ประวัติช่วงชีวิตของอาเธอร์

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง
ไม่อิงประวัติศาสตร์

เป็นเนื้อเรื่องที่ผมคิดขึ้นเองติดขัดตรงไหนขอโทษด้วยครับ

เนื้อเรื่อง

ประวัติช่วงชีวิตของอาเธอร์

         ณ    ป่าแห่งหนึ่งมีคนอยู่สามคนนั่งพักอยู่คนแรกมีผมและดวงตาสีทอง คนนั่งตรงข้ามกันดวงตาสีแดงดูขี้เล่น และผมสีดำ คนสุดท้ายมีผมและดวงตาสีน้ำตาลดูสุขุมซึ่งผู้ชายผมทองพูดขึ้นก่อนว่า

“คริสฉันว่าพวกเราไปกันดีกว่า”พูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมกับเริ่มเก็บของ

“นายจะรับไปไหนสวอร์นอีกใกล้แค่นี้เองนะ”คริสพูดแต่มือก็เก็บของตามจนเสร็จ

“นายก็พูดอะไรบ้างสิเจมส์”สวอร์นพูดอย่างไม่ค่อยสบอารม

“พวกนายก็หยุดได้แล้วอีกไม่นานก็จะถึงปารีสแล้วและอีกอย่างเงินเราก็เหลืออีกแค่150เหรียญเองนะ”เจมส์พูดแค่นั้นทำให้ทั้งสองเงียบลง ไม่นานก็มาถึงเมืองโดยใช้มาซึ่งภายในเมือง

“เดี๋ยวคริสนายเอาม้าไปขายนะคิวน่าจะไม่มากเท่าไหร่นักหรอก”เจมส์พูดพร้อมชี้ไปที่หน้าร้านที่มีคนต่อคิวพร้อมจุงม้าเข้าไป

“ได้แล้วเจอกันหน้าที่พักก็ก็แล้วกันนะ”คริสพูดแล้วก็เดินแยกออกไป

ตุบ! ว้าย!

เสียงแรกคือคนตรงหน้าวิ่งมาชนเจมส์ส่วนเสียงต่อมาคือเสียงของคนที่ชนล้มลงไปคนที่ชนนั้นมีดวงตาสีแดงเพลิงผมสีน้ำตาลทองยาวถึงกลางหลังในมือถือช่อบุหงาส่วนบนพื้นเกลื่อนไปด้วยดอกกระดังงาซึ่งเจมส์ก็มองรอบๆพร้อมกับก้มลงเก็บดอกไม้ให้

“ขอโทษค่ะ”อีกฝ่ายบอกพร้อมกับเก็บดอกไม้ใกล้ๆมือ

“ไม่เป็นไรครับผมชื่อเจมส์แล้วคุณละ”เจมส์พูดพร้อมกับยื่นดอกไม้ที่เก็บเสร็จแล้วให้เธอ

“ฉ....ฉันชื่อมาริต้าค่ะยินดีที่ได้รู้จัก”เธอบอกแล้วก็วิ่งหายเข้าไปในร้านคนขายกุลี

“นายว่าไหมผู้หญิงคนเมื่อกี้เหมือนนางฟ้าบนกระยาหงันเลย”สวอร์นพูดพร้อมกับมองมาริต้าจนรับสายตา

“เรารีบไปหาที่พักกันดีกว่า”ไม่นานทั้งสามก็มานั่งกินแกงกะหรี่ที่ข้างร้านคาเฟ่ระหว่างนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากจวนพร้อมกับมีคนเงื้อดาบขึ้นเตรียมฟันหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเจมส์คุ้นหน้าดี

“ตายซะเถอะแก!”เข้าพูดพร้อมกับวาดดาบลงมา

เคล้ง!

แต่ก่อนที่ดาบเล่มนั้นจะตัดผ่านตัวกับมีดาบอีกเล่มหนึ่งมารับไว้ทัน

“นายจะมายุ่งทำไมนี่มันส่วยของข้า”คนตรงหน้าบอก

“ผมก็อยากได้ส่วยของคุณเหมือนกันเรามาแข่งกันไหมโดยให้กัมปะโดของท่านเป็นพยาน”เจมส์พูดแล้วก็หันไปหาคนข้างหลัง

“ไม่เป็นอะไรนะมาริต้า”เธอไม่ตอบแค่พยักหน้าพร้อมน้ำตาที่ที่อยู่ตรงขอบตา

“ได้งั้นพรุ่งนี้เช้านายไปที่แม่น้ำอิระวดีแล้วเราจะเริ่มแข่งกันที่นั่น”คนตรงหน้าพูดพร้อมกับเก็บดาบแล้วเดินเข้าจวนไป

“เธอมาพักกับพวกเราก่อนพรุ่งนี้ ฉันสัญญาด้วยเกียรติของฉันเธอต้องเป็นอิสระ”เจมส์พูดแล้วก็พามาริต้าไปหาคริสกับสวอร์น

        เช้าวันต่อมาทั้งสี่ไปยืนรอเจ้าเมืองไม่นานพวกเขาก็มาถึง

“จะแข่งอะไร”เจมส์ถาม

“เราจะแข่งฟันแม่น้ำกันใครฟันได้ไกลกว่ากันถือว่าชนะ”เจ้าเมืองพูดจบเจมส์ก็พยักหน้า พร้อมที่ทั้งสองเดินลงไปในแม่น้ำโดยที่เจ้าเมืองเริ่มก่อน

ตูม!

สิ้นเสียงการวาดดาบแม่น้ำก็แยกออกจากกันหลายเมตรก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

“7.5เมตรครับ”คนของเจ้าเมืองพูดขึ้นทำให้เจ้าเมืองยิ้มอย่างมีชัยแต่เจมส์ไม่สนใจแค่ยกดาบขึ้นเหนือหัวทำให้ดาบเรืองแสงสีทองสว่าง ทุกคนที่มองอยู่ถึงกับอึ่ง

“น...นายท่านนั่นมันดาบเอ็กซ์คาลิเบอร์”คนข้างๆเจ้าเมืองบอกพร้อมกับที่หนึ่งในคนที่มามุงดูอยู่หยิบปืนขึ้นยิงใส่เจมส์

ปัง!

ตะกั่วพุ่งผ่านเจ้าเมืองไปที่เจมส์แต่ก่อนที่ตะกั่วจะถึงตัวเจมส์ก็แยกเป็นสองส่วนก่อนจะลอยลงน้ำไป ด้วยดาบของคริส

“จับมันไว้!”สวอร์นรีบสั่งเจ้าเมืองก็หันไปทางลูกน้องของตนพร้อมกับสั่งว่า

“จับมันไปไว้ในตะราง”สิ้นเสียงผู้คุมก็จับไปขังทันทีทางเจ้าเมืองก็คุกเข่าตรงหน้าเจมส์พร้อมกับยื่นปั่นเหน่งให้เจมส์

“นี่คือสิ่งแทนสัญญาครับท่าน”เจ้าเมืองบอกเจมส์พยักหน้าพร้อมกับหยิบปั้นเหน่งมาใส่ที่เอวของมาริต้าตอนแรกเจ้าเมืองก็แปลกใจแต่ก็ยิ้มพร้อมกับเดินออกไป

วันต่อมา

            พวกเจมส์ก็ออกจากปารีสพร้อมมาริต้าแต่ระหว่างทางนั้นเอง

“โอ๊ย!”มาริต้าร้องลั่นพร้อมกับที่ทั้งตัวมีเส้นเลือดปูดขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นมาริต้า”เจมส์ถามอย่างร้อนใจ

“คือ....ข้าต้องรับยาจากตะละแม่ที่ขายข้าให้เจ้าเมืองทุกวันไม่งั้นอาการจะกำเริบนะ”มาริต้าพยายามพูดทั้งที่ยังเจ็บอยู่ทางสวอร์นก็รีบมาดูอาการพร้อมกับพูดว่า

“พวกนายรีบไปหาหญ้าฝรั่นกับองุ่นมา”

“ได้”ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกับวิ่งออกไปโดยเจมส์หาหญ้าฝรั่นได้จากดอกไม้แถวนั้นส่วนคริสไปได้องุ่นมาจากคาราวานที่ผ่านทางมาทั้งสองรีบนำสองอย่างนั้นมาให้

สวอร์นทำยาให้มาริต้าผ่านไปหลายวันมาริต้าก็หายดีและได้มีช้างพลายและทหารมาหาเจมส์ทำให้มาริต้ารู้ว่าชื่อจริงของเจมส์คือ อาเธอร์ เจมส์ โลวาเครส กษัตริย์คนปัจจุบันของแผ่นดินที่ตนยืนอยู่และอาเธอร์หรือเจมส์ก็เล่าทุกอย่างให้ฟังว่า พวกเขาสามคนออกมาตรวจแผนดินแต่มีคนจะยึดบันลังเลยต้องปลอมตัวพร้อมกับที่อาเธอร์ขอมาริต้าแต่งงานตรงนั้นซึ่งเธอก็ยอมแล้วทั้งสองก็กลับไปที่วังถึงจะมีสงครามแต่ทั้งสองก็ยังรักกันจนทั้งสองสิ้นลมหายใจ