วันแห่งความรัก

เนื้อเรื่อง

Fic xxx Holic:Domeki X Vatanuki:……….:R 13+

 “เฮ้อ  ฟองดันช็อคโกล่าก็อุ่นแล้ว ช็อคโกแลตร้อนก็เตรียมไว้แล้ว ทำไมฮิมาวาริจังถึงได้หยุดวันนี้ด้วยน้า…..”วาตานุกิยืนหงอยในห้องคหกรรมอยู่คนเดียว พร้อมคิดถึงโชคชะตาที่โหดร้าย เพราะฮิมาวาริจังไม่มาโรงเรียนในวาเลนไทน์ ทั้งๆที่เขาอุตส่าขออาจารย์ยืมห้องคหกรรมมาแล้วแท้ๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า วาตานุกิที่มัวแต่จมอยู่กับความมืดมนไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนได้มายืนอยู่ข้างหลังของตน

 “ติ๊งต๊องชะมัด” น้ำเสียงที่อยู่ๆก็ดังที่ข้างหูที่มาพร้อมกับลมร้อนที่รดใบหูของตน ทำให้วาตานุกิสะดุ้งสุดแล้วหันไปด้านหลังของตน ก็ไดเจอกับชายหนุ่มร่างสูงที่มือข้างนึงหิ้วถุงใส่ช็อกโกแลตเต็มไปหมด

 “อ๊ากกกกกกกก เจ้าบ้าโดเมกิทำไมเข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียงกันฟร่ะ แล้วแกมาว่าฉันติ๊งต๊องทำมายยยยยยยยยย” วาตานุกิโวยวายใส่ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า

 “หนวกหู” โดเมกิพูดคำนี้ออกมาคำเดียวพร้อมกับทำม่าไม่สนใจ ทำให้ร่างบางต้องรีบก้มหน้าเพื่อข่มอารมณ์ของตนไว้ เพราะว่าถึงตนจะโวยวายแค่ไหนร่างสูงก็ไม่สนใจอยู่ดี พอวาตานุกิเงยหน้าขึ้นมาเส้นอารมณ์ของตนถึงกะขาดผึงเลยทันที

 “เจ้าบ้าโดเมกิ แกกล้ากินขนมวันวาเลนไทน์ที่ฉันทำให้ฮิมาวาริจังเลยเหรอห่ะเจ้าบ้า!!!!!!” โดเมกิที่กำลังซดช็อคโกแลตเหลือบตามองร่างบางที่กำลังโวยวายเสียงดังอยู่ข้างๆตนอย่างเฉยชา (อะแฮ่ม แกล้งทำเป็นเฉยชาเพราะมีแผนอ่ะดิ :คนเขียน)

 “เจ้าตัวเขาก็ไม่มา ฉันกินไม่ได้รึไง”

 “ทำไมแกต้อมมากินของฉันด้วยล่ะห่ะ ทั้งๆที่แกก็มีตั้งเยอะแยะทำไมไม่กินล่ะ” วาตานุกิพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้ตัวเองเถียงร่างสูงไม่ออก

 “มันต่างกัน เพราะเป็นของนายไงล่ะฉันถึงได้อยากกิน” โดเมกิพูดพร้อมกับค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างบางที่ตอนนี้หน้ากำลังแดงอยู่ น่ากินชะมัด แต่ร่างสูงรู้ดีว่าสถานที่ไม่เหมาะสักเท่าไร จึงยั้งตัวเองไว้ก่อน โดเมกิค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปหาร่างบาง พร้อมกับพูดว่า

 “นี่ ของเยอะช่วยถือกลับบ้านให้หน่อย” คำพูดนั้นทำให้วาตานุกิรีบเงยหน้ามองคนตรงหน้าเตรียมที่จะด่าร่างสูงที่จงใจแกล้งตน

 อุ๊บ อือ….. อืมมม.

ริมฝีปากของร่างบางโดนร่างสูงประกบอย่างรวดเร็ว ด้วยความตกใจร่างเลยเผลอเผยอปากออกมา ทำให้ร่างสูงได้โอกาสสอดลิ้นของตนเข้าไปชิมความหวานในโพรงปากร่างบางทันที ร่างบางจึงคิดใช่มือทั้งสองข้างดันร่างสูงออก แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะเหมือนกับมือไม่มีแรงจึงปล่อยให้ร่างสูงเอาแต่ใจตัวเองไปก่อน ส่วนทางโดเมกิที่รู้สึกว่าจะกระหายความหอมหวานของร่างตรงหน้าต้องค่อยถอนริมฝีปากของตนออกจากริมฝีปากของร่างบางอย่างอ้อยอิ่ง เพราะร่างบางเริ่มจะหานใจไม่ออก โดเมกิค่อยๆใช้มือเกลี่ยที่แก้มของร่างบางอย่างแผ่วเบา วาตานุกิที่กำลังหน้าแดงอย่างสุดๆรีบคิดหาทางออกเพื่อที่ตนนั้นจะได้ไม่เสียฟอร์มไปมากกว่านี้

 “ถุงช็อคโกแลตนี่ใช่ไหมที่จะให้ถือไป เอามาฉันถือเองนายก็ตามมาสิ” วาตานุกิพูดพร้อมกับรีบเก็บของแล้วเดินออกไปทันที โดยที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฎออกมา

ณ บ้านโดเมกิ(วัด)

 “จะให้เอาไปถุงพวกนี้ไปไว้ไหน”วาตานุกิถามโดเมกิที่เดินนำตนเข้ามา

 “ตามมาแล้วกัน” โดเมกิพูดออกมาเรียบๆ วาตานุกิบ่นออกมาเบาๆว่า ‘หึ วางท่าชะมัดเลย’

โดเมกิเดินนำวาตานุกิมาถึงห้องของตนแล้วเปิดประตูแล้วหลีกทางให้ร่างบางเดินเอาถุงช็อคโกแลตไปเก็บ วาตานุกิเดินเข้าไปเก็บโดยไม่ทันฉุกคิดอะไรเลยสักนิด(เออวาคุงจ้า มาใสอะไรตอนนี้ แต่ไม่เป็นไรคนเขียนชอบ) เมื่อโดเมกิเห็นก็เลื่อนปิดประตูทันที(อย่างแผ่วเบา) แล้วเดินไปกอดร่างบางจากทางด้านหลังทันที วาตานุกิที่อยู่ๆก็โดนกอดกำลังจะหันไปด่าร่างสูงข้อหาเล่นอะไรไม่รู้เรื่อ ก็ชะงักค้างทันทีเมื่อโดเมกิเริ่มเอาหน้าซุกซอกคอของตน พร้อมกับค่อยๆสร้างรอยความเป็นเจ้าของไว้ที่หลังคอของร่างบาง เมื่อโดเมกิสร้างรอยเสร็จ ก็จับวาตานุกิหมุนมาหาตน เพื่อมองว่าคนตรงหน้าของตนยอมที่จะให้ตนทำมากกว่านี้รึเปล่า วาตานุกิที่กำลังรู้สึกว่าตัวเองแทบไม่มีเรี่ยวแรงในการขัดขืนการกระทำที่เลยของคนตรงหน้าได้แต่หลบตาของร่างสูง เพราะรู้ดีว่าตนนั้นไม่สามารถขัดขืน ไม่สิต้องเรียกว่ายินยอมให่กับร่างสูงต่างหาก เมื่อโดเมกิเห็นว่าร่างบางไม่ขัดขืนก็ค่อยๆดันร่างบางให้นอนราบไปบนที่นอนพร้อมกับโถมตัวเข้าหาร่างบาง พร้อมกับมอบจุมพิตที่เร่าร้อนและอ่อนโยนให้กับร่างบางอย่างโหยหา ร่างบางก็ค่อยตอบสนองร่างสูงอย่าเงอะๆงะๆที่นั่นยิ่งทำให้ร่างสูงยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ โดเมกิค่อยๆปลดเสื้อผ้าของร่างบางอย่างรีบร้อน เมื่อสิ่งที่ห่อหุ้มร่างกายถูกปลดออกจากร่างบางเผยให้เห็นเรือนกายขาวสะอาดนวลเนียน

______________________________ตัดฉับ___________________________

โดเมกิรวบร่างบางเข้ามาอ้อมกอด แล้วจูบขมับร่างบางเบาๆ

  “ของขวัญวันวาเลนไทน์นะ”

  “ไม่ได้อยากได้ของขวัญอย่างนี้ซะหน่อย” วาตานุกิที่ซบอยู่ที่อกเปลือยของร่างสูงบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี่ โดเมกิมองร่างที่อยู่ในอ้อมแขนพร้อมกับยิ้ม

  “งั้นก็ดี ฉันจะได้ทำอย่างนี้กับนายได้โดยไม่ต้องรอเทศกาล หรือ วันที่พิเศษ” วาตานุกิได้ยินถึงกลับขืนตัวหนีทันทีโดเมกิขู่ร่างบางทันที

  “อยากโดนอีกหรือไง ถ้าไม่ก็นนอนนิ่งๆซะ” พอวาตานุกิได้ยินถึงกับหยุดทันที แล้วนอนซบแผ่นอกของร่างสูงเหมือนเดิม เมื่อเห็นดังนั้นโดเมกิจึงกระชับอ้อมกอดพร้อมกับพูดคำๆนึงที่ทำให้วาตานุกิถึงกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในอ้อมแขนของร่างสูง

  “ฉันก็รักนายเหมือนกัน”

 End_______________________________________________________________________

 *ผลงานเรื่องแรกในชีวิตที่เขียนจบนะเจ้าค่ะ
   ยังไงก็ขอฝากผลงานด้วยนะเจ้าค่ะ