คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : kuzaga
くざが
....ร่างของเขากำลังล่องลอย...
ไปตามกระแสสีรุ้งซึ่งไม่อาจบอกได้ว่ามันจะนำพาเขาไปที่ไหน
อา... เขากำลังทำอะไรอยู่นะ...
ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้...
ดวงตาสีแดงสดมองไปเบื้องหน้าด้วยแววตาอันว่างเปล่า
ในหัวสมองที่กำลังพร่าเลือดลงทีละน้อย มีเพียงภาพภาพหนึ่งซึ่งติดตรึง ฉายเวียนวนไปมา
ฮิซึกายะ โทชิโร่.....
คนสำคัญ... เพียงคนเดียวของเขา
คนสำคัญ... ที่เขายอมทุกทาง เพื่อที่จะได้กลับมาพบหน้ากันอีกครา ยอม... แม้แต่การกลับมาจากฮูเอโกมุนโด้ ทั้งที่รู้ว่าคนๆนั้นอาจจะลืมเลือนเขาไปเสียแล้ว
แต่เพิ่งจะมานึกทบทวนขึ้นได้... ว่าเขา กลับมาเพราะเหตุใด?
เพราะคำสัญญานั่นหรอ... พอย้อนกลับมานึกดู เขาก็กลับเพิ่งมารู้ ว่ามันไม่ใช่... ไม่ใช่เลย
ที่เขากลับมา ไม่ใช่เพราะคำสัญญาในอดีตอะไรนั่น
ที่มีมา... ก็เพราะว่าคิดถึง.... เพราะว่าเจ้า คือคนสำคัญที่สุด…
คนที่... คิดถึงมากที่สุด
คนที่... เป็นเจ้าของรอยยิ้มที่เขาอยากเห็นมากที่สุด
ผู้ที่... เขา รัก ที่สุด....
ฮิซึกายะ โทชิโร่...
นัยน์ตาสีแดงหลับพริ้ม ขณะที่ปล่อยให้ร่างใหลไปตามกระแสแห่งกาลเวลา
เพราะอย่างนั้น เขาจึงรู้สึกเจ็บปวด....
ความรู้สึกที่เหมือนหัวใจถูกบีบอย่างแรง เมื่อเห็นสิ่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีฟ้าปนเขียวคู่นั้น สิ่งที่บ่งชี้ชัดว่า....
เจ้า.... จำข้าไม่ได้....
ความรู้สึกของข้านี้ เจ้าจะรับรู้มั้ยนะ
ความรู้สึกของคนที่ รักเจ้าอย่างมากมาย คิดถึงเจ้ามากมาย อยากพบเจ้า... อย่างมากมาย หากทว่า
เมื่อได้พบกัน เจ้าก็ได้ลืมข้าไปเสียสิ้น ทั้งคำสัญญา ช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกัน กระทั่งชื่อของข้า ทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งเกี่ยวข้องกับข้า มันก็ไม่หลงเหลืออยู่ในความทรงจำของเจ้าแม้เกียงเศษเสี้ยว...
มันแปลก แปลกมาก...
ทั้งๆที่ข้าเจ็บปวดขนาดนี้ รู้สึกเหมือนถูกทรยศหักหลังจากเจาผู้ที่ข้าคิดว่าเป็นเพื่อนที่สามารถไว้ใจได้ เพื่อนที่
สาบานว่าข้าจะไม่มีวันทรยศ ทั้งๆที่มันเป็นแบบนั้น
แต่เอาเข้าจริงๆ....
ข้า... ก็โกรธเจ้าไม่ลง...
อาจเป็นเพราะความรู้สึกที่มีต่อเจ้า มันยิ่งใหญ่จนลบเลือนความโกรธเคืองเหล่านั้นไปจนหมดล่ะมั้ง
“นี่... ฮิซึกายะ...”เสียงอันแหบแห้งดังลอดผ่านเรียวปากสีซีดเบาๆ
“ถ้าหาก... ข้าเป็นสายลมได้จริงๆ... มันก็คงจะดีไม่น้อยนะ”
หากเป็นดั่งเช่นสายลมล่ะก็....
จะได้ล่องลอยไปยังที่ต่างๆได้อย่างอิสระ ไม่ต้องกังวนกับเรื่องราวหรือพันธนาการใดๆ
ได้ไปยังทุกที่... ซึ่งหัวใจปรารถนา
และ...
หากขาเป็นสายลม จะได้ไม่ต้องจากเจ้าไปเหมือนที่ข้ากำลังจะจากไปนี้...
ได้อยู่ข้างๆเจ้า คอยเฝ้ามองดูเจ้า คอยปกป้องรอยยิ้มอันแสนมีค่าของเจ้าอยู่เงียบๆ
ได้.... รักเจ้าแบบนี้ ตลอดไป....
“หึๆ เจ้าจะรู้มั้ยนะ ว่าข้าเอง... ก็รักเจ้าไม่แพ้สุนัขจิ้งจอกตัวนั้นเหมือนกัน”ว่าพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมลืมตาขึ้น ในแววตานั้น... สะท้อนประกายที่แสนอ่อนโยน...
“แต่หากเจ้ารู้ล่ะก็ เจ้าก็คงโกรธข้ามากแน่ๆ”คุซากะรวบรวมเรี่ยวแรงที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดเพื่อยกมือขึ้นอย่างเชื่องช้า
“เพราะว่าเจ้า.... ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็เห็นข้าเป็นเพียงเพื่อนอยู่เสมอ”
ใช่... เพราะอย่างนั้น...
ความรู้สึกนี้ ข้าจึงให้เจ้ารู้ไม่ได้หรอก...
เพราะข้ายังอยากเห็นรอยยิ้มของเจ้านี่หน่า... ขืนเจ้ารู้ เจ้าก็ต้องไม่มาให้ข้าเห็นหน้าอีกแน่ๆ
ทว่าอย่างน้อย... ในตอนนี้...
เวลาที่ข้ากำลังจะหายไป เวลาที่ข้า... อยู่ในที่ซึ่งเจ้าไม่อาจได้ยินเสียงของข้าได้...
ขอให้ข้า... ได้พูดมันเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ
มือขาวชูขึ้นไปบนท้องฟ้า ราวกับจะไขว่คว้าร่างของคนสำคัญที่ไม่อาจได้มาครอบครอง
“ข้ารักเจ้า...”
สิ้นเสียง มือนั้นก็ตกลงข้างลำตัว พร้อมกับ....
สติของร่างสูงที่ได้หลุดลอยไปยังที่ไกลแสนไกล...
ถ้อยคำสุดท้ายของคนๆนี้ จะไปถึงบุคคลอันเป็นที่รัก รึเปล่านะ....?
----Kuzaga จบ----
...ความสงบได้หวนกับคืน....
ทุกสิ่งได้กลับเป็นอย่างเดิม จนแทบนึกไม่ออกว่าเคยเกิดเหตุร้ายขึ้น
แต่ที่ไม่เหมือนเดิม...
คือความรู้สึกของคนทั้งสอง...?
初雪と銀狐 ตอนต่อไป Henka (ปรวนแปร)
สิ่งที่รอคนทั้งสองอยู่ คือความรู้สึกแบบไหนกันนะ....
หวัดีครับทุกท่านนนนนน~>0<
รีบปั่นอย่างรวดเร็วเเล้วเอามาลงอย่างไวว่อง!
เอาล่ะ ต่อไปมาคุยกันเรื่องฟิคเนอะ อยากให้ช่วยโหวตกันนิดนึงว่า อยากให้ฟิคเรื่องนี้จบในกี่ตอนดี?
1. 12ตอน
2. 15ตอน
3. 20ตอน
4. แต่ไปเรื่อยๆนั่นเเหละ เอาให้มันทุละ30ตอนไปเล้ยยยย>.<
ช่วยกันตัดสินนะ ชีวิตของฟิคน้อยๆเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกท่านเเล้ว!!(ดูยิ่งใหญเนอะ= =*)
ส่วนผม วันนี้นั้นก็ขอตัวไปก่อนตามธรรมเนียมครับ ไว้เจอกันตอนหน้านะ^0^!!
ความคิดเห็น