The grey zone แผนร้าย ลวงรัก สลับหัวใจ ยัยตัวดื้อ

คิมเบลิก (blue zone)

แคล้มป์เคลิก* (grey zone)

ไคศิก (green zone)

คริสตัน (Ping zone)

บทนำ

                เย็นวันอังคาร

                ผู้ชายสองคนที่วิ่งมาหยุดอยู่ข้างหลังของคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว สองคนนั้นทำท่าจะเดินเข้ามาจับตัวฉันแต่ถูกสั่งห้ามด้วยการยกฝ่ามือขึ้นบอกให้หยุดของคนที่เขาเรียกว่า ‘นายแคล้มป์’

                “เธอ! ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำ” ชายตรงหน้าเริ่มพูดต่อ จนทำให้ฉันนึกสงสัยว่าแค่เรื่องที่ฉันโชคร้ายไปเอารูปของเขามาแอบอ้างนี่มันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรกันขนาดนี้นะ คนพวกนี้นี่ปัญญาอ่อนกันรึเปล่า

                “ไม่! ฉันทำอะไรผิด ทำไมฉันต้องรับผิดชอบ!”

                “เธอผิดเต็มๆเลยหละ เธอต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำ จำไว้! ฉันจะให้คนไปรับเธอที่บ้านวันพรุ่งนี้ ถ้าเธอตุกติก ครอบครัวเธอเดือดร้อนแน่”

                ฮะ! นี่ถึงกับเอาครอบครัวมาขู่กันเลยหรอ มันจะมากไปแล้วนะ อย่านึกว่าฉันจะยอมนะเฟ้ย

                “นี่ อย่าคิดว่าฉันจะกลัวนะ นายใหญ่มาจากไหนกันฮะ! ฉันไม่ยอมไปทำอะไรบ้าๆที่บ้านนายหรอก รู้จักกันก็ไม่รู้จัก ทำไมฉันต้องทำตามที่นายสั่งด้วย!”

                “ถ้าเธอจะลองดี ก็เอาสิ”

                “ยังไงฉันก็ไม่มีวันยอมไปอยู่บ้านนายแน่หละ มีสิทธิอะไรมาสั่ง!”

                “จำไว้ รถจากบ้านฉันจะถึงบ้านเธอพรุ่งนี้ห้าโมงเย็น เป็นเวลาที่เธอน่าจะกลับถึงบ้านพอดี ถ้าเธอตุกติก บ้านเธอยับแน่!” คนตรงหน้าทำเหมือนเอือมที่จะคุยกับฉันเต็มทน ก็เลยขู่ฉันครั้งสุดท้ายและเขาก็เดินนำชายอีกสองคนไปโดยไม่คิดจะหันกลับมาทางฉันที่ยังงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่

                นี่ฉันฝันไปใช่ไหม! มันเกิดอะไรขึ้น! เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแค่เรื่องเล็กมาก เล็กจริงๆ ฉันไม่คิดว่าสิ่งที่ฉันทำในยามสุดวิสัยจะสร้างความหนักใจให้ฉันได้ถึงขนาดนี้!!! โอ้ม๊ายยยยยยยย >[]<!

                ‘แต่เธอ! ดันเซ่อซ่าไปสร้างความคิดชั่วๆให้ไอ้เคมัน!’

                พี่เค! นี่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเพราะไอ้คนชื่อนี้คนเดียว ยัยเปล่าร์ พี่ชายเธอ...

                “โอ๊ย!! ฉันเกลียดตาลุงพี่เคเป็นที่สุด!!!!!!!”

1

ตาลุงขี้เมา

                สองวันก่อนเกิดเหตุ

                ‘โอ๊ย!!’

                ‘โอ๊ย อะไรกันยะ! นี่งานยังไม่เสร็จเลยเพิ่งได้แค่ครึ่งเดียวเองอย่างเพิ่งโอดโอย’

                ‘ก็มันเหนื่อยนี่ ขอพักนะขอพัก’ ฉันทำสายตาอ้อนวอนยัยเพื่อนที่รักที่ร่วมกันทำโครงงานมาตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเสร็จสมบูรณ์เลย งงงานอะไรก็ไม่รู้ทำยากจริง ฉันล่ะเหนื่อย -_-;  (บ่นเพื่อ?)

                โอ๊ยๆๆๆๆ เหนื่อย! >.<!!

                ‘ไม่ได้! แกต้องลุกขึ้นมาทำไอ้นี่ให้เสร็จเลย นี่! เอ้า วาดให้มันเสร็จ’

                ยัย ‘เปล่าร์’ ยื่นแล็บท็อบมาให้ฉันเพื่อที่จะให้ฉันวาดภาพที่จะต้องเอาไปติดในบอร์ดโครงงานสุดเลิศหรูอลังการงานที่ฉันสร้าง ที่ยังไงๆก็ต้องส่งให้ทันวันพรุ่งนี้ แต่ฉันก็ยังคิดอยู่ในใจว่า...มันจะเสร็จเรอะ!

                ‘โอย...ภาพอะไรอีกล่ะเนี่ย...’ ฉันบ่นโอดโอยพลางก้มลงไปมองภาพ ‘ฮะ! 0[]0!! ให้ฉันวาดรูปแบบนี้เนี่ยนะ!’ ฉันมองไปยังภาพคู่รักที่ใส่เสื้อผ้าสีชมพู๊ชมพู จับมือกันแล้วหันมามองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มแสนสดใสในจอแล็บท็อบที่ยัยเปล่าร์ยื่นมาให้ฉันเมื่อกี้

                เฮอะ! ภาพคู่รักงั้นหรอ (กรอกตาไปมาพร้อมกับเบ๋ปากอย่างน่าหมั่นไส้!)

                ‘ก็เออน่ะสิ! ก็แกกำลังทำโครงงานเรื่องอะไรอยู่ล่ะยะ!’

                ฉันเหนื่อย -_-;;;

                ‘โครงงานเรื่องความรัก...’

                ‘ก็นี่ไง ก็ถึงได้วาดรูปคู่รักแบบนี้ไง ไม่ต้องเรื่องมากทำเดี๋ยวนี้เลยนะ!’

                ยัยเปล่าร์ยัดดินสอใส่มือฉันอย่างยัดเยียด ตอนนี้ดินสอ 2B มาอยู่ในมือฉันเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่รอให้ฉันบรรจงแตะมันลงไปที่เนื้อกระดาษขาวสะอาดดุจใยฝ้าย

                ‘เฮ่อ~’ อาจารย์นะอาจารย์ คิดยังไงให้ฉันมาทำโครงงานเรื่องนี้ ชั่งไม่รู้จักเลยจริงๆว่าผู้หญิงที่ไม่คิดที่จะมีความรักอย่างฉันจะลำบากมากแค่ไหน -_-;;

                ‘เห็นว่าแกวาดรูปสวยหรอกนะ ถึงได้ให้แกรับผิดชอบในส่วนนี้ วาดๆไปเหอะ’

                ‘ย่ะ! ยัยปลาร้าเพื่อนรัก’ ฮ่าๆๆๆๆๆ >[]<!! สะใจที่ได้พูดชื่อนี้ว้อยยย!! >[]<!

                ‘นี่แกยังอยากจะนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสุขสบายต่อไปใช่ไหม’ ยัยเปล่าร์หันมายิ้มให้อย่างแฝงความในพลางยักคิ้วให้สองทีเป็นรางบอกเหตุว่าฉันไม่ควรจะล้อเล่นอีกต่อไป

                ‘ฉันล้อเล่น แกพิมพ์เนื้อหาต่อไปเหอะ ก็งานนี้มันเป็นงานของฉันอยู่แล้วนี่ ถ้าจะให้แกวาดก็คงจะวาดไม่ได้หรอก จริงไหม’

                ‘ย่ะ ยัยจอมศิลปะแห่งชาติ’

                ฉันทำหน้ามุ่ยแล้วแลบลิ้นใสคนตาสีฟ้าที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเคร่งขรึม ก่อนที่จะหันกลับมาพิจารณารูปภาพบนจอแล็บท็อบตรงหน้า

                น่าแปลกที่ฉันเป็นคนที่ชอบวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ แต่ทำไม...ฉันถึงไม่เคยทำใจชอบวาดรูปแบบนี้ได้อีกเลยสักครั้งเดียว...

                ตกเย็น

                ‘นี่ก็คำมากแล้วฉันว่าแกกลับบ้านเหอะ’

                ‘โห! นี่แกใช้ฉันจนหมดประโยชน์แล้วก็ไล่กลับเลยงั้นหรอ’

                ‘ชงใช้อะไร แกทำแล้วแกไม่ได้คะแนนรึไง’ เปล่าร์มองฉันอย่างตำหนิ ‘เออๆๆ แต่นี่ก็ค่ำมากแล้วจริงๆแหละ หรือแกจะนอนนี่ฉันจะได้ไปเก็บห้อง’

                ‘โอ้ ไม่ๆๆ ดิฉันไม่กล้าที่จะนอนที่นี่หรอกค่ะ ><!’

                ‘ทำไมจะไม่กล้า! มันมีอะไรในบ้านฉันไม่ทราบฮะ’

                ‘ก็...กลัวงูน่ะสิ บ้านแกนะ รกจะตายไป’

                ‘เออ!! อย่ามาอยากนอนที่นี่ก็แล้วกัน จำไว้เลยนะ!’

                ยัยเปล่าร์ทำหน้างอนใส่ฉันเมื่อฉันพูดในสิ่งที่เป็นความจริงมากกกกกกก ฮ่าๆๆๆ >{}<!!

                ‘โอ๋ๆๆๆ อย่าโกรธไปเลยนะฉันล้อเล่น’

                ‘ย่ะ!’

                ‘งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวจะมืดไปกว่านี้’

                ‘อืม ขับรถดีๆล่ะ’

                ‘บาย’

                ฉันโบกมือลาเมื่อมาอยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์คู่ใจ แล้วเคลื่อนตัวบิดกลับบ้านทันที แม่นๆ แม้นนนน แม๊นนนนน (-_-; มากไปไหม?)

                !!!

                แต๊กๆๆๆ แต๊กๆๆๆๆๆ (เสียงสตาตร์รถ)

                ‘โธ่โว๊ย!!!!’

                โอ๊ย!!! ฉันแทบอยากจะระเบิดตัวเองตาย นี่มันค่ำมากแล้วรถดันมาเสียอะไรตอนนี้เนี่ย

                ฉันตัดสินใจหยิบไอโฟนขึ้นมา แต่ก็ต้องโมโหอีกรอบเพราะเมื่อฉันกดโทรหาคนที่บ้านกลับกลายเป็นว่า...

                ‘ขอโทษค่ะ ยอดเงินคงเหลือของคุณไม่พอสำหรับใช้บริการ กรุณาเติมเงินค่ะ’

                !!!

                ฉันได้แต่กัดฟันแล้วกำมือแน่นเพื่อพยายามข่มจิตข่มใจไม่ให้โมโหไปมากกว่านี้

                ทำไมไม่เติมเงิน!!!! ><!! กร๊าซซซ

                ฮึ่ม ~_~+ (กำลังระงับอารมณ์)

                ...

                ‘โอ๊ย!! แล้วฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย ฮึ่ย!’

                ฉันหันหลังไปนั่งพิงที่มอเตอร์ไซค์อย่างพยายามใจเย็นและคิดหาทางที่จะทำต่อไป

                ถ้าฉันจะเดินไปจนถึงบ้านฉันคงจะขาขาดตายซะก่อนแน่เลย แล้วไอ้มือถือนี่ก็ดันเงินหมดอีก!!

                โอ้ย! โมโหโว๊ย!!!โมโห!!! >[]<!!

                ถ้าฉันจะขอความช่วยเหลือจากคนแถวๆนี้ก็เห็นทีจะยากหน่อย ก็แถวนี้มีบ้านคนซะที่ไหนกันเล่า เงียบอย่างกับป่าช้า ชั่งวังเวงอะไรเยี่ยงนี้ บ้านยัยเปล่าร์ดันต้องเข้ามาในซอยที่ลึกขนาดนี้น่ะนะ

                เอ้อ *0* บ้านยัยเปล่าร์...

                ฉันจำได้ว่าขับรถออกไปไม่ไกลเท่าไหร่ เดินไปประมาณ 500 เมตร (แหม๋ นางชั่งมีหลักการ) ก็คงถึงแล้วมั้ง เฮ่อ คิดแล้วก็เหนื่อยชะมัดตั้ง 500 เมตร! น้ำหนักฉันได้ลดไปครึ่งกว่ากิโลฯแน่! ~0~!

                ฉันจัดการเข็นรถไปจอดไว้ตรงข้างทางตรงที่คิดว่าจะปลอดภัยมากที่สุดก่อนที่จะทำการล็อกคอรถแล้วเดินจากมา ‘หึ อย่าหวังเลยว่าฉันจะเข็นเธอไปด้วยน่ะ เธอจะถ่วงฉันมากไปแล้วนะ ฉันยิ่งตัวเบาๆอยู่เดี๋ยวน้ำหนักลดเยอะไปจะแย่เอา’ (ดูมันพูดกับรถ -_-; มากังวลอะไรกับเรื่องนี้!) หวังว่าคงไม่มีใครมาปิ้งตาปิ้งใจลูกน้อยของฉันจนแยกชิ้นแยกส่วนขนกลับบ้านหรอกนะ T^T

                แงๆรอแม่อยู่ที่นั่นนะลูกรักเดี๋ยวแม่มา~

                ‘ยัยเปล่าร์!! เปิดประตูให้ฉันหน่อย!!’

                ‘โอ๊ย! อะไรกันวะ ฉันยังอาบน้ำไม่เสร็จเลย กลับมาทำไมอีกเนี่ย!’ เสียงยัยเปล่าร์ตะโกนมาแต่ไกลเดาว่าคงจะอยู่ในห้องน้ำจริงๆ เฮ่อ ว่าแล้วก็คิดถึงน้ำเย็นๆจัง ถ้าได้เทมันใส่ตัวคงชื่นใจน่าดู ฮุๆๆ

                ‘รถฉันเสียน่ะ แกรีบมาเปิดประตูเร็วเข้า’

                ‘รออยู่หน้าบ้านเลยแกน่ะ ให้ฉันอาบน้ำเสร็จก่อน’

                ‘โอ๊ย! เร็วๆเลย’

                นี่เดินมาก็เหนื่อยมากแล้วยังจะต้องมานั่งรอที่หน้าบ้านของเปล่าร์อีกหรอเนี่ย น่าเบื่อชะมัด! -_-

                ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมยัยนี่ถึงรีบล็อกประตูบ้านเร็วนักทั้งที่ตอนนี้ยังไม่ดึกเท่าไรเลย เอาเป็นว่าฉันจะเล่าให้ฟังคล่าวๆก็แล้วกันนะว่า ก็เพราะยัยนี่เป็นคนขี้กลัวผีนะสิแล้วก็ต้องอยู่บ้านคนเดียวด้วย อ้อ ลืมบอกไปว่ายัยเปล่าร์อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้กับพี่ชายแค่สองคน แล้วเหตุผลที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อกับแม่ยัยนี่ตายไปหรืออะไรแต่อย่างใด แต่เพราะท่านทั้งสองคนทำงานลับที่เป็นสิ่งที่ยัยเปล่าร์ต้องตกอยู่ในอันตราย ก็เลยได้แยกมาอยู่ในบ้านหลังเล็กๆกับพี่ชายแค่สองคนแบบนี้ เพื่อความปลอดภัย

                ‘เมา~เมามาย วุ่นวายอะไรเหลือหลา~ โว้! โวๆๆ’

                จ๊ะฮึ่ย ‘ . ’ เสียงใครกันเล่าไฟเราะอย่างกับควายออกลูกสองตัวทีเดียวพร้อมกัน น่าเกลียดซะไม่มี ^^

                ‘อะอาว~ น้องสาว มาน้างทามรายตองนี้~ จ๊ะ รู้หมายเพ่เป็งห่วง~’

                ‘น้องสาวกับผีอะไรเล่าฉันน่ะรุ่นหลานลุงนะเฮ้ย!’

                ‘ฮะ!!’

                0.0! ชะอุ้ย

                ‘มะ...เมื่อกี้เน่ว่างายยยน้า เพ่ไม่ค่อยด้ายยยีนน~’

                เฮ่อ~ นึกว่าตาลุงนี่จะของขึ้นที่ฉันไปเรียกเขาว่าลุงซะแล้ว แต่เฮอะ! ก็มันจริงหนิ ทำตัวมอมแมมเมาซะ...!

                ‘นี่! ตกลงคุณลุงต้องการอะไรคะ’ ฉันเริ่มจะทนทานตาลุงนี่ไม่ไหวแล้วนะ! ก็เลยตัดสินใจถามออกไปด้วยคำพูดที่ข้อนข้างจะสุภาพนิดหน่อย เพราะฉันไม่อยากให้ใครมาว่าว่าฉันเป็นเด็กไม่มีสัมมาคารวะ (ไม่ทันแล้วมั้ง -_-)

                ‘เฮ่ๆๆ อย่าๆๆๆ อย่าเพิ่งเรียกลูงงง~ สิน้องงสาววว~ เพ่นี่ ยังไม่ถึงยี่เสียบเลยน้า ไม่เอ๊าไม่เอา มันไม่ดี๊ไม่ดี’

                โอ๊ย! แล้วจะหลี่คำหาอะไรล่ะเนี่ย!

                ‘ค่ะพี่...’ เฮอะ น่าคราวนั้นแล้วยังจะให้เรียกพี่อีก! แล้วนี่เมื่อไหร่แม่เปล่าร์มาเฟรนสุดเลิฟของฉันจะมาเปิดประตูให้ฉันสักทีล่ะฮะ!

                ‘น้องนี่น่าร๊ากกกกกจริงๆ เลย น่ารักแบบนี้มีแฟนรึยางงจร๊า~’

                โห นี่ยังคิดจะจีบกันอีกหรอเนี่ย บ้าจริง ลุง!

                ‘มีแล้วค่ะ มีแล้ว รักแฟนคนเดียวเลยค่ะ ^^’ << ทำหน้าตาน่ารักด้วยเดี๋ยวลุงไม่เชื่อ

                ‘ไม่เชื่อ!!!’ นั่นไง...-_-! ‘หน้าตาอย่างน้องสาวววว เนี่ย! นะ! มีแฟนนน~ แล้ววว ม้ายยยช้ายยยยแล้ววว น้องง เอ้ย~’

                เอ๊ะลุงนี่ยังไง เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันน่ารักอยู่เลย ประสาทแล้วนะลุงน่ะ! ถึงฉันจะ...เอ่อ...ยังไม่มีแฟนนะ โอ๊ย! คิดแล้วก็เจ็บใจ! แต่ชั่งเถอะ! ถึงยังไงฉันก็มีคนเข้ามาให้เลือกมากมาย เพียงแต่...ฉันไม่เอาใครก็เท่านั้น แล้วใครจะทำไม!

                ‘ทำไมหรอลุง เอ้ยพี่ หน้าตาอย่างฉันจะมีแฟนไม่ได้รึยังไง’

                ‘โอ๊ยยย~ ขี้! เหล่!อย่างเน้ คายคายเค้าจาเอาอ่ะ จริงม๊ะ~ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ’ ทำไมต้องย้ำคำว่า ขี้! ด้วยล่ะ -_-;;;

                ‘โอ๊ย!!นี่!! L มันจะมากไปแล้วนะลุง!’

                ‘ก็บอกว่าอย่าเรียกลุงไง!!!!!!!’

                T_T แงๆๆ คราวนี้ลุงเอาจริงแฮะ น่ากลัวชะมัด ฮือๆๆๆๆ

                ‘...’

                ‘อาววว~ เป็นรายย ปายยย ล่ะ น้องเพ่ก็แค่ ล้อเล่ง~ ฮ่าๆๆๆ’

                โอย ตาลุงนี่จะยังไงกันแน่เนี่ย นี่ฉันไม่รู้ว่าจะอารมณ์ไหนแล้วนะ! เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงไม่เหนื่อยบ้างเรอะ!

                ‘อวดดิ๊~’

                ‘ฮะ!’

                ‘เอ้า ก็บอกว่าเม~แฟนแล้วง่ะ อวดดิ๊~’

                ‘อะ...อ้อ’

                ฉันพยักหน้าหงึกหงักเพื่อเป็นการบอกว่าฉันเข้าใจในคำพูดที่ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องของลุงนั่นแล้วหลบหันหลังให้ลุงเพื่อมาหาทางออกให้กับตัวเอง

                จะเอาไงดีล่ะเนี่ย ฟงแฟนที่ไหน ฉันก็ไม่ได้มี ถึงจะมีมันจะช่วยอะไรได้ ก็ตอนนี้ฉันติดอยู่นี่น่ะ ยัยเปล่าร์ก็ไม่ยอมออกมาเปิดประตูให้ฉันสักที รู้งี้นอนเฝ้าถนนอยู่ขางทางดีกว่าไม่น่าเดินกลับมาหาแกเล๊ย