คำสัญญา

เนื้อเรื่อง

สนามบิน
“กันเมิงรอกูนะ อีก5ปี กูสัญญาว่าจะกลับมาให้คำตอบกับเมิง”คนตัวเล็กกุมมือเรียวไว้แน่น อีกไม่กี่นาทีเขาต้องจากเพื่อนคนนี้ไปไกลแสนไกล การไปครั้งนี้ช่างยาวนานนัก การใช้ชีวิตของเขาสองคนจะสวนทางกัน 
“กันจะรอริทกลับมากันสัญญา”หน้าคมยิ้มให้ เขาทำใจไว้แล้วว่ายังไงวันนี้ต้องมาถึง รั้งคนตัวเล็กมากอดแบบที่เพื่อนเขากอดกัน “ริทเมิงเป็นเพื่อนที่พิเศษสุดของกูนะ กุสัญญาว่าจะรอเมิงกลับมา”
“สัญญาแล้วนะเมิง” 
“ไปเถอะริท เดี๋ยวไม่ทันนะ”ดันร่างเล็กออก กันยังยิ้มให้ริทเหมือนเดิมรอยยิ้มที่จากนี้ไปคงไม่มีวันได้เห็น ริทยิ้มตอบ ยกมือปาดน้ำตาออกลวกๆ
“ขี้แยเอ๋ย ไปถึงที่นูนอย่าร้องไห้แบบนี้อีกละรู้ไหมอายเขา”ขยี้ผมริทจนฟู ริททำหน้ายุ่งผลักอกกัน
“รู้แล้วไม่ร้องหรอกไปละ”ริทหันหลังให้อีกคน 

ติ๊ดๆ
เสียงบีบี ดังขึ้นเป็นรอบที่100 ของวัน จนทำเอาคนที่ตั้งใจเรียนอย่างริทเริ่มรำคาญ
~ริทวาเลนไทน์จะกลับมาไหมกันคิดถึง~
~ไมรู้ดูก่อน~ ริทตอบเสร็จก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนต่อ แถมยังปิดมือถืออีกต่างหากเพราะดูจากสถานการณ์แล้วคนไกลคงไม่มีเรียนแต่เขามีเรียน เรียนๆจนหมดคาบเรียนสุดท้ายริทก็ลาเพื่อนๆและเตรียมเก็บของกลับที่พัก ลืมเปิดมือถือไปสนิทใจ 
“ทำไมไม่ตอบกลับเลยว่ะ หรือว่าไม่ว่าง”กับบ่นกลับไอโฟนที่มืดสนิทไม่มีเสียงข้อความตอบกลับจากคนตัวเล็กอีกเลย 
“เฮ้ยไอ้กันทำไมนั่งหน้าบูดแบบนั้นว่ะ”กบทักเพื่อนตัวดำที่นั่งหน้าบูดเหวี่ยงใส่ไอโฟนตัวเองอยู่ 
“ไม่มีอะไรกูแค่เซง เมิงจะกลับเลยไหม”ถามเพื่อนแต่ตายังจ้องหน้าจอมืดๆ
“กลับเลยดิ แต่เออกันกูมีคนแนะนำให้เมิงรู้จัก เด็กใหม่คณะเราสวยนะเว้ย”
“เออ ใครว่ะ”
“ไอ้ดำเมิงสนใจกูบ้างสิกุพูดกับเมิงอยู่นะเว้ย”กบอารมณ์เสีย กันมันพูดกับเขาแต่ตาจ้องไอโฟนมันใช่ที่ไหน
“เออๆว่าไงเด็กที่ไหนที่ว่าสวยของเมิงน่ะ”กันทำเสียงฟึดฟัดในลำคอ 
“นี่ไง ฉัตร น่ารักไหมเมิงสวยด้วย”กบแนะนำร่างบางของผู้หญิงที่ชื่อว่าฉัตรกันไล่สายตามองตั้งแต่หัวจรดท้องน่ารัก สเปคกันเลย 
“ยินดีที่ได้รู้จักนะกัน”ฉัตรทักคนที่นั่งจ้องเธอนานแล้วไม่รู้ว่าทำไมจ้องแล้วก็ยิ้ม 
“อ้อๆ คับสวัสดีคับ”ยิ้มตามแบบฉบับของ กัน นภัทร คว้าไอโฟนลงกระเป๋ากางเกงลืมเรื่องราวก่อนหน้านี้ไปเลยว่ากำลังรอใครอีกคน 
“เอ่อกันเมิงกับฉัตรเข้าไปเรียนก่อนเลยนะกูโทรหาแม่ก่อน”กบพูดส่งๆวิ่งออกไปโทรหาแม่ซะไกลเหลือแค่ฉัตรกับกันอยู่สองคน 
“เอ่อ งั้นกันว่าเราไปเรียนกันเถอะ”กันถือโอกาสคว้าหนังสือจากมือของอีกคนมาถือไว้เอง ฉัตรยิ้มหวานให้แล้วเดินออกไปพร้อมกัน กาลเวลาเปลี่ยนทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยน รวมทั้งคนสองคน เพื่อนรักเพื่อนสนิทกำลังห่างกันเพราะระยะทางกับกาลเวลาที่สวนทางกัน 
“ทำไมไม่โทรมาว่ะ”ริทมองหน้าจอโทรศัพท์นี่ก็ครบอาทิตย์แล้วที่กันไม่โทรมาเล่าอะไรให้ฟังเหมือนครั้งก่อนๆทำอะไรอยู่จะว่าสอบก็ไม่ใช่ “ไอ้บ้ากันกูรอเมิงเมิงโทรมาอยู่นะ โทรมาสิ” ริทจ้องโทรศัพท์ขอให้มันมีชื่อของอีกคนปรากฏ 
~เก็บรอยยิ้มฉันไว้ในใจของเธอ~
“ฮัลโหล”
//ริท ปิดเทอมจะกลับมาหาแม่ไหมลูก//
“เอ่อ แม่เองหรอ กลับสิริทคิดถึงเมืองไทย”เหมือนอยู่บนที่สูงแล้วตกลงมาที่ต่ำยังไงยังงั้นเลยแฮะ 
//จ๊ะ ถ้ากลับมาแม่จะได้ไปรับที่สนามบิน//
“ครับ”
// ริทที่นั่นหนาวไหมลูก//
“สุดๆเลยครับแม่ริทนอนไม่หลับเพราะความหนาวนี้แหละ”ริทพรรณนาในแม่ฟัง 
//จ๊ะ ห่มผ้าใส่เสื้อหนาๆนะลุกแม่เป็นห่วง//
“ครับแล้วเมืองไทยเป็นไงบ้างครับ”
//ก็เรื่อยๆละจ๊ะ//
“ครับแม่ริทคิดถึงแม่จัง”
//แม่ก็คิดถึงเราจ๊ะ ริทแค่นี้ก่อนนะลูก//
“ครับ”แม่ตัดสายไปแล้วความเหงาก็เข้ามาจู่โจมทันที ริทฟุบหน้าลงกับโต๊ะหนังสือ ทำไมมันเหงาแบบนี้นะ ตากลมมองออกไปนอกหน้าต่างหิมะกำลังตก ตกหนักด้วย แล้วความคิดพิเรนๆก็เข้ามาในหัว “ไปเล่นหิมะดีฟ่า”ริทหยิบเสื้อคลุมหยิบร่มทุกอย่างครบขาดแต่โทรศัพท์ที่ไม่ได้เอามาด้วย 
“กันทำอะไรหรอหน้าเครียดจัง”ฉัตรเอ่ยถามคนนั่งหน้าเครียดฝั่งตรงข้าม ตั้งแต่วันนั้นวันที่เธอกับกันเจอกันครั้งแรกเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นไปไหนด้วยกันสองคนบ่อยๆจนความสัมพันธ์พัฒนาเลยจุดคำว่าเพื่อนมาไกลมากแล้ว 
“เปล่าไม่มีอะไรหรอกกันโทรหาเพื่อนน่ะ”กันพูดกับฉัตรแต่มือยังกดโทรศัพท์ไม่หยุดทั้งส่งข้อความและโทรไปหาคนที่อยู่อีกฝั่งของโลกแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะรับสักทีเป็นอะไรหรือเปล่านะ ยิ่งอยู่ไกลตาอยู่ด้วย
“เพื่อนที่ไหนกันค่ะทำไมหน้าเครียดแบบนั้นทะเลาะกันหรอ”
“เพื่อนสนิทกันเองแหละชื่อริท อยู่ต่างประเทศน่ะกันเลยจะโทรไปเล่นด้วยแต่โทรท่าไหร่ก็ไม่รับ”
“อ้อ สงสัยจะเรียนอยู่หรือเปล่า”
“ไม่รู้สิพักนี้กันไม่ค่อยได้โทรไปเล่นกับมันเลย”กันพูดเสียงเศร้าอยากฆ่าตัวเองจริงๆถ้าเขาไม่มาร้านนี้คงจำไม่ได้ว่าริทอยู่ไหน ทั้งๆที่สัญญากับมันแล้วว่าจะโทรไปเล่นด้วยบ่อยๆแต่ดันทำไม่ได้ 
“อย่าคิดมากสิกันริทไม่ว่าอะไรหรอ เชื่อฉัตรนะ”
“อืม”
“แล้วนี่กันจะไปไหนต่อหรือเปล่า”
“ไปดูหนังกันไหมฉัตร เราไม่เคยไปดูหนังกันสองคนเลยนะ”กันเสนอไอเดีย 
“เอางั้นหรอ งั้นก็ไปสิ”
“ครับ”กันยิ้มให้ฉัตร 

เฮ้ยคุณ ไปเล่นแบบนั้นไม่อ่านป้ายหรือไงว่าเขาไม่ให้เล่นน่ะ”สำเนียงภาษาอังกฤาแปลกๆตะโกนเรียกคนที่กำลังเมามันกันการเล่นหิมะน้ำแข็ง 
“หะ เอ่อ คือผมไม่รู้ เฮ้ยพี่โน่”ริทหน้าเสียกำลังจะเอ่ยขอโทษแต่เมื่อรู้ว่าเป็นใครคนตัวเล็กก็วิ่งไปกอดร่างนั้นไว้แน่น พี่ชายแท้ๆของเขาเองไม่รู้ว่ามาถูกได้ยังไงอยู่กันคนละเมืองขนาดนี้
“โห่ หนักขึ้นนะเราแล้วนี้นึกยังไงถึงไปเล่น”โตโน่ขยี้ผมน้องชายจนฟู 
“ริทงงอ่ะ พี่โน่มาได้ไง”
“ก็ตามนั่งรถมาไง”
“เออสั้นๆแต่ได้ใจความ”ริทประชดพี่ชาย 
“พี่จะมาอยู่กลับเราจนกว่า มหาลัยจะปิดแล้วค่อยกลับพร้อมกัน”
“จริงดิ”
“จริงๆ”
“งี้ริทก็ไม่เหงาแล้วดิ”ริทพูดพลางเปิดประตูห้องพัก โตโน่เดินตามเข้ามามองบรรยากาศแล้วพยักหน้า “ริทแต่งเองหรอ”มองหน้าคนตัวเล็กไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ 
“ใช่ดิริทแต่งเองไงสวยละเซ้!!!”
“พี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าริทแต่งอ่ะ ในหัวมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ”
“พี่โน่กำลังจะด่าว่าริทไม่มีศิลใช่ไหม”ริทพูดหน้ายู่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดู 
83 สายที่ไม่ได้รับ 
//กัน// 
38 ข้อความ
//กัน//
“มันจะโทรเอาโล่หรือไง”ไม่ใช่เสียงริทแต่เป็นเสียงพี่ชายของริทเองไม่รู้มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ ริทเบี่ยงตัวในพ้นๆจากคนอยากรู้จนเกินเหตุ กดโทรกลับแต่กันปิดเครื่อง 
“อ้าวทำไมไม่โทรละ”พี่โน่สงสัย ริทมองหน้าจอมืดๆแล้ววางไว้ที่เดิม
“มันปิดเครื่อง มันลืมริทไปแล้วมั้งเพื่อนมันไม่สำคัญหรอก”ริทพูดเสียงกวนๆแต่ทำไมมันเศร้าจัง เดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายใจมันโหวงแปลกๆ เพื่อนกันทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย แค่กันมันไม่ทำตามสัญญาก็แค่นั้นทำไมต้องไปเจ็บกับมันด้วย 
“กันหนังสนุกมากเลยนะผีไม่น่ากลัวเลย”ฉัตรชวนคุยขณะออกมาจากโรงหนังกันพาเธอไปดูหนังผีสยองขวัญแต่กันจะรู้ไหมว่าฉัตรไม่ได้กลัวผี 
“หรอ อืมกันก็ว่างั้นแหละ”กันยิ้มให้เหมือนเคย หันกลับไปมองที่เดิมที่ผ่านมาเมื่อกี้ ภาพซ้อนของใครอีกคนที่อยู่คนละที่ก็ฉายขึ้น 
“ไอ้กันไหนบอกว่าหนังรักไง”ริทเดินเซซ้ายเซขวาจนกันต้องพยุงเอาไว้ กลัวเดินชนสิ่งของแถวนั้นเข้า 
“ก็หนังรักไงไม่รักหรอ”
“หนังรักยังกับผีน่ะสิรักบ้าอะไรทั้งเรื่องมีแต่ผี”ริทตะกนใส่หูคนที่บอกว่าหนังรักเสียงดังฟังชัด
“กัน กัน”
“หะ ครับว่าไง”กันหลุดจากภวังค์ความคิด มองฉัตร งงๆ
“ฉัตรเรียกตั้งนาน เป็นอะไรค่ะไม่สบายหรอ”มือบางยกขึ้นอังหน้าผากของกัน 
“กันคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ”
“คิดอะไรหรอบอกฉัตรได้ไหม”ฉัตรถือวิสาสะถามอีกคนเพราะยังไงเธอก็เชื่อว่ากันต้องบอก
“เรื่องริทน่ะ”ว่าแล้วกันก็หยิบไอโฟนขึ้นมาเปิดเครื่อง เข้าไปในโรงหนังห้ามเปิดเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดฉัตรยิ้มน้อยๆในใจกำลังคิดว่าจะถามดีหรือเปล่า 
“คนชื่อริทนี่สงสัยจะสำคัญกับกันมากเลยนะ”
“ทำไมฉัตรถามแบบนั้นละ”กันเลิกคิ้วสงสัย
“ก็เห็นกันพูดถึงริทบ่อยๆไง”ฉัตรยิ้มให้ไม่ได้คิดอะไร 
“ก็ริทเป็นเพื่อนกันนิ ริทกับกันเราสนิทกันตั้งแต่ ม.ปลายแล้ว”
“โห่ ฉัตรคิดว่าฉัตรสนิทกับกันที่สุดสะอีก”
“แต่ตอนนี้ฉัตรเป้นคนพิเศษสำหรับกันเลยนะ”คนผิวเข้มแกล้งหยอดอีกคน ฉัตรเจอลูกหยอดเข้าไปก้มหน้าเขินแทบไม่ทัน กันมองหน้าจอไอโฟน 
1สายไม่ได้รับ 
//ริท//
คนผิวเข้มยิ้มจนเห็นลักยิ้มกดโทรออกไปหาคนไกลทันที รอสายสักพักก็มีคนมากดรับแต่.... 
//หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ // 
“อยากคุยกับพนักงาน”กันพูดใส่ปลายสายกวนๆ 
//ไม่มีพนักงานอะไรทั้งนั้นแหละ//
“อ้าวหรอเมื่อกี้ยังได้ยินอยู่เลย”พูดไปไปดูดน้ำปั่นไป กวนริทมความสุขอย่างนี้แหละ 
//ถ้าเมิงกำลังกินน้ำขอให้น้ำติดคอ//เหมือนริทจะรู้ว่ากันกำลังทำอะไรอยู่เลยนะ 
“แค่กๆๆๆ”คนกวนสำลักน้ำปั่นเพราะมันติดคอจริงๆ 
“กันค่ะนี่ค่ะ”ฉัตรยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ กันพยักหน้าขอบคุณ 
//ไอ้กันเสียงใครอ่ะ//
“เปล่าเมิงหูฝาดแล้วริท”ตาคมมองร่างบางของฉัตรขอโทษที่บอกริทไม่ได้ฉัตรพยักหน้าเข้าใจ 
//ไม่จริงกูได้ยินไอ้ดำบอกมา//ริทยังไม่เลิกตอแย 
“จริงๆเตี้ย เมืองไทยกำลังเที่ยงที่นั่นกี่โมงแล้วว่ะ”
//กำลังค่ำแล้ว//
“เออ กินข้าวยัง แล้วจะกลับหรือเปล่า”
//ไม่ว่ะกูเรียนหนัก//
“หรอ อืม แล้วกูไปทำไมไม่รับ”กันถามเสียงเศร้าริทไม่กลับอีกแล้วสินะ 
//กูไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วยว่าแต่เมิงเหอะทำไมไม่โทรมาบ้างเลยว่ะ//ริทถามกลับบ้าง 
“กูไม่ว่าง กลัวเมิงรำคาญด้วย”
//หรอ งั้นแค่นี้ก่อนนะกูเหนื่อยง่วงแล้วว่ะ//
“อืม ฝันดีนะ”
//อืม//
“กันกับริทนี่ดูสนิทกันจังนะค่ะ จนฉัตรคิดว่าเป็นแฟนกัน”หลังจากที่กันวางสายจากริทแล้วก็ตกลงกันว่าจะกลับบ้าน และตอนนี้ฉัตรก็อยู่บนรถของกัน 
“ไม่มั้ง เพื่อนกัน”กันยิ้มวันนี้อารมณ์ดี 

“ริทเป็นไรว่ะทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้น”พี่โน่วางมือบนหัวของริทกวนๆแทนที่จะดีใจที่ได้กลับเมืองไทยแต่ดันมานั่งถอนหายใจเนี้ยนะ น้องกูเพี้ยนหรือเปล่า
“เปล่าพี่โน่ริทสบายดี เออริทอยากไปหาไอ้กันที่มหาลัยก่อนพี่โน่พาริทไปนะ”ตากลมมองถุงของฝากที่ซื้อมาให้เพื่อนรักโดยเฉพาะ พี่โน่ไม่ได้ว่าอะไร 
“แล้วจะให้มารับตอนไหน”
“ริทกลับเอง”
“เอางั้นก็ได้ พี่ไปละ”
พี่โน่ไปแล้วริทมองตึกคณะที่กันเรียน วันนี้กันมีเรียนเช้าริทจำได้ เดี๋ยวก็ออกมาคนตัวเล็กเลยนั่งรอแถวนั้น บรรยากาศเก่าๆเดิมๆชวนให้คิดถึงเรื่องราวที่เขาเคยใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยแห่งนี้จังเลย 
“อ้าว ริท เฮ้ย ริท ริท ริท จริงๆด้วย”นัทตะโกนลั่นคณะทีแรกนึกว่าตาฝาด แต่เข้ามาดูใกล้ๆแล้วไม่ใช่ 
“เออ ริทนี่แหละจะร้องทำไมเนี้ยอายคนอื่นไหม”
“ไม่เว้ยกูดีใจนี่หว่า ป๊ะไปหาไอ้กันมันกำลังมาละ”นัทคว้าข้อมือเล็กให้เดินตามไปรวมกับกลุ่มของเพื่อน
“เฮ้ย!! พวกเมิงดูสิว่ากูพาใครมา”นัดยิ้มกว้างหลีกทางให้ริท กันกับฉัตรกำลังคุยกันออกรสหยุดกึก เพื่อนในกลุ่มยิ้มดีใจที่ได้เห็นริทอีกแต่ริทกับกันนี้สิอาการหนัก
“ริทกลับมาเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกกันเลยละ”กันเอ่ยถามเกะมือบางของฉัตรออกตากแขนแต่ฉัตรกับจับไว้แน่น ริทถอยออกมา2-3ก้าว 
“กูกลับมาเมื่อเช้าเอาของฝากมาให้เฉยๆ นี่แฟนเมิงหรอกันสวยดีนะใช่คนที่กูได้ยินวันนั้นหรือเปล่า”ริทรัวคำถามเป็นชุด หัวใจปวดหนึบ อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไร รักงั้นหรอ 
“ริท นี่ริทเพื่อนสนิทที่กันเล่าให้ฉัตรฟังบ่อยๆใช่ไหมค่ะ”ฉัตรพูดเสียงหวาน ส่งยิ้มให้ริท ริทยิ้มตอบแต่มันเป็นยิ้มฝืนๆเพื่อนที่กำลังดีใจเงียบไม่มีใครพูดอะไร
“กันเล่าเรื่องริทให้แฟนฟังด้วยหรอ”
“ริทคือมันไม่ใช่อย่างนั้น”กันกำลังจะแก้แต่ไม่รู้จะพูดยังไง ริทเล่นถามเขาเป็นชุดจนไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี 
“ไม่เป็นไรกูเข้าใจ”คนตัวเล็กพยักหน้า ก้าวเขาหาร่างสองร่างมากขึ้นจับมือกันมากุมไว้ 
“เมิงไม่ต้องรอกูแล้วละกัน กูขอให้เมิงกับแฟนรักกันนานๆนะ”ริทส่งยิ้มให้ฉัตรปล่อยมือออกจากมือกัน แล้วก้าวถอยหลังออกมาเรื่อยๆ แล้วหันหลังวิ่งออกไปจากตรงนั้นทั้งน้ำตา มารู้หัวใจตัวเองอีกทีก็ในวันที่มันสายไป รู้ว่าตัวเองรักกันไปเต็มๆ แถมยังรักมากอีกด้วย 
“ริท!!เดี๋ยวก่อนริทมันไม่ใช่แบบนั้น”ด้านกันรู้มารู้สึกตัวก็ตอนที่ริทวิ่งจากไปนานแล้ว ร่างหนาวิ่งหาอีกคนจนทั่วมหาลัยแต่ไม่เจอโทรไปที่บ้านก็ไม่เห็น โทรหาริทก็ไม่รับ

~ฉันไม่ได้ตอกย้ำฉันไม่ตำหนิเธอ
และไม่คิดท้วงสัญญารู้ว่าควรเข้าใจคนๆนั้นเขาใกล้
กว่าฉันนั้นช้าเกิดไปผิดที่ใจฉันนี้มองโลกดีเกินไปไม่เผื่อใจ
จะผิดหวังตัดใจไม่ไหวรักจนเกินเยียวยาเพราะฉันเชื่อในคำสัญญา
ว่าคงเพียงพอสุดท้ายหากเธอจะไม่รอฉันก็จะรักเธอ รักเธอ รักเธอเท่านั้นยึดมั่นในคำสัญญา~

“ริท”กันวิ่งหาคนตัวเล็กจนมาถึงศาลาริมน้ำของมหาลัย เห็นร่างเล็กคุ้นตานั่งห้อยขาที่ระเบียงหันหน้าออกไปทางแม่น้ำ กันเดินเข้าไปกอดร่างนั้นจากด้านหลังเกยคางกับไหล่เล็ก “เมิงไม่คิดจะฟังกูพูดหน่อยหรอ”
“ปล่อยไอ้กันกูไม่ใช่แฟนเมิงนะ”ริทดิ้น งัดมือที่กอดอยู่ออก 
“อยากตกน้ำว่างั้น”
“ไม่ฟังจะให้ฟังอะไรอีก”
“ก็ฟังไงกูกับฉัตรไม่ได้เป็นอย่างที่เมิงคิด”
“กูไม่เชื่อเมิงหรอกปล่อย ไปหาคนที่เมิงรักนูนไป”
“ก็อยู่นี้ไงคนที่กันรัก”กันคลายอ้อมกอดออกจากร่างเล็กกะโดขึ้นไปนั่งๆข้างแต่หันหลังให้แม่น้ำ ริทมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของกัน “กันกับแตรเป็นเพื่อนกัน กันไม่เถียงว่าฉัตรตรงสเปคนะแต่มันไม่ใช่ว่ะ”
“แต่ฉัตรชอบเมิง”
“ไม่จริงอ่ะ”
“กูดูออกนะกัน”
“แล้วเมิงชอบกูไหม”
“....”
“ไม่ตอบแสดงว่าชอบ”กันเหมารวม เงียบแปลว่าใช่ ริทมองค้อนคนหน้าไม่อายพาออกนอกเรื่องตลอด
“กันกูกำลังพูดเรื่องเมิงอยู่นะอย่านอกเรื่อง”
“ก็นี้ไงกำลังพูดไงเรื่องของกู”กันยิ้มโชว์ลักยิ้มกวนๆ เอนหัวพิงไหล่เล็ก “ริท”
“อะไร”
“รักกันบ้างหรือยัง”คำถามนี้ทำให้ริทเงียบ จะตอบยังไงดีฟระ ยกมือทาบอกหัวใจเต้นแรงจนจะหลุดออกจากคั่ว 
“ว่าไงริท รักบ้างหรือยัง”กันขยับหัวอ้อนร่างไหล่สั่นไปตามแรงขยับ 
“ไม่บอก 5 ปีหรือยัง ยังไม่ครบก็ไม่บอก”ริทลอยหน้าลอยตากวนประสาท 
“โห่ 5 ปีตั้งนานบอกเหอะ รักบ้างยัง”
“กลับเหอะจะมืดแล้ว”ริทเปลี่ยนเรื่อง กระโดดลงจากระเบียงเดินออกไปจากศาลาไม่คิดจะรอกันเลยสักนิด 
“ริทรอด้วยดิ”
“หือ”ริทหยุดเดินมองนิ้วก้อยของกันที่ยืนมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขา งง ปนสงสัย 
“รักเธอ รักเธอ รักเธอเท่านั้นยึดมั่นในคำสัญญา”ร่างหนาก้มลงกระซิบท่อนเพลงๆหนึ่งในริทฟัง แล้วพากันเดินออกไปจากที่ตรงนั้นพร้อมกับแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์หมดลง