(fic fate)รุงอรุณของเจ้าชายหิมะ

เรื่องมันเริ่มณ สนามรบเเห่งหนึ่ง มีซากศพมากมายตายเรียงกันอยู่นับไม่ถ้วนส่วนมากตายโดย มีลิ่มนำ้แข็ง,ดาบนำ้แข็ง,เข็มนำ้แข็งแทงทะลุตัว ห่างออกไปไม่ไกลมีนักรบคนหนึ่งกำลังต่อสู้อยู่กลางวงล้อมของศัตรูที่เป็นพลหอกนับหมื่น

 สภาพของนักรบคนนั้นเเย่อย่างมาก มีหอกปักกลางหลัง2เล่มรอยเฉือนของหอกมีให้เห็นมากมาย เลือดโชกทั่วตัว ทั่งของเขาเองเเละของศัตรู ย้อมชุดเกาะเเละสีผมจนกลายเป็นสีแดงมองดูน่ากลัวอย่างมาก ดาบในมือของนักรบคนนั้นตวัดป้องกันคมหอกของศัตรูอย่างอ่อนแรง ด้วยระยะหอกของศัตรูไกลกว่าจึงได้เปรียบกว่าดาบของเขา คาดว่าอีกไม่นานแรงในการตวัดของนักรบคงจะหมดเป็นแน่ นักรบคนนั้นคงคิดได้เช่นเดียวกันจึงพูดพึมพัมด้วยเสียงอ่อนเเรงอย่างหมดหวัง

"อ่า..มาได้เเค่นี้สินะ...คงกลับไปช่วยไม่ได้แล้วละนะ...ท่านราชา"นักรบ(พระเอกเรา)

"เอ้ออ..อย่างน้อยถ้าจะตายก็ขอพาพวกแกไปด้วยแล้วกัน"นักรบ

ก่อนจะตะโกนออกมามา

"ข้าแต่เทพธิดาแห่งความหนาวเหน็บ

ข้าขอสละชีวิตนี้เพื่อบัญณาการแก่ท่าน

ขอท่านทรงเมตตาต่อข้า

ให้พลังของท่านกับข้า

ให้ข้าสังหารศัตรูของข้า

ข้าขอบัชชาจงมาเพื่อสังหารศัตรูของข้า

Javelot fros"

นักรบคนนั้นเอาดาบทิ่มลงพื้น

จากนั้นพื้นดินใต้ซากศพก็กลายเป็นนำ้แข็งจากนั้นก็สั่นไหวแล้วก็

ตูมมมม

หอกนำ้แข็งมากมายโพล่ออกมาจากพื้นนำ้แข็งทิ่มแทงศัตรูจนทะลุ โดยศูนย์กลางจากนักรบคนนั้น

ถ้าถามว่าคนตายเท่าไหร คงตอบได้ยาก

ส่วนคนรอดคงมีไม่กี่ร้อยคนที่กำลังพากันออกจากสนามรบ

ส่วนร่างนักรบคนนั้นที่อยู่กลางนำ้แข็ง

ลมหายใจสุดท้ายของเขาก็หมดลงไปแล้ว

______________________________________

"อ่า...ข้าตายแล้วสินะมืดจังเลย"

"ความตาย...หนาวจังเลย"

"ขยับตัวไม่ได้ด้วย"

"หลังจากนี้...จะเป็นยังไงนะ"

5นาทีผ่านไป

"ทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

5ชั่วโมงผ่าวนไป

".......น่าเบื่อจัง"

"เอาเถอะ ถึงไม่รู้ว่าจะมีใครได้สินไหมก็เถอะ  แต่ข้าจะเล่าเรื่องของข้าให้ฟังแล้วกัน"

"เรื่องข้ามันเริ่มต้นที่................

___________________________________

Story

ณ หมู่บ้านทางทิศเหนือแห่งหนึ่ง

มีบ้านแค่16หลังเท่านั้น มีกำแพงไม้สูง5เมตรล้อมรอบหมู่บ้าน

ในบ้านหลังหนึ่งในนั้นมีเด็กสาวกำลังนอนหนุนตักเเม่ของเธออยู่ จากนั้นประตูก็เปิดออกมาแสดงให้เห็นถึงเด็กชายผมสีนำ้เงินแซมฟ้าผิวสีขาวเหมือนหิมะ "นั่นแหละผมเอง"

"ผมชื่อว่าแจ็ค นามสกุลฟลอเซนอายุ5ขวบ

เเม่ของผมชื่อเซลีก้าผมสีขาวออกฟ้า

ผมมีฝาแฝดเป็นเหมือนน้องสาวชื่อมาซีร่า ผมสีนำเงินเหมือนผม

วันนี้เหมือนทุกวันที่แม่จะเล่านิทานให้ผมกับซีร่าฟัง"

โดยจะเป็นนิทานที่มีอัศวินขี่ม้าขาวออกช่วยแก้ปัญหาให้คนที่ต้องการ,ช่วยชาวบ้านจากโจร,ช่วยเจ้าหญิงจากมังกร,ช่วยราชาสู้ข้าศึก

ทำให้ได้แต่งงานกับเจ้าหญิงแล้วช่วยกันปกครองเมืองอย่างสงบสุข

จบบบบบบ(แยกย้าย)

(ยังก่อนนนนนนน)

"แม่ครับผมอยากเป็นอัศวินครับ"ผมพูออกไป

"ลูกต้องฝึกดาบให้เก่งก่อนนะ

อัศวินเขาไม่รับคนอ่อนแอหรอกนะ"แม่

"แต่ผมฝึกกับพ่อจนเก่งแล้วนะ"ผม

"งั้นต้องรอลูกโตกว่านี้ก่อนนะเพราะงั้นตอนนี้นอนก่อนนะแม่"

"เห็นพรุ่งนี้จะไปล่าสัตว์กับพ่อนี่นา รีบนอนดีกว่า"แม่

(โดยลืมซีร่าที่นอนหลับไปแล้ว)

"ครับ"

"พรุ่งนี้ลูกคงลืมไม่ลงแน่"แม่

"ราตรีสวัสดิ์นะลูกแม่"

"ราตรีสวัสดิ์ครับ"ผม

โดยไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นเป็นวันที่ผมไม่ลืมไปตลอดการ

จบบบบบของจริง