รักชั้นนั้นเพื่อเธอ

เนื้อเรื่อง

เรื่อง  รักชั้นนั้นเพื่อเธอ

         “ติ๊งหน่อง…..”

เสียงกริ่งของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งดังขึ้น บอกเวลาเลิกเรียน พระอาทิตย์ค่อยๆเลื่อนลง

“เฮ้อ…..” เสียงถอดหายใจของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินออกจากประตูโรงเรียนคนเดียว เวลานี้มันช่างเหงา

และเดียวดายเหลือเกิน กับการเป็นคนที่ไม่มีตัวตนในห้องเรียน หลังจากที่รู้ว่าเธอทำงานอะไร ก็เหมือนกับว่าทุกคนค่อยๆถอยห่างจากเธอคนละก้าวช้าๆ  จนกระทั่งเวลานี้ไม่มีใครคุยกับเธอเลย ทั้งเพื่อนในห้องและเพื่อนห้องอื่นๆ เธอได้แต่เฝ้าบอกกับตัวเองว่า ไม่เป็นไรแล้ว เราอยู่ได้ แต่มันก็ยังเหงาอยู่ ก็คนที่เคยเป็นที่รักของเพื่อนๆ แล้วจู่ๆก็ไม่มีใครอย่างนี้มันก็ต้องเหงาเป็นธรรมดา

         ย้อนไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว

“นี่!!!นู๋จ๋า คนนั้นน่ะ มานี่หน่อยสิ” เสียงอาเสี่ยคนนึงเรียกหญิงสาวในร้านโฮสต์คลับแห่งหนึ่ง

“ขา…เรียกนู๋หรอคะ” หญิงสาวขานรับด้วยเสียงที่หวานจับใจใครหลายๆคน

“ใช่…มานี่ม่ะ..มานั่งข้างๆชั้นหน่อยชั้นเหงาจัง” อาเสียพูดพลางเอามือตบที่โซฟา เรียกหญิงสาวให้นั่งลง

“ค่ะ” หญิงสาวนั่งลงข้างๆอาเสี่ย

 “เดี๋ยวร้านปิดไปดื่มกันต่อนะ” อาเสี่ยพูดพลางส่งสายตาที่แฝงเลศนัยอยู่ หญิงสาวจ้องตาของอาเสี่ย

“อ๋อ….ค่ะ”

นี่คือครั้งแรกของหญิงสาวกับการทำงานที่โฮสต์คลับ และหลังจากนั้นอาเสี่ยก็ยังเลี้ยงหญิงสาวคนนั้นเรื่อยมา และนับตั้งแต่ตอนนั้นหญิงสาวก็ต้องทำงานเช่นนี้เพื่อนเลี้ยงแม่ที่ต้องตัดขาจากอุบัติเหตุ ส่วนพ่อของเธอกิจการล้มละลาย จึงยิงตัวตายตั้งแต่เธออายุได้13 ปี  หลังจากนั้น 1 ปี แม่ของเธอก็จากเธอไป เธอจึงเลิกทำงานนี้ แล้วไปทำงานที่ร้านเบเกอร์รี่ซึ่งอยู่ไปไกลจากห้องเช่าของเธอมากนักแต่ถึงอย่างไร อาเสี่ยคนนี้ก็ยังตามรังควาญเธออยู่ตลอด 1 ปี หลังจากที่เธอเลิกงานแบบนี้  มีเพื่อนคนหนึ่งรู้ว่าเธอทำงานแบบนี้จึงไปบอกให้เพื่อนคนอื่นๆรู้ จนไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาคุยกับเธอเลย แต่เธอก็ยังมีหนึ่งคนที่เข้ามาคุยกับเธอบ้าง แต่ทุกครั้งที่เค้าคนนั้นมาคุยด้วย เธอก็ไล่เค้าให้ไปห่างๆเธอ เพราะเธอกลัวว่าเดี๋ยวเพื่อนคนนั้นจะไม่มีใครคบเหมือนกับเธอ แต่เธอก็ดีใจที่มีคนเข้ามาคุยด้วย ถึงจะน้อยครั้งก็เถอะแต่เธอก็ดีใจ

“เฮ้!! เพียวชั้นไปส่งนะ” เสียงของไฟล์ดังขึ้นข้างๆหูหญิงสาว

“ไม่ต้องหรอกน่า ไปไกลๆเลยนะ เดี๋ยวไม่มีใครคบไม่รู้ด้วยนะ ไปเถอะ ชั้นจะกลับคนเดียวสนุกดีออก ไม่ต้องรอใคร จิงมั๊ย?” หญิงสาวที่ชื่อเพียวพูดขึ้น เพียวถือว่าเป็นผู้หญิงที่จัดว่าหน้าตาดีเลยทีเดียว ตาโต ผมยามที่มัดไว้แค่ครึ่งบนด้วยริบบิ้นผู้ผมสีน้ำเงิน จมูกตั้งโด่งกลางใบหน้า ปากอวบอิ่ม รับกับใบหน้าเรียวสวย ผิวสีขาวอมชมพู

“ไม่จิงหรอก เธอบอกว่าสนุกแต่ทำไมหน้าเธอถึงเฉยชาอย่างนั้นล่ะ เหงาก็บอกสิ”

ไฟล์พูดตื้อไม่เลิก พลางเดินแซงเพียวแล้วหันหลังเดินคุยกับเธอ 

“แล้วจะทำไมล่ะ ก็มันสนุกจิงๆนี่นา”ชั้นพูดพลางฝืนยิ้มให้กับไฟล์ เพื่อนในห้อง เค้าเป็นคนเดียวที่คุยกับชั้น เพราะชั้นไม่มีใครคุยด้วยเลย แต่มันก็น่าที่จะเป็นแบบนั้นแหละ ใครจะอยากคบคนอย่างชั้นล่ะ

“นี่!อย่าฝืนทำอย่างนี้เลยนะ เพียว” ไฟล์พูดกับชั้นด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยเพียวมาก

“ไม่ได้ฝืน แล้วนายก็ไม่ต้องมายุ่งกับตัวชั้นด้วย ชั้นไม่ได้ต้องการให้ใครสงสารนะ! อีกอย่างชั้นเชื่อว่า นายก็ไม่อยากเป็นแบบชั้นหรอกน่า เพราะฉะนั้น รีบๆไปก่อนที่คนอื่นจะเห็น ขอบคุณสำหรับความสงสารนะ แต่ชั้นไม่ต้องการ 2 ปีที่ผ่านมา นายก็เห็นนี่ว่าชั้นอยู่คนเดียวได้ แม้นายจะเข้ามาคุยกับชั้นบ้าง ชั้นขอบใจ พอยัง ยังเสร็จแล้วก็รีบๆไปซะ ไป!” ชั้นพูดพลางเดินเลี่ยงตัวไฟล์ แล้วโบกแท็กซี่

“เฮ้อ….” ชั้นนั่งถอดหายใจ จนลุงคนขับรถคงคิดว่าชั้นเป็นโรคหอบแล้วมั้ง….ไฟล์…ขอบใจนะ อันที่จิงชั้นเหงานะ…เหงามากด้วย แต่ชั้นต้องฝืนทำอย่างนั้นเพิ่มให้คนอื่นเห็นว่า ชั้นเข้มแข็ง

         วันต่อมา ชั้นก็ยังต้องใช้ชีวิตตามปกติของชั้น ไม่มีเรื่องแปลกใหม่สำหรับชั้นเลย ชั้นใช้ชีวิตที่เป็นแบบทุกวันเหมือนกับว่าชั้นคือ CD ที่ Replay ทุกๆวัน ตลอด 2 ปีที่ผ่านมา ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงหรือเพิ่มตัวละครเค้าไปได้ CD แผ่นนี้มีแต่ตัวชั้นและชีวิตประจำวันของชั้นที่ทำแบบซ้ำทุกๆวัน มีเพียงแค่ทุกๆวันจะมีไฟล์มาคุยด้วยทุกวัน แต่ชั้นก็ไล่กลับไปทุกครั้ง เพราะชั้นไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าไฟล์เป็นเหมือนชั้น แล้วจะไม่มีใครคบแบบชั้นไง ไม่อยากให้ใครมองไฟล์แบบชั้น เพราะเค้าเป็นที่รักของเพื่อนๆ ต่างจากชั้น ไม่มีไรเลย

         “ติ๊งหน่องงงงงง”เสียงกริ่งบอกเวลาพักเที่ยง

“เฮ้อ!” ชั้นถอดหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“นี่ๆ ยัยนี่ มันพูดได้ด้วย” เพื่อนในห้องพูดพลางชี้นิ้วมาที่ชั้น ก็ต้องพูดได้ดิ ก็คนเหมือนเธอนี่นา

“ไม่หรอกมั้ง….ยัยนี่!!มันพูดไม่ได้หรอกน่า ก็มันแค่ถอดหายใจเฉยๆนี่” แล้วเพื่อนอีกคนก็พูดขึ้นแล้วเดินมาจ้องหน้าชั้นใกล้ๆ

“นี่! พวกเธอมันจะอะไรนักหนาฮะ! กะอีแค่ยัยบ้านี่ถอดหายใจก็เอามาเป็นเรื่องเม้าส์ได้ บ้าป่าวต้องนี่!“

ส้ม เพื่อนในห้องคนหนึ่งพูดขึ้น แล้วเดินมาที่โต๊ะนั้งเรียนของชั้น แล้วก้มหยิบกล่องข้าวจากลิ้นชักชั้นไป 

“ส้ม! เอาข้าวกล่องคืนมานะ” ชั้นพูดกับส้ม

“เดี๋ยวนะ ชั้นแค่อยากรู้ว่าคนที่มีคนรับเลี้ยงอย่างเธอกินอะไร แต่เธอทำไมรู้จักชื่อชั้นล่ะ 555+ แกชื่ออะไรชั้นยังไม่รู้เลย เฮ้! พวกเราทายซิว่านังนี่มันกินอะไร”

ส้มพูดแล้วชูกล่องข้าวไว้เหนือหัว แล้วถามความคิดเห็นจากเพื่อนๆในห้อง

“เอากล่องข้าวชั้นคืนเถอะนะ” ชั้นพูดพลางยื่นมือรับกล่องข้าว

“เอ๊ะ! ยัยนี่ พวกเราแค่อยากรู้ว่าแกกินอะไร ทำไมไม่ได้หรอ แค่นี้เอง ไหนดูสิ” พอพูดเสร็จส้มก็เปิดข้าวกล่องชั้น “555+ พวกเรา ดูนี่สิ ยัยนี่มันกินข้าวผัด ธรรมดาอ่ะ เฮ้อ!! เสียเวลาจัง” ส้มพูดพลางยื่นให้คนอื่นๆดูข้าวกล่องด้วย แล้วทุกคนก็พากันหัวเราะ

“อ่ะ! เอาข้าวกล่องเธอคืนไป” ส้มยื่นข้าวกล่องให้ชั้น ชั้นก้มหน้าแล้วยิ้มก่อนยื่นมือไปรับข้าวกล่อง แล้ว…เคล้ง!

“อุ๊ย! โทษนะข้าวกล่องมันหลุดมืออ่ะ ฮิฮิ”

“เธอทำอย่างนี้ทำไม ส้ม ชั้นไปทำอะไรเธอตอนไหน ฮือ…..” ชั้นร้องไห้พูดกับส้ม พลางก้มลงไปเก็บกล่องข้าวที่ตอนนี้ไม่เหลือสภาพเลย

“ลุกเถอะเพียว… ส้ม!! เธอมันน่ารังเกียจซะยิ่งกว่าเค้าอีกนะ เธอทำคนที่อ่อนแอกว่าได้ไง” ไฟล์เดินมาช่วยชั้นเก็บแล้วพูดกับส้ม

“ไฟล์…เธอไปเป็นพวกของยัยนี่ ตั้งแต่เมื่อไหร่” ส้มถามไฟล์ด้วยอาการกระฟัดกระเฟียด

 “เธอไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่าชั้นไม่ชอบให้ใครแกล้งคนที่อ่อนแอแบบนี้ เข้าใจมั้ย!” ไฟล์พูดจบแล้ว

ก็พาชั้นไปนอกห้อง เสียงนินทาซุบซิบเกิดขึ้นรอบตัวชั้นแต่ชั้นก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่หรอก เพราะชั้นร้องไห้อยู่จึงไม่สนใจใครเลย รู้แค่ว่าอยากให้ไฟล์พาชั้นไปไกลๆจากที่นี่ที ตอนนี้ชั้นรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน ไฟล์พาชั้นมาที่หลังอาคาร

“เงียบเถอะ นะเพียว ไม่มีอะไรแล้ว” ไฟล์พูดพลางยื่นถุงนมและขนมปังมาให้ชั้น

“นี่! อาหารกลางวันของเธอชั้นซื้อมาให้แล้ว”

“ขอบใจนะ ไฟล์ พอแล้วล่ะ ไปเถอะชั้นอยู่คนเดียวได้นะ”

 “แต่….”

“เธอไม่อยากเป็นแบบชั้นใช่มั๊ย ไปเถอะน่า”

พอไฟล์เดินไปจากที่ตรงนั้นชั้นก็ปล่อยโฮทันที ทำไมนะ พระเจ้า ชั้นผิดตรงไหนบอกที ฮือ……………………….

         วันต่อมา พอพักเที่ยงชั้นก็เลี่ยงไปกินข้าวคนเดียวที่ดาดฟ้าบนอาคารเรียนของชั้น ถ้าหากชั้นเดินลงไปกินที่โรงอาหารแบบเพื่อนๆ เชื่อได้เลยว่าชั้นคงเป็นเป้าหมายการเม้าส์ของทุกคนแน่ๆ ก็ดูแต่ละคนมองชั้นสิ ไม่ว่าชั้นจะทำอะไรก็เป็นเป้าหมายทุกที ยิ่งกว่าชั้นเป็นตัวประหลาดซะอีก

“ว่าไง เพียว มานั่งกินคนเดียวหรอ ชั้นขอนั่งด้วยนะ” เสียงไฟล์ที่เดินมาจากด้านหลังแล้วนั่งลงข้างๆชั้น

“อืม แล้วทำไมไม่ไปกินกับเพื่อนๆในห้องล่ะ” ชั้นถามไฟล์

“ไม่หรอกเบื่อน่ะ อยากมากินข้าวกะเธอมากกว่า”

 “ไม่กลัวหรอ”

“อะไร….อ๋อกลัวไม่มีใครคบแบบเธอใช่มั๊ย” ชั้นพยักหน้ารับ

“กลัวทำไมเธอยังไม่กลัวเลย ชั้นไม่กลัวหรอก จะกลัวทำไมล่ะ สนุกดีนี่ เธอเคยบอกชั้นไม่ใช่หรอ ไม่ต้องรอใคร จิงมั๊ย” ไฟล์หันหน้ามาถามชั้น 

“ไม่จริงหรอกนะ มันไม่สนุกซักนิดเลยนะ ไปเถอะน่า”

“เห็นมั๊ย มันไม่สนุกเลย ทำไมเธอไม่เปิดใจล่ะ อธิบายทุกอย่างให้เค้ารู้สิ มันเหงามากไม่ใช่หรอ”

 “ไฟล์ เธอคิดหรอว่าถ้าชั้นอธิบายทุกอย่างให้เพื่อนๆรู้ แล้วเพื่อนๆ รับได้ แล้วชั้นจะหลุดพ้นจากตราบาปงั้นหรอ!!!! แล้วชั้นจะสามารถกลับเป็นแบบเดิมได้งั้นหรอ เธอไม่เข้าใจชั้นหรอกน่า ชั้นมันสกปรก เข้าใจมั๊ย ชั้นมันสกปรก!!!!!”

ชั้นพูดแล้วเดินหนีไป ไฟล์เธอไม่เข้าใจหรอก และไม่จำเป็นต้องมาเข้าใจด้วย เธออยู่ของเธอชั้นก็อยู่ของชั้นอย่างนี้มันไม่ดีกว่าหรอ แล้วชั้นก็เดินลงมาจากดาดฟ้าแล้วเดินกลับห้องไปนั่งที่ประจำของชั้น คือ มุมห้องที่อับและมืดที่สุด จนไม่สามารถมีใครเห็นชั้นเลยว่ากำลังร้องไห้อยู่

“ทำไมมันช่างเหงา เหลือเกิน ท้องฟ้า ดวงก็เมินชั้นไป ก้อนหิน ต้น หญ้าไม้ก็ไม่สนใจ ปล่อยชั้น….ติ๊ด สวัสดีค่ะ” (นี่! ชั้นเจนะ วันนี้เธอช่วยมาเร็วๆหน่อยได้มั๊ย ที่ร้านยุ่งมากเลยอ่ะ) พี่เจ เจ้าของร้านเบเกอร์รี่ที่ชั้นทำงานอยู่โทรเข้ามา

“อ๋อ! ค่ะ”

 (แล้วช่วยทำโอทีด้วยได้มั๊ย เพียวคืองานที่ร้านมันยุ่งมากเลยอ่ะวันนี้อ่ะน  )

 “ค่ะ…”

“เฮ้! พวกเรายัยนี่โทรติดต่อหาเสี่ยอ่ะ สงสัยเงินหมดมั้ง 555+ จิงมั๊ยพวกเรา”

ขณะที่ชั้นพูดอยู่ส้มก็กระชากโทรศัพท์ของชั้นไป

“เอาโทรศัพท์ชั้นคืนมาเถอะนะ ส้ม ขอร้องล่ะ”

“อะไรนะ ยัยนี่ขอร้องชั้น อ่ะชั้นใจดี ร้องไปเพลงไรร้องเลย แต่เดี๋ยวก่อนนะ ให้เพื่อนๆเค้าเอาสำลียัดหูก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะตายเพราะเสียงเธอ 555+”

 “ได้โปรดล่ะ ส้ม เห็นกับชั้นสักครั้งนะ”

“ทำไมฮะ กลัวว่าคนอื่นจะรู้ค่าตัวเธอแล้วไม่มีใครซื้อล่ะสิ ก็ค่าตัวเธอมันแพงมากไม่ใช่หรอ ไม่งั้นไม่ได้เป็นอันดับหนึ่งของร้านหรอกนะ  แต่ไม่ต้องกลัวหรอก ก็อาเสี่ยคนนั้นเค้าเลี้ยงเธอนี่ 555+”

 “ส้ม!!!เอามือถือคืนให้เพียวเค้าไป”

“อ๋อ! ยัยนี่ชื่อเพียวหรอ  เอ๋? เพียวที่แปลว่า บริสุทธิ์น่ะหรือ แต่เธอจะบริสุทธิ์สมชื่อหรอ 555+ จิงมั๊ย”

“ขอโทรศัพท์ชั้นคืนนะ “

 “ฮะ! แบตหมดอ่ะ โธ่! ไม่น่าเลย แต่อย่างเธอแป๊บเดียวก็ซื้อใหม่ได้มั้ง งั้นอันนี้ก็ไม่มีความหมายน่ะสิ เสียดายเนอะ นี่แน่ะ!” แล้วส้มก็ขว้างโทรศัพท์ชั้นลงหน้าต่างไป

 “555+   ชั้นไม่อยากจะทำหรอกนะ แต่ในเมื่อมันไม่มีความหมายแล้ว ก็จะเก็บไว้รกหูรกตาเธอทำไม ทิ้งๆไปดีกว่า ฮิฮิ”

 แล้วส้มก็เดินไป ปล่อยให้ชั้นนั่งร้องไห้เกาะหน้าต่างดูซากที่แหลกละเอียดของโทรศัพท์ที่เป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้มันไม่เหลือแม้กระทั่งสภาพการเป็นโทรศัพท์เหมือนก่อนหน้านี้เลย ชั้นมองหน้าส้มก่อนที่จะลุกเดินไปเก็บหน้าต่าง แต่พอชั้นจะลงบันไดก็…..ตุบ

 “เพียว!!” ไฟล์ตะโกนเรียกชั้น  ตอนที่ชั้นลงไปนอนที่ขั้นบันไดขั้นสุดท้ายแล้ว

 “ส้ม!!! ทำไม เธอต้องทำอะไรแบบนี้ เค้าไปทำอะไรให้เธอหรือป่าว ฮะ! จะบอกให้นะ คนอย่างเธออ่ะ น่ารังเกียจซะยิ่งกว่าเค้าอีก เฮอะ”แล้วไฟล์ก็วิ่งลงมาประคองชั้น

 “ไฟล์ กลับมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนนะ ไฟล์!”  ส้มตะโกนว่า

 “ไปเถอะ เพียว”

 “อืม”

 แล้วไฟล์ก็ประคองชั้นไปทำแผลที่ห้องพยาบาล อันที่จิงก็ไม่เจ็บอะไรมากหรอก แต่บอกไฟล์แล้วก็ไม่ยอม แค่มีรอยฟกซ้ำตกตัว แล้วก็....หัวกระแทกขั้นบันไดจนแตกแค่นั้นเอง

“โอ้ย!”

 “เจ็บมากมั๊ยเพียว ขอโทษนะ มือหนักไปหน่อย”

 “อืม..ไม่เป็นไรหรอก”

 “นี่เพียว เธอไม่คิดจะโกรธหรือเกียจส้มเลยหรอ”

“ไม่หรอกจะโกรธทำไมล่ะ ก็ส้มเป็นเพื่อนชั้นคนนึง”

 “เธอยังเรียกยัยนั่นว่าเพื่อนได้อีกหรอ เพื่อนที่ไม่เคยแม้แต่จะคิดมาพูดคุยน่ะหรอ แล้วยังคอยแกล้งเธอสารพัดเนี่ยนะ เพื่อนของเธอ”

 “ทำไมล่ะ ก็เราเคยได้คุยกะเค้านี่นา มันก็คือเพื่อนนั่นแหละ  ถึงจะไม่ได้คุยกันมา 2 ปี แล้ว.....” ประโยคสุดท้ายชั้นพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรง น้ำตาค่อยๆไหลลงอาบสองแก้ม

 “เหงาก็บอกสิ เพียว” แล้วไฟล์ก็ดึงตัวชั้นไปกอดแนบอก

“ฮือ.....ไฟล์ ชั้นอยากเป็นแบบเก่า จะอีกนานมั๊ยชั้นถึงจะมีเพื่อนคุย ชั้นไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ชั้นอยากมีเพื่อน ชั้นเหงามาก ฮือ.....ไฟล์”

 “ต่อไปเพียวจะไม่เหงาแล้ว ก็เพียวมีเราอยู่ข้างๆไง”

 “แต่...”

 “แต่จะไม่มีใครคบเรางั้นหรอ เราไม่กลัวหรอก ขอแค่มีเพียวแค่นั้นพอนะ เงียบซะ เราสัญญาว่าจะดูแลเพียวตลอดไปนะ จนกว่าเพียวจะไล่เราไปจากชีวิตเธอนะ”

“ขอบคุณนะ.....ไฟล์ ฮือ...” 

         วันต่อมา

“อรุณสวัสดิ์ เพียว เป็นไรบ้าง แผลเธอน่ะ”

“อรุณสวัสดิ์  ไฟล์ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ค่อยยังชั่วแล้ว”แล้วพวกเราก็เดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกัน

“นี่พวกเธอดูยัยโสโครกนั่งสิ เดินควงคู่มากับพี่ไฟล์อ่ะ”

“เออใช่...ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลย สงสารก็แต่พี่ไฟล์ของพวกเราประเดี๋ยวจะโดนยัยนั่นเกาะแล้วดูดเลือดดูดเนื้อซะหมดแล้วก็เขี่ยทิ้ง”

“สมควรแล้วที่โดนคว่ำบาตรจากเพื่อนในห้องแล้วก็ทุกคนในโรงเรียนเนอะ! พวกเรา”

“เออ....ใช่ 555+”

 เสียงนินทารอบด้านจากรุ่นน้อง และอีกทั้งสายตาที่พวกเค้ามองชั้น

 “นี่น้องครับกรุณาพูดจากับพี่เค้าให้เหมาะสมด้วยนะครับน้อง” แล้วรุ่นน้องก็เดินก้มหน้าวิ่งหนีไป

         นี่ชั้นมันน่ารังเกียจขนาดนั่นเชียวหรอ  เฮ้อ...................

“เป็นไรไปเพียว...เห็นซึมๆจัง”

“ไม่มีอะไรหรอก ไฟล์”

“ถ้าเป็นพวกเมื่อเช้านั่น ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก”

“แต่เธอเป็นถึงนักดนตรีของโรงเรียน แล้วก็เป็นนักกีฬาของจังหวัดเลยนะ ก็ต้องมีแฟนคลับที่เป็นห่วงนายนั่น เค้าคงไม่อยากให้นายมาคบกับชั้นหรอก”

“เพียว เธอจะใส่ใจทำไม ก็อีกแค่ลมปากของพวกนั้นน่ะ”

“........”

“แล้วอีกอย่างเธอก็ไม่ได้ไปทำอะไรอย่างที่ใครเค้าว่านี่ เธอเลิกทำแล้วก็ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมากมายหรอก เชื่อชั้นสิ”

“พอที ชั้นไม่อยากฟัง ชั้นมันคนเลว ไม่ต้องมาใส่ใจชั้นแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะ”

“เพียว แค่คำที่คนพวกนั้นพูด ก็เปลี่ยนใจเธอไปแล้ว เธอไม่มั่นคงเอาซะเลย เชื่อมั่นในตัวเองบ้างสิ ว่าเราไม่ผิด

เธอมัวแต่โทษตัวเองมันได้อะไรขึ้นมา”

“………”

“เธอต้องมั่นคงให้มากว่านี้ ชั้นจะไม่ไปไหน ใครอยากพูดอะไรก็ช่างเค้าไป ไปเห็นต้องสนใจเลยนี่ แล้วชั้นก็อยากจะดูแลเธอจิงๆนะ”

“..................”

         โอ้ย! ปวดหัวจัง จะคบกับเค้าต่อไป หรือจะรักษาภาพพจน์ให้เขาดีล่ะ ไม่รู้เลยจิงๆ ว่าต้องทำยังไง แม่หนูควรทำยังไงดีค่ะ หนูอยากจะคุยกับเค้า หนูอยากมีเพื่อน หนูไม่อยากเหงาอย่างนี้ แต่เค้าจะ.....หนูเห็นแก่ตัวไปหรือ

ปล่าวคะ แม่ ฮือ....................หนูมันคนเห็นแก่ตัว

“แกเห็นแก่ตัวมากเลย ทำไมไม่ปล่อยเค้าไปหาสิ่งที่ดีกว่านี้” เพื่อนๆเดินเข้ารายล้อมตัวชั้นชั้น

“ชั้นไม่รู้นะ...........ฮือ”

“แกมันเห็นแก่ตัว……..”

“เห็นแก่ตัว…………….”

“เห็นแก่ตัว......................”

“ไม่จิง กรี๊ด............................”

“เฮ้อ....ชั้นฝันไปหรอเนี่ย ฮือ................................ไฟล์..................................”

“อรุณสวัสดิ์ เพียว “

ไฟล์เดินมาทักทายเหมือนเมื่อวาน แต่ชั้น “...................”

“เพียวเราคุยกันแบบเมื่อวันก่อนๆไม่ได้แล้วใช่มั๊ย”

“ชั้นอยากคุย แต่อย่าเลย ขอโทษนะ ชั้นไม่เชื่อมั่นพอ แต่เธอก็เห็นนี่ ในระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมาน่ะ เธอก็เห็นว่าชั้นอยู่ได้ ขอบคุณที่เธอคอยเข้ามาชวนชั้นคุย อยากบอกให้เธอรู้นะ ไฟล์ ชั้นดีใจมาก ที่เธอเป็นคนแรกที่เข้ามาคุยกับชั้น ขอบคุณสำหรับทุกอย่างด้วย แต่นับจากวันนี้ชั้นอาจจะไม่มีเพื่อนเหมือนเคย และไม่เธอชวนคุยเหมือนวันก่อนแล้วด้วย แต่ชั้นจะพิสูจน์ให้เธอรู้ว่าไม่มีใครชั้นก็สามารถอยู่ได้ คอยดูสิ”

พอชั้นพูดจบชั้นก็วิ่งเข้าโรงเรียนแล้วขึ้นไปบนดาดฟ้า เพราะที่นี่เป็นที่ๆชั้นสามารถปล่อยความเศร้าได้ดีที่สุด

“ฮือ...ช่วงเวลานี้อาจไม่มีใครคอยปลอบเหมือนเก่าแล้วนะเพียว แต่เธอก็ต้องอยู่ได้” ชั้นพูดกับตนเอง ชั้นไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่ ความเหงาแบบนี้มันจะจบลงซักที  ชั้นจะทำให้เพื่อนๆดูว่าชั้นอยู่ได้..............................................

         “ติ๊งหน่องงงงง.....”

“นักเรียนเคารพ”

“ขอบคุณครับคุณครู”

“ขอบคุณค่ะคุณครู”

พอสิ้นเสียงเคารพอาจารย์ชั้นก็รีบวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้า และไม่ลืมที่จะกอดกล่องข้าวไปด้วย 

ตุบ!!!!

“ขะ..ขอโทษค่ะ เป็นไรบ้างมั๊ยคะ”ชั้นพูดขอโทษที่ดันวิ่งไปชนกับเค้าเข้า แล้วชั้นก็เก็บกล่องข้าวขึ้นมา ดีนะที่กล่องข้าวไม่เป็นไร เดี๋ยวจะไม่มีอะไรอีก แล้วชั้นก็เงยหน้าไปสบตาคนที่วิ่งชนเข้า

“ไฟล์...........”

“ไม่เป็นไรมากหรอก   รีบไปสิ เดี๋ยวเพื่อนมาเห็นแล้วจะแกล้งเธออีก”

ชั้นวิ่งไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาขอบคุณไฟล์ เค้าพูดเสียงเศร้าจนชั้นรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้แล้วชั้นก็วิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้า

แล้วก็นั่งลงตรงที่ประจำของชั้น ที่นี่ชั้นสามารถเลือกที่นั่งตามสบายเลยล่ะ แต่ถ้าเป็นในห้องเรียนนะ ชั้นไม่มีสิทธิ์หรอก แต่ถ้าย้อนไปเมื่อ 2 ปีที่แล้วนะ ชั้นนั่งกลางห้องเลยล่ะ เพื่อนๆก็หยอกชั้นอย่างสนุกสนานเราสนุกกันมากเลย ชอบทำอะไรแสบ เซี้ยว ด้วยกันทั้งห้องเลย ไม่ว่าจะเป็นเอากระแป๋งใส่น้ำไปวางไว้บนประตูพออาจารย์เปิดก็........

ฮิฮิ สนุกจัง ส่วนมากคนที่ทำอะไรแบบนี้ก็มีแต่ ส้ม....

“ดีจ้า  เธอชื่ออะไรอ่ะ ชั้นส้มนะ แล้วเธอนั่งตรงนี้หรอ งั้นชั้นนั่งด้วยนะ ได้ปล่าวอ่ะ ถ้าไม่ได้ชั้นก็จะนั่งตรงนี้แหละ เธอน่ารักจัง เป็นเพื่อนกับชั้นนะ ชั้นเพิ่งย้ายมาจากที่อื่นน่ะ”

 ผู้หญิงคนหนึ่งมานั่งลงที่ข้างๆชั้น ขณะที่ชั้นกำลังทำการบ้านในช่วงเช้า แล้วก็มาสะกิดที่แขนของชั้นแล้วก็พูดๆๆ เธอช่างพูดจัง ผิดกับชั้นเลยล่ะ ชั้นจะพูดบ้างแต่ไม่ค่อยพูดมากซักเท่าไหร่ ชั้นเป็นคนไม่ค่อยพูดน่ะ  ส้มหน้าตาน่ารักมากเลย ตาจะออกไปหมวยๆหน่อย แก้มยุ้ยน่าหยิกเลยทีเดียว จมูกโด่ง แล้วใบหน้ากลมรับกับตาที่ออก

หมวยของเธอมากเลยล่ะ ผิวออกเป้นสีขาวส้มๆหน่อย ปากเล็กน่ารักจัง

“เอ่อ....หวัดดีนะ ชั้นชื่อเพียว” ชั้นพูดตอบเค้าตามมารยาท

“อ๋อ! หรอก เอ๋ ?? เพียวแปลว่าอะไรนะ”

“บอ......”ชั้นกำลังจะพูดตอบเค้า แต่เค้าก็พูดแทรกขึ้นมา

“บริสุทธิ์ไง น่ารักจังเลย”

“น่ารักตรงไหน แค่ชื่อเพียวเนี่ยนะ”

“ไม่ใช่ชื่อ” ส้มตอบชั้นแล้วก็จ้องหน้าชั้น

“แล้วอะไรกันล่ะ” ???ชั้นถามด้วยความงงมากมาเลยทีเดียว

“ก็เธอไง”

“เอ๋????”

“ไม่ต้องงงหรอก เธอหน้าตาน่ารักจัง ผมก็นุ่มดูสิ” ส้มพูดพลางจับผมชั้น

“ขอบใจนะ”ชั้นพูดขอบใจก่อนที่จะก้มหน้าเขียนการบ้านต่อ

“แล้วทำไมไปรวบผมให้หมดเลยล่ะ รวบแค่ครึ่งบนเอง มันไม่ยุ่งเลยหรอ”

“ก็ไม่นี่ แล้วชั้นก็ชอบมัดครึ่งบนมากกว่ามันง่ายดี”

“ดีจังเลย...ถ้าเป็นหม่าม้านะ  วันๆก็มานั่งถักเปียให้ชั้น ไม่รู้จักเบื่อเลย ชั้นไม่ใช่เด็ก 2 ขวบนะ”

ส้มพูด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจในการทำของแม่เลย

“แม่เธอก็คงไม่อยากให้ผมรุงรังหน้าของเธอมั้ง ฮิฮิ”

“นี่เพียวมันไม่ขำเลยนะ จะบ้าหรอ”

         แล้วนับตั้งแต่วันนั้นชั้นก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของส้มเลย เราเนี่ยโดนตั้งฉายาจากเพื่อนในห้องมาเพื่อนซี้ปาท่องโก๋เลย แล้วอะไรที่ชั้นไม่เคยทำเนี่ยนะ ส้มพาชั้นทำหมดเลย เช่นแกล้งอาจารย์ ส้มเหมือนเป็นสิ่งที่สร้างความสุขในเพื่อนในห้องเลยล่ะ ถ้าใครได้ใกล้เอนะ ยิ้มได้ทุกคนเลยล่ะ เพราะเธอมักมีมุขมาเล่นกับทุกคนบ่อยๆ แต่ชั้นมักตามมุกเธอไม่ทันหรอก 

“ทำไมมันช่างเหงาเหลือเกิน........”

“ชั้นไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”

“อื้ม..รีบๆมานะ ที่รัก”

“เป็นทอมหรอส้ม” ชั้นถามส้ม เพราะเธอทำพฤติกรรมกวนมากๆ ฮิฮิ

“555+ ยัยส้มป่วนเป็นทอมว่ะ”

“เดี๋ยวเถอะ ไอ้พวกนี้ อยากโดนส้น teen ชั้นหรือไง”

“จ้าๆ” ผู้ชายยังต้งสยบให้ส้มเลย ฮิฮิ

“ติ๊ด..ฮัลโหล หา! อะไรนะคะ มะ.......แม่หนูโดนรถชนหรอ ค่ะๆ หนูจะรีบไป ฮือ……..”

“ส้ม ฮือ...................” ชั้นวิ่งไปหาส้มแล้วโผกอดส้มทันที

“เป็นไรเพียวใครแกล้งเธอบอกชั้นมา ชั้นจะไปจัดการมัน”

“แม่...แม่ชั้นถูกรถชน ฮือ............ส้ม ชั้นจะทำยังไงดี ฮือ....................”

ชั้นบอกส้มด้วยน้ำเสียงที่สั่น และน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม

“ไม่เป็นไรนะ  เงียบเถอะ เราไปดูแม่เธอดีกว่านะ”

ชั้นพยักหน้า แล้วเราก็วิ่งขออาจารย์ประจำเวร แล้วก็โบกแท็กซี่ให้ไปโรงพยาบาลที่แม่อยู่  แล้วชั้นก็วิ่งไปนั่งรอแม่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน แล้วหมอก็ออกมา

“หมอคะ แม่หนูล่ะ แม่หนูเป็นไงบ้าง แล้วแม่หนูอยู่ไหน ฮือ.........”

“ค่อยๆถามคุณหมอสิ เพียว อย่าเพิ่งใจร้อนนะ”

“เอ่อ..ครับ คุณแม่ของหนูอยู่ในห้องนะจ๊ะ แล้วคุณแม่หนูก็ปลอดภัยแล้ว แต่.........”

“แต่..แต่ อะไรคะ คุณหมอ”

“แต่เราต้องตัดขาแม่หนูออก เพราะคนไข้โดนรถทับบริเวณขาพอดี”

“หา!! ไม่จิง ฮือ..........บอกชั้นสิส้มว่ามันไม่จิง ใช่มั๊ย ส้ม บอกชั้นสิ ฮือ.................”

“เพียว ทำใจให้ดีๆก่อนนะ ตั้งสติก่อน”

“ฮือ.......ส้ม”

“แม่เธอไม่เป็นไรแล้วล่ะ”

“ไม่เป็นไรได้ไง แม่ชั้นโดนตัดขานะส้ม!!!!!”

“แต่แม่เธอก็ไม่ตายนี่ เพียว!”

“ฮือ............................................ส้ม”

แล้วส้มก็พาชั้นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ภาพที่ชั้นเห็นแล้วแทบเป็นลมแต่ส้มก็ประคองชั้นไว้ ตัวของแม่มีสายระโยง

ระยางเต็มตัวไปหมด แล้วยังขาของแม่ที่เคยเดินเป็นประจำแต่ตอนนี้กลับ......ไม่มี

“แม่จ๋า.....เพียวอยู่นี่ แม่”

“พะ...พะ..เพียว ปะ..เป็นไง บะ..บ้างลูก” แม่พยายมฝืนยิ้มลืมตาพูดกับชั้น ทั้งๆที่มีที่ช่วยหายใจครอบปากแม่อยู่

“ดีค่ะ แม่เป็นไงบ้าง แม่ ฮือ.......เพียวขอโทษ เพียวช่วยแม่ไม่ได้เลย แม่จ๋า............ฮือ...”

“ทะ..ไมโทษ ตะ..ตัวเอง ยะ..อย่าง นะ..นั้นล่ะ” แม่พูดพลางพยายามยกมือขึ้นลูบหัวชั้น

“ฮือ.....แม่ แต่ขาแม่.............ฮือ...”

“มะ...ไม่ ปะ..เป็นไร ระ....หรอกลูก”

“ฮือ.................แม่จ๋า.....”

         แล้วนับตั้งแต่นั้นแม่ชั้นก็ทำงานไม่ได้ แต่แม่พอมีเงินเก็บไว้จุนเจือตัวเองบ้างจากเงินประกันของพ่อ  ส่วนชั้นถ้าพึ่งเงินประกันของพ่อก็คงไม่พอลำพังค่ารักษาของแม่ก็หลายบาทแล้ว ชั้นเลยหางานทำเพื่อส่งตัวเองเรียน แต่งานแต่ละที่ไม่รับเด็กม.ต้นเลย ก็มีแต่.......................

“โทษทีนะส้ม ชั้นกลับก่อนละกัน” ชั้นบอกลาส้มก็เดินนำหน้าไป

“ได้ไงวันนี้เราจะไปดูไฟล์ ซ้อมดนตรีนะ เพียวลืมหรอ”

“เอ่อ...ไว้วันหลังละกันนะ วันนี้มีธุระจิงๆ บ๊ายบายนะ”

“เดี๋ยวสิ...” ส้มดึงมือให้ชั้นหันกลับมา

“ธุระอะไรของเธอ” ส้มถามด้วยสีหน้าที่เครียดกับคำว่าธุระของชั้นมาก

“เอ่อ....” ชั้นหลบหน้าส้ม

“เอ่อ..อะไร บอกมาไม่งั้นไม่ต้องไป”

”ชั้นจะไปทำงานน่ะ” ชั้นก้มหน้าตอบส้ม

“หา! งานอะไรของเธอ เค้ารับเด็กม.ต้นอย่างด้วยหรอ แล้วเธอไปทำตอนไหนไม่เห็นบอกชั้นเลยบอกชั้นมานะ เธอทำงานอะไรเพียว บอกมาเดี๋ยวนี้เลย ทำอะไรก็ปรึกษากันบ้างสิ” ส้มพูดกับชั้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เออน่า...ไว้วันหลังจะบอกแต่ตอนนี้ชั้นไปก่อนนะเดี๋ยวเค้าจะตัดเงินเดือนเอา”

แล้วชั้นก็ตอบปัดแบบนี้เรื่อยมา จนกระทั่งส้มสังเกตการณ์เปลี่ยนแปลงของชั้น

“นี่เพียวชั้นว่าเธอซูบไปนะ แล้วยังชอบมานอนหลับที่โรงเรียนอีก”

“ไม่มีไรหรอกส้ม คิดมากน่า ชั้นก็เหมือนเดิมนี่”

“ไม่จิง...ชั้นว่า เจ้านายเธอใช้งานหนักแน่ๆ บอกที่ทำงานมา ชั้นจะไปเอาผิดกับมันเอง แหม....เห็นเพื่อนชั้นร้อนเงินมากเลยใช้งานหนัก เดี๋ยวเห็นดีกันแน่”

“ส้มใจเย็นก่อนน่า ไม่มีไรจิงๆ” ชั้นพูดปรามเพื่อนซี้ ที่กำลังพับแขนเสื้อนักเรียน พลางยกเท้าขึ้นมาบนม้านั่งหินอ่อน ท่าทางเอาเรื่องเลยล่ะ

“เธอก็เป็นเอาซะอย่างเนี่ย ก็เลยโดนกดขี่ข่มเหง ประจำ” ส้มพูดด้วยท่างทางที่ไม่พอใจชั้นมาก

“เอาเถอะน่า แต่ตอนนี้อย่าชวนคุยได้ปล่าวล่ะ ชั้นจะหลับ พอถึงชั่วโมงเรียนเรียกด้วยล่ะ”

“เออ...นอนๆไปเถอะ” ส้มพูดปัดๆแล้วก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านต่อ

“ค่า...แล้วมาใหม่นะเสี่ย เสี่ยไม่ค่อยมาเลยนะเดี๋ยวนี้น่ะ เหงามากเลยค่ะ”

“จ้าๆ แล้วเสี่ยจะมาบ่อยๆนะ ไปนะหนูเพียว”

“ค่า บายค่า”

“จุ๊บๆจ้าหนูเพียว”

“ค่า จุ๊บๆ”

“เพียว!!!!!” เสียงเรียกที่คุ้นเคยเรียกขึ้นข้างตัวตัวชั้นซึ่งห่างจากที่ชั้นยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก แล้วชั้นก็หันหน้าไปสบตาเข้า

“ส้ม!!!!”

“พะ...พะ........เพียวเธอทำไมทำแบบนี้ ฮะ” ส้มใช้แขนปาดน้ำตาแล้วเดินตรงมาที่ชั้น

“ส้ม เธอไม่เข้าใจชั้นหรอก”

“ใช่........ฮือ.......ชั้นไม่เข้าใจเธอ และไม่เข้าใจด้วยว่าเธอทำแบบนี้ทำไม”

“ส้ม..แล้วมีที่ไหนมันรับเด็กม.ต้นที่ร้อนเงินอย่างชั้นบ้างล่ะ”

“ฮือ..    .แล้วทำไมต้องเป็นที่นี่ล่ะ ที่โฮสต์คลับนี่น่ะ เธอกำลังทำอะไรอยู่รู้ตัวบ้างมั๊ย เพียว เธอกำลังขายตัวอยู่นะ เพียว”

“ส้ม.....ชั้นรู้ตัวว่าชั้นทำอะไรส้ม เธอไม่สมควรมาที่นี่ กลับไปซะ”

“ไม่! เธอต้องกลับไปกับชั้น”

“ไม่ได้หรอก ชั้นกำลังทำงานอยู่นะ”

“ฮือ........งานบ้าๆนี่นะ ไม่! ชั้นไม่ให้เธอทำแล้ว กลับบ้าน” ส้มกระชากแขนชั้น แล้วลากชั้นเดินไป

“ไม่! เพลียะ!!”ชั้นสะบัดมือไปถูกหน้าส้มพอดี

“ส้ม...ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ชั้นขอโทษ”

“งานนี้มันทำให้เธอ เปลี่ยนไปถึงขนาดตบเพื่อนของเอได้งั้นหรอ ชั้นขอโทษ ชั้นจะไม่ยุ่งกลับเธอแล้ว”

“ส้ม.....”

“และนับตั้งแต่นี้เราไม่เคยรู้จักกัน เธอมันไม่บริสุทธิ์เหมือนชื่อเธออีกแล้ว เพียว ฮือ.......................................”

ส้มพูดจบแล้วเธอหันหน้าวิ่งกลับไป

“ส้ม!!!!กลับมาก่อน”

“ฮือ.................................................ส้ม”

         วันต่อมาเราก็ไม่สามารถที่กลับเป็นแบบเก่าแล้ว ชั้นอยากจะเข้าไปขอโทษ แต่แม้แค่เดินผ่านส้มก็ทำสายตาที่ไม่พอใจชั้นเลย ชั้นเลยต้องเดินเลี่ยงไปทางอื่น

“เฮ้! ยัยส้มแซบไปโดนใครทำอะไรมา หน้าแดงเลยอ่ะ 555+” แล้วเพื่อนคนหนึ่งก็เดินเข้าไปทักส้ม

“อย่ามายุ่งได้ไหม และรอยนี่ทำให้รู้ว่าเพื่อนที่ดีของชั้นมันเลวแค่ไหน แกไม่รู้อย่าพูด เงียบปากไปเลย”

“โห..พูดแค่นี้ก็ตวาดใส่เค้า”

“ไม่มีอารมณ์จะเล่นไปไกลๆเลยป่ะ”

“เออ....ไปก็ได้ฟร่ะ แมร่งถามแค่เนี่ยทำเป็น”

“เออ..ไม่ต้องมายุ่งเลย”

“ขออีกข้อนะ แกกับเพียวเป็นไรกันอ่ะ” แล้วเพื่อนอีกคนก็ถามส้ม

“เป็นคน”

“รู้ว่าเป็นคนแต่ทำไมแกไม่คุยกันอ่ะ”

“ไม่ต้องยุ่งกับชั้น” ส้มตอบปัดๆ

“น่านะ” แล้วเพื่อนคนนั้นก็เข้ามาอ้อนกอดเข้งกอดขาส้ม

“เออใช่...แกเป็นไรก็บอกสิ”แล้วเพื่อนอีกคนก็เดินเข้ามาล้อมโต๊ะส้ม

“นั่นดิ เป็นไร” แล้วเพื่อนๆในห้องก็ล้อมโต๊ะส้มกันหมดห้อง ยกเว้น ชั้น

“โว้ย!!!!อยากรู้กันนักใช่มั๊ย”แล้วก็ก็ขึ้นไปยืนบนโต๊ะ แล้วชี้มาทางชั้นแล้วก็พูด

“ก็ยัยนี่มันเป็นโสเภณี ทำงานที่โฮสต์คลับไงล่ะ ถ้าเป้นพวกแกจะทำไงวะ แมร่งเพื่อนที่แกเคยอวดใครต่อใครเป็นโสเภณีแกจะรับมันได้ปล่าว ฮือ.......” ส้มเอามือปาดน้ำตาแล้วผลักอกเพื่อนคนหนึ่งแล้ววิ่งหนีไป

“จิงหรอ” แล้วเพื่อนๆในห้องก็พากันถอยหลังออกจากโต๊ะของส้มแล้วมองชั้นเหมือนกับว่าเป็นตัวประหลาด แล้วก็มีเสียงนินทา ซุบซิบรอบๆตัวชั้น แล้วหลังจากนั้นชั้นก็ไม่มีใครคบไงล่ะ เป็นอย่างทุกวันนี้ไง

“เฮ้อ....เหงาบ้างมั๊ยนะยัยเพียว” ชั้นพูดออกมาลอยๆคนเดียวพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลอาบแก้มชั้น  เพราะที่นี่ก็คงจะไม่มีใครนอกจากชั้นหรอก

“เหงาก็มาซบอกเสี่ยสิจ๊ะ” เสียงดังขึ้นที่ข้างหูชั้น

“เสี่ย.......”

“เอ๊ะ! ร้องไห้ด้วย คิดถึงเสี่ยขนาดนั้นเลยหรอ มามะมาให้เสี่ยกอดเหมือนแต่ก่อนที คงคิดถึงอ้อมกอดของเสี่ยสิจ๊ะ” แล้วเสี่ยก็เดินตรงมาที่ชั้นพร้อมกับอ้าแขนรับ

“อย่าเข้ามานะเสี่ย เรื่องของเรามันจบตั้งแต่เมื่อ 2 ปีที่แล้ว แล้วทำไมคุณถึงไม่เลิกราวีหนูซะทีล่ะ” ชั้นพูดก่อนที่เสี่ยจะเดินมาถึงชั้น

“ทำไมล่ะ เราเคยลึกซึ้งกันนี่ แล้วอีกทั้งเงินชั้นที่หนูเอาไปล่ะจะทำไง”

“เดี๋ยวหนูจะทดแทนให้ภายหลังตอนนี้หนูก็เก็บเงินได้พอสมควรแล้ว หนูจะค่อยๆผ่อนนะ” พูดจบชั้นก็หยิบกล่องข้าวแล้วเดินเลี่ยงตัวเสี่ยเพื่อที่จะไปประตูที่ทางลงอาคาร

“แต่แกยังไปไม่ได้ มานี่!! ยัยตัวดี” แล้วเสี่ยก็กระชากตัวชั้นกลับ

“ชั้นอุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว เป็นตายยังไงร้ายดียังไง ชั้นก็ต้องเอาตัวแกกลับมาหาชั้นให้ได้”

“แต่ชั้นไม่ไป ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้”

“ชั้นไม่ปล่อยทำไม  รังเกียจชั้นงั้นหรอฮะ มารื้อฟื้นอะไรกันหน่อย ดีปล่าว”

แล้วเสี่ยก็ดึงตัวชั้นเข้ามาซุกไซ้ซอกคอ.....

“อย่านะ!!! นี่แน่ะ” แล้วชั้นก็ก้มหน้ากัดซอกคอของเสี่ย

“โอ้ย!!! อีนี่ พูดดีๆไม่ชอบ ชอบใช้กำลังนักใช่มั๊ย นี่แน่ะ!!! เพลียะ!! ตุบ!!!ชอบแบบนี้หรือไงหา”

แล้วเสี่ยก็ผลักตัวชั้นให้ล้มลงไปนอนกลับพื้นแล้วขึ้นคร่อมชั้น ก่อนที่จะตบและต่อยที่ท้องชั้นแล้วไซ้ซอกคออีกครั้ง

“ปล่อยชั้นนะ!!! ฮือ.....ช่วยด้วย ชะ..ช่วยด้วย ฮือ.......”

“ร้องเข้าไปสิ ใครจะมาช่วยแก ลืมไปแล้วหรอว่าแกมันคนไม่มีใครคบแล้ว 555+”

“ฮือ......ช่วยด้วย.....”

“เรียกไปสิ เรียกเลย 555+ ดูซิจะมีคนมาช่วยมั๊ย 555+”

“เพียว!!!! “ ไฟล์...........  แล้วไฟล์ก็วิ่งตรงเข้ามาที่ชั้นและเสี่ยก่อนกระชากตัวเสี่ยขึ้น

“นี่แน่ะ!!! หมัดแรกสำหรับที่แกจะปล้ำเพียว ตุบ!! หมัดสองสำหรับแกทำร้ายเพียว ตุบ!!!  และหมัดนี้หมัดสุดท้ายข้อหาที่แกทำให้เพียวต้องเป็นแบบทุกวันนี้ไง”

ไฟล์ต่อยเสี่ยก่อนที่จะปล่อยตัวเสี่ยแล้วหันมาที่ชั้น

“เป็นไงบ้างเพียว เจ็บตรงไหนหรือปล่าว”

“ไม่หรอก นิดเดียวเอง”

“ไหนให้ชั้นดูซิ เป็นอะไรไปบ้าง” ไฟล์ก้มลงดูแผลถลอกของชั้น โดยไม่รู้ว่าเสี่ยแอบย่องมาข้างหลังไฟล์แล้วชูมีดขึ้น จะแทงไฟล์

“ไฟล์!!!! โอ๊ย!!!” ชั้นหันตัวไฟล์ให้ไปอยุ่ข้างหลัง แล้วเสี่ยก็เสียบมีดเข้าที่ท้องชั้นแต่โชคดี ชั้นเอาสีข้างรับไว้ มีดจึงไปโดนที่สีข้างชั้นแทน

“เพียว!!! ไอ้บ้าแกแทงเพียวทำไมหา” ไฟล์เรียกชั้นก่อนที่จะเข้ามาประคองชั้นไว้ แล้วหันไปว่าเสี่ย

“ชั้นไม่ได้ทำ ชั้นไม่ได้ทำ” เสี่ยพูดแค่นั้นแล้วหันหลังวิ่งกลับไป  แล้วไฟล์ก็ล้วงเอากระเป๋าเอามาแล้วโทรแจ้งตำรวจก่อนที่จะโทรเรียกรถพยาบาลให้มาที่โรงเรียนชั้น แล้วไฟล์ก็อุ้มชั้นแล้วลงไปที่รถพยาบาล

“เพียว....อดทนไว้นะ”ไฟล์พูดกับชั้นขณะที่เรายังอยู่บนรถพยาบาล

“อะ..อะ..อืม ตะ..แต่..เจ็บ..จะ..จังเลยนะ” ชั้นฝืนยิ้มแล้วพูดกลับเค้า ขณะที่มีเครื่องช่วยหายใจครอบปากชั้นอยุ่

“ทีหลังห้ามทำแบบนี้นะเพียว ถ้าเธอเป็นไรไปมากกว่านี้ชั้นจะทำไงล่ะ” ไฟล์พูดแล้วบีบมือชั้นแน่น ซักพักเราก็ถึงโรงพยาบาล แล้วพยาบาล 2 คนก็ลากรถเตียงมาที่ท้ายรถ แล้วไฟล์ก็อุ้มชั้นขึ้นเตียง  ชั้นรู้แค่นั้นแล้วมีอะไรอีกชั้นก็ไม่รู้เรื่องเลย ชั้นหมดสติไป ตื่นขึ้นมาอีกทีชั้นก็อยู่ในห้องพักคนป่วยแล้ว

“ไฟล์...ไฟล์...” ชั้นเรียกไฟล์ที่ฟุบหน้าหลับที่ข้างเตียงชั้น

“อืม....อ้าว!! ตื่นแล้วหรอ เพียว”

“อืม...ไฟล์..ชั้นหิวน้ำอ่ะ ช่วยเทน้ำให้ชั้นหน่อยได้มั๊ย”

“ได้สิ เดี๋ยวนะ” แล้วไฟล์ก็ไปเทน้ำแล้วยื่นมาที่ชั้น

“ขอบใจนะ” ชั้นพูดก่อนที่จะหยิบแก้วน้ำจากมือไฟล์มา

“เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนป่าว” ไฟล์ถามชั้น

“ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ”

“ไม่ค่อยเจ็บงั้นหรอ งั้นก็ต้องเจ็บนิดๆอ่ะดิ”

“อืม....พูดเป็นเพลงญาญ่าญิ๋งเชียว เจ็บนิดๆ” ชั้นอมยิ้มตอบไฟล์ไป

“ยังมาเล่นมุขอีกแน่ะ เพียว” ไฟล์พูดแล้วทำท่างอนๆ

“ก็มันจิงนี่นา ฮิฮิ เจ็บนิดๆ…..จ้องหน้าชั้นทำไม ไฟล์”

“ก็ชั้นเพิ่งเห็นรอยยิ้มเธอไง  รู้มั๊ยเวลาเธอยิ้มน่ารักมากเลยนะ”

“พอแล้วๆ ไม่ต้องมาชมชั้นหรอก” ชั้นพูดปัดๆอย่างเขินๆ

“เอ้อ!!!! นี่ รู้มั๊ยไอ้เสี่ยบ้ากามนั่นโดนตำรวจจับแล้วนะ เพียว”

“หรอ อืม......”

“คราวนี้ก็ไม่มีใครมารังควานเธอแล้วนะ เพียว”

“อืม....”

“อาหารมาแล้วค่า” แล้วแม่บ้านก็เดินเข้าในห้อง

“มีอะไรกินบ้างครับ” ไฟล์ถามแม่บ้าน

“มีข้าวต้มซี่โครงหมู แล้วก็น้ำส้มคั้นค่ะ นี่ค่ะ อาหารของคุณ” แม่บ้านพูดแล้วก็ยื่นถ้วยข้าวต้ม แล้วก็แก้วน้ำส้มมาให้

“ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ”

“มะ เดี๋ยวไฟล์ป้อนนะ อ้ามาสิ” แล้วไฟล์ก็ตักข้าวขึ้นมา

“ไม่ต้องหรอกน่า ชั้นกินเองได้”

“ไม่ต้องเธอกินไม่ได้”

“กินได้สิ”

“ไม่ได้”

“ได้”

“ไม่ได้”

“โอเค ไม่ได้ก็ไม่ได้ ชั้นไม่กิน”

“อ้าว! เพียวเดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะน่ะสิ ไม่เอา อ้าปากเลยนะ”

“เฮ้อ!!! อ้าก็ได้” แล้วไฟล์ก็ตักข้าวป้อนชั้น

“เป็นไงอร่อยปล่าว”

“อืม...”

“ก็มันอยู่ที่คนป้อนไง คนป้อนน่ารักอย่างนี้อร่อยอยู่แล้ว”

“อย่ามามั่วเลย มันอยู่ที่ฝีมือแม่ครัวโน้น”

“ไม่จิงคนป้อนน่ารักต่างหาก อ่ะ” แล้วชั้นก็เลยต้องยอมให้ไฟล์ป้อนอยู่อย่างนั้น

“หมดแล้ว” ไฟล์พูดด้วยหน้าที่ดีใจเหมือนถูกหวยรัฐบาลซัก 60 ล้านอย่างไงอย่างนั้น

“อิ่มแล้วด้วย” ชั้นพูดกับไฟล์แล้วก็หยิบกระดาษทิชชู่ เช็ดปาก

“มันก็ต้องอิ่มอยู่แล้วเพียว ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว จิงมั๊ย 555+ เป็นไรซึมอีกแล้ว ร่าเริงหน่อยสิ ถ้าเป็นเรื่องเสี่ยนั่นมันโดนจับไปแล้วเพียว”

“ไฟล์.....พอชั้นออกจากที่นี่มันก็เหมือนเก่าแหละ ชั้นไม่ได้ยิ้มอย่างนี้มานานแล้ว คิดถึงจัง ฮือ..............”

“เอาอีกแล้ว ร้องไห้อีกแล้ว เธอยังมีชั้นไง”

“แต่.....ฮือ......”

“พอแล้วกังวลทำไม เธอยังมีชั้นอยู่  ชั้นสัญญาชั้นจะอยู่ข้างๆเธอเสมอนะ”

“ฮือ..........ขะ..ขอบใจนะ...ไฟล์”

“อืม..” และนับตั้งแต่วันนั้นไฟล์ก็อยู่ข้างๆชั้นเสมอ เค้าไม่แคร์ว่าใครจะซุบซิบนินทาเรื่องของเขากับชั้นเลย ไฟล์ทำให้ชั้นยิ้มได้อีกครั้งในรอบ 2 ปี เป็นยิ้มที่ชั้นไม่ต้องเก็บไปยิ้มบนดาดฟ้าคนเดียวอีกแล้ว

“เพียว....” เสียงคุ้นๆดังที่ข้างหลังของชั้น พอชั้นหันหลังไปดู คนๆนี้ที่มาเรียกเค้าทำให้ชั้นต้องตะลึง

“ส้ม!!! “ ชั้นเรียกชื่อส้มอย่างตกใจ

“เพียว....เอ่อ...ชั้นขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะ” แล้วส้มก็วิ่งมาจับมือแล้วบีบมือชั้นแน่น แล้วน้ำตาของส้มก็ไหลอาบสองแก้ม

“เธอจะไม่เชื่อก็ได้ ชั้นไม่เคยโกรธเธอเลยนะส้ม” ชั้นยิ้มให้ส้มแล้ว เอามือปาดน้ำตาให้เค้า

“จิงๆนะ” ส้มยิ้มให้ชั้นเหมือนเคย รอยยิ้มที่ชั้นไม่เคยเห็นมาเห็นตลอด 2 ปีเต็ม มันทำให้ชั้นถึงกับน้ำตาไหลเลยล่ะ

“งั้นเรากลับมาเป็นเหมือนเก่าได้ไหม มันสายเกินไปหรือปล่าว เพียว”

“ไม่เลย ชั้นรอเธอมาตลอด แม้เธอจะไม่กลับมาแล้ว ชั้นก็ไม่โกรธเธอหรอก ก็ชั้นทำให้เธอต้องผิดหวังนี่นา”

“พอแล้ว....เพียว มันจบแล้วอย่าพูดอีก เรื่องนั้นชั้นทำใจได้แล้วล่ะ แม้เธอจะเป็นไร เธอจะทำไร ชั้นก็จะไม่เปลี่ยนใจแล้ว”

“ฮือ....ส้ม”

“ฮือ....เพียว” แล้วเราก็ร้องไห้กอดกันแน่นเลยล่ะ เฮ้อ.......ไม่เคยกอดกันอย่างนี้มานานเท่าไรแล้วนะ  คิดถึงจัง แล้วนับจากวันนั้นชั้นก็มีเพื่อนอีกครั้ง ส้มอธิบายกับเพื่อนๆ ให้เค้าเข้าว่าตอนนั้นเค้าเครียดมากเลยพูดไปอย่างนั้น แล้วเพื่อนๆก็เข้ามาขอโทษชั้นยกใหญ่เลยล่ะ เฮ้อ....ดีใจจัง

“เพียว!! นี่เธอยังมากินข้าวที่นี่อีกหรอ ไปกินที่โรงอาหารเลยนะ ชั้นไม่ยอมให้เธอกินคนเดียวอีกแล้ว มานี่เลย” ส้มตะโกนเรียกชั้น แล้ววิ่งมากระชากตัวชั้นลงไปข้างล่าง

“เพียว.....”

“ไฟล์...”

“เธอมีเพื่อนแล้วนะ ชั้นคงไม่ต้องคอยช่วยเธอแล้วสิ ชั้นไปนะ เดี๋ยวต้องไปซ้อมดนตรีก่อน มีไรก็ไปหาชั้นนะ”

“อืม” ชั้นยิ้มให้ไฟล์ก่อนที่จะโดนกระชากจากส้ม

“นี่ๆ เพียวเธอว่า ไฟล์น่ารักปล่าวอ่ะ” ส้มหยุดกินข้าวก่อนที่จะหันหน้ามาถามชั้น

“ทำไมหรอ ส้ม” ชั้นเงยหน้าถามส้มอย่างสงสัย ว่าทำไมยัยเพื่อนคนนี้ถึงถามอะไรแบบนี้ได้ เพราะปกติมันออกจะห้าวๆ แต่ 2 ปีที่ผ่านมา ส้มเริ่ม แต่งตัวสวยขึ้นทุกวันจน  ตัดสาวที่เคยแก่นๆ เคยผูกผมเปียไปเลยผูก  แต่มันก็น่าถามอยู่ก็ชั้นรู้ข่าวมาบ้างว่าส้มมีคนจีบเยอะมากตลอด 2 ปีเลยล่ะ

“ก็...ก็..ชั้นว่านะ ชั้นชอบเค้าอ่ะ เธอช่วยชั้นหน่อยนะ”

“หา!!!” คำตอบนี้ทำไมชั้นต้องตกใจมากขนาดนี้นะ เพื่อนของชั้นกับไฟล์มันก็สมกันนี่ เจ็บจี้ดที่อกจัง

“ทำไมหรอเพียว”

“มะ..ไม่มีอะไรหรอก”

“เธอต้องช่วยชั้นนะเพียว”

“แล้วจะลองดู”

พอโรงเรียนเลิกชั้นก็วิ่งไปที่ห้องซ้อมของไฟล์

“ไฟล์...”

“เอ๋..ร้องไห้ทำไม” ไฟล์ถามชั้น ใช่สิ ระหว่างที่วิ่งมาชั้นร้องไห้ตลอดเลยนี่ ทำไม..ทำไมต้องร้องนะ แค่มาเพื่อช่วยเพื่อนที่ชั้นรักนี่ ทำไม

“มะ...ไม่มีไร เห็นมั๊ยยิ้มแล้ว” แล้วชั้นก็ฝืนยิ้มทั้งน้ำตาให้เขา

“มานี่ม่ะ” แล้วไฟล์ก็ดึงตัวชั้นไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องซ้อม แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้ชั้น แต่ทำไมชั้นต้องหันหน้าหนีนะ

“ฮือ.....”

“เฮ้!! ร้องออกมาใหญ่เลย มานี่สิชั้นเช็ดให้”

“ขะ..ขอบคุณนะแต่อย่าเลย” ชั้นยิ้มให้เค้า

“เป็นไรล่ะ”

“ไม่หรอก ไฟล์....เธอว่าส้มน่ารักมั๊ย” แล้วชั้นก็ถามเค้าเพื่อเข้าเรื่องเลย

“ก็ดีนะ ทำไมอ่ะ”

“ไม่มีไรหรอก คือว่าเค้าชอบเธออ่ะ แล้วชั้นเป็นเพื่อนชั้นก็ต้องช่วยเพื่อนใช่มั๊ยอ่ะ”

“อ๋อ! ชั้นพอจะรู้เรื่องที่เธอร้องละ”

“ไฟล์ ชั้นไม่..ไม่ได้”

“เธอรู้มั๊ย ว่าส้มสวยกว่าเธอมากนะ เมื่อก่อนชั้นก็เคยชอบเค้า”

“งั้นหรอ” เจ็บจัง ฮือ.............

“แต่เค้าก็เปลี่ยนไป  เค้าไม่เหมือนเดิม ชั้นก็เลยไม่ชอบเค้าแล้วล่ะ” ไฟล์พูดแล้วยิ้มอย่างอบอุ่นให้ชั้น ทำไมชั้นต้องดีใจล่ะ เค้าไม่ชอบเพื่อนชั้นนะ

“เธอรู้มั๊ยที่ชั้นไม่ชอบเค้าเพราะอะไร”

“เพราะอะไรหรอ ไฟล์”

“เพราะเธอไง”

“อย่าบอกนะเธอชอบชั้น”

“ไม่นี่ ชั้นก็ไม่เคยชอบเธอด้วย”

“งั้นหรอ” ชั้นพูดแค่นั้นแหละ แล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง

“อย่าร้องสิ”

“พอแล้ว งั้นชั้นขอตัวนะไฟล์”

“เดี๋ยวสิเพียวเธอไม่อยากรู้หรอว่าทำไมชั้นไม่ชอบเธอ แล้วทำไมชั้นต้องคอยทำดีกับเธอล่ะ คอยช่วยเธอด้วย ทั้งๆที่ชั้นก็ไม่ได้ชอบเธอน่ะ”

“ทะ..ทำไมหรอ” ชั้นจ้องหน้าเค้า

“ก็ชั้นรักเธอไงล่ะ” เค้ายิ้มแล้วดึงด้วยชั้นไปกอด

“แล้วก็หลอกให้ชั้นตกใจนะ ไฟล์ ฮือ............”

“ก็เธอฟังไม่จบนี่”

“เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อนนะ แล้วส้มล่ะ ชั้นจะ........”

“ทำตามหัวใจตัวเองสิ”

“จะให้ชั้นต้องเสียเพื่อนอีกครั้งงั้นหรอไฟล์ ชั้นทำไม่ได้”

“แล้วชั้นล่ะ”

“ฮือ....ไม่รู้ ไฟล์ชั้นไม่รู้” แล้วชั้นก็วิ่งหนีไฟล์มา แล้วชั้นจะทำไงดีล่ะ ระหว่างเพื่อนที่รักมากกับคนที่ชั้นรักมากเช่นกันชั้นควรทำไงดีล่ะ ฮือ....................สับสนจัง ชั้นไม่รู้ต้องทำไงแล้วนะ ฮือ......................................................

“เอ่อ....ส้ม คือว่า”

“ว่าอะไร เค้าชวนชั้นไปเดทใช่มั๊ย งั้นหลังเลิกเรียนไปดูเสื้อผ้ากันนะ”

“ดะ..เดี๋ยวก่อน คือว่าเค้า...”

“เค้าอะไรล่ะ รีบๆพูดสิ ชั้นตื่นเต้นนะ”

“เอ่อ...ชั้นช่วยเธอเต็มที่แล้วนะ แต่เค้า  เค้าปฏิเสธน่ะ”

“ไม่จิง แต่เพื่อความแน่ใจ ชั้นให้ลูกน้องไปอัดเปทระหว่างการคุยกับเธอและเค้าแล้ว ถ้าเค้าพูดจิงชั้นก้จะได้ไม่ติดใจมาก”

“ฮะ! อะไรนะ”

“อะไรงั้นหรอ”

“เอ่อ...ไม่มีอะไร”

“เธอแปลกนะ” ชั้นก้มหน้าหลบส้ม

“นี่ส้ม ชั้นไปอัดมาหมดแล้ว”

“ขอบใจนะ”  แล้วส้มก็หยิบกระเป๋าเงินแบนด์ดังขึ้นมา พร้อมหยิบแบงค์ห้าร้องแล้วหยื่นให้กับ เพื่อนเค้านั้น

“มาฟังกันนะ เพียว ถ้ามันไม่เป็นอย่างที่เธอบอก ชั้นเอาเธอตายแน่ๆ” ส้มหันมายิ้มให้ชั้นแล้วกดเครื่องอัดเสียงเพื่อฟัง

“ไฟล์...”

“เอ๋..ร้องไห้ทำไม”

“มะ...ไม่มีไร เห็นมั๊ยยิ้มแล้ว”

“มานี่ม่ะ”

“ฮือ.....”

“เฮ้!! ร้องออกมาใหญ่เลย มานี่สิชั้นเช็ดให้”

“ขะ..ขอบคุณนะแต่อย่าเลย”

“เป็นไรไปอีกล่ะ”

“ไม่หรอก ไฟล์....เธอว่าส้มน่ารักมั๊ย”

“ก็ดีนะ ทำไมอ่ะ”

“ไม่มีไรหรอก คือว่าเค้าชอบเธออ่ะ แล้วชั้นเป็นเพื่อนชั้นก็ต้องช่วยเพื่อนใช่มั๊ยอ่ะ”

“อ๋อ! ชั้นพอจะรู้เรื่องที่เธอร้องละ”

“ไฟล์ ชั้นไม่..ไม่ได้”

“เธอรู้มั๊ย ว่าส้มสวยกว่าเธอมากนะ เมื่อก่อนชั้นก็เคยชอบเค้า”

“งั้นหรอ”

“แต่เค้าก็เปลี่ยนไป  เค้าไม่เหมือนเดิม ชั้นก็เลยไม่ชอบเค้าแล้วล่ะ”

“เธอรู้มั๊ยที่ชั้นไม่ชอบเค้าเพราะอะไร”

“เพราะอะไรหรอ ไฟล์”

“เพราะเธอไง”

“อย่าบอกนะเธอชอบชั้น”

“ไม่นี่ ชั้นก็ไม่เคยชอบเธอด้วย”

“งั้นหรอ”

“อย่าร้องสิ”

“พอแล้ว งั้นชั้นขอตัวนะไฟล์”

“เดี๋ยวสิเพียวเธอไม่อยากรู้หรอว่าทำไมชั้นไม่ชอบเธอ แล้วทำไมชั้นต้องคอยทำดีกับเธอล่ะ คอยช่วยเธอด้วย ทั้งๆที่ชั้นก็ไม่ได้ชอบเธอน่ะ”

“ทะ..ทำไมหรอ”

“ก็ชั้นรักเธอไงล่ะ”

“แล้วก็หลอกให้ชั้นตกใจนะ ไฟล์ ฮือ............”

“ก็เธอฟังไม่จบนี่”

“เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อนนะ แล้วส้มล่ะ ชั้นจะ........”

“ทำตามหัวใจตัวเองสิ”

“จะให้ชั้นต้องเสียเพื่อนอีกครั้งงั้นหรอไฟล์ ชั้นทำไม่ได้”

“แล้วชั้นล่ะ”

“ฮือ....ไม่รู้ ไฟล์ชั้นไม่รู้”

พอฟังจบส้มก็หันหน้ามาหาชั้นอย่างเอาเรื่องมากเลยล่ะ

“เพียว แกมันเลวจิงๆ เธอใช้มารยาไหนกับเค้าล่ะ เค้าถึงตกหลุมรักแกน่ะ แก แก เพลียะ!!”

“.......................” ส้มตบหน้าชั้นแต่เค้าตบชั้นแค่ไหน ชั้นก็ไม่โกรธเค้าหรอก ก็มันเป็นความผิดของชั้นี่นา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ส้ม เธอไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรเพียว แล้วมาคืนดีกับเค้าแค่เรื่องชั้นใช่มั๊ย เธอมันใจแคบ เธอไม่คิดจะดีกับเค้าก็อย่าทำร้ายเค้าไปมากกว่านี้ได้มั๊ย”

“ไฟล์ แต่ชั้นรักเธอนี่ ยัยนี่มันดีตรงไหนฮะ”

“เค้าดีกว่าเธอก็แล้วกัน ถอยไปชั้นจะพาเพียวออกไปจากที่นี่ ที่นี่มันไม่เหมาะกับเพียวเลย ชั้นก็คิดว่าเอจะรับเพียวได้ แต่ไม่เลยชั้นคิดผิดมากเลยล่ะ”

“ไฟล์!!!! กรี๊ด!!!!!!!!!”

ไฟล์พาชั้นไปดาดฟ้าที่เก่าของชั้นที่ๆชั้นสามารถปลดปล่อยความเศร้าเต็มที่

“ไฟล์...ฮือ...แล้วชั้นก็ไม่มีเพื่อนอีกแล้ว ชั้นไม่เหมาะสมกับคำว่าเพื่อนเลย ใช่มั๊ย”

“ไม่หรอกน่าคิดมาก” แล้วไฟล์ก็ดึงตัวชั้นไปกอด

“ฮือ..........................”

“เงียบซะนะ...เพียว ชั้นอยู่ข้างๆเธอนี่ไง เธอไม่มีเพื่อนแต่เธอมีชั้นนะ”

“ฮือ............”

“เช็ดน้ำตาแล้วไปล้าง แล้วกลับห้องเรียนกันเถอะจะถึงคาบเรียนแล้วนะ”

“อือ..........” ชั้นพยักหน้าให้เค้าแล้วไปห้องน้ำหญิงเพื่อไปล้างหน้า

“มาแล้วหรอ ยัยตัวดี” ส้ม.....เค้าอยู่ในห้องน้ำหญิงพร้องเพื่อนอีกสิบกว่าคนได้ แล้วก็มาคนนึงในกลุ่มอ้อมไปข้างหลังชั้นแล้วก็ล็อกประตูห้องน้ำ

“อะไรกันน่ะ ส้ม”

“แกมันตอแหลสิ้นดี เฮอะ! ชั้นช่วยเต็มที่แล้วนะ ช่วยไปยั่วเค้าน่ะสิ”

“มะ...ไม่ใช่นะ”

“งั้นหรอ แต่ไม่สำคัญหรอกน่า เราเป็นเพื่อนกันนิ” ส้มยิ้มแปลกๆมาที่ชั้นแล้วเดินมาจับมือชั้น

“แต่ตอนนี้ชั้นขอพิสูจน์คำพูดของเธอหน่อยนะ เธอบอกเองนะว่าเธอไม่เคยคิดโกรธชั้นน่ะ ฮิฮิ” แล้วคนในกลุ่มนั้นสองคนก็เดินมาล็อกแขนชั้น

“อะไรกันน่ะ”

“ไม่มีไรหรอกเพื่อนจ๋า แค่หนุกๆน่ะ เพลียะ!! เห็นมั๊ยหนุกจะตาย หึหึ”

แล้วส้มกับพวกก็รุมตบตีชั้นในห้องน้ำ ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมชั้นไม่ร้องเลย ก็พวกของส้มเอาสก๊อตเทปปิดปากชั้นนี่ หลังจากนั้นชั้นไม่รู้อะไรมากมาย รู้แค่ว่าชั้นมาอยู่โรงพยาบาลอีกแล้ว แต่คราวนี้ต้องเข้าเฝือกที่แขนด้วย ไฟล์เล่าให้ฟังว่า เค้าเห็นชั้นเข้าไปในห้องน้ำนานเกินไปแล้วส้มก็ยังหายไปอย่างนี้ เค้าเลยบุกห้องน้ำหญิงเลย แต่ห้องน้ำมันล็อกเค้าก็เลยพังประตูเข้าไป เค้าเลยเห็น ส้มเอาไม้เบสบอลตีที่แขนชั้นจนหัก  แต่ที่ชั้นดีใจมากๆก็คือ ครั้งนี้เพื่อนๆในห้องมาเยี่ยมชั้นที่โรงพยายบาลทุกคนเลย เว้นก็แต่.........

“ส้ม.........”

“อะไร ยัยส้มมันมางั้นหรออยู่ไหน ขอแม่ตบมันซักฉากนะ” ตอง เพื่อนในห้องชั้นคนนึงพูดขึ้นเมื่อชั้นพูดชื่อส้ม

“ไม่มีไร ชั้นแค่นึกอะไรเล่นเฉยๆน่า”

“ยัยนี่ก็จิงๆนะ วันนั้นทำเป็นอธิบาย เชอะ!! ใจมันทำด้วยอะไรนะ เพื่อนสนิทของมันแท้ๆมันยังทำได้”

“พอเถอะน่าตอง พูดไปก็เหมือนตอกย้ำเพียวนะ” ไฟล์พูดแล้วเดินมาพร้อมถาดข้าวอีกแล้ว

“มากินข้าวเถอะ คราวนี้ไม่ต้องอ้างว่ากินได้นะเพียว แขนเธอหักอย่างนั้นน่ะ”

“ชั้นก็ยังไม่ว่าไรเลยนี่” ชั้นพูดอย่างงอนๆ

“สวีตกันจังเลยนะ งั้นชั้นก็ต้องขอตัวกับนะ เดี๋ยวต้องตาลุกเป็นไฟแน่ๆ ฮิฮิ”

“เธอก็....ชั้นขอบคุณมากนะตอง ที่อุตส่าห์มาเยี่ยมชั้น”

“จะอุตส่าห์ทำไม ชั้นเต็มใจมาเยี่ยมเธอนี่นา เพียว” ชั้นยิ้มให้ตองก่อนที่ตองจะเปิดประตูออกไป แล้วหันมากินข้าว ที่ไฟล์ตักรอชั้นอยู่ แล้วชั้นก็ได้ออกโรงพยาบาลหลังจากนั้นอีก 3 วัน ก็ชั้นไม่ได้เป้นไรมากนี่อย่างมาก็แขนหักไง แล้วตามตัวก็มีรอยฟกช้ำ รอยแดงของไม้เบสบอล แต่ปวดไปทั้งตัวเลยล่ะ

“นี่ๆ เพียวอาทิตย์นี้ไปดูไฟล์เล่นดนตรีมั๊ย” เฟิร์น เพื่อนในห้องเข้ามาคุยกับชั้น

“หรอ”

“อ้าวเธอยังไม่รู้อีกหรอ นี่ชั้นได้บัตรแล้วนะ”

“หรอจ๊ะ”

“นั่นไง เจ้าตัวมาพอดี ไฟล์นี่แกยังไม่บอกเพียวอีกหรอ ว่าแกจะเปิดคอนเสิร์ตที่หอประชุมใหญ่อ่ะ”

“ก็จะเอาบัตรมาให้นี่ไง อะไรกันเฟิร์น แค่นี้จะเอาเรื่องชั้นเลยหรอ” ไฟล์พูดประชดเฟิร์น

“ก็แกนี่ เพียวเค้าเป็นเพื่อนชั้น แล้วชั้นก็เต็มใจจะเป็นเพื่อนกับเค้าโดยไม่ใช้เค้าเป็นแม่สื่อหรอกน่า พอไม่ได้ก็มาทำร้ายกัน ชั้นไม่ใช่แบบนั้นด้วย เชอะ!!” เฟิร์นพูดแบบประชดส้มที่นั่งอยู่กลางห้อง  ตอนนี้เค้าคงรู้ซึ้งถึงความรู้สึกชั้นแล้วล่ะ ก็เค้าไม่มีใครคบเลย ผิดกับชั้นที่นับวันเพื่อนๆก็เริ่มเข้าหาชั้นมากขึ้น ชั้นก็ได้แต่แอบมองเค้า พอชั้นจะเข้าไปชวนคุย ส้มก็หันมาค้อนใส่ชั้น ชั้นเลยไม่กล้าพูดกับเค้าเลย

“เฟิร์น อย่า......” ชั้นพูดปรามเพื่อน

“โห.....เพียวเธอจะแคร์ความรู้สึกเค้าทำไมนักหนา”

“ก็เค้าก็ยังเป็นเพื่อนชั้นนี่” ชั้นพูดเบาๆพยายามไม่ให้เค้าได้ยิน แต่ส้มก็ได้ยินจนได้  เค้าหันหน้ามาหาชั้นพร้อมกับน้ำตาที่นองหน้า

“เฮ้! ยัยส้มนี่ร้องไห้ว่ะ 555+”

“พอเถอะ” ชั้นพูดปรามเพื่อนๆที่พากันหัวเราะส้มที่กำลังร้องไห้

“ส้ม.....” ชั้นเดินไปจับมือเค้า

“ฮือ.......อย่ามายุ่งกะชั้น ชั้นมันน่ารังเกียจนี่ มายุ่งกับชั้นทำไมล่ะ”

“ชั้นรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง ชั้นเคยเป็นนี่”

“เพียวอย่าเข้าไปยุ่งกับยัยนี่เลยนะ เดี๋ยวก็โดนดีอีกหรอก ยัยนี่ไม่จิงใจกับใครหรอกนะ”

“พอเถอะ....ส้ม...ที่ชั้นบอกว่าชั้นไม่เคยโกรธเธอน่ะ ชั้นพูดจิงนะ เธอจะไม่เชื่อก้ได้ ชั้นไปล่ะ” แล้วส้มก็จับแขนชั้นไว้

“ชั้นขอโทษนะเพียว ฮือ............” แล้วส้มก็เข้ามากอดชั้น

“อืม...คราวนี้เธอมาขอโทษชั้น ชั้นให้อภัย แต่ขอร้องอย่าตีแขนชั้นซะหักอย่างนี้อีกนะ” ชั้นชูแขนที่เข้าเฝือกให้ส้มดู แล้วยิ้มให้เค้าเหมือนเคย แล้วเพื่อนๆก็เข้ามารุมล้อมเราแล้วพูดกับส้มว่าพวกเค้าก็ไม่โกรธส้มเช่นกัน แล้วหลังจากวันนั้นชั้นก็ไม่เห็นส้มอีกเลย จนกระทั่งคนที่บ้านส้มมาบอกพวกเราว่าส้มย้ายไปเรียนที่ฮ่องกงตามป๊ะป๋าของเค้าที่ไปเปิดร้านขายจิวเวอร์ลี่ที่โน้นแล้ว

“กรี๊ด!!!” เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มไปทั่วฮอลล์เลย

“โห....ดูสิ คลับเธอมาเชียร์กันใหญ่เลยนะไฟล์” ชั้นชะโงกหน้าออกไปดู แล้วหันมาบอกไฟล์ที่กำลังเช็ดกีต้าร์สุดโปรดของเค้าอยู่

“ตื่นเต้นบ้างมั๊ยไฟล์”

“ก็นิดหน่อยแต่มีกำลังใจดีไง” แล้วไฟล์ก็เงยหน้ามายิ้มให้ชั้น

“เดี๋ยวเถอะ ชั้นตื่นเต้นจัง”

“เอ๋! ตื่นเต้นงั้นหรอ ตื่นเต้นทำไม”

“ก็ตื่นเต้นแทนเธอไงไฟล์ ดูสิ มืดชุ่มเหงื่อเลยอ่ะ” ชั้นแบมือให้ไฟล์ดู

“555+ เธอนี่น่าตลกจัง ขนาดชั้นเป็นคนเล่นชั้นยังไม่ถึงขนาดเธอล่ะนะ”

“ทำไมล่ะ” ชั้นพูดอย่างงอนๆ ก็มันน่างอนนี่คนมันตื่นเต้นอ่ะ

“โอ๋ๆอย่างอนดิ ไฟล์ผิดไปแล้ว อย่างอนนะเพียว”

“เชอะ!!”

“อย่าเชิดนักดิ ไฟล์ไม่อยากมีแฟนคอเคล็ดนะ 555+”

“ไฟล์!!! เดี๋ยวเถอะ”

“ก็พูดความจิงนี่”

“ไม่เอาแล้ว ไม่พูดด้วยแล้ว งั้นเพียวไปนั่งที่นะ”

“อืม...เดี๋ยว”แล้วไฟล์ก็มาจับมือชั้นไว้

“ทำไมอ่ะ”

“จุ๊บ!!!” หา!!!ไฟล์หอมแก้มช้านอ่ะ

“เพิ่มพลังน่ะ ไปนั่งที่ได้แล้ว ชั้นจะเตรียมตัวแล้ว” แล้วไฟล์ก็ดันชั้นออกไปนอกห้อง ออกมาแล้วชั้นก็ยังตัวแข็งอยู่เลย แล้วชั้นก็เกิดอาการหน้าร้อนขึ้นมาเลยอ่ะ อ๋าย!!!!~

“สวัสดีคร้าบบบบ” ไฟล์เดินออกมาทักทายคนให้ฮอลล์ พร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆของเค้า แล้วเค้าก็เริ่มร้องเพลงกัน ส่วนมากเพลงที่วงของไฟล์ร้องนั้นจะเป็นเพลงแนวหนักๆร็อคๆประมาณนั้น ทำให้คนในฮอลล์เต้นอย่างสุดเหวี่ยงเว้นแต่ชั้นที่นั่งหน้าเวทีแท้ๆ แต่แค่นั่งตบมือแค่นั้น เพื่อนๆก็ดึงชั้นให้ลุกยืนต้นกับเค้า แต่ไม่อ่ะ ก็คนมันเต้นไม่เป็นนี่นา

“เอาล่ะครับทุกคน” เบียร์คนในวงของไฟล์พูดขึ้น

“มันกันพอยังคร้าบบบบบบบบ” แล้วเบียร์ก็ตะโกนถามคนในฮอลล์

“ยัง!!!ฮิ้ว!!!กรี๊ด!!!” คนในฮอลล์ตะโกนตอบกับเบียร์

“แต่เราเหนื่อยอ่ะ” ไฟล์พูดขึ้น

“กรี๊ด!!!! พี่ไฟล์เหนื่อยหรอคะ” รุ่นน้องคนนึงตะโกนถามไฟล์

“ครับพี่เหนื่อยอ่ะ”

“งั้นหนูไปซับเหงื่อให้เอามั๊ยคะ” แล้วรุ่นน้องอีกคนก็ตะโกนถาม ทำให้คนในฮอลล์โห่เลยอ่ะ

“ก็ดีนะครับ แต่เกรงใจคนที่นั่งอยู่หน้าเวทีนี่อ่ะดิ จิงปล่าว” แล้วไฟล์ก็มองมาทางชั้นแล้วยักคิ้วให้ชั้น

“เอาเป็นว่าเรามาเล่นเพลงนี้ให้คนๆนี้ที่ผมรักกันดีกว่า ผมขอแค่ 5 นาทีแล้วเราจะมันกันส่งท้ายนะฮะ” ไฟล์พูดจบแล้วดนตรีก็ขึ้น

“กรี๊ด!!!!” เสียงกรี๊ดดังดีกครั้ง

 ‘รู้อยู่แก่ใจว่าเธอไปไหนมา เห็นอยู่ตำตาว่าเธอไปกลับเค้า นับได้เกือบเดือนที่ชั้นไม่เจอะเธอแม้เงา รู้หรือปล่าว ว่าฉันคิดมากเท่าใด...ฮื้อ ฮือ ฮื่อ ฮือ......แค่หลับตาลงก็พอนึกภาพออก ไม่บอกก็รู้ว่าเธอทำอะไร เมื่ออยู่กับเค้า เธอเองคงจะใจถึงใจ คิดเมื่อไหร่มันเหมือนมีดกรีดทุกที

*แต่กลับมาเถิดที่รัก ถ้าวันนี้เค้าไม่แคร์ จะกลับมาอย่างคนแพ้ ก็ไม่ต้องลำบากใจ

**จะไม่เอ่ยถามซักคำ  จะไม่ตรอกย้ำซ้ำเติมหัวใจ จะโอบกอดเธอแม้ว่าเธอเคยกอดใคร ไม่เป็นไรชั้นรับได้ทุกอย่าง

ชั้นจับมือเธอ ด้วยมือที่ชุ่มเหงื่อ ไม่อยากจะคิดว่าเหลือสักเท่าใด ทุกสิ่งที่ชั้นได้เคยเฝ้าถนอมด้วยหัวใจ เธอคงให้ ให้เขาไปหมดแล้ว ฮู้ ฮู ฮู่ ฮู้ ฮู โว้โฮ.........ไม่เป็นไรฉันรับได้ทุกอย่าง..............’

“กรี๊ด!!!” คนดูในฮอลล์กรี๊ดขึ้นเมื่อเพลงจบลง และ...และ...และ..แล้วสปอตไลค์ก็ส่องมาที่ชั้นนั่งอยุ่คนก้ยิ่งกรี๊ดดังขึ้นอีก แล้วไฟล์ก็เดินลงมาจูงมือชั้นขึ้นไปบนเวที คนก็ยิ่งกรี๊ดดังขึ้นอีก

“ไฟล์......”

“มาเถอะน่า ไม่เป็นไรหรอก” ไฟล์กระซิบข้างหูชั้น พอชั้นขึ้นไปบนเวที ไปก็จ้องตาชั้น ทำชั้นเขินเลย

‘ชั้นรับได้ทุกอย่าง.......ผมรักคุณนะ’ แล้วไฟล์ก็ก้มตัวลงมาหอมแก้มชั้น

“อุ๋ย!!! ตาบ้า” ชั้นทุบอกเค้า แล้วเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นอีกแล้ว

“นี่เพียวครับทุกคน และทุกคนครับเป็นพยานด้วยนะว่าผมบอกรักเค้าแล้วอ่ะ”

“กรี๊ด!!!”

“แต่....แต่ผมยังไม่ได้ยินคำว่ารักจากปากเค้าเลยอ่ะ”

“กรี๊ด!!!”

“ผมอยากฟังครับ ช่วยผมหน่อยนะครับทุกคน” แล้วไฟลืก็คลุกเข่าส่งสายตาอ้อนวอนมาที่ชั้น

“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะไฟล์”

“ไม่ลุกจนกว่าเพียวจะบอกว่ารักซักคำ”

“ไฟล์ เพียวบอกให้ลุกไงล่ะ”

“บอกว่าไม่ลุกไม่ลุกไงล่ะ ถ้าไม่ได้ยินคำว่ารักจากปากเพียว”

“ทุกคนครับเค้าไม่บอกผมเลย ช่วยผมด้วยครับ”

“กรี๊ด!!! เอาเลย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”

“อ่ะ ก็ได้ๆ”

“เอาสิเร็วๆอยากฟังจะแย่แล้วนะ เพียว ได้โปรดเถอะ ใจจะขาดแล้ว”

“พะ...เพียว..กะ...ก็..ระ..รักไฟล์นะ”

“ไม่เอาแบบนี้นะ”

“แล้วไฟล์จะเอาแบบไหนล่ะ เพียวไม่เคยพูดนี่”

“ก็แบบชัดๆไม่ตะกุกตะกัก”

“เพียวพูดไม่ได้”

“ทำไมเพียว”

“ก็ๆคนมันเยอะอ่ะ”

“กระซิบก็ได้”

“ก็ได้เอาหูมาสิ” แล้วไฟล์ก็ยื่นหน้ามาข้างๆชั้น”

“ชั้นก็รักเธอนะไฟล์!!!! …..หา! นายแอบติดไมค์เล็กไว้หรอนี่” เสียงของชั้นดังไปทั่วฮอลล์เลยล่ะ ก็ไฟล์เอาไมค์เล็กติดไว้ข้างหลังหูเค้าอ่ะ

“เย้!!!~” แล้วไฟล์ก็อุ้มชั้นขึ้นมาแล้วอุ้มมาส่งที่นั่งพร้อมจะหอมแก้มชั้นอีกที

“กรี๊ด!!!!” แล้วไฟล์ก็ขึ้นไปบนเวที แล้วก็ร้องเพลงอีก จนจบคอนเสิร์ต ส่วนชั้นหรอ นั่งอึ้งน่ะสิ ก็ไฟล์หอมแก้มชั้นสองครั้งในวันเดียวกันเลยอ่ะ

“เฮ้อ...เรื่องร้ายๆก็จบไปแล้วเนอะไฟล์” ชั้นพูดกับไฟล์หลังจากจบคอนเสิร์ตไป1วัน ที่ริมสระน้ำข้างโรงเรียน

“และหลังจากนี้ก็จะมีแต่เรื่องดีๆเข้านะ” ไฟล์พูดแล้วหันมาสบตาชั้น

“ใช่ดีต้องดีสิ เพียวเจอเรื่องร้ายๆมามากแล้ว เพียวอยากเจอเรื่องดีๆบ้าง”

“แล้วเราจะเจอเรื่องดีๆนะ ถึงเราจะเจอเรื่องร้ายๆแต่เราก็จะผ่านไปด้วยกันนะ”

“อืม....”

“ชั้นรักเธอนะเพียว รักมากด้วย”

“อืม”

“ไม่เอานะ เพียว ชั้นไม่อยากได้อืม”

“เธอก็ได้ไปแล้วตอนคอนเสิร์ตไงล่ะ”

“งั้นชั้นก็บอกตอนนี้ไปก็เสียปล่าวสิ”

“ไม่เอาน่า อย่าคิดมากสิ”

“ไม่รู้ไม่ชี้” แล้วไฟล์ก็หันหน้าไปทางอื่น

“อ่ะก็ได้ เพียวรักไฟล์มากที่สุดเลย โอเคมั๊ย”

“โอเคสิ จุ๊บ!”

“เอาอีกแล้วนะไฟล์หอมอีกแล้วนะ”

“ก็คนมันรักนี่นา”

แล้วหลังจากนั้นชั้นก็เจอแต่ความสุขทุกๆวันเลยล่ะ ก็ชั้นมีไฟล์อยู่ข้างๆชั้นเสมอนี่นา  ฮิอิ

‘ชั้นรับได้ทุกอย่าง’

PINK DEVIL & monkiez_jan

                                                                                                                           บะบายจุ๊บๆ