คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [ตอนที่17] :: เจ้าหญิงไวท์เฌอเบศอภิเษกสมรส สารแต่งงานที่ถูกส่งถึงกลุ่มหมวกฟาง
ตอนที่17
เจ้าหญิงไวท์เฌอเบศอภิเษกสมรส สารแต่งงานที่ถูกส่งถึงกลุ่มหมวกฟาง
“นั่นใครน่ะ...” นี่คือคำถามของพวกเราทุกคนที่หันไปถามแบล็คเวลล์ที่เอาแต่นั่งชันเข่าแล้วเอามือปิดหูอยู่ ผู้หญิงที่มาตะโกนขู่ฆ่าแบล็คเวลล์นั้นยังไม่เลิกโวยวาย เธอยังตะโกนเรียกหาแบล็คเวลล์ไม่ขาดสาย
“ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะแบล็คเวลล์! หรือจะต้องให้ฉันไปลากออกมา!!” ผู้หญิงคนนั้นตะโกนต่อ แบล็คเวลล์เอามือออกจากหู แล้วเกาะที่ขอบเรือแอบมองผู้หญิงคนนั้นเงียบๆ
“นั่นไง! ลงมาซะแบล็คเวลล์ แอบอะไรอยู่ตรงนั้น!” ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่า ไวท์เฌอเบศฉีกยิ้มชั่วร้ายแล้วชี้ไปที่หน้าของแบล็คเวลล์ที่โผล่ออกไปน้อยๆ
“ไม่” แบล็คเวลล์
“ลงมานะ! ไม่งั้นฉันจะลากนายลงมา!!” ไวท์เฌอเบศ
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ =___=;;” แบล็คเวลล์
“งั้นก็ลงมาดีๆ สิ!” ไวท์เฌอเบศ
ไวท์เฌอเบศเป็นผู้หญิงผมสีเงิน และมีนัยน์ตาสีเพลิงแลดูโหดใช่เล่น เธอยืนเท้าเอวตะโกนด่าแบล็คเวลล์ด้วยชุดโลลิต้าสีดำแดง
“ถ้านายไม่ลงมา ฉันจะลากนายลงมาเดี๋ยวนี้แหละ!!” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆ เรือ เธอเอามือเกาะที่ตาข่ายของเราเอาไว้ แล้วปีนขึ้นมาบนเรือ แบล็คเวลล์เหวอมากๆ เขารีบวิ่งไปแกะเชือกที่ผูกอยู่กับเรือออก เพื่อที่จะให้ไวท์เฌอเบศตกลงไป
“ถ้านายดึงมันออกอีกนิด นายหัวขาดแน่ๆ”
มันไม่ทันแล้วล่ะแบล็คเวลล์ เพราะองค์หญิงแสนโหดได้ปีนขึ้นมาถึงที่แล้ว แบล็คเวลล์ยืนนิ่งไปชั่วขนะหนึ่ง ก่อนจะรีบกระโดดไปหลบหลังของอุซป
“นายจะไปแอบหลังนายจมูกยาวทำไม -__-” ไวท์เฌอเบศทำหน้าเอือมระอาก่อนจะเดินไปใกล้กับแบล็คเวลล์ขึ้นเรื่อย แบล็คเวลล์รีบหันหลังเตรียมวิ่งหนี แต่มันไม่ทันอีกแล้ว ไวท์เฌอเบศคว้าเข้าที่คอเสื้อของแบล็คเวลล์ได้พอดี ทำให้เขาไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก
“หายไปไหนตั้งสามอาทิตย์น่ะ!!” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมหมุนตัวของแบล็คเวลล์ให้หันหน้ามาคุยกับตนเอง แบล็คเวลล์เหวอไปก่อนจะค่อยๆ หลบสายตา
“ตอบมาสิ!!” ไวท์เฌอเบศเริ่มตะคอก
“ไปอยู่อีกเกาะ” แบล็คเวลล์ตอบสั้นๆ
“นายไปอยู่เกาะไหนมา รู้หรือป่าวมีใครเป็นห่วงบ้างน่ะฮะ!!” ไวท์เฌอเบศ
“ก็มันกลับไม่ได้นี่ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันไปเจออะไรมาบ้าง!” แบล็คเวลล์
“นายไปเจออะไรมาบ้าง นายก็เล่าให้ฉันฟังสิ!!” ไวท์เฌอเบศ
“เธอเคยเว้นช่องว่างให้ฉันพูดหรือป่าวล่ะไวท์เฌอเบศ เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง ฉันเลยไม่อยากจะพูดอะไรกับเธอน่ะ!!” แบล็คเวลล์ขมวดคิ้วพร้อมดึงมือของไวท์เฌอเบศที่เกาะกุมต้นแขนอยู่ออก
“หายไปสามอาทิตย์ปากกล้าขึ้นเยอะนะ” ไวท์เฌอเบศพูดเสียงต่ำ กำมือแน่น
“ฉันดีใจที่ไม่ได้เห็นหน้าเธอไงล่ะ” แบล็คเวลล์พูดพร้อมฉีกยิ้ม ก่อนจะ...
เพียะ!!!
ทุกคนตกตะลึง เมื่อจู่ๆ ไวท์เฌอเบศก็ใช้ฝ่ามือตบเข้าที่หน้าซีกซ้ายของแบล็คเวลล์เต็มๆ เพราะแรงตบทำให้เขาเซเลยทีเดียว
“กล้าดีนะ พูดแบบนี้กับฉันน่ะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเป็นอะไรกับนาย” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมแสยะยิ้ม แบล็คเวลล์นิ่งไป ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแก้มของตัวเองบริเวณที่ถูกตบ ก่อนจะยิ้มออกมา
“ยังใช้กำลังเหมือนเดิมเลยนะไวท์” แบล็คเวลล์
“เพราะมีพี่แบบนายไงล่ะ!” ไวท์เฌอเบศ
“เลิกตบหน้าฉันซะที มันเจ็บนะ” แบล็คเวลล์พูดพร้อมลูบที่แก้มของตัวเองไปมา... อะ... อะไรนะ? พี่?... แบล็คเวลล์? พี่ชาย?
“อ้าว พวกนายเป็นพี่น้องกันอย่างนั้นหรอ” โซโลถามพรางมองทั้งสองคน
แบล็คเวลล์กับไวท์เฌอเบศหันหน้ามองไปทางโซโลพร้อมกันก่อนจะเอียงคอแล้วพยักหน้าพร้อมกันช้าๆ
“ใช่” ทั้งคู่ประสานเสียง
พี่น้อง =[]=!!!
ทำตัวอย่างกับสามี ภรรยาที่แต่งงานกันไปสามสิบปีแล้วอย่างงั้นแหละ น่ากลัวเป็นบ้า! น้องสาวตบหน้าพี่ชายได้อย่างไม่ถูกว่าเลย อะไรกันเนี่ย ราชวงศ์!!
“ตะลึงอะไรกัน?” แบล็คเวลล์
“กะ... ก็...” โซโล
“ถ้าจะบอกว่าเราไม่เหมือนกันมันก็ไม่ผิดหรอกนะ เพราะฉันหน้าตาคล้ายแม่ ส่วนยัยนี่เหมือนไปทางพ่อ” แบล็คเวลล์พูดพร้อมชี้ไปที่หน้าของไวท์เฌอเบศก่อนจะโดนตบที่มือที่ชี้ไปที่หน้า
“อย่ามาชี้หน้าฉันนะ!” ไวท์เฌอเบศ
“แล้วจะทำไม” แบล็คเวลล์
“ไม่งั้นฉันจะฟ้องเสด็จพ่อ!” ไวท์เฌอเบศ
“งั้นฉันก็จะไปฟ้องท่านแม่!” แบล็คเวลล์พูดพร้อมกอดอกมองหน้าน้องสาวอย่างไม่ยอมแพ้... อะไรกันเนี่ย พี่น้องคู่นี้ =[]=...
“แล้วคนพวกนี้คือใคร” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมมองมาทางพวกเรา
“คนที่พาฉันมาส่งที่อาณาจักร ถือว่ามีพระคุณมากสำหรับฉัน” แบล็คเวลล์
“งั้นหรอ” ไวท์เฌอเบศ
“ก็ใช่ไง -___-” แบล็คเวลล์
“ทำไมนายต้องทำหน้าแบบนั้น!!” ไวท์เฌอเบศ
“ก็บอกไปแล้วว่าเป็นคนช่วยฉัน แล้วยังมาถามต่ออีก ประสาทยังดีอยู่หรือป่าวเนี่ย -__-” แบล็คเวลล์
“หายไปสามอาทิตย์กลับมาเหมือนกินแมลงมาเลยนะ!” ไวท์เฌอเบศ
“อะไรกัน! เธอรู้ได้ไง =[]=!!” แบล็คเวลล์เหวอทันที ไวท์เฌอเบศที่ตอนแรกทำหน้างงกับท่าทางของพี่ชาย ก่อนจะเริ่มเปลี่ยนสีหน้าเป็นขยะแขยงแล้วกระโดดหนีจากพี่ชายสองเมตร
“นายกินแมลงงั้นหรอ =[]=!!” ไวท์เฌอเบศ
“เธอรู้ได้ไงฟะ =[]=!!” แบล็คเวลล์
“ก็นายพูดเอง!” ไวท์เฌอเบศ
“ไปบอกตอนไหนกัน!” แบล็คเวลล์
“เมื่อกี้ไง ฉันแค่พูดเปรียบเทียบ นายทำหน้าอย่างกับไปกินมาจริงๆ นายกินแมลงมาอย่างงั้นหรอ!!!” ไวท์เฌอเบศทำหน้าขยะแขยงมากกว่าเดิม แบล็คเวลล์ทำหน้าช็อคก่อนจะฉีกยิ้มเล็กๆ ก่อนจะทำหน้าเก็กหล่อ
“ใครจะไปเคยกินกัน แมลงน่ะ~” แบล็คเวลล์
“คุณยังบอกพวกเราว่ากินแมลงอยู่เลยนะครับ~” บรู๊คคุงพูดแทรกขึ้น มันทำให้แบล็คเวลล์ถึงกับค้างไปเลย
“นายกินจริงๆ ด้วย!” ไวท์เฌอเบศ
“ก็แค่ทดลองน่า อย่าทำมาเป็นสนใจฉันเลย กลับปราสาทไปไป๊!” แบล็คเวลล์พูดพร้อมปัดมือไล่ไวท์เฌอเบศให้ไปไกลๆ เจ้าหล่อนทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะเดินมาพร้อมหยิกแก้มของพี่ชายตัวเอง ก่อนจะหันหลังกระโดดลงจากเรือแล้วเดินกลับปราสาทไป... เฉยเลย?
“น้องสาวนายน่ารักดีนะ” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับแบล็คเวลล์ เขาหันหน้าไปมองหาฉันด้วยสายตาที่อธิบายไม่ถูก... ทำไมยะ =[]=!!
“เอาเถอะ พวกนายก็เข้าปราสาทกับฉันสิ จะได้ไปทูลเสด็จพ่อเรื่องความดีของพวกนาย” แบล็คเวลล์
“จะเลี้ยงเนื้อเราใช่ม้า” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้ม แบล็คเวลล์มองหน้าลูฟี่ยิ้มๆ ก่อนจะพยักหน้า
พวกเราเดินเข้ามาในปราสาทสีขาวสะอาดตา ทุกบริเวณของปราสาทแทบจะไม่มีฝุ่นเลยทีเดียว จะรักษาความสะอาดอะไรขนาดนี้เนี่ย =___=;;
“ปราสาทของนายสะอาดมากเลยนะเนี่ย” ซันจิพูดพร้อมมองไปทั่วห้องโถง
แบล็คเวลล์หันหน้ามายิ้มให้ซันจิ
“อะนะ พวกเขาทำความสะอาดดีน่ะ” แบล็คเวลล์
“อีกไกลมั้ยที่เราจะไปถึงห้องอาหาร~” ลูฟี่พูดพร้อมจับท้องของตัวเอง
“อีกนิดเดียวเท่านั้นแหละ” แบล็คเวลล์
พวกเราเงียบปาก แล้วเดินตามแบล็คเวลล์มาเรื่อยๆ ไม่นานก็เจอห้องโถงใหญ่ ที่มีผ้าปลูสีแดงยาวมาถึงเท้าของแบล็คเวลล์ เมื่อเท้าของแบล็คเวลล์เหยียบเข้าที่พรมแดงเท่านั้นแหละ ทหารที่ยืนถือแตรอยู่ก็รีบดึงแตรขึ้นมาเป่าต้อนรับทันที
“เจ้าชายแบล็คเวลล์ เสด็จกลับแล้ว!!~” เสียงของทหารที่ยืนอยู่ข้างๆ เก้าอี้ตัวใหญ่สองตัว ซึ่งมีชายที่ดูน่าเกรงขาม และเก้าอี้ตัวข้างๆ มีหญิงหน้าตาใจดีนั่งยิ้มให้กับแบล็คเวลล์อยู่ และทั้งคู่สวมมงกุฎสีขาวประดับด้วยเพชรไดมอลสีชมพู... เพชร =O=
“ในที่สุดลูกก็กลับมาแล้ว...” ผู้หญิงที่ได้นามว่าราชินีแห่งอาณาจักรนี้พูดขึ้น พระองค์เอามือจับที่ปากของตัวเอง แล้วน้ำตาไหลออกมา
“...ผมกลับมาแล้วครับ” แบล็คเวลล์มองหน้าราชินีแล้วส่งยิ้มให้
“ไปไหนมาแบล็คเวลล์” เสียงเข้มใหญ่ดังแทรกขึ้น แบล็คเวลล์หันหน้าไปมองพระราชาก่อนจะขมวดคิ้ว
“ไปเดินเล่น” แบล็คเวลล์
“เดินเล่นสามอาทิตย์เนี่ยนะ...” พระราชา
“ชะ...” แบล็คเวลล์
“แบล็คเวลล์เขาไปที่อาณาจักรอื่นมา แล้วก็กินแมลงด้วยค่ะเสด็จพ่อ” เสียงแหลมเล็กดังแทรกขัดการสนทนา ไวท์เฌอเบศเดินเข้ามาในห้อง เธอกอดอกมองหน้าไปทางพี่ชาย
“กินแมลง?” พระราชา
“ใช่ค่ะเสด็จพ่อ” ไวท์เฌอเบศ
“ยัยนั้นโกหก!” แบล็คเวลล์พูดพร้อมชี้หน้าไวท์เฌอเบศ
“ทำไมถึงเรียกน้องว่า ยัยนั้น ล่ะ แบล็คเวลล์!!” พระราชาขึ้นเสียง
“แล้วคุณจะขึ้นเสียงใส่แบล็คเวลล์ทำไมคะ!!” ราชินีขึ้นเสียงใส่พระราชาบ้าง พระราชาเงียบไป ก่อนจะกระแอมเล็กน้อย
แล้วจู่ๆ ทหารทุกคนในห้องก็วิ่งออกจากห้องนี้ไปจนหมด อะไรอะ ไปทำไมกัน ไปไหนกัน =[]=!!
“เอาล่ะ พูดมาได้แบล็คเวลล์ ลูกไปไหนมาหรอจ๊ะ” ราชินียันตัวลุกขึ้นจากบัลลังก์แล้วเดินมาหาแบล็คเวลล์ แบล็คเวลล์ฉีกยิ้ม ก่อนจะเดินไปแล้วกอดแม่ของตัวเองแน่น
“ผมคิดถึงท่านแม่มากเลยนะครับ” แบล็คเวลล์
“แม่ก็คิดถึงลูก...” ราชินีสวมกอดแบล็คเวลล์กลับก่อนจะฉีกยิ้ม ไวท์เฌอเบศและพระราชามองพร้อมทำหน้าบูด ไม่พอใจ
“ผมไปเกาะที่มีแต่โคลเวอร์น่ะครับ ผมไม่สติ ตื่นมาก็อยู่บนเกาะนั้นแล้ว พอจะกลับก็กลับไม่ได้ เพราะมีจ้าวทะเลอยู่เต็มไปหมด ผมว่าผมโชคดีมาก ที่หลุดเข้าไปในเกาะได้ทั้งๆ ที่ไม่ตาย” แบล็คเวลล์
“ดีจังเลย แม่ดีใจที่ลูกไม่เป็นอะไร” ราชินีพูดพร้อมหอมแก้มลูกชายของตัวเองฟอดใหญ่
“ซิต้าร์...” พระราชาที่มองดูสถานการณ์อยู่พูดเรียกสติราชินี ราชินีชะงัก ก่อนจะหันไปขมวดคิ้วใส่พระราชา
“อ้อ ใช่ครับ คนพวกนี้คือคนที่พาผมกลับมาที่อาณาจักรได้” แบล็คเวลล์ถอนกอดจากราชินีแล้วเดินมาแนะนำพวกเรา ราชินีนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้มให้พวกเราทุกคน
“ขอบคุณที่ช่วยแบล็คเวลล์ไว้นะจ๊ะ” ราชินี
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“ฉันเป็นราชินีแห่งอาณาจักรนี้ ชื่อ ซิต้าร์ ซีเนียวอล จ๊ะ” ราชินีพูดพร้อมยิ้มให้พวกเราอีกครั้ง... เป็นราชินีที่เป็นกันเองจังแฮะ... ไม่มีท่าทีหยิ่งทะนงเลย
“ฉันชื่อลูฟี่” ลูฟี่แนะนำตัวบ้าง
“นามิ ค่ะ” ฉันพูดพร้อมก้มหัวให้ราชินีซิต้าร์เล็กน้อย พระองค์ยิ้มให้ฉันแล้วโค้งกลับให้กับฉัน
“แล้วทำไมถึงหนีออกจากปราสาท” พระราชาพูดแทรกขึ้นมาอีก แบล็คเวลล์หันหน้าไปมองผู้เป็นพ่อ ก่อนจะขมวดคิ้ว
“แค่อยากจะหาประสบการณ์ชีวิต =___=” แบล็คเวลล์ตอบเหมือนที่เคยบอกเราก่อนหน้านี้
“เดี๋ยวฉันจะให้ออกไปหาทั้งชีวิตเลย -___-” พระราชา
“ลองคุณทำแบบนั้นสิ -__-+” ราชินีเขม่นใส่พระราชา พระราชาเหวอเลยทีเดียว
“อะไรกันเนี่ย ทำไมท่านแม่ต้องเข้าข้างแบล็คเวลล์ตลอด!” ไวท์เฌอเบศพูดอย่างไม่พอใจ ราชินีหันหน้าไปยิ้มให้กับลูกสาว ก่อนจะเดินไปสวมกอด
“แม่รักทุกคนเท่ากันหมดนะ” ราชินี
“ไม่จริงหรอก!” ไวท์เฌอเบศ
“จริงๆ นะ แม่รักทั้งลูกทั้งแบล็คเวลล์นั้นแหละ” ราชินี
“ก็บอกว่าไม่เชื่อไง มันเห็นๆ กันอยู่” ไวท์เฌอเบศถอนกอดจากราชินี แล้วหันหน้ามามองพวกเรา ก่อนจะชะงัก สายตานิ่งค้าง ไม่ขยับ
“เป็นอะไรของเธอไวท์” แบล็คเวลล์ที่สังเกตได้พูดเรียกสติไวท์เฌอเบศ เธอละสายตาจากพวกเรา ก่อนจะส่ายหน้าแรงๆ
“มะ... ไม่มีอะไร” ไวท์เฌอเบศพูดพร้อมหน้าแดง ก่อนจะหันหน้ามามองทางเราอีกครั้ง สายตาของเธอนั้นมอง... ใครกันนะ -___-??
“พวกนายชื่ออะไรกันบ้าง บอกมาให้หมดเลยนะ... เริ่มจากนายก่อน!” ไวท์เฌอเบศพูดเสียงดุ ก่อนจะชี้ไปที่หน้าของซันจิ ซันจิที่นิ่งไป ก่อนตาจะกลายเป็นหัวใจไปอย่างรวดเร็ว
“ผมหรอคร๊าบ~ ผมชื่อซันจิครับเจ้าหญิง~~” ซันจิพูดพร้อมเลื่อนไหลไปแล้วคว้ามือของไวท์เฌอเบศขึ้นมาจูบ ไวท์เฌอเบศที่ไม่ทำท่าขัดขืน เมื่อปากของซันจิกำลังจะแตะถึงมือของเธอ โดยที่เธอไม่ขัดข้อง ซันจิจึงชะงัก ก่อนจะยันตัวลุกขึ้น แล้วส่งยิ้มให้กับไวท์เฌอเบศ
“...” ไวท์เฌอเบศมองหน้าของซันจินิ่ง ซันจิเองก็มองหน้าของไวท์เฌอเบศเหมือนกัน ก่อนจะโค้งสวยๆ ให้กับเธอ แล้วถอยหลังออกมา
“ฉันชื่อ อุซป” อุซปแนะนำตัวไปบ้าง แต่ดูเหมือนมันจะไม่เข้าหูของไวท์เฌอเบศเท่าไหร่ เพราะเธอเอาแต่มองหน้าของ... ซันจิ!
“เราดีใจมากเลยนะ ที่พวกคุณช่วยลูกของเราเอาไว้ เราจะเลี้ยงพวกคุณเป็นการตอบแทนแล้วกันนะ ^^!” ราชินีที่นิ่งไป เรียกสติกลับมา แล้วหันมาพูดกับพวกเรา
“จริงหรอ! มีเนื้อมั้ยย *[]*!!” ลูฟี่
“หืม? คุณลูฟี่อยากทานเนื้อ เราก็จัดให้ได้อยู่แล้ว ^^” ราชินี
“เจ๋งไปเลยย!” ลูฟี่ร้องอย่างดีใจ
“อ่า ใช่ ท่านแม่ นี่... รีเทล และพ่อของเธอ” แบล็คเวลล์พูดพร้อมผ่ายมือไปทางรีเทลที่ยืนนิ่งอยู่ เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะโค้งให้กับราชินี
“ดิฉัน รีเทลค่ะ” รีเทล
“...จ๊ะ” ราชินีที่ยืนนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนคิดอะไรได้ แล้วทักทายรีเทลกลับ
“แล้วคุณชื่ออะไรหรอคะ” ราชินีหันไปทางพ่อของรีเทล ลุงซามะตกใจอย่างมาก ก่อนจะโค้งให้กับราชินี
“ผมชื่อ ซามะ ครับ” ลุงซามะตอบกลับไป ราชินีฉีกยิ้ม
“พวกคุณหิวกันหรือยังล่ะคะ” ราชินี
“หิวแล้ววว~” ลูฟี่ตอบกลับไปในทันที ราชินีหัวเราะก่อนจะส่งยิ้มให้ทุกคน
“งั้นเดี๋ยวเราจะสั่งพ่อครัวให้ทำอาหารให้ทานแล้วกันนะคะ ไปรอกันที่ห้องอาหารกันเลยดีกว่า” ราชินี
“ไวท์ ลูกช่วยพาคนเหล่านี้ไปที่ห้องอาหารได้มั้ยจ๊ะ” ราชินีหันไปหาไวท์เฌอเบศ เธอตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ
“งั้นก็ไปรอกันเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวเราจะไปสั่งพ่อครัวก่อน คุณค่ะ คุณก็ไปรอที่ห้องอาหารด้วยเลยก็ได้นะคะ” ราชินีหันไปหาพระราชา เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกขึ้นจากบัลลังก์
“งั้นเราก็ไปกันเถอะ...” ไวท์เฌอเบศพูดจบก็ออกตัวเดิน พวกเราเดินตามเธอไปจนถึงห้องอาหาร ที่มีโต๊ะยาวสีขาวสวยงาม มีผ้าปลูโต๊ะสีครีมลวดลายหรูหรา
“นั่งได้เลย” แบล็คเวลล์ที่เดินมาด้วยพูดพร้อมหันมาทางพวกเรา เมื่อพวกเราได้ยินแบบนั้น จึงเดินไปนั่งกันที่เก้าอี้ตามที่ตัวเองต้องการทันที ลูฟี่ที่นั่งซะหัวโต๊ะอย่างไม่เกรงใจใคร ถูกมองด้วยสายตาไม่พอใจจากพระราชา
“ลูฟี่ อย่าไปนั่งตรงนั้นสิ” ฉันหันไปกระซิบกับลูฟี่ เขาหันหน้ามามองฉันอย่างงงๆ
“ก็เขาบอกให้เรานั่งตรงไหนก็ได้ไม่ใช่หรอ” ลูฟี่
“แต่ตรงนั้นเหมือนจะเป็นที่ของพระราชานะ นายมานั่งตรงนี้แทนเถอะ” ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆ ฉัน ลูฟี่ทำหน้าบูดก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินมานั่งข้างๆ ฉัน
พระราชาเดินเข้ามาแล้วนั่งตรงหัวโต๊ะแทนที่ลูฟี่... มันเป็นที่ประจำของพระองค์จริงๆ ด้วยสินะ -___-
“นั่งตรงนี้สิครับลุง” แบล็คเวลล์พูดพร้อมดึงเก้าอี้ให้กับลุงซามะ ลุงซามะมองหน้าของแบล็คเวลล์เล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ รีเทลแทนที่จะนั่งเก้าอี้ตามที่แบล็คเวลล์บอก แบล็คเวลล์ขมวดคิ้ว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนั่งตรงนั้นแทน
“นั่งตรงนี้สิครับองค์หญิง” ซันจิพูดพร้อมดึงเก้าอี้ให้กับไวท์เฌอเบศ เธออึ้งไปก่อนจะสะบัดหน้าหนีซันจิ แต่ก็เดินไปนั่งตามที่ซันจิจัดให้
“เมื่อไหร่เนื้อจะมา~~” ลูฟี่นอนราบไปกับโต๊ะ ฉันหันไปมองเขา ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วเอามือจับที่หมวกของเขาแล้วเอาปิดหน้าของลูฟี่เอาไว้
ลูฟี่ที่มีหมวกปิดหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมาแล้วหันหน้ามาทางฉัน ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนที่ลูฟี่จะดึงหมวกใส่หมวกตามเดิมแล้วทำหน้าบูดใส่ฉัน
“หิวชะมัด~” ลูฟี่
“ใจเย็นๆ หน่อยสิ เดี๋ยวก็มาแล้วน่า อาหารน่ะ” ฉัน
“รอก็รอ =O=~” ลูฟี่
“มาแล้วจ๊ะ นานหรือป่าว อีกไม่นานอาหารก็จะมาแล้วนะ” ราชินีเดินเข้ามาในห้องอาหาร
“ไม่นานเท่าไหร่หรอกค่ะ” ฉันตอบกลับไปก่อนจะส่งยิ้มให้กับราชินี พระองค์ยิ้มกลับให้ฉันก่อนจะเดินไปนั่งใกล้ๆ กับพระราชา
“เลิกทำหน้าบูดได้แล้วนะคุณ” ราชินีหันไปแขวะใส่พระราชา พระองค์ทำหน้าบูดกว่าเดิมก่อนจะสะบัดหน้าหนีราชินีไป
“น้ำชาครับ” จู่ๆ ก็มีผู้ชายเดินเข้ามาในห้องอาหาร พร้อมถาดน้ำชาเต็มไปหมด พวกเราหันไปมองอย่างสนใจ เขาใส่สูทสีดำแสดงถึงพ่อบ้านดีๆ นั้นแหละ
เขารินน้ำชาให้กับพวกเรา ก่อนจะโค้งให้อีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องไป ฉันหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมา ก่อนจะได้กลิ่นของใบชาหอมกรุ่น แล้วจัดการดื่มมันทันที... อร่อยดีนะ
“อร่อยมั้ย” ลูฟี่ที่นอนราบไปกับโต๊ะอีกครั้ง หันมาถามฉัน ฉันหันไปยิ้มให้กับลูฟี่ ก่อนจะพยักหน้า เขาจึงค่อยๆ ยื่นมือไปหยิบแก้วชาขึ้นมา แล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วดื่มมันทันที
“เป็นไง” ฉันถามเขากลับ ลูฟี่นิ่งไป ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“ก็อร่อยดี” ลูฟี่
“อร่อยเลยต่างหาก นายก็ดื่มลองท้องไปก่อนแล้วกัน อีกไม่นานอาหารก็จะมาแล้วหนิ” ฉัน
“อ่า...” ลูฟี่พูดพร้อมดื่มน้ำชาไปอีก
“คุณชื่อซามะใช่มั้ยคะ” จู่ๆ ราชินีก็หันไปส่งยิ้มและถามลุงซามะ ลุงเขาตกใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
“ใช่ครับ” ลุงซามะ
“คุณมากับเด็กๆ พวกนี้หรอคะ” ราชินี
“พวกเราโดนรับเชิญมาน่ะครับ” ลุงซามะ
“รับเชิญหรอคะ?” ราชินีถามอย่างงงๆ ลุงซามะทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะหันหน้าไปมองทางแบล็คเวลล์ที่จิมชาอยู่
“อ๋อ ลูกชายเราชวนเองหรอคะเนี่ย ฮะๆ” ราชินีหัวเราะน้อยๆ
“ทุกทีลูกชายฉันไม่ค่อยจะชวนใครมาหรอกค่ะ ถือว่าพวกคุณพิเศษมากเลยนะคะเนี่ย” ราชินี
“ก็แค่เอามาให้รู้จักเฉยๆ น่าท่านแม่ พวกเขาช่วยผมเอาไว้” แบล็คเวลล์พูดพร้อมวางแก้วน้ำชาลง
“พวกเขาช่วยลูกไว้อย่างงั้นหรอ?” ราชินี
“ใช่ครับ เขามาส่งผมที่อาณาจักรนี้ไง” แบล็คเวลล์
“ถ้าเป็นแค่นั้นก็ดีน่ะสิแบล็คเวลล์” ราชินีพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วหันไปมองทางรีเทลที่นั่งจิมน้ำชา แล้วหันไปยิ้มให้กับพ่อของเธอ
“ใช่มั้ยล่ะลูกรัก ^^” ราชินีส่งยิ้มให้กับแบล็คเวลล์ เขาผละเล็กน้อยก่อนจะนิ่งไป
“ท่านแม่ต้องการจะสื่ออะไร =__=” แบล็คเวลล์
“ป่าวหนิ แม่ป่าวเลยนะ ^^” ราชินี
“แล้วลูกล่ะ ไวท์” ราชินีพูดพร้อมหันไปมองทางไวท์เฌอเบศ เธอเองก็หันมามองหน้าราชินีอย่างงงๆ
“อะไรคะ?” ไวท์เฌอเบศ
“ลูกก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนี่?” ราชินี
“...แม่คิดไปเองแล้วล่ะค่ะ” ไวท์เฌอเบศนิ่งไปก่อนจะพูดเสียงเข้มกับราชินี แล้วก็หยิบน้ำชาขึ้นมาดื่ม
“แม่ว่าแม่ไม่ได้คิดไปเองหรอกนะ... อยากทำอะไรก็ทำสิ” ราชินีพูดอย่างเป็นนัย... ทำอะไรงั้นหรอ? ในฐานะคนนอก มันเลยอยากรู้ O_o
“อยากทำอะไรก็ทำงั้นหรอคะ...” ไวท์เฌอเบศพูดอย่างคุมคิด
“ใช่จ๊ะ” ราชินีพูดพร้อมอมยิ้มให้ลูกสาวของตัวเอง
“นี่พวกเธอพูดอะไรกัน ทำไมฉันไม่เห็นเข้าใจ” พระราชาที่ส่วนมากจะไม่มีบท พูดขึ้นอย่างงงๆ บ้าง ราชินีหันหน้าไปเบ้ปากให้กับราชา แล้วหันไปยิ้มให้กับลูกทั้งสอง
“อยากทำอะไรก็ทำ... ทั้งคู่เลย” ราชินี
“...” ทั้งแบล็คเวลล์และไวท์เฌอเบศเงียบลง พวกเขาทั้งสองหันหน้าไปมองทางแม่ ก่อนจะหันมามองหน้ากันเหมือนพยายามจะส่งซิกว่า ‘ท่านแม่เป็นอะไร’ ประมาณนั้น
“อ๊ะ อาหารมาแล้วล่ะ” ลูฟี่ร้องอย่างดีใจ ก่อนจะหันไปน้ำลายไหลพรากๆ กับอาหารมากมายที่ถูกนำมา... จะเลี้ยงทั้งประเทศเลยรึไงเนี่ย เอามาทำไมตั้งเยอะแยะ! แต่ก็อย่างว่า ถ้าเป็นลูฟี่คงจะกินได้อย่างไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่ -__-;;
“อาหารมาแล้ว ทานได้ตามสบายเลยนะจ๊ะ ^^” ราชินี
“งั้นก็...” ลูฟี่พูดพร้อมยื่นมือไปคว้าเนื้อทันที เพราะมือที่ยืดยาวได้ ทำเอาทั้งไวท์เฌอเบศ ราชา ราชินี ถึงกับเหวอ แบล็คเวลล์... ทำไมเขาไม่ตกใจเนี่ย?
“ทะ... ทำไมมือของนาย... =[]=” ไวท์เฌอเบศร้องอย่างตกใจ
“ก็งี้แหละนะ พวกไม่มีประสบการณ์ ไอ้อะไรแบบนี้น่ะ เขาเรียกว่าผลปีศาจ รู้ไว้ด้วยนะน้องรัก” แบล็คเวลล์พูดเยาะเย้ย ก่อนจะหยิบอาหารขึ้นมาทานบ้าง ไวท์เฌอเบศเปลี่ยนสีหน้าเป็นบูดทันที ก่อนจะหยิบส้อมแล้วโยนใส่แบล็คเวลล์
“ทำอะไรของเธอเนี่ย!” แบล็คเวลล์ร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ส่อมก็บินเข้าไปที่หัวของเขา
“ฉันไม่ใช่น้องรักของนาย ไปไกลๆ เลยไป๊” ไวท์เฌอเบศ
“ฉันก็แค่ประชด ไม่อยากจะพูดเท่าไหร่หรอก -___-” แบล็คเวลล์
“ฉันก็ไม่อยากได้ยินเท่าไหร่หรอก!” ไวท์เฌอเบศ
แล้วสองพี่น้องก็สะบัดหน้าหนีออกจากกัน แล้วหยิบอาหารเข้าปากกันไป... เป็นพี่น้องที่รักกันจังเลย =O=
“ฉันก็เคยได้ยินนะเรื่องผลปีศาจ” พระราชาพูดขึ้นบ้าง
“ผลปีศาจมันทำได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย อยากกินบ้างจัง *O*” ราชินีพูดพร้อมตาเป็นประกาย
“อย่าเชียวนะ! ได้ชื่อว่า ‘ปีศาจ’ ก็อย่าไปยุ่งด้วยเลย ห้ามกินเชียวนะ เธอน่ะ -__-+” พระราชาส่งสายตาโหดใส่ราชินี แต่ราชินีก็ไม่สนใจ พระองค์ยังคงพูดเพ้อฝันต่อไป... คู่นี้ก็เป็นคู่ที่รักกันจริงๆ เลยนะ -__-;;
“อร่อยใช้ได้เลยแฮะ” ซันจิพูดพร้อมตักอาหารใส่ปากอีกครั้งหนึ่ง ไวท์เฌอเบศมองไปทางซันจิก่อนจะยิ้มน้อยๆ แล้วตักอาหารเข้าปากบ้าง... ออร่าสีชมพูนี่มันอะไรเนี่ย =[]=~
“ใช่ๆ อร่อยมากๆ เลยด้วย >__<” ลูฟี่พูดทั้งๆ ที่อาหารเต็มปาก ฉันที่เห็นแบบนั้น จึงตักอาหารเข้าปากบ้าง อร่อยจริงๆ แฮะ!
“ต้องอร่อยสิ นี่น่ะ พ่อครัวมือหนึ่งของอาณาจักรเราเลยนะ” แบล็คเวลล์พูดพร้อมฉีกยิ้ม
“มือหนึ่งเลยอย่างนั้นหรอ อืม... แต่ก็สู้ฝีมือของซันจิไม่ได้อยู่ดีอะนะ” ลูฟี่พูดอย่างไม่คิดอะไร
“หา?” แบล็คเวลล์ทำหน้าตกใจ พวกเราจึงหันหน้าไปหาแบล็คเวลล์อย่างงงๆ
“ซันจิทำอาหารอร่อยกว่าพ่อครัวของเราอีกอย่างงั้นหรอ?” แบล็คเวลล์
“ใช่” ลูฟี่พูดพร้อมคว้าเนื้อเข้าปากอีกครั้ง
“นายเป็นกุ๊กงั้นหรอซันจิ?” แบล็คเวลล์หันหน้าไปมองทางซันจิ ซันจิฉีกยิ้มแล้วพยักหน้า
“ใช่” ซันจิตอบสั้นๆ
“อร่อยกว่าพ่อครัวของเราอีกงั้นหรอ อยากลองกินดูแล้วสิ~” แบล็คเวลล์
“งั้นเดี๋ยวมื้อต่อไป ฉันทำให้กินก็ได้นะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนเซฟของพวกนาย” ซันจิ
“ไม่หรอก ฉันอยากกินอาหารฝีมือนายชะมัด!” แบล็คเวลล์
ซันจิยิ้มกลับไปให้แบล็คเวลล์ ก่อนจะหันไปมองทางไวท์เฌอเบศที่มองหน้าของตัวเองอยู่
“แล้วไวท์เฌอเบศจังอยากทานอาหารฝีมือผมมั้ยคร้าบ~” ซันจิหันไปดี๊ด๊าทันที ไวท์เฌอเบศนิ่งไป ก่อนจะก้มหน้าหลบ
“ถ้านายอยากทำ ฉันก็จะกิน...” ไวท์เฌอเบศ
“งั้นผมจะทำให้ไวท์เฌอเบศกินคนแรกเลยนะคร้าบ~ ” ซันจิ
“...อื้ม” ไวท์เฌอเบศตอบโดยไม่สบตาซันจิ ออร่าสีชมพูมันออกมาอีกแล้ว =[]=!!~
แล้วพวกเราก็ทานอาหารทั้งหมดจนหมดไม่เหลือเลย มันอร่อยดีนะ เป็นมื้อที่อร่อยใช้ได้เลย เมื่อลูฟี่กินเสร็จ เขาก็เอนหลังแล้วตีพุงของตัวเองทันที
“เฮ้อ อร่อยชะมัด~” ลูฟี่
“พวกเธอจะไปเยี่ยมชมอาณาจักรของเรามั้ยล่ะ” ราชินีถามขึ้นแล้วส่งยิ้มให้กับพวกเรา
“อาณาจักรของท่านหรอคะ... อยากไปสิคะ >__<!” ฉันตอบทันที... อาณาจักรที่มีไดมอลสีชมพูเต็มไปหมด ฉันจะต้องไปขุดมันออกมา!~
“งั้นดีเลย ลองไปเดินชมดูสิ อาณาจักรของเรางดงามมากเลยนะ ^^” ราชินี
“ค่ะ ^^” ฉัน
ฉันยันตัวลุกขึ้น และทุกคนก็ลุกขึ้นเช่นเดียวกัน
“งั้นฉันกลับไปรอที่เรือเลยแล้วกันนะ” โซโลพูดขึ้น
“นั้นสิ ฉันด้วย” แฟรงกี้
“อ้าว จะรีบไปไหนกันล่ะ?” ราชินีพูดขึ้นทันที
“อ๋อ... พอเราเยี่ยมชม และซื้อของเสร็จหมดแล้ว พวกเราก็จะออกเดินทางต่อแล้วล่ะครับ” ซันจิตอบแทนทุกคน ราชินีเงียบไปในทันที
“ออกทะเลต่อ? พวกเธอจะไปไหนกันอย่างนั้นหรอ?” ราชินี
“...เราต้องไปที่เกาะต่อไป เกาะเงือก!” ลูฟี่พูดแทรกขึ้นมา
“เกาะเงือก?” ราชินีพูดประสานเสียงกับราชา
“ใช่ ^^” ลูฟี่ฉีกยิ้มกว้าง
“งั้นแปลว่า... สองคนนี้ก็ไปด้วยอย่างงั้นหรอ?” ราชินีหันไปชี้ทางซันจิและรีเทล รีเทลตกใจเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้า
“ฉันไม่ได้ไปด้วยหรอกค่ะ เดี๋ยวพวกเราก็จะกลับหมู่บ้าน...” รีเทล
“อ้าว ไม่ได้ไปด้วยกันหรอกหรอ” ราชินี
“ไม่ใช่หรอกเพคะ พวกเขาช่วยดิฉันกับพ่ออีกที” รีเทล
“งั้น... พ่อหนุ่มคนนี้ก็จะไปงั้นหรอ” ราชินีหันมาพูดกับซันจิ ซันจิฉีกยิ้มให้กับราชินีแล้วพยักหน้า
“ครับผม” ซันจิ
“ได้ยังไงกัน...” ราชินีพึมพำเบาๆ
“อะไรนะครับ?” ซันจิถามทวนเพราะไม่ค่อยได้ยิน แต่ราชินีกลับส่ายหน้า แล้วส่งยิ้มให้
“ป่าว ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ แล้วทำไมพวกเธอต้องไปที่เกาะเงือกด้วยล่ะ?” ราชินี
“พวกเราจะตามหาวันพีช... และฉันจะเป็นราชาโจรสลัด” ลูฟี่พูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม
“อะไรนะ พวกเธอเป็นโจรสลัดงั้นหรอ!” พระราชาร้องเสียงหลง
“ใช่” ลูฟี่ตอบสั้นๆ
“โจรสลัด... งั้นพวกเธอก็เลวน่ะสิ!” พระราชาร้องอย่างตกใจอีกครั้ง... เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ -__-
“ป่าว พวกเราไม่ได้เลวนะ =O=” ลูฟี่
“...” ราชาเงียบไป พวกเราเองก็เงียบ
“ถึงจะเป็นโจรสลัด แต่พวกเธอก็ช่วยลูกของเรา ต้องขอบคุณจริงๆ นะจ๊ะ ^^” ราชินีพูดพร้อมยิ้มให้พวกเรา
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว!” ลูฟี่ยิ้มกว้าง
“งั้นพวกเราก็ไปเยี่ยมชมเมืองกันเถอะ ฉันอยากเห็นจะแย่แล้ว~” ช๊อปเปอร์พูดออกมาอย่างตื่นเต้น
“งั้นพวกเราจะกลับไปที่เรือแล้วกันนะ” โซโล
“อื้ม งั้นเจอกันที่เรือนะพวกนาย” ลูฟี่หันไปมองโซโลและแฟรงกี้ที่จะกลับเรือ สองคนนั้นพยักหน้ารับ ก่อนที่พวกเราจะเดินออกจากปราสาท
“เฮ้ เดี๋ยวก่อน ฉันขอไปด้วยสิ!” แบล็คเวลล์
“ไปทำไมกันครับ?” บรู๊คคุงถามแบล็คเวลล์บ้าง แบล็คเวลล์เงียบไปก่อนจะตอบออกมา
“ฉันอยากจะไปขอโทษคุณยายคนนั้น” แบล็คเวลล์
“... งั้นก็ไปสิ” ลูฟี่
“... อ่า!” แบล็คเวลล์
ตอนนี้พวกเราเดินออกมานอกหราสารทแล้ว โรบินและช๊อปเปอร์ขอแยกไปทางร้านหนังสือ ส่วนฉัน อุซป บรู๊ค ลูฟี่ ซันจิ ก็เดินตามแบล็คเวลล์ไป
“ร้านของยายแก่คนนั้นน่าจะอยู่แถวนี้แหละ” แบล็คเวลล์
“ไหนล่ะ ไม่เห็นจะมีเลยนะ” ซันจิพูดพร้อมมองไปรอบๆ
“ก็นั้นน่ะสิ หายไปไหนเนี่ย!” แบล็คเวลล์
“งั้นลองตามหาดูสิ” อุซป
“อื้ม งั้นแยกย้ายกันตามหามั้ยล่ะ?” ซันจิ
“เอาอย่างงั้นก็ได้” แบล็คเวลล์
ฉัน ซันจิ ลูฟี่ ไปด้วยกัน ส่วน อุซป บรู๊คและแบล็คเวลล์ เขาก็ไปด้วยกัน พวกเราแยกกันไปคนละฝั่ง พวกฉันไปทางขวามือ ส่วนแบล็คเวลล์ไปทางซ้าย
“นั่นอะไรเนี่ย~” ลูฟี่พูดพร้อมชี้ไปทางร้านขายขนมที่อยู่ไม่ไกล
“ไทยากิน่ะ” ซันจิมองตามมือของลูฟี่แล้วตอบ
“ว้าว อยากกินจัง *O*” ลูฟี่ไม่พูดป่าว เขากลับวิ่งไปที่ร้านนั้นในทันที พวกฉันจึงต้องเดินตามเขาไปอย่างช้าๆ
“เอากี่ชิ้นครับผม?” คนขายถามขึ้น ลูฟี่ยีนน้ำลายไหลก่อนจะสั่งไปทั้งหมดหกชิ้น
“นายจะเอาไปจมเรือรึไงเนี่ยลูฟี่” ฉันพูดพร้อมหยิบเงินจ่ายให้กับลุงคนขายของ... จริงๆ มันก็ไม่อะไรมากหรอกนะ แต่มันต้องเป็นฉันที่ต้องจ่ายเงินเนี่ยน่ะสิ -___-^^
“เอาน่า น่ากินออก ลองกินมั้ยล่ะ” ลูฟี่พูดพร้อมยื่นไทยากิมาให้ฉัน
“ไม่ล่ะ ฉันอิ่มแล้ว -__-” ฉัน
พวกเราเดินตามหาหญิงแก่คนนั้นไปเรื่อยๆ แต่ก็หาไม่เจอ อะไรกันเนี่ย ทำไมถึงไม่เห็นอยู่ในอาณาจักรนี้เลย... แต่อาณาจักรนี้มันก็ไม่ใช่เล็กๆ นี่หน่า มันก็ไม่แปลกที่จะหายาก เฮ้อ เดินมานานแล้วชักจะหิวน้ำแล้วสิ
“ทานสิครับ คุณนามิ” ซันจิที่ตอนแรกเดินหายไป กลับมาก็มีขวดโคล่ามาซะแล้ว ฉันที่นั่งเหม่อลอยอยู่ไม่ได้พูดอะไรโต้ตอบ ซันจิจึงเอาโคล่าเย็นๆ มาแตะที่ไหล่ของฉัน ทำเอาฉันสะดุ้ง -___-
“ตกใจหมดเลย ขอบคุณนะซันจิคุง” ฉันรับโคล่ามา แล้วส่งยิ้มให้กับซันจิ
“ครับ ไม่มีปัญหา ^^!” ซันจิ
“ฉันขอกินบ้างสิ~” ลูฟี่ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดียวกับฉันเริ่มโหยหวนบ้าง ซันจิจึงยื่นโคล่าอีกขวดให้กับลูฟี่ไป
อึก... อึก... อึก...
ลูฟี่กระดกเอาโคล่าเข้าปากอย่างไม่รอช้า ฉันหันไปมองหน้าลูฟี่ก่อนจะยิ้มน้อยๆ แล้วเปิดฝาดื่มโคล่าบ้าง
“พักเหนื่อยซักพักแล้วค่อยไปตามหาต่อแล้วกันนะครับ” ซันจิ
“นั่นสินะ” ฉัน
“อาณาจักรนี้ดูสะอาดและสวยงามดีนะครับ” ซันจิพูดพร้อมหันหน้ามาทางฉัน ฉันหน้าไปสบตากับซันจิก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“ใช่ มันสวยงามมากเลย” ฉัน
“สวยจริงๆ ครับ” ซันจิพูดทั้งๆ ที่ยังไม่หลบสายตาจากฉันไป ฉันจึงเป็นฝ่ายหลบสายตาแทน... อะไรเนี่ย
ซันจิเอาหลังชนกับกำแพงข้างหลัง แล้วหย่นตัวลงนั่งยองๆ เพราะเก้าอี้ที่ฉันนั่งมันเต็มแล้วพระมีลูฟี่อยู่ด้วย ทำให้เขาต้องนั่งยองๆ ข้างๆ แทน
“เมืองนี้ขึ้นชื่อเรื่องเพชรไดมอลสินะครับ” ซันจิ
“ใช่ ไดมอลสีชมพู” ฉัน
“ผมเคยได้ยินมาอยู่นะ เห็นเขาบอกว่าราคาแพงมากๆ” ซันจิ
“ใช่ มันแพงมากๆ เลยด้วย ฉันล่ะอยากได้จริงๆ” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับซันจิ
“อย่างงั้นหรอครับ” ซันจิยิ้มกลับให้กับฉันบ้าง ฉันจึงพยักหน้า แล้วหันไปมองทางลูฟี่ ตอนนี้เขากำลังนั่งดื่มโคล่าอย่างไม่สนใจอย่างอื่นเลย... ทำไมไม่กินทั้งขวดไปเลยล่ะลูฟี่ -___-
“เอาล่ะ หมดแล้ว~” ลูฟี่ดึงขวดโคล่าออกจากปาก แล้วยันตัวลุกขึ้น
“ออกตามหาต่อเถอะ” ลูฟี่
“อา... โอเคๆ” ซันจิพูดพร้อมลุกขึ้นบ้าง เขายื่นมือมาตรงหน้าของฉัน ฉันฉีกยิ้มแล้วจับที่มือของเขาแล้วลุกขึ้น
ฟิ้ววว~
กระแสที่พัดมาช้าๆ มันทำให้ฉันคิดถึงใครบางคนอีกครั้ง... คาเซคิ
สายลมที่พัดเข้ามาไม่ได้พัดมาแค่ลม แต่กลับพัดใบอะไรสักอย่างออกมาด้วย และมันก็ปลิวไปติดอยู่ที่หน้าของลูฟี่จังๆ
“อะ... อะไรเนี่ย!” ลูฟี่ดึงไอ่กระดาษที่ลอยเต็มท้องฟ้ามาอ่าน ฉันเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าที่มีบอลลูนสีสันสวยงามอยู่เหนือหัว โดยมีคนกำลังโปรยเอากระดาษพวกนั้นลงมาจากฟ้า
หมับ!
ฉันคว้าเอากระดาษที่ลอยอยู่มาอ่านบ้าง เอ๊ะ... นี่มันอะไรเนี่ย
‘จดหมายแสดงความยินดี... เจ้าหญิง ไวท์เฌอเบศ ซีเนียวอล
เจ้าหญิงแห่งอาณาจักร Noctis Diamond ของพวกเรา มีข่าวดีมากๆ นั่นก็คือ
พระองค์จะทำการอภิเษกสมรสในไม่ช้านี้ ถือเป็นความยินดีเป็นอย่างมาก
แล้วคนที่จะอภิเษกสมรสกับพระองค์นั้น เป็นชายที่สมบูรณ์แบบ
พวกเราขอแสดงความยินดีให้กับพระองค์ด้วย... เดี๋ยวจะมีการจัดส่ง
บัตรเชิญในงานอภิเษกสมรสให้กับทุกคนในอาณาจักร เพื่อที่จะต้องการให้ร่วมแสดง
ความยินดีกับเจ้าหญิง’
“หา!!” เมื่อฉันอ่านจบก็ถึงเหวอทันที อะไรนะ เจ้าหญิงไวท์เฌอเบศกำลังจะแต่งงานงั้นหรอ!!
“อะไรงั้นหรอครับคุณนามิ” ซันจิถามอย่างงงๆ
“ลองอ่านดูสิ!” ฉันพูดพร้อมยื่นกระดาษนั้นให้กับซันจิบ้าง ซันจิรับมันไปอ่านก็ถึงกับเข่าอ่อน
“อะ... อะไรกัน... เจ้าหญิงที่แสนสวยงามของผมกำลังจะแต่งงาน!!” ซันจิ
“พึ่งจะรู้นะเนี่ย~” ลูฟี่
“นั่นน่ะสิ ทานข้าวด้วยกันเมื่อกี้ไม่เห็นมีใครพูดถึงเรื่องนี้เลย น่าตกใจจริงๆ!” ฉัน
“นั่นสิครับ เจ้าหญิงจะแต่งงานซะแล้วว T__T!!” ซันจิ
“ยัยนั่นท่าทางไม่เห็นเหมือนคนกำลังจะแต่งงานเลยเนอะ” ลูฟี่
“พูดอย่างกับนายรู้ว่า ท่าทางยังไงตอนก่อนจะแต่งงานอย่างนั้นแหละ -__-” ฉัน
“=___=” ลูฟี่ทำหน้าบูดไปในทันที
“แต่ก็ดีแล้วล่ะ ในเมื่อผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่สมบูรณ์แบบอย่างที่กระดาษนี่บอก เราก็ควรจะยินดีกับเจ้าหญิง งั้นเราก็ไปตามหาคุณยายต่อกันเถอะ” ซันจิพูดพร้อมเก็บกระดาษนั้นใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้
“นั้นสินะ” ฉัน
“งั้นเราก็ไปกันเถอะครับ~” ซันจิ
“ไม่มีนะ หายังไงก็ไม่มี~” ลูฟี่พูดพรางหันซ้ายหันขวา
“นั่นสิ หายไปไหนกันเนี่ย” ฉัน
“ลองตั้งใจหาอีกสักหน่อย คงเจอแหละ” ซันจิ
พวกเรายังคงเดินตามหายายแก่คนนั้นอีก พวกเราเดินไปกันเรื่อยๆ จนถึงต้นไม้ใหญ่... ก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับ
“นั่นแบล็คเวลล์ใช่มั้ย?” ฉันพูดพร้อมชี้ไปทางผู้ชายที่ท่าทางเหมือนแบล็คเวลล์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“...ใช่ครับๆ” ซันจิหรี่ตามอง ก่อนจะพยักหน้า
“นี่! อุซป! บรู๊คคุง! แบล็คเวลล์!” ลูฟี่ตะโกนเรียกสามคนนั้น เขาทั้งสามคนที่กำลังมุงดูอะไรอยู่หันหน้ามามองตามต้นเสียง
“อ้าว พวกนายเองหรอ” อุซป
“อื้ม” ลูฟี่พูดขึ้น แล้วพวกเราก็เดินเข้าไปมากัน
“นี่มันหมายความว่ายังไง เรื่องเจ้าหญิงแต่งงานเนี่ย” อุซปพูดอย่างงงๆ
“อ้าว? ทำไมล่ะ? พวกนายไม่รู้หรอ?” ซันจิพูดพร้อมหันไปมองทางแบล็คเวลล์ที่ยืนอึ้งอยู่ ในมือถือกระดาษแผ่นที่พวกเราพึ่งอ่านไปอย่างสั่นไม่หยุด
“อะไรกัน ยัยนั่นจะแต่งงานงั้นหรอ...” แบล็คเวลล์พูดอย่างอึ้งๆ
“อะไรกัน นายไม่รู้หรอกหรอ” ซันจิหันไปถามแบล็คเวลล์
“ใครจะไปรู้กันล่ะ! หายไปสามอาทิตย์ไม่ได้ข่าวของอาณาจักรเลย!” แบล็คเวลล์
“งั้นผู้ชายที่คุณไวท์เฌอเบศจะแต่งงานด้วยคือใคร นายก็ไม่รู้งั้นหรอ?” ซันจิ
“ไม่รู้หรอก ไม่เห็นเคยได้ยิน” แบล็คเวลล์
“ยัยนั่นท่าทีไม่เหมือนกับคนกำลังจะแต่งงานด้วยนี่น่ะสิ” อุซป
“นั่นสิ” ลูฟี่พูดเห็นด้วยอีกคน
อะไรกันเนี่ย พวกนี้พูดอย่างกับรู้ว่าท่าทีของคนกำลังจะแต่งงานเป็นยังไงอย่างงั้นแหละ -___-
“เรื่องนี้คงต้องไปถามกับเจ้าตัวของล่ะ” แบล็คเวลล์
“อา...” ฉัน
“อ๊ะ... นั่นหญิงแก่ที่พวกเรากำลังตามหาใช่มั้ยครับ?” บรู๊คคุงพูดขึ้นพร้อมหันหน้าไป พวกเราจึงมองตามสายตาของบรู๊คไปบ้าง
“อ๊ะ! ใช่จริงๆ ด้วย ยายคนนั้นแหละ!” แบล็คเวลล์ร้องอย่างดีใจ ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปหายายแก่คนนั้น พวกเราจึงวิ่งตามไปติดๆ
“ยายครับ!” แบล็คเวลล์ตะโกนเรียกยายแก่ ที่กำลังจะเดินหายไป ยายแก่คนนั้นชะงัก ก่อนจะค่อยๆ หันหน้ามาหาแบล็คเวลล์
“คุณยายครับ จำผมได้มั้ย! คนที่ชนร้านค้าของยายจนพังไปหมดไง!” แบล็คเวล์
แหม เป็นความทรงจำที่น่าจดจำดีนะ
“...” คุณยายเขาไม่ตอบอะไร เอาแต่นิ่งเงียบแล้วมองหน้าของแบล็คเวลล์ไม่ละสายตา
“ผมต้องขอโทษจริงๆ นะครับ เรื่องของวันนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ตอนนั้นผมกำลังวิ่งหนีพวกทหารน่ะครับ!” แบล็คเวลล์
“...” ยายแก่คนนั้นยังคงเงียบไม่พูดจา มันจึงทำให้แบล็คเวลล์นิ่งไปบ้าง
“คุณยายจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอครับ?” แบล็คเวลล์ถามยายคนนั้น ยายคนนั้นนิ่งไป ก่อนจะหันหลังแล้วเดินต่อ
“เฮ้! ยายครับ จะไปไหนน่ะ มาคุยกับผมก่อนสิ!” แบล็คเวลล์วิ่งตามยายคนนั้นไปในทันที
หมับ!
แบล็คเวลล์คว้าเข้าที่ต้นไหล่ของยายแก่คนนั้นไว้ได้ทัน แต่ยายแก่คนนั้นกลับหันหน้ามาแล้วสะบัดมือของแบล็คเวลล์ทิ้งอย่างไม่แยแส
“เจ้าขอโทษข้าแล้ว เรื่องทุกอย่างก็จบ จะมาพูดอะไรให้มันมากความ” ยายแก่คนนั้นพูดขึ้น แบล็คเวลล์ถึงกับนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก
“การพูดขอโทษมากกว่าหนึ่งครั้ง มันเป็นคำพูดที่ไม่มีน้ำหนัก เจ้าเด็กน้อย เจ้ายังด้อยประสบการณ์นัก ความโง่งมของเจ้า จะทำให้เจ้าพบกับหายนะ” ยายแก่คนนั้น
“ผะ... ผมไม่รู้” แบล็คเวลล์พูดอย่างตกใจ
“ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว ก็เลิกยุ่งกับข้าซะ!” ยายแก่คนนั้นพูดพร้อมหันหลังเดินต่อไป
“คุณยายยกโทษให้ผมแล้วใช่มั้ยล่ะ!!” แบล็คเวลล์ตะโกนตามหลังยายคนนั้นไป ยายคนนั้นนิ่งไปก่อนจะพูดกลับมาเบาๆ
“ข้าอภัยให้ แต่ไม่รู้ว่าสวรรค์จะอภัยให้เจ้าหรือป่าว” คุณยายพูดแค่นั้นแล้วเดินลับหายไป
“อะไรกัน...” แบล็คเวลล์
“เอาเถอะครับ คุณยายเขาก็ให้อภัยคุณแล้ว คุณไม่ต้องกังวลอีกแล้ว” บรู๊คคุงพูดปลอบใจแบล็คเวลล์
“นั่นสินะ... แค่ยายเขายกโทษให้ฉันก็ดีใจแล้ว” แบล็คเวลล์
“แล้วเรื่องเจ้าหญิงไวท์เฌอเบศล่ะ” ซันจิพูดขึ้นบ้าง
“นั่นสินะ... เราคงต้องกลับปราสาท” แบล็คเวลล์
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดด
จู่ๆ เสียงของนกหวีดก็ดังขึ้นไม่ไกลจากพวกเราเท่าไหร่ พวกเราที่ตกใจเอามากๆ หันไปมองตามต้นเสียงทันที
“มีข่าวดีจะมาบอก!!~” เสียงของชายที่เป็นคนเป่านกหวีดจากกลางเมืองพูดขึ้น แต่ละคนที่อยู่แถวนั้นนิ่งเงียบ แล้วเริ่มให้ความสนใจกับชายคนนั้นทันที
“ผมได้รับการ์ดในงานอภิเษกสมรสขององค์หญิงไวท์เฌอเบศมาแล้ว!” ชายคนนั้นพูดขึ้น พวกเราที่สนใจเรื่องนี้เป็นอย่างมาก จึงเดินไปฟังใกล้ๆ บ้าง
“ชื่อของเจ้าบ่าวล่ะ!!” ชายคนหนึ่งตะโกนถามบ้าง
“เรื่องชื่อของเจ้าบ่าวเราได้รับมาแล้วครับ~” ชายคนที่เป่านกหวีดพูดขึ้น แต่ละคนฮือฮากันใหญ่ไปหมด
“ใครอย่างงั้นหรอ บอกพวกเราหน่อย!” ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นบ้าง ชายหนุ่มคนเป่านกหวีดฉีกยิ้ม แล้วค่อยๆ กางการ์ดงานอภิเษกสมรสในมือออก เมื่อเห็นชื่อแล้วก็ต้องฉีกยิ้มมากกว่าเดิม
“เจ้าบ่าวของงานอภิเษกสมรสในครั้งนี้มีชื่อว่า...”
“...” พวกเราทุกคนเงียบเพื่อฟังชื่อของเจ้าบ่าว คนที่จะดูจริงจังเอามากๆ น่าจะเป็นแบล็คเวลล์
“ซันจิ!!!”
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
THE★ FARRY
ความคิดเห็น