สุภาพบุรุษร้อนรัก [นิยายชุดสุภาพบุรุษลวงรัก]

ลำดับตอนที่ #5 : Anxious Love ♣️ 02 So Please Babe...100%

2

So Please Babe

(...100%)

         พี่พรคะ หนูต้องเดินทางแล้วนะคะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกด้วยตัวเอง บังเอิญว่ามีสายการบินโทรมาบอกว่ามีตั๋วถูกแคนเซิลค่ะ หนูเลยต้องออกไปตั้งแต่กลางดึกแล้วก็ไม่กล้าปลุกพี่พรด้วย เลยทิ้งจดหมายเอาไว้แบบนี้นะคะ

       ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูเตรียมพร้อมทุกอย่างเอาไว้แล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง แล้วไว้เจอกันที่เมืองไทยอีกทีนะคะ

       สิมันตรา…

       ข้อความในจดหมายเขียนทิ้งเอาไว้แบบนั้น ซึ่งชไมพรก็ไม่ได้ฉุกใจคิดเลยว่าไม่ใช่ลายมือของสิมันตราอย่างที่ควรจะเป็น แต่นั่นคือลายมือของริคคาโดที่ความสามารถภาษาไทยพอจะอ่านออกเขียนได้ เพราะถูกเคี่ยวเข็ญมาจากมารดาอย่างเพียงออ ทำให้ทุกคนในบ้านรู้ภาษาไทยซึ่งเป็นบ้านเกิดของนายแม่ ดังนั้นแม้ว่าภาษาไทยจะยากพอสมควรแต่ทุกคนก็ยังทำมันได้ดี

         ชไมพรพับจดหมายแล้วก็สอดใส่ในกระเป๋าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเงียบ ๆ แต่ในใจนั้นครุ่นคิดว่าป่านนี้สิมันตรากำลังอยู่ที่ไหนและทำอะไรอยู่

         “คงอยู่บนเครื่องนั่นแหละ” บอกตัวเองแบบนั้นก่อนจะปิดประตูห้องน้ำลง

         ทว่า… สิมันตราไม่ได้อยู่บนเครื่องบินที่จะมุ่งหน้าไปยังฝรั่งเศสอย่างที่ชไมพรเข้าใจแบบนั้น แต่หญิงสาวกำลังอยู่บนเตียงหนานุ่มและมีจอมมารคอยไล่ต้อนจนเธอไร้ทางหนี ตอนนี้ร่างบางเปล่าเปลือยไม่มีอะไรติดตัว ส่วนริคคาโดก็ดูเซ็กซี่ปนดิบเถื่อนนัก เพราะเสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ยไม่ต่างกัน

         ชายหนุ่มไม่ได้ถอดเสื้อออกจากตัว แต่กระดุมก็หลุดร่วงไปหมด รวมถึงเนกไทเส้นสวยที่เขากระชากแรง ๆ มาพันรอบข้อมือของเธอเอาไว้แน่น สิมันตราพยายามยื้อเอาผ้าห่มมาคลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้ ปกป้องตัวจากแววตาร้อนแรงเร่าร้อนของเขาแต่มันก็ไร้ประโยชน์

         “อย่ามาทำหน้าตาแบบนี้ เธอรู้ว่าฉันไม่มีคำว่าปรานี…” น้ำเสียงของริคคาโดฟังดูแล้วกำลังหยามหยันและทะนงในตัวเองเหลือเกิน

         “อย่านะ อย่าทำแบบนี้ ฉันไม่ได้เต็มใจจะให้คุณ!” สิมันตราแทบกรีดร้อง พยายามวอนขอแต่เขาไม่เห็นใจ

         “แต่เธอร้อน เธอเรียกร้องเอาจากคนของฉัน?” เขาถามกลับ ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ต้องวกกลับมาที่ห้องอีกครั้งหลังจากที่เดินออกไปแล้ว เมื่อมีลูกน้องรายงานว่าเธอลากผู้ชายคนอื่นเข้าห้อง!

       “ใช่! แต่ฉันไม่ต้องการคุณ” เสียงหวานสั่นพร่า น้ำตารินไหลด้วยความความเจ็บปวดขยะแขยง

         ขนาดว่าเขาเป็นถึงผู้ชายรูปงามที่มีทรัพย์สมบัติมหาศาล แต่ในสายตาเวลานี้ริคคาโดไม่ต่างจากอสูรกายที่โผล่จากขุมนรกอันร้อนแรง เธอกลัวมาก กลัวเหลือเกินว่าต้องจบชีวิตที่นี่โดยที่ไม่มีใครรู้เห็น และเลือนหายไปตลอดกาล

         “แต่ฉันบอกแล้วไงว่าจะยัดเยียดให้…”

         คำว่า ‘ยัดเยียด’ ของริคคาโดพาให้ร่างกายของคนฟังชาวูบ ยิ่งร้อนรนกระวนกระวายตอนที่ปลายนิ้วอุ่นร้อนแตะลงที่ต้นแขน ส่งถ่ายความร้อนระอุแล่นไหลไปตามเส้นเลือด ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าสู่หัวใจในที่สุด

         “ฉันไม่ต้องการ กรุณาเถอะ”

         “ไม่ต้องขอ ฉันจะให้” ริคคาโดยังยอกย้อนกวนอารมณ์จนน้ำตาร้อน ๆ ของสิมันตราไหลร่วง เธอพยายามจะหนีแต่ไปไหนไกลไม่ได้

         มือที่ถูกไทผูกมัดติดกันแน่นนั้นโดนรั้งให้ยกขึ้นคล้องต้นคอแกร่ง หัวใจของหญิงสาวเหมือนถูกควักออกจากอกทั้งที่ยังหายใจอยู่ มันเต้นเร่าในอุ้งมือของอสูรร้าย จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด…

       “อย่า ได้โปรด…” สิมันตราร้องไห้ อายจนตัวแดงเรื่อไปหมด

         ริคคาโดยกยิ้มที่มุมปาก ตอนนี้ได้เห็นแล้วว่าการที่เธอร่างกายแดงเรื่อมันก็ไม่ได้ต่างจากที่จินตนาการเอาไว้เท่าไหร่นัก เพราะแม่ร่างบางดูอ้อนแอ้นน่ากินมากกว่าเดิม เขายกตัวเธอมาวางทับตักส่งผลให้สิมันตราร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างขัดใจ

         ไม่รู้ว่าเธอกลัวหรือว่าอายกันแน่… แต่เมื่อเธออยากได้นักก็อยากจะจัดให้อย่างถึงอกถึงใจสักหน่อย

         “ขอร้องล่ะคุณริคคาโด ปล่อยฉันเถอะ ฉันสัญญา…สัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณโกรธอีกแล้ว” เสียงหวานขาดหายเป็นห้วง ๆ ด้วยแรงสะอื้น แต่ริคคาโดก็ยังใจแข็งไม่เปลี่ยน เขาไม่สนใจคำพูดและน้ำตาของเธอ ทั้งยังยกเรียวขางามพาดท่อนแขนแข็งแรงเอาไว้

         สิมันตราร้องไห้ด้วยความอับอาย เธอหลับตาแน่นเพราะไม่อาจสู้หน้าเขาได้ ใบหน้าของตนเองก็ชิดกับใบหน้างดงามของเขามากเหลือเกิน หน้าหวานแดงพร่าง ร้อนเหมือนจะละลายเพราะสมหายใจอุ่นระอุของริคคาโดเป่ารดต้นคอและพวงแก้มซ้ำ ๆ จนแทบระเหยกลายเป็นไอน้ำ

         “ฮึก… ได้โปรด…” เธอร้องไห้ ทั้งเสียใจทั้งอับอาย คิดอะไรไม่ออกนอกจากจิกนิ้วลงกับต้นคอเสื้อของชายหนุ่ม ขยุ้มจนมันยับคามือหลายรอย หลับตาแน่นจนหน้าหวานบิดเบ้

         นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองหน้าหวานอย่างใกล้ชิด รู้สึกพอใจที่ได้สยบเธอลงอย่างที่ต้องการมาโดยตลอด

         แก้มใสแดงมากราวกับว่าเลือดจะซึมออกมาจากผิวหนังเรียบลื่นนั่นได้ และหน้าของเธอใสมากชนิดว่าที่ว่าเห็นเส้นเลือด ลมหายใจก็สะอาดไม่เจือกลิ่นบุหรี่หรือแอลกอฮอล์เอียน ๆ โดยเฉพาะน้ำหอมราคาแพงระยับนั่นที่ได้กลิ่นทีไรเวียนหัวทุกที

         แต่สำหรับสิมันตราแล้วไม่ใช่… เธอดูบริสุทธิ์และสะอาดมากเหลือเกิน

         มากพอที่จะกระตุ้นความต้องการฉีกทึ้งทำลายทุกอย่างที่เป็นความบริสุทธิ์ของเธอ และแน่นอนว่าคนอย่างริคคาโดไม่ปล่อยให้ตัวเองได้จินตนาการอย่างเดียวเท่านั้น เขาพร้อมจะทำทุกอย่างตามที่ตัวเองต้องการโดยไม่สนความถูกต้องใด ๆ ทั้งสิ้น

         “อยากได้… จะให้”

         ร่างบางผวาเมื่อถูกจู่โจมจูบอีกหน เรียวลิ้นร้อนชื้นกวาดเกี่ยวลิ้นเล็ก หยอกเอินเกี่ยวพันจนสิมันตราครางฮือในคอ เธอไม่สามารถเบี่ยงหนีไปทางไหนได้เพราะศีรษะเล็กถูกเบียดให้ชนกับไหล่กว้างไม่มีทางให้หลบ ยิ่งอยู่ในสภาพที่ยกแขนเกี่ยวต้นคอของเขาเอาไว้ด้วยแล้วก็ยิ่งเหมือนว่ากระตุ้นให้อีกฝ่ายรุกจูบเข้ามารุนแรงมากขึ้น มือข้างหนึ่งของริคคาโดประคองร่างเล็กเอาไว้ อีกข้างก็ลูบไล้คลึงเคล้าไปทั่วทุกตารางผิวซึ่งเป็นจุดอ่อนของอิสตรีที่รู้จักมาตลอดชีวิตวัยหนุ่ม

         สิมันตราสะท้านครั้งแล้วครั้งเล่า เธอถูกขืนใจเอาจูบที่แสนเร่าร้อนไป ส่วนร่างกายก็ถูกข่มเหงด้วยฝ่ามือหยาบที่ร้อนผ่าว รวมถึงปลายนิ้วที่แสนร้ายกาจนั้นด้วย ร่างบางหดเกร็งรับสัมผัสตามสัญชาตญาณที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน ถูกโลมเล้าไล่ต้อนขึ้นลานประหารโดยไม่รู้ตัว

         “หายใจช้า ๆ… เข้าออกลึก ๆ… แล้วก็กลืนน้ำลาย” เสียงหนักสั่งเมื่อสิมันตราหอบหายใจถี่แรงจนหอบโยน

         ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเธอ… ซึ่งอยากจะทำให้ประทับใจสาวเจ้ามากที่สุด

         “ดีขึ้นไหม ไม่ต้องกลัว รู้สึกดีใช่ไหม” ยิ่งปลายนิ้วเฉียดใกล้ส่วนที่อ่อนนุ่มที่สุดของกายสาวเท่าไหร่ สิมันตราก็สะดุ้งเหมือนถูกเฆี่ยนด้วยแส้เส้นเล็ก อยากยึดมือหนาที่แสนซุกซนแต่ก็ทำไม่ได้ เธอจิกนิ้วลงกับต้นคอเขาพยายามขอร้องอีกครั้ง

         “ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฮึก… ปล่อยฉันเถอะนะคะ ได้โปรด” เธอสั่นร้องไห้สะอื้นแต่อสูรร้ายก็ใจแข็งนัก

         “วันนี้มีเวลาน้อยด้วย” ริคคาโดยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา จ้องหน้าหวานด้วยสายตาหวานเยิ้ม

         “ฉันจะช่วยเธอครั้งหนึ่งก่อนก็แล้วกัน แล้วคืนนี้เราค่อยมาต่อชุดใหญ่…” ชายหนุ่มยกยิ้มที่ดูน่ากลัวที่สุดที่สิมันตราเคยเห็นมาในชีวิต เธอหวีดร้องและถูกจูบปิดปากตอนที่ปลายนิ้วแข็งแกร่งล่วงล้ำความอ่อนนุ่มเข้าไป เจ็บตึงเล็กน้อยจนน้ำตาซึม ถูกเรียวปากร้อนชื้นจูบซับจนไม่เหลือแม้หยดเหงื่อ

         ริคคาโดร้อนไปทั้งตัว อยากขย้ำกลืนกินจนแม่นางฟ้าไม่เหลือความบริสุทธิ์อ่อนหวานเหมือเดิม ความอ่อนนุ่มที่รัดปลายนิ้วทำให้รู้สึกดีจนแทบจะตามเธอไปติด ๆ แต่ก็อดใจเอาไว้และรอค่ำคืนที่จะมาถึงอย่างใจเย็น

         สิมันตราร้องไห้เพราะความเจ็บแค้นทั้งตัวจอมมารและตัวเอง… เธอหลับตาแน่นปล่อยให้ริคคาโดทิ้งรอยจูบเอาไว้บนร่างกายตามใจชอบ หลังจากที่หลงเพริดไปกับความเร่าร้อนของเขาแล้ว

         “ถึงจะไม่ได้เป็นเมียฉันจริง ๆ แต่อย่าคิดจะเล่นหูเล่นตากับคนอื่นอีก ไม่อย่างนั้นเธอจะ…มากกว่านี้” ริคคาโดพูดบางอย่างออกมาที่คนพ่ายแพ้ไม่อยากได้ยินมันเลย เธอหลับตาลงร่างกายยังร้อนผะผ่าวกับความมหัศจรรย์ที่ชายหนุ่มทิ้งเอาไว้ ทั้งที่เขาใช้ฝ่ามือและริมฝีปากเท่านั้น แต่กลับทำให้หญิงสาวพบเจอกับความแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนจากใครทั้งนั้น

         หญิงสาวหมดแรงหลับไปแทบจะทันทีเมื่อริคคาโดผละออกห่าง

         ด้านริคคาโดก็ขยับเสื้อผ้าบนตัวให้เข้าที่มากขึ้น ดึงไทที่ใช้ผูกข้อมือของเธอก่อนหน้านี้ขึ้นมาผูก จัดการติดกระดุมเสื้อสูทไม่เปลี่ยนเสื้อเชิ้ตที่กระดุมหลุดร่วงออกไป จัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยแล้วก็กางฝ่ามือขึ้นตรงหน้า จัดการจูบทีละนิ้วของตัวเองด้วยความพอใจ กลืนกินความหอมหวานของสาวเจ้าจนไม่เหลือ ที่ไม่ว่าหญิงใดได้เห็นคงกรีดร้องกับท่วงท่าสุดแสนเซ็กซี่จนคนมองแทบตาย

         “คืนนี้ไม่รอดหรอกมันตรา ไม่รอดแน่…”

         หลังจากที่ตื่นขึ้น สิมันตราก็พาตัวเองเข้าห้องน้ำ จัดการอาบน้ำชำระล้างไอสัมผัสที่ติดตรึงผิวกายของตัวเองออกอย่างรุนแรง ไออุ่นจากปลายนิ้วและเรียวปากร้อนนั้นยังมีอิทธิพลต่อร่างกายและหัวใจของเธออย่างรุนแรง มากชนิดที่ว่าจำได้ทุกวินาทีทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง…

       ‘ชอบไหม…’ น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเย่อหยิ่งทะนงตัวของริคคาโดถาโถมเอาความหวามไหวกลบร่างกายของเธอเอาไว้จนมิด…

         ‘เจ็บไหม…’ เขาถามต่อ ไม่เคยคิดเลยว่าสีหน้าคนฟังจะเป็นอย่างไรที่ได้ยินคำถามเหล่านั้น

         จำได้ว่าตอนนั้นปลายนิ้วของเธอจิกทึ้งคอเสื้อของเขาอย่างรุนแรง บิดเกร็งไปทั้งร่างกับบทรักที่แสนเร่าร้อนเอาแต่ใจที่จอมมารร้ายเป็นฝ่าย ‘ยัดเยียด’ ให้โดยที่ไม่เต็มใจจะรับมาเลยแม้แต่น้อย

         นิ้วแกร่งร้อนผะผ่าวล่วงล้ำเข้ามายังส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของเธออย่างที่เจ้าตัวเองก็ไม่เคยแตะต้องตัวเองแบบนั้น เธอสะบัดหน้าหนีจูบร้อนร้ายซึ่งจอมมารปรนเปรอให้จนแทบสำลัก ร่างกายของเธอแทบจะกลายเป็นของเขาแล้วทุกอย่าง และมันเปลี่ยนไปจนน่ากลัว

         ร่างกายที่ไม่รักดีของเธอนั้นมันตื่นเต้น ยินดี เปรมปรีดิ์กับการเย้าหยอกมอบตรามารที่บอกว่าเป็นทาสของเขาทั้งหัวใจและจิตวิญญาณ

         ‘แล้วอย่าหิวอีก… อย่าชายหูชายตาให้ผู้ชายอื่น ไม่อย่างนั้นเธอได้เป็นเมียฉันซ้ำ ๆ ซาก ๆ แน่…’ เสียงสุดเซ็กซี่ของริคคาโดทิ้งตราบาปอีกอย่างไว้กับหัวใจดวงน้อย

         เขากอดเขาจูบ ตระกองกอด ทำให้เธอเจอกับความรู้สึกอันเร้นลับที่ฝังอยู่ใต้เงามืดในหัวใจ และถูกกระชากออกมาอย่างรุนแรง เปิดเผยทุกอย่างว่าความจริงแล้วเธอเองก็กระหายหิวในตัวเขาเช่นกัน

         สิมันตราร้องไห้ในอ่างอาบน้ำอย่างเหลือทน… ไม่รู้ว่าเขาเตรียมเอาไว้ให้ตอนไหนซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธแช่ตัวลงไปชำระล้างไออำมหิตที่ริคคาโดฝากเอาไว้ มือเล็กเช็ดถูร่างกายบอบบางของตนเองซ้ำ ๆ จนแดงเรื่อไปทั้งตัว ก้มลงมองตัวเองแล้วอยากร้องไห้นัก ร่างงามที่ขาวเนียนสล้างไร้ไฝฝ้าใด ๆ มาวันนี้แดงช้ำไปทั้งเนื้อทั้งตัว แค่ปลายนิ้วลูบผ่านยังเจ็บตึงน้อย ๆ บอกว่าชายหนุ่มไม่ได้ยั้งมือเลยตอนที่ขยี้จนแทบจะแหลกละเอียดคามือใหญ่นั้น

         หญิงสาวซบหน้าลงกับฝ่ามือปล่อยน้ำตาให้รินไหลไม่คิดจะเช็ดมันออกไป เหนื่อยล้าและเฝ้าภาวนาให้เขาเบื่อหน่ายชิงชังในเร็ววัน เพราะตอนนั้นจะได้เป็นอิสระจากคนใจร้ายเสียที

         “ไอ้คนเลว ไอ้สารเลว ขอให้คุณเจอหนักกว่าที่ฉัน” เธอร่ำร้อง คับอกคับใจเหลือเกิน

         ทางด้านริคคาโดก็แสนจะมีความสุขพึงพอใจหลังจากที่ได้สั่งสอนหล่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่าอย่าได้อาจหาญต่อกรกับจอมมารเช่นเขาเป็นเด็ดขาด

         รสสัมผัสที่นุ่มละมุนของสิมันตรายังติดตรึงที่ปลายนิ้ว

         เสียงร้องครางหวานหยดของเธอยังละลายเยื่อแก้วหูของเขาอยู่ในขณะนี้

         รู้ซึ้งแล้วว่าคนตัวเล็กนั้นมีความหมายและความหวานหอมมากแค่ไหน

         เธอเป็นเหมือนช็อกโกแลตอุ่น ๆ ที่หวานปนขม นุ่มละมุนติดอยู่ที่ปลายลิ้นอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน

         ไม่ก็เป็นกำมะหยี่นุ่ม ๆ ที่รัดรึงทุกทิศทาง จนถึงตอนนี้ปลายนิ้วยังจำความรู้สึกนั่นได้อย่างดี ว่าตอนที่ความนุ่มนวลอ่อนหวานของสาวเจ้ากอดรัดปลายนิ้วแล้วรู้สึกดีอย่างไร

         แล้วถ้าเป็นตัวตนของเขาเล่า มันจะสนุกสุดเหวี่ยงมากแค่ไหน ริคคาโดบอกตัวเองแล้วก็ยกยิ้มที่มุมปาก

         “คืนนี้ไม่รอดหรอก…”

         แน่นอนว่าริคคาโดทำงานแทบไม่ได้เนื่องจากว่าไม่มีสมาธิ ความสนใจถูกเพ่งไปยังคนตัวเล็กที่กำลังอยู่ในห้องชุดของตนเอง

         เธอคงอาบน้ำอยู่ ไม่ก็คงหลับสนิท หรือไม่…

       ความคิดของริคคาโดหยุดลงแค่นั้นเมื่อจำได้ว่าสิมันตราร้ายกาจอย่างไรบ้าง หล่อนจูงมือชายอื่นเข้าห้องนอนของเขา แค่คิดความโกรธแค้นก็แล่นพล่านไปตามเส้นเลือดโดยที่ไม่สามารถควบคุมความขึ้งเครียดนั้นได้เลย มือหนาฉวยยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาคนสนิท จากก็รอคอยอีกฝั่งรับสายอย่างกระวนกระวาย

         “ครับนาย…”

         “มันตราอยู่ไหน!”

         ริคคาโดไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองหลุดปากถามคำถามโง่ ๆ ออกไปได้อย่างไร ในเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าสาวเจ้าอยู่ไหน

         “มันตรา?” ปลายสายทวนชื่อใครคนหนึ่งด้วยความสงสัย เนื่องจากว่าไม่มีใครรู้ว่านี่คือชื่อเล่นของสิมันตรา

         “ผู้หญิงที่ฉันพาตัวมาไว้ที่ห้องชุดนั่นยังไงเล่า!” เสียงหนักกรอกลงไปด้วยความโกรธหลายส่วน

         ลูกน้องที่คุยโทรศัพท์อยู่ก็ครางอ๋ออยู่ในใจ อดยิ้มไม่ได้ที่เจ้านายหลงเสน่ห์แม่สาวหน้าหวานคนนี้จนถึงกับต้องโทรมาถาม หลังจากที่เพิ่งออกจากห้องชุดได้ไม่นาน

         “อยู่ในห้องครับ”

         “หล่อนอยู่กับใคร!” และนี่ก็เป็นครั้งที่สองที่ริคคาโดสบถด่าตัวเองในใจเมื่อถามคำถามที่ไร้สาระเหลือเกิน

         “เอ่อ อยู่คนเดียวครับ หลังจากที่เจ้านายออกจากห้องนอนเธอก็ขังตัวอยู่ในนั้นไม่ยอมออกมาเลยครับ” บอดี้การ์ดรายงาน ทำให้จอมมารพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก ที่อย่างน้อยสิมันตราก็ไม่ได้พยศขนาดจะลากผู้ชายอื่นเข้าห้องรอบสอง

         ก็ลองทำดูอีกครั้งดูสิ คราวนี้จะไม่มีใจอ่อนยอมปรานีให้อีกแน่นอน

         คิดไปคิดมาก็เริ่มหงุดหงิด ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้ดื้อนัก ทำไมถึงได้ชอบทำให้อารมณ์เสีย เป็นผู้หญิงที่แปลกประหลาดเหลือเกิน แทนที่จะเอาอกเอาใจริคคาโดคนนี้เพราะยังไงก็มีแต่ได้กับได้ แต่กลับดื้อรั้นชวนให้โกรธอยู่ร่ำไป

         “เฝ้าไว้ อย่าให้ออกมาได้ และอย่าให้ใครเข้าไปในห้องนั้นเชียว ไม่อย่างนั้นฉันจะสับไอ้เวรคนนั้นเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนลงบ่อจระเข้ซะให้หมด”

         ลูกน้องถึงกับขนลุกซู่กับคำขู่ที่แสนเหี้ยมโหดของมารร้าย… รู้ดีว่าคนอย่างริคคาโดไม่ใช่แค่ขู่เพียงอย่างเดียวเท่านั้นแน่นอน

         “รับรองครับเจ้านาย ทุกอย่างปกติดีไม่มีอะไรแน่นอน”

         “ดี… เอามื้อเที่ยงไปให้หล่อนด้วย แต่ไม่ต้องพูดมากอะไรทั้งนั้น หล่อนไม่กินก็ช่างหัว เพราะถ้าไม่กินฉันจะกลับไปยัดใส่ปากของหล่อนเอง” ริคคาโดพูดเสียงเรียบ

         อยากรู้นักว่าสิมันตราจะพยศดื้อดึงไปถึงไหน เกิดมาก็ไม่เคยเจอผู้หญิงอย่างนี้มาก่อน บอกเลยว่ามันทั้งสนุกและเร้าใจจนทนรอเวลาที่จะได้ไปเจอเธอแทบไม่ไหวแล้ว เขาคุยกับลูกน้องอีกสองสามอย่างจากนั้นก็กดตัดสายทิ้ง พยายามดึงสมาธิที่กระเจิดกระเจิงของตัวเองกลับมาและหันมาดูงานในมือต่อ

         ในใจก็คิดว่าสิมันตราคงไม่ยอมทานอะไรแน่นอน เธอคงพยศและปล่อยมันเย็นชืดอย่างนั้น เรียกร้องความสนใจอย่างน่าหมั่นไส้ ทว่าริคคาโดคิดผิด

         เพราะเมื่อกลับไปถึงห้องชุดเขาก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะห้องนอนหรูหรากลายเป็นเครื่องมือระบายความแค้น ให้แม่สาวม้าป่าจอมพยศที่ดื้อจนน่าหวดก้นสุดแรงหลายที

         อาหารรสเลิศที่วางใส่รถเข็นมาอย่างดีหกเลอะเทอะเปรอะห้อง จานชามแตกบิ่นหลายใบ เศษอาหารกระจัดกระจาย อย่างอื่นก็แตกหักถูกฉีกทึ้งไม่เหลือเค้นเดิม ไม่ว่าจะเห็นที่นอนหมอนผ้าห่ม แจกัน โคมไฟ สภาพห้องหรูเหมือนถูกโจรยกรังบุกเข้ามาอาละวาด

         ริคคาโดถอดเสื้อสูทออกจากตัวแล้วพาดไว้ที่ท่อนแขน มองสิมันตราที่นั่งกอดอกจ้องมองบนเตียงด้วยสายตาประเมินใหม่

         “ชอบให้ซาดิสม์[1]ด้วยใช่ไหม มันตรา…”

         สิมันตราแค้นนักที่แผนการไม่ได้เป็นอย่างที่วางเอาไว้ หลังจากที่หมดแรงเพราะอาละวาดทำลายข้าวของในห้องนอนจนเละเทะไปหมดแล้วคิดว่าเขาคงจะเตะโด่งไล่เธอไปให้พ้นหูพ้นตาอย่างแน่นอน แต่กลับกลายเป็นว่าจอมมารมีวิธีแก้เผ็ดที่ร้ายกาจรุนแรงมากกว่าคิดเอาไว้เป็นโยชน์…

       ตอนนี้ร่างสูงใหญ่กำยำของริคคาโดมีเพียงแค่กางเกงสแล็กสีเข้มติดตัวเท่านั้น เมื่อเขากลั่นแกล้งให้เธอต้องมาทำความสะอาดและเก็บกวาดห้องให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมก่อนหน้านี้ แลกกับการที่เขาเปลื้องผ้าทีละชิ้นออกจากกาย…

         ตอนแรกเธอไม่ยอมทำ แน่ละ ใครจะยอมทำตามคำบัญชาการของผู้ชายร้ายกาจที่มีชื่อว่าริคคาโดกันเล่า แต่เมื่อเขาบอกว่าจะปล้ำเลยต้องรีบกุลีกุจอคว้าเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดที่เขาหิ้วเข้ามาให้จัดการเก็บกวาดทันที คำขู่ของคนโหดหื่นน่ากลัวน้อยเสียเมื่อไหร่เล่า เล่นมาบอกว่าให้เลือกระหว่างทำห้องให้สะอาดเหมือนเดิมกับเป็นเมียเขาจะให้เลือกอย่างไหน

         คนอย่างสิมันตราไม่เลือกจะเป็นเมียเขาเด็ดขาด เลยรีบมาจัดการกับเศษอาหารที่ถีบมันจากรถเข็นอาหารก่อนเป็นอย่างแรก พอทำช้าเขาก็ปลดนั่นปลดนี่ออกจากตัว ไม่ทันไรก็เหลือแค่กางเกงขายาวเสียแล้ว

         “ช้า!” เสียงน่ารังเกียจที่สุดในความรู้สึกของสิมันตราดังขึ้นอีกครั้งตอนที่เรียงหมอนอิงบนโซฟาที่ปลายเตียง

         หน้าหวานหันไปหมายจะเถียง แต่ก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่แทนเพราะว่าชายหนุ่มรูดเอาเข็มขัดออกจากกางเกงสแล็กด้วยท่วงท่าสุดเซ็กซี่ ซ้ำยังแกะกระดุมกางเกงออกเสียแล้ว

         “ฉันก็ทำอยู่นี่ไง” เถียงเสร็จก็รีบเร่งมือเพราะเห็นแววตาวิบวับแล้วไม่ปลอดภัยเลย

         “ช้าจริง…”

         ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ ๆ ริคคาโดก็เดินเข้ามาซ้อนหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เสียงกระซิบที่คอยหลอกหลอนทำเอาหัวใจสั่นไหว หันไปมองหน้าคมคายอย่างหวาดหวั่น ก็ไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงได้คุกคามผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งที่ไร้ทางสู้อย่างเธอด้วย

         ขนาดว่าอาละวาดแล้วทำให้โมโหก็แล้ว นึกว่าจะไล่ไปให้พ้นหน้า แต่ที่ไหนได้เขากลับมาวอแววุ่นวายไม่เลิกรา

         “ชอบใช่ไหมที่ยั่วคนอื่นได้อย่างนี้น่ะ…”

         มือหนาลูบไล้สะโพกกลมกลึงด้วยความหยาบคาย สิมันตราโกรธปรี๊ดหันไปซัดหน้าคมคายสุดแรงจนริคคาโดหน้าหันเลือดไหลซึมที่มุมปาก

         สิมันตราก็ตกใจไม่น้อยที่ทำให้เขาได้แผลได้เลือดแบบนั้น

         “ดี! ฉันชอบแบบนี้” นัยน์ตาของชายหนุ่มไหววูบ หันไปประจันหน้ากับแมวป่าแสนพยศและรวบมือบางไว้ได้ก่อนที่มันจะฟาดลงที่ใบหน้าอีกหน

         มือของสิมันตราถึงจะเล็กแต่ตบเจ็บเอาเรื่อง ตอนนี้ซีกหน้าด้านซ้ายของเขาชายิบเพราะแรงตบนั้น กระชากร่างบางเข้าหาสุดแรงจนหญิงสาวขืนตัวไม่อยู่ เซปะทะอกกว้างไร้ทางเลี่ยง

         “แย่หน่อยนะที่เธอทำห้องพังซะเละเทะไปหมดแบบนี้ ลานประหารนุ่ม ๆ เลยไม่เหลือ เอาตรงไหนดีล่ะทีนี้… ที่พื้นเลยไหม หรือจะในห้องน้ำ ฉันให้เธอเลือก บนเตียงก็ยังพอไหว มีแค่เศษขนนกที่ยัดหมอนมันแตกฟุ้งบนเตียงเท่านั้น” ปลายลิ้นสากกวาดไล้เลียเอาหยดเลือดที่มุมปากเข้าปาก เขย่าหัวใจของคนมองแทบจะหลุดออกมาจากอกข้างซ้าย

         สิมันตราสั่นไปทั้งตัว รู้สึกได้ว่าตอนนี้เขาโกรธจัดและกำลังลามเลียร่างกายของเธอด้วยสายตาที่หิวกระหาย

         “คุณมันก็ดีแต่รังแกผู้หญิง ไอ้หน้าตัวเมีย อุบ!” สิมันตราเจ็บตรงท้ายทอยเมื่อมือหนากระชากปอยผมของเธอเข้าหาสุดแรง เรียวปากร้อนชื้นก็ครอบครองริมฝีปากบางเรื่อ ปิดกั้นเสียงด่าว่าของหญิงสาวก่อนจะยกตัวเธอขึ้นและกระแทกเข้าหาผนังแรง ๆ

         เสียงหวานครางฮือในคอ พยายามดิ้นรนให้หลุดจากอุ้งมือของจอมมาร ทว่ายิ่งดิ้นรนก็ยิ่งเจ็บตัว ร่างเล็กแทบแหลกละเอียดเมื่อร่างสูงใหญ่ดุจหินผาหนาหนักบดเบียดเข้าหาอย่างรุนแรงหยาบคาย

         “ฟังนะ” หลังจากริคคาโดถอนจูบออก สิมันตราก็เจ็บตึงที่ผิวแก้มเมื่อมือหนาบีบหน้าหวานของเธอเพียงมือเดียว ข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหดจนกายใจสั่นสะท้าน

         “เมื่อตอนเช้าน่ะมันแค่อินโทรเนิบ ๆ เท่านั้น ที่เธอจะเจอต่อจากนี้น่ะมันร้อนกว่านั้นหลายเท่านัก เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ซะมันตรา รู้ไหมว่าฉันปรานีเธอมากแค่ไหน ฉันไม่ได้ทำเลือดเธอออกเลยใช่ไหมล่ะ…”

         หญิงสาวแสบหน้ายิบราวกับคำพูดร้อนร้ายของชายหนุ่มตรงหน้าเป็นน้ำกรดที่สาดเข้าใส่กัดกร่อนจนร้อนลวก…

       “แต่เดี๋ยวฉันจะโยนเธอขึ้นสวรรค์ กระชากเธอลงขุมนรก เอาเลือดสาวของเธอมาสังเวยตัวฉันให้ดู”

         “ฮึก!” สิมันตราสะอื้นฮัก ฉวยโอกาสที่เขาปล่อยมือจากแก้ม ย่อตัวลงให้พ้นจากวงแขนที่เป็นปราการกั้นขวางแล้วก็วิ่งหนีทันที

         ทว่าเดินได้ไม่ถึงสองก้าวก็ถูกกระชากและเหวี่ยงไปลงที่เตียงโครมใหญ่ จนต้องร้องครางด้วยความเจ็บปวด เธอเห็นผู้ชายตรงหน้าถาโถมเข้ามาใกล้ หัวใจก็ร้องลั่นด้วยความหวาดผวา

         “อย่าทำฉัน!”

         “เธอไม่รอดหรอก บอกแล้วมันตรา ว่าฉันไม่ปล่อยเธอไปและกลายเป็นไอ้โง่ซ้ำสองหรอก!”

         พูดจบร่างสูงใหญ่ก็ถาโถมเข้าหาอย่างรุนแรง ไม่สนใจว่าหญิงสาวจะกรีดร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเสียงร้องไห้นั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางหวามหวานแบบที่ริคคาโดต้องการจะได้ยินมาตลอด

         “เธอหวานกว่าที่ฉันคิดเอาไว้นะ มันตรา…”

       “ไม่… ได้โปรดเถอะ…” เสียงหวานหอบโหย เหนื่อยจนแทบหายใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าปะทะกับริคคาโดกี่ครั้งแล้ว และไม่ชนะเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

         “ผู้หญิงชองอ่านนิยายใช่ไหม เธอล่ะ ชอบหรือเปล่านิยายน้ำเน่าที่เดี๋ยวอ่านแล้วหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้…” ริคคาโดตามมาคุกคาม เขาคร่อมทับร่างบางเอาไว้ โหย่งตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะนั่งคร่อมเอวบางจนหน้าหวานร้อนวาบ เพราะท่าทางแบบนี้ทำให้เธอและเขาแนบชิดกันจนน่าใจหาย

         ความตึงตัวที่ร้อนผ่าวของเขาเสียดสีแนบชิดกับส่วนที่อ่อนนุ่มที่สุดของเธอ กระทั่งว่าตัวของเธอเองก็ยังไม่เคยแนบชิดกับตัวเองแบบนี้ หายใจอย่างยากลำบากแทบเป็นการสูดหายใจอย่างตะกละตะกลาม ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกจนต้องขบมันเอาไว้ แทบจะจับใจความอะไรที่เขาพูดออกมาไม่ได้เลย

         “แล้วเคยอ่านนิยายอีโรติกบ้างไหม?” เรียวปากร้อนผ่าวกระซิบชิดริมฝีปากบางที่สิมันตราเม้มแน่น

         หน้าหวานเอียงหนีจนตกหมอน ลมหายใจร้อนผ่าวเป่าป่ายตามผิวบางของเธอจนร้อนแทบลวก วอนขอไปก็เท่านั้นเพราะรู้ดีว่าริคคาโดไม่เคยฟังอะไรทั้งนั้น

         สิมันตราแทบร้องกรี๊ดเมื่อร่างสูงใหญ่ขยับตัวช้าเนิบนามราวกับบอกว่านี่ท่วงทำนองจังหวะร่วมรักของเขา เธอกลัวจนพูดอะไรไม่ออกกระทั่งน้ำตาก็หยุดไหลด้วยความตกใจ

         “ฉันเห็นเธอมีนิยายติดตัวมาด้วย…” มือหนาฉวยเอาหนังสือปกสีเข้มเรียบขึ้นมา ซึ่งได้มันมาจากกระเป๋าเดินทางของคนตัวเล็ก

         ดวงตาหวานซึ้งมองดูแวบหนึ่งก่อนจะอายแทบแทรกแผ่นดินหนี เพราะหนังสือเล่มนั้นเป็นนิยายที่เธอไม่รู้ว่ามันเป็นหนังสือนวนิยายที่เหมาะสำหรับคนที่มีอายุยี่สิบห้าปีขึ้นไป เห็นปกมันเรียบดูดึงดูดสายตาผิดกับนิยายทั่วไปที่เคยเห็นผ่านตาเลยซื้อมันมา ตั้งใจจะเอามาอ่านตอนขึ้นเครื่องหรือไม่ก็อ่านฆ่าเวลาตอนที่ไม่มีอะไรทำ แต่ที่ไหนได้เล่า มันกลายเป็นนิยายแปลอีโรติกที่ร้อนฉ่าเผาหัวใจให้มอดไหม้ได้

         แถมในหนังสือนั้นยังมีการร่วมรักแบบแปลก ๆ มีโซ่เทียนเฆี่ยนแส้ อ่านแล้วหัวใจหวิวจนไม่กล้าเปิดอ่านต่อ และกลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจผิดเลยซุกมันไว้ในกระเป๋าไม่เอาขึ้นมาอ่านอีก

         แต่ที่ไหนได้… ริคคาโดเห็นมันเข้าแล้ว คงจะรื้อค้นข้าวของของเธอแล้วก็ฉวยเอามาหน้าตาเฉยตามนิสัยร้ายกาจของเขานั่นแหละ

         “อะไรกันเนี่ย… สายตาของเขาเหมือนสัตว์ป่า ลามเลียตั้งแต่ใบหน้าไปจนถึงอกอิ่มที่สั่นไหวท้าทายสายตาคนมอง เขาไม่ยอมเปล่าแต่ยื่นมือเข้าไปกอบกุมเค้นคลึงจนสาวน้อยครางเสียงหวาน” ริคคาโดอ่านมันเสียงดังฟังชัด และทำหน้าเล็กของสิมันตราแดงจัด

         เธออายมาก และมีความรู้สึกหวามไหวเสียยิ่งกว่าตอนที่อ่านเองเสียอีก

         อาจเป็นเพราะว่าตอนนี้ตกอยู่ในสถานการณ์น่ากลัว

         หรือไม่ก็อาจจะเพราะสายตาและน้ำเสียงแสนเซ็กซี่ของเขา ที่พาให้บรรยากาศรอบตัวกลายเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ไม่คุ้นเคย

         “ปลายนิ้วแกร่งบดขยี้ยอดอกสีเรื่อ อีกมือก็ไล้เรื่อยลงไปจนถึง…”

         “ได้โปรด หยุดทีเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย…” สิมันตราร่ำร้องออกไปเมื่อทนไม่ไหว หัวใจเหมือนจะระเบิดอยู่รอมร่อ ลมหายใจติดขัดทรมานเหมือนวิ่งมาในระยะทางแสนไกล

         “โอเค ไม่อ่านแล้วก็ได้…” ชายหนุ่มทิ้งหนังสือในมือไปจากนั้นก็โถมทับร่างกายเข้าหาร่างบางหนักหน่วงมากขึ้น

         สิมันตราแทบจะกลั้นเสียงร้องกรี๊ดไม่อยู่ เธอยกมือปิดปากตัวเองเอาไว้ ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อมือหนาดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกจากร่างได้อย่างง่ายดาย

         มือเล็กพยายามปัดป้องตัวเองแต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน นาทีต่อมาร่างบางก็บิดเกร็งสะท้านสุดตัวเมื่อฝ่ามือหนาเคล้นคลึงอกงามของตัวเองอย่างที่เขาอ่านหนังสือก่อนหน้านี้ ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก เมื่อได้สบตากับเขาก็เห็นริคคาโดแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมก่อนจะทรมานเธอหนักหน่วงรุนแรงขึ้นด้วยการขยี้ยอดอกเล็ก

         “ไม่…” เสียงครางของหญิงสาวกระตุ้นอารมณ์ร้อน ๆ ของซาตานร้ายให้ลุกโชนมากขึ้น

         น้ำตาของคนตัวเล็กไหลรินไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองเป็นอะไรไป ร่างกายของเธอชื้นไปด้วยเหงื่อที่ชุ่มไปทั้งตัว ราวกับว่าเป็นเค้กช็อกโกแลตอ่อนนุ่ม กัดตรงไหนก็เจอน้ำเชื่อมชุ่มฉ่ำ มืออีกข้างของเขาก็ไล้ขอบซับในตัวน้อยอย่างจงใจจนสะโพกงามพยายามกระเถิบหนีความร้อนร้ายนั่นเป็นพัลวัน

         สิมันตรากลัวจับใจ แต่ก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยแทรกซึมเข้ามา ทำให้กระสับกระส่ายไม่เป็นตัวของตัวเอง

         ริคคาโดเองก็ช่ำชองเกมกรีฑานี้มากเหลือเกิน เขานั่งทับเอวเล็กเอาไว้ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้ และลงมือหนักขึ้นมากเรื่อย ๆ สะโพกสวยจากที่พยายามหลบหนีแต่กลับกลายเป็นว่าหยัดยกให้เขาสัมผัสมากขึ้น สิมันตราทำไปโดยไม่รู้ตัวเพราะถูกปรนเปรอด้วยความชำนาญจากจอมมารที่ไม่เคยปล่อยให้เหยื่อหลุดมือไปได้ ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยหากว่าไม่ได้กลืนกินให้สมใจอยาก

         นิ้วเล็กของสิมันตราสิมันตราจิกลงกับหมอนใบใหญ่สะอื้นฮักด้วยความทรมาน

         “ไม่เอาน่า อย่าเร่งฉันแบบนั้นมันตรา ตอนนี้ยังไม่สนุก ฉันไม่อยากทำให้เธอเสียเลือดสาวตอนนี้ เธอต้องให้ตัวฉันต่างหาก ไม่ใช่ปลายนิ้วของฉัน…”

         สิมันตราแทบบ้าตาย เธอร้องครวญหมดเรี่ยวแรงจะหนีไปไหน ถูกกระชากอารมณ์บางอย่างที่มันถูกกดทับเอาไว้ออกมาอย่างง่ายดาย

         ดวงตากลมโตชุ่มไปด้วยหยดน้ำตาหม่นมัวด้วยแรงพิศวาสแบบที่เห็นแล้วริคคาโดแทบจะควบคุมตัวเองไม่ไหว พอจะถอดเสื้อออกก็เห็นสายตาหิวโหยของสาวเจ้าแล้วก็รู้ขัดเขินขึ้นมาดื้อ ๆ… ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่จอมมารไม่มีเวลามาคิดหาเหตุผล เขาใช้ฝ่ามือปิดตาของคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนจะดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากตัว แต่กระนั้นสิมันตราก็ยังมองเห็นร่างกายงดงามสุดเซ็กซี่ของเขาผ่านช่องว่างของปลายนิ้วอยู่ดี

         เธอกลืนน้ำลายแลบลิ้นเลียปากที่แห้งผากโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ตกใจสติหวนกลับมาเมื่อคนตัวโตช้อนเรียวขางามของเธอขึ้นพาดลงต้นขาแข็งแรงเมื่อเขาแทรกกายเข้าหาอย่างเนิบช้ามุ่งมั่น

         “ไม่!” คนตัวเล็กพยายามดิ้นรนเพื่อหลบหนีอีกครั้ง แต่ถูกตรึงเอาไว้ด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว

         “แรงกว่านี้ เธอต้องดิ้นให้แรงกว่านี้ที่จะหนีไป และถ้าเธอหนีไม่ได้ฉันจะถือว่าเธอต้องการฉันเหมือนกัน” คนตัวโตว่าอย่างร้ายกาจ ทำให้สิมันตราสะดุ้งเฮือก พยายามจะหนีแต่ก็ร้องครางอึกอักในคอ เมื่อเรียวปากร้อนชื้นของเขาครอบครองและใช้กำลังบังคับเอาจูบหวาน ๆ ไปได้

         ร่างบางดิ้นเร่าใต้ร่างสูงใหญ่เมื่อถูกปรนเปรอด้วยความหวามหวานอย่างหนักหน่วงจนเหงื่อชุ่มทั้งร่าง สิมันตรากรีดร้องเมื่อเขาหยอกเย้ารุนแรงสลับนุ่มนวลกระชากความต้องการออกมาไม่ยั้ง

         “ฉันจะเอาแล้วนะ…” เสียงหนักกระซิบเมื่อเห็นคนตัวเล็กพรักพร้อมแล้ว

         เมื่อสบตากับนัยน์ตาคู่สวยริคคาโดก็หน้าร้อน ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเขินเวลาที่เธอมองมาแบบนี้ โน้มตัวเข้าไปหา กอดร่างเล็กไว้แน่นจนคางเล็กวางเกยก่ายที่ไหล่กว้าง สองมือของเธอกอดร่างกายของเขาไว้แน่นเช่นเดียวกัน

         “มันเจ็บแป๊บเดียว… แล้วเดี๋ยวจะสนุก…” เสียงเซ็กซี่เหมือนคาถามนตราบางอย่างที่ทำให้สิมันตราล่องลอยในอากาศจนไร้ทางหลบหนี

       “อืม…” ริคคาโดครางด้วยความพึงพอใจเมื่อแทรกกายเข้าหาความอ่อนนุ่มที่สุดของคนตัวเล็ก

         สิมันตราสะอื้นฮัก จิกแผ่นหลังกว้างตึงเรียบลื่นมือแน่นและกัดไหล่กว้างเพื่อบรรเทาความเจ็บ กลั้นเสียงกรีดร้องเอาไว้

         ริคคาโดทั้งเจ็บทั้งหวาม เริ่มต้นอย่างเนิบช้าแล้วตามด้วยความเร่าร้อนรุนแรงทุกขณะ จนร่างบางสั่นคลอนไปทั้งตัว

         มือหนาของจอมมารช้อนเอวเล็กด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งช้อนศีรษะของสาวน้อยยกร่างของเธอให้ลอยน้อย ๆ พ้นจากเตียงนอนหนานุ่ม มอบจูบหวานที่ไม่พักความหนักหน่วงในการลงทัณฑ์ด้วยความเสน่หา เรียวแขนกลมกลึงของคนตัวเล็กก็โอบกอดยึดร่างกำยำไว้แน่นเช่นเดียวกัน ขยับกายเข้าหาตามจังหวะถาโถมโจนจ้วงของริคคาโดได้อย่างหวานล้ำกำซ่านชนิดที่ว่าตัวเองก็ไม่รู้ตัว

         “ให้ตาย เธอนี่มันน่ารังแกจริง ๆ เลย มันตรา…”

         หญิงสาวร่ำไห้ด้วยความแค้นใจหลังจากที่ถูกพรากทุกอย่างไปหมดสิ้นแล้ว เขาเป็นคนกระชากให้เจอด้านมืดของตัวเองที่ยังรับไม่ได้ว่าตนเองเผลอไผลไปกับสัมผัสเร่าร้อนแทบจะขาดใจนั้นได้อย่างไรกัน

       ริคคาโดหยิบผ้าปูที่นอนสีขาวบนเตียงขึ้นมา เชยชมหยดเลือดสีแดงที่เปรอะเปื้อนบนนั้นด้วยความพึงพอใจ ไม่สนใจเสียงร่ำไห้ของคนตัวเล็กที่นอนคุดคู้บนเตียงเหมือนสัตว์ตัวเล็กที่กำลังบาดเจ็บ

         “ทีนี้จะปล่อยฉันไปได้รึยัง” สิมันตราถามเสียงพร่า ต่อให้เจ็บจะขาดใจตายก็จะไม่มีวันเอ่ยปากร้องขอความช่วยเหลือจากเขาเป็นเด็ดขาด

         “อยากไปเหรอ ก็เอาสิ…” ริคคาโดม้วนผ้าปูที่นอนด้วยท่าทางกวนโมโห สิมันตราที่แค้นใจเพราะทำอะไรไม่ได้ค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน ดึงผ้าห่มคลุมร่างตัวเองไว้ ตั้งใจจะไปจากเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่มีวันจะหวนกลับมาให้เขารังแกอีก

         “แล้วเธอจะทำยังไงกับคลิปนี้ดีล่ะ มันตรา…”

         สิมันตราชาวูบไปทั้งตัว เมื่อได้ยินเสียงครวญครางปานจะขาดใจของผู้หญิงคนหนึ่งลอดมาจากโทรศัพท์มือถือซึ่งอยู่ในอุ้งมือจอมมาร

         “เธอแสดงได้ไม่เลวเลย ขนาดว่าเป็นครั้งแรกนะเนี่ย…”

---

[1] ซาดิสม์ (Sadism) คือความสุขหรือความพึงพอใจในความเจ็บปวดและความทุกข์ของผู้อื่น คำนี้มีที่มาจากชื่อของมาร์กีส์ เดอ ซาด (Marquis de Sade) นักเขียนและนักปรัชญาชาวฝรั่งเศสที่ขึ้นชื่อในการเขียนนิยายแนวนี้

- มาโซคิสม์ (Masochism) หมายถึงความสุขหรือความพึงพอใจเมื่อได้รับความเจ็บปวดกับตัวเอง

นิยายเรื่องนี้หมดสัญญากับทางสำนักพิมพ์แล้ว

มู่เลยนำมาทำ E-Book เองค่ะ

สามารถซื้อ E-Book ได้ที่ Meb เลยนะคะ

กดที่รูปปกใหม่เพื่อนซื้อได้เลยค่ะ

ขอบคุณจากใจมาก ๆ เลยนะคะ

หรือ >>Click!!<

Song :: The Lightning Strike - Snow Patrol