fiction dgm allen - kanda

ลำดับตอนที่ #1 : ภารกิจที่มอบหมาย

ตอนที่1 ภารกิจที่มอบหมาย

“อเลนคุง อเลนคุง ตื่นยังแหนะ??” เสียงหญิงสาวใสๆดังมาจากนอกห้อง พร้อมทั้งเคาะประตูเรียก

“ฮ้าว......” อเลนยังคงงัวเงี้ยอยุบนเตียง

“นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ยะ” ผมหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู 6.05 AM ยังเช้าอยุเลยหนิ

“จาไปเปิดเดี๋ยวนี้ละครับ” ผมยันตัวขึ้นเพื่อลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตู

“พี่เขาเรียกจ้ะ เห็นว่ามีภารกิจใหม่มา” วันนี้รินารี่ก้อยังตื่นเช้าและน่ารักเหมือนเคย...

“คะ ครับ” รินารี่เดินนำหน้าไปก่อน

“รินารี่เนี่ยะ ตื่นเช้าทุกวันเลยนะครับ”

“มันเปนนิสัยที่ติดมาตั้งแต่เด็กอ้ะจ้ะ”

“เหรอครับ” ร่างบางยิ้มเจื่อนๆ

แอ๊ด.. เสียงเปิดประตูที่ฝืนสุดๆ

“มาแล้วครับ”

“อ้าว อเลนคุงมานั่งสิ” โคมุอิซึ่งเปงพี่ชายของรินารี่ ชี้ไปที่โซฟา ซึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งรออยุแล้ว

“มาช้าชะมัดเลยนะ เจ้าถั่วงอก” ชายผู้นั้นเริ่มพูดขึ้นก่อน

“ผมชื่อ อเลนครับ คุณสมองเสื่อม” ร่างบางพูดไปอย่างกระแนะกระแหน

ชิ น่ารำคานชะมัด ร่างสูงพึมพึมเบาๆ

“เอาหละๆ อย่าพึ่งทะเลาะกันเลย เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นนะ ภารกิจไนครั้งนี้พวกเทอจะต้องเดินทางไปที่เมือง ลึกลับแห่งหนึ่ง ที่มีฉายาว่า “เมืองแห่งคู่รัก”

“หา!? ไห้ผมไปกับเขาเนี่ยะนะ/หะ!? ไห้ฉันไปกับมันเนี่ยะนะ” ทั้งสองต่างชี้หน้ากันและกัน

“อืม” โคมุอิตอบอย่างง่ายดาย โดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร

“เอ๊า เอาไปอ่านซะ” จู่ๆก้อมีเอกสารกองหนึ่งถูกโยนออกมาจาเอกสารกองโต

“ไปได้แล้วรถไฟจะเริ่มออกอีก10นาทีแล้วนะ อย่ามัวโอ้เอ้”

ทำไมผมถึงต้องมารีบวิ่งหน้าตาตื่นแล้วกระโดดขึ้นรถไฟจากทางหลังคาทุกทีไป
ตอนนี้อยุบนรถไฟแล้วใกล้จาถึงเมืองคู่รักนั่นแล้ว

“เอ๋?? เปนตำนานงั้นเหรอครับเนี่ยะ?” ร่างบางทำหน้าตาเอ๋อๆ

“น่ารำคานน่าเจ้าถั่วงอก หุบปากของแกไปซะ” ร่างสูงพูดแบบบ่นๆ

“ผมชื่อ อเลน คร้าบ...” ร่างบางพูดเหมือนไม่อยากจะมีเรื่องด้วย

แว้บ.... “อินโนเซนส์” ทั้งสองประสานเสียงพูดพร้อมกัน

ความรุสึกรุนแรงมากเลย.... นี่ขนาดอยุห่างจาก สถานที่ที่โคมุอิบอกไว้กว่า 5กิโลเลยนะเนี่ยะ

“ถึงแล้วขอรับท่านเอ็กโซซีสท์” โทมะหน่วยค้นหาที่เคยร่วมงานกันมาครั้งหนึ่ง เอ่ยขึ้น

“ผมรุสึกได้ถึงอินโนเซนส์เลยหล่ะครับ” ร่างบางพูดอย่างเปนกันเองกับโทมะ

จู่ๆคันดะก้อเดินตัดหน้า เราทั้งสองคนออกไปโดยไม่ไยดี

“มารยาทไม่มีเลยรึไงกัน” ผมพึมพำเบาๆไห้โทมะได้ยิน เหมือนคันดะจะได้ยินและส่ง
รังสีอันอำมหิตออกมาเล็กน้อย แต่ว่าเขากลับทำเปนไม่ได้ยิน ผมจำต้องเดินตามหลังคันดะไปอย่างเงียบๆ

“ที่นี่แน่เหรอครับ แล้วอิน-โน-เซนส์หละ???”