[SF] Love is really pain... EUNKIHAE

ข้อมูลเบื้องต้น

 

ความรักนั้นคืออะไรนะ...

Love is really pain.



ความรักคือความเจ็บปวด



Kibum   Donghae   Eunhyuk


 

ฟิคชั่ววูบค่า - -

เเต่งจบเรื่องเเรกในชีวิต

ฝีมือของเด็กคนหนึ่ง ฝีมือการเขียนไม่ค่อยมี (ไม่มีเลยก็ว่าได้)

ฝากติชมเเละให้กำลังใจด้วยนะคะ ^^

 

เนื้อเรื่อง

[SF] Love is really pain... EUNKIHAE  

        “คิบอมอา~” เสียงหวานของชายหนุ่มหน้าหวานยิ่งกว่าเสียง ‘ลี ดงเฮ’ กำลังเรียกคนรักของตนเองที่กำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่ไม่ไกลจากดงเฮนัก

        “ครับที่รัก” เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกละจากสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่ แล้วลุกขึ้นมาหาดงเฮพร้อมกับสวมกอดดงเฮจากทางด้านหลัง

        “ด๊องหิวข้าวง่า..” ดงเฮพูดพร้อมกับหันหน้าไปหาคนรักของตนเอง

        “กินผมรองท้องแทนก่อนก็ได้นะครับ ฮ่าๆ” นายคิบอมพูดพร้อมกับหอมแก้มดงเฮไปเต็มๆหนึ่งฟอด

         หึ...เอาอีกแล้วหรอ หวานกันได้ทุกวี่ทุกวันเลยนะ ผมที่นั่งมองทั้งคู่มานานคิดในใจ ผมหมั่นไส้ทุกครั้งที่ทั้งคู่หวานกันแบบนี้

        I wanna love you. I can’t live without you.~  

        “นี่ๆอึนฮยอก โทรศัพท์ดังแน่ะ” ดงเฮยื่นนิ้วเล็กของเขามาจิ้มที่แก้มของผม ทั้งที่ตนเองยังอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก  ซึ่งการที่ดงเฮทำอย่างนี้กับผม ผมก็ยิ่งปวดใจ

         “อ้อ งั้นผมขอตัวนะด๊อง” ผมพูดแล้วรีบเดินขึ้นไปบนห้อง ที่จริงเเล้วไม่มีใครโทรมาจริงๆ ผมเพียงแค่เปิดเพลงเพราะอยากขัดจังหวะพวกเขาสองคนเท่านั้น และที่ขอตัวก็ไม่ใช่อะไร ผมไม่ชอบ ไม่ชอบนายคิบอม ไม่ชอบตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก เพราะคิบอมเป็นคนที่ดงเฮรักมาก ซึ่งผมเห็นแล้วปวดใจเหลือเกิน และผมคงจะไม่เจ็บปวดมากขนาดนี้ถ้าผมไม่มีความรู้สึกที่เรียกกันว่า “รัก” ต่อดงเฮ ถึงแม้ว่ามันจะนานมากแล้ว แต่ผมก็ยังรักดงเฮอยู่ไม่เคยเปลี่ยน

1 ปีที่แล้ว

        “ย๊อกอ่า~” ดงเฮมากอดหมับเข้าที่เอวผมจากด้านหลัง อ้อมกอดของดงเฮช่างอุ่นที่สุดสำหรับผม

        “ครับด๊อง” ผมหมุนตัวไปหาดงเฮ แก้มใสๆของดงเฮช่างน่าสัมผัสซะจริงๆ ผมเลยอดใจไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มนั่นซะฟอดนึง

        “ง่า ย๊อกอ่า เดี๋ยวมีใครเห็นเข้าเขาจะหาว่าเราเป็นแฟนกันนะ” ดงเฮตีที่แก้มของผมเบาๆเป็นการเตือนผม แต่ผมก็ไม่สะทกสะท้านอะไรหรอกนะ เพราะดงเฮต้องเป็นของผม

        “อ่า ขอโทษนะครับ” เสียงทุ้มของใครบางคนจากด้านหลังของเราทั้งสองคนดังขึ้น ทำให้เราทั้งคู่ต้องหัน  ไปหา

        “มีอะไรหรอฮะ?” เสียงหวานใสของดงเฮเอ่ยถาม สายตาของบุคคลที่เข้ามาใหม่กำลังดงเฮแบบแปลกๆ   ไอ้หมอนี่มันคิดอะไรกับดงเฮกัน

        “คือ..เอ่อ...คุณคนสวยครับ ผมอยากรู้จักคุณ ผมขอเบอร์คุณหน่อยจะได้ไหม” นั่นไง...ผมว่าแล้วเชียว    ไอ้หมอนี่มันมาจีบดงเฮจริงๆ

        “แต่ด๊องเป็นผู้ชายนะฮะ เรียกคนสวยได้ไงกัน” ดงเฮเอียงคอถามเล็กน้อย ช่างเป็นภาพที่น่ารักจริงๆ เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่าการกระทำของตนเองนั้นน่ารักแค่ไหน

        “ก็คุณสวยนี่ครับ สวยกว่าผู้หญิงซะอีก แล้วคุณชื่ออะไรหรอครับ” หึ...หมอนี่พูดมากจริง

        “เอ่อ..ชื่อดงเฮฮะ เรียกด๊องก็ได้ นะ.. นี่เบอร์นะฮะ” ดงเฮลักล่ำตอบ พร้อมกับยื่นนามบัตรของตนเองให้ สรรพนาม”ด๊อง”ก็ไหนเคยบอกผมว่าจะใช้แค่กับผม แต่ไหงให้หมอนี่ใช้ด้วย ผมไม่ชอบเลย...

        “ด๊อง กลับกันเถอะ” ผมพูดขึ้นตัดบททั้งสองคนก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้ และก็รีบดึงดงเฮให้ออกห่างจากบริเวณนั้น

        “ง่า ย๊อกปล่อยด๊องนะ เป็นอะไรของย๊อกเนี่ย!” ดงเฮร้องลั่นเมื่อผมลากดงเฮไป

       “ไม่ ผมไม่ปล่อย”

       “ย๊อก! ปล่อยด๊องเดี๋ยวนี้ ด๊อง...อุ๊บ!” คำพูดของดงเฮกลืนหายเข้าไปในลำคอ เพราะผมได้เอาริมฝีปากผมปิดปากสวยที่กำลังจะพูดเสียนี่ ผมค่อยๆดูดริมฝีปากอันหอมหวานของร่างบางอย่างแผ่วเบาแล้วค่อยๆหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆโดยไม่สนใจกับกำปั้นเล็กๆที่ทุบอกผมไม่หยุดในตอนนี้ ผมเริ่มมีความรู้สึกถึงน้ำใสๆที่แก้มของดงเฮที่ไหลอาบมาโดนแก้มของผม

       
        ดงเฮร้องไห้งั้นหรอ...

       
        “ด๊อง...เป็นอะไรรึเปล่า” ผมรีบผละปากออกมาจากริมฝีปากอันแสนหวานนั้น ดงเฮร้องไห้ๆจริง

        “....” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตรงหน้าผม

        “ผมขอโทษ..”

        “ย๊อกไม่ต้องมายุ่งกับด๊อง” ดงเฮผลักผมออกอย่างแรง แล้วรีบวิ่งหนีไป

        “ด๊อง รอผมด้วยสิครับ ด๊อง...” ผมตะโดนไล่หลังพลางวิ่งตามร่างบางไป

        “อะ...โอ๊ย” เสียงร้องของดงเฮดังขึ้น

        “ด๊อง!!” เมื่อผมได้ยินเสียง ผมก็รีบวิ่งไปหาดงเฮทันที ด้วยความที่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับดงเฮ แต่ภาพตรงหน้ากลับเป็นสิ่งที่บาดตาบาดใจผมเป็นที่สุด

        เหมือนว่าดงเฮจะสะดุดอะไรสักอย่างแล้วล้มลงไปคร่อมตัวไอ้หมอนั่นที่มาขอเบอร์ดงเฮก่อนหน้านี้ สายตาอันหวานเยิ้มของทั้งคู่กำลังจ้องมองกันอย่างลึกซึ้ง ราวกับว่าทั้งคู่พบรักกัน ไอ้หมอนั่นค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นแล้วโน้มหน้าเข้าหาดงเฮช้าๆ ผมที่ยืนดูอยู่นานก็เริ่มจะทนไม่ได้จึงตัดสินใจเข้าไปขัดขวาง

        “นี่! ทำอะไรกันน่ะ” ผมเดินเข้าไปหาทั้งคู่แล้วดึงตัวดงเฮออกมา จากนั้นก็ตรงเข้าไปซัดไอ้หมอนั่นเข้าซะหนึ่งหมัดด้วยความหมั่นไส้

        “ย๊อก ทำไมทำแบบนี้ล่ะ” ดงเฮรีบวิ่งเข้าไปพยุงไอ้หมอนั่น เป็นห่วงกันมากเลยสินะ...

        “ก็ผมไม่ชอบมัน”

        เพี๊ยะ!

        ใบหน้าของผมหันไปตามแรงของฝ่ามือน้อยๆที่ปะทะเข้าที่หน้าของผมเมื่อสักครู่อย่างจังๆ ไม่น่าเชื่อ...   ดงเฮ... ดงเฮตบหน้าผม...

        “ด๊อง...”

        “ทำไมย๊อกต้องทำแบบนั้นด้วย ย๊อกเป็นบ้าอะไร ย๊อกมีสิทธิ์อะไรกับด๊องมากมาย ด๊องจะทำอะไรก็เรื่องของด๊องสิ ย๊อกจะทำไม”ดงเอขึ้นเสียงตัดบทก่อนที่ผมจะพูดจบ อืม...ใช่ ดงเฮพูดถูกทุกอย่าง “ย๊อกก็แค่เพื่อนของด๊องคนหนึ่ง...” เพราะคำว่า “ เพื่อน” มันทำให้ผมปวดใจเป็นที่สุด

        “อืม...ผมมันก็แค่เพื่อนของด๊อง ผมไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวด๊องมากมาย ด๊องพูดถูกทุกอย่าง ผมผิดเอง ขอโทษด้วย ขอโทษจริงๆ ขอโทษที่รักและเป็นห่วงด๊องมากเกินไป...”ผมพูดแค่นี้ แล้วก็เดินจากบริเวณนั้นไปด้วยความเจ็บปวด ตลอดเวลาที่ผ่านมาดงเฮคงมองว่าผมเป็นแค่เพื่อนคนนึงมาโดยตลอดเลยสินะ ดงเฮคงไม่เคยรับรู้เลยว่ามีใครคอยเป็นห่วงคอยหึงคอยดูแลอย่างผมอยู่ ความรู้สึกที่ผมได้เก็บซ่อนเอาไว้มานานตั้งแต่ได้เป็นเพื่อนกับดงเฮได้ถูกเปิดเผยไปแล้ว และผมก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจผม...

        ตั้งแต่วันนั้นมา...ผมก็มองหน้าดงเฮไม่ค่อยจะติด ดงเฮเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกผมจาก ‘ย๊อก’ กลายเป็น ‘อึนฮยอก’ และที่สำคัญดงเฮก็ตกลงปลงใจเป็นแฟนกับไอ้หมอนั่น หลังจากที่โดนมันตามจีบอยู่สักพัก ถึงแม้ว่าดงเฮจะเปลี่ยนไปในหลายๆอย่าง แต่ผมก็ไม่เปลี่ยน ไม่เปลี่ยนความรัก ความห่วงใยที่มีต่อดงเฮ แต่เคยเป็น เช่นไร ณ วันนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น สรรพนาม ‘ด๊อง’ ที่ผมเคยใช้ ผมก็ยังใช้กับดงเฮอยู่ และจะใช้ตลอดไปด้วย

        Love is really pain.

        ประโยคนี้ยังคงติดตรึงอยู่ภายในใจผม ชื่อเพลงหนึ่งในหลายๆเพลงที่รุ่นพี่ “เยซอง” ได้เคยร้องเอาไว้     ผมชอบเพลงนั้นมาก ตอนแรกๆผมเองก็ไม่เข้าใจความหมายของเพลงหรอกนะ แต่อมีดงเฮเข้ามาในชีวิต เขาก็เริ่มสอนให้ผมรู้จักคำว่า “รัก” และในที่สุดก็สอนคำว่า “เจ็บปวด” ให้กับผม นี่แหละนะที่เขาว่ากันว่าคนที่ทำให้เรารู้จักคำว่ารักมักจะเป็นคนที่ทำให้เรารู้จักคำว่าเจ็บปวด ในตอนนี้ผมเข้าใจความหมายที่แท้จริงของเพลงนี้เสียแล้วว่า...

        ความรักนั้นช่างเป็นสิ่งที่เจ็บปวดจริงๆ...

ปัจจุบัน

        “อ๊ะ...คิบอม อ๊า~ อื้มม...”

        “อีกนิดครับที่รัก อึก..อ่า~”

        แทบจะทุกครั้งไปที่ผมเดินผ่านห้องของสองคนนี้ในเวลาดึก เสียงทั้งสองกำลังปรนเปรอให้ความสุขกันและกัน แต่คนที่รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างน่ะสิ แสนจะเจ็บปวด ทั้งคู่จะรู้บ้างไหมนะว่าผมเจ็บปวดมากแค่ไหน

        และผมก็ได้ตัดสินใจแล้ว...ผมจะไม่อยู่ขัดความรักของทั้งสองอีกต่อไป ผมทนมานานมากพอแล้วล่ะ

วันต่อมา

        ห้องของอึนฮยอกในขณะนี้มีเพียงแค่สิ่งของเล็กๆน้อยๆ ทำให้ห้องดูโล่งไปมากเลยทีเดียว เสื้อผ้าที่เคยอยู่ในตู้ก็หายไปหมด ใช่...อึนฮยอกไปจากที่นี่แล้ว

        “ลั้นลา~ นี่อึนฮยอก อะ..อ้าว” ดงเฮที่ร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีเปิดประตูเข้ามาคงกะจะมาหาอึนฮยอกแต่ก็ไม่พบใคร พบแต่เพียงจดหมายวางอยู่บนเตียงของอึนฮยอก

        “ไปไหนของเขานะ”ดงเฮบ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วเดินไปหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน

ถึง ด๊องเพื่อนรัก

        ผมขอโทษนะด๊อง ที่ผมอยู่ดูแลด๊องอีกต่อไปไม่ได้แล้ว ผมทนมานานมากแล้ว ทนดูด๊องกับคิบอมมานานแล้ว เรื่องเมื่อปีก่อนยังทำผมเจ็บใจอยู่จนทุกวันนี้ ผมขอไปทำใจสักพักนะ ดูแลคิบอมให้ดีๆ และขอให้คิบอมดูแลด๊องดีๆเหมือนกับที่ผมดูแลด๊องมาตลอด รักคิบอมให้มากๆและขอให้คิบอมรักด๊องให้มากเท่าผม       ดูแลตัวเองดีๆ กินข้าวให้ครบมื้อ ขอให้รักกับคิบอมนานๆนะด๊อง

        ผมจะกลับมาเมื่อผมทำใจได้ ผมสัญญา ผมจะกลับมาเป็นอึนฮยอกที่เป็นเพื่อนที่ดีของด๊องนะครับ

                                                                                                ผมจะรักด๊องตลอดไป

                                                                                                   จาก  ‘ย๊อก’ของ’ด๊อง’