เกินเลย

เนื้อเรื่อง

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่บอกเธอเลย ผมขอแอบมองเธออยู่ไกลๆตรงนี้ดีกว่า.......................................
ทุกเช้าของวันที่ไปโรงเรียนทำไมผมต้องมายืนอยู่หน้าโรงเรียน นี่คือคำถามที่ผมเคยถามตัวเอง ผมอยากเข้าไปเล่นบอลกับเพื่อนใจจะขาด แต่เธอยังไม่มาโรงเรียนนี่คับ แต่เวลาที่เธอลงมาจากรถพ่อเธอ ผมก็ไม่กล้าเข้าไปรับหรอกคับ เพราะว่าผมก้อแค่คนที่แอบชอบเธอ อ้าวแล้วผมจามาเสียเวลารอเธอทำไมก็เพราะว่าผมชอบเธอไงคับ จาทำไงได้อะ แต่มันก็ดีนะคับวันนั้นผมก้อจะได้รู้ว่าเธอมาโรงเรียนหรือป่าว อย่างน้อยผมก้อรู้ก่อนหัวหน้าห้องอะนะ เธอสวยนะคับ เวลาเธอเล่นกับเพื่อน พูดกับครู หรือว่าตอนกินข้าว จะเว่อไปป่าวถ้าผมจะบอกว่าเธอสวยทุกท่วงท่า ผมว่านะถ้ามีการประกวดนางสาวระเบียบจัดของเจ๊ระเบียบรัตน์ เธอต้องได้ใจเจ๊ไปแน่ๆเลยคับ(แล้วก็ได้ใจผมด้วย)เธอเรียบร้อยมากเลยนะคับ เธอไม่เคยโดนครูลงโทษเรื่องระเบียบการแต่งตัวเลยสักครั้ง ผิดกับเพื่อนๆเธออะคับ โดนอาจารย์แบนแล้วแบนอีก แต่งตัวกันนี่สุดๆเลยคับ พอถึงตอนกลางวันก็แก้มแดงน่ารักกันเชียวคับ เพื่อนเธอทำให้เพื่อนผมชอบไปหลายคนเลยนะคับ แต่ผมว่าผมชอบเธอของผมแบบนี้อะคับ ไม่ใช่ผมไม่ชอบผู้หญิงแต่งตัวนะคับผมก็ชอบ เพียงแต่ว่าเธอคนนี้อะ ผมชอบของผมอะคับ การที่เรารักใครสักคนนี่มันอธิบายยากอะคับ ไม่ว่าวันหนึ่งเธอจะเปลี่ยนไปยังไง  เธอจะแก่ลงเธออาจจะไม่น่ารักเหมือนตอนนี้ผมก้ยังอยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอจนถึงวันตายจากกันคับ(เน่าแล้ว)ผมชอบแอบมองเธอตลอดเลยคับ เชื่อไหมว่าผมกับเธอไม่เคยคุยกันสักครั้งเลยคับ แค่ทักทายกันยังไม่เคยเลยคับ แต่ผมก็คิดดูเล่นๆนะคับถ้าผมจะทักเธอจริงๆผมจะทักเธอว่ไง แล้วเธอจะทักตอบป่าว คิดแล้วฟุ้งซ่านอะคับ เธอเป็นคนที่ชอบผูกโบว์สีน้ำตาลมากเลยนะคับ หรือว่าเธอผูกตามกฎโรงรียนก็ไม่รู้อะ แต่ผมก้อลงทุนซื้อโบว์ให้เธอแล้วคับโบว์สีน้ำตาลมีลูกไม้ด้วยเธอต้องชอบแน่เลย ยัยโบว์น้ำตาลของผม(อิอิ)แล้วผมจาเอาไปให้เธอได้ไงคงสงสัยใช่ปะคับ ง่ายมากคับผมกับเธออยู่ห้องเดียวกันนะแหละ เธอมีโต๊ะประจำของเธอคับผมก้อเอาไปวางบนโต๊ะเลยอะดิ อุตส่าโดดคาบก่อนหน้าเลยนะเนี๊ยะ เธอเห็นโบว์แล้วก็ทำหน้าตกใจนิดๆ เพื่อนเธอล้อกันใหญ่เลยคับ เธอแก้มแดงเชียว น่ารักจังเยยคับแต่ผมก้อตกใจเลย เพราะเธอเอาโบว์ผมสอดไว้ใต้โต๊ะแล้วก้อไม่สนใจมันเลยอะคับ น้อยใจเหมือนกันนะคับวันนี้ผมก้อไปยืนดูเธอกลับบ้านเหมือนเคยแหละคับเธอปลอดภัยดีแล้วผมก้อเดินกลับบ้าน ระหว่างทางผมก้อคิดว่าผมควรจะตัดใจได้แล้วผมจะแอบชอบเธอไปเรื่อยๆอย่างนี้ก้อไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด มีแต่จะทำร้ายหัวใจตัวเองไปป่าวๆ ตอนเช้าวันนี้ผมไม่ไปยืนรอเธอหรอกคับ..งอน แต่รู้ไหมคับว่าวันนี้เธอผูกโบว์สีน้ำตาลลายลูกไม้ที่ผมซื้อให้อะ เธอต้องแอบไปเอาตอนไม่มีคนแน่ๆเลย(เค็มเหมือนกันนะเนี๊ยะ ยัยโบว์น้ำตาล)ผมรู้สึกดีจังเลย มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกอะ จนลืมเรื่องตัดใจไปซะสนิทผมทำอย่างนี้มาเรื่อยๆแหละคับ จนขึ้น ม.6........ผมคิดว่าถ้าวันหนึ่งผมไม่บอกความรู้สึกของผมให้เธอรู้สักที แล้วเธอจะรู้ไหมว่ามีคนที่รักเธออยู่ข้างๆเธอมาตลอด เวลาของเรา ไม่ใช่สิคับ เวลาของผมที่จะได้เจอหน้าเธอมันน้อยลงเต็มที ผมเกลียดปฏิทินที่มันคอยนับเวลาถอยหลังให้ผมกับเธอ เกลียดนาฬิกาที่หมุนเวลาไปอย่างรวดเร็ว แต่มันจะรู้อะไรคับมันก็มีหน้าที่ในการบอกเวลาของมัน ตัวผมต่างหากที่จะต้องใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้มีประโยชน์ที่สุด ผมนอนคิดอยู่หลายคืนว่าผมจะบอกเธอดีไม๊ ว่าผมชอบเธอ จนสุดท้ายผมตัดสินใจได้แล้ว ผมสอดจดหมายใส่มือของเธอผมไปรอเธอตรงที่นัดพบ เธอดูประหม่านะคับ แต่ผมซิคับหน้าซีดจะเป็นลมอยู่แล้ว "ว่าไง นายนัดเรามาทำไรอะ"   "เออ..คือ...ผม..."โอ๊ยผมจาทำไงดีคับ ที่จะบอกความรู้สึกที่มันจะล้นออกมาแล้วผมทนไม่ไหวแล้วนะคับ ผมจับบ่าเธอแล้วก้พูดคำพูดที่ไม่ไพเราะเลยอะคับ"รักนะเว้ย ได้ยินไม๊" แล้วความเงียบก็คืบคลานเข้ามาหาเราสองคน มันเป็นบรรยากาสน่ากลัวกว่ารายการมิติพิสวง น่ากลัวกว่าหน้าพี่ป๋องอีกนะคับเธอไม่พูดอะไรเลยคับแล้วตั้งแต่นั้นมาเธอก้อไม่เคยผูกโบว์นั้นอีกเลย ผมกับเธอในตอนนี้แค่เพียงมองหน้ากันก็ยังไม่ติดเลยคับ

ผมพลาดไปเองแหละคับ ที่แอบชอบเธอมานาน และเก็บคำว่ารักไว้จนถึงขีดสุด จนวันหนึ่งผมก้อพูดคำว่ารักออกไปให้เธอได้รับรู้ แต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับมา กลับไม่ใช่ความรักดั่งที่หวังไว้ แต่มันคือ ความเหินห่าง กลับกลายเป็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนกลับห่างไกลกันยิ่งขึ้น จากเพื่อนอาจกลายเป็นเพียงคนรู้จัก ซึ่งทั้งหมดเกิดจากการ พลาด      ที่พูดคำว่ารักออกไป

        ถ้าย้อนเวลากลับไปได้คงไม่บอกรักคนๆนั้นแน่นอน ถ้ารู้ว่ามันจะทำให้ต้องห่างกันไป จะขอเก็บคำว่ารักไว้ในใจ และขออยู่ใกล้ๆเขาตลอดไปเสียยังดีกว่า