[Fic] Spouse [Heath x Sugizo]

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคที่แต่งด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ฮา (คิดว่าคงไม่มีคนอ่านมั้ง แต่แต่งสนองนี้ดตัวเอง 55)

ถ้ามีคนอ่านก็เม้นท์ให้รับรู้กันหน่อยน๊า ขอบคุณค้าบ


ปล.ถ้าเรื่องเวลากับสถานที่ไม่ตรงกับของจริงนักอย่างซีเรียกนะงับ ฟิคน่ะฟิค

เนื้อเรื่อง

การแต่งงาน... คือภาพฝันอันสวยงามที่หหลายๆคนฝันไฝ่

หากฝันนั้นของเขากลับแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

"พี่ฮิเดะ..."

เสียงของชายหนุ่มสั่นระริก เช่นเดียวกับมือเรียวที่กำลังถือโทรศัพท์แนบหู

ไม่จริง... ไม่จริง มันไม่จริงใช่มั้ย

แทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้รับฟังเมื่อครู่

พี่ฮิเดะ... คนที่อีกไม่กี่วันเขาจะแต่งงานด้วย คนที่จนถึงเมื่อวานก็ยังคงยิ้มให้เขาเหมือนทุกครั้งได้จากไปแล้ว... จากไปโดยไม่อาจหวนกลับมาอีก...

Sugizoรู้สึกว่าโลกทั้งใบได้พลันอื้ออึง กระทั่งเสียงจากปลายสาย เขาก็ไม่ได้ยินอีกต่อไป

ภาพของคนอันเป็นที่รัก ภาพรอยยิ้มมากมายของมือกีตาร์รุ่นพี่ปรากฏขึ้นในความคิดคำนึง ทำให้ดวงตาสั่นไหว ทำให้หัวใจปวดร้าว...

ทั้งๆที่มันควรจะสวยงาม ทั้งๆที่ตัดสินใจว่าจะคอยอยู่ข้างๆเสมอไปตลอดชีวิตจนแก่เฒ่า

ทุกสิ่งจบลง... เช่นเดียวกับความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง...

                                                             ****

  พิธีศพของมือกีตาร์แห่งวงX-Japanเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ฮิเดะเป็นที่รักของเพื่อนฝูงและแฟนเพลงที่มาดูศิลปินที่ตนรักและชื่นชมเป็นครั้งสุดท้ายจนเต็มสองฟากฝั่งของถนน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและเสียงกรีดร้องเรียกชื่อมือกีตาร์หนุ่มผู้ล่วงลับอย่างเจ็บปวดนั้น เป็นภาพที่ไม่ว่าใครต่างก็สะเทือนใจ

หากกระนั้น กลับไม่มีใครพบเห็นSugizo

  ภาพของพระแม่ผู้เมตตาบนกระจกสี สะท้อนแสงอาทิตย์จากภายนอกที่ทอดลงมาสู่พื้นโบถส์เย็นเฉียบอย่างนุ่มนวล

"มาที่นี่จริงๆด้วย"เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ พร้อมร่างผอมสูงที่ก้าวเข้ามาในโบถส์

"คุณHeath"เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่าย ยามเมื่อหันไปมองว่าผู้มาหานั้นคือใคร

"งานก็ไม่ไป โทรหาก็ไม่ติด ทุกคนเขาเป็นห่วงนะ รู้มั้ย"มือเบสว่า พร้อมมองร่างบางที่ยืนอยู่หน้าแท่นประกอบพิธี

Sugizoอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ ตัดกับเรือนผมที่ถูกย้อมเป็นสีแดง ใบหน้าสวยคมแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หากก็ยังคงดูงดงาม...

"แล้วทำไมคุณHeathถึงมาทีนี่ล่ะครับ"ถามอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาใกล้

"ก็มาตามหาเธอนั่นแหละ"

ประโยคที่เรียกรอยยิ้มบางที่ดูฝืนๆจากคนฟัง

"ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงนะครับ แต่ไม่ว่ายังไง... ผมก็อยากแต่งงานกับพี่ฮิเดะ แม้ว่าเขา...จะไม่อยู่แล้วก็ตาม"

มือกีตาร์หนุ่มว่า นัยน์ตาคู่คมกรอกขึ้นมองเพดาน เก็บซ่อนน้ำตาที่กำลังจะไหลริน

"ทั้งที่อีกไม่กี่วัน ผมจะได้มายืนอยู่ตรงนี้ ที่นี่ ข้างๆพี่ฮิเดะ ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ..."น้ำเสียงที่ติดจะสั่นเครือเว้นจังหวะไปชั่วครู่ มือเรียวกุมนิ้วนางข้างซ้ายที่สวมแหวนทองคำขาว แหวนที่คู่ของมันกำลังถูกฝังไปพร้อมกับผู้ที่มอบมันให้แก่เขา

"แต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ทำไม!!!"Sugizoตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงอันเจ็บปวด ร่างเพรียวทรุดลงกับพื้น พร้อมน้ำตาที่สุดจะกลั้นไว้ได้พังทำนบออกมา

Heathได้แต่รับฟังอย่างเงียบๆ เขาเองก็ไม่ใช่คนพูดเก่งอะไร มือขาวจึงเพียงโอบกอดอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

"พี่ฮิเดะ...พี่ฮิเดะ"มือกีตาร์ในชุดขาวซบหน้าลงกับอกแกร่ง ร้องไห้ออกมา พึมพำเรียกชื่อคนที่เขาเคารพรักสุดหัวใจ

พระเจ้าครับ...

ทั้งที่ทุกสิ่งควรจะสวยงาม ทั้งที่ผมกับพี่ฮิเดะควรจะได้เอ่ยสัตย์ปฏิญาณต่อหน้าพระองค์ แต่ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ บอกผมทีสิ ว่าเพราะอะไร...

เจ้าสาวแสนสวย...

แหวนบนนิ้วนางซ้าย ช่อดอกไม้อันงดงาม

ทุกๆสิ่งดูพร้อมสรรพ ขาดก็เพียงแต่เจ้าบ่าวที่ควรอยู่เคียงข้างเธอ...

                                                     ********

   ร่างสูงผอมของมือเบสหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ มือเรียวขยี้เส้นผมที่เพิ่งสระของตน ก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงกว้าง ดวงตามองไปยังคนที่กำลังหลับอยู่บนเตียงของเขา

เพราะอีกฝ่ายไม่อยากอยู่คนเดียว แถมการจะทิ้งให้คนที่แรงในหลายๆความหมายแบบนี้ไว้คนเดียวหลังเพิ่งสูญเสียคนสำคัญไปก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เกิดคิดทำอะไรวู่วามขึ้นคงแย่ สุดท้ายมือเบสหนุ่มจึงตัดสินใจให้อีกฝ่ายมาค้างที่ห้องเขาในคืนนี้

ดวงตามองใบหน้าสวยคมที่ติดจะอิดโรย เปลือกตาที่ปิดสนิด ทำให้แพขนตาทาบทับบนผิวขาว อาจเพราะไม่ได้นอนเลยตั้งแต่รู้เรื่องฮิเดะ Sugizoจึงได้หลับไปอย่างง่ายดาย

Heathลูบเส้นผมสีแดงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะโน้มกายเข้าไปใกล้ แนบเรียวปากลงบนหน้าผากมล

"ราตรีสวัส..."

อย่างน้อยตอนนี้ ฉันก็ปรารถนาให้เธอฝันดี...

                                                      ********

  "นี่ๆ Sugi-chan"

เสียงเรียกจากคนผมสีชมพูสดใสที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงดังขึ้น

"อะไรครับ"คนถูกเรียกถาม โดยที่สายตายังไม่ละไปจากกระดาษตรงหน้า

ไม่ว่าตอนไหนก็ตั้งใจทำงานเสมอเลยนะ

ฮิเดะยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้มือกีตาร์รุ่นน้องที่ยังจดจ่ออยู่กับการแต่งเพลง

"แต่งงานกันนะ"

เพียงเท่านั้น ใบหน้าสวยคมก็หันขวับมามอง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

"อย่าพูดเล่นแบบนี้สิครับ ผมกำลังทำงานอยู่นะ"ว่าแล้วก็จะหันกลับไปจัดการกับกระดาษเขียนโน้ตต่อ หากมือขาวกลับคว้าข้อมือบางเอาไว้

"ฉันพูดจริงๆน้าาา"ฮิเดะว่า ก่อนจะหยิบแหวนออกมา บรรจงใส่ลงในนิ้วนางของอีกฝ่าย

"ทำไมSugi-chanถึงไม่เชื่ออะ"พูดพร้อมยิ้มกว้าง ดวงตาสบลงกับนัยน์ตาของอีกฝ่าย ผู้เป็นทั้งรุ่นน้องและคนรัก...

Sugizoนิ่งงัน... สมองที่เต็มไปด้วยโน้ตเพลงเมื่อครู่คล้ายจะอื้ออึงไปชั่วขณะ ในขณะที่หัวใจเต้นระรัว ความรู้สึกปนเปกันไปหมด ทั้งตกใจและดีใจ...

"ก็... ก็อยู่ๆพี่ฮิเดะก็พูดขึ้นมา ผมก็นึกว่าพี่ล้อผมเล่นน่ะสิ"

"ก็ฉันไม่รู้จะพูดตอนไหนดีนี่หน่า เอ้า ร้องไห้ทำไมอะSugi-chan~~"ฮิเดะรีบเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากแก้มขาวเบาๆ

"เพราะพี่นั่นแหละ"

ประโยคที่ทำให้คนฟังหัวเราะ ก่อนเอ่ย

"อย่าร้องไห้เลยSugi-chan ไม่ว่าจะร้องเพราะดีใจหรืออะไร แต่ฉันก็ชอบให้เธอยิ้มมากกว่านะ"

Sugizoพยายามกลั้นน้ำตาที่อยู่ๆก็ไหลออกมา แต่ก็พบว่าทำได้ยากเหลือเกิน เขาดีใจมาก... ดีใจเอามากๆ

"Sugi-chanให้ฉันอยู่ข้างๆไปตลอดได้มั้ย อยู่ด้วยกันจากนี้ตลอดไป ให้ฉันได้ใกล้ชิดนายให้มากกว่านี้... แต่งงานกับฉันนะ"ฮิเดะว่า พร้อมกุมมือเรียวบางเอาไว้แน่น พร้อมมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยนและจริงจัง

มันทำให้sugizoรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจ รอยยิ้มพลันปรากฏบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว

"ครับ พี่ฮิเดะ"

ไม่ได้มีถ้อยคำหวานซึ้งอะไรมากมาย แถมสถานที่ก็ยังไม่โรแมนติคเลยสักนิด หากเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว... เพียงแค่คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือพี่ฮิเดะ...

"รักนะ sugi-chan"พูดจบ ก็รั้งร่างเพรียวเข้ามาในอ้อมแขน ก่อนประทับจูบลงบนเรียวปากบาง จูบที่ทั้งอ่อนหวานและอ่อนโยน ราวกับคำสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป....

"ไม่... พี่ฮิเดะ ไม่นะ... พี่ฮิเดะ!!"เสียงร้องดังลั่นนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทำให้ร่างสูงที่กำลังนั่งทำงานอยู่ต้องรีบวิ่งมาหา

"Sugizo"เอ่ยเรียกพลางเขย่าร่างบางที่กำลังนอนกระสับกระส่าย ทำให้ดวงตาคู่คมเบิกโพลงขึ้นมา

"คุณHeath..."พึมพำชื่ออีกฝ่ายแผ่วเบา ก่อนจะโผเข้าหาแผ่นอกแกร่ง

ภาพฝันของวันวานอันงดงาม ที่จบลงด้วยการสูญเสีย มันทำให้เขาเจ็บปวดจนแทบอยากจะหายไปจากโลกนี้

Sugizoไม่เคยคิดว่าตัวเองอ่อนแอ ไม่เคยคิด... ว่าตัวเองเปราะบางขนาดนี้ เขาได้เพียงแต่ร้องไห้ และกอดมือเบสรุ่นพี่แน่น

"ไม่เป็นไรนะ... มันก็แค่ฝันร้าย"

เสียงนุ่มกระซิบบอก พร้อมมือเรียวที่ลูบเส้นผมสีแดง ปลอบโยนอย่างเงียบงัน

เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังอยู่... เนิ่นนาน... ก่อนที่จะเงียบหายไปพร้อมสติของร่างบาง

Heathค่อยๆประครองคนที่หลับไปเพราะความเหลื่อยล้าให้นอนลง มองดูใบหน้าคมสวยที่เปื้อนคราบน้ำตา ดูอิดโรยและสะท้อนความเจ็บปวด...

บรรจงเช็ดหยาดน้ำตาออกจากผิวแก้มนวล

"ฮิเดะซัง Sugizoรักคุณมากเลยนะครับ"

และเพราะรัก... ตอนนี้ที่คุณจากไป มันทำให้เขาแทบแตกสลาย

ขยับผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเพรียว แล้วจึงเดินกลับไปนั่งทำงานต่อ

                                                   *********

  เสียงของโทรศัพท์ยังคงดังขึ้นตลอดทั้งวันโดยไม่มีผู้ใดรับ เจ้าของมันเพียงคุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มเท่านั้น

และเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งเป็นรอบที่กี่สิบไม่รู้ ความอดทนของร่างบางก็หมดลง Sugizoสะบัดผ้าห่มออก คว้ามือถือขึ้นมากดปิดเครื่อง แล้วโยนไปกระแทกพื้นด้วยความอารมณ์เสีย

"ถ้ารำคาญก็รับซะสิ"มือเบสเจ้าของห้องว่า

"ไม่เอา ผมยังไม่อยากคุยกับใคร"

Heathส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนเดินเข้ามาหยิบมือถือที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น

"ไม่น่ารักเลย... เพื่อนๆเป็นห่วงอยู่นะ Sugi-chan"

"ก็ผม... ไม่อยากให้พวกนั้นเห็นผมในสภาพนี้นี่หน่า"Sugizoพูดเสียงเบา

สภาพที่ตาแดงก่ำแถมบวมเพราะร้องไห้อย่างหนัก แล้วยังหน้าซีดเซียวแบบคนป่วยนี่อีก

เดี๋ยวเจ้าพวกนั้นต้องโวยวายใหญ่โตแน่ๆ...

"นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ"เขาถาม เมื่อเห็นมือเบสกดๆโทรศัพท์อยู่สักพักแล้ว

"แมสเซจไปบอกน่ะสิว่าเธออยู่ที่นี่ ปล่อยไว้แบบนี้เพื่อนจะยิ่งเป็นห่วงนะ"

เดี๋ยวจะนึกว่าเธอโดดสะพานตายไปแล้ว

อันนี้Heathได้แต่คิดอยู่ในใจ

"โธ่! คุณHeathบอกแบบนั้นไป เดี๋ยวเจ้าพวกนั้นต้องบุกมาที่นี่แน่ๆเลย"

และก็เป็นจริงตามนั้น...

เสียงออดดังขึ้นรัวๆที่หน้าห้อง บ่งบอกความร้อนใจของคนกดเป็นอย่างดี จนHeathอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเปิดช้ากว่านี้ประตูคงถูกพังเข้ามาแน่ๆ

"คุณHeathททท~ Sugi-chan อะ Sugi-channn!"

"Sugi-chanเป็นไงบ้างครับ!"

"ไอ้บ้านั่นตายยัง?"

"Sugi-chanอยู่ที่นี่หรอครับ!?"

เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นแทบจะพร้อมกันจนมือเบสหนุ่มชะงักไปชั่วครู่ มองดูสมาชิกวงรุ่นน้องอย่างLuna seaที่เบียดกันอยู่หน้าประตู

"เออ... เข้ามาก่อนมั้ย"เขาถาม พร้อมยิ้มน้อยๆ ก่อนเบี่ยงตัวหลบไปข้างๆ

และโดยไม่รอช้า หนุ่มทั้งสี่ก็กรูเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งเข้าไปหาร่างบางที่นั่งหน้างออยู่บนโซฟาทันที

"Sugi-chan! ทำไมไม่รับโทรศัพท์เลย"Ryuichiว่า พร้อมมองสำรวจเพื่อนว่าไม่มีส่วนใดบุบสลาย

"ใช่ๆ พวกเราเป็นห่วงรู้มั้ย"Inoranรีบเสริม

"Jมันบอกว่านายคงฆ่าตัวตายไปแล้ว"

ถึงประโยคของShinya ทำให้คิ้วเรียวกระตุก ดวงตาคู่คมหันขวับไปมองคนปากเสียทันที

"นายว่าใครตายห๊ะ!"

หากJกลับยักไหล่อย่างไม่รู้สึกรู้สา

"ใครจะไปรู้ล่ะ หายตัวไปสองสามวัน โทรศัพท์ก็ไม่รับ ฉันก็นึกว่าเฮิร์ทหนักจนคิดสั้นโดดสะพานไปแล้ว"

"ไอ้J!!"

Sugizoโมโหจนแทบลุกไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย แต่Ryuichiปรามไว้ทัน

"เอาน่า Jเป็นห่วงSugi-chanนะ พวกฉันก็เหมือนกัน เป็นห่วงมากๆเลย"

คำพูดที่ทำให้อารมณ์ฉุนกึกของมือกีตาร์หายเป็นปลิดทิ้ง เขามองตาของทุกคน Ryuichi Inoran Shinya และJ... ทุกคนมีแววเป็นห่วงเด่นชัด

"อือ ขอโทษนะ"Sugizoพูด พลางก้มหน้าลงต่ำ ขอบตาร้อนผ่าว

เห็นดังนั้น Shinyaจึงขยี้เส้นผมสีแดงของเพื่อนแรงๆจนยุ่งไปหมด

"รู้แล้วก็อย่าทำให้เป็นห่วงอีกล่ะ"

สมาชิกวงLuna seaคุยกันอยู่สักพัก สีหน้าของSugizoดีขึ้นมาก อย่างน้อยก็ยิ้มได้อย่างปกติ แม้ดวงตาคู่สวยจะยังเต็มไปด้วยความเศร้าก็ตาม

ทุกคนกล่าวลากับHeath ยกเว้นแต่Sugizoที่ยังไม่พร้อมจะกลับบ้านของตน... สถานที่อันเต็มไปด้วยความทรงจำของฮิเดะ ซึ่งทุกคนก็ลงความเห็นว่าให้มือกีตาร์อยู่ที่นี่ต่อสักพักดีกว่า เจ้าของห้องก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรด้วย

Heathยืนส่งทุกคน ก่อนจะเอ่ยทักคนที่เดินตามหลังคนอื่น

"ชอบมากเลยล่ะสิ"

ประโยคที่ทำให้ร่างสูงแทบเดินสะดุดพื้นที่ราบ แต่คนพูดก็ยังคงแซวต่อ

"มิสคอลทั้งหมดเก้าสิบสองสาย เป็นของนายเกินครึ่งเลยนะ J"

"ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอครับ"มือเบสรุ่นน้องถาม ก่อนถอนหายใจ

ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้แสดงออกชัดJนอะไรเลยแท้ๆ

"ไม่... ฉันแค่เดาๆดูน่ะ"

Jขยับยิ้มบาง เจือขมขื่น...

"อย่าบอกเขานะครับ"

Heathมองอีกฝ่าย รู้สึกเห็นใจรุ่นน้องคนนี้จึงพยัคหน้าโดยไม่ถามอะไรต่อ

ชอบ แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ ทั้งๆที่อยู่ใกล้กว่าใครๆ แต่ก็ได้เพียงแค่มอง คงเป็นความรู้สึกที่อึดอัดและเจ็บปวดมาก

"งั้นผมขอตัวนะครับ ฝากดูแลหมอนั่นด้วย"Jพูดพลางโค้งน้อยๆ ก่อนที่ร่างสูงจะหันกลับ แล้วเดินตามเพื่อนๆของตนไป

มือเบสหนุ่มปิดประตู เดินกลับเข้ามาในห้อง

"รู้สึกดีขึ้นมั้ย"

เอ่ยถามกับคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

"อื้อ ก็... ดีขึ้นนิดหน่อยมั้งครับ"Sugizoตอบ พร้อมยิ้มบางๆ

ตอนอยู่กับคนเยอะๆ มันทำให้เขาหายเหงาไปได้บ้างก็จริง แต่พอพวกนั้นกลับไป ความเศร้าก็กลับมาเต็มหัวใจ

คิดถึง... อยากเจอเหลือเกิน

ไม่ต้องการใครๆ ต่อให้ไม่มีเพื่อน ขอแค่มีคนนี้ คนที่เขาต้องการพบเพียงคนเดียว คนที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

...พี่ฮิเดะ...

อา... ให้ตายสิ

Sugizoก้มหน้าลง รู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว และหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ และเขาก็คงร้องไห้ไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะอยู่ๆผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าก็ลอยละลิ่วมากตกบนหัวของเขา

"ทีนี้ก็ไปอาบน้ำได้แล้ว ฉันไม่อยากอยู่กับคนซกมกหรอกนะ เห็ดขึ้นหัวได้แล้วมั้งเนี่ย"

ประโยคที่ทำให้ใบหน้าสวยคมเชิดไปอีกทางเพื่อกลบเกลื่อนความกระดาก ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไป

ใช่สิ... ตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยสักครั้ง แต่มันก็ไม่ถึงขั้นเน่าซะหน่อย...

 "คุณHeathทำอะไรอยู่น่ะ"Sugizoที่ตอนนี้อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำถามกับคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน

"แต่งเพลงน่ะ ตอนนี้Xก็ไม่มีแล้ว ฉันก็ว่าจะทำงานเดี่ยวไปก่อน"

จริงสิ...

X-Japanยุบวงไปแล้วนี่นะ... จากไปพร้อมๆกับพี่ฮิเดะ

"เออ...ขอโทษนะครับ ผมไม่น่าพูดเลย"Sugizoว่าด้วยน้ำเสียงเบา รู้สึกผิดเพราะรู้ว่าสำหรับอีกฝ่าย Xก็คือบ้าน เหมือนที่Luna seaเป็นบ้านของเขา

Heathมองหน้าซึมของรุ่นน้อง ก่อนจะวางมือลง แล้วหันมาดึงมือร่างเพรียวให้นั่งลง

"ผมเปียกอยู่น่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"เขาพูด พร้อมหยิบผ้าขนหนูที่พาดบนไหล่บางขึ้นมา แล้วลงมือซับน้ำจากเรือนผมสีแดง

"คุณHeathใจดีจังนะครับ"Sugizoพูด พลางหลับตาลง

มือเรียวที่เล่นเบสตอนนี้เช็ดเส้นผมเปียกชื้นอย่างเบามือ คล้ายกับคนคนนั้นมาก คล้ายมากจริงๆ

เหมือนพี่ฮิเดะ...

ใช่ ตอนที่เขาสระผมแล้วนอนไปทั้งๆไม่รอให้แห้ง พี่ฮิเดะก็จะลากเขามาเช็ดผมให้เสมอ...

"คุณHeath"เอ่ยเรียก

"หือ"

ดวงหน้าสวยคมเงยขึ้น สบตากับอีกฝ่าย พร้อมยิ้มบาง

"ขอบคุณนะครับ"

Heathเพียงยิ้มตอบ และเช็ดผมให้Sugizoต่ออย่างเงียบงัน

                                                        *******

  "...zo...Sugizo"

เสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นริมโสต แต่ให้ตายสิ เขายังไม่อยากตื่นนี่หน่า

"อืมมม ขออีกห้านาทีนะ"

"แต่เธอห้านาทีมาสามครั้งแล้วนะ"

คราวนี้มือที่เขย่าตัวเขาเพิ่มแรงขึ้นจนรู้สึกหงุดหงิด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ร้องประท้วงในลำคอ

"อือออ"

"เธอต้องตื่นได้แล้วนะ สายแล้ว"

คราวนี้หมดความอดทน มือเรียวกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้อย่างหาเรื่อง ลืมตาโพลงพร้อมตะโกนลั่น

"คนจะนอนอย่ากวนได้มั้ย!!"

เฮ้ย!

แล้วเมื่อลืมตามาเห็นว่าคนที่ปลุกเขาคือใคร Sugizoก็กลืนน้ำลายลงลำคอที่แห้งผาก

ชิบหาย คุณHeath!!!

"ทำตัวไม่น่ารักเลย"มือเบสหนุ่มว่า ดวงตาสบนัยน์ตาที่อยู่ใกล้เพียงคืบ ก่อนจะผละออกมา นิ้วเรียวที่ดีดหน้าผากของคนขี้เซาดังเพี๊ยะ

"โอ๊ย! เจ็บนะครับ คุณHeath"

"ไปอาบน้ำได้แล้ว"พูดจบ ร่างผอมสูงก็เดินออกไป

Sugizoลูบหน้าผากที่เป็นรอยแดงเบาๆ บ่นงึมงำในลำคอ ก่อนจะหยิบข้าวของเดินเข้าห้องน้ำไป

  สิ่งที่เขาเห็นหลังเดินออกมาจากส่วนห้องนอน คืออาหารเช้าที่ถูกเตรียมไว้พร้อมสรรพ นั่นทำให้เขารู้สึกละอายใจ

มาอาศัยบ้านคนอื่น แล้วยังเอาแต่นั่งๆนอนๆไม่ได้ทำอะไรเลยอีกต่างหาก

"เอ่อ... คุณHeath ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ"

มือเบสหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบสายตาเจือนๆนั้น แล้วยิ้มบาง

"ไม่เป็นไรหรอก แค่เธอดีขึ้นก็พอแล้ว"

"แต่ผมเกรงใจนี่"

Heathเงียบไปชั่วครู่ ทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะพูดต่อ

"อืม... ถ้างั้นเธอก็อย่าตื่นสาย อย่าทำลายข้าวของ อ้อ! แล้วก็อย่าลืมอาบน้ำล่ะ"

"คุณHeathทท!!!"

คนผมแดงเหวลั่น ยิ่งเมื่อเห็นรอยยิ้มขำขันของอีกฝ่าย ก็ทำให้หน้าร้อนวูบ

โดนแกล้ง! โดนแกล้งอีกแล้ว!!

"ผมออกไปข้างนอกดีกว่า"ร่างบางผุดลุกขึ้น สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

"ทำท่าไม่น่ารักอีกแล้ว"

หากคนโดนว่าเพียงเชิดหน้าขึ้น แล้วเดินหนีไป

ซึ่งนั่นทำให้มือเบสหัวเราะอย่างอารมณ์ดี...

                                                     ********

 ร่างเพรียวบางในชุดลำลองโทนสีดำสบายๆก้าวไปตามทาง ดวงตาใต้เลนส์แว่นกันแดดมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ไม่ได้ออกมาสูดอากาศข้างนอกตั้งหลายวันแหะ...

"สุกิ"

เสียงเรียกดังขึ้น เรียกให้เขาหันไปมอง

"J มาทำอะไรแถวนี้น่ะ"

ร่างสูงของมือเบสหนุ่มเพื่อนร่วมวงเดินเข้ามาหา ก่อนส่งกระเป๋าให้

"ก็ว่าจะแวะเอาข้าวของของนายมาให้น่ะสิ คงจำเป็นต้องใช้"

Sugizoรับของมาจากอีกฝ่าย หนึ่งคือกระเป๋าใส่ไวโอลินของเขา ส่วนอีกใบ มีเสื้อผ้าสองสามชุด กับเครื่องสำอางค์และสกินแคร์ต่างๆ

ใช่... ของพวกนี้จำเป็นมาก โดยเฉพาะพวกเครื่องสำอางค์ เพราะบ้านคุณHeathแทบไม่มีของพวกนี้เลยน่ะสิ ไอ้เขามันก็เป็นพวกต้องเป๊ะตลอดเวลาเสียด้วย

"ขอบคุณมาก นายนี่รู้ใจฉันกว่าที่คิดนะ"

Jเพียงออกเดินโดยไม่ตอบอะไร...

สองหนุ่มเดินเตร่ไปด้วยกันเรื่อยๆ ไม่ได้คุยเรื่องอะไรกันเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเรื่องของพี่ฮิเดะ ดูราวกับจะเป็นเรื่องที่แม้แต่Jที่ชอบพูดตรงๆไม่สนความรู้สึกเขายังจงใจหลีกเลี่ยง

หลังจากเดินดูของต่างๆ ซึ่งส่วนมากจะเป็นพวกอุปกรณ์ดนตรีกับแผ่นเพลง เวลาก็ล่วงไปจนถึงเย็น

สายลมพัดผ่าน ทำให้เส้นผมของคนที่กำลังยืนพิงที่กั้นสะพานนั้นปลิวไหว

"เมื่อไหร่นายจะกลับมา"Jเปรยถามขึ้น เป็นคำถามแรกเกี่ยวกับวงของวันนี้ มือเบสหนุ่มจุดบุหรี่ขึ้นสูบ โดยไม่ลืมยื่นซองให้อีกฝ่าย

"ฉัน...ไม่รู้สิ"มือเรียวรับบุหรี่จากอีกฝ่าย คาบเข้าปากและหันหน้ามาให้Jจุดไฟให้

"ขาดนายไปงานก็ไปงานก็ไม่เดิน สุกิ ฉันรู้ว่านายไม่มีอารมณ์จะทำงาน แต่เราพักวงนานไม่ได้"

"ฉันรู้"Sugizoว่า หันไปมองท้องฟ้าที่ถูกย้อมด้วยสีส้มปนทอง แล้วพ่นควันสีขมุกขมัวผ่านเรียวปาก

"งั้นก็อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน นายจะเป็นตัวถ่วงพาเราล่มจมกันหมด"

ประโยคที่ทำให้เขาเริ่มมีโทสะ มือกีตาร์หันไปสบตากับอีกฝ่าย พูดกระชากเสียง

"งั้นนายก็ไปหาคนอื่นมาเล่นแทนสิ! ก็คงสะใจนายดีนี่ คงอยากให้ฉันออกจากวงมานานแล้วล่ะสิ"

Jมองเพื่อนร่วมวง สายตาแข็งกร้าวไม่แพ้น้ำเสียง

"ฉันไม่เคยอยากให้นายออกจากวง ทุกคนก็ไม่ต้องการแบบนั้น ถ้าขาดนายไปก็จะไม่ใช่Luna sea ดังนั้นมีสติแล้วนึกได้แล้วว่านายควรจะทำยังไงต่อ!"

แม่งเอ๊ย... นายมันไม่เข้าใจอะไรจริงๆ

ไม่มีใครอยากให้นายไป โดยเฉพาะฉัน...

"ฉัน... โทษทีJ ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น"Sugizoพึมพำ รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่

ให้ตายเถอะ นับครั้งได้เลยที่เขาจะยอมขอโทษJ แต่ครั้งนี้เขาผิดจริงๆ

ใช่ เขาเอาแต่คิดเรื่องของตัวเองมากเกินไป ไม่สนใจทั้งวงและเพื่อนๆที่เป็นห่วงเขา

"ขอเวลาสักพัก J มันไม่นานหรอก Luna seaเป็นบ้านฉัน ฉันไม่มีวันทิ้งมันแน่"

มือเบสมองคนข้างกาย ก่อนถอนหายใจ

"ฉันจะรอ"

"งั้นฉันกลับก่อนนะ ฝากบอกพวกนั้นด้วยว่าฉันสบายดี"พูดจบ ร่างบางก็หันหลังเดินห่างไป

Jมองตามแผ่นหลังนั้น ครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ย

"สุกิ นะ..."

เสียงเรียกแผ่วเบาที่เรียกให้ดวงตาคู่คมหันไปมอง สบตากับมือเบสที่ยืนเอนหลังพิงที่กั้น และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอะไรต่อ Sugizoเลยหันหลังกลับแล้วเดินต่อไป

                                                      ********

  "คุณHeath"เสียงเรียกดังขึ้น พร้อมมือบางที่คว้าแขนเจ้าของชื่อไว้

"มีอะไรหรอ"

"คุณนอนเตียงเถอะ เดี๋ยวผมออกไปนอนโซฟาเอง"Sugizoว่า แค่มาพักอยู่ด้วยก็เกรงใจแล้ว นี่ยังทำให้เจ้าของห้องต้องนอนโซฟาตั้งสองคืน

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นเจ้าบ้าน และเธอเป็นแขกนะ"

ก็เพราะว่าผมเป็นแขกแล้วคุณเป็นเจ้าบ้านนั่นแหละ!

เขาเถียงในใจ

"เถอะน่า! ผมเกรงใจนะ คุณHeathนอนนี่แหละ"มือกีตาร์รุ่นน้องบอก พร้อมหยิบหมอนขึ้น เตรียมหอบสำมโนครัวออกไปนอนที่โซฟา

หากHeathกลับแย่งหมอนมาพร้อมพูด

"เธอนอนนี่แหละดีแล้ว"

"ไม่เอาอะ"

ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากหมอนกันอยู่นานอย่างไม่มีใครยอมใคร จนในที่สุด Sugizoก็เหนื่อยจะพูดต่อ

"ก็ได้! ผมนอนนี่ก็ได้ แต่คุณHeathก็ต้องนอนด้วย"พูดจบ ร่างบางก็ล้มตัวลงนอน พร้อมกระชากแขนอีกฝ่ายให้ลงมานอนด้วยกัน ร่างสูงเซถลา แต่เพราะHeathขืนตัวไว้ได้ ท่าตอนนี้เลยออกมาเป็นเขากำลังคร่อมอยู่เหนือร่างของSugizo

ดวงตาสองคู่สบประสานกันชั่วครู่ ก่อนที่มือเบสหนุ่มจะถอนหายใจยาวเมื่อเห็นความดื้อรั้นในดวงตาอีกคู่

"ก็ได้ นอนด้วยกันก็ได้"Heathว่า ก่อนพลิกตัวไปนอนข้างๆอีกฝ่าย

"แบบนี้ก็โอเคแล้วใช่มั้ย"

"อื้อ"Sugizoรับคำ ยิ้มกว้าง ทำให้อีกฝ่ายถอนหายใจอีกครั้ง มือเรียวตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมร่างแล้วตะแคงไปอีกทาง

"เธอมันดื้อ แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ"

"สนที่ไหน"คนเป็นรุ่นน้องพูด พร้อมตะแคงกายไปอีกฝั่งบ้าง ดวงตาคมสวยปรือปิดลง เรียวปากพึมพำเรียกคนข้างกาย

"คุณHeath"

"หือ"

"ราตรีสวัสครับ"

มือเบสหนุ่มหันหน้ามา มองศรีษะที่ปกคลุมด้วยเรือนผมสีแดงจากทางด้านหลัง ก่อนยิ้มบาง

"ราตรีสวัส"

                                                      ********

  วันนี้Sugizoตื่นเช้าเป็นพิเศษ ไม่สิ... เรียกว่านอนไม่ค่อยหลับจนคิดว่าไม่นอนต่อดีกว่า

ร่างบางขยับลุก และก้าวลงจากเตียงอย่างแผ่วเบา พยายามไม่ให้กวนอีกคนที่ยังคงหลับอยู่

ฟ้ายังมืดอยู่เลยแหะ...

มือเรียวคว้ากระเป๋าใส่ไวโอลินที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมา แล้วเดินออกไปยังส่วนห้องนั่งเล่น

คริสตัลไวโอลินตัวสวยปรากฏแก่สายตา เขาหยิบมันขึ้นมา ก่อนจรดโบว์ลงบนสาย

ช่วงนี้เขาห่างหายจากดนตรีไปมาก จับไวโอลินครั้งสุดท้ายตอนไหนกันนะ...

บทเพลงดังขึ้น เป็นเพลงรักแสนหวาน หากเสียงที่บรรเลงท่วงทำนองนั้นกลับออกมาเศร้าจับใจ กรีดแทง... เจ็บปวด

เขารู้สึกถึงดวงตาที่พร่ามัวจนมองอะไรไม่เห็น และเมื่อกระพริบตา หยดน้ำอุ่นๆก็ไหลลงมาตามแก้มขาว

อา... บ้าจริง

คิดว่าพอจะลืมได้แล้ว แต่เมื่อหลับตาลง ก็ยังฝันถึงทุกครั้ง

ฝันถึงช่วงเวลาอันงดงาม ที่มันจะไม่มีวันกลับคืนมาอีกแล้ว...

Sugizoหยุดเล่น มือบางวางไวโอลินลง แล้วซุกหน้าลงกับฝ่ามือ ปล่อยให้น้ำตาไหลริน

Sugizoเคยคิดจะฆ่าตัวตาย ทันทีที่รู้ว่าสูญเสียคนรักไปตลอดกาล เขารู้สึกไม่อยากอยู่ต่อไปอีกแล้ว ใช่... เขามันคนขี้ขลาด กลัวการที่จะต้องอยู่ในโลกที่ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงพูดหรือเสียงกีตาร์ของพี่ฮิเดะ เลยคิดจะตายไปซะ

หากในตอนนั้นเอง เพื่อนๆทั้งLuna sea คนอื่นๆ หรือกระทั่งคุณโยชิกิที่เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเขาก็พากันแวะมาหา นั่นทำให้เขากล้าจะมีชีวิตต่อไป

แต่ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ครับ...

หรือต้องใช้เวลาทั้งชีวิต ถึงจะคิดถึงพี่โดยไม่เจ็บปวดได้...

ภาพของร่างเพรียวที่ร้องไห้อย่างเงียบงัน สะท้อนในสายตามือเบสเจ้าของห้อง

Heathเพียงแต่มอง ได้แต่ยืนมอง

เพราะเขารู้ว่าที่Sugizoต้องการคือเวลา ไม่ใช่คำปลอบโยน

ใช่... เพียงแค่เวลาเท่านั้นที่จะทำให้รอยยิ้มของSugizoคนเดิมกลับคืนมา...

                                                 **********

  วันนี้ก็ยังคงดำเนินไปอย่างเรียบง่าย Heathนั่งทำงาน ส่วนSugizoก็นั่งจุ้มปุ้กอยู่บนเตียง

"คุณHeath ไม่ออกไปเที่ยวข้างนอกบ้างหรอครับ ไม่เบื่อบ้างหรือไงน่ะ"เขาถามขึ้น ขณะเท้าคางมองอีกฝ่าย

"ก็งานยังไม่เสร็จดีเลยนี่"Heathตอบโดยไม่หันมามอง

"ก็น่าจะออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้างนี่หน่า"Sugizoงึมงำ ก่อนจะลุกจากเตียง

"ผมขอดูหน่อยสิ"พูดพลางเอื้อมมือไปหยิบแผ่นกระดาษบนโต๊ะ แต่ก็ถูกมือขาวคว้าแขนไว้ได้ก่อน

"ยังไม่เสร็จ"มือเบสรุ่นพี่พูด ก่อนปล่อยมือเรียว แล้วหันไปทำงานต่อ

"โธ่ คุณHeathงกอะ ขอดูแค่นิดเดียวเอง"คนผมแดงเอ่ย หน้าสวยๆเริ่มงอ

"แต่ทำแบบนั้นไม่น่ารักเลย"Heathว่า

"คุณHeathก็ชอบว่าผมแบบนั้นเรื่อยแหละ"Sugizoพูด คิ้วเรียวบนใบหน้างอง้ำขมวดเข้าหากัน

"ทำไมผมต้องทำตัวน่ารักด้วยล่ะ"

คำถามที่ทำให้มือที่กำลังจับปากกาขีดเขียนชะงัก มือเบสหนุ่มหันมา ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มจึ้กลงกลางหว่างคิ้วของอีกฝ่าย

"ก็เพราะเธอน่ารัก"พูดจบก็หัวเราะเบาๆ ทำให้คน'น่ารัก'หน้าร้อนวูบจนต้องสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

"ไม่ได้น่ารักซะหน่อย!"กำลังจะลุกหนี แต่ก็ต้องเสียหลัก เมื่อแขนเรียวแต่แข็งแรงของHeathเกี่ยวเอวบางไว้

"น่ารัก"พูดย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าSugizoยังดิ้น จึงรั้งร่างบางให้นั่งลงบนตักตน ก่อนกระซิบเบาริมหู

"น่ารัก... น่ารัก..."

"คุณHeath!"คนโดนแกล้งเหวลั่น ผิวหน้าขึ้นสีจัดด้วยความอาย

นั่นทำให้มือเบสหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

"ขำอะไรของคุณนักหนา!"มือกีตาร์รุ่นน้องหันขวับมาว่า ก่อนจะชะงัก เมื่อสบกับดวงตาสีเข้มในระยะใกล้

ใกล้เกินไป...

Heathมองอีกฝ่าย เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายอยู่ในแววตานั้น มือขาวลูบเส้นผมสีแดงสลวยอย่างเบามือ พร้อมใบหน้าคมที่ค่อยๆเคลื่อนเข้าไปใกล้

Sugizoรู้สึกว่าต้องเบือนหน้าหนี แต่กลับไม่อาจละสายตาจากดวงตาที่มองสบมา ใกล้กว่าทุกครั้งที่เคย...

หากชั่วขณะที่ริมฝีปากจะสัมผัส ใบหน้าคมก็เลื่อนไปหอมแก้มเนียนเบาๆแทน ก่อนกระซิบ

"น่ารัก"

พูดจบก็ผละออก มือแกร่งขยี้เรือนผมของอีกฝ่ายแรงๆจนโดนค้อนใส่

"คุณHeathนิสัยไม่ดี"Sugizoว่า แล้วดิ้นขลุกขลักจนหลุดออกจากวงแขนที่เกี่ยวรอบเอวเขาไว้หลวมๆ ก่อนสะบัดใบหน้าเดินหนีไปแบบงอนๆ

มือเบสหนุ่มมองตามแผ่นหลังนั้น ยกมือขึ้นเสยผม

ไม่ดี แบบนี้ไม่ดีเลย...

ดวงตาสะท้อนความลำบากใจ เขาแตะมือบนอกซ้าย สัมผัสถึงสิ่งที่เต้นระรัวอยู่ภายใน

ทั้งๆที่ก็คิดว่าจะตัดความรู้สึกนี้ไปได้ตั้งนานแล้วแท้ๆ...  ตั้งแต่รู้ว่าSugizoคบกับฮิเดะ แล้วพอตอนนี้... เขากลับฉวยโอกาสที่ฮิเดะจากไปเข้าใกล้อีกฝ่าย

ให้ตายสิ...

"Sugi-chan... เธอน่ารักเกินไป"

และมันทำให้ฉัน [รัก] เธอ....

                                                     ********

 "อะไรของเขานะ ชอบแกล้งกันอยู่เรื่อย คุณHeath... ไม่สิ ทุกคนนั่นแหละ ทำไมชอบแกล้งฉันจังวะ"ร่างบางที่เดินกระฟัดกระเฟียดมาในห้องน้ำบ่นงึมงำ ในขณะที่มือเรียวคว้าคอนซิลเลอร์มากลบใต้ตาที่บวมและดำคล้ำจากการร้องไห้และนอนไม่พอ

หงุดหงิดชะมัด คุณHeathบ้า เห็นเงียบๆแต่แกล้งเขาหนักกว่าใครเลย! แล้วเขาก็ตามอารมณ์อยู่ดีๆก็อยากแกล้งแบบนั้นไม่เคยทัน คิดแล้วยิ่งแค้น ออกไปเที่ยวข้างนอกดีกว่า!

ร่างบางแต่งหน้าสวยเนี้ยบ คว้าแว่นกันแดดและผ้าพันคอสีดำขึ้นพันหลวมๆ ก่อนจะเดินออกมา หยุดมองค้อนเจ้าของบ้านอีกครั้งแล้วก้าวออกจากห้องไป

                                                    ********

  ร่างสูงแต่บอบบางของSugizoเดินไปตามทาง แม้ว่าจะไม่ได้แต่งตัวดีอะไรมากมาย แต่แค่นั้นก็สะดุดตาผู้คนมากแล้ว โดยเฉพาะเส้นผมสีแดงเพลิงที่สะท้อนประกายเยาะเย้ยแสงแดด

"สนใจดอกไม้แบบไหนหรอคะ"หญิงสาวเอ่ยถาม พร้อมยิ้มอย่างสุภาพให้ชายหนุ่มที่เดินมาหยุดอยู่หน้าร้านดอกไม้ของเธอ

"ผมกำลังคิดอยู่น่ะครับ"Sugizoว่า ไล่สายตามองดอกไม้หลายชนิด แต่ก็ยังไม่มีอะไรสะดุดตา

"เอาให้ใครคะ คนรักหรอ"

มือกีตาร์ยิ้ม ด้วยรอยยิ้มบางที่เจือความเจ็บปวดเบาบาง

"คู่หมั้นน่ะครับ แต่เขาไม่อยู่แล้ว..."

ประโยคที่ทำให้หญิงสาวหน้าเจือน

"เสียใจด้วยนะคะ"เธอว่า ก่อนหยิบดอกไม้สีขาวขึ้นมา

"รับเป็นลิลลี่ดีมั้ยคะ"

ดวงตาคู่คมมองดอกไม้ในมือบาง มันสวย แต่ก็ดูไม่เหมาะกับพี่ฮิเดะ...

"ไม่ล่ะครับ"

เพราะพี่น่ะ... สดใสเสมอ

สีจืดชืดแบบนั้น ไม่เหมาะกับพี่เลย

"ขอเป็นกุหลาบดีกว่าครับ กุหลาบสีแดง"

หญิงสาวยิ้มรับ ลงมือจัดช่อดอกไม้อย่างปรานีต ก่อนส่งให้ลูกค้า

"นี่ค่ะ ส่วนลิลลี่ดอกนั้น ฉันให้คุณนะคะ"เธอพูด Sugizoกล่าวขอบคุณพร้อมจ่ายเงิน ก่อนจะเดินออกมา

ตอนนี้ เขาจะไปเผชิญหน้าความจริง ไปหาพี่ฮิเดะสักที...

                                                     ********

  ร่างเพรียวบางยืนอยู่หน้าแผ่นศิลาใหญ่ที่รายล้อมด้วยดอกไม้ และรูปภาพของผู้ที่ทอดร่างอยู่ใต้ผืนดิน

hide

คือสิ่งที่ถูกสลักอยู่บนป้ายหินนั้น

"มีคนมาเยี่ยมพี่เยอะน่าดูเลยนะครับ มีคนรักและชื่นชมพี่มากมาย ผมก็ด้วย"Sugizoพึมพำ เขาคุกเข่าลง วางกุหลาบแดงสดช่อโตลงอย่างนุ่มนวล

กุหลาบสี่สิบดอก... แทนความหมายถึงรักแท้...

"พี่จากผมไปโดยไม่ลาสักคำ... แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่โกรธพี่หรอก เพราะผมรักพี่"พูดพลางแตะลงบนหินอันเย็นเฉียบ

"พี่บอกว่าจะอยู่กับผมตลอดไป แต่พี่ก็ผิดสัญญา ผมก็ไม่แค้น... เพราะผมรักพี่"

เขารู้สึกถึงก้อนสะอื้นที่ขึ้นมาจุกอยู่ในลำคอ จนน้ำเสียงนั้นเริ่มสั่น

"พี่บอกว่าจะแต่งเพลงให้ผม จะจับมือผมไว้ พี่จะไม่มีวันทำให้ผมเสียใจ แต่พี่โกหกทุกอย่าง พี่ยังไม่ทันแต่งเพลงให้ ในตอนนี้พี่ไม่ได้จับมือผม และตอนนี้... ผมก็กำลังร้องไห้เพราะพี่ แต่ผมไม่เกลียดหรอกนะ ไม่ได้โกรธหรือชิงชังทั้งนั้น"

หยาดน้ำตาไหลกลิ้งจากนัยน์ตาสวย อาบผ่านผิวแก้ม

"เพราะว่าผมรักพี่มาก พี่ฮิเดะ"

Sugizoสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น มือขวากุมมือซ้ายที่สวมแหวนแน่น

เขาไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ และเสียน้ำตาไปมากเพียงใด เขาเพียงนั่งอยู่ตรงนั้น สะอื้นเบาๆ กระทั่งท้องฟ้าถูกปลกคลุมด้วยกลุ่มเมฆครึ้ม และในอึดใจต่อมา สายฝนก็โปรยปรายอย่างหนัก

อา... เหมือนกับฉากสิ้นคิดในละครไม่มีผิดเลย ให้ตายสิ

และในตอนนั้นเอง ร่มคันหนึ่งก็ยื่นมากันน้ำฝนให้เขา

ดวงตาคู่คมหันไปมอง เป็นHeathนั่นเองที่ยืนอยู่กลางสายฝน

"หาซะตั้งนาน"

"คุณHeath..."

มือเบสหนุ่มมองอีกฝ่าย ก่อนถอนหายใจ

"กลับกันเถอะ"

Sugizoไม่ตอบอะไร เขาเพียงหันไปหาป้ายหิน ประทับจุมพิตแผ่วเบา พร้อมกระซิบ

"ไว้ผมจะมาใหม่นะครับ พี่ฮิเดะ"

พูดจบก็ลุกขึ้นยืน แล้วหันไปยิ้มบางให้คนที่อุส่าห์ตากฝนมารับ

"คุณHeathออกมาข้างนอกได้แล้วหรอครับ"เขาอดแซวเล็กๆไม่ได้เมื่อเดินออกจากสุสาน

ทีเมื่อเช้านะบอกจะทำงาน

"ก็คงไม่ออกมาหรอกถ้าไม่มีคนหายตัวไปทั้งวันแถมยังนั่งตากฝนเล่นอยู่อีก"

ประโยคที่ทำให้คนแซวถึงกับจุก

"คุณHeathโกรธหรอ"ถามด้วยเสียงเจือนๆ

"ไม่ได้โกรธ"มือเบสรุ่นพี่ตอบเสียงเรียบ

"ไม่จริงอะ โกรธชัดๆเลยนี่หน่า"

 ได้ยินดังนั้นHeathจึงถอนหายใจยาว

"ไม่ได้โกรธ แต่เป็นห่วง"พูดพลางหันมามองใบหน้าของอีกฝ่าย นิ้วเรียวจิ้มลงกลางหน้าผากมล

"รู้แล้วก็อย่าทำให้เป็นห่วงได้มั้ย"

Sugizoมองคนตรงหน้า รู้สึกหัวใจอุ่นวาบ จนกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่

ร่างเพรียวก้าวออกมาจากร่ม สู่สายฝนเย็นฉ่ำ

"คุณHeath เล่นน้ำฝนกัน"

มือเบสหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน กล่าวเชิงตำหนิ

"เดี๋ยวเป็นหวัด"

"ยังไงตอนนี้ผมกับคุณก็เปียกฝนอยู่แล้ว เปียกอีกหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกครับ"Sugizoพูด พลางเดินไปผลักร่างสูงให้เซถลา

Heathเหนื่อยใจกับท่าทางเหมือนเด็กแบบนั้นไม่ได้ เช่นเดียวกับที่อดยิ้มไม่ได้เช่นกัน มือขาวทิ้งร่มลง ก่อนออกวิ่งไล่รุ่นน้องที่หนีไปไกล

เสียงหัวเราะดังขึ้น คนทั้งสองวิ่งไล่กันไปมากลางสายฝนเหมือนเด็ก จนกระทั่งหมดแรง จึงทิ้งตัวนอนลงบนพื้นหญ้าเปียกชุ่ม

"คุณHeath"Sugizoเรียกด้วยเสียงติดหอบเล็กน้อยด้วยความเหน็ดเหนื่อย รอจนคนข้างกายหันหน้ามามอง แล้วจึงพูดต่อ

"จะพยายามไม่ให้เป็นห่วงนะครับ"

"แค่พยายามเองหรอ"Heathถาม ทำให้ใบหน้าสวยเริ่มบึ้งตึง

"แค่นั้นยังไม่พออีกหรอ"

"พอก็ได้... สำหรับตอนนี้นะ"พูดก่อนหัวเราะเบาๆ มือขาวเอื้อมไปขยี้เส้นผมสีแดงของอีกฝ่ายแรงๆ ลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือมาให้

"กลับบ้านได้แล้ว"

Sugizoมอง ก่อนเอื้อมไปจับมือของอีกฝ่าย รับคำเสียงใส

"ครับ!"

                                                      ********

  อาจเพราะหลังจากได้ไปเผชิญกับความจริง ว่าคนรักได้จากไปแล้ว ได้ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แถมยังวิ่งเล่นจนหมดแรง คืนนี้Sugizoจึงหลับสนิทเป็นครั้งแรงนับจากที่ฮิเดะตายไป

Heathพลิกตัวมามองใบหน้าคมสวยของอีกฝ่าย

เมื่อก่อน เขามักจะเห็นSugizoที่แต่งหน้าจัดเสมอ แต่เมื่อได้เห็นหน้ายามไร้เครื่องสำอางใกล้ๆ เขาก็พบว่าชอบแบบนี้มากกว่า

ชอบ...

มองเส้นผมสีแดงที่สยายไปกับหมอน

มองเปลือกตาที่หลับพริ้ม และแพขนตางอนยาว

มองจมูกโด่ง และเรียวปากบาง

ชอบทั้งหมดที่ประกอบขึ้นมาเป็นคนคนนี้... ใช่

ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเลยกระมัง หากก็ตัดใจได้ ไม่สิ เคยคิดว่าตัดใจได้มาตลอด กระทั่งตอนนี้...

เพราะใกล้ชิดกันเกินไป ทำให้ความรู้สึกที่คิดว่าหายไปจนหมดหวนคืนมา

สายตาไล่ไปหยุดที่ดอกลิลลี่สีขาวในแจกันบนโต๊ะซึ่งอีกฝ่ายเอามาวางไว้

ลิลลี่ขาว แด่หัวใจรักบริสุทธิ์มั่นคง...

ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้ ประทับจูบบนหน้าผากมลอย่างแผ่วเบา

เขารู้ดี ว่าSugizoรักฮิเดะมาก... และคงจะรักตลอดไป

ดังนั้น ที่เขาปรารถคือเพียงให้ร่างบางมีความสุข

เพียงแค่นั้นจริงๆ...

                                                    ********

  วันต่อๆมา ทุกอย่างก็ยังคงหมุนไปตามวิถีทางของมัน... ท้องฟ้าแจ่มใสและแสงแดดเจิดจ้าของหน้าร้อนก็ยังคงสาดส่องสู่ผืนดิน

Sugizoนั่งสีไวโอลินอยู่ที่โซฟาเงียบๆคนเดียว ก่อนที่มือเบสหนุ่มจะเดินออกมาจากห้องนอน

"คุณHeath ยังไม่นอนอีกหรอครับ วันก่อนก็ไม่นอน เมื่อคืนก็ยังทำงานจนสว่างเลยนี่หน่า"เอ่ยถาม ยามที่ร่างสูงทิ้งตัวนั่งข้างๆตนด้วยสีหน้าอิดโรย

"อืม แต่งเพลงน่ะ"Heathตอบเสียงเบา ก่อนเปลี่ยนเรื่อง

"เล่นต่อสิ ฉันอยากฟัง"

Sugizoนิ่วหน้า ก่อนพูดเชิงตำหนิ

"คุณควรไปพักนะ"

Heathพึมพำบางอย่างในลำคอที่จับความหมายไม่ได้ ก่อนที่ร่างสูงจะเอนลงหนุนตักของอีกฝ่าย แล้วพูด

"พักอยู่..."

Sugizoนั่งตัวแข็งไปชั่วครู่ ก่อนจะหลุดขำเบาๆ

คุณHeathอ้อนเป็นด้วยแหะ...

ดวงตาสวยมองดูใบหน้าคมคายที่หลับตาอยู่ แลดูเหนื่อยล้าจากการนอนไม่พอ มือเรียวเผลอลูบเส้นผมสีดำสนิทโดยไม่รู้ตัว

"ผมเล่นต่อก็ได้ แต่เดี๋ยวคุณต้องไปนอนดีๆนะ"เขาพูด ก่อนจะหยิบโบว์จากโต๊ะ แล้วเสียงหวานของไวโอลินก็ดังขึ้นอีกครั้ง

Heathหลับตาลง ความง่วงงุ่นและกลิ่นกายของร่างบางทำให้สติเขาค่อยๆล่องลอยออกไปอย่างง่ายดาย

เพียงแค่ตอนนี้เท่านั้น...

ขอให้ฉัน... ได้อยู่ข้างๆเธอ...

  กว่ามือเบสหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็พบว่าเป็นเวลาบ่ายแก่ๆแล้ว

เขาเอนศรีษะขึ้นจากตักที่นอนหนุน มองใบหน้าสวยคมที่หลับตาพริ้ม

Sugizoคงเผลอหลับไป

Heathยันกายขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีเพลิงของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

อยู่ใกล้เพียงเอื้อม... จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจและจังหวะหัวใจที่เต้นอย่างสม่ำเสมอ ไพเราะกว่าเสียงดนตรีใดๆ...

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาโน้มหน้าเข้าใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน

แต่ทั้งๆที่ใกล้ขนาดนี้แท้ๆ

มือเบสหนุ่มผละออก แล้วถอนหายใจยาว

หักห้ามใจครั้งแล้วครั้งเล่า และพบว่ามันยากขึ้นทุกที

Heathช้อนร่างบางขึ้นอุ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน วางคนที่กำลังหลับสนิทลงบนเตียงกว้าง

การจะตัดใจอีกครั้ง ทำไมมันจึงยากถึงเพียงนี้กันนะ...

                                                     ********

"อ๊าาา แพ้อีกแล้วววว คุณHeathโกงแน่เลย โอ๊ย!"

เสียงบ่นกลายเป็นเสียงร้องแทนเมื่อนิ้วเรียวของคนข้างกายดีดเพี๊ยะลงกลางหน้าผาก

"แพ้แล้วอย่าพาล"

มือกีตาร์รุ่นน้องลูบหน้าผากที่มีรอยแดงเด่นหราประดับ พร้อมบ่นอุบ

"คุณHeathโหดเป็นบ้า"ว่าพลางคว้าจอยของเครื่องเพลย์สเตย์ชั่นขึ้นมากดเริ่มเกมใหม่

"คุณHeathครับ เดี๋ยวบ่ายนี้ผมจะกลับบ้านแล้วนะ"Sugizoเอ่ยขึ้น ดวงตายังมองไปยังจอโทรทัศน์

"ก็ดีแล้วนี่ เพื่อนจะได้หายห่วง"Heathว่า นิ้วมือกดจอยสติ๊กเพื่อใช้สกิลต่างๆอย่างคล่องแคล่ว

"อื้อ... ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะครับ ผมรบกวนซะเยอะเลย"พูดพลางนึกย้อนไป ตั้งแต่เขาอยู่ที่นี่ก็รบกวนอีกฝ่ายมากจริงๆแหละ ทั้งๆที่ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นแถมอีกฝ่ายยังเป็นรุ่นพี่ด้วย ช่างน่าละอายจริงแหะ...

"ไม่เป็นไรหรอก แค่เธอสบายใจขึ้นก็พอแล้ว"มือเบสหนุ่มพูด

"ชนะอีกแล้ว"

"โหยยยย ไม่เล่นแล้ว"Sugizoว่า ก่อนจะวางจอยลงอย่างงอนๆ

"แล้วเก็บของยัง อย่าลืมอะไรแปลกๆทิ้งไว้ล่ะ"

"อะไรแปลกๆที่ว่ามันไม่มีซะหน่อย"Sugizoก้มหน้างึมงำ ทำให้คนมองหัวเราะเบาๆ แล้วอดลูบหัวอีกฝ่ายแรงๆไม่ได้

"พอเลย คุณHeathอะ ผมยุ่งหมด"มือบางปัดมือขาวออก ก่อนจะกอดอีกฝ่ายเบาๆ แล้วผละออกอย่างรวดเร็ว

"ขอบคุณจริงๆครับ"พูดพร้อมยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มสดใสที่สุดหลังจากการจากไปของฮิเดะ

Heathมองรอยยิ้มนั้น เขาได้แต่เพียงยิ้มตอบโดยไม่พูดอะไร

คนตรงหน้าเขากำลังจะกลับไปที่ที่ตนควรอยู่...

ตัวเขาเอง ก็ถึงเวลาที่จะต้องไปที่ที่ควรไปได้แล้วสินะ...

                                                       *******

  หลังจากที่มือกีตาร์และไวโอลินคนสำคัญของวงกลับมาใช้ชีวิตตามปกติ ก็ได้รับการต้อนรับจากเหล่าเพื่อนอย่างอบอุ่นเป็นที่สุด(?) ด้วยงานมหาศาลที่ต้องทำชดเชยช่วงที่พักไป ทั้งงานเพลง โฆษณา และยังจะต้องเตรียมทัวร์คอนเสิร์ตอีก เรียกได้ว่าเหนื่อยจนแทบสลบเลยทีเดียว

แต่มันก็ดี เพราะงานยุ่งมากจนทำให้เขาไม่มีเวลามานั่งคิดเรื่องเศร้า...

ร่างเพรียวทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม พร้อมถอนหายใจยาว

"เฮ้ออออ เหนื่อยเป็นบ้า"ซุกหน้าลงกับหมอน ก่อนจะพลิกตัวมาหนอนหงาย สายตามองไปยังมุมห้องด้วยความเคยชิน

อ๊ะ... จริงสิ

ตอนนี้... อยู่ที่ห้องของตัวเองแล้วนี่หน่า จะไปมีคุณHeathนั่งทำงานอยู่ตรงนั้นได้ยังไง

ดวงตาคู่คมปรือปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า

"ป่านนี้คงยังนั่งทำงานอยู่แน่เลย"

พึมพำแผ่วกับตนเองเบา ก่อนที่สติจะถูกรั้งเข้าสู่ห้วงนิทรา

  วันเวลาผ่านไปหนึ่งเดือน เป็นหนึ่งเดือนที่เต็มไปด้วยงาน งาน และงาน จนแทบไม่มีเวลาว่าง และในเวลาว่างอันน้อยนิดนั้น Sugizoก็เลือกที่จะไปหาฮิเดะ พูดคุยด้วยเหมือนว่าอีกฝ่ายนั่งอยู่ตรงหน้า

"อยู่บนสวรรค์พี่ก็ทำตัวดีๆล่ะ ไม่มีผมอยู่ด้วยก็คงจะเจ้าชู้เต็มที่เลยสินะ บนนั้นคงมีคนสวยๆเต็มไปหมด ตอนนี้พี่ก็ทำสบายใจไปเถอะ ถ้าผมตายเมื่อไหร่ต้องเคลียร์กันยาวแน่"Sugizoพูดยิ้มๆ สายตาที่มองป้ายสลักชื่อคนรักเปี่ยมด้วยความคิดถึงเจือโศกเศร้า

"ช่วงนี้ผมยุ่งมากเลย คงไม่ได้มาหาพี่อีกสักพัก อย่างอนนะ ผมอุส่ามาบอกก่อนแล้ว"เขาพูดพร้อมลุกขึ้นยืน

"ไว้จะมาหาใหม่นะครับ"เอ่ยจบ ร่างเพรียวบางก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันหลัง เดินออกมาจากสุสานอันเงียบเหงา

"อ้าว... นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ"Sugizoถามอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นร่างของเพื่อนร่วมวงที่ยืนอยู่หน้าทางเข้า

 "ผ่านมาแถวนี้พอดี แล้วก็นึกได้ว่าคุณฮิเดะอยู่ที่นี่ เลยแวะมาดูหน่อย"Jตอบ ก่อนถามกลับ

"สุกิ นายจะไปไหนต่อ"

Sugizoขมวดคิ้วเข้าหากัน "ถามทำไม"

"ไปด้วย"

"นึกไงถึงอยากไปด้วยวะ"เว้นจังหวะชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ

"ยังไม่รู้จะไปไหนเลย ว่าจะเดินเล่นเรื่อยๆ"

"งั้นมาด้วยกันแปปได้มั้ย"และโดยไม่รอฟังคำตอบ Jก็ออกเดินนำไปก่อน ทำให้เขาต้องรีบเดินตามไปแบบงงๆ

อะไรของมัน....

  ที่ที่Jพาเขามาไม่ได้ไกลจากสุสานมากนัก มันคือสะพานเดิมที่พวกเขาเคยมายืนคุยกันเมื่อเดือนก่อนนั่นเอง

"มาที่นี่ทำไมหรอ"

Jไม่ได้ตอบในทันที เขาจุดบุหรี่ขึ้นสูบ อัดควันจนเต็มปอด แล้วปล่อยออกมาอย่างเนิบช้า

"นายรู้รึเปล่าว่าคุณHeathจะไปอเมริกาวันนี้"

ประโยคที่ทำให้คนฟังขมวดคิ้วเข้าหากัน

"อย่าพูดเล่นน่ะJ ถ้าคุณHeathไปจริงฉันก็ต้องรู้สิ"

แล้วคุณHeathก็ไม่เคยพูดถึงอเมริกาสักครั้งด้วย...

"โทษทีว่ะ นี่เรื่องจริง เขาไม่ค่อยได้บอกใครหรอก ฉันเองก็เพิ่งรู้จากคนอื่นมาอีกที"

น้ำเสียงราบเรียบของอีกฝ่ายทำให้สีหน้าของSugizoเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด

จะจากกันโดยไม่ลาสักคำได้ยังไง...

"เครื่องออกกี่โมง"

"ทุ่มครึ่ง"

ดวงตาคู่สวยก้มลงมองนาฬิกาทันที

ตอนนี้หกโมงเย็น... ถ้ารีบไปก็คงทัน

"ขอบใจ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ"พูดจบ เขาก็ตั้งท่าจะออกวิ่ง หากJกลับคว้าแขนเขาไว้

"สุกิ นะ"

Jพูด พร้อมจ้องมองมาด้วยแววตาแปลกๆ มันเป็นสายตาในแบบที่Sugizoไม่เคยเห็นจากอีกฝ่ายมาก่อนจนรู้สึกทำตัวไม่ถูก

"เรียกทำไมวะ ฉันกำลังรีบนะเว้ย"เขาบอกพร้อมสะบัดมือออก หากอีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมปล่อย ทั้งยังถอนหายใจและสบถออกมา

"เชี่ยเอ๊ย ฉันไม่ได้กำลังเรียกชื่อนาย"

ประโยคที่ทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

ไม่ได้เรียก? ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าเรียกไม่ใช่หรอ

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงไม่เข้าใจ Jก็ทำเสียงในลำคออย่างหงุดหงิด ก่อนจะพูดใหม่อีกครั้ง คราวนี้เนิบช้าและชัดJน

"สุกิ ฉัน ชอบ นาย [Sugi ore wa kimi ga sugi]"

เพียงเท่านั้น ดวงตาคู่เรียวก็เบิกกว้าง ความสับสนระคนตกใจถาโถมเข้ามาจนเขารู้สึกมึนงงไปหมด

บ้าน่า... ไอ้Jเนี่ยนะชอบเขา ปกติก็ทะเลาะกันบ่อย เรียกได้ว่าในวงมีมันนี่แหละคอยจ้องจะหาเรื่องจิกกัดเขาตลอด แล้วตอนนี้จะมาบอกว่าชอบ? นี่มันไม่ใช่วันโกหกนะเฟ้ยย!!

"ก็รู้ว่ามันโคตรไม่น่าเชื่อแต่ไม่เห็นต้องแสดงออกชัดขนาดนั้น นี่จริงจังนะ"Jพูดเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ช่างราวกับมีคำว่า 'ไม่เชื่อโว้ยย' ติดอยู่กลางหน้าผาก

"เออ... คือ ก็ปกตินายดูเหม็นขี้หน้าฉันจะตายไปนี่หว่า อยู่ๆมาพูดแบบนี้ไอ้บ้าที่ไหนจะไปเชื่อลง"Sugizoพูดด้วยสีหน้าปั้นยาก ยังคงไม่อยากเชื่อหูตัวเองเหมือนเดิม

"ช่างแม่งเหอะ ฉันแค่อยากบอกให้รู้เฉยๆ คำตอบไม่ต้องก็ได้"

เพราะฉันรู้ดีว่ามันไม่มีทางสมหวังอยู่แล้ว...

ประโยคนี้เขาได้แต่คิดอยู่ในใจ

"โทษทีJ... แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปหาคุณHeathก่อน เครื่องกำลังจะออกแล้ว"มือกีตาร์พูดพลางดึงมือตัวเองออก ก่อนจะหันหลังกลับ แล้วออกวิ่ง แต่ยังไปไม่ได้ไกลเท่าไหร่ ใบหน้าสวยก็หันมามองเพื่อน

"เรื่องนั้นไว้ฉันจะลองคิดดูนะ!"Sugizoตะโกนบอก พร้อมโบกมือลาเล็กน้อย ก่อนที่สองขาจะพาร่างเพรียววิ่งต่อไปอย่างรวดเร็ว

Jยืนมองจนแผ่นหลังนั้นลับสายตา มือเบสหนุ่มอัดบุหรี่เข้าปอด ก่อนจะหลับตาลง

ไม่หรอก... ฉันรู้ดี

ต่อให้ไม่มีคุณฮิเดะ นายก็คงไม่มีวันเป็นของฉันหรอก อย่างตอนนี้ นายก็เลือกที่จะไปหาคุณHeath

แต่ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้ว ก็ยังตัดใจไม่ได้ซะที แม่งโคตรบ้า...

และฉันก็จะเรียกนายด้วยชื่อนั้นต่อไป คำที่เหมือนกับความรู้สึกของฉัน

...Sugi [ชอบ]....

                                                      ********

  แทกซี่จอดลงตรงหน้าสนามบิน มือกีตาร์แห่งLuna seaจ่ายเงิยค่าโดยสารและรีบพุ่งลงจากรถด้วยความรวดเร็ว

บ้าเอ๊ย โทรหาคุณHeathไม่ติด ตามสูตรละครเป๊ะ!

ดวงตาสวยเหลือบมองนาฬิกา เขายังพอมีเวลาอีกสิบนาที และมันคงง่ายกว่านี้ถ้าเขารู้ว่าคุณHeathไปกับสายการบินอะไร

"ใจเย็นไว้ๆ..."

เขาบอกกับตัวเอง

ถ้ามันเป็นไปตามละครเห่ยๆ เขาต้องไปทันสิ!

"จริงสิ... ต้องโทรถามใครสักคน"Sugizoกดหารายชื่อในโทรศัพท์ ก่อนจะตัดสินใจกดโทรหาคนที่คิดว่าน่าจะรู้ว่าคุณHeathอยู่ที่ไหน

เสียงในการรอสายของโทรศัพท์ช่างดูยาวนานเกินความเป็นจริงในช่วงที่เขากำลังใจร้อนขนาดนี้

"ฮัลโหล คุณพาตะ นี่Sugizoนะครับ พอจะรู้มั้ยครับว่าคุณHeathอยู่ไหน"

เขากรอกเสียงลงไปอย่างรวดเร็วทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย

'เออ... Heathหรอ วันนี้มันจะไปอเมริกาน่ะ ตอนนี้ก็เพิ่งผ่านเข้าเกตไปเองมั้ง ทำไมหรอ'

ประโยคที่ตอบกลับมาแทบจะทำให้เขาทำโทรศัพท์หลุดมือ

"งั้นหรอ... ขอบคุณมากครับ"

Sugizoกดวางสาย ก่อนหลับตาลง

ให้ตายสิ ถ้าเป็นปกติเขาต้องไปทันไม่ใช่หรอไง...

ร่างเพรียวเดินกลับออกจากสนามบินด้วยความเลื่อนลอย รู้สึกโหวงๆในใจแปลกๆ

สุดท้ายก็ไม่ได้บอกลากันสักคำ

และในขณะนั้นเอง เสียงริงโทนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น และชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอก็ทำให้ดวงตาคู่คมเบิกกว้าง

"คุณHeath!"

'ว่าไง โทรมาตั้งหลายครั้ง มีเรื่องอะไรรึเปล่า'

น้ำเสียงราบเรียบที่ได้ยินนั้น ทำให้เขารู้สึกฉุนกึก

"ไม่ต้องมาถามเลย! จะไปอเมริกาก็ไม่บอกกันสักคำ แถมยังไม่ยอมรับโทรศัพท์อีก กะจะไม่ลากันเลยหรอครับ"

'อือ ก็คิดว่าถ้าไปโดยไม่ลาจะดีกว่าน่ะ'

"คุณHeath!!"

ให้ตายเถอะ! คุณนี่มัน..!

'ก็เวลาบอกลากันมันเศร้านะ ฉันไม่ชอบบรรยากาศแบบนั้น แล้วก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนี่'

"แต่ไปโดยไม่บอกผมก็ไม่ชอบนะ แล้วนี่จะไปนานเท่าไหร่หรอครับ"

นี่ถ้าJไม่บอก... คงอีกสักพักเลยใช่มั้ยกว่าเขาจะรู้เรื่อง

'ก็คงสักปีนึง ไปทำงานน่ะ'

"ตั้งปีนึงเลยหรอครับ นานเหมือนกันนะ"

'อืม ขอโทษนะ'

ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยิ้มออกมา...

"คุณHeathอะ นิสัยไม่ดี ไม่ยกโทษให้หรอกครับ จนกว่าคุณจะกลับมาพูดอีกครั้งต่อหน้าผม"

ปลายสายหัวเราะเบาๆอย่างทุกครั้ง

'เครื่องจะออกแล้ว แค่นี้นะ ไว้เจอกัน'

"ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ"

สายตัดไปแล้ว Sugizoเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า ก่อนถอนหายใจยาว รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง

อเมริกาหรอ... มันไกลเหมือนกันนะ...

                                                      ********

  อากาศหนาวมาก วันนี้ก็งานเยอะ อยากกลับญี่ปุ่นแล้ว~

"ก็กลับมาซะทีสิ"เสียงพึมพำดังขึ้นหลังจากเขากดอ่านแมสเซจในโทรศัพท์

หลังจากที่Heathไปอเมริกา ก็ผ่านมาได้ปีกว่าแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่มีทีท่าจะกลับมาซะที

ช่วงเวลาทีผ่านมา เขาใช้ชีวิตอยู่กับดนตรี งาน เที่ยว ดื่ม ไปหาพี่ฮิเดะทุกครั้งที่มีโอกาส และรออ่านข้อความที่ถูกส่งจากอเมริกาทุกคืน

อ่อ เขายังลองคบกับJดูด้วย แต่ความสัมพันธ์ดูจะไปไม่รอดตั้งแต่แรก เพราะด้วยนิสัยที่แรงและไม่ยอมกันทั้งคู่ สุดท้ายก็เพิ่งจะเลิกกันไป ถึงเขาจะรู้ว่าไอ้Jรักเขามากก็เถอะ แต่ทั้งเขาทั้งJต่างก็คิดว่า เป็นเพื่อนกันดีที่สุดแล้ว

บางครั้ง... รักก็ไม่จำเป็นต้องจบด้วยการเป็นคนรัก

หมอนั่นพูดแบบนี้ ซึ่งดูเท่เป็นบ้า

"เฮ้อออออ กลับมาซะทีเซ่ อเมริกามันมีอะไรดีหนักหนารึไงถึงไม่ยอมกลับอะ ปีกว่าแล้วนะ"Sugizoบ่น ขณะที่พิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างคล่องแคล่ว

อากาศหนาวต้องรักษาสุขภาพดีๆนะครับ (^ ^)

แต่จะให้พิมพ์ไปว่า กลับมาได้แล้ว! ก็ดูจะประหลาดไปหน่อย

กดส่ง ก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปอีกทาง แล้วซุกหน้าลงกับหมอน

แล้วจะหงุดหงิดทำไมเนี่ย...

                                                       *******

  มือเรียววางช่อกุหลาบสีแดงลงตรงหน้าหลุมศพที่เต็มไปด้วยดอกไม้และของจากคนที่รักและชื่นชมในตัวของผู้ที่ทอดร่างอยู่เบื้องใต้อย่างสงบ

"ผมมาเยี่ยมพี่อีกแล้วนะ"Sugizoพูดยิ้มๆพลางย่อตัวนั่งลง

"พี่สบายดีมั้ย แต่อยู่บนโน้นคงสบายดีสินะ ส่วนผมก็สบายดี พี่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ"ดวงตามองดูป้ายหิน พร้อมยิ้มน้อยๆ

"จริงสิ... พี่รู้มั้ยว่าคุณHeathอะส่งแมสเซจมาบ่นอีกแล้ว บ่นว่าอยากกลับๆแต่ก็ไม่เห็นจะกลับมาสักที แถมตอนไปยังไม่ลาผมสักคำด้วยนะครับ เพื่อนพี่นิสัยไม่ดีเลย"

Sugizoไม่รู้ตัวเลยว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่พอมาที่นี่ ก็เอาแต่พูดถึงอีกคน...

"เดี๋ยวถ้ากลับมาจะว่าซะหน่อย เอาให้หูชาไปเลย"

"ทำแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะ"

ประโยคคุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้ใบหน้าสวยหันกลับไปมอง

คนที่กำลังถูกเขานินทายืนอยู่ตรงนั้นพร้อมช่อดอกไม้ ดูไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่ นอกจากผมยาวขึ้นและผิวขาวขึ้นเท่านั้น

"คุณHeath! อยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่สิ... กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"

"เพิ่งถึงญี่ปุ่นตอนเช้าน่ะ"Heathตอบ พลางวางช่อดอกไม้ลง พนมมือระดับอก ก่อนจะหันมาพูดต่อ

"ส่วนมาที่นี่ ก็ตั้งแต่เธอเริ่มว่าฉันนั่นแหละ"

"แอบฟังอยู่ตลอดเลยหรอครับ!"

มือเบสรุ่นพี่ยิ้ม ก่อนยักไหล่

"ไม่ได้แอบฟัง แต่เธอพูดดังจะตาย"

เถียงไม่ออก...

ใบหน้าขาวซับสีจาง ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเรื่องใหม่

"แล้วคุณลืมอะไรรึเปล่า ที่ติดผมไว้น่ะ"

Heathมองดูร่างเพรียวข้างกาย ยิ้มน้อยๆ ก่อนพูด

"ขอโทษ... ที่ไม่ได้ลา และที่ทำให้รอ"

ตอนแรกก็ไม่ได้อะไร แต่ท้ายประโยคนั้นทำให้คนฟังหน้าแดงจัด รีบเถียงทันควัน

"ไม่ได้รอสักหน่อย!"

อา... ให้ตายสิ จะเขินทำไมวะ ในเมื่อก็ไม่ได้รอจริงๆนี่หน่า

ก็แค่... อยากให้กลับมาเร็วๆ...

ชั่วครู่ที่ความเงียบโรยตัวลงมาระหว่างคนทั้งสอง ก่อนที่ประโยคถัดมาของHeathจะทำให้เขาแทบหน้าคว่ำ

"แต่งงานกันมั้ย"มือเบสพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบพอๆกับสีหน้า ส่วนคนที่อยู่ๆก็ถูกขอแต่งงานหน้าร้อนจนอยากกระโจนลงน้ำ

"อะ...อะ... อะไรนะ!!"

สงสัยคงฟังผิดไปละมั้ง คุณHeathเนี่ยนะจะมา...

"แต่งงานกันมั้ย"

ขอแต่งงาน!!

คราวนี้ชัดเต็มสองหู แถมดูยังไงก็ไม่ได้พูดเล่นซะด้วย

หัวใจเต้นผิดจังหวะ แถมลมหายใจยังติดขัด Sugizoอ้าปากค้างอยู่นานกว่าจะเรียบเรียงคำพูดได้

"ละ... แล้วอยู่ๆทำไมมาพูดแบบนี้ละครับ แถมยังต่อหน้าพี่ฮิเดะด้วยนะ!"

"ก็ต้องพูดต่อหน้าฮิเดะถึงจะถูกต้องไม่ใช่หรอ"Heathถาม ซึ่งมันก็จริงนั่นแหละ แต่การที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาเหมือนกำลังพูดคุยถามสารทุกสุกดิบนั่นมัน...

แถมการจะแต่งงานกันมันต้องรักกันคบกันก่อนไม่ใช่หรอ ถึงเขาจะไม่ได้รังเกลียดและยัง เอ่อ... แอบดีใจอีก แม้จะไม่ค่อยเข้าใจตัวเองอีกว่าดีใจทำไม อ๊ะ แต่แบบนี้ก็แสดงว่าคุณHeathชอบเขาน่ะสิ ชอบตอนไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูไม่ออกเลย ยิ่งคิดยิ่งสับสนแหะ

เมื่อเห็นสีหน้าครุ่นคิดสับสนและมึนงงของอีกฝ่าย Heathจึงหัวเราะออกมา ยื่นมือไปขยี้ผมรุ่นน้องแรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

"ช่างเถอะ ถือว่าไม่เคยพูดละกันนะ"ว่าพลางหันหลังเดินจากไป ทำให้คนกำลังงงเบิกตากว้าง

ไม่เอานะ!

ร่างเพรียวรีบกระโจนไปล็อคคอร่างสูงเอาไว้ ก่อนเหวลั่น

"คุณHeathนิสัยไม่ดี ไม่ดีๆๆ! อยู่ๆมาพูดแล้วก็บอกให้ลืมได้ไงห๊าา!!"

ถึงยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองก็เถอะ...

ตอนนี้เขาก็ยังคงรักพี่ฮิเดะ และจะรักตลอดไป แต่ตอนที่คุณHeathขอแต่งงาน มันดีใจจริงๆนะ

ชอบ... ถึงจะไม่รู้ตัวว่าชอบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็ชอบไปแล้วนี่หน่า...

"พูดแล้วพูดเลยสิ! ถ้าคุณHeathไม่ยอมให้ผมแต่งงานด้วย ผมจะล็อคคอไว้แบบนี้นี่แหละ!"

ประโยคที่ทำให้Heathหัวเราะออกมาแม้จะรู้สึกหายใจลำบากก็ตาม

"ไม่น่ารักเลย"

Sugizoเชิดหน้ารับคำว่าอย่างภาคภูมิ

"ผมไม่น่ารัก คุณHeathก็นิสัยไม่ดีเหมือนกันนั่นแหละ ทีนี้ก็ตอบมาได้แล้ว แต่งหรือจะแต่ง"

บังคับให้ตอบได้แบบเดียวชัดๆ

Heathคิด

แต่ยังไง... เขาก็จะตอบแบบนั้นอยู่แล้วนี่หน่า

"แต่งก็ได้"

"ก็ได้นี่มันดูไม่ค่อยเต็มใจเลยนะครับ"Sugizoบ่น แต่ก็ยอมคลายมือออก

ทันทีที่ขยับได้ มือเบสรุ่นพี่ก็หันหลังกลับ ก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ แล้วแนบเรียวปากลงบนหน้าผากมล

"งั้นเป็น... ฉันอยากแต่งงานกับเธอแทนละกัน"

Sugizoหน้าแดง หัวใจรู้สึกอบอุ่นมากจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

"ถ้าทิ้งผมไปโดยไม่ลาอีกละก็... คราวนี้ผมจะตามไปลากตัวคุณกลับมาแล้วนะ"

Heathหัวเราะ สบตากับดวงตาคู่คมตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง จริงจัง

"ทำแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะ"

หากคนไม่น่ารักกลับยิ้มกว้าง

"แต่ก็รักใช่มั้ยล่ะครับ"

การแต่งงาน... คือภาพฝันอันสวยงามที่หหลายๆคนฝันไฝ่

แม้ว่าความฝันของเขาจะเคยพังทลายไปแล้วครั้งหนึ่ง หากตอนนี้มันกำลังเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

แม้จะไม่ใช่กับคนที่รักที่สุด แต่เป็นคนที่คอยห่วงใยเขาตลอดมา...

"รักมาตลอดนั่นแหละ"

เป็นรักสุดท้ายที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป...

-Fin-