คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : namida?[น้ำตา]
涙
แว่วเสียงสายลมหวีดหวิวที่เป่ากระซิบริมหู...
นัยน์ตาสีฟ้าปนเขียวดุจมหาสมุทรอันไพศาลมองภาพเบื้องหน้าด้วยหัวใจที่ค่อยๆเงียบลงราวกับจะหยุดเต้น
สี... ขาวโพลน...
ร่างเล็กคุกเข่าลง พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะใบหน้าเย็นเฉียบของคนที่ถูกหิมะทับถมจนไร้สิ้นซึ่งความอบอุ่นของร่างกาย
พลังวิญญาณอ่อนจนแทบจะจับไม่ได้...
คิดพลางเกลี่ยหิมะออกจากใบหน้าซีดเผือดนั้นช้าๆ
“มานอนตรงนี้... มันสบายหรือไงกัน”เสียงที่แผ่วเบาเอ่ยขึ้น
หิมะยังคงโปรยปราย ราวสายพิรุณ....
ทำไม.... ทั้งๆที่มันน่าจะหนาวมากแท้ๆ...
แต่เขากลับไม่รู้สึกหนาวเลย...
หรือว่า...
หัวใจของเขามันถูกน้ำแข็งเกาะกุมจนชาวูบ ทำให้ร่างกายไม่รับรู้ถึงอุณหภูมิใดๆอีก?
“ตื่นได้แล้ว”พูด ก่อนจะกำมือแน่น
มันคือความผิดของเขา...
เขาเป็นผู้ที่ทำให้ทุกอย่างเกิดขึ้น ทำให้คนตรงหน้าต้องเจ็บปวดและหนาวเหน็บ
“เจ้าน่ะ... ต้องคอยมากวนข้า ให้ข้าหงุดหงิดและรำคาญไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงได้มานอนอยู่แบบนี้”
รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนเรียวปากที่เริ่มซีดลงด้วยความหนาว เป็นรอยยิ้มฝืนๆที่ดูเศร้าเสียจนน่าใจหาย
“พูดสิ อิชิมารุ.... พูดว่าเจ้ารักข้า บอกว่าให้ข้ายิ้มให้เจ้า เจ้าน่ะ... มักจะพูดแบบนี้อยู่เสมอเลยไม่ใช่หรอ”ฮิซึกายะว่า มือที่กำแน่นนั้นเริ่มสั่นระริก ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว
ใช่... เพราะว่าเจ้าชอบพูดแบบนั้นเสมอ...
ข้าจึง... เผลอคิดไปว่า นั่นน่ะ มันเป็นแค่เรื่องปกติธรรมดา...
เรื่องธรรมดา ที่จะเกิดขึ้นในทุกวัน ราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด
ทั้งน้ำเสียงของเจ้า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้า ดวงตาสีแดงของเจ้า เส้นผมสีเงินของเจ้า.... คือทุกสิ่งที่ข้าเกลียดมาตลอด
แต่.... ในทุกครั้งที่ข้าได้ยินเสียงของเจ้า ได้มองรอยยิ้มของเจ้า ทั้งๆที่รู้สึกไม่ชอบแท้ๆ แต่ทำไม...
พอนึกว่า จะไม่ได้เห็นหรือได้ยินมันอีก... ข้าถึงได้รู้สึกอ้างว้างนัก...
ขอร้องล่ะ...
ขอเพียงครั้งเดียว... แค่ครั้งเดียวเท่านั้น...
ครั้งเดียว... ที่ข้าจะขอร้องเจ้า....
“เรียกข้าสิ”
หยดน้ำหยดเล็กๆร่วงหล่น แหวกผ่านอากาศที่หนาวเย็น ก่อนจะลงไปรวมตัวกับเกล็ดหิมะสีขาว
หยดน้ำ... ที่มีต้นกำเนิดจากท้องสมุทรสีฟ้าปนเขียวบนใบหน้าอ่อยวัยของคนผมสีเงิน....
“บอกสิว่าเจ้าหนาว”
เปลือกตาบางปรือปิดลง ทำให้หยดน้ำร่วงหล่นลงมาอีกหยด
“บอกสิว่าเจ้าจะตื่นขึ้นมา”
และอีกหยด...
“บอกมาสิ... ว่าตอนนี้ ข้าจะไปหาเจ้าได้ที่ไหนกัน”
จนรวมกันเป็นสาย ร่วงโรยมิต่างจากหิมะที่แสนโศกเศร้า
หัวใจที่สั่นไหว... น้ำตาที่กลั่นออกมาจากดวงตาแสนงดงาม และความรู้สึกอันหนักอึ้ง
จนบัดนี้... เขาก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลย...
ทั้งๆที่เกลียดมาก.... แต่กลับไม่อยากให้เขาจากไปไหน
ทั้งๆที่รำคาญ.... แต่ก็ไม่อยากให้เสียงนั้นเงียบหายไป
ทั้งๆที่... อยากไล่ไปให้พ้นหน้า แต่เอาเข้าจริงๆ.... ข้าก็....
“ไม่ว่าความรู้สึกนี้จะคืออะไร แต่ว่า”ฮิซึกายะปรือตาขึ้นช้าๆ ในแววตาสะท้อนประกายแห่งความรู้สึกผิดและวิงวอน
“อิชิมารุ.... ข้า.... อยากเห็นดวงตาสีแดงของเจ้า”
ต้องสูญเสีย... จึงรู้ค่า...
ต้องจากลา.... จึงได้แลเห็น...
ว่าทุกช่วงเวลาที่มีเจ้าอยู่ตรงนั้นเสมอ... เป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นหัวใจอย่างที่สุด...
ความคะนึงหาที่ต้องสุญเสียสิ่งนั้นไป ตอนนี้เขาก็ยังคงไม่เข้าใจ...
ว่าเพราะเหตุใด มันถึงได้เจ็บปวด อ้างว้าง และแสนเศร้าถึงเพียงนี้....
“อยากให้เจ้าคอยมากวนข้าให้รำคาญแบบนี้”
แม้เขาจะไม่เคยนึกที่จะวอนขออะไรจากเทพเจ้า... ทว่าหากอทิฐถานแล้วสิ่งนั้นจะเป็นจริง...
“อยาก... ให้เจ้าอยู่ข้างๆข้าแบบนี้ไปตลอด”
เขาก็อยากจะวอนขอ....
ให้คนตรงหน้า... ฟื้นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...
***************
“เป็นอาการที่วิญญาณจะเสื่อมถอยลงเรื่อยๆค่ะ”เสียงที่ฟังดูอบอุ่นแต่แฝงด้วยความกังวลบางเบาของหัวหน้าหน่วยที่สี่ อุโนะฮานะ เร็ทสึ ดังขึ้น สร้างความตกใจแก่บุคคลที่ได้ฟัง
“รักษา.... ได้ใช่มั้ยครับ”คิระ อิซึรุ กล่าวถาม พลางมองร่างของผู้เป็นหัวหน้าด้วยความเป็นห่วง
หญิงสาวผมสีดำสนิทยิ้มบางๆ ผิดกับดวงตาคู่นั้นที่ทอประกายเสียใจเด่นชัด
“หากไม่รู้สาเหตุว่าเพราะอะไรวิญญาณถึงได้เสื่อมสภาพลงอย่างรวดเร็วก็ยังหาวิธีรักษาไม่ได้หรอก”มือเรียวกุมมือของงินแน่น พร้อมแสงสีฟ้าที่ทอประกายขึ้นอย่างนุ่มนวล
“ที่พอจะทำได้ในตอนนี้ ก็มีเพียงแค่การประครองพลังวิญญาณให้เสถียรมากที่สุดเท่านั้น”
“อย่าห่วงเลยน่าคิระ คนอย่างหมอนี่ไม่ใช่ประเภทตายง่ายๆหรอก”รันงิคุพูดพลางตบบ่าคิระแรงๆ เจ้าหล่อนยิ้มกว้างที่ดูก็รู้ว่าฝืนเต็มที
ฮิซึกายะมองดูภาพเบื้องหน้า ก่อนจะเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบงัน
เรื่องนี้ เขาเป็นคนผิดเอง...
อาการของอิชิมารุน่าจะเพิ่งออกอาการเมื่อไม่กี่วันมานี้... หรือก็คือ ตอนทีสู้กับคุซากะ
ซึ่งเขาคิดว่า มันคือสาเหตุที่ทำให้พลังวิญญาณเสื่อมถอย
แต่นั่นก็แค่การคาดการณ์ เพราะสาเหตุที่แท้จริง เขาก็ยังไม่รู้แน่ชัด
ฮิซึกายะมองออกไปยังท้องฟ้าซึ่งมืดครึ้ม มีเพียงละอองสีขาวเย็นจัดที่ยังคงโปรปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง
ในแววตานั้น... ปรากฏซึ่งความมุ่งมั่น
อิชิมารุ...
ไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ไหน เจ้าก็หาข้าเจออยู่เสมอเลยสินะ...
ข้าเอง... ก็จะหาเจ้า แล้วลากตัวเจ้ากลับมาให้ได้...
ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร ต้องไปที่ไหน ข้าก็ทำ จะต้องหาสาเหตุที่ทำให้เจ้าเป็นแบบนี้ให้เจอ
ใช่... ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรก็ตาม
เพราะเจ้าเคยช่วยข้าไว้ครั้งหนึ่ง...
ตอนนี้ ข้าจะต้องช่วยเจ้าบ้างแล้ว เพราะว่าข้า....
ไม่อยากสุญเสียสิ่งสำคัญไป...
ไม่ว่าความรู้สึกที่ข้ามีต่อเจ้าจะเรียกว่าอะไรก็ตาม แต่ที่ข้ารู้ก็คือ...
“อิชิมารุ... เจ้า.... คือคนสำคัญ”
ร่างเล็กในชุดหัวหน้าหน่วยสีขาวซึ่งเย็นชื้นด้วยละอองหิมะก้าวเดินออกจากที่ทำการหน่วยสิบสอง ออกไปเผชิญหน้ากับสภาพอากาศที่แสนโหดร้าย
...เพียงลำพัง...
เหมันต์เอ๋ย...
หิมะเอ๋ย...
ความหนาวเย็นเอ๋ย...
ใยเจ้าจึงได้งดงามและโหดร้ายถึงเพียงนี้กันนะ...
---namida จบ---
มาอัพจนได้(ทั้งๆที่วันนี้คิดว่าจะโดดอัพ เลว= =**) แต่ว่าๆๆๆ
ในขณะที่นั่งๆอยู่ โทรศัพท์ที่รักก็ได้เเผดเสียง(?) ขึ้น เเละสิ่งที่ขึ้นโชว์ก็คือ.... วันนี้คือวันเกิดหนูโทชิโร่~~~~!!!>.< เคะสุดซึน
ของเรา ฮิ้วๆๆๆ เลยคลานมาอัพจนได้555+
ขอบอกเลยว่านี่เป็นตอนที่เเต่งยากที่สุด เพราะไม่ถนัดอย่างรุนเเรง จากที่ว่าจะให้เศร้า กลายเป็น 'เน่า' ซะเเล้ว=[]=(แต่งๆอยู่รู้สึกว่าน้ำเน่า~~~!!)
เอาไว้ค่อยมารีไรท์ละกัน วันนี้ขี้เกียจเเล้ว(เอ๊ะ! หรือว่าทิ้งไว้เเบบนี้ดีเเล้ว-.,-??)
เอาล่ะ ผมไปเเล้วนะครับ~!!
HBD โทชิโร่ ขอความซึนจะสถิตอยู่เเก่เจ้าาาาาาา~~!!
Ps. ตอนนี้ไม่มีตัวอย่างตอนต่อไป ไม่ใช่เพราะลืมนะ เเต่ไม่รู้จะสปอยอะไรดี= =** เเง่ว งั้นไว้ไปลุ้นล่ะกันว่าตอนหน้าจะถูกผมเขียน
มาอย่างไร 555+
PPs. ตอนนี้ผมกำลังอยากเเต่งฟิคฟราวเทของอีผีเจ็ดตัวละทุกคน[ฟิคงินยังไม่จบเลยนะ~!!!!) กับฟิคออริของเบรค*อลิสของเเพนโดร่าดวยเเหละ แต่ต้องอน~ทน~ไว้~~~~>0< เอาฟิคนี้ให้จบบริบูรณ์ก่อน งิๆๆๆๆ
ความคิดเห็น