...
“งั้นผมขอถามความเห็นจากลูกสาวลุงหน่อย รีเทล เธออยากไปอาณาจักรของฉันมั้ย?” แบล็คเวลล์หันไปถามรีเทลแทน เธอเงียบไปอย่างคุมคิด เธอค่อยๆ หันหน้าไปมองทางลูฟี่อย่างช้าๆ
“ลูฟี่คุงจะไปส่งแบล็คเวลล์ที่อาณาจักร Noctis หรอ?” รีเทล
“ใช่” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้ม รีเทลยิ้มบางๆ ให้กับลูฟี่แล้วหน้าแดงน้อยๆ... ยังไงๆ คนเขาก็ไม่ได้เลิกชอบกันง่ายๆ นี่เนอะ...
“พ่อคะ... หนูอยากไป” รีเทลหันไปทางลุงซามะ ทำพูดของลูกสาวสุดที่รัก ทำเอาหัวใจของพ่อแทบจะสลายไปเลยทีเดียว
“ทะ... ทำไมล่ะรีเทล” ลุงซามะพูดอย่างอึ้งๆ
“หนูอยากไปอาณาจักรที่ได้ชื่อว่ามีเพชรไดมอล” รีเทลพูดพร้อมยิ้มให้กับพ่อของเธอ
“...” ลุงซามะเงียบไป เขามองหน้าลูกสาวของตัวเองอย่างเหนื่อยใจก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ
“ตามใจลูกแล้วกันนะ” ลุงซามะฉีกยิ้ม
“เย้ หนูรักพ่อที่สุดเลย!~” รีเทลพูดพร้อมโผเข้ากอดพ่อของตัวเอง แบล็คเวลล์เองก็ฉีกยิ้มกว้างเช่นเดียวกัน
“งั้นแปลว่ารีเทลจะอาณาจักรของฉันสินะ ^^” แบล็คเวลล์
“อื้ม” รีเทลหันไปยิ้มให้กับแบล็คเวลล์
“ไม่ใช่แค่ลูกสาวของฉันหรอกนะที่จะไป ฉันก็ไปด้วย -___-” ลุงซามะพูดพร้อมแทรกกลางระหว่างแบล็คเวลล์และรีเทล
“งั้นดีเลย ไปกันเยอะๆ จะได้สนุกๆ ^^!!” แบล็คเวลล์ที่ตอนแรกจะวิ่งเข้าไปกอดรีเทล กลับถูกพ่อของรีเทลดันหน้าเอาไว้ แบล็คเวลล์ทำปากจู๋ก่อนจะเดินถอยหลังออกมา
“งั้นก็ออกเดินทางกันเลย!!” ลูฟี่ตะโกนขึ้นมาแล้วชูมือทั้งสองขึ้นเหนือหัว เรากำลังจะออกจากเกาะคุโดบาระ...
“อย่ามาใกล้ลูกสาวฉันให้มากนะ!” ลุงซามะ
“อะไรกัน ยืนเฉยๆ =__=” แบล็คเวลล์
“อย่าทะเลาะกันสิคะ ทั้งคู่เลย!” รีเทล
โดยมีคนสามคนติดเรือไปด้วยหรอเนี่ย... ชักจะเหนื่อยใจแล้วสิ =___=;;
หลังจากที่พวกเราขึ้นเรือกันหมดแล้ว พวกเราก็มุ่งหน้าไปที่เกาะ Noctis ทันที แล้วเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น เจ้าชายที่ฉันคิดว่าจะมีมารยาทในการทานอาหาร... กลับแตกต่างจากที่คิดไปอย่างสิ้นเชิง
“นั่นมันของฉันนะเจ้าบ้า!” แบล็คเวลล์พูดพร้อมดันหัวของลูฟี่ที่อยู่ใกล้ๆ ออกไปไกลๆ มือของลูฟี่ที่พยายามจะดึงเนื้อของแบล็คเวลล์ออกมากินนั้นไม่ท้อถอย เขายังพยายามจะแย่งมันมาอยู่
“ต้องทำใจล่ะนะ กินอาหารบนเรือของเรามันก็ไม่ต่างจากสงคราม” อุซปพูดพร้อมดื่มน้ำไปด้วย
“ผนชักจะชินแล้วล่ะคร้าบ~ โย โฮะๆ~” บรู๊คคุง
หวืด~
มือของลูฟี่ที่ค่อยๆ เลื่อนมาที่จานของฉันอย่างช้าๆ เพราะอยากจะแย่งเนื้อในจานของฉัน กลับถูกฉันเอาส้อมจิ้มไปเต็มๆ มืออย่างเคยชิน
“โอ๊ย!” ลูฟี่ร้องทันทีเมื่อส้อมของฉันทิ่มเข้าเต็มๆ หลังมือของเขา
“อย่ามาแตะต้องนะลูฟี่” ฉัน
ลูฟี่ทำปากจู๋แล้วหันไปกินเนื้อจานใหม่ที่ซันจิเอามาให้แทน แบล็คเวลล์ที่กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยหนักไปทานมูมมาม ถูกจับจ้องโดยลุงซามะอย่างไม่ขาดสาย
“มองอะไรนักหนาลุง =__=” แบล็คเวลล์ที่รู้สึกตัวหันไปทำหน้าไม่พอใจใส่ลุงซามะ
“ไม่มีอะไรหนิ -__-” ลุงซามะตอบสั้นๆ แล้วตักเอาเนื้อในจานของตัวเองให้กับรีเทลไป
“พ่อกินเถอะ” รีเทลที่จะเอาเนื้อส่งคืนพ่อของตัวเอง
“ไม่เป็นไร ลูกกินเถอะ” ลุงซามะส่งยิ้มให้ลูกสาวของเขา
ฉันที่จิ้มเนื้อของจ้าวทะเลชิ้นสุดท้ายเข้าปากแล้วก็ยกน้ำขึ้นมาดื่ม
“ต้องการเพิ่มมั้ยครับคุณนามิ” ซันจิคุงหันมาถามฉัน ฉันส่งยิ้มให้กับซันจิคุงแล้วส่ายหน้า
ฉันเดินเอาจานของตัวเองไปไว้ในที่ล้างแล้วเดินออกจากห้องอาหาร เดิมไปที่ห้องของตัวเอง สภาพของมันยังเหมือนเดิมแฮะ...
ทั้งกระดาษวาดแผนที่ของฉัน เศษนุ่นของตุ๊กตาลามะที่หัวขาดนั่นอีก เฮ้อ... แค่เห็นสภาพก็คิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดไม่นานมานี้ทันทีเลยแฮะ
ฉันค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่ยับยู้ยี้ขึ้นมา แล้วเริ่มทำความสะอาดห้องทันที ฉันเก็บกระดาษวาดแผนที่ทั้งหมดไว้ที่เดิม กระดาษที่มันยับๆ ก็เอาวางไว้บนโต๊ะแล้วเอาหนังสือทับเอาไว้ เผื่อว่ามันจะกลับมาเรียบเหมือนเดิม ส่วนพวกเศษนุ่นฉันก็เก็บมันขึ้นมาจนหมด แล้วเอาวางไว้ที่เตียงของตัวเอง
จะซ่อมดีมั้ยนะ?
ซ่อมหน่อยดีกว่า ฉันเดินไปที่โต๊ะเพื่อหาเข็มกับด้าย แต่ก็ไม่พบ ฉันจะเตรียมตัวจะเดินออกจากห้องเพื่อที่จะไปหาเข็มกับด้ายมาเย็บหัวของลามะตัวนี้กลับไปเป็นเหมือนเดิม
กึก!
ก่อนที่ฉันจะเดินออกไปนอกห้องก็ต้องชะงัก มงกุฎดอกไม้ที่ลูฟี่ทำให้ฉันมันตกอยู่กับพื้นใต้เก้าอี้ ฉันค่อยๆ ก้มลงเก็บมันขึ้นมา โคลเวอร์สีขาวเริ่มมีกลีบไม่ครบสามกลีบ มันหลุดหายไปบ้าง และสภาพของมันก็เละสุดๆ มันคงทำใหม่ไม่ได้แล้วล่ะ เพราะโคลเวอร์สีขาวมันก็ไม่ได้หากันง่ายๆ...
ฉันวางมงกุฎดอกไม้นั้นไว้ที่โต๊ะ แล้วเอื้อมมือจะไปเปิดประตู แต่ประตูที่ฉันกำลังจะเปิดกลับถูกเปิดเข้ามาก่อน
“...รีเทล?” ฉันมองหน้าของรีเทลนิ่งๆ เธอมองหน้าฉันนิ่งก่อนจะส่งยิ้มให้น้อยๆ แล้วเดินเข้ามาในห้อง
“เอ่อ...” สายตาของรีเทลจับจ้องไปที่ตุ๊กตาลามะที่หัวขาดเพราะฝีมือของเธอที่อยู่บนเตียง
“ฉันขอโทษ...” รีเทล
“...ไม่เป็นไร” ฉันตอบกลับไปแล้วยิ้มให้เธอ ก่อนจะออกนอกห้องไป แต่กลับถูกรีเทลรั้งเอาไว้ก่อน
“นามิ” รีเทล
“อะไรหรอ” ฉันหันหน้าไปมองทางรีเทล
“กำลังจะไปไหนหรอ” รีเทล
“...กำลังจะไปหยิบเข็มกับด้าย” ฉันพูดพร้อมเปิดประตูออก
“ไม่ต้องไปหรอก ฉันหยิบมาแล้วล่ะ” รีเทลยิ้มก่อนจะชูเข็มและด้ายที่มือของเธอขึ้น
ฉันนิ่งไป ก่อนจะค่อยๆ เดินไปใกล้ๆ กับรีเทล เธอเดินไปหยิบตุ๊กตาลามะนั่นขึ้นมา แล้วนั่งลงกับเตียงของฉันแล้วเริ่มทำการซ่อมแซมมันทันที
“ฉันทำเองก็ได้” ฉันพูดพร้อมเดินเข้าไปหารีเทล
“ไม่ได้หรอก ฉันเป็นคนทำมันเสียนะ” รีเทลพูดพร้อมส่งยิ้มให้ฉัน
ฉันส่งยิ้มกลับให้เธอ แล้วค่อยๆ เดินไปนั่งข้างๆ รีเทล
“นามิเคยมีจูบแรกหรือยัง”
จู่ๆ รีเทลที่นั่งเย็บตุ๊กตาอยู่ก็ถามฉันขึ้น ฉันอึ้งไป ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมา
“ไม่เคยหรอก” ฉันยิ้มให้รีเทล
“ของฉัน... พึ่งเคยครั้งแรก... กับหมอนั่น...” รีเทลก้มหน้าลง
อะไรนะ จูบแรกของเธอ... เป็นของแบล็คเวลล์งั้นหรอ... งั้นเรื่องที่จูบหน้าผากของลูฟี่ล่ะ... เขาคงไม่นับกันหรอกมั้ง -__-;;
“แล้ว... รู้สึกยังไงหรอ” ฉันถามอย่างอยากรู้อยากเห็น รีเทลหน้าแดงขึ้นมาแล้วหันหน้ามามองฉัน
“ก็... ตอนแรกก็... เหมือนจูบกับกบ” รีเทล
“เธอคงจะตกใจน่าดูเลยนะ” ฉัน
“อื้ม... ใครจะไปคิดล่ะ วิที่แล้วจูบกบ วิต่อมากบกลายเป็นเจ้าชาย...” รีเทล
“เหมือนในนิทานเรื่องเจ้าชายกบเลยเนอะ” ฉัน
“...อย่าพูดอย่างนั้นสิ =___=” รีเทล
ฉันส่งยิ้มให้กับรีเทล ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะที่ไหล่ของรีเทล
“เรื่องจูบน่ะ อย่าคิดมากเลยนะ” ฉันพูดพร้อมยิ้มกว้างขึ้น รีเทลหันหน้ามามองฉันแล้วส่งยิ้มกลับมาให้
“จะพยายาม” รีเทล
“แล้วฉัน... ก็ยังอยากจะขอโทษเธอนะ ในทุกๆ เรื่อง... ฉันแทบจะทำลายทุกอย่างที่เป็นสิ่งสำคัญของเธอซะแล้ว ทั้งตุ๊กตาและแผนที่ของเธอ” รีเทล
“ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะ” ฉัน
“เธอหายโกรธฉันง่ายๆ แบบนี้เลยหรอ?” รีเทล
“...?” ฉันเอียงคอทำหน้างงให้กับรีเทล เธอขมวดคิ้วแล้วมองหน้าฉัน
“ก็... ฉันทำกับเธอตั้งเยอะ ทั้งตบหน้าเธอด้วย... มันหายโกรธกันง่ายไปหรือป่าว” รีเทล
“ก็เธอพูดความจริงให้ทุกคนฟัง แค่นั้นฉันก็หายโกรธแล้วล่ะ” ฉัน
“เธอเป็นคนจิตใจดีเกินไปหรือป่าว -___-” รีเทลมองหน้าฉันอย่างไม่ไว้ใจ
อะไรของยัยนี่เนี่ย ก็บอกว่าหายโกรธแล้วๆ ก็ยังจะตื้อให้โกรธต่ออีกหรือไงนะ จะถามอะไรนักหนาเนี่ย =[]=^^
“นามิ... เธอชอบลูฟี่หรือป่าว” รีเทลถามฉันอีกครั้ง ฉันสะดุ้งกับคำถามเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆ
“ชอบสิ...” ฉัน
“ว่าไงนะ!!” รีเทลหันหน้ามาหาฉันขวับทันที ทำเอาฉันตกใจหมดเลย =[]=!
“ชอบแบบเพื่อนน่ะ ฉันก็ชอบหมดทุกคนนั้นแหละ =__=!!” ฉันรีบแก้ให้รีเทลเข้าใจทันที
“ที่ฉันหมายถึงน่ะมันไม่ใช่... อะ... ช่างมันเถอะ -___-” รีเทลหันหน้าไปสนใจกับการเย็บตุ๊กตาต่อ ฉันฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วยิงคำถามใส่รีเทล ทำเอาเข็มปักนิ้วเธอเลยทีเดียว
“แล้วเธอล่ะชอบแบล็คเวลล์มั้ย” ฉัน
พรืด!
“โอ๊ยๆๆ เข็มทิ้มมือ!” รีเทลสะบัดมือไปมาก่อนจะหยิบหน้าเช็ดหน้าในกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาเช็ด แล้วหันหน้ามามองหน้าฉัน
“ถามอะไรอย่างนั้น! ฉันไม่มีทางชอบเจ้ากบนั่นหรอก!!” รีเทลเม้มปากแน่น
“แน่ใจหรอ~” ฉันฉีกยิ้มกว้างขึ้น แล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆ กับรีเทล เธอค่อยๆ ถอยห่างอย่างช้าๆ แล้วก็พยักหน้าอย่างแรง
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่มีทางชอบคนแบบนั้นหรอก... กบ...” รีเทล
“คิก... จ้าๆ ไม่ถามแล้วๆ~” ฉันพูดพร้อมลุกขึ้นยืน
“เธอจะเย็บตุ๊กตาให้ฉันใช่มั้ย” ฉันหันไปถามรีเทล เธอพยักหน้าน้อยๆ
“งั้นไปเย็บข้างนอกเถอะ ข้างนอกอากาศดีกว่าเยอะ ป่ะ” ฉันพูดพร้อมเดินนำหน้ารีเทลไป เธอนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะหอบข้าวของแล้วเดินตามฉันออกมา
รีเทลนั่งอยู่ที่มุมเรือกำลังเย็บตุ๊กตา ฉันจึงถือโอกาสนั้นผละตัวออกมาจากเธอเลย... วาดแผนที่ของเกาะคุโดบาระ?... แต่ฉันยังไปไม่ทั่วเกาะเลยแฮะ คงวาดไม่ได้... แล้วจะทำอะไรดี =[]=!!
ฉันก้มลงมองล็อกโพสที่ชี้ลงไปในทะเลอีกครั้ง ชี้ลงทะเล... เราต้องลงไปใต้ทะเลงั้นสินะ... ลงไปที่เกาะเงือกที่มีแต่คนล้ำลือ...
“ได้ปลาหรือยังล่ะลูฟี่” เสียงของช๊อปเปอร์ดังมาจากไม่ไกล ฉันมองไปตามต้นเสียงทันที ลูฟี่ที่นั่งอยู่ที่ขอบเรือย่อนเบ็ดตกปลาลงทะเลรอเวลาปลากินเหยื่อ
“เดี๋ยวก็ได้แล้วๆ~” ลูฟี่
“ฉันตกด้วยได้มั้ย” ช๊อปเปอร์พูดพร้อมชูเบ็ดขึ้นมา ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้างและพยักหน้า
“เอาสิ” ลูฟี่
ฉันยิ้มออกมาโดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อตั้งสติได้ก็ส่ายหน้าๆ
อีกหนึ่งวันก็จะไปถึงเกาะ Noctis สินะ... เกาะแห่งเพชรไดมอล... เพชรสีชมพู กรี๊ดด ฿[]฿!!
“ยืนยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะ”
ฉันถึงกับสะดุ้งกับเสียงนั้น เมื่อหันหน้าไปก็พบเป็นโซโล -__-
“อะไรยะ” ฉัน
“ยืนยิ้มอะไรอยู่คนเดียว -__-” โซโล
“ป่าว... แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย -O-” ฉัน
“เห็นช๊อปเปอร์หรือป่าวน่ะ ฉันกำลังตามหาอยู่” โซโลพูดเสียงเรียบ ฉันทำหน้าเอือมระอาแบบสุดๆ เพราะข้างหลังของโซโลมีช๊อปเปอร์นั่งอยู่ไม่ไกล... หมอนี่เคยมองรอบๆ ตัวบ้างมั้ยเนี่ย -__-?
ฉันชี้ไปทางข้างหลังของโซโล หมอนั่นมองตามนิ้วของฉัน แล้วก็พบช๊อปเปอร์
“ขอบคุณ” โซโลพูดพร้อมเดินไปหาช๊อปเปอร์
เฮ้อ... นายซื่อบื้อ =___=
มาคิดๆ ดูแล้ว การเดินทางของเรามันจะช้าเกินไปหรือป่าวนะ ถ้าเดินทางแบบนี้ เราจะได้ไปเกาะเงือกจริงๆ หรือป่าวนะ... แล้วเกาะเงือกมันมีอยู่จริงๆ ใช่มั้ย... มันก็ต้องมีอยู่จริงสิก็คุณโคโคโระเป็นนางเงือกนี่หน่า -__-;;
“ได้ปลาแล้ว!!~”
เสียงของลูฟี่ทำเอาฉันสะดุ้ง นายจะตะโกนทำไมเนี่ย เสียงดังอย่างกับได้ปลาทองคำ =[]=!!!
“ว้าว นี่มันปลาทองคำนี่หน่า!~” ช๊อปเปอร์
“เอามาซิ ลูฟี่” เพราะอะไรไม่รู้ มันทำให้ฉันพุ่งตัวเข้าไปหาลูฟี่อย่างรวดเร็ว แล้วยื่นมือไปตรงหน้าเขาทันที ปลาทองคำ!! ดูสิ สีทองเชียว *[]*~
“ปลาทองคำงั้นหรอ... รสชาติมันจะเป็นยังไงนะ” ลูฟี่
“มันสวยมากเลย *O*” ฉันพูดพร้อมดึงปลาที่ยังไม่ตายขึ้นมาลูบๆ ว้าว... ดูเกล็ดมันสิ เป็นประกายเชียว~
“คุณนามิ เกิดอะไรขึ้นหรอครับ” ซันจิคุงที่เดินมาถามฉันขึ้น ฉันหันไปยิ้มให้ซันจิแล้วชี้ไปที่ปลาในมือของตัวเอง
“เอ๊ะ... ปลานี่...” ซันจิทำหน้าคุมคิดแล้วเดินมาใกล้ๆ กับปลา
“นี่มัน...” ซันจิ
“ปลาทองคำใช่มั้ยล่ะ มันสวยมากเลย มันจะขายได้เท่าไหร่กันนะ~” ฉัน
“นี่มัน... ทองเคลือบนี่หน่า...” ซันจิคุงพูดพร้อมใช้นิ้วขูดๆ ที่ตัวปลา ก่อนที่สีทองของตัวปลาจะหลุดออกมา... อะไรนะ?... ทองเคลือบ?
ฟิ้วว~
จ๋อม!
“เธอทำอะไรของเธอน่ะนามิ =[]=!!” ลูฟี่แหกปากโวยวายทันทีเมื่อฉันโยนปลาทองเคลือบเฮงซวยนั่นลงทะเลไป ทำไม... ก็มันไม่มีค่าหนิ แถมยังมาตบตากันด้วยการไปเคลือบสีทองมาอีก ปลาอะไรของมันเนี่ย -___-
“กินอย่างอื่นเอา ปลาตัวนั้นกินไม่ได้หรอก” ฉัน
“ทำไมมันจะกินไม่ได้! รู้หรือป่าวกว่าฉันจะตกได้ตัวหนึ่งมันนานขนาดไหนน่ะ!” ลูฟี่ยังโวยวายใส่ฉันไม่เลิก ฉันเดินหนีเขามาที่ต้นส้มที่ฉันปลูกเอาไว้ หมอนั่นก็ไม่ยอม แถมยังเดินตามมาแล้วบ่นๆๆ ไม่ขาดสาย ฉันที่ทนไม่ไหวจึงเด็ดส้มหนึ่งผลออกมาจากต้นแล้วเอาอุดปากของลูฟี่ทันที
“นายจะบ่นอะไรนักหนาเนี่ยลูฟี่ -__-” ฉันยืนกอดอกมองหน้าลูฟี่ เขาดึงผลส้มออกมาจากปากของตัวเองแล้วขมวดคิ้วออกหน้าฉัน
“=___=^^” ลูฟี่
“ทำหน้าแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงยะ” ฉัน
“ป่าวนี่! ไม่ตกปลาดีกว่า แล้วเธออย่ามายุ่งกับปลาของฉันอีกนะ!” ลูฟี่พูดพร้อมหันหลังเดินกระทืบเท้าออกห่างจากฉันไป... บ้าชะมัด =__=
เอ๊ะแต่ว่า... ปลาตัวนั้นทำไมถึงมีทองเคลือบเคลือบอยู่ที่ตัวได้นะ...
ฉันคิดไปคิดมา พร้อมเดินไปดูที่นอกเรือ มันต้องใช่แน่ๆ มันต้องใช่อย่างที่ฉันคิดสิ...
“อ๊ะ!” ฉันร้องขึ้น ใช่จริงๆ ด้วย
ตอนนี้เรากำลังแล่นอยู่ในน่านน้ำสีทองนี่เอง... แถวนี้จะมีปะการังสีทองอยู่เต็มไปหมด และต้นของมันก็สูงมากๆ สูงมากพอจะทำให้เราเห็นได้จากผิวน้ำเลยแหละ... ปลาตัวนั้นคงจะไหวผ่านปะการังทองคำมั้ง... ถึงได้เป็นแบบนั้น
“น่านน้ำทองคำสินะ” จู่ๆ โรบินก็เดินมาจากข้างหลังของฉัน ทำเอาฉันตกใจหมดเลย ก่อนจะหันหน้าไปพยักหน้าให้กับเธอ
“คงต้องหลบพวกปะการังแล้วล่ะ ไม่งั้นเรือเราจะแย่” ฉัน
“นั้นสินะ” โรบิน
ฉันเดินไปที่ลานเรืออีกครั้ง ลูฟี่ทำหน้าบูดแล้วตกปลาต่อกับช๊อปเปอร์ ฉันหันไปหาซันจิคุง
“เราต้องหลบพวกปะการังทองคำนะ พวกมันแข็งมาก เรือเราอาจจะแย่ได้” ฉันพูดกับซันจิคุง เขายิ้มให้ฉันอย่างเข้าใจ แล้วเดินไปบังคับเรือ
เมื่อเรือขยับไปขยับมา ก็เหมือนจะได้ยินเสียงเหมือนคนกำลัง... อาเจียน =___=
“อ้วกกกกกกก”
แบล็คเวลล์หน้าซีด ยืนเกาะอยู่ที่ขอบเรือแล้วอ้วกไม่หยุด... เขาจะตายมั้ยเนี่ย =O=!!
“เอ่อ... เมาเรือหรอ?” ฉันเดินไปใกล้ๆ แบล็คเวลล์แล้วเอียงคอถามเขา เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสีหน้ามึนๆ ก่อนจะรีบหันไปอ้วกต่อ
“เดี๋ยวเรือก็นิ่งเหมือนเดิมแล้วล่ะ แถวนี้ปะการังทองคำเยอะมาก เราต้องหลบ” ฉันพูดพร้อมลูบหลังของเบล็คเวลล์ เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วก็อ้วกต่อ
“ปะ... อ้วกกกก” แบล็คเวลล์
“ทำไมหรอ? พูดว่าอะไรนะ?” ฉันถามแบล็คเวลล์ที่เงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หันหลับไปอ้วกก่อน
“ปะการังทองคะ... อ้วกกกกก!” แบล็คเวลล์
“ปะการังทองคำมันทำไมหรอ?” ฉัน
“ใกล้... ถึงแล้ว อ้วกกกก” แบล็คเวลล์
“ถึงไหนหรอ?” ฉัน
“Noctis...” แบล็คเวลล์
“หา! อีกตั้งหนึ่งวันเลยนะกว่าจะถึงน่ะ มันยังไม่ถึงง่ายๆ หรอก” ฉันพูดพร้อมลูบหลังแบล็คเวลล์... เมาเรือแล้วบ้านะหมอนี่ เหอะๆ =__=
“พ้นปะการังมาแล้วครับ” ซันจิคุงเดินมาพร้อมบอกฉัน ฉันหันหน้าไปยิ้มให้กับซันจิคุงก่อนจะลูบหลังแบล็คเวลล์อีกครั้ง
“เมาเรืองั้นหรอ” ซันจิหันไปถามแบล็คเวลล์
“ป่าว!” แบล็คเวลล์เงยหน้าขึ้นมาพร้อมเสยผมอย่างสวยงาม สีหน้าของเขาดีขึ้นมาก... แหม เร็วดีนะ -__-
“ฉันไม่ได้เมาเรือ ไม่ได้อ้วกด้วย” แบล็คเวลล์
นายไม่ได้อ้วก แต่นายทำให้ทะเลเป็นพิษ =__=;;
“อีกไม่นานก็จะถึง Noctis แล้ว” แบล็คเวลล์
“อีกตั้งหนึ่งวันนะ จะถึง Noctis น่ะ ไม่ได้ถึงวันนี้ซักหน่อย” ฉัน
“ไม่ ใกล้จะถึงแล้วจริงๆ ถ้าพ้นปะการังทองคำออกมาได้ก็แปลว่า ใกล้จะถึงแล้วล่ะ อีกไม่นาน” แบล็คเวลล์
“แต่ตามแผนที่มันต้องเดินทางไปอีกหนึ่งวะ...” ฉัน
“ไม่หรอกน่า ฉันเป็นเจ้าชายของอาณาจักร Noctis นะ ต้องรู้เส้นทางของประเทศของตัวเองในอนาคตอยู่แล้ว” แบล็คเวลล์
“หา? มันมีทางเข้าเมืองทางอื่นด้วยหรอ?” ฉัน
“ใช่... จริงๆ มันก็ไม่มีหรอก แต่ฉันสร้างมันขึ้นมาเอง~” แบล็คเวลล์
“หมายความว่ายังไง -__-” ฉันกับซันจิพูดประสานเสียง
“ก็... วันนั้นฉันกำลังฝึกใช้ปืนใหญ่ ปุ้งเดียว เป็นรูเลย มันเลยกลายเป็นทางเข้าใหม่ของอาณาจักร -__-;;” แบล็คเวลล์
มีอะไรแบบนี้ด้วยเรอะ =[]=!!
“เอาเถอะน่า เชื่อฉันเถอะ นั่นๆ เลี้ยวไปทางด้านซ้ายมือเลย” แบล็คเวลล์พูดพร้อมชี้ไปตามทาง ซันจิมองอย่างงงๆ ก่อนจะเดินไปหักลำเรือไปทางด้านซ้ายอย่างที่แบล็คเวลล์พูด
“เฮ้! จู่ๆ ก็เลี้ยว เกือบตกน้ำทะเลแหน่ะ!” เสียงของช๊อปเปอร์โวยวายมาแต่ไกล พวกเราหันไปมองทางลูฟี่และช๊อปเปอร์ที่เกาะขอบเรือกันอยู่
“ขอโทษที” ซันจิ
หวืดด~
ลูฟี่เด้งตัวขึ้นมาจากขอบเรือ แล้วกระโดดลงมาตรงที่พวกเรายืนอยู่พอดี
“เลี้ยวทำไมเนี่ย” ลูฟี่
“มันเป็นทางรัดของอาณาจักรฉัน” แบล็คเวลล์
“ทางรัดงั้นหรอ~” ลูฟี่
“ใช่ อีกไม่นานก็จะถึงแล้วล่ะ” แบล็คเวลล์
“ดีเลย! ยิ่งใกล้เท่าไหร่ ก็ยิ่งได้กินเนื้อเร็วเท่านั้น >__<!!” ลูฟี่
แบล็คเวลล์ฉีกยิ้มให้กับลูฟี่ ก่อนจะหุบยิ้มแล้วมองไปที่หัวเรือ สายตาเหมือนกำลังกังวนอะไรบางอย่างอยู่...
“ไม่อยากจะเชื่อว่าลูกผู้ชายจะเมาเรือด้วย~” ลุงซามะเดินมาทางพวกเรา พร้อมเปล่งเสียงเหมือนจะเรียกร้องความสนใจ แล้วมันก็ทำได้ดีด้วยสำหรับแบล็คเวลล์
“อะไรของลุงเนี่ย =___=+” แบล็คเวลล์
“ป่าว ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย!” ลุงซามะพูดพร้อมลอยหน้าลอยตาเดินไปหาลูกสาวของเขา ที่ตอนนี้กำลังนั่งเย็บตุ๊กตาให้ฉันอยู่
“นั้นมันตุ๊กตาที่ฉันเล่นเมื่อคืนนั้นนี่” ลูฟี่มองไปทางรีเทล
“ใช่” ฉัน
“ทำไมมันไปอยู่ที่รีเทลได้ล่ะ” ลูฟี่
“เธออาสาจะซ่อมมันให้น่ะ” ฉัน
“หรอ...” ลูฟี่
ฉันมองไปที่หน้าของลูฟี่ เขาเองก็มองหน้าของฉันเหมือนกัน...
“แล้วโคลเวอร์ล่ะ” จู่ๆ ลูฟี่ก็ถามเรื่องโคลเวอร์ขึ้นมา เอ๋?
“มงกุฎน่ะหรอ?” ฉัน
“ป่าว... โคลเวอร์ที่ฉันให้เธอเลือกไง มันหายไปไหนแล้วล่ะ” ลูฟี่พูดพร้อมกอดอกแล้วเบ้ปากใส่ฉัน ฉันฉีกยิ้มก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบมันขึ้นมาให้ลูฟี่ดู
“ไม่คิดว่าเธอจะยังเก็บเอาไว้ O_o” ลูฟี่ทำสีหน้าตกตะลึง
“ฉันก็เก็บๆ ไว้ไปงั้นแหละย่ะ” ฉันพูดพร้อมสะบัดหน้า แล้วเอาโคลเวอร์ยัดใส่ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
แปร๊นนนนนนนนน!!
“เฮ้ย!”
พวกเราอุทานกันออกมาอย่างตกใจสุดขีด จู่ๆ เสียงแตรจากไหนก็ไม่รู้ก็ดังขึ้น พวกเราเหวอมองซ้ายมองขวา แต่ดูเหมือนแบล็คเวลล์จะไม่สะทกสะท้านเอาซะเลย
“เราถึงบริเวณปราสาทแล้วล่ะ” แบล็คเวลล์พูดพร้อมเอามือปิดหูจากเสียงของแตรทั้งหลาย
อะไรนะ? ถึงปราสาทแล้ว?
ฉันรีบหันหน้าไปมองทางนอกเรือทันที ทางด้านขวามือที่มีพื้นดินอยู่ มีทหารยืนเรียงกันเต็มไปหมด ทุกคนล้วนเป่าแตรดังต้อนรับ... ต้อนรับ?
“เจ้าชายเสด็จกลับแล้ว!!!” เสียงของทหารคนหนึ่งดึงขึ้น มันทำเอาแบล็คเวลล์ถึงกับก้มตัวแล้วเอามือปิดหู
“น่ารำคาญเป็นบ้า จะเอะอะอะไรกันนักหนาเนี่ย!” แบล็คเวลล์ตะโกนกับตัวเอง
“เจ้าหญิงไวท์เฌอเบศเสด็จแล้ว!!” เสียงของทหารนั้นดังขึ้นมาอีก
“อะไรนะ!!” แบล็คเวลล์ดูเหมือนจะอึ้งกับเสียงที่ทหารคนนั้นตะโกนมาก เขารีบวิ่งไปเกาะที่ขอบเรือ แล้วรีบก้มตัวลงเอาตัวแนบกับเรือ เหมือนกับกำลังหลบอะไรอยู่
“นายทำอะไรน่ะ” ลูฟี่ถามอย่างงงๆ
“ไวท์เฌอเบศ...” แบล็คเวลล์
“ใครกัน?” ลูฟี่
“ออกมาเดี๋ยวนี้นะแบล็คเวลล์ ไอ้คนสารเลว!!!”
“คนนั้นไง...” แบล็คเวลล์พูดพร้อมเอามือปิดหู
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
Duck-
Fly 
ความคิดเห็น