คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : kanji[ความรู้สึก]
ที่นี่คือที่ไหน...
ดวงตาสีเขียวปนฟ้าที่แสนว่างเปล่าเหม่อมองไปยังผืนนภาอันไร้สีสันที่เบื้องบน
หนาว....
คิดพลางปรือตาลงช้าด้วยความเหนื่อยอ่อน
แม้ว่าสตินั้นจะเลือนราง และกระทั่งก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นเขาก็ยังจำไม่ได้ ทว่า... บางสิ่งในตัวเตือนว่า เขาไม่ควรอยู่ที่นี่….
ทำไทกันนะ...
เขาไม่เข้าใจเลย...
ทั้งความฝันที่ดูจะเป็นเหมือนเศษเสี้ยวความทรงจำของเขา ทั้งเจ้าคนในความทรงจำที่เขานึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร และ....
ทำไมกัน... ในตอนนี้ ในหัวของเขากลับเต็มไปด้วยภาพของคนตาสีแดงกันนะ...
ไม่เข้าใจเลย
เขา... ไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด
ทำไมกันล่ะ... ทำไม
ตอนที่ข้าไม่อยากเจอ เจ้าก็คอยมากวนข้าเสมอ...
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ทุกครั้งที่ข้ามองไปข้างๆ ร่างของเจ้าก็จะอยู่ ณ ตรงนั้น
ข้านั้นแสนรำคาญเจ้า เกลียดตาสีแดงของเจ้า เกลียดรอยยิ้มของเจ้า
เกลียด... ทุกอย่างที่เป็นเจ้า
ทว่าตอนนี้ ตอนที่ข้ากำลังต้องการเจ้านั้น...
“ทำไม... ถึงไม่มากันล่ะ”เสียงอันแหบแห้งดังขึ้นแผ่วๆ ท่ามกลางสติที่กำลังถูกความมืดเข้าครอบครองอย่างช้าๆ
“ทำไมเจ้าถึงไม่มาหาข้ากันล่ะ”มือขาวยกขึ้นกอดร่างของตนที่เย็นลงทุกทีด้วยอากาศรอบข้าง
“ตอนนี้ ข้า... ไปหาเจ้าไม่ได้... อิชิมารุ”
************
ร่างสูงของยมทูตหนุ่มผมสีเงินกำลังยืนอยู่หน้าปากถ้ำที่แสนอึมครึม
เค้าไอที่เย็นเฉียบบางอย่าง... ชักนำเขาให้มาที่นี่
นัยน์ตาสีโลหิตจ้องมองเข้าไปในความมืด ก่อนจะรีบก้าวเข้าไปโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
เพราะนี่... คือคำท้า
ของคน... ที่พรากเอาดวงตาสีฟ้าปนเขียวนั้นไปจากเขา...
และไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร เขาก็ไม่คิดแม้แต่จะอยากรู้
เพราะทั้งหมดที่เขาต้องการ... ก็คือการพาตัวฮิซึกายะกลับมาเท่านั้นเอง...
**********
“หึๆ... มาแล้วสินะ”
เสียงหัวเราะในลำคอดังก้อง สะท้อนไปทั่วผนังถ้ำที่มีเพียงแสงสลัวจากคบเพลิงฉายกระทบ เผยให้เห็นใบหน้าซีดขาวของผู้ที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นหิน
“มาแล้วสินะ...”ว่าพลางจ้องมองไปเบื้องหน้า ด้วยรู้ว่าอีกไม่นานผู้ที่เขาท้าทายจักต้องมาปรากฏ ณ ตรงนั้นเป็นแน่แท้
“ข้าจะจัดการสังหารเจ้าซะ แล้วทีนี้... ข้าจะได้อยู่กับฮิซึกายะเหมือนที่เคยได้สัญญากันเอาไว้”ดวงตาสีสดเบือนไปมองร่างเล็กของหัวหน้าหน่วยสิบซึ่งถูกวิถีมารพันธนาการเอาไว้ด้วยแววตาอ่อนโยน
กึก...
เสียงแผ่วเบาที่ดังขึ้น เรียกรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าของบุรุษผมสีน้ำเงิน ก่อนที่เสียงเรียบเย็นจะดังขึ้น
“มาเร็วกว่าที่คิดไว้นิดหน่อยนะ... หัวหน้าหน่วยที่สาม อิชิมารุ งิน”
ทว่า... คนถูกทักกลับไม่ได้สนใจ นัยน์ตาคู่สวยบนใบหน้าคมคายนั้นจ้องมองร่างของฮิซึกายะที่กำลังหมดสติ ก่อนจะเอ่ยปากขึ้น
“ข้ามาพาฮิซึกายะคุงกลับไป”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น เห็นทีว่าคงจะปล่อยให้ทำไม่ได้หรอกนะ”พูดพลางลุกขึ้นยืน มือซีดตวัดดาบชี้ใยหน้าของยมทูตผู้มาเยือน
“ข้าคือคุซากะ เพื่อนของฮิซึกายะ และข้า... จะฆ่าเจ้าซะ!!”สินเสียง ร่างในชุดเสื้อคลุมก็โผทะยานเข้าหาด้วยความรวดเร็ว ดาบในมือถูกกวัดแกว่งอย่างหนักหน่วง
เคร้ง!!
“ข้าไม่ได้มาเพื่อสู้กับเจ้า หลีกไปซะ!”ว่าพลางดีดตัวออกห่างคุซากะ นิ้วเรียวชี้ไปเบื้องหน้า
“วิถีพันธนาการที่หนึ่ง ไซ”สิ้นเสียง ร่างสูงของคนผมสีเงินก็ใช้ก้าวพริบตาไปยังร่างไร้สติของฮิซึกายะทันทีโดยไม่รอดูผลของวิถีมารที่ได้ใช้ไป
“แต่ข้าก็ปล่อยเจ้าไปไม่ได้!”เสียงเย็นของคุซากะตะโกนลั่น พร้อมวิถีพันนาการที่ถูกกระชากออกได้อย่างง่ายดาย ดาบเล่มสวยวาดวูบ พร้อมคำเอ่ยใช้ชิไคที่ทำให้งินต้องชะงักไปวูบหนึ่งด้วยความตกใจ
“จงสถิตเหนือฟ้าเหมันต์ เฮียวริมารุ!!”
หากแต่เขาก็มีเวลาตกใจได้ไม่นานนัก เมื่อมังกรน้ำแข็งได้ทะยานเข้าหา ทำให้ต้องรีบหลบออกห่าง
“ดาบนั่นมัน....”พึมพำแผ่วเบาพลางพินิจมองดูดาบในมือของอีกฝ่าย
“ใช่... เฮียวรินมารุไงล่ะ”คุซากะว่า มังกรน้ำแข็งยังคงวนเวียนอยู่รอบร่างของหัวหน้าหน่วยสิบเพื่อไม่ให้คนผมสีเงินได้มีโอกาสเข้าใกล้
“รู้มั้ยว่าข้าน่ะ ต่างจากเจ้า อิชิมารุ งิน”
ดวงตาสีแดงสดสองคู่สบกันนิ่ง พร้อมรอยยิ้มที่ฉาบบนเรียวปากบางบนใบหน้าซีดขาว
“ข้าน่ะผูกพันกับฮิซายะด้วยดาบที่เหมือนกันทั้งสองเล่ม ทั้งช่วงเวลาที่ได้เรียนด้วยกันในสถาบันวิญญาณ และ... คำสัญญา... ที่ว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”ประโยคที่หมายจะทำให้ยมทูตตรงหน้าได้นึกคิดถึงความแตกต่าง ทว่าผลที่ได้รับกลับไม่เป็นตามที่คิดไว้ เมื่องินกลับหัวเราะออกมา พร้อมทั้งชินโซในมือที่สำแดงชิไค ใบดาบยาวพลาดเป้าหมายที่เอี้ยวตัวหลบได้ทัน แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เขาคิดเอาไว้อยู่แล้ว มือขาวจึงได้ปล่อยดาบทิ้งลง ก่อนจะใช้ก้าวพริบตาพาร่างของฮิซึกายะออกมา หากแต่ก็ไปได้ไม่ไกลนักเมื่อขาทั้งสองถูกน้ำแข็งจากเฮียวรินมารุยึดติดไว้กับพิ้น ผิวขาวโดนกรีดจนโลหิตหลั่งไหลจากแผลกว้าง
“มัน... ไม่เกี่ยวกันหรอกนะ”เสียงนุ่มที่ขาดห้วงเล็กน้อยว่า ดวงตาสีแดงมองร่างเล็กในอ้อมแขนด้วยแววตาที่แสดงถึงความโล่งใจ
“ไม่ว่าพวกเจ้าเคยสัญญาอะไรกันเอาไว้ สำหรับข้าแล้วมันไม่ได้สำคัญอะไรเลย... แต่ที่ข้ามาช่วย..... ก็เพราะว่าฮิซึกายะคุง คือคนสำคัญของข้า.... คนสำคัญที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากจะสูญเสียไป”
คำพูดที่ทำให้คุซากะบันดาลโทสะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
“งั้นหรอ.... เจ้าคิดจะแย่งเขาไปจากข้าสินะ!!”สิ้นเสียง ร่างเล็กในอ้อมแขนของคนผมสีเงินก็ลุกพรวดขึ้นมา พร้อมดวงตาที่เบิกโพลงขึ้น
ในแววตานั้น... ไร้ซึ่งแสงหรือกระทั่งความรู้สึกใดๆ...
“ฮิซึกายะคุง...”
“ฮ่ะๆๆๆ ถึงเจ้าจะเรียก เขาก็ไม่ได้ยินหรอก... ไม่มีทางได้ยินเสียงของเจ้า! เพราะฮิซึกายะน่ะเป็นของข้า... เป็นของข้าคนเดียวเท่านั้น!!” เสียงหัวเราะดังลั่นราวกับผู้เสียสติ ไม่ได้เขาหูของงินเลยแม้แต่น้อย...
เขาเพียงก้าวเข้าไปใกล้ร่างของฮิซึกายะด้วยสมองที่ขาวโพลนเท่านั้น...
“ฮึซึกายะคุง....ได้ยินผมหรือเปล่า”
ไร้เสียงตอบรับ มีเพียงนัยน์ตาอันว่างเปล่าเท่านั้นที่จ้องตอบกลับมา แต่กระนั้น...
“ฮิซึกายะคุง...”
เขา... ก็ยังคงเรียกต่อไป
เรียกต่อไปเรื่อยๆ...
“ฮิซึกายะคุง...”
ด้วยหวังว่า... เสียงนี้จะส่งไปถึงคนสำคัญแม้สักนิด
“ฮิซึกายะคุง ผม....รักเธอ”
***************
‘ตื่นขึ้นมาสิ....’
เสียง...
‘เจ้ามัวแต่ทำอะไรอยู่...’
เสียงนี่...
‘ทำไม... ถึงไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ’
เป็นเสียงของใครกันนะ...
กระแสเสียงเย็นราวเหมันต์ที่แสนคุ้น ราวกับเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้...
‘เจ้าต้องการพลังรึเปล่า... พลังที่จะออกไปจากที่นี่’
ออกไป... งั้นหรอ...
ข้า... จะไปจากที่นี่ทำไมล่ะ?
ไป... เพื่ออะไรกัน??
‘นึกให้ออกสิ ถึงสิ่งที่สำคัญต่อเจ้า... คนสำคัญที่รอคอยเจ้าอยู่’
คน...สำคัญ...
ดวงตาสีสวยปรือลง ในความมืดนั้นปรากฏร่างของท่านยายที่แสนอ่อนโยน ภาพรอยยิ้มของฮินาโมริ ภาพของรันงิคุที่กำลังอู้งานเหมือนในทุกครั้ง และ...
แผนหลังของใครบางคน....
ใครบางคนที่มีผมสีเงิน...
ใครบางคนที่เขาแสนเกลียด...
ใครบางคนที่... ตอนนี้เขากลับอยากเจอมากที่สุด...
‘ข้าจะถามอีกครั้ง เจ้ายังต้องการพลังอยู่อีกหรือไม่’
ข้า... ต้องการพลัง
‘งั้นก็จงพูดสิ... เอ่ยนามของข้าที่ติดอยู่บนริมฝีปากของเจา นามที่เจ้าเคยได้เอ่ยไปแล้วคราหนึ่ง’
ฮิซึกายะลืมตาขึ้น พร้อมเสียงที่ดังกังวาน
“เฮียวรินมารุ”
**************
ร่างเล็กตรงหน้ายังคงนิ่งงัน...
ไร้เสียงตอบรับใดๆ... ราวกับรูปสลักน้ำแข็ง
มันทำให้... ในใจของจิ้งจอกสีเงินนั้นรวดร้าวราวโดนของมีคนกรีดย้ำหลายๆครั้ง
“ทำไมถึงปล่อยให้แผลเต็มตัวแบบนั้นล่ะ อิชิมารุ”เสียงที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินนั้น ทำให้นัยน์ตาสีแดงสดเบิกกว้างขึ้น
ภาพตรงหน้า... คือฮิซึกายะที่ไม่ไร้แววตาเหมือนเคย
โดยไม่พูดอะไร งินก็รวบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมแขนแน่น แทนคำสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้ร่างนี้ได้หายไปไหนอีก
อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น... ผิดกับความหนาวเหน็บที่รุมเร้ายามหมดสติ ทำให้ฮิซึกายะเผลอยกมือขึ้นกอดตอบร่างสูงโดยไม่รู้ตัว
“ไม่จริง... เป็นไปไม่ได้...”คุซากะพึมพำขึ้นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า มือขาวกำดาบแน่น
“มันไม่มีทางเป็นไปได้!!!”สิ้นเสียง มังกรน้ำแข็งก็โผทะยานอย่างบ้าคลั่ง หากแต่ผู้เป็นเป้าหมายก็สามารถหลบได้อย่างว่องไวไม่แพ้กัน
ภาพของคนผมสีน้ำเงิน... ทำให้หัวของฮิซึกายะรู้สึกปวดแปล๊บ
คุ...ซา...กะ...
ชื่อหนึ่งผุดขึ้นจากความทรงจำที่แสนไกล
หากแต่... กลับนึกออกเพียงแค่นั้น...
ส่วนเรื่องอื่น... เขากลับนึกไม่ออก
“ไปกันเถอะ”เสียงนุ่มของคนตัวสูงกว่าว่า เมื่อเห็นเฮียวรินมารุของคุซากะสำแดงพลังออกมาอย่างบ้าคลั่งจนทำให้ถ้ำนั้นเริ่มจะถล่ม
ดวงตาสีฟ้าปนเขียวมองร่างของผู้มีนามว่าคุซากะ โดยที่นัยน์ตาสีแดงของเขาก็สบกลับมาเช่นกัน
อย่าไปนะ...
อย่าไปจากข้าอีกเป็นครั้งที่สองเลย... ฮิซึกายะ...
เวลาที่ผ่านมา... ข้าคิดถึงเจ้ามากแค่ไหน... เจ้าเคยรู้มั้ย...
ข้าคิดถึงเจ้า....ข้าคิดถึงเจ้า.....คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......คิดถึงเจ้า......
ข้าคิดถึงแต่เพียงเจ้า
แต่ทำไมกันล่ะ... ในแววตาของเจ้ามันถึงไม่มีข้า...
แววตาของเจ้า... มันบอกว่าเจ้าจำข้าไม่ได้แม้สักนิด
ทั้งๆที่ข้าคิดถึงเจ้ามากขนาดนี้...
ทั้งๆที่... รักเจ้ามากกว่าอะไรทั้งหมดขนาดนี้
และทั้งที่.... เจ้าได้สัญญาเอาไว้แล้วแท้ๆ...
ทำไมถึงได้จำข้าไม่ได้ล่ะ...?
ทำไมถึงต้องจากข้าไปอีกล่ะ....?
ทำไมเจ้าถึงไม่รักษาสัญญาล่ะ...?
ทำไมถึงไม่รักข้า... เช่นข้าที่รักเจ้ามากมายขนาดนี้....
ทำไมล่ะ.... ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...ทำไม...
เพราะอะไรกัน????
ฮิซึกายะละสายตากลับไป ก่อนจะใช้ก้าวพริบตาพาร่างของตนออกมาจากถ้ำพร้อมกับคนข้างกาย
ทิ้งไว้เพียง... เสียงที่กล่าวถ้อยคำแผ่วเบาเท่านั้น
“ขอโทษนะ...”
----kanji จบ----
ความรู้สึกของผู้ที่รอคอย...
ความเหงาของผู้ที่ยึดมั่นกับคำสัญญา
และความรัก... ที่มั่นคงจนวินาทีสุดท้าย....
Hitsuyiki to Ginkitsune ตอนต่อไป Kuzaka
“ทั้งหมดที่ข้าทำไป... ไม่ใช่เพราะคำสัญญาอะไรนั่น ที่ข้ารอเจ้า... ก็เพราะว่าข้ารักเจ้ายิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้’
อัพยาวๆเลยครับผม!(ดังนั้นอย่าโกรธน้าาาา ผมมาอัพเเล้วนะครับ>.<) บทนี้เป็นอะไรที่เเต่งเเล้วเเอบสงสารคุซากะเเหะ บทต่อไปก็เลยอยากเขียนเกี่ยวกับคุซากะซักหน่อยนึง^^ เพราะการรอคอยใครซักคนคงจะเหงามากเลยเเน่ๆ(ในจุดนี้รู้สึกว่าฮิซึเลวนิดๆ= =** 555 อย่าเพิ่งตบผมดิ้นนะเหล่าเเฟนๆหนูฮิซึT-T)
Ps. ช่วงนี้บ้าVocaloid โดยเฉพาะน้องรินกับน้องเล็น ที่ฟิคคลอดออกมาได้เเต่ละตอนก็เพราะนั่งฟังเพลงของน้องๆเค้าเเล้วเกิดอาการอยากเเต่ง(นี่เเสดงว่าถ้าไม่ฟังเเล้วเเกไม่คิดจะเเต่งเลยใช่มั้ย<----คนอ่าน 555) อย่างบทนี้ฟัง Dreaming little bird เพลงเเรกๆของโวคาลอยด์ที่ชอบ เเละเเน่นอน...ที่ฟังก็ต้องเป็นเวอร์ของน้องเล็น มะเขือ เเล้วก็ไคโตะ อ่ะหุๆๆ เพลงเศร้ามากครับ แม้ว่าจะไม่เข้ากับบทนี้สักเท่าไหร่ เเต่ว่าก็ช่วยทำให้ผมมีกำลังใจเขียนบทเศร้าๆ(เผอิญว่าเขียนไม่เป็นT0T มันคงไม่เศร้าเลยสินะ T-T)
เอาล่ะผมบ่นมากมากเกิน ขอบคุณที่อ่านก็เเล้วกันนะครับ^0^
--เจอกันครั้งหน้าเมื่อ...เอ่อ... ผมอยากอัพละกัน(โดนถีบกระเด็น///)----
ความคิดเห็น