สุภาพบุรุษร้อนรัก [นิยายชุดสุภาพบุรุษลวงรัก]

ลำดับตอนที่ #4 : Anxious Love ♣️ 02 So Please Babe...50%

2

So Please Babe

(...50%)

       ริคคาโดหยอกเย้าคนตัวเล็กด้วยท่าทางคุกคาม สายตาแฝงไว้ด้วยความหมายบางอย่างที่คนมองอ่านไม่ออก รู้เพียงแค่ว่าเขาไม่ได้มองมาอย่างประสงค์ดีเท่าไหร่เลย เพราะถูกปิดปากเอาไว้ทำให้เธอไม่สามารถพูดอะไรตอบโต้ได้ ได้แต่จ้องมองใบหน้างดงามของเขาด้วยความเคียดแค้น ไม่อยากจะเชื่อว่าคนรูปงามอย่างนี้จะกล้าฉุดผู้หญิง เพียงพราะหญิงคนนั้นไม่เต็มใจ

         “อื้อ!” หน้าหวานสะบัดไปมาอย่างเจ็บแค้น เกลียดนักกับสายตาของชายหนุ่มที่มองมา

         นัยน์ตาสีมรกตเข้มที่กลืนเป็นสีดำ เขาใช้สายตาหยาบโลนจาบจ้วงจ้องมองเธอเสมอ และทำให้สิมันตราเกลียดนัก

         “เจ็บปากมากหรือเปล่า อยากให้ปล่อยไหม”

         ขืนปล่อยก็คงถูกจูบ… สิมันตราคิดแล้วก็ไม่แสดงท่าทีอะไรทั้งนั้น

         ชายหนุ่มเอนหลังพิงกับเบาะหลังราคาแพง ยกมือวางพาดไปกับความยาวของเบาะนุ่ม จ้องเหยื่อตัวน้อยที่นั่งตักอย่างพิจารณา

         หล่อนเป็นใคร มีดีอะไร ทำไมถึงได้ทำท่าเย่อหยิ่งนัก… ถามตัวเองอยู่ในใจ แล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ต้องตาต้องใจหล่อนนัก

         อาจจะเป็นเพราะว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงเอเชียคนไหนสวมชุดว่ายน้ำสีแดงสดตัดกับผิวกายขาวนวลของสาวเจ้าแล้วเร้าอารมณ์ขนาดนั้นกระมัง อยากรู้ว่าตอนที่เลือดสาวสูบฉีดไปทั้งตัวของเธอ เรือนกายกับผิวขาวนุ่มดุจน้ำนมนั้นจะแดงเป็นสีเดียวกับชุดชั้นในที่เคยสวมก่อนหน้านี้หรือเปล่า

         “อย่าขยับ เพราะถ้าฉันทนไม่ไหวเป็นฝ่ายขยับขึ้นมาบ้างแล้วเธอจะแย่เอา…” คำเตือนเรียบ ๆ นั้นทำให้สิมันตราหยุดขยับตัวในทันที…

       หน้าหวานแดงจัดเข้าไปทุกที ลมหายใจก็ร้อนขึ้นหนักหน่วงมากขึ้น จ้องหน้าเขาด้วยความเกลียดชัง ต่อให้เขาจะแกะเทปกาวจากปากให้ก็สั่งตัวเองว่าจะไม่มีวันร้องขอความเห็นใจอย่างเด็ดขาด คนอย่างริคคาโดไม่มีวันรับฟังอะไรที่คนอื่นต้องการจะบอกหรอก เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่กระทำการอุกอาจพาตัวเธอมาเยี่ยงการกระทำของโจรเถื่อนแบบนี้แน่

         “เราจะไปสนุกกันยังไงดีนะ…” ริคคาโดทำท่าครุ่นคิด คนที่ถูกพันธนาการทั้งมือทั้งปากได้แต่หายใจแรงขึ้นเพราะความโกรธเกลียดกลัวที่ไม่รู้ว่าอย่างไหนมีมากกว่ากันกันแน่

         ปลายนิ้วที่แสนร้ายกาจยกขึ้นมาแตะที่ปลายคาง เอียงคอทำหน้าเจ้าเล่ห์ที่สิมันตรามองแล้วเกลียดจับใจ

         “พยศไปเถอะมันตรา… รู้ไหม ว่ายิ่งเธอแสดงท่าทางแบบนี้เท่าไหร่ฉันจะยิ่งอยากคุกคามเธอมากเท่านั้น ถ้าไม่อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนาน ๆ ก็ทำตัวน่ารัก ๆ ว่าง่ายเข้าไว้”

         สิมันตราตอบคำถามของเขาด้วยการพ่นลมหายใจอย่างฉุนเฉียว พาให้คิ้วเข้มของริคคาโดเลิกสูง มองด้วยความแปลกใจและสนใจ

         “หรือว่านี่เป็นวิธีการเรียกร้องความสนใจแบบใหม่ของผู้หญิง”

         คราวนี้สิมันตราตอบกลับไปด้วยเสียงเฮอะในคอ เธอร้อนไปหมดจนเหงื่อซึมไปทั้งตัว หน้าหวานมีเส้นผมสีเข้มลู่ติด ริคคาโดมองอยู่อึดใจหนึ่งก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยมันออกให้ แต่หญิงสาวเบี่ยงหน้าหนีด้วยความรังเกียจ ทำให้ชายหนุ่มกระตุกผมของเธอเบา ๆ จนหน้าแหงนหงาย

         “ขอร้อง… อย่าปลุกด้านมืดฉันแบบนี้ เข้าใจหน่อยเถอะสิมันตรา”

         หญิงสาวหลับตาแน่น เจ็บแปลบเล็กน้อยแต่ถูกแทนที่ด้วยอารมณ์ร้อนที่เดือดปุดเพราะถูกทำรุนแรงเข้าใส่ ต่อมาริคคาโดก็อ้าปากหาวแสร้งหลับตาลงราวกับกำลังจะหลับอย่างไรอย่างนั้น

         “อื้อ!” สิมันตราครางในคอเมื่อเขาขยับตัวให้นั่งสบายมากขึ้น ส่งผลให้ร่างกายของเธอโถมเข้าหาอ้อมอกโดยไม่ทันได้ตั้งตัว หน้าหวานซุกลงกับอกกว้างไม่รู้ตัว แถมท่อนแขนหนาหนักของเขาก็ยังวางพาดทับช่วงเอวเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนด้วย

         “ฮื้อ!”

         ไม่ว่าจะประท้วงอย่างไรแต่ริคคาโดก็ไม่ยอมปล่อย เขาแกล้งหาวแล้วก็หลับตาไปทั้งอย่างนั้น แต่คนตัวเล็กไม่สนุกด้วย เธอเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่ตื่นตระหนกอย่างสุดแสน อยากจะยกมือซัดเขาแรง ๆ แต่ก็ไม่รู้จะถูกโต้กลับมาอย่างไรบ้าง ยิ่งอีกฝ่ายเป็นถึงจอมมารชั่วร้ายที่ไม่เคยสู้ได้เลยด้วย

         ไอ้คน… เมื่อด่าต่อหน้าไม่ได้ สิมันตราก็ได้แต่ด่าเขาอยู่ในใจ ยิ่งตอนที่ริคคาโดยกขาขึ้นวางพาดไปด้านหน้าก็ยกตัวของเธอขึ้นและจมหายเข้าไปในอกกว้างได้อย่างง่ายดาย

         ตอนนี้ต่อให้อยู่ที่ขั้วโลกเหนือสิมันตราเชื่อว่าตัวเองก็ยังชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งตัวเหมือนที่เป็นอยู่ ร่างบางเกร็งไปทั้งตัวจนเจ็บเสียเอง หายใจหอบถี่ด้วยความหวั่นผวา ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับตนเองกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ มันคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเธอ รู้ได้ว่าเขาก้มหน้าลงมามองแต่ก็นั่นแหละ จะสบตากับจอมมารไปเพื่ออะไร พยายามเอียงหน้าหนีไม่ให้เขาเห็นความอ่อนแอ พ่ายแพ้ และหวาดกลัว

         เสียงหัวเราะทุ้มต่ำในคอทำให้สิมันตรากลัวยิ่งกว่าเดิม เธอหลับตาแน่น ร่างแข็งแกร่งที่นั่งซุกซบอยู่ผ่อนคลายความตึงเครียดลงไปมากแล้ว และดูเหมือนว่าริคคาโดจะหลับไปแล้วด้วย เป็นสิมันตราซะเองที่ใจเต้นรัวจนเจ็บหน้าอกไปหมด เมื่อแน่ใจว่าเขาหลับไปแล้วก็พยายามพาตัวเองออกมาจากร่างสูงใหญ่อย่างทุลักทุเล เห็นประตูรถอยู่ตรงหน้าก็ตัดสินใจเด็ดเดี่ยวตั้งใจจะเปิดมันและทิ้งตัวไปตายเอาดาบหน้า แต่ถูกกระตุกผมแรง ๆ จากทางข้างหลังอีกครั้ง

         “อื้อ!”

         “อย่างเธอนี่มันร้ายจริง ๆ นะ สิมันตรา”

         ริคคาโดพูดอย่างมันเขี้ยว วินาทีต่อมาร่างบางก็ถูกกระชากให้กลับเข้าไปสู่อ้อมกอดแข็งแรงอีกครั้ง สิมันตราเจ็บใจจนน้ำตาไหล สาบานในใจว่าจะเกลียดชังเขาให้ถึงที่สุด จะไม่มีวันให้อภัยกับความเลวร้ายที่ได้พบเจอในครั้งนี้เลย

         “ตกลงไปกับถนนยังไงก็ตาย มาสนุกบนเตียงนุ่ม ๆ กับฉันดีกว่าสิมันตรา มันน่าเร้าใจกว่าเยอะ…”

         สิมันตราจำไม่ได้ว่าชายหนุ่มพูดจาเย้ยหยันอะไรให้บ้าง เพราะความอ่อนล้า และความมืดมิดที่แสนคุ้นเคยเข้ามาครอบครองสติความนึกคิดทั้งหมดเสียก่อน แล้วทุกอย่างก็ดำมืด ไม่รู้สึกไม่ฝันใต้อุ้งมือจอมมารที่ร้ายกาจยิ่ง…

       คนตัวเล็กที่ถูกลักพาตัวมาอย่างหยาบคายลืมตาตื่นอีกครั้งพร้อมกับความเมื่อยขบที่มันกัดกินไปทั้งตัว

         สิมันตราลืมตาขึ้น ความรู้สึกแรกที่เจอคืออาการปวดหัว เธอยกมือคลึงขมับบอกตัวเองว่าต้องหนี ถึงจะยังเลอะเลือนมึนงงอยู่ก็ตาม แต่ก็ยังจำได้ว่าใครที่ร้ายกาจพาตัวเธอออกมาจากที่พักดึกดื่น ซึ่งสามารถเรียกมันว่าเป็นการลักพาตัวได้

         “อื้อ…” เสียงหวานครางอยู่ในคอ พลิกตัวหนีหายใจได้โล่งคอขึ้น ด้วยเทปที่ปิดปากอยู่ถูกลอกออกไปแล้ว

         “ลุก มันตราลุก” ปลุกตัวเองให้แข็งใจ แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถสั่งให้ร่างกายเคลื่อนไหวได้อย่างใจคิดเลย

         “ฮึบ…” เธอปลุกใจแล้วก็กลิ้งตัวลงล้มตุบลงกับพื้นจนจุก

         “อ๊ะ…”

         สิมันตราไม่รู้ว่าควรจะด่าตัวเองอย่างไรดี กัดฟันแน่นแล้วก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นแบบนั้น ก่อนจะสังเกตเห็นปลายเท้าของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาหยุดข้างตัว

       “ครางซะแบบว่าเร้าอารมณ์เลยนะ…” เสียงหนักพูดขึ้น

         ไม่บอกก็รู้ว่าใคร ใช่ว่าเธอจะคลั่งไคล้ขนาดมองเห็นแค่ปลายเท้าก็รู้แล้วว่าเป็นริคคาโด… แต่ในโลกนี้คงไม่มีใครร้ายกาจเท่าเขาแล้ว

         ปลายเท้าขาวสะอาดโผล่พ้นออกมาจากกางเกงนอนขายาวสีเทาหม่น ซึ่งมันเป็นสีเดียวกับเสื้อตัวที่เธอกำลังสวมอยู่

         หน้าหวานเงยขึ้นมองอย่างตกใจแกมสงสัย เลยได้เห็นว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อจริง ๆ รีบก้มหน้ามองตัวเองอีกครั้งก็เห็นว่าสวมเสื้อนอนที่เข้าคู่กับเขา และแน่นอนว่าเธอไม่ได้สวมชุดชั้นใน ไม่ว่าจะชิ้นบนหรือชิ้นล่าง!

         “เลว!”

         “ตื่นมาก็ด่าเลยนะ พูดเพราะ ๆ ไม่เป็นเหรอมันตรา!” ริคคาโดถามพลางส่ายหน้า แต่มีหรือที่หญิงสาวจะรับฟัง เขาเป็นคนทำให้เธอต้องเจอกับเรื่องน่ากลัวพวกนี้ แล้วทำไมต้องทำดีกับคนคนนี้ด้วย

         “ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณคนเลยนะ เธอน่ะ…” ชายหนุ่มว่า แต่หญิงสาวไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไรกันแน่

         สีหน้างุนงงนั้นทำให้ริคคาโดยกยิ้มที่มุมปาก บอกตามตรงว่าชอบผู้หญิงแบบนี้ ชอบที่จะเอาชนะหล่อนให้ได้ ไม่เคยเป็นผู้แพ้มาก่อนและไม่อยากจะลิ้มรสชาติความพ่ายแพ้นั่นด้วย

         ริคคาโดไม่พูดอะไรถึงแม้ว่าสายตาของสิมันตราจะถามมาแล้ว เขาก้มตัวช้อนร่างเล็กของเธอขึ้นมาจากพื้น ไม่สนใจอาการดิ้นรนขัดขืนของสาวเจ้าที่ประท้วงเข้าใส่อย่างรุนแรงนั่นเลย

         สิมันตราเองก็ไม่พูดอะไร ต่อสู้เงียบ ๆ ยกกำปั้นซัดแก้มของเขาจนร่างสูงผงะหงาย แต่วินาทีต่อมาริคคาโดก็ยึดข้อมือของเธอเอาไว้แน่น ก่อนจะกระซิบคำพูดน่ากลัวลอดไรฟันออกมาให้ได้ยิน

         “ถ้าอยากจะเป็นเมียฉันตอนนี้ก็เอาเลย ดิ้นรนให้มากว่านี้ มันตรา!”

         เจ้าของชื่อหายใจหอบถี่ ไม่รู้ว่าเขารู้จักชื่อเล่นของตนเองได้ยังไง แต่เดาว่าเขาคงขี้เกียจเรียกเต็ม ๆ จึงเรียกย่อเอาแบบนั้น

         “เมื่อคืนฉันอุ้มเธอขึ้นมาบนห้อง จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ยังไม่สำนึกอีกนะ!”

         “ฮะ!?” เสียงหวานพูดออกไป ดวงตาเบิกกว้างแล้วก็ดึงชายเสื้อนอนคลุมขาอ่อนเมื่อนัยน์ตาสีแปลกจ้องมองอย่างจาบจ้วง

         “เลว!”

         “ฉันน่ะเหรอเลว นี่ ฉันอาบน้ำให้เธอเลยนะ” เขาไหวไหล่ด้วยท่าทางหยิ่งผยอง ส่งผลให้ร่างเล็กสั่นเทิ้มเพราะความโกรธ

         “ฉันขอร้องคุณเหรอ ต่อให้ฉันใกล้จะตายก็ปล่อยฉันทิ้งไว้แบบนั้นเถอะ!” สิมันตราตะเบ็งเสียงเข้าใส่ โกรธจนหน้าแดงก่ำ ยกมือป้องหน้าอกเมื่อนัยน์ตาของเขาจับจ้องมองมาอย่างอ้อยอิ่ง

         “เธอไม่ได้ตอบนี่ ฉันถามแล้วว่าเธออยากให้ช่วยไหม เลยเดาเอาว่าเธอก็ต้องการ…” ริคคาโดพูดยิ้ม ๆ ชอบใจที่เห็นใบหน้าเล็กน่ารักของคนตัวเล็กแดงเรื่อเพราะเลือดสาวสูบฉีดอย่างรุนแรง

         “คุณยังจะกล้าพูดแบบนี้อีกเหรอ คุณลักพาตัวฉันมาเอง” สิมันตราแทบจะดิ้นเร่า ๆ ด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่ทำแบบนั้น เพราะแค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะเสียเปรียบไปมากขนาดไหนแล้ว

         “จริงเหรอ มีหลักฐานไหมล่ะว่าฉันทำแบบนั้น” หน้าหล่อเหลาเอียงไปมาราวกับจะยั่วโมโหให้คนตัวเล็กเสียสติ หญิงสาวกัดปากแน่น สบถสาปแช่งชายหนุ่มในใจด้วยคำหยาบคายทั้งหมดที่ตัวเองรู้จัก

         “มากินข้าว… เธอผอมไปหน่อย ถึงหน้าอกสะโพกจะเต็มไม้เต็มมือ แต่ข้อมือเธอเล็กมาก ขุนให้อ้วนอีกหน่อยก็แล้วกัน กินอะไรดี… ไอศกรีม เค้ก”

         “ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณ… ขอให้ทำความเข้าใจไว้ด้วย” เสียงหวานแหบพร่ากัดฟันพูดออกไป

         “จริงเหรอ?” อีกฝ่ายรวนกลับ พร้อมกับสีหน้าบางอย่างที่สิมันตรากลัวนัก มันอันตรายแล้วก็คุกคามเธอมากเหลือเกิน

         “ลองมองหน้าอกของเธอหน่อยสิ… ตรงนั้นมีเครื่องหมายนะ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างราวกับผู้กุมชัยชนะ ส่งผลให้ร่างบางเย็นวูบ เธอหันหลังให้เขาจากนั้นก็รั้งคอเสื้อให้ร่นต่ำลง ทีนี้เลยได้เห็นว่าเนินอกอิ่มมีรอยอะไรบางอย่างที่ไม่คุ้นตาติดอยู่ตรงนั้น

         “นี่คุณ!” สิมันตราถามอย่างตกตะลึง เมื่อเห็นรอยแดงจ้ำประปรายกระจายตามร่างกายของตนเอง ไม่ใช่แค่ที่เนินอกอย่างเดียว

         กระทั่งที่หน้าท้องก็ยังมีรอยจ้ำทั่วอย่างน่ากลัวด้วย เพียงแค่คิดถึงตอนที่คนนิสัยไม่ดีทำรอยเหล่านี้ ทั้งหัวใจและร่างกายของสิมันตราก็พลันร้อนขึ้นอย่างหวามไหว

         ถึงจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่ถ้าหากว่าคนทำคือริคคาโคแล้วละก็ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย

         “ก็เมื่อคืนเธอปลุกไม่ตื่น เรียกก็แล้ว จูบก็แล้ว ฟอนเฟ้นก็แล้ว ทำไงได้ล่ะ ฉันอยากทำเครื่องหมายตีตราจองเอาไว้” จอมมารพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ไม่สงสารสีหน้าคนฟังเลยว่าแทบตีสีหน้าไม่ถูก

         “คุณ… มันเกินไปแล้วนะ” สิมันตราพูดเสียงสั่น โกรธจนน้ำตาไหล ทำไมเขาถึงไม่ไปหาผู้หญิงอื่นที่เต็มใจที่ไม่ใช่เธอ

         สาวสวยที่งดงามเย้ายวนมากกว่าเธอมีถมเถบนโลกนี้ หรือเธอทำกรรมไว้มากเลยถูกลงโทษเอาอย่างนี้

         “ออกมากินข้าวได้แล้ว…” ริคคาโดไม่สนใจสีหน้าของเธอ พูดตัดบทก่อนจะเห็นน้ำตาของคนเก่งเมื่อเห็นมันเอ่อคลอขังขอบตาคู่สวย

         “ฉันจะออกไปได้ยังไงในเมื่อทั้งตัวฉันมีแค่เสื้อนอนตัวเดียว…” เธอว่า ร้อนผ่าวตลอดร่างเมื่อคิดถึงตอนที่เขาอาบน้ำให้และสวมเสื้อผ้าให้ ร่างกายนี้ไม่ได้เป็นความลับต่อเขาแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่รู้สึกรู้สากับสายตาของเขาอีก

         “เอ้า… รีบเปลี่ยนแล้วก็รีบออกมาด้วย ฉันหิวแล้ว” ชายหนุ่มวางถุงกระดาษไว้บนเตียงก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง

         สิมันตราจึงยกหลังมือเช็ดน้ำตาก่อนจะจำใจเอื้อมมือหยิบเอาถุงกระดาษมาดู เมื่อเทมันลงบนเตียงก็หน้าแดงพร่างเพราะมีชุดชั้นในสีหวานกับชุดเดรสใส่อยู่บ้านอีกตัวหนึ่ง

         เธอยกมือปิดหน้าตัวเอง ไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้ยับเยินเช่นนี้มาก่อนเลยจริง ๆ…

       “อย่าเล่นหูเล่นตากับการ์ดของฉัน!”

         คำพูดแรกของริคคาโดที่พูดกับหญิงสาวก่อนที่เขาจะไปทำงานคือประโยคร้ายกาจ ราวกับน้ำกรดสาดใส่หน้าอย่างจัง

         “ว่าไงนะ…” สิมันตราทวนคำอย่างไม่เชื่อหู

         “ตอนกินข้าวเธอมองพวกมัน อะไรกัน ยังไม่มีผัวเป็นตัวเป็นตนเลย ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้ล่ะ อ๊ะ อย่าคิดจะตบเชียวนะ ไม่งั้นเธอได้เป็นเมียฉันตอนนี้แน่” ริคคาโดร้องเตือนเมื่อเห็นคนตัวเล็กเงื้อมือขึ้นสูง

         สิมันตราทั้งโกรธทั้งอายถูกเขาลากไปส่งหน้าห้อง เหมือนภรรยาเดินไปส่งสามีที่ประตูบ้านอย่างไรอย่างนั้น

         “ฉันจะกลับมาตอนเย็น… อย่าให้รู้ว่าทำตัวแบบที่ฉันไม่ชอบอีก ไม่อย่างนั้นมีเรื่องแน่”

         ริคคาโดบีบแก้มนุ่มและข่มขู่ลูกแกะตัวอ้วนก่อนจะเดินออกไปจากห้องชุด บรรดาการ์ดตัวลีบเล็กสายตาที่เป็นเหมือนคำเตือนนั้น ไม่กล้าขยับตัวไปทางไหนทั้งนั้น สิมันตราเองก็ยกมือเช็ดแก้มใสราวกับจะไล่สัมผัสของเขาออกไป เธอคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วก็จัดการลากแขนการ์ดคนหนึ่งกลับเข้ามาในห้องด้วย ท่ามกลางเสียงอุทานเพราะความตกใจของบอดี้การ์ดหนุ่ม

         “คุณจะทำอะไรครับ อย่าจับตัวผมเลย แบบนี้ไม่ดีแน่”

         สิมันตราเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด

         “กอดฉัน จูบฉัน… มีอะไรกับฉัน!”

       การ์ดถึงกับตัวแข็งทื่อ ไม่อยากเชื่อหูว่าจะได้ยินคำพูดนั้นจากปากของผู้หญิงของเจ้านาย

         ที่ผ่านมาเคยทำงานข้างกายมาหลายปี ไม่เคยเลยที่อดีตผู้หญิงของริคคาโดจะเล่นหูเล่นตาเชิญชวนการ์ดเอาแบบนี้ เพราะพวกหล่อนหวังแต่ตัวของเจ้านายจอมมารเพียงคนเดียวเท่านั้น

         “ทำเลย!”

         สิมันตราไม่สนใจแล้วว่าการกระทำของตัวเองจะบ้าบิ่นเลวร้ายมากแค่ไหน ขอแค่เอาคืนริคคาโดได้และเป็นฝ่ายเลือกด้วยตัวเองก็พอใจแล้ว หลังจากนี้จะเกิดอะไรก็ช่าง ท่าทีของอสูรร้ายคนนั้นบอกว่าเกลียดที่เธอมองคนอื่นทั้งที่ไม่ได้ชายหูชายตาด้วยเลยสักนิด แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาเกลียดผู้หญิงที่หลายใจเจ้าชู้ เดี๋ยวคงเขี่ยทิ้งจากไปไม่สนใจไยดี

         ถึงผู้ชายตรงหน้าจะไม่ได้รูปงามหล่อเหลาเทียบเท่าริคคาโดได้ แต่ก็งดงามไม่แพ้กัน จะเสียตัวเสียใจยังไงก็ช่าง จะพยายามคิดว่านี่เป็นอุบัติเหตุครั้งหนึ่งของตัวเองจากนั้นก็จะไม่ต้องพบเจอกับวายร้ายคนนั้นอีก

         “อย่าเลยครับ เดี๋ยวเจ้านายก็กลับมาแล้ว” การ์ดบอกอย่างหวั่น ๆ ไม่กล้าแตะต้องเธอแม้แต่ปลายก้อย

         ถึงแม้ว่าสิมันตราจะงดงามเหมือนนางฟ้าตัวน้อยมากแค่ไหน แต่เมื่อเป็นนางฟ้าของจอมมาร ยังไงก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิด

         สิมันตราก็หน้าแดงร้อนวาบ ได้ยินแบบนั้นก็อายนัก เขาคงคิดว่าเธอกำลังต้องการผู้ชายจนคว้าเอาใกล้มือไม่สนใจว่าจะเป็นใครมาจากที่ไหน

         “ทำสิ ทำเดี๋ยวนี้เลย” หญิงสาวว่าเสียงเครือน้ำตาเริ่มเอ่อคลอ ขอให้ผ่านวิกฤตเลวร้ายนี้ให้ได้เสียก่อน จากนั้นเธอจะเผาพริกเผาเกลือสาปแช่งริคคาโด โดโนแวน ไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ

         “อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ไม่อย่างนั้น…”

         ยังพูดไม่จบเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ก้าวเดินตรงเข้ามา…

       ทั้งสิมันตราและการ์ดรู้ดีว่าใครที่เดินเข้ามาอย่างนั้น หญิงสาวเม้มปากแน่นก่อนจะตัดสินใจแกะกระดุมเสื้ออย่างรวดเร็วไม่สนใจอะไรทั้งนั้น หวังให้ริคคาโดเข้าใจว่าเธอมีอะไรกับชายอื่นแล้ว แต่วินาทีต่อมาเธอก็สะดุ้งตัวเย็นเยียบเมื่อต้นคอขาวเนียนถูกฝ่ามืออุ่นระอุกุมเอาไว้หลวม ๆ

         “ถ้าอยากตายก็ไม่น่าจะใช้วิทีนี้เลยนะมันตรา…” เสียงกระซิบโหดเหี้ยมทำให้สิมันตราแข้งขาอ่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ฝืนทำเข้มแข็งเอาไว้ได้

         บอดี้การ์ดที่ถึงดวงซวยรีบเดินหนีไปอย่างเงียบ ๆ ไม่กล้ามองอะไรทั้งนั้น เห็นแววตาของเจ้านายเสี้ยววินาทีก็ไม่อยากจะมองอีกซ้ำสอง ตอนนี้ริคคาโดไม่ต่างจากอสูรร้ายที่แหกประตูนรกอันร้อนไหม้ออกมาเลย

         “ก็ฆ่าฉันซะสิ เพราะฉันไม่อยากอยู่ในสภาพที่มันแสนทุเรศแบบนี้!” สิมันตราตะคอก พยายามจะดิ้นรนออกจากความโหดร้ายของเขาก็สู้แรงไม่ไหว เขาขยับตัวน้อย ๆ ก็ผลักให้เธอล้มลงบนเตียงได้แล้ว

         หวีดร้องด้วยความเจ็บและตกใจ เสื้อของเธอมันร่นขึ้นสูง กระดุมก็เหลือแค่ตรงกลางเม็ดเดียว แน่นอนว่าร่างกายนี้ไม่เคยเป็นความลับต่อเขามาก่อน นัยน์ตาสีแปลกกวาดมองลูบไล้ทุกอย่างอย่างหยาบโลน พาให้ร่างบางสั่นสะท้านทั้งเกลียดทั้งกลัว

         “คนเลว รังแกผู้หญิง!”

         “ก็บอกแล้วว่าเธอมันน่ารังแกเอง” ริคคาโดยิ้มเยาะที่มุมปาก แค้นนักที่หล่อนไม่รักดีคว้าแขนชายอื่นเข้าห้อง แถมไอ้ผู้ชายคนนั้นยังเป็นลูกน้องใต้บังคับบัญชาการเสียอีก

         แล้วอย่างนี้จะไม่ให้โมโหได้อย่างไร พนันได้ว่าหมอนั่นเห็นร่างกายของหล่อนแล้วแน่ เพราะเสื้อนอนตัวเดียวนี่แทบไม่ปิดบังร่างเปล่าเปลือยที่แสนงดงามเลย สาบเสื้อแหวกสูงเพราะเจ้าตัวเป็นคนแกะมันออกมาเอง ผิวกายเนียนนุ่มสีน้ำนมตัดกับสีเทาหม่นได้ท้าทายสายตาเหลือเกิน เมื่อเธอขยับตัวรอยแหวกจากด้านบนก็โผล่ ยอดอกสีเรื่อเสียดสีกับสาบเสื้อจนต้องลอบกลืนน้ำลาย เจ็บใจนักที่ตัวเองมีปฏิกิริยาอย่างรุนแรงเมื่อเห็นความงดงามของสาวเจ้า

         “ถ้าอยากได้ขนาดนี้ก็จะไม่ขัดศรัทธา…” ชายหนุ่มกระซิบเสียงเหี้ยม พาให้สิมันตราเป็นฝ่ายถอยร่น ยกมือปิดตรงนั้นแต่ตรงนี้ก็โผล่สู่สายตาสีสวยของชายหนุ่ม โกรธเหลือเกินที่เขาทำเหมือนว่าเธอเป็นวัตถุชิ้นหนึ่งก็ไม่ปาน

         “ฉันอยากได้ แต่ฉันไม่อยากได้คุณ!” เธอกระซิบกลับ จ้องหน้างดงามที่บิดเบี้ยวราวกับซาตานร้าย

         “แล้วถ้าฉันจะยัดเยียดล่ะ แบบนั้นจะว่ายังไงดี…” ริคคาโดถามพลางยกมือกระชากคอเสื้อพร้อมกับเนกไทแรง ๆ จนกระดุมเสื้อเชิ้ตร่วงกราวลงกับพื้น เช่นเดียวกับหัวใจของหญิงสาวที่หล่นร่วงรุนแรงไม่แพ้กัน

         ชไมพรแปลกใจที่จู่ ๆ สิมันตราก็หายตัวไปอย่างเงียบเชียบไม่บอกกล่าว เธอตื่นในตอนเช้าและไม่เห็นตัวสาวน้อยในห้องแล้ว บนเตียงอีกหลังมีจดหมายฉบับหนึ่งทิ้งเอาไว้ให้ เมื่อหยิบมันมาอ่านก็พอจะเข้าใจเจตนาของคนเขียน ไม่ได้คิดเป็นอื่นเลยว่าหญิงสาวหายตัวไปเสียแล้ว

         พี่พรคะ หนูต้องเดินทางแล้วนะคะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกด้วยตัวเอง บังเอิญว่ามีสายการบินโทรมาบอกว่ามีตั๋วถูกแคนเซิลค่ะ หนูเลยต้องออกไปตั้งแต่กลางดึกแล้วก็ไม่กล้าปลุกพี่พรด้วย เลยทิ้งจดหมายเอาไว้แบบนี้นะคะ

       ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูเตรียมพร้อมทุกอย่างเอาไว้แล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง แล้วไว้เจอกันที่เมืองไทยอีกทีนะคะ

       สิมันตรา…

นิยายเรื่องนี้หมดสัญญากับทางสำนักพิมพ์แล้ว

มู่เลยนำมาทำ E-Book เองค่ะ

สามารถซื้อ E-Book ได้ที่ Meb เลยนะคะ

กดที่รูปปกใหม่เพื่อนซื้อได้เลยค่ะ

ขอบคุณจากใจมาก ๆ เลยนะคะ

หรือ >>Click!!<

Song :: Photograph · Ed Sheeran