เดิมพันรักจอมมารจ้าวหัวใจ

เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวในจินตนาการเท่านั้น

ตัวละครทุกตัวเป็นเพียงเรื่องสมมุติ

คำโปรย!

    ปีศาจตัวน้อยถูกเก็บมาเลี้ยงโดยท่านแม่ทัพปีศาจเหยาฮั่นผู้เกริกเกรียรติ ที่มาอันไม่แน่ชัด และถูกกักพลังต้นกำเนิดโดยทวยเทพขั้นสูง ปีศาจน้อยผู้นี้ถูกขนามว่า "หนิงเฟิ่ง"  ธิดาน้อยบุตรบุญธรรมท่านแม่ทัพถูกเลี้ยงดูและเติบโตมาพร้อมกับองค์รัชทายาทแดนปีศาจผู้มีนามว่า "หานหลง" ผู้ที่ถูกขนานนามว่าเป็นมังกรปีศาจน้ำแข็ง เขาเกิดมาพร้อมไอปีศาจที่เข้มข้น ที่หายากในรอบแสนปี

     นาง "หนิงเฟิ่ง" เฝ้าหลงรักหานหลงมาตั้งแต่ยังเล็ก เพียรพยายามเพื่อให้ได้ฟังคำว่า"รัก" จากปากเขา  

     หากทว่า...

     "ข้าไม่เคยคิดจะรักเจ้า"

     "มะ...ไม่รักซักนิดเลยหรือ" ดวงหน้างดงามซีดเผือด ปากอิ่มสีกุหลาบนั้นเม้มแน่น ร่างกายเครียดเกร็งจนเผลอกัดริมฝีปากตัวเองจนได้กลิ่นคาวเลือด

     "......" ผู้ถูกถามกลับนิ่งเฉย ไร้เสียงตอบรับใด ๆ 

     "ท่านเงียบหานหลง แท้จริงใจท่านมีข้า" เสียงหวานติดสั่นนั้นดูลิงโลด เมื่อเห็นว่าบุรุษเบื้องหน้านั้นเงียบไป คล้ายกำลังยอมรับว่าเขาเองก็มีใจให้ตน

     "ฟังข้าให้ชัด" น้ำเสียงเยือกเย็นดังที่ราวกับมีก้อนน้ำแข็งยักษ์ตั้งตระหง่ายอยู่เบื้องหลังของบุรุษผู้หล่อเหลาหาใดเปรียบในอาภรณ์สีดำสนิท ดวงตาสีรัตติกาลฉายแววรำคาญนั้นจดจ้องดวงหน้าของสตรีตัวเล็กที่อยู่เบื้องหน้า ก่อนจะเหยียดยิ้มเล็กน้อยแล้วเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ 

     "หะ..หานหลง" 

     "ข้า! ไม่! เคย!  รัก! เจ้า! เหยาหนิงเฟิ่ง!"

     "...ทะ...ท่าน อึก"

     หลังจากนั้นมาหานหลงเริ่มทวีความเย็นชากับนาง เขาอายุเพียงสามร้อยปีก็รับสนมทีเดียวถึงสามร้อยคน หญิงงามพากันหลั่งไหลเข้าวังองค์รัชทายาท...

     ครานั้นนางร่ำไห้เจ็บปวดจนใจสลาย แต่เมื่อมิอาจตัดใจจากรักครั้งนี้ได้ นางจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับเขา! 

     นางยอมสาบานตนเป็นองค์รักษ์เงา กลุ่มคนที่ไร้ตัวตนจากโลกนี้ หากแต่จะมีตัวตนได้ ก็เมื่อเขาเอ่ยปากเรียกเท่านั้น!

     แต่แล้ว...โชคชะตาก็เมตตานางบ้างเสียที...

     "เจ้ายินยอมหรือไม่นังหนู ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง แต่จงจำไว้! สิ่งนี้จะอยู่กับเจ้าเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น และเมื่อครบกำหนดใบหน้าสะคราญโฉมของเจ้าจะกลับกลายเป็นผีร้ายไปตลอดกาล โฉมหน้านี้...แม้แต่เดรัจฉานเจ้าก็มิอาจเทียบมันได้!"

     เวลาหนึ่งปีงั้นหรือ?   ที่ต้องแลกกับการเสียโฉมไปตลอดกาล...

     ได้แค่หนึ่งปีสินะ ....

     เอาเถิด...ในเมื่อห้วงเวลาอันเจ็บปวดที่เป็นนิจนิรันดร์เช่นนี้ เวลาอันแสนยาวนานที่นางคิดว่าคงมิมีวันสมหวังในรัก...

     หากบัดนี้นางถึงกับจะได้เวลาที่แสนล้ำค่า แม้มันจะแสนสั้นยิ่งนัก  แล้วใยนางจะไม่รับไว้เล่า..

     หานหลง...เดิมพันครานี้ข้าจะได้เศษเสี้ยวจากหัวใจท่านสักนิดหรือไม่!

ชี้แจงก่อนอ่านสักนิด

     1. นิยายเรื่องนี้บทหวานอาจจะไม่มาก แต่จะสอดแทรกไว้ให้มากที่สุด โดยรวมเรื่องนี้ค่อนข้างจะดราม่าแบบกรึ่ม ๆ ใครรับไม่ได้เชิญออกไปได้เลยค่ะ

     2. วิจารณ์ได้ แต่ควรมีมารยาท โปรดใช้คำสุภาพนะคะ อย่าทำร้ายจิตใจกันให้หดหู่เลยเนอะ ประเดี๋ยวจะเขียนไม่ออกกันเปล่า ๆ เห็นไรท์เตอร์หลายเรื่องแล้วที่ข้าพเจ้าติดตาม นั้นทิ้งหายเลิกเขียนไปเพราะการวิจารณ์โดยไม่คำนึงถึงจิตใจผู้แต่ง (ขอนะเจ้าคะ)

     3. นิยายเรื่องนี้ลงไม่เป็นเวลา เนื่องจากข้าพเจ้าอยู่ในวัยทำงาน แล้วงานบางช่วงจะหนักเบาไม่เท่ากัน บางทีหายหลายวันคือไม่ได้อะไรนะคะ ไปต่างจังหวัดปั่นงานเจ้าค่า

     ข้าพเจ้ารบกวนผู้อ่านทุกท่านเป็นกำลังใจให้ข้าน้อยด้วย ข้าน้อยจะพยายามสร้างสรรค์นิยายเรื่องนี้ให้จบให้ได้ แต่สิ่งที่ต้องการคือกำลังใจ (ใครบ้างไม่อยากได้) 

คอมเม้นท์ โหวต วิจารณ์ ให้กำลังใจ กันเข้ามาเยอะ ๆ นะเจ้าคะ ^^