เมื่อผมถูกทิ้งไว้กลางเมืองกรุง

ความทรงจำก่อนถูกทิ้ง

2 วันก่อนถูกทิ้ง

" เฮ นายจะกลับวันไหนฉันอาจกลับห้องก่อน "

ผมที่มัวแต่กำลังดื่มเหล้ากับครอบครัวพี่น้องฝั่งพ่อโดยเห็นแค่ห่างตา เลยตอบกลับสักนอนว่า วันเสาร์และไม่ได้เอะใจอะไร ผมที่กำลังได้ผ่อนคลายกับชีวิตและได้ปรึกษาปัญหาครอบครัวอย่างไม่ได้คุยกันมานานหลายปี จนได้เคลียร์ปัญหากันได้บ้างแล้ว และความสงสัยในชีวิตคนยุคพ่อ ดำเนินไปอย่างไหล่ลื่นจนต่างคนต่างแยกย้าย โดยที่ผมก็ลืมเปิดแชตอ่านมัน เสียสนิท

1 วันก่อนถูกทิ้ง

อีกวันที่ผมกำลังจะไปดื่มกับครอบครัวเดิมๆ หลังจากเขียนงานวิจัยไปแล้วบ้างนั้น หางตาผมก็เห็นข้อความอีเมลว่า แอปฟังเพลงของเราถูกตัดการเป็นครอบครัวกลับกลุ่มเพื่อน ทำเราตกใจใช่เล่นเลยว่าอะไรฟะ หรือเพราะลืมจ่ายเงิน ไม่เป็นไร ทักไปจ่ายก็ได้

แต่อยู่ๆ สายตากลับไม่เห็นกลุ่มที่เคยวุ่นวายของพวกนั้น ไม่พอชื่อของทุกคนหายไปจากการติดต่อทางเฟส เกิดอะไรขึ้น ผมได้แต่สงสัยงุนงง เลยลองติดต่อกับพวกนั้นทุกช่องทาง สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ การถูกตัดขาดอย่างสมบูรณ์แบบนี้มันเรื่องอะไรกัน... ผมได้แต่สงสัยและงุนงงมากไป แต่ก็คิดว่า พวกมันวางแผนแกล้งอะไรปั่นๆ กันอีกแล้วละสิ พวกนี้เนี้ย จะเซอร์ไพรส์วันเกิดกันหรือไง เพราะก็ใกล้วันเกิดผมแล้ว ผมก็เลยไม่ได้ใส่ใจมากนัก เลยพยายามติดต่อคนอื่นๆ รอบข้างที่พอจะติดต่อได้ เพื่อให้เขาลองคุยให้นอยว่าเกิดอะไรขึ้น และโดนครอบครัวไปนั่งดื่มจนผมไม่ได้ใส่ใจอีก คิดปลอบตัวเองว่าไม่มีอะไร

และนั้น คือความคิดสุดท้ายก่อนจะเกิดเรื่องราวทั้งหมด เรื่องราวที่จะเปลี่ยนชายคนนี้ไปหมดการ เรื่องราวจากเรื่องจริง ที่ยังไม่รู้จุดจบ เรื่องราวที่ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ถูกผิด แต่ที่แน่ๆ ชายคนนี้เสียใจและเจ็บปวดทรมานกับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้เขาจะสงสัยอยู่ตลอดเวลาว่า เขาทำผิดมากมายขนาดนั้นเลยหรือ... ช่วยกันหาคำตอบทีให้เขาที ค่อยๆ ถักทอร้อยเรื่องราวจากคำพูดของชายผู้หนึ่ง ที่สงสัยในความผิดของตัวเอง