อสงไขยเวลา

ลำดับตอนที่ #2 : คุณชายตวนมู่หญง แห่งจวนเสนาบดี

เวลาผ่านไปได้หนึ่งอาทิตย์ ข้าวหอมก็ยอมรับได้แล้วว่าตนเองต้องเป็นนายน้อยตวนมู่หญง ลูกชายคนเดียวของเสนาบดีตวนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และได้สวดมนต์ขอโทษเจ้าของร่างที่ตนมายึดร่างไป และเริ่มการสวมรอยเป็นตวนมู่หญงอย่างเต็มที่ เพื่อเอาชีวิตรอดและหาทางทำภาระกิจตามหารักแท้ให้แก่เขาคนนั้น ผู้เป็นฮ่องเต้แห่งแผ่นดินนี้

ตวนมู่หญงหรือข้าวหอมนั่งมองป่าไผ่สีเขียวสดที่รายล้อมเรือน อย่างเหม่อลอย พร้อมกับวิเคราะห์ข้อมูลที่เธอรวบรวมได้มาจากการหลอกถามสาวใช้ประจำตัวมาตลอดอาทิตย์หลังจากหายสติแตกแล้ว นั่นคือเธออยู่ในร่างของลูกชายคนเดียวของเสนาบดีตวน ที่เป็นขุนนางใหญ่ประจำราชสำนักเทียนเฉา  โดยที่ในร่างนี้เธออายุเพียง เจ็ดขวบ  เธอมีแม่เป็นภรรยาหลวง และมีแม่รองอีกสี่คน รวมทั้งมีพี่น้องต่างมารดาที่เป็นผู้หญิงล้วนอีก เจ็ดนาง ซึ่งเธอเป็นลูกคนสุดท้องที่เรียกว่าลูกหลง   แต่ที่ทำให้เธอหนักใจมาก เพราะสาวใช้ประจำตัวเรียกว่าเธอคุณชาย ทว่าร่างกายของเธอนั่นมันผู้หญิงชัดๆ จะไปเป็นคุณชายได้ไง มันต้องมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างแน่ๆ และเมื่อพยายามหาคำตอบจากสาวใช้ประจำตัว นางก็ได้แต่อึกอักไม่ยอมตอบอะไรทั้งสิ้น  ดังนั้นทางเดียวที่จะรู้คือต้องถามท่านแม่ของเธอในตอนนี้

                เมื่อตัดสินใจได้ ว่าจะหาคำตอบเธอก็ไม่รอช้ารีบเรียกจูเอ๋อสาวใช้ประจำตัวให้เข้ามา

                “คุณชายมีอะไรให้จูเอ๋อรับใช้เจ้าค่ะ”  จูเอ๋อรีบเข้ามารับคำสั่ง

                “ฉัน..เออ...ข้าจะไปหาท่านแม่”  ตวนมู่หญงพูดไม่ธรรมชาติเนื่องจากยังไม่ชินกับการพูดแบบโบราณ จึงส่งผลให้จูเอ๋อมองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร นางจึงจัดการพาเธอไปพบกับฮูหยินใหญ่ ที่เรือนกลาง ระหว่างทาง เธอมองความหรูหราของข้าวของเครื่องใช้ต่างอย่างตื่นตาตื่นใจ และสรุปได้ว่าท่านเสนาบดีจะต้องรวยมากแน่นอน และไม่นานเธอก็มาถึงเรือนกลาง เรือนที่สวยงามที่สุด

                ฮูหยินใหญ่หรือท่านแม่ของตวนมู่หญง เป็นสตรีที่ใกล้วัยกลางคน แต่ก็ยังความสาวและความสวยเอาไว้ได้ดี นางละงานปักผ้าในมือลงเมื่อรู้ว่าเธอมาขอพบ

                “อาหญงลูกรัก มีอะไรหรือถึงมาหาแม่ที่เรือนได้”   ท่านแม่ถามอย่างปราณี และหันไปสั่งให้สาวใช้ไปยกน้ำชาและขนมหวานมา 

                ตวนมู่หญงรับน้ำชามาจิบและหยิบขนมเข้าปากเคี้ยวอยู่ซักครู่จึงเอ่ยปาก

                “ท่านแม่....ข้ามีเรื่องบางอย่างจะถามท่านเป็นการส่วนตัวจะได้ไหม”  สายตาและน้ำเสียงจริงจังของลูกชายทำให้ฮูหยินใหญ่แปลกใจ จึงไล่ให้สาวใช้ออกไปทั้งหมด

                “สาวใช้ออกไปหมดแล้ว ที่นี้เจ้ามีเรื่องจะถามแม่หรือ อาหญง”

                “ท่านแม่ทำไมสาวใช้จึงเรียกลูกว่าคุณชายละ....ในเมื่อข้าผู้หญิง”

                คำถามของตวนมู่หญงสร้างความตกใจให้กับฮูหยินใหญ่ จนเผลอปัดถ้วยน้ำชาตกพื้น

                “เมื่อกี้เจ้าอะไรนะ!”

                “ข้าถามว่าทั้งๆที่ข้าเป็นผู้หญิง แล้วทำไมถึงเรียกข้าว่าคุณชายละท่านแม่”

                ฮูหยินใหญ่พยายามตั้งสติของตนเอง เพราะเคยคาดอยู่แล้วซักวันลูกจะต้องถามตนเอง ทว่าที่แล้วมาลูกของนางเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร และชอบเก็บตัวอยู่แต่ในเรื่อนไม่ไผ่เท่านั้น นางจึงแทบไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก

                “เจ้าเคยไปถามใครเรื่องนี้นอกจ้าแม่หรือไม่”

                “ข้าเคยถามจูเอ๋อ...แต่นางไม่ตอบ”

                คำตอบของตวนมู่หญงทำให้ ฮูหยินใหญ่ค่อยโล่งอก เพราะถ้าถามเพียงจูเอ๋อ แผนการของนางก็ยังคงไม่แตก  เพราะจูเอ๋อ เป็นคนของนางที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กและไว้ใจได้

                “ถ้าเจ้าอยากรู้แม่จะเล่าให้เจ้าฟัง...แต่แม่ขอบอกไว้ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่ทำ ก็ทำเพื่อเราสองแม่ลูกนะ อาหญง....”  ฮูหยินพูดอย่างเคร่งเครียด แล้วก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ตวนมู่หญงฟัง

                ค่ำนั้น  ตวนมู่หญง ก็นอนจ้องพระจันทร์ครึ่งดวงที่นอกหน้าต่าง พร้อมกับเรื่องที่เธอได้ยินมาจากท่านแม่ทั้งหมด 

                ทุกอย่างมันเป็นแผนการของท่านแม่ ที่โกหกใครต่อใคร รวมถึงท่านพ่อด้วย ว่าเธอนั้นเป็นลูกชาย และในปัจจุบันนี้ผู้ที่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงมีเพียงท่านแม่กับจูเอ๋อ สองคนเท่านั้น ส่วนหมอตำแยที่ทำคลอด และแม่นม ต่างก็หายตัวไปอย่างลึกลับหลังจากเธอคลอดออกมาไม่นาน 

                และแผนการนี้เริ่มขึ้นที่ ท่านพ่อของเธอแม้ว่าจะรับภรรยาน้อยมาหลายคน ทว่ากลับมีแต่ลูกสาวทุกคน ส่วนท่านแม่ที่เป็นภรรยาเอกนั้นแทบหมดหวังจะมีลูกไปนานแล้ว แม้ว่านางจะเป็นสตรีที่มาจากตระกูลสูง ทว่ากลับไม่สามารถมีทายาทให้สามีได้เลย  มันช่างน่าขมขื่นมาก และยังโดนบรรดาภรรยาน้อยของสามีเยอะเย้ย ทำให้นางแค้นเป็นอย่างยิ่ง และเหมือนสวรรค์จะปราณีให้นางได้แก้แค้นบรรดาภรรยาน้อย และดึงสามีกลับมานางอีกครั้ง เมื่อนางเกิดตั้งท้องขึ้นมา  และนางคาดหวังเต็มที่ว่านางต้องได้ลูกชาย เพื่อความมั่นคงของฐานะตนเองในจวนตลอดไป

                ทว่านางกลับคลอดลูกสาวออกมาแทน เมื่อเป็นเช่นนั้น นางจึงคิดแผนแกล้งบอกแก่ทุกว่านางได้ลูกชายเพื่อรักษาความโปรดปราณของสามี และได้แก้แค้นเหล่าภรรยาน้อย ซึ่งนางก็ย้ำกับเธอว่าถ้าความลับนี้เปิดเผยออกไป ท่านเสนาบดีจะต้องขับไล่นางและเธอออกจากจวนเป็นแน่  ซึ่งถ้าเป็นอย่างงั้นแผนการที่เข้าใกล้ฮ่องเต้เพื่อตามหารักแท้ให้แก่พระองค์ก็คง ต้องลำบากและแทบเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ถ้ายังคงสถานะลูกชายเสนาบดีนี้เอาไว้จะทำให้แผนการนั้นน่าจะง่ายขึ้นแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี  เพราะในโลกต่างมิติแห่งนี้ผู้ชายน่าจะทำอะไรสะดวกมากกว่า

                “เอาวะ...เป็นชายก็เป็น.....เพื่อแผนการตามหารักแท้ให้แก่ฮ่องเต้และเพื่อให้ได้กลับบ้าน” เธอประกาศเป้าหมายกับตนเองและแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง

                เวลาผ่านพ้นไปปีแล้ว ปีเล่า ตวนมู่หญงจากเด็กน้อย ก็เติบใหญ่ขึ้น ซึ่งการเติบโตนี้ทำให้ใครต่อต่อใครก็ต้องตื่นตะลึง เนื่องจากควนมู่หญงในวัยสิบเจ็ดปีนั้น สู่งโปร่ง และรูปงามเกินบุรุษ จนผู้ใดได้พบเห็นไม่ว่าหญิงหรือชายเป็นต้องหลงไหล วิญญาณแทบออกจากร่างเพื่อติดตามไม่ห่างหาย  ซึ่งตัวตวนมู่หญงเองก็ไม่คิดว่าตนเองพอเติบโตแล้วจะรูปงามได้ขนาดนี้ พอมองภาพตนเองในเงาสะท้อนแล้วยังอดหลงไหลตัวเองไม่ได้

                “สวยจริงๆ เลยเรา” ตวนมู่หญง ที่บัดนี้แทบจะลืมไปแล้วตนเองนั้นคือข้าวหอมสาวน้อยจากต่างมิติ นั่งมองภาพที่สะท้อนในสระน้ำแล้วยิ้มกริ่ม เพราะไม่ว่าจะมองดวงตาคมหวานที่ซึ้งตรึงใจที่รับกับคิ้วดกดำที่ตวัดเฉียงขึ้น  ริมฝีปากหยักงามที่แดงดังผลเชอร์รี่ ที่ประดับอยู่บนหน้ารูปไข่ ที่มีผิวขาวปานกระเบื้องเคลือบนั้น  ไม่ว่าใครก็ต้องอดชมไม่ได้ว่างาม  และบางครั้งเธอถึงกับคิดว่าจะเปิดเผยตนเองว่าเป็นหญิงไปเสียดีไหม ขนาดยังไม่ได้แต่งหญิงยังงามหยดย้อยขนาดนี้ ถ้าแต่งหญิงแล้วจะงามขนาดไหน ทว่าด้วยกฏเกณสังคมของโลกแห่งนี้ สตรีแทบจะไม่มีสิทธิมีเสียงอะไร วันๆ ก็ได้แต่อยู่ในห้องหอ แทบไม่ได้ย่างก้าวไปไหน ซึ่งแตกต่างจากบุรุษที่สามารถทำอะไรก็ได้ และไปไหนก็ได้

                “ใช่ค่ะ คุณชายท่านรูปงามมาก จนบ่าวกล้ารับประกันได้เลยว่าจะหาใครรูปงามเท่าท่านไม่ได้อีกแล้วในแผ่นดินนี้”  จูเอ๋อสาวใช้คนสนิท ขานรับอย่างเอาใจ และยกน้ำชามาวางไว้บนโต๊ะหิน และแอบมองหน้าเจ้านายของตนเองอย่างปราบปลื่ม ไม่ว่าจะหน้าตา และความสามรถทั้งดนตรี ความรู้ในการปกครอง ก็เด่นไม่เป็นลองใคร  อณาคต นายของนางจะต้องเป็นขุนนางที่สง่างามเหนือใครแน่ๆ

                “หึๆ....พวกเรานี่คงไม่มีอะไรทำแล้วจริงๆ ถึงได้มานั่งชมกันเองอย่างงี้นะ”  ตวมมู่หญงแซวสาวใช้ประจำตัวอย่างอารมณ์ดี

                “จูเอ๋อ เดี๋ยวเจ้าไปสั่งให้เตรียมม้าให้ข้าทีนะ ข้าว่าจะออกไปเที่ยวเรือนดอกเหมยเสียหน่อย”

                จูเอ๋อถึงกับสะดุ่งเมื่อได้ยินจุดหมายปลายทางของเจ้านาย แต่ก็ต้องปิดปาก ได้แต่ดำนับรับคำสั่ง เนื่องจากการไปเที่ยวหอนางโลมอย่างเรือนดอกเหมยนั่น เพื่อเป็นการแสดงบทบาทชายหนุ่มของเจ้านายของเธอเท่านั้น

 **********************************************************************************************

                แนะนำตัวละครในเรื่อง

ฮูหยินใหญ่ แห่งจวนเสนาบดีตวน ภรรยาหลวงและแม่แท้ๆ ของตวนมู่หญง ผู้ทำได้ทุกอย่างเพื่อความมั่นคงของตนเองในจวนเสนาบดี 

จูเอ๋อ สาวใช้ประจำตัว ตวนมู่หญง  สาวใช้ผู้ภักดีต่อนายเหนืออื่นใด