คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หลอกเด็ก
ตอนที่ 3 หลอกเด็ก
แบมแบมเงยหน้ามองเรือเหาะไวกิ้งที่มีกลุ่มคนอัดแน่นอย่างสนใจสุดๆ แต่ดูเหมือนฮยองที่อยู่ข้างๆจะมินำพาเลยแม้แต่น้อย
ฮยองอ่า ไม่สนใจแบมแบมมั่งเลย -3-
“ฮยอง แบมอยากเล่นไอ้นั่นอ้ะ”
“มันอันตรายเล่นไม่ได้”
“งั้นรถไฟเหาะตรงนู้นก็ได้”
“นั่นก็ยิ่งอันตราย ไหนว่าจะมาเล่นม้าหมุนไง ปะ เดี๋ยวฮยองพาไปเล่นม้าหมุนเอง”
“งื้อออออออ ฮยองนิสัยไม่ดี ฮยองใจร้าย”
แบมแบมบ่นงุ้งงิ้งอย่างเซ็งๆก่อนจะมองไปที่เรือเหาะไวกิ้งลำโตข้างหน้าอีกครั้ง
เรือเหาะนั่นแบมแบมชอบเล่นมากเลยเหอะ
แต่เมื่อเช้าที่เขาบอกว่าอยากเล่นม้าหมุนนั่นอ่ะ….
เขาแค่ต้องสร้างอิมเมจเด็กน้อยให้มาร์คฮยองเห็นหรอก…..(แผนสูงนะแบม -0-)
“ป่ะ มัวแต่มองอะไรอยู่ เดี๋ยวคนก็เยอะหรอก”
แบมแบมก้มลงมองสัมผัสอุ่นร้อนที่มือของตนเองอย่างตกใจ ก่อนจะอมยิ้มออกมาซะแก้มแทบปริ ความหงุดหงิดที่ไม่ได้ดั่งใจเรื่องเครื่องเล่นหายวับไปกับตา
มาร์คฮยองจับมือแบมด้วย การี๊ดส์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (แบมอย่างแฮ่ดอ่ะ)
“รีบๆเดินสิแบม แดดมันร้อนมากแล้วนะ”
“คะ ครับฮยอง” -////-
……………………………………………
“แม่ฮับ พี่สองคนนั้นเค้าเปงแฟนกันหยอ?”
“ไม่ใช่หรอกลูก สงสัยคงเป็นพี่น้องกันน่ะจ๊ะ”
“แม่ฮับ แล้วเมื่อไหร่ป๋มจะได้เล่นม้าหมุนอ่า”
“ใจเย็นสิคะคนเก่ง เดี๋ยวก็ได้เล่นละ”
มาร์คมองเด็กผู้ชายตัวเล็กที่ยืนจูงมือหญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่ เด็กน้อยยืนอมอมยิ้มไปด้วยต่อคิวซื้อบัตรเล่นม้าหมุนไปด้วยอยู่ข้างหลังเขา มาร์คมองด้วยรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะหันกลับมาสังเกตเด็กอีกคนที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่คุย
“แบม เดี๋ยวฮยองรออยู่ข้างล่างละกัน ไปเล่นให้สนุกนะ”
“ฮยองไม่เล่นด้วยกันหรอครับ แบมไม่อยากเล่นคนเดียวอ่ะ”
“ฮยองแก่แล้ว ไม่หมาะกับม้าหมุนหรอก แบมไปเถอะ”
แบมแบมยู่หน้าอย่างขัดใจก่อนจะเดินไปขึ้นเจ้าม้าหมุนตัวขาวที่มีแผงขนสีแดงเพลิงอย่างนึกอาย
เขาอายุจะ 18 แล้วนะ ยังให้เขามาขี่ม้าหมุนอยู่รึไง
แต่ถ้าเพื่ออิมเมจใสแบ๊ว เขาก็ต้องนั่งอับอายอยู่บนม้าหมุนเวรๆนี่จนหมดรอบนั่นแหละ -*-
……………………………………
มาร์คมองเจ้าเด็กหลงที่ขึ้นไปนั่งโยกไปโยกมาบนม้าหมุนก่อนจะเดินมานั่งรอที่เก้าอี้ใกล้ๆลานเครื่องเล่น ตาเรียวมองเด็กหน้าแบ๊วที่แกว่งเท้าไปมาแบบอยู่ไม่สุข ปากอิ่มสีหวานบ่นพึมพำอะไรบางอย่างก่อนที่เจ้าตัวจะหัวเราะจนตาเหลือขีดเดียว มาร์คนั่งมองจนเพลินก่อนที่ไอโฟนเครื่องโปรดในกระเป๋ากางเกงจะสั่นครืดคราด
ใครโทรมาวะ….
“ไอ้ต้วนหัวแดง มึงไปมุดหัวอยู่ไหนวะ แขกประจำเขาเรียกหามึงมาชงเหล้าให้เค้าแดกอยู่เนี่ย”
หืออออ ไอ้หัวหงอกแจบอมนี่เอง -*-
“โทดที พอดีกูมีธุระนิดหน่อย ขอหยุดวันนึงละกันนะ”
“เออๆ ว่าแต่คนอย่างมึงนี่มีธุระด้วยเหรอ”
“ถ้าโทรมากวนตีน งั้นแค่นี้นะ ไอ้สึดด…”
“เดี๋ยวๆ แค่จะโทรมาบอกว่าไอ้จินยองมันกลับมาแล้ว ถ้ามึงว่างๆก็แวะเข้ามาหามันหน่อยละกัน”
“อ้าวเหรอ นึกว่าตายตกทะเลที่ไมอามี่ซะละ เออๆ งั้นพรุ่งนี้กูแวะเข้าไปหาก็แล้วกัน”
“เออๆ งั้นแค่นี้นะ แม่ง ไอ้เชี่ยหวังมันจิ๊กเหล้าแขกอีกละ”
“ฝากตบหัวไอ้หวังให้หน่อยนะมึง”
“เออๆ เด้ะจัดให้ ”
มาร์คก้มลงมองไอโฟนที่ถูกกดตัดสายก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเบอร์โทรไม่คุ้นตาที่โทรต่อเข้ามาแทบจะทันที
“นี่มาร์คใช่มั้ย?”
เสียงผู้หญิงที่ฟังดูคุ้นหูดังขึ้นมาในสายทำให้มาร์คขมวดคิ้วอย่างแปลกใจยิ่งขึ้น
“คุณเป็นใคร”
น้ำเสียงห้วนสั้นส่งกลับไปอย่างรวดเร็วก่อนที่มาร์คจะเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง
“ก็ซอนมี่ไง จำไม่ได้แล้วเหรอ มาร์คนี่ใจร้ายจัง ที่จำว่าที่เจ้าสาวในอนาคตของตัวเองไม่ได้”
“ซอนมี่!”
……………………………………………..
มาร์คฮยองกำลังคุยโทรศัพท์กับใครซักคนอยู่ด้วยท่าทางเคร่งเครียด แม้ใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายตอนเคร่งเครียดจะดูดีแค่ไหนแต่เขาก็อยากเห็นฮยองคนนี้ยิ้มมากกว่า
แล้วฮยองคุยกับใคร?
“แบมแบม”
“ครับฮยอง”
จู่ๆฮยองสุดหล่อก็มายืนไม่ใกล้ไม่ไกลจากลานม้าหมุน ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเคร่งเครียดทำให้แบมแบมรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมาอย่างประหลาด”
“เดี๋ยวกลับไปรอฮยองที่คอนโดนะ ฮยองมีธุระ อ่ะนี่กระเป๋า กุญแจกับรหัสอยู่ในนั้นแหละ”
“ดะ เดี๋ยวฮะฮยอง”
แบมแบมรีบตะครุบกระเป๋าสะพายสีดำใบเขื่องที่ถูกโยนมาที่เขาอย่างแม่นยำ ใบหน้าสุดหล่อที่เคยมีแต่รอยยิ้มให้เขาบัดนี้ดูเคร่งเครียดจนเขานึกกลัว
“กลับเองได้ใช่ไหม ถ้าเสร็จธุระฮยองจะรีบกลับนะ”
ร่างสูงที่เดินเร็วๆหายลับไปกับกลุ่มคนทำให้แบมแบมแทบจะร้องไห้ เด็กหนุ่มเฝ้าภาวนาให้ม้าหมุนที่เขาเล่นนี่หยุดเสียที
มาร์คฮยองไปไหน ทำไมถึงทิ้งแบมไป?
………………………………………….
แบมแบมกลับมารอมาร์คฮยองที่ห้องตามคำสั่งของอีกฝ่าย ตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนติดผนังตลอดเวลา แม้เวลาจะผ่านไปเกือบสี่ชั่วโมง แบมแบมก็อดทนเฝ้ารอคนที่เขารักหมดใจ
ระยะเวลาที่เขาเฝ้าหลงรักมาร์คฮยองมันยาวนานกว่าสี่ชั่วโมงนี้มากนัก
แค่นี้เขารอได้……
ใบหน้าหวานเหลือบมองไปรอบห้องของมาร์คฮยองด้วยแววตาหม่นหมอง ร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาเพียงคนเดียวรู้สึกถึงความอดทนที่ใกล้จะสิ้นสุดของตัวเอง
มาร์คฮยองใจร้าย ไหนบอกว่าจะรีบกลับไง
ทำไมมาร์คฮยองถึงยังไม่กลับมาซักทีนะ ทำไมกัน?
แววตากลมโตที่คอยเหลือบมองนาฬิกาสลับกับมองประตูเริ่มปรือปรอยลงช้าๆ ความอ่อนล้าและง่วงงุนเริ่มเข้ามาครอบงำคนร่างเล็ก ก่อนที่เด็กหนุ่มจะค่อยๆเอนตัวลงนอนกับโซฟาไปในที่สุด
กลับมาไวๆนะฮะ มาร์คฮยอง........
เปิดตัวนางร้ายคนแรกของฟิค(แสดงว่ายังมีอีกสินะ 5555)
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นกำลังใจนะคะ ดีใจมากรักคนเม้นที่สุดค่ะ จุ๊ฟๆๆๆๆๆ
ถ้าว่างมาอัพต่อแน่นอนค่ะ รักรีดทุกคนนะ อิอิ
ป.ล. นางร้ายเรื่องนี้ ร้าย ตามชื่อค่ะ หึหึ
CRY .q
ความคิดเห็น