You're My Dan

'พี่แดน'

วิศวะเครื่องกล ปี 4

'น้องเยลลี่'

วิศวะโลจิสติกส์ ปี 1

Intro

7.55 a.m. @GYM 1

          แสงแดดอุ่นๆสาดลงมาบนพื้นถนนพร้อมกับลมเย็นยามเช้าพัดโชยมาให้ผมที่ปล่อยสยายพลิ้วไหวไปตามแรงลม คงจะดีไม่น้อยถ้าหากตอนนี้ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ระเบียงหลังบ้านพร้อมดื่มโกโก้อุ่นๆมองวิวทิวทัศน์สวยๆรอบบ้าน

          “น้อง! เร็วหน่อยครับ”

          ผิดกับความจริงอย่างสิ้นเชิง ที่ตอนนี้ฉันต้องกึ่งลากกึ่งจูงเพื่อนสนิทคนแรกของมหาวิทยาลัยที่รู้จักกันตั้งแต่ก่อนสอบสัมภาษณ์เพราะคุยกันผ่านทางอินเตอร์เน็ท ซึ่งตอนนี้ ‘พราว’ กำลังเดินโอ้เอ้ไม่สนฟ้าสนฝน ในขณะที่ฉันเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าบวกกับใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นระคนกังวล

ภาพคนที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มเสื้อยืดคอปกสีเทาทับในกับกางเกงวอร์มยืนเข้าแถวตอนลึกปรากฎอยู่ไม่ไกล พร้อมกับคนอื่นๆที่ใส่ชุดเหมือนกันเพียงแต่สีเสื้อเป็นสีแดงบ่งบอกว่าพวกเขาเป็นรุ่นพี่และมีปลอกแขนต่างสีเป็นตัวบอกอีกว่าเขาแต่ละคนมีหน้าที่ต่างกัน

“เจ็บนะลี่” ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อยของพราวยู่ขึ้น พร้อมกับมือบางทีลูบแขนตัวเองป้อยๆ

‘เยลลี่’ เป็นชื่อเต็มของฉัน ที่ส่วนใหญ่คนที่สนิทจะเรียกสั้นๆว่า ‘ลี่’ ซึ่งตอนนี้ในมหาวิทยาลัยที่ฉันเพิ่งแอดเข้ามาติด ‘คณะวิศวกรรมศาสตร์’ ได้หมาดๆมีคนเรียกชื่อนี้แล้วสองคน

ปี๊ดดดด

เสียงนกหวีดดังทำฉันสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบฉุดและลากพราวโดยไม่สนเสียงร้องของเพื่อนให้รีบไปรวมกับบรรดาเพื่อนๆคนอื่นที่ยืนเข้าแถว

หมับ!

ในจังหวะที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากพื้นถนนเข้าไปเหยียบพื้นที่ปูด้วยอิฐหนอน แขนเล็กของใครสักคนก็ยกขึ้นกั้นก่อน ปลอกแขนสีฟ้าบ่งบอกว่าเขาเป็นทีมเช็คชื่อ ในตอนนั้นเองที่บรรยากาศที่เคยดังเซ็งแซ่กลับเงียบสงัดจนฉันต้องเหลือบสายตาไปมองด้านซ้ายมือของตัวเอง

รุ่นพี่ผู้ชายประมาณ 6-7 คนเดินเรียงแถวกันเข้ามาอยู่ในท่าเอามือทั้งสองข้างล้วงเสื้อชอปอย่างสง่างามแต่น่าเกรงขาม ยามที่พวกเขาเดินเข้ามาใกล้ทำให้ฉันได้เห็นว่าใบหน้าแต่ละคนนิ่งสนิทไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ บรรยากาศเงียบๆรอบตัวเพิ่มความกดดันให้ฉันไม่แพ้คนอื่นๆในแถว รู้ตัวอีกทีก็กำแขนพราวแน่น

          เพลี๊ยะ!

          มือบางตีมือฉันที่กำแขนตัวเองแน่นจนฉันสะดุ้งโหยง ในตอนนั้นเองที่ขนแขนพร้อมกันลุกเกรียวเมื่อสบตาเข้ากับคนมาใหม่ทั้ง 6-7 คนที่สวมใส่เสื้อชอปสีเข้ม แขนซ้ายของทุกคนมีปลอกแขนสีแดงซึ่งบ่งบอกได้้ว่าพวกเขาคือ

          ‘พี่ระเบียบ’ หรือ ‘พี่ว้าก’ นั่นเอง

          พวกเขายืนหันหน้าเข้าหาบรรดาปีหนึ่งคนอื่นๆที่กำลังยืนก้มหน้าหลีกเลี่ยงการสบตา

       “สวัสดีครับ!” น้ำเสียงแข็งกร้าวและดุดันทำฉันเผลอกัดริมฝีปากแน่น ถึงแม้จะเห็นเพียงแผ่นหลังในระยะประชิด หัวใจฉันก็เต้นตุ้มๆต่อมๆกับท่าทางดุดันของพวกเขาแต่ละคน

          “สวัสดีครับ/ค่ะ”ปีหนึ่งทุกคนตอบกลับการทักทายอย่างพร้อมเพรียงกัน แต่ทว่าคงยังไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับพวกพี่ระเบียบนี่สักเท่าไหร่

          “เสียงมีแค่นี้หรอครับ!”คนปลายแถวพูดกึ่งตะคอกเสียงดัง จนปีหนึ่งทุกคนต้องพร้อมใจกันแหกปากแหกคอออกมา

          “สวัสดีครับ/ค่ะ!”

          “สวัสดีพวกผม!”หนึ่งในนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระชาก “แล้วทำไมไม่มองหน้า!”