The Secret Man

เนื้อเรื่อง

short Fic ; The secret Man

\"ครุกแชงค์ ครุกแชงค์หายไปไหน\" เสียงเฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกแมวของเธอ ขณะที่กำลังเดินหาและมุดไปดูตามซอกต่างๆ ใต้โต๊ะ

\"เฮอร์ไมโอนี่ นั่นเธอทำอะไรน่ะ\" รอนถามขึ้น หลังจากที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ใต้โต๊ะ

\"ครุกแชงค์น่ะสิ ไม่รู้หายไปไหน  นายเห็นบ้างไหม\" เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความกังวล แต่เพื่อนทั้งสองก็ส่ายหัวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

\"ความจริงหายไปก็ดี แมวบ้านั่น\" รอนพูดขึ้น ทำให้เฮอร์ไมโอนี่มองเขาตาเขียวปั๊ด ทำให้รอนต้องทำท่าช่วยเฮอร์ไมโอนี่หาอยู่สักพัก แต่ไม่กี่นาที เขาก็น่าแหมะอยู่ที่โซฟา ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่เดินหาตามลำพัง

\"เดี๋ยวฉันมานะ จะไปดูข้างนอกหน่อย\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น

\"แต่เฮอร์ไมโอนี่ นี่มันใกล้เวลาปิดหอแล้วนะ\" รอนร้องขึ้น \"ไม่เห็นเธอต้องห่วงมันมากมายเลย เดี๋ยวมันก็กลับมาเอง\"

\"แต่มันหายไป 3 วันแล้วนะ มันไม่เคยหายไปนานขนาดนี้ วันนี้ทั้งวันฉันเดินหาทุกซอกทุกมุมในปราสาทก็ไม่มี\" เฮอร์ไมโอนี่พูดน้ำตาซึม

\"เอาน่าเฮอร์ไมโอนี่ เดี๋ยวมันคงกลับมา\" รอนพูดสบายๆ

\"ใช่สิ มันไม่ใช่แมวเธอนี่ เธอไม่ชอบครุกแชงค์อยู่แล้ว ถ้ามันหายไปเธอคงดีใจใช่ไหม\" เธอพูดน้ำตาไหลพราก ทำให้เพื่อนทั้งสองหน้าเสีย

\"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เฮอร์ไมโอนี่ ฉันแค่ ไม่อยากให้เธอกังวล เธออย่าร้องไห้นะ\" รอนพูดพลางลุกขึ้น และดึงตัวเธอเข้ามากอดเบาๆ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้โฮ และซุกหน้าร้องไห้ที่อกของเขา \"เอาน่าเฮอร์ไมโอนี่ วันนี้เธอไปนอนก่อนดีกว่า แล้วพรุ่งนี้เราค่อยช่วยกันหา\"

\"แต่........\" เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะอ้าปากค้าน

\"ไม่มีแต่\" รอนพูดก่อนที่เธอจะกล่าวจบประโยค

\"ใช่เฮอร์ไมโอนี่ ถ้าเธอออกไปตอนนี้ เธออดออกตามหาครุกแชงค์พรุ่งนี้แน่ๆ เพราะฟิลช์จะกักบริเวณเธอทั้งอาทิตย์จนเธอปลีกตัวไปไหนไม่ได้\" แฮร์รี่เสริม ทำให้เฮอร์ไมโอนี่จนต่อเหตุผล

\"ก็ได้ งั้นฉันขึ้นไปนอนก่อนนะ\"

\"ดีมาก\" รอนยิ้มกว้าง และเดินไปส่งเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นหอนอน

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เฮอร์ไมโอนี่นั่งทำหน้าเศร้าตลอดเวลา เนื่องจากครุกแชงค์แมวสีส้มที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายปีได้หายไปจากหอมานานกว่า 1 สัปดาห์แล้ว เธอนั่งกวนชามซีเรียลของเธออย่างเหม่อลอย

\"เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไรไป\" เสียงปาราวตีถามขึ้น \"เรื่องครุกแชงค์เหรอ\"

\"อืม หายไปอาทิตย์กว่าแล้ว ไม่รู้เป็นไงบ้าง\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงอ่อย

\"อย่ากังวลไปเลย ครุกแชงค์เป็นแมวฉลาด เดี๋ยวมันก็หาทางกลับมาได้เอง\" ปาราวตีพูดปลอบใจ

\"แต่มันอาจจะหลงอยู่ในทางลับของฮอกวอร์ตและออกมาไม่ได้ ป่านนี้มันอาจจะหิวตายไปแล้ว\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นอย่างกังวล

\"เอาน่า อย่าทำหน้ามุยอย่างนั้น วันนี้วันเกิดเธอนะ เฮอร์ไมโอนี่\" ลาเวนเดอร์พูดพลางตบไหล่เธอ

\"ใช่ๆ และวันนี้เราได้ไปฮอกมีดกันด้วย แล้วเราจะได้ซื้อของมาฉลองวันเกิดเธอกันไงล่ะ\" ปาราวตีพูดเสริม พลางยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน เฮอร์ไมโอนี่ทำได้เพียงยิ้มบางๆ ให้เพื่อนของเธอทั้งสองคน พลางคิดว่า วันนี้เป็นวันเกิดที่เธอรู้สึกหดหู่มากที่สุดเลยทีเดียว

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เฮอร์ไมโอนี่เดินดูร้านนู้นออกร้านนี้ตามรอนกับแฮร์รี่อย่างเบื่อหน่ายและเหม่อลอย แต่แล้ว สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นวัตถุสีส้มๆ ผ่านไปตรงมุมตึก

\"ครุกแชงค์\" เธอพึมพำอย่างดีใจ และออกวิ่งไปมุมตึกนั้น แต่ภาพตรงหน้าที่เธอได้เห็นกลับไม่ใช่ครุกแชงค์แต่เป็นผู้ชายคนนึงอายุประมาณ 17- 18 ปี นั่งทรุดตัวอย่างเหนื่อยล้าอยู่ที่กำแพง ตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดเซียว แต่ก็ยังคงความหล่อเหลาเอาไว้อยู่ ผมยาวของเขาถูกมัดเอาไว้อย่างหลวมๆ

\"เอ่อ  คุณเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ\" เธอนั่งยองๆ ถามเขา เขาลืมตาขึ้นมามองเธออย่างอ่อนล้า

\"เฮอร์ไมโอนี่\" เขาพึมพำออกมาเป็นชื่อเธอ

\"คุณรู้จักฉัน\" เธอถามด้วยความแปลกใจ เพราะถ้าเธอรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อนเธอคงไม่ลืมเขาแน่ๆ ไม่ใช่เพราะความหล่อเหลาของเขา แต่เป็นลักษณะที่ดูแปลกของเขาต่างหาก

\"ครับ แต่คุณคงไม่รู้จักผม เรียกผมว่าออแรงก็ได้ครับ\" เขายิ้มหวานให้เธอ พลางยันตัวลุกขึ้นมา เขาเอามือเช็ดเสื้อผ้าที่คลุกฝุ่นของเขาสักครู่ก่อนที่จะยื่นมาไปให้เธอจับ เฮอร์ไมโอนี่เขินอายเล็กน้อย เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนทำกับเธออย่างนี้มาก่อน และยิ่งเป็นผู้ชายแปลกหน้าด้วยแล้ว

\"ขอบคุณค่ะ ชื่อคุณแปลดดีจัง\" ตอนนี้แก้มของเธอปรากฏริ้วแดงๆ ขึ้น ทำให้เขาอมยิ้มขึ้นมา

\"ครับ ใครๆ ก็บอกอย่างนั้น เอ่อ  วันนี้คุณว่างไหมครับ\" เขาถามพลางจ้องมองไปที่ดวงตาสีน้ำตาลของเธอ

\"คือ ฉันมากับเพื่อนนะค่ะ ป่านนี้คงรอแย่แล้ว อ๋อใช่ คุณเห็นแมวสีส้มขนยาวๆ ผ่านมาทางนี้บ้างไหมค่ะ ฉันเห็นมันเข้ามาทางนี้แว่บๆ คิดว่าเป็นมัน\" เธอถามเขา เมื่อนึกขึ้นได้ว่า เธอมาอยู่ที่นี่เพราะเหตุใด

\"อ๋อ ไม่เห็นเลยครับ แมวของคุณหรือครับ\" เขาถามอย่างสุภาพ

\"ใช่ค่ะ มันหายไปกว่าอาทิตย์แล้ว\" เธอพูดอย่างเศร้าสร้อย \"จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้\"

\"เอางี้ไหมครับ ผมช่วยตามหา\" เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

\"แต่ว่า....\"

\"นะครับ สองแรงดีกว่าแรงเดียว\" เขาพูดยิ้มๆ

\"ก็ได้ค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกไว้ใจผู้ชายคนนี้ ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งรู้จักกับเขา แต่ถ้าให้เธอเดาก็คงเป็นแววตาคู่นั้นที่ดูสว่างสดใส แต่มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด รวมถึงท่าทีสุภาพและเป็นกันเองด้วยแล้ว \"เดี๋ยวฉันไปบอกเพื่อนก่อนนะค่ะ\" เขาพยักหน้าให้เธอก่อนที่เธอจะวิ่งตื๋อไปหาแฮร์รี่กับรอนเพื่อบอกความประสงค์ของเธอ แต่ก่อนหน้าที่ทั้งสองจะเอ่ยอะไรเฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งไปเสียแล้ว  

ออแรงช่วยเฮอร์ไมโอนี่หาครุกแชงค์ไปชวนเฮอร์ไมโอนี่คุยไปเพื่อให้เธอผ่อนคลาย และนั่นก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด อาจจะเป็นเพราะเขาถามนู่นถามนี่เกี่ยวกับเจ้าแมวส้มของเธอ ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขเมื่อเธอพูดถึงแมวของเธอ

\"ท่าทางมันฉลาดมากเลยนะครับ\" เขาพูดขึ้นขณะที่ก้มลงมองที่ใต้โต๊ะเก่าๆ ตัวหนึ่งที่อยู่ด้านหลังร้านซองโก้

\"ใช่ค่ะ บางทีถ้ามีใครมาบอกว่ามันเป็นคน ฉันคงจะเชื่อด้วยซ้ำ\" เธอพูดขำๆ \"ฉันคิดว่าบางทีมันฉลาดกว่ารอนเสียอีก

\"อ่อ ครับ\" เขาขานรับยิ้มๆ แล้วหันหน้ามาทางเธอ

\"ดูคุณดูเหนื่อย ดูสิ เหนื่อยออกเยอะเชียว\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางหยิบผ้าเช้ดหน้าของเธอมาเช็ดบริเวณใบหน้าของเขา พลางคิดว่าไม่ใช่เรื่องของเขาเลยที่ต้องมาตามหาครุกแชงค์กับเธออย่างนี้

\"ไม่เป็นไรครับครับ ผมแค่เพลียจากการเดินทาง\" เขาตอบยิ้มๆ พลางเอามือที่แข็งแรงของเขาจับมือของเฮอร์ไมโอนี่ที่เช็ดหน้าให้เขาอย่างอ่อนโยน \"เฮอร์ไมโอนี่ คุณก็ดูเหนื่อย ดูสิ เหนื่อยออกเยอะเชียว\" เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือเธอไปเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าของเธอเช่นกัน ในวินาทีนั้นเองทั้งสองมองตากันอย่างอ่อนโยน แล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้นในใจของเฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้สึกใจเต้น ทำให้เธอหลบตาเขาด้วยความเขินอาย

\"เราพักกันก่อนดีไหมครับ ผมรู้จักที่ดีๆ\" เขาเสนอ

\"ที่ดีๆ??\" เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ

\"ครับ\" แล้วเขาก็จูงมือเธอไปทางๆ หนึ่งทางทิศเหนือ ตอนนี้หัวใจของเฮอร์ไมโอนี่ไปอยู่ที่แขนแล้ว ใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกแปลกๆ มากขึ้นทุกที เธอรู้สึกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน เขาไม่เหมือนกับรอน แฮร์รี่ หรือว่าผู้ชายคนไหนๆ ที่เธอเคยรู้จัก

\"โอ๊ะ โอ ยัยเลือดสีโคลนจับมือกับผู้ชาย\" เสียงพูดยางคานดังขึ้น ทำให้คนทั้งสองหันกลับไปมอง แต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าใคร เดรโก มัลฟอย

\"อย่าเรียกเธออย่างนั้น มัลฟอย\" เสียงออแรงดูเครียดขึ้นอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่คิดว่าผู้ชายที่ยิ้มได้อ่อนโยนอย่างเขาจะสามารถดูน่ากลัวได้ขนาดนี้ เธอรู้สึกเลยว่ามัลฟอยถอยหลังไปนิดหน่อย เมื่อสบตากับออแรง

\"นายเป็นใคร\" มัลฟอยเรียบเรียงคำพูดพลางถามเขาอย่างเหยียดๆ

\"นายไม่มีค่าพอที่รู้ชื่อฉัน มัลฟอย แต่ถ้านายไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าเรียกเธออย่างนั้นอีก\" แล้วออแรงก็จับมือเฮอร์ไมโอนี่เดินไปอีกทาง

\"เปรี้ยง\" เสียงดังเฉี่ยวตัวของออแรงไปนิดเดียว แต่ก็ทำให้เขาร้องโอ้ยขึ้นมา

\"ออแรง!!\" เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงหลง เธอหันไปมองมัลฟอยที่ยิ้มเหยียดๆ

\"แก แกมันชั่วช้า ลอบกัด\" เฮอร์ไมโอนี่ด่าเขา พลางหยิบไม้กายสิทธิ์ แต่มัลฟอยกับพรรคพวกก็หนีไปเสียก่อนที่เธอจะร่ายคาถา ทำให้เฮอร์ไมโอนี่พุ่งความสนใจมาที่ออแรงอีกครั้ง \"เป็นอะไรมากหรือเปล่า เจ็บตรงไหน\" เธอถามเขาด้วยความห่วงใย

\"ไม่เป็นไรครับ แค่ถากๆ เราไปกันต่อเถอะ\" เขาพูดสบายๆ แต่ก็แฝงไปด้วยแววเจ็บปวด

\"แต่ว่า เธอไปทำแผลก่อนดีไหม\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม \"เถอะนะ ไปเถอะ แผลนี่ลึกใช่เล่นนะ\"

\"แต่ว่าถ้าไปทำแผลก็จะเสียเวลา และจะไปที่นั่นไม่ทัน เพราะคุณต้องกลับโรงเรียนก่อน 6 โมง\" เขาพูด

\"ช่างมันเถอะ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยไปกันนะ ไปทำแผลก่อนเถอะ\" เฮอร์ไมโอนี่ดึงมือเขาข้างที่ไม่เจ็บไปทางย่านที่มีร้านค้า แต่เขาไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย

\"วันอื่นก็ไม่เหมือนวันนี้ ได้โปรดนะครับ\" เขาวิงวอนเธอ จนเธอต้องถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย

\"ก็ได้\" แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เสกน้ำมาล้างแผลให้เขา แล้วก็เสกคาถาพันแผล \"ประทังไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยเอายาสมานแผลทาอีกที\" เฮอร์ไมโอนี่พูดหลังจากตรวจดูความเรียบร้อย

\"ขอบคุณครับ\" เขามองเธอด้วยสีหน้าที่ปลื้มปิติ

\"ฉันสิต้องเป็นฝ่ายขอบคุณ นายปกป้องฉัน\" เฮอร์ไมฌอนี่ก้มหน้ามองพื้น และพยายามไม่ให้เขาเห็นริ้วรอยของความเขินอายที่ปรากฏบนหน้าของเธอ

\"เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว\" เขาตอบยิ้มๆ แล้วจูงมือเธอไป พอถึงจุดๆ หนึ่งเขาก็หยุด แล้วหันมาทางเธอ \"ผมขอปิดตาคุณก่อนนครับ\" เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตก่อนที่จะให้เขาประคองเธอไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง เธอได้กลิ่นหอมเบาบางจากดอกไม้ เสียงร้องที่ดังกังวานเข้ามาในโสตประสาทของเธอ \"เอาละครับเปิดตาได้\"

\"ว้าว สวยจัง\" เฮอร์ไมโอนี่ตอนนี้สามารถพูดได้เท่านี้จริงๆ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฮอกมีดจะมีสถานที่สวยๆ แบบนี้ ดอกไม้นานาพรรณพากันชูช่อและส่งกลิ่นหอมอบอวนที่เข้ากันอย่างประหลาด สายลมที่พัดผ่านก็ดูอ่อนโยนกว่าทุกที เมื่อเธอเดินออกไปตรงจุดสูงสุดของตรงเนิน เธอก็สามารถมองเห็นความวุ่นวายของฮอกมีดที่ตอนนี้มีแต่เด็กฮอกวอร์ตที่เข้าร้านนู้นออกร้านนี้ \"ฉันไม่รู้มาก่อนว่ามีสถานที่แห่งนี้ สวยจริงๆ เลย\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น

\"ใช้ผ้าพันคอนี่สิครับ\" เขาหยิบผ้าพันคอที่พันอยู่รอบๆ คอเขาออกมาแล้วพันให้เธอ เพื่อให้ร่างกายเธออบอุ่น

\"ขอบคุณ แต่ว่าเธอ\" เฮอร์ไมโอนี่มองเขาแล้วอยู่ๆ เสียงของเธอก็หายไปเสียอย่างนั้นเมื่อสบตาของเขา

\"สุขสันต์วันเกิดครับ\" เขาพูดยิ้มๆ

\"เธอรู้ได้ยังไง\" เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างประหลาดใจ

\"เอาเป็นว่าผมรู้ก็แล้วกัน\"

\"เธอต้องบอกนะ ออแรง ตั้งแต่เรื่องชื่อฉันแล้ว\" เฮอร์ไมโอนี่ถามยิ้มๆ

\"ความลับทำให้ผมมีสเน่ห์\" เขาหัวเราะ แล้วดึงเธอนั่งลงที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง เขาทั้งสองคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กันไม่รู้จักเบื่อ จนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มที่จะตกดิน

\"ฉันต้องกลับแล้วล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นอย่างเสียดาย จริงอยู่ที่เธอเพิ่งรู้จักเขาวันนี้ แต่เธอก็รู้สึกผูกพันธ์กับเขาอย่างประหลาด

\"ครับ\" เขาพูดพลางเหม่อมองไปดูพระอาทิตย์สีแดงฉานที่กำลังเคลื่อนตัวสู่ผืนดินเบื้องล่าง \"ผมคงไม่ไปส่งคุณ คุณไปเองได้ไหมครับ เพราะผมเองก็ต้องรีบกลับเหมือนกัน\"

\"ดะได้\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงเศร้า ความจริงเธออยากให้เขาไปส่งเธอที่รถไฟด้วยซ้ำไป ตอนนี้เขาหันกลับมามองหน้าเธอแล้ว แววตาของเขาสื่อความหมายอะไรบางอย่าง และแววตาคู่นี้เองที่ทำให้เธอไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้ แล้วเขาก็โน้มหน้าเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ และจูบเธออย่างแผ่วเบา เฮอร์ไมโอนี่หลับตาเพื่อดื่มด่ำกับความรู้สึกแปลกๆ ที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน แต่พอเธอลืมตาขึ้น เธอกลับไม่พบเขาอยู่บริเวณนั้นแล้ว แต่กลับเจอหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่แทน มีการ์ดเล็กๆ สอดอยู่ข้างใน

\"สุขสันต์วันเกิดครับ ขอให้มีความสุข หวังว่าคุณคงชอบ

ออแรง\"

เธอเปิดดูสมุดนั้นช้าๆ มันเป็นหนังสือที่เธออยากได้  \"เวทย์มนต์คาถาของพ่อมดแม่มดแถบเอเชียชั้นสูง\" เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างแปลกใจอีกครั้ง \"เขารู้ได้อย่างไร\" แต่เธอก็แปลกใจอยู่ได้ไม่นาน เพราะเมื่อเธอมองนาฬิกาก็เป็นเวลาใกล้จะ 6 โมงเย็นแล้ว ทำให้เธอต้องรีบวิ่งเพื่อเดินทางกลับฮอกวอร์ต

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

\"เฮอร์ไมโอนี่ เธอเจอครุกแชงค์ยัง\" ปาวารตีถามขึ้นระหว่างทางกลับหอกริฟฟินดอร์

\"ยังเลย\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางกอดหนังสือเล่มนั้นไว้แน่น ราวกับว่ามันจะหายไปเหมือนกับคนที่ให้เธอ

\"สุขสันต์วันเกิด\" เฮอร์ไมโอนี่พูดรหัสผ่านกับสุภาพสตรีอ้วน และเธอก็ตอบเฮอร์ไมโอนี่มาว่า \"สุขสันต์วันเกิดเช่นกันสาวน้อย\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนที่จะข้ามผ่านรูปภาพเข้าไป เฮอร์ไมโอนี่เดินขึ้นหอนอนด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว ขณะที่เพื่อนๆ เตรียมจัดงานวันเกิดให้เธออย่างเอิกเกริก

เวลาผ่านไปจนถึงเวลาที่ทุกคนต้องขึ้นไปนอน งานเลี้ยงวันเกิดของเฮอร์ไมโอนี่จบลงแล้ว  เฮอร์ไมโอนี่เดินขึ้นหอด้วยความอ่อนล้า เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและรูดผ้าม่านเพื่อเอนตัวลงนอน แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนใจหยิบหนังสือเล่มที่ออแรงให้เธอมาอ่าน เธอรู้สึกเหงาเล็กน้อย น่าแปลกดีที่เวลาที่ออแรงอยู่กับเธอทำให้เธอลืมความเหงาและความเศร้าที่ครุกแชงค์หายไป เธอเปิดอ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอเปิดอ่านไปได้ 2- 3 บทเธอก็เจอกระดาษแผ่นนึงสอดเอาไว้

\"ผมอยู่ข้างคุณเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ออแรง\"

เฮอร์ไมโอนี่ปิดหนังสือลง \"แล้วฉันจะเจอเธอได้ที่ไหนอีกออแรง\" เธอพึมพำอย่างหมดหวัง พลางเหม่อมองไปไกล

\"เมี๊ยว\" เสียงแมวดังขึ้น พร้อมๆ กับที่มันเอาหน้ามาถูกับแขนของเธอ

\"ครุกแชงค์\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้าง พลางอุ้มมันขึ้นมากอดอย่างดีใจ \"แกหายไปหนมา รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วง\" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงรัว \"อย่างนี้ต้องทำโทษ\"

\"เหมี้ยว\" ครุกแชงค์ร้องอย่างประจบ

\"เอาเถอะๆ หิวไหม เดี๋ยวหาอะไรให้กินนะ\" เฮอร์ไมโอนี่หยิบชอกโกแลตที่ครุกแชงค์ชอบกินมาให้ ครุกแชงค์ก็กินอย่างเอร็ดอร่อย ตอนนี้หัวใจของเฮอร์ไมโอนี่อบอุ่นอย่างประหลาด เธอมองครุกแชงค์กินช็อกโกแลตจนหมด แล้วบอกราตรีสวัสดิ์กับมัน

\"อย่างน้อยวันเกิดของฉันก็มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นสองอย่าง ได้พบเพื่อนใหม่ และได้เพื่อนเก่ากลับมา\" เธอยิ้มให้กับตัวเองพลางหลับตาลงอย่างมีความสุข

ถ้าเฮอร์ไมโอนี่สังเกตดีๆ จะเห็นว่าขาหน้าของครุกแชงค์มีรอยแผลจางๆ ที่ถูกผ้าพันเอาไว้อย่างสวยงาม

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------