ปมฆาตกรรม

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ปมฆาตกรรม

*/*/*/*/*

บทนำ

            แม้จะเป็นคืนที่ร้อนอบอ้าว แต่ผู้คนส่วนใหญ่ก็พากันหลับไหลอย่างเป็นสุขภายในห้องที่เย็นฉ่ำจากทำงานของเครื่องปรับอากาศ บางคนนอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างสบายอกสบายใจในขณะที่หลายคนขดตัวอยู่ในผ้าห่มและเพลิดเพลินกับความฝันอันแสนสุข แต่ไม่มีใครสักคนจะสำเหนียกถึงความเจ็บปวดของใครบางคนที่กำลังกระเสือกกระสนด้วยความทรมานอยู่ภายในห้องนอนที่ควรจะแสนสบายของตัวเอง

            เสียงสะอื้นสลับกับเสียงหอบหายใจดังมาจากร่างของหญิงสาวที่นอนอย่างอ่อนระโหยอยู่บนเตียง เรือนร่างที่เปลือยเปล่าเต็มไปด้วยบาดแผลอันเกิดจากการถูกซ้อมอย่างทารุณจนบอบช้ำ แต่ดูเหมือนผู้ที่ลงมือยังไม่สาแก่ใจเพราะไม่เพียงแต่จะลงมือทำร้ายเธออย่างรุนแรงแล้วเขายังโถมความหยาบคายลงบนร่างกายของหญิงสาวอย่างป่าเถื่อนจนสำเร็จไปหลายครั้ง และเมื่อความโหดร้ายจบสิ้นลงหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายจึงปรือดวงตาบวมเป่งขึ้นมองวายร้ายที่กำลังสวมกางเกงด้วยท่าทางที่ใจเย็นพร้อมกับเผยอริมฝีปากแตกยับอ้อนวอน

            “ได้โปรด”

            ชายคนนั้นเหลือบตามองเธออย่างไม่สนใจ เขาเดินหายเข้าไปในครัวและกลับมาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม หญิงสาวมองมีดในมือของเขาด้วยดวงตาเหลือกลาน

            “อย่า”

            ความหวาดกลัวที่ถาโถมเข้าเกาะกุมจิตใจทำให้คำพูดหลุดออกมาได้เพียงเท่านั้น เธอพยายามดันตัวให้ลุกขึ้นแต่ความเจ็บปวดที่เกิดจากการถูกซ้อมทำให้หญิงสาวไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้ เมื่อหมดหนทางหนีหญิงสาวจึงรวบรวมกำลังเตรียมจะกรีดร้องแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรอเวลานี้อยู่แล้วเพราะทันทีที่เธออ้าปากเขาก็เสียบมีดเข้าไปใต้ราวนมและมองหญิงสาวที่ยังคงนอนอ้าปากค้างพร้อมกับยิ้มอย่างสะใจ

            “ไม่มีวัน”

            เขาเลื่อนขึ้นไปนั่งคร่อมร่างของเธอพร้อมกับก้มลงไปกระซิบและดึงมีดออกจากนั้นจึงแทงซ้ำลงไปอีกครั้งอย่างบรรจง ดวงตาฉายความสุขสมเมื่อเห็นผู้ที่อยู่ด้านล่างผวาขึ้นสุดตัว เขาถอนมีดออกมาช้าๆและแทงกลับลงไปอีกสองสามครั้งจนกระทั่งลมหายใจของหญิงสาวเริ่มขาดเป็นห้วงเขาจึงเงื้อมีดขึ้นจนสุดแขนและพูดเสียงเหี้ยม

“นังผู้หญิงสำส่อน”

เขากระหน่ำแทงลงไปบนอกนตำแหน่งของหัวใจสี่ครั้งและหยุด เขามองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความชิงชังและเหยียดยิ้มอย่างสาแก่ใจเมื่อเห็นม่านตาของเธอเริ่มขยายเพราะมันหมายถึงชีวิตที่สิ้นสุดลง ชายคนนั้นจึงก้าวลงจากร่างของเธอและลงมือทำความสะอาดตัวเอง เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้วเขาจึงออกจากห้องและเดินจากไปพร้อมสัญญาณสุดท้ายของยามรัตติกาล

*/*/*/*/*/*/*