คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Aichou[กระเเสเสียงอันเเสนเศร้า]
哀調
แสงสว่างจากดวงอาทิตย์สาดส่องลงสู่พื้นดินที่เริ่มถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะเบาบาง สะท้อนเป็นประกายที่แสนงดงาม ต้นไม้ที่เริ่มไร้ใบตั้งตระหง่าน แว่วสายลมขับขานบทเพลงคลอไปกับเสียงเจี้ยวจ้าวที่ดูวุ่นวายซึ่งเล็ดลอดออกมาจากที่ทำการแห่งหน่วยที่สิบ
“นี่ หยุดทำงานซะทีสิฮิซึกายะคุง มาคุยกันดีกว่าน่า”เริ่มด้วยเสียงของคนผมสีเงินตาสีแดงที่ดูจะดังที่สุด
“เงียบไปเลยงิน! จะคุยก็ปล่อยให้หัวหน้าเค้าทำงานให้เสร็จๆก่อนสิยะ ใช่ว่าทุกคนเค้าจะทำงานเสร็จเรียบร้อยแบบเจ้านะ”ตามมาด้วยเสียงของคนไม่ชอบทำงานที่แหลมบาดประสาทที่สุด
“ข้าทำเสร็จซะที่ไหน โยนไปให้อิซึรุทำต่างหาก ว่าแต่... เจ้าน่ะก็เป็นรองหัวหน้านี่หน่ารันงิคุ ทำไมไม่ยอมทำงานให้หัวหน้ากันล่ะ”
“หนวกหู! อย่างเจ้าน่ะเงียบไปเลย เพราะข้ามีหัวหน้าที่แสนดีอย่างนี้ไงถึงได้นั่งสบายอยู่ ไม่เหมือนเจ้า เฮ้อ... ข้าน่ะสงสารคิระจริงๆเลยให้ตายสิ”
“ว่ายัง....”
“เงียบซะที!!”และทุกครั้ง... มันก็จะจบลงด้วยเสียงเย็นจัดของหัวหน้าตัวน้อยแห่งหน่วยที่สิบ ฮิซึกายะ โทชิโร่ ดวงตาสีสวยบนใบหน้าดูอ่อนเยาว์นั้นละจากกองเอกสารที่มากมายก่ายกองเนื่องจากช่วงที่เขาป่วยไม่มีใครเลยซักคนที่จะมานั่งทำ ยิ่งรองหัวหน้าตัวดีก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะเจ้าหล่อนไม่เคยคิดจะแตะกระดาษเหล่านี้อยู่แล้ว ขึ้นมามองต้นเสียงทั้งสองที่ทำให้เขาปวดหัวและไร้สมาธิสุดๆ
ราวกับว่า.... มันเป็นเรื่องปกติธรรมดา ที่จะเกิดขึ้นในทุกๆวัน
“เชอะ! ไม่อยู่แล้ว อยู่กับเจ้าที่ไรข้าโดนหัวหน้าว่าทุกทีเลย”ว่าแล้วเจ้าหล่อนตาสีเงินก็สะบัดหน้าหนี ก่อนจะก้าวฉับๆออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“แล้วเจ้า... อิชิมารุ ห้ามพูดอะไรอีก... ข้าจะทำงาน”เขาว่า ก่อนจะจรดพู่กันลงในกระดาษต่อ
ทว่า.... มีหรือที่คนอย่างหัวหน้าหน่วยสามจะทำตามคำสั่งได้นาน เมื่อหลังจากที่เงียบไปได้ไม่ถึงห้านาที เสียงนุ่มๆก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“นี่... ฮิซึกายะคุง”
และก็เป็นธรรมดาที่จะไร้เสียงตอบกลับมา นอกจากเสียงจุ่มพู่กันลงในหมึกเท่านั้น
“ฮิซึกายะคุง~”
อีกครั้งที่โดนทำเหมือนไม่ได้ยิน แต่คนตาสีแดงก็ยังคงไม่ละความพยายาม
“ฮิ~ซึ~กา~ยะ~คุง~~~”
“เงียบซะทีได้มั้ย! ข้ารำคาญ!!”
ด้วยความปวดหัวที่เพิ่มพูนขึ้นจนถึงขีดสุด บวกกับความอดทนได้พังทลาย ฮิซึกายะจึงได้หลุดปากออกไป และกว่าจะรู้ตัว ก็ตอนที่คนถูกว่ายิ้มออกมาบางๆ
“นั่นสินะ... ข้าคงจะมารบกวน”
เขา... ตาฝาดไปหรือเปล่านะ...
ที่เห็นว่า นัยน์ตาสีแดงคู่นั้นทอประกายหม่นแสงลง?
“อิชิมารุ คือข้า...”
“ข้าขอตัวก่อนนะครับ” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ คนตัวสูงกว่าก็ขัดขึ้นก่อน พร้อมร่างในชุดคลุมที่เดินออกจากห้องไป
ปัง...
ประตูที่ถูกปิดลงอย่างเชื่องช้า...
ทำไมกันนะ...
เขาจึงเห็นว่า แผ่หลังที่ห่างไกลออกไปนั้น... เล็กลงกว่าทุกที
*********************
“นั่น.... สินะ”
เสียงอันแผ่วเบา เล็ดลอดผ่านเรียวปากบาง
ทั้งที่.... ก็รู้ดีอยู่แล้ว
ว่าเขาถูกเกลียดมากมายขนาดไหน... แต่ทำไมกันนะ
ทำไม... ทั้งที่ตอนเจ้าบอกว่าเกลียดข้า ยังไม่อาจเทียบเท่าความรู้สึกเจ็บปวดตอนที่เจ้าบอกว่ารำคาญข้าได้แม้สักนิด
ร่างสูงเดินฝ่าพายุหิมะที่เริ่มโปรยปรายลงมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาสีแดงสดนั้นมองตรงไปเบื้องหน้าอย่างไร้แวว
“แค่ก แค่ก...”แว่วเสียงไอ เมื่อร่างกายสัมผัสได้ถึงอากาศอันหนาวเหน็บ
ทั้งๆที่อยากเข้าใกล้... แต่เมื่อเข้าใกล้เท่าไร เจ้าก็มักจะถอยห่างอีกเป็นเท่าตัว...
งินหลับตาลงช้าๆ ร่างกายดูเหมือนจะเริ่มหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ
“แค่ก...”
นัยน์ตาสีเข้มมองดูเกล็ดสีขาวอันเล็กที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า พร้อมยิ้มออกมาจางๆ
รอยยิ้ม... ที่ดูเหงาเหลือเกิน
เศร้าสร้อยเหลือเกิน...
และเจ็บปวด...เหลือเกิน...
หิมะแรกแห่งฤดูกาล.... ก็เปรียบเหมือนตัวเจ้า
งดงาม ทว่าเย็นชา และแสนหนาวเหน็บ...
เป็นสิ่งที่ สุนัขจิ้งจอก มิอาจไขว่คว้ามาครอบครองได้ตลอดกาล... เม้จะประคองไว้ในอุ้งมือ ทว่า... มันก็จะละลายกลายเป็นหยดน้ำหนีหายไป...
ตึก…
ร่างสูงทรุดลงกับพื้นที่เย็นเฉียบ เมื่อเรี่ยวแรงพลันหายไปจนมิอาจหยัดยืนอยู่ได้...
“แค่ก...แค่กๆๆๆ”เสียงไอดังขึ้นถี่ๆ ในช่วงเวลานั้น ทำให้รู้ได้ทันทีเลยว่า...
มันคงจะไม่ใช่แค่ไข้หวัดธรรมดาเสียแล้ว...
เขาปรือตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ร่างกายของเขา... เขาก็รู้ดีในตอนนี้ ว่ามันกำลังจะแหลกสลาย...
คงไม่อาจที่จะ... ข้ามพ้นจากฤดูหนาวนี้ ไปสู่ฤดูใบไม้ผลิอีกครั้งได้
คิดแล้ว เขาก็ทิ้งตัวลงนอน เมื่อจู่ๆก็เริ่มควบคุมร่างกายไม่ได้... ประสาทสัมผัสทั้งหมดเริ่มด้านชา...
ที่เหลือเอาไว้ ก็มีแต่เพียง...
“หนาว... จังเลยนะ”
หิมะยังคงโปรปราย...
ลงสู่พื้น และทับถมร่างของผู้ที่สติกำลังล่องลอยออกไปอย่างละน้อยอย่างไร้ปราณี
ทับถม... สูงขึ้นไปเรื่อยๆ.... และไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆ....
********************
กึก
มือที่กำลังตวัดพู่กัน หยุดชะงักลง
อะไรกัน...
ลางสังหรณ์นี่?
ดวงตาสีสวยทอประกายครุ่นคิด ก่อนที่ร่างเล็กจะลุกขึ้น แล้ววิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ไม่ว่าอะไรก็ตาม...
ความรู้สึกในส่วนลึกๆของเขา เตือนว่า หากไม่รีบออกไปในตอนนี้....
เขาก็จะต้อง สูญเสียสิ่งสำคัญไปตลอดกาล...
และไม่รู้ว่าทำไม ในหัวของเขา พลันมีภาพของคนๆหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างเด่นชัด
ขออย่าให้เป็นอะไรไปเลยนะ....
อิชิมารุ....
--Aichouจบ--
ร่างที่วิ่งออกไปท่ามกลางหิมะที่ร่วงโรยราวหยาดพิรุณ...
สิ่งที่รออยู่นั้น คือร่างที่ถูกทีบถมด้วยสีขาวโพลน
สิ่งที่อยู่ใกล้ตัว.... จนคิดไปว่า นั่นมันเป็นเรื่องปกติธรรมดา เมื่อถึงคราต้องสูญเสีย
เหตุใด... จึงได้รู้สึกเศร้าใจมากมายขนาดนี้??
Hitsuyiki to Ginkitsune ตอนต่อไป namida?(น้ำตา?)
"ตื่น.... ขึ้นมาสิ"
เเละเเล้วตอนนี้ก็คลอด!!! เเม้มันจะไม่ยาว(จริงๆก็คือส้น เง้อออ) เพราะมันโดนซอยออกเป็นสองบท ด้วยที่ว่าขี้เกียจเเต่ง(โดนถีบ//) เลยยกยอดไปอีกตอน 555+(มีใครหัวเราะกับผมมั้ย- -?)
ต่อไปขอนอกเรื่อง(ก็ไม่เชิงหรอก) อยากให้ไปดูPVกันนะ>.< เป็นเพลงที่ทำให้มีตอนนี้กำเนิดขึ้น~!!(แรงบันดาลใจว่างั้นเหอะ)
http://www.youtube.com/watch?v=YpC1CqSthKA
เพลงProf of life ของน้องรินนั่นเอง^^ เอาล่ะ งั้นไว้เจอกันตอนหน้านะครับ!!
ขอบคุณมากๆครับ เม้นท์หน่อยก็ดีน้าาาา(โดนถีบ//) 555+(คนเขียนบอบช้ำ~!! โดนทั้งถีบทั้งตบ อ่ะหุๆๆๆๆ)
ความคิดเห็น