รักจ๋า...มาแล้วจ้า

"หนอยแน่ะไอ้นี่..ฟังอะไรก้อไม่รุ้บ้าๆบอๆปิดซะทีสิวะ ข้าอ่านหนังสือไม่รุ้เรื่องโว้ย" ไอ้ก้องเหงท่าทางเอาจิงเอาจังของเจ้าอุ่ยเข้าจึงยอมปิดแล้วบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว
"เออ..เออ..ปิดก้อได้ยุ่งชะมัดเลย"
"ใครยุ่งวะพูดดีๆ นะโว้ยไอ้ก้องข้าเหงเองฟังเพลงนี้ตั้งไม่รุ้กี่รอบแล้ว เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ"
"เรื่องของข้า" เจ้าก้องตอบพร้อมทั้งทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อน
"ดูมัน..หวังดีแท้ๆ นะเนี่ย พรุ่งนี้ก้อจะสอบแล้วหัดดูหนังสือซะมั่งเซ่..เดี๋ยวก้อตกอีกหรอกมึง" ไอ้อุ่ยทำเปงสั่งสอนเพื่อนทั้งๆที่ตัวเองก้อแสนห่วยพอๆกัน
"อ้าว! แล้วนั่นเองจะไปไหนวะ" เจ้าอุ่ยถามเมื่อไอ้ก้องกำลังจะลงบันไดไป
"อยู่ทำไม..ในเมื่อใครๆเขาไม่ต้องการข้า" เจ้าก้องทำหน้าละห้อย
"เฮ้ย! ก้องเองเปงอะไรของเองวะ สองสามวันมานี่รุ้สึกว่าเองจะเปลี่ยนไปมาก...มีอะไรวะเพื่อน" ไอ้อุ่ยถามเพื่อนด้วยความเปงห่วง
"เปล่านี่ ข้าก้อเปงของข้าอย่างนี้" ไอ้อุ่ยเดินมาทำท่าครุ่นคิด พร้อมกับขมวดคิ้วเข้ามาหากัน เมือ่เหงอาการของไอ้ก้องผิดปกติ
"เฮ้ย! หรือว่า..เรื่องยัยแวนใช่มั้ยวะ?" เจ้าก้องไม่ตอบ แต่สีหน้าสลดลงอย่างน่าสงสาร
"ข้าเตือนเองแล้ว แต่เองมันไม่เชื่อข้านี่หว่า..ถึงได้เปงอย่างนี้ เขาออกสวยและออกรวยปานนั้น เรื่องอะไรเขาจะมาสนใจคนจนๆอย่างเอง"
"เองน่ะ! ไม่ช่วยแล้วยังมาซ้ำเติมอีก"
"จะให้ข้าช่วยยังไงวะ ก้อผู้หญิงเขาชอบเองหรือเปล่าเล่าไอ้โง่!...รุ้จักกันมาตั้งเกือบ2ปีแล้ว ข้ายังไม่เหงเองจะคุยกับเขาสักคำ"
"ก้อ...ข้าไม่กลันี่หว่า" ไอ้ก้องสารภาพความจิงกับเพื่อนเสียงอ่อนเชียว
"ถึงว่าสิ..เอาอย่างงี้ดีกว่า ข้าว่าเองเลิกสนใจยัยแวนแรนี่ซะ..แล้วตั้งใจเรียนหนังสือให้จบๆไม่ดีกว่าหรือผู้หญิงดีๆยังมีอีกเยอะแยะไป"
"แต่ข้าคงลืมเขาไม่ได้ง่ายๆหรอกวะ" เจ้าก้องทำเสียงละห้อยเหมือนคนใกล้ตาย
"งั้นเอาอย่างนี้...สอบเสร็จเราไปเที่ยวกันให้หนุกจะได้ลืมเทอไปเลย..ตกลงมั้ย?" เจ้าอุ่ยยื่นขอเสนอ
"ก้อดีเหมือนกันว่ะ..เผื่อบางทีอาจจะทำให้ข้าลืมเทอได้เร็วขึ้น" หนุ่มก้องตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่นัก

เช้าวันหนึ่ง...หลังสอบเสร็จ

เจ้าก้องกับเจ้าอุ่ยก้อปรากดตัวขึ้นที่ภูเก็ต หลังจากจัดแจงเรื่องที่พักเสร็จเรียบร้อยเจ้าอุ่ยก้อคว้ากล้องถ่ายรูปมาถือ...มองซ้ายแลขวา...
เฮ้ย! ไปไหนของมันฟะ
ไอ้นี่เร็วจิงๆอุ่ยบ่นอุบอิบ
"เฮ้ย! ทางนี้โว้ยไอ้อุ่ย"
เจ้าก้องตะโกนเรียกเพื่อน ท่าทางตื่นเต้นทำเอาเจ้าอุ่ยตกอกตกใจ รีบวิ่งกระหึดกระหอบไปหา
"มีไรวะ?"เจ้าอุ่ยถามทั้งๆที่ยังหายใจหอบๆอยู่
"ข้าพบนางในดวงใจอีกแล้วว่ะ ตรงสเป็กที่สุด โน่น..เองดูสิ"
"โธ่..ไอ้บ้า เรียกเสียตกอกตกใจหมด เองนี่มันเหงผู้หญิงไม่ได้เลยรึไงวะ"
เจ้าอุ่ยมองตาที่เจ้าก้องชี้บอก..
ผู้หยิงผมม้า ผิวขาว อายุคงประมาน 16-17ปี ไล่เลี่ยกับพวกเขาพอดี เจ้าหล่อนอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นสีขาว เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนๆ ดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา กำลังเล่นกัยลูกสุนัขสีน้ำตาลขนฟูอย่างสนุกสนาน
ไม่เลวนะ...
อุ่ยยอมรับว่าไอ้ก้องมันตาถึงจิงๆ
"ตะลึงนะเอง"อุ่ยตวาดใส่เพื่อน ทำเอาเจ้าก้องสะดุ้งเฮือก
"นี่..ที่ข้ามานี่ก้อเพื่อให้เองลืมเรื่องผู้หยิงนะเว้ยไอ้ก้อง"
"แต่ข้าชักชอบแล้วนี่หว่า..ทำไงได้" เจ้าก้องพึมพา ทำนัยน์ตาชวนฝัน
"แล้วเองจะทำยังไงวะ?"
"ข้าอยากรุ้จักเค้าจัง เองช่วยข้าคิดหน่อยสิอุ่ย" ไอ้อุ่ยมองผู้หยิงคนนั้นอีกครั้ง
คราวนี้..เหงเทอหน้ายุ่ง ยังกะจะร้องไห้ เจ้าอุ่ยเกิดความคิดชะแว๊บขึ้นมาทันที
"เฮ้ย! ข้านึกออกแล้ว" เจ้าอุ่ยพึมพา
"เองนึกอะไรออกวะ" เจ้าก้องตีหน้าเช่ออีกตามเคย
"โน่น..เองเหงลูกหมาตัวนั้นไหม? " เจ้าก้องมองตาที่เจ้าอุ่ยชี้ให้ดู
"เองเข้าใจแล้วใช่ไหมว่าเองควรจะทำยังไงต่อไป" เจ้าอุ่ยบอกเพื่อน
"ขอบใจมากโว้ยเพื่อน" แล้วเจ้าก้องก้อวิ่งจ้ำอ้าวไปยังลูกหมาที่โขดหิน
"คุณครับ คุณกำลังหาเจ้าตัวนี้อยู่ใช่มั้ยครับ?" เจ้าก้องพูดพร้อมทั้งยื่นลูกสุนัขให้...
เทอหันมาทำหน้างงๆ แล้วเปลี่ยนเปงดีใจ เมื่อเหงลูกสุนัขที่เจ้าก้องยื่นให้
"ใช่ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ" เทอตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆ ให้เจ้าก้องทีหนึ่ง
...แว้ก...
มีเขี้ยวเหมือนเราซะด้วย แต่น่ารักกว่าเราตั้งเยอะ แน่ะ..ไว้ผมม้าดวงตาโต ผิวขาว แถมยังมีลักยิ้มอีกซะด้วย โอ๊ย..ถูกสเป็กที่สุด...
เจ้าก้องมองตาแทบไม่กะพริบ ทำเอาเจ้าหล่อนอายจนหน้าแดงแล้วอีตอนหน้าแดงยิ่งน่ารักกันไปใหญ่
เร็วเท่าความคิด เจ้าก้องรีบจู่โจมด้วยคำถาม
"ผมชื่อก้อง แล้วคุณล่ะครับ?"
"ดิฉันแว่นค่ะ" หล่อนตอบทั้งๆที่ยังไม่หายหน้าแดง ก้อ...ไอ้บ้าก้องดันจ้องอยู่ได้
"หา...อะไรนะ...คุณชื่อแว่น" เจ้าก้องทบทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"ใช่! ทำไมเหรอคะ"
"ปละ..เปล่าครับ คือผมว่าน่ารักดีจังนะครับ" ไอ้ก้องรีบละล่ำละลักตอบ
โธ่!...ป่านนี้ยังไม่เลิกอายอีก ยัยนี่...ท่าจะบ้าหรือเปล่าวะ!?
"คุณแว่นคงไม่ใช่คนที่นี่"
"ค่ะ แว่นเปงคนกรุงเทพพอดีปิดเทอมเพื่อนๆเค้าชวนมาเที่ยวค่ะ"
"แล้วเพื่อนๆคุณเค้าไปไหนกันหมดครับ" เจ้าก้องมองซ้ายมองขวาก่อนจะถามด้วยความสงสัย
"เขากลับกันหมดแล้วค่ะ แต่แว่นขออยู่ต่ออีกวัน พรุ่งนี้คิดว่าคงต้องกลับบ้านแล้ว"
"อ้าว! งั้นก้อพอดีเลย พรุ่งนี้ผมก้อกลับเหมือนกัน ถ้าคุณไม่รังเกียจกลับพร้อมกันเลยดีมั้ยครับ?"
"ก้อดีเหมือนกันค่ะ"
........................
"เฮ้ย! ไอ้ก้อง เองจะไปไหนของเองวะแต่เช้าเชียว!"
"ก้อไปโรงเรียนน่ะซิ ถามได้"
"หา! เองจะบ้าเหรอ นี่มันเพิ่งตีห้ากว่าๆเองนะมึง ไอ้นี่ถ้าสติจะไม่ค่อยดี ตอนไปเที่ยวก้อเหงก้อหนหนึ่งแล้วหนอยพอไปถึงวันแล้วเสือกรีบกลับ" เจ้าอุ่ยบ่นอย่างหัวเสีย
ที่โรงเรียน...ตอนพักเที่ยง
"สวัสดีค่ะ พี่อุ่ย" เจ้าอุ่ยรับไหว้อย่างงงๆ
"ยัยแว่นคนที่เจอกันที่ภูเก็ตวันก่อนไหงโผล่มาได้วะ" เจ้าอุ่ยคิดในใจ
"คือแว่นเขาเพิ่งย้ายมาใหม่ อยู่ปี2"

ก้องอธิบายก่อนจะเดินควงคู่กับยัยแว่น...คุยกันกระหนุง กระหนิงจากไป..ปล่อยให้ไอ่อุ่ยยืนงงเหมือนโดน ผีหลอกอยู่คนเดียว