Famous ไอดอลจิ๋ว

ลำดับตอนที่ #2 : เวทย์มนตร์ของคุณยาย

 

มันเป็นการผ่อนคลายอารมณ์ เวลาที่ได้รีดนมแพะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้
ผมมีวิธีอยู่ ๓ วิธี ที่จะทำให้ผมได้ไปทัวร์โดยที่ไม่ต้องห่วงเรื่องเรยา
ถ้าคุณคิดว่าข้อไหนน่าจะได้ผล ให้อ่านเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปตามสีของวิธีนั้น
แต่ถ้าจะให้ครบอัธรส ควรอ่านไปตามเนื้อเรื่อง

หุ่นยนต์รีดนม พี่เลี้ยง เครื่องรีดนม

เครื่องรีดนม
เข้าท่าดีนะ เครื่องรีดนมจะอยู่ติดกับตัวของเรยาตลอดเวลา
แต่เรยาคงเบื่อแย่เลย และถ้าเครื่องเสียอีก ใครจะอยู่ซ่อมหล่ะ
คำตอบข้อนี้ ผิดครับ

หุ่นยนต์รีดนม
ก็เข้าท่าดี แต่ถ้ามันหนีออกไปข้างนอกล่ะ
ไม่เป็นไร แต่เราต้องฝัง GPS หรือเครื่องติดตามตัวไว้กับเรยา
คำตอบข้อนี้ เหมือนจะถูก แต่ ผิดครับ
อีกไม่กี่นาที รถก็จะออกแล้ว จะไปหาซื้อหรือประดิษฐ์หุ่นยนต์อะไรตอนนี้ล่ะ
อีกทั้งยังมีค่าใช้จ่ายตั้งเยอะ

พี่เลี้ยง
ก็โอเคนะครับ ผมรีบคว้าเอาสมุดหน้าเหลือง
แล้วค้นหาคำว่าพี่เลี้ยงแพะ แต่คำที่ใกล้เคียงที่สุด คือคำว่า พี่เลี้ยงฮาร์ดคอร์
และอีกอย่าง ผมก็เป็นแค่คนเดียวที่สามารถรีดนมของเรยาได้ ถ้าไม่นับคุณปู่ของผม
แต่ตอนนี้ คุณปู่ของผมก็ย้ายไปอยู่ ลาส เวกัส ตั้งนานแล้วกับคุณย่าด้วย
คำตอบข้อนี้ เหมือนจะผิด แต่ก็ถูกครับ

แบร้นๆๆๆ
เสียงเวสป้าแถวนี้ดังขึ้น
"คุณพ่อคะ" แม่ตะโกนขึ้น เมื่อเวสป้าคันนั้นเข้ามาถึง
ใช่แล้ว คุณปู่กับคุณย่าของผม กลับมาจากเวกัสโดยที่ไม่บอกเราเลย
"ว่าไงเด็กๆ แล้วก็ผู้ใหญ่" คุณปู่เนยกับคุณย่าเนพูดขึ้นพร้อมกัน
"ปู่ครับ ปู่มาทันเวลาพอดี" ผมดีใจมากๆ และวิ่งเข้าไปกอดคุณปู่
"โฮะๆๆๆ ต้องมีเรื่องอะไรใสยตังค์แน่ๆเลย ถึงวิ่งเข้ามาแบบนี้" ปู่นึกสงสัย
"ปู่ครับ" ผมอ้อนปู่ "ปู่พอจะอยู่ดูแลเรยาให้ผมได้มั้ยครับ"
"ทำไมล่ะหลานรัก"
"พวกผมจะไปเที่ยวกันแต่ไม่มีใครอยู่ดูแลเรยาเลยครับ"
"แต่ปู่คงมาได้แค่แปปเดียว"
ไม่นะ ปู่ครับ ม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาย
สักพักหนึ่ง ผมได้ยินเสียงคุณยายเรียกผม
"หลานรักของย่า มานี่เร้ววว โมะๆๆๆๆๆ"
"ครับ ย่า" ผมวิ่งไปที่ห้องครัว
"เอื้อมไปหยิบช้อนไม้นั่นมาซิ"
"ครับ" ผมส่งทัพพีไม้ไปให้คุณย่า
คุณย่าทำการแกว่งทัพพี และพึมพำในใจ
"เอาล่ะหลานรัก ย่าได้ยินที่หลานกับปู่แกคุยกัน คืนนี้ หลานสามารถไปงานเลี้ยงได้แล้ว แต่จำไว้นะลูก ให้กลับมาก่อนเที่ยงคืน"
"ย่าครับ ผมจะไปทัวร์ครับ ไม่ใช่งานเลี้ยง ผมไม่ใช่ซินเดอเรลล่านะครับ"
"อะไรนะ จะไปแต่หลานกลัวหรอ"
"ไม่ใช่ครับ ทัวร์ครับ"
คุณย่าของผมแก่แล้วครับ อย่าถือสาแลย ย่าแกหูไม่ค่อยดีครับ นอกจากคำว่า ชอกโกแลต หรือ ชา หรือ สนุกเกอร์ ๓ คำนี้ คุณยายจะได้ยินชัดขึ้นมา เพราะเป็นของโปรดของคุณยาย

๕ นาทีต่อมา
"เอาล่ะ ถึงทีต้องกลับแล้วล่ะ" คุณปู่ขึ้นเสียงขรึม
ผมได้แต่ภาวนาในใจว่าเวทย์มนตร์คุณย่าจะได้ผล

"เดี๋ยวก่อนสิคุณ เรามาอยู่ที่นี่ซักเดือนนึงเถอะ" คุณย่าพูดขึ้น ผมก็ตาสว่างขึ้นมา
"แต่..."
"ไม่มีแต่ค่ะ หลานเก่งต้องการเรา"
"กะ...กะ...ก็ได้ จ...จ...จะ"
"รับรองว่าเรยาจะไม่เป็นอะไรจ้ะ" คุณยายประกาศ
"อีกครึ่งชั่วโมง รถจะออกครับ ไม่ต้องแพ็คของ ไปแต่ตัวครับ" เสี่ยอั้มพูดขึ้นมา
ผมสงสัยมากถ้าชีสจะแจกลายเซ็นยังไง
ผมถามพ่อ พ่อจึงตอบว่า "ชีสอาจจะทิ้งรอยอะไรไว้ก็ได้"
"คุณคะ บอกหน่อยซิว่าคุณคิดอะไรอยู่ในใจ" แม่มองไปหาพ่อด้วยสายตาสงสัย
พ่อจึงตอบว่า "ก็ถ้าชีสจะต้องแจกลายเซ็นจริงๆละก็ ให้เขาฉี่ใส่ผ้าอ้อมแล้วก็..."
"พอได้แล้ว" แม่ตะโกนด้วยความโมโห "ฉันกะไว้แล้วว่าคุณต้องพูดอย่างนี้"
"ขืนคุณพูดอีกทีละก็ ฉันจะขังคุณไว้ในหอคอยไว้ตลอดชีวิตและให้กินแต่หัวไช้เท้าดิบกับแกลบแน่ๆ"
"แต่ผมไม่ชอบหัวไช้เท้าดิบกับแกลบ..."
"งั้นจงหุบปากซะ"
"แต่อย่างน้อยหัวใช้เท้าดิบก็ไม่ขยะแขยงเท่ากับ..."
"พอได้แล้วบี"
พ่อหันมาที่ผมแล้วก็ วิ้งค์ ผมก็ได้แต่ยิ้มกลับไป
"ลูกก็เหมือนกัน รู้ว่าพ่อผิดก้ต้องห้ามเซ่"
แล้วแม่ก็หันไปวีนคุณย่าต่อ "มันเป็นความผิดของแม่ที่คลอดเค้าออกมาแบบนี้"
"อ๊ะๆๆ" คุณย่าตอบ "เธอก็รู้ว่าเขาเคยล้มแล้วหัวฟาดพื้นตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ใครให้เธอมาแต่งงานกับเขาล่ะ"
พ่อเดินเข้าไปกอดแม่ "คุณควรจะภูมิใจนะที่มีลูกเป็นซุปตาร์น่ะ"
"ใช่สิคะ" เสียงของแม่กลับนุ่มนวลขึ้น
ตอนนั้นเอง พ่อกับแม่ก็ จูบกันแบบดูดดื่ม
พ่อและแม่ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในบ้าน
"อี๋......" พวกเราพูดพร้อมกัน
"ขี้......" ไส้กรอกพูดขึ้น และนั่นก็เป็นคำเดียวที่ไส้กรอกพูดเป็น
"สมควรแล้วแหละ" ผมพูดขึ้น พร้อมหันไปหาไส้กรอก

คำถามประจำบท
คำพูดติดปากของไส้กรอกคือ ขี้ แล้วคำพูดติดปากของคุณล่ะ
ทิ้งคำตอบไว้ที่คอมเม้นข้างล่าง

Saint Ophiuchus
ผู้แต่ง