ทางเดินที่แสนไกล my mind is so far

ผมอยู่ที่จุดสูงสุด​ของเสาสูงที่รองรับน้ำหนักสะพานแขวนแห่งนี้ไว้ พ่อผมเคยเล่าให้ฟังตอนเด็กว่าที่เสาสะพานแห่งนี้มีลิฟต์​อยู่เค้าเคยเปิดให้คนขึ้นมาชมวิวบนนี้ แต่เหมือนมีอุบัติเหตุ​หรือการฆ่าตัวตายนี่แหละเค้าเลยปิดไม่ให้ขึ้น น่าแปลกที่ลิฟต์ยังใช้ได้แม้จะผ่านมากว่า 20 ปีแล้ว สงสัย... มันคงเป็นชะตาของผมล่ะมั้ง Rrrrrrrrrrr

[แสงมึงอยู่ไหน ลมแรงจังวะ]​

"หมอก... กูอยู่ที่นี่แล้ว มึงจำได้มั้ย กูไม่คาดหวังหรอกนะว่ามึงจะจำได้อะ" 

[แสง.. กูจำได้ มึงรอกูก่อนได้มั้ยให้กูไปหาก่อน] เสียงมันอ่อนลงจนสังเกตได้เลย

"มึง... มึงจะห้ามกูมั้ย ฮึก" 

[กูเคยห้ามมึงมั้ยล่ะ]​ จริงสิ ไม่เคยเลย

"อะฮึก กว่ามึงจะฮือ มาถึงฮือออ" 

[กูจะถึงแล้ว ห้ามวางนะไม่งั้นกุจะไปกับมึงด้วย]​

แนะนำตัวละคร

พระเอก:ลมหมอก

นายเอก:ทิวแสง

End talk

สวัสดีค่าาาา

นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของเราเลย

คิดสดพิมพ์​สดเลย

ยังไงก็ฝากให้กำลังใจ

ทั้งเราแล้วก็น้องด้วยนะคะ

ติชมได้แต่อย่าแรงน้าขอร้องงง