นายวายร้ายกับเดซี่สื่อรัก

ลำดับตอนที่ #3 : หวังดี

3

หวังดี

“ เฮอะ~มีความสุขจัง^_____^ ”

ฉันควรอยู่ห่างๆ ไอ้เจสันดีไหม.....จะมีความสุขอะไรนักหนา  ยิ้มอยู่ได้คนเดียว

“ เจสัน-_-;นายไปห้องพยาบาลหน่อยดีมะ ”  กิ๊ฟคงดูอยู่นานก่อนจะพูดออกมา

“ ไปทำไม? ”

ดูซี้  มันยังไม่รู้ตัวอีก--_--;;;

“ คิมมมม~  ทางนี้~ ”  เจสันโบกมือเรียกคิมที่เดินมาทางพวกเรา

“ นายจะเรียกทำไม  คิมเค้าก็กำลังเดินมาทางนี้อยู่แล้ว ”  ฉันแขวะ

“ พวกเธอไปไหนกันมา ”  คิมเข้ามาถามอย่างอ่อนโยนเช่นเคย

“ พวกเราไปดูหน้าแม่ไอ้แท็คมา.....ฉันอยากให้นายไปเห็นจริงว่ะ ”  เจสันตอบ

“ ไปดูทำไม.....ไร้สาระ ”

“ ฮะ  ฮะ ฮ่า สมน้ำหน้า ”  พวกเราหัวเราะเยาะ

“ เดย์....แล้วเธอไปโดนอะไรที่หัวมา ”  คิมเหลือบมาเห็น  ก่อนถามอย่างเป็นห่วง

“ จริงด้วยเธอยังไม่ได้บอกพวกเราเลย ”

              “ อ๋อ....อุบัติเหตุนิดหน่อย///^_^/// ” ตอบแค่นี้ทำไมต้องหน้าแดงด้วยฉัน

“ วันหลังก็ระวังหน่อยซิ ”

///"..."///

“ พวกเธอจะยืนคุยกันสองคนอีกนานไหม ” 

             เจสันแล้วนายจะยุ่งกับพวกเราอีกนานไหม  ฉันหันไปส่งสายตาอำมหิตให้เจสัน

“ ว่าแต่คิมซ้อมดนตรีเสร็จแล้วหรอ ” 

“ รู้ดีจังนะ ”  เจสันแขวะอีกรอบ

“ อะไรกัน  เธอรู้ดีกว่าฉันอีกหรอ ”  อิงทำหน้าผิดหวังสุดๆ

             ขอโทษนะอิง  ฉันไม่ได้อยากแยกหน้าที่ปาปารัชซี่เธอหรอก....แต่ทำไงได้  ก็ฉันรักคิมหนิ  ในเมื่อเรารักใครสักคนเราก็จะรู้ว่าเขาชอบอะไร ทำอะไรอยู่  และไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเราก็จะเห็นเขาตลอดเวลา  เพราะเขาจะเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในสายตาเราเสมอ

“ ยังหรอก  ว่าแต่เสาร์นี้อย่าลืมมาดูด้วยหละ.....งั้นฉันขอตัวไปซ้อมต่อแล้วกัน ”

“ รอด้วยฉันไปด้วย ” เจสันตะโกนไล่หลัง

“ สู้ๆเค้าน้าา^o^ ”  พวกเพื่อนจอมยุ่งของฉันโบกมือให้กำลังใจ

“ เดย์....ขอให้หายไวไวน้า....อย่าลืมทายาด้วยย~ ”  คิมหันมาพูดก่อนโบกมือกลับ

///"..."///  ใครก็ได้ช่วยฉันที  ฉันรู้สึกหนาวๆร้อนๆเหมือนจะเป็นไข้

“ เขินใหญ่เลยเพื่อนเรา ” เดียร์แซว

ตอนนี้ฉันเริ่มจะบ้าเหมือนเจสันแล้ว   ฉันเดินไปยิ้มไปอยู่คนเดียวจนมาถึงห้องเรียน  

โชคยังดีที่ฉันกับคิมเรียนกันคนละห้อง  ไม่งั้นฉันเป็นมากกว่านี้แน่....

“ ดูสิเดย์.....มีกล่องยาวางอยู่บนโต๊ะเธอด้วย ”  เดียร์ตาโตเมื่อเห็นกล่องยา

“ โอ้โห้OoOมียาตั้งหลายอย่าง....ดูดิมียาทาแผล  ยาแก้ปวดหัว  นี่ต้องอันนี้ยาถ่ายพยาธิ ”

อิงรื้อกล่องยาพร้อมบอกสรรพคุณ

“ อิงฉันว่าเก็บเถอะ  ขโมยมาจากห้องพยาบาลรึเปล่าก็ไม่รู้ ”  กิ๊ฟมีสีหน้ากังวล

“ คิดมาก....ฉันว่าคนที่เอามาวางคงเป็นห่วงเดย์มากกว่า ”  เดียร์พูด

“ แต่คงจะสับสนกับตัวเองไปหน่อย  เลยแบกเอามาให้ทุกยาเลย...ฮ่าๆ ”   อิงขำยกใหญ่

              “ จริงด้วย คิก^^ ” ฉันอดหัวเราะไปกับคำพูดอิงไม่ได้  อีกใจหนึ่งก็สงสัยว่าใครกันที่เอามาวาง....แล้วคำพูดของคิมก็แล่นเข้ามา ‘เดย์....ขอให้หายไวไวน้า....อย่าลืมทายาด้วยย~’ มันทำให้ฉันอมยิ้มขึ้มมาโดยไม่รู้ตัว

“ ฉันรู้แล้วหละว่าใคร^o^ ”

“ ใครอะ บอกมาเดี่ยวนี้นะ ”

              คิมขอบคุณมากน๊ะ.....ฉันรู้สึกดีที่สุดเลย...แต่มันก็ต้องหยุดลง  เมื่อสายตาของฉันดันไปสะดุดอยู่ที่แท๊คซึ่งกำลังหลับอยู่ ‘นายเคยสนใจใครบ้างไหม  นอกจากตัวเอง ’

“ บ่นอะไรอะ ” เดียร์ยื่นหน้าเข้าใกล้

“ รู้แล้วว!!คิมไง  ต้องเป็นคิมแน่เลยที่เอากล่องยามาให้ ” อิงตื่นเต้นเมื่อนึกสิ่งที่คาใจออก

“ คิก^^ฉันก็ว่าอย่างนั่น ” ฉันเผลอหัวเราะออกมา 

ตุบบบบบบ!!!!!

“ แท็คเป็นอะไร....แล้วนั่นจะไปไหน ” บอนถาม

“ เบื่อ ” 

อะไรของเขานะ  ตื่นมาก็โวยวาย  แถมยังจะมาทำตาขวางใส่ฉันอีก

“ ฉันว่านายนั่นต้องละเมอแน่ๆเลย อิอิ ”  อิงกระซิบ

ฉันตามอารมณ์อิงไม่ทันจริงๆ  เมื่อกี้ยังเสียใจเรื่องแท๊คอยู่เลยไปใช่หรอ    

เลิกเรียนแล้ว  แต่ฉันต้องมานั่งรออาจารย์.....หรือฉันจะหนีกลับบ้านดีน๊ะ

“ เดลิดา....เธอจะไปไหน ”

“ ปะ..ป่าวค่ะ ”

“ อะนี่  ทำความสะอาดให้เรียบร้อยหละ  ว่าแต่นายแท็คล่ะ ”  อาจารย์ส่งอุปกรณ์ทำความ

สะอาดมาให้ฉัน  ก่อนถามหาแท็ค

“ เดี๋ยวก็คงมา....ทำเสร็จแล้วขึ้นไปรายงานฉันด้วย ” อาจารย์สั่งเสร็จก็เดินไป  ปล่อยให้

ฉันได้แต่ยืนงง   

              พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว  มีแค่แสงไฟจากโคมเท่านั้นที่คอยให้แสงสว่าง  ฉันทำความสะอาดมานานเท่าไรแล้วนะ  เฮอะ~ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นสนามบาสอยู่ด้านหน้า 

“ โห้ย~  เหนื่อยชะมัดเลย ”  ฉันล้มตัวลงกับพื้น

“ มัวแต่นั่งอยู่อย่างนี้เมื่อไรจะเสร็จ ”

O_O!

“ นี่!! ”  มือหนึ่งแตะบ่าฉันเบาๆ 

“ อ้ายยย!!!!  ”  ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยยกไม้ถูพื้นขึ้น  ตีไปข้างหลังอย่างแรง

พรึ้บ....ฟับ....

“ เธอจะฆ่าฉันรึไง ”

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น.......พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง^____^ ; เมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้ายืนจับ

ไม้ถูพื้นซึ่งอยู่ห่างจากหน้าไม่เท่าไร

“ เธอคิดว่าฉันเป็นคนโรคจิตรึไง ”

“ ถ้าเป็นคนฉันไม่กลัวหรอก.....ฉันก็คิดว่า ”

“ ฮะ ฮะ ฮ่า เธออย่าบอกนะ ว่าที่ร้องเพราะคิดว่าฉันเป็นผี...ฮ่าๆ ”

“ หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้ ” 

ได้ผลเกินคาด  แท็คพยายามจะกลั้นหัวเราะ

“ โอ๊ย  ไม่ไว้แล้ว ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ” ความพยายามสิ้นสุดลง  แท๊คระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น

--_--

“ โอเค  หยุดก็ได้ ”

“ นายมาทำอะไรที่นี่.....ทำไมเสื้อผ้าถึงได้สกปรกอย่างงี้....ยี้ ”  ฉันมองแท็คตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมและหน้าเปียกซกไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าที่ปกติก็ดูไม่ได้อยู่แล้ว  ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่  ทั้งยับยู้ยี้

ทั้งสกปรกและเปียกอีกต่างหาก  นายทนใส่เข้าไปได้ไงกัน

“ ฉันมาช่วยเธอทำความสะอาด  และที่สภาพฉันเป็นอย่างงี้เพราะไปสั่งสอนคนมา ”

             “ ที่แท้นายก็โดนทำโทษเหมือนฉัน  ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยหละ  วันหลังช่วยฉันทำความสะอาดก่อน  แล้วค่อยไปมีเรื่อง ” ฉันประชด        

-_-;?

“ นี่เอาไป  ที่เหลือหน้าที่นาย ” ฉันส่งไม้ถูพื้นให้แท็ค

“ เธอนั้นแหละต้องทำ  ฉันยังไม่ลืมเรื่องที่เธอว่าฉันในห้องฝ่ายปกครองนะ ”

เข้าตัวเองจนได้  ฉันเลยต้องทำความสะอาดคนเดียวต่อไป  ส่วนนายแท็คหนะหลอ  ก็นอนดูฉันถูพื้นอย่างสบายใจเหมือนดูรายการโทรทัศน์ช่องโปรด

“ ไม่ช่วยก็กลับบ้านไปซะ ”  ฉันตวาด 

“ ไม่กลับ  ที่บ้านไม่มีใครถูพื้นให้ฉันดู ”

-_-;

ในที่สุดฉันก็ได้กลับบ้าน  ว่าไปฉันน่าจะฟ้องอาจารย์ที่แท๊คกินแรงฉันหนะ 

“ จะเลิกตามฉันได้ยัง ”  ฉันหันไปด่าแท็ค  ก็นายนั่นเล่นเดินตามเป็นเงามาตั้งแต่โรงเรียน

“ ฉันหิวข้าว ”

หิวก็ไปกินสิยะ  จะมาบอกทำไม  นี่มันกี่โมงแล้วฉันจะรีบกลับบ้าน....ช่วยเลิกทำหน้าอ้อนวอนด้วย....ให้ตายซิ  นี่หรอแท็คที่ใครๆต่างกลัว

“ ฉันหิวจริงๆ~"_"~ ”

“ อะนี่....เงิน...เอาไปกินข้าวซะ” ฉันหยิบเงินใส่มือแท็คไป 100 นึง

“ นี่!!....เธอ ”

“ ขอให้กินข้าวให้อร่อยน้าา....ไอ้แมงสองง่าม ” ฉันทิ้งท้าย  ดูท่าทางแท็คจะโกรธอยู่ไม่น้อย  ดีนะที่ฉันส่งเงินเสร็จก็รีบวิ่งออกมาเลย  ไม่งั้นมีหวังตายแน่