เพื่อนรัก.....รักเพื่อน

เนื้อเรื่อง

                                        แด่......คนที่เรารัก  รักตลอดมา รักจนไม่อยากจะตัดใจ
         


        ความบังเอิญบางอย่างที่ทำให้เราได้มาพบกับแก เราอยู่ห้องเดียวร่วมกันตั้งแต่ ม.4  แต่เราไม่เคยนึกเลยว่าเราจะชอบแกได้
ในความรู้สึกของเราตอนแรก แกก็เหมือนกับเด็กผู้ชายทั่วไป เรียนๆ เล่นๆ ไม่ค่อยมีสาระในชีวิตซักเท่าไหร่ น่าตาก็พอดูได้  ถึงแม้ว่าเราจะหน้าตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่  แต่เสป็คเราก็สูงนะ
    
         มันไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มชอบแก มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับความผูกพัน คงเริ่มตั้งแต่วันที่เราได้นั่งใกล้กับแก.......


         วันนั้นเป็นวันเปิดเรียนม.6วันแรก พวกเราทุกคนก็มาโรงเรียนแต่เช้าเลยแหละช่ายมะ  โรงเรียนของเรามีห้องประจำให้เด็กม.6ด้วย ที่ใครที่มัน  เราจำได้เลยว่าวันนั้นแกมาสาย เรียกว่าสายมากก็ได้ ปกติแกก็มาสายอยู่แล้วนี่นะ  แกก็เลยไม่มีที่นั่งต้องมานั้งใกล้กับเรา
         รู้สึกว่าพวกเราจะได้นั่งหน้าเลยเนาะ ความรู้สึกของเราตอนนั้นก็ดีนะ เราจะได้มีเพื่อนผู้ชายคุยบ้าง ปกติแกก็รู้ว่าเราเป็นคนที่ค่อนข้างที่จะเงียบ อยุ่แบบโคตรเรียบร้อยเลยอะ ถ้าแกสังเกตดีๆ คำพูดที่เราเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนอะ มันก็มาจากแกนั่นแหละ  
    เราเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบด่าใคร แต่พอได้รู้จักกับแกก็เริ่มด่าคนมากขึ้น
    เราเป็นคนที่ขยันอ่านหนังสือมาก แต่เดี๋ยวนี้ก็ยังขยันอยู่นะ แต่แบ่งเวลาขยันบางส่วนไปคิดถึงแก
    เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีน้ำใจเท่าไหร่นัก แต่พอกับแก เราก็ยังอยากให้แกขอยืมอะไรก็ได้
    และเรายังเป็นเราที่เปลี่ยนแปลงไปอีกมากมาย
           
            วันแรกที่เราสองคนได้นั่งใกล้กัน เราไม่ค่อยกล้าพูดกับแกเท่าไหร่นะ ผู้ชายอะไรดูไม่ค่อยเป็นมิตรเลย เหอะๆ แต่ทำไมไม่รุเนาะ ซักพักเราสองคนก็พูดกันได้ทุกเรื่อง เราพูดกับแกโดยไม่รู้สึกเบื่อเลยอะ พูดกันเหมือนคนเคยรู้จักกันมาก่อนหลายชาติเลยเนาะ เวลาเราพูดกับแก เรารู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมาทุกทีเลย ทำไมนะ เราน่าจะพูดกับแกตั้งแต่ ม.4 เนาะ เสียดายเวลาที่เคยเสียไปตั้ง 2 ปี ที่เราไม่เคยคุยกัน
            แต่แกรู้ไหม การที่เราพูดกับแกได้ทุกเรื่องมันก็มีข้อเสียเหมือนกันนะ มันทำให้เรารัยรู้ว่าแกชอบไคบ้าง เราเจ็บอะที่ต้องฟังเรื่องแบบนั้น ตอนแรกที่เรายังไม่รู้ใจตัวเองนะ เราก็ยังงงอยู่เลยว่าทำไมต้องเศร้ากับเรื่องที่แกจะมีแฟนด้วย 

            คืนนั้นเรามานอนคิดทั้งคืนเลยแกรู้มั๊ย ว่าทำไมเราต้องโกรธแกด้วยเวลาที่แกมาเล่าให้เราฟังว่าแกชอบไคบ้าง นั่งคิดนอนคิด จนหาข้อสรุปกับใจตัวเองได้แล้วว่าเราชอบแก ไม่รุตอนไหนนะที่เราปล่อยให้แกเข้ามานั่งในใจเรา มันตอนไหนกันที่เราปล่อยให้ความรู้สึกแบบเพื่อนมันเกินเลยไปกว่านี้

             วันที่แกมาบอกให้ฟังว่าแกไปจีบรุ่นน้องคนนึงมา แต่เค้าไม่เล่นด้วย แกอยากให้เราช่วย รู้มั๊ย เราอยากจะปฏิเสธใจจะขาด มันปวดใจวะ ทำไมแกไม่เคยรู้เลยนะว่าเรารักแก ยิ่งแกพูดถึงน้องคนนั้นให้เราฟังเท่าไหร่ เราก็ยิ่งเจ็บ อยากจะตะโกนบอกแกทุกครั้งว่าเรารักแก แต่เราก็ไม่กล้าที่จะตะโกนมันออกมา เพราะเรากลัว กลัวว่าแกจะเปลี่ยนไป กลัวว่าความสนิทสนมที่แกมีให้เรามันจะหายไปด้วย

มาอัพต่ออีกนิด หลังจากหายไปนานแสนนาน เหอะๆ