คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [One short]Jiao Heng x Ao Li[เจี้ยวเหิงxอ๋าวหลี]
เมื่อไรกันที่เจ้าไม่เคยยิ้มให้ข้าอีก
เมื่อไรกัน...ที่เมื่อรู้ตัวอีกที หัวใจเจ้าก็จากข้าไปไกลแสนไกล...
เจี้ยวเหิงจ้องมองไปเบื้องหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า
อา...ผ่านมากี่ปีแล้วนะ...
เฝ้าคิดทบทวนอย่างเหม่อลอย
นานเพียงใดแล้วที่ร่างของเขาถูกจองจำ พัณธนาการติดกับบรรลังก์นี้
ยิ่งนานวัน.... พลังก็ยิ่งเสื่อมถอย
ยิ่งกาลผ่าน... ภาพในอดีตก็ยิ่งวนเวียนอยู่ในหัว ตอกย้ำให้ยิ่งเจ็บช้ำ
อ๋าวหลี....
นามของผู้ที่อยู่ในหวงคำนึงของเขา
ทั้งรูปหน้างดงามเย้ายวน... วาจายามสั่งเขาให้คัดหนังสือ ท่วงท่ากริยางดงามสูงศักดิ์ยามนั่งอ่านตำรา ทุกอย่างยังคงประทับแน่นในความทรงจำ
วันเวลาที่ผันผ่าน กัดกร่อนร่างของเขาให้กลายเป็นซากร่างแห้งเหี่ยว
เจ็บเหลือเกิน....
หากแต่ที่เจ็บปวดกว่า...คือหัวใจแห่งจอมเทพผู้เคยกล้าแข็งเกรียงไกรเสมอ
ยิ่งยามนึกถึงแววตาเย็นชาดุจเหมันต์กาลคู่นั้น ก็ราวกับถูกกรีดย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดแผลลึกขึ้นภายในใจ
อ๋าวหลี...เหตุใดเจ้าจึงไม่เคยตอบรับความรู้สึกของข้า
ด้วยริมฝีปากที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยถ้อยวลีใด เจี้ยวเหิงได้แต่เฝ้าตะโกนถามในใจอย่างบ้าคลั่ง
ทั้งๆที่ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้า เพื่อที่จะได้ครอบครองเจ้า
ข้าเพียงอยากแข็งแกร่งกว่าใครๆ เพื่อจะรั้งเจ้าไว้ เพื่อที่เจ้าจะได้หันมาเหลียวแลข้าบ้าง
รัก....
รักมากเหลือเกิน....
หากทว่า ยิ่งรักมากเพียงใด ก็ยิ่งแค้นมากเพียงนั้น
จำได้ดีถึงประโยคสุดท้ายจากปากของอ๋าวหลีผู้ทั้งงดงามและแสนเย็นชา
'เจี้ยวเหิง การที่เจ้าทำเช่นนี้ หากจะอ้างว่าทำเพื่อข้า เพลานี้ก็ยากจะเชื่อนัก...
กับการก่อสงครามไปทุกผืนพิภพ เข่นฆ่าผู้คนมิแยกดีเลว ย้อมดินทั่วหล้าด้วยโลหิตก่ำชาดและเพลิงสงคราม หากเจ้าเรียกเหล่านี้ว่ารัก เห็นจะผิด เพราะไม่ว่าอย่างไร ข้าก็มิอาจมองเป็นอื่นนอกจากปราถนาและความละโมบ
เจี้ยวเหิง อันนามข้าหลี แปลได้ว่าลาจาก เห็นทีคราวนี้ข้าคงปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้ จึงต้องขอตัดสะบั้น กล่าวลากับเจ้า ณ เพลานี้'
เสียงนั้นเย็นชา ก้องกังวาลและกรีดผ่านไปถึงขั้วหัวใจ
ทำไม...
หลี ทำไมกัน
ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม
เพราะเหตุใด....ถึงไม่เห็นว่าข้ารักเจ้ามากมายขนาดนี้
เพราะอะไรจึงตอบความรู้สึกของข้าด้วยการทำให้ข้าเจ็บยิ่งตายทั้งเป็นเช่นนี้
ด้วยนัยน์ตาที่มิอาจหลั่งน้ำตา... หัวใจจึงได้ร่ำไห้แทบขาดใจจนจมอยู่ในสระของหยาดน้ำตามหาศาล
แค้นเคืองเหลือเกิน...
แค้นจนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร...
หากแต่... ทำไมกัน ทั้งๆที่เจ็บปวดเคียดแค้นขนาดนี้ แต่ความรักที่มีต่ออ๋าวหลีกลับมิเคยลดน้อยลงเพียงสักนิด...
เจี้ยวเหิงได้แต่เพียงนึกโกรธตัวเองอย่างขมขื่น
โกรธเพราะรัก....
เจ็บเพราะแค้น...
ขุ่นเคืองตนที่ไปรักผู้ที่ไม่เคยหันมาเหลียวมองแม้เพียงสักนิด...
ยามเมื่อรักฉาบผสมปนเปไปด้วยความแค้น เจี้ยวเหิงก็ได้แต่เฝ้านึกถึงภาพของอ๋าวหลี เฝ้าทบทวนเรื่องราวจากแรกพบถึงคราพรากจาก
จักพรรดิเทพเจี้ยวเหิงผู้เกรียงไกลและโหดเหี้ยม ผู้ที่เกือบจะรวมทุกพิภพให้เป็นหนึ่งเดียวสำเร็จ คนเดียวที่สร้างความครั่นพรึงหวาดหวั่นแก่ทุกผู้ทุกแห่ง หากจะมีสักกี่คนที่ล่วงรู้ว่าทุกอย่างที่เขาทำไปก็เพื่อเพียงคนเดียวที่เขารักยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้
ต่อให้ร่างกายนี้ผุกร่อนแหลกสลาย วิญญาณสามหุนเจ็ดพ่อถูกแยกออกเป็นส่วน ต่อให้ร่างนี้ถูกทรมาณ ก็ยังไม่อาจเทียบเท่าหนึ่งนัยน์ตาหนึ่งน้ำคำแสนเย็นชาห่างเหินของอ๋าวหลี
หากเมื่อใดที่ร่างผุพังนี้แหลกสลายไป เมื่อใดที่วิญญาณนี้ถูกปลดปล่อย
เขาต้องไปหาอ๋าวหลี แล้วถามคำถามนี้ออกไปให้ได้
แม้เพียงเสี้ยววินาที เพียงพื้นที่เล็กน้อยในหัวใจเจ้านั้น...
เจ้าเคย...รักข้าบ้างมั้ย...
ราวกับแว่วเสียงสะอื้นไห้จากจักพรรดิเทพผู้โรยราเพียงเดียวดายบนบรรลังก์...
-FIN-
สั้นเนอะ//โดนถีบ//
ก็ไม่รู้จะจิ้นอะไรคู่นี้ดี มันรักๆแค้นๆเกิน รันทนไป กระผมเลยจบแค่นี้ก่อนมันจะเวิ่นเว้อออออออ
เม้นท์ติชมกันมั่งก็ดีนะฮาว์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ(แม้ผมจะแต่งได้ไม่ค่อยดีก็ตาม= =''' แต่ก็อยากได้ความเห็นอยู่นะครับ จะได้ปรับปรุง)
ขอบคุณคร้าบบบบ
อยากอ่านคู่ไหนลองรีเควสมาเน้อ
ความคิดเห็น