DEATH OF WAR

เช้าวันนี้ ก็เหมือนกับทุกวันไม่ได้มีอะไรแต่ต่างผมพยามลืมๆมันไปว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมโถ่มันอะไรกันวันเนี้ย ผมแทนบ้าตายเมื่อนึกขึ้นได้ว่างานที่ครูจอนห์สั่งยังไม่ได้ทำเลย วันนี้วันน่าเบื่อที่สุดเลยจะบ้าตาย แต่อย่างน้อยก็ไม่เป็นไรยังมีเพื่อนที่โรงเรียนอยู่ ค่อยว่างใจได้หน่อย แล้วเสียงเจ้าประจำก็มา

เดฟบี้ตื่นได้แล้วลูก วันนี้วันแรกเลยน่ะ ไปสายเดี๋ยวไม่ทันอีกน่ะลูก ประจำเลยลูกคนนี้ ครับแม่ เดี๋ยวผมลงไปน่ะ ขอไปล้างหน้า 5 นาที วันนี้ต้องพยามไปให้เร็วหน่อยครับแม่ จ๊ะๆลงมาเร็วๆน่ะลูก ที่บอกรีบไปนี้ งานที่ครูเขาสั่งลืมทำอีกแล้วใช่ไหม ไม่ใช่แบบนั้นครับแม่ พอดีต้องไปให้เพื่อนมัน ลอก อ่ะครับผมทำไปตั้งนานแล้ว(แม่จะเชื่อตูไหมเนี้ย) หรอ เสียงพ่อพูดแทนแม่ นี้ เดฟ ถ้าไม่ได้ทำก็ยอมรับดีกว่าน่ะลูก 555 พ่อกับแม่หัวเราะดังยังไงก็รีบลงมาล่ะพ่อมีประชุมตอนเช้าด้วยดี๋ยวไม่ทันแย่เลย ครับ ครับ เดี๋ยวผมรีบลงไปครับ แล้ววันนี้ ใครจะไปส่งผมหรอครับ ผมว่าผมก็ไปเองได้แล้วน่ะครับ อายุตั้ง 17 แล้ว พ่อกับแม่ยังไปรับไปส่งอีก ผมอายเป็นน่ะครับ ก็พ่อเห็นมันทางเดียวกัน อีกอย่างแม่เค้าก็ว่าง ลาพักร้อนตั้ง 7 วัน งั้นเดี๋ยวรีบๆหน่อยน่ะพ่อต้องรีบไปแล้ว ครับผม แปปน่ะครับ ผมไม่อยากจะออกไปไหนเลยวันนี้ รู้สึกไม่ค่อยดีเลย แต่ชั่งมันเถอะรีบๆ ล้างหน้าอาบน้ำดีกว่า อย่างน้อยนี้ก็ยังดีกว่า ครอบครัวของ ทอมสัน บ้านผมเป็นบ้านเช่า2ชั้นเล็กๆเท่ารูหนู ติดกับห้องของคุณยาย ลิลลี่ ที่หูแกตึง แกไม่ค่อยมีลูกหลานมาหาผมเลยไปเป็นเพื่อนให้แกตลอดแต่ คุยกับแกไม่ค่อยจะเข้าใจ ส่วนห้องตรงข้ามเป็นของสามีภรรยา คู่หนึ่ง สามีชื่อ ไมค์ ภรรยาที่ไม่ค่อยจะถูกกับผมเท่าไหร่ ชื่อ เจ็สชี่ก้า จะให้เล่าเรื่อง ครอบครัวนี้ผมว่ายาว เอาเป็นว่า ครอบครัวนี้ไม่ถูกกับเด็กทุกคนในระแวงนั้นเลย เข้าเรื่องผมต่อดีกว่า ผม เดฟบี้ หรือ เพื่อนเรียกเดฟ พ่อผมทำงานเป็นตำรวจยศ เล็กๆ ส่วนแม่ทำงาน เป็นพนักงานบัญชีของธนาคารกลาง ผมเรียนที่โรงเรียน B.o.T ที่ตั้งใช้ชื่อย่อเพราะชื่อเต็มมันยาว เป็นโรงเรียนไม่ใหญ่มาก แต่กฎตั้งยังกับเรือนจำ เดฟบี้ลูกเดฟบี้ ทำอะไรอยู่พ่อเค้าจะไปแล้วน่ะ ไปหลับในห้องน้ำหรอลูก ป่าวครับแม่ผมขอแต่งตัว แปปน่ะครับ พอเดินลงมาผมก็พบกับภาพเดิมๆ คือแม่ที่แต่งชุดอยู่บ้านสบายๆ และ พ่อที่แต่งชุดตำรวจเต็มยศ ลงมาแล้วหรอไอ้ลูกชาย ให้พ่อรอตั้งนาน มาๆรีบกินแล้วรีบเราไปกัน อ่าวๆหนุ่มๆมัวแต่คุยกันเดี๋ยวข้างเช้าก็เย็นกันพอดี จ๊ะคุณภรรยา พ่อผมเรียกแม่แบบที่ผมได้ยินที่ไรจะอ้วกทุกที อ่าวเร็วเข้าลูกชายขึ้นรถได้แล้ว พ่อพูดตอนผมยังกลืนไส้กรอกที่แม่ทอดให้เมื่อเช้า ครับผมม..ไม่ถึง25 นาทีผมก็มาถึงสถานที่น่าเบื่อที่สุด โรงเรียนBoT งั้นพ่อส่งแค่นี้น่ะ ครับพ่อให้ผมเข้าโรงเรียนเองดีกว่าครับ งั้นไว้เย็นนี้เดี๋ยวพ่อซื้อ บาบีคิวมา ย่างกินกันน่ะ ครับผมนี้เป็นข่าวดีรับเปิดเทอมของผมเลย แล้วพ่อก้ไป ผมก็ต้องเจอกับ ไททัน (มันชื่อ บ็อบตัวอ้วนหน้าเกียด)แต่เขาคิดว่าเขาแข็งแรงตัวใหญ่เหมือนเทพ ไงไอ้ลูกติดพ่อ ผมแถบเดินไปชก หน้า ไททัน แต่ทำอะไรมันไม่ได้เพราะมันมี

จิม กับ เจม คู่พี่น้องนรกแตกอยู่ ผมเลยเดินหนี และแล้วเปิดเทอมนี้ก็ ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิด มีเด็กใหม่คนหนึ่งเธอชื่อ นาน่า ผู้หญิงที่เหมือนนางฟ้า แต่นางฟ้าก็โดนหมาคาบไปต่อหน้า เมื่อ ไททันมันเดินเข้าไปคุย ผมเลยทนดูไม่ได้ขึ้นห้องเรียนไป ลอก งานเพื่อนดีกว่า เดฟๆ เนบิว เรียก เนบิวเป็นผู้หญิงที่นิสัย เขิลเกินเหตุ ชอบเก็บตัวไม่ค่อยพูดกับใคร พวกไททัน ตั้ง ฉายาให้เธอว่า ยัยแม่มด คงเพราะนิสัยที่เงียบของ เนบิวเอง ผมกับ เนบิวเคยถูก ล้อตั้งแต่ อยู่ ม.1 ว่าเราเป็นแฟนกัน ผมบอกทุกคนว่าไม่ใช่ แต่ เนบิว กับบอกว่า เรากำลัง คบกัน เรื่องนั้นเลยทำให้ผมไม่ชอบเธอเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้ผมก็

ไม่ได้คิดอะไรแล้ว อ่ะเราให้ เนบิว หยิบ เทียนไขกลิ่นเหมือนดอกไม้ให้ผม ตรงกลางเป็นรูปหัวใจ เดฟเราไม่ได้คิดอะไรกับเธอน่ะ แค่เราอยากทำให้ พ่อเราเลยสอนทำ นี้เป็นชิ้นแรกที่เราทำเองเลยน่ะ โห เนบิว ให้ตายเถอะ นี้เป็นอะไรที่สวยจริงๆ ขอบคุณน่ะ เนบิวเขิลแล้ววิ่งหนีไป กริ้งๆ เสียงนรกมาแล้วสัญญานเข้า ห้องเรียนนี้เอง เวรล่ะยังไม่ได้ทำอะไรเลย ผมกำลังจะเข้าห้องเรียน อยู่ๆเสียงระเบิดก็ดังขึ้นเป็นเสียงตูม ที่ ดังมากๆจนมีนักเรียน ตะโกนว่าโลกแตกแล้ว ทั้ง ครูและนักเรียนวิ่งกันกระจาย ผมยืน งง รู้ตัวอีกที่ก็ตอนที่ไททัน วิ่งชนผม กระเด็นติดบอร์ดผลการนักเรียน ไฟในโรงเรียนเริ่มดับ โทรสับใช้ไม่ได้ นาฬิกาหยุดเดิน TV ดับ ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ใช้ได้เลย อะไรที่เกี่ยวกับไฟฟ้า แบตตอรี่ ถ่าน หรือแม้แต่ เกมบอยที่ผมพกติดตัวไว้ทุกอย่างดับสนิท คงเหลือแต่เสียงครู ตะโกนบอกให้ ทุกคนกลับบ้านของตัวเอง เรา งง กันมากทุกคนรีบกลับบ้าน ผมเห็นรถชนกันหน้าโรงเรียนเป็น10คัน แต่ไม่มีเสียงรถ พยาบาล หรือรถตำรวจ ดังเลย

มันแปลกๆไป นี้คงไม่ใช่ ไฟดับธรรมดาแล้ว ผมวิ่งเกือบ 1ชั่วโมงกว่าจะถึงบ้าน แม่ถามว่าเป็นอะไร ผมเลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง แม่บอกงั้นเดี๋ยวรอพ่อกลับมาก่อน พ่อเป็นตำรวจคงจะรู้อะไร้บ้าง ผมนั้งรอพ่อจน เกือบ 4ทุ่ม พ่อกลับมาด้วยสภาพเสื้อขาด แม่ถามพ่อว่า คุณค่ะนี้คุณไปโดนอะไรมา ผมไม่รู้เหมือนกันแต่มันฆ่าเพื่อนผมตายไป4 คนแล้ว พ่อพูดด้วยอาการเหนื่อยหอบ ปนกลับ ความกลัวกลัว ผมไม่เคยเห็นพ่อเป็นแบบนี้เลย พ่อสั่งให้เรา รวบรวมเทียนเพื่อจุดในบ้านตามที่ต่างๆ แล้วก่อไฟไว้หน้าบ้าน ก็อกๆเปิดๆช่วยผมด้วยช่วยผมด้วยคุณ อาเธอร์ ชื่อของพ่อผม เสียงนั้นคือ สามีของเจ็สชี่ก้า ไมค์นั้นเองเขามาพร้อมกับคุณยาย ลิลลี่ ที่หมดสติและคนอีก2-3คน ให้ผมเข้าไปได้โปรดพวกมันจะฆ่าผม พ่อผมรีบเปิดประตูทันที ไหนเล่าเรื่องของคุณมาสิ ไมค์ แม่ผมถาม ตอนที่ผมกับ ภรรยากับนั่งรถไปอยู่ๆก้ได้ยินเสียงระเบิด แล้วรถผมก็ดับ ผมเจอคนพวกนี้ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ผมเห็นอะไรบ้างอย่าง(เขาเริ่มร้องไห้)มันลากเมียผมไปผมเลยวิ่ง วิ่งจนสุดชีวิตมากับคนพวกนี้ ผมมันโง่มาก ผมช่วยเมียผมยังไม่ได้เลย (เขาร้องหนักมากเหมือนเด็กเลย) ผม ริวจิ ผมอาโตะ ผม ชิน 3 คน ที่มากลับ ไมค์ แนะนำตัว พวกเราเป็น ชาว ญี่ปุ่นทำงานที่สวนสัตว์ พวกผมวิ่งเพราะไอ้ตัวนั้นมันลาก มากิจังไปกิน พ่อผมเข้าไป ปลอบผมก็เสียเพื่อนไปเหมือนกันผมเข้าใจคุณ ไมค์หันมาด้วยน้ำตาที่เต็มหน้าแล้วบอก มันไม่เหมือนกันหรอก เพราะนั้นมันช้างไม่ใช่คน พ่อหันมองหน้ากับแม่เหมือนจะตกใจกันมาก ตอนนี้บ้านผม มี สมาชิกใหม่โดยไม่มีการนับปาร์ตี้ เหมือนรวมตัวกันเอาชีวิตรอดมากกว่า ตลอดคืนผมได้ยินเสียงคนร้องเหมือนโดนตัวอะไรกัดคนในบ้านเริ่มพลัดเวรกันบ้านผม สว่างมาก ยิ่งกว่าวันฉลองปีใหม่อีก พ่อบอกผมกับแม่ว่า เราต้องผ่านไปได้ ผมเห็นพ่อนั่งจิบเบียร์กับไมค์แบบไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะพ่อผมไม่กิน เบียร์ ผมมั่นใจได้เลยว่าเรื่องนี้มันยังไม่จำแค่นี้แน่ๆ......จบตอนที่ 1