คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ปี 20XX …
“แฮกๆ ขอโทษนะที่มาช้า พอดีฝนมันตกแล้วไม่ได้พกร่มมาน่ะ”
ฉันพูดเสียงแหบพร่าด้วยความเหนื่อยพร้อมยิ้มแหยๆให้ผู้ชายหน้าตาดีที่อยู่ตรงหน้า พร้อมหย่อนสะโพกสวยของตัวเองลงบนเก้าอี้ตรงกันข้ามกัน
“อืม…”
ผู้ชายหน้าตาดีขานรับออกมาเบาๆด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย พร้อมหันหน้าหนีไปทางอื่นอาจเพราะว่าฉันมาเรทไปเกือบชั่วโมงก็ได้T T’
“นายโกรธฉันหรอเชสส์ ฉันขอโทษนะ ฉันสัญญาฉันจะชำระเรื่องนี้ภายหลังนะ>_O”
ฉันพูดพร้อมเลื่อนเก้าอี้ของฉันที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาเขยิบเข้ามาหาเขาพร้อมกอดแขนเขาพรางเอาแก้มเนียนของฉันนัวเนียแขนเขาเบาๆพอน่าฟัด(?)
“จริงหรอ?”
เขาเริ่มหันมาสนใจคำพูดของฉันอีกครั้งแล้ว แสดงว่าเขาสนใจเรื่องการชำระเรื่องนี้ในภายหลังใช่ม๊าย~TOT’
“อ…อือ จริงสิ ฉันเคยผิดสัญญากับนายหรอ?”
ฉันพูดพร้อมเขยิบตัวออกมาห่างจากเขา เพื่อรักษาระยะห่าง พอฝนตกร้านนี้ก็ไม่ค่อยมีคนเลยสิน่า ให้มันได้อย่างนี้สิ !
“นี่! วันนี้เป็นวันอะไรหรอ?”
เขาก้มลงไปเล่นไอโฟนของตัวเองแล้วเอ่ยถามขึ้น
ตริ๊ง !!!
“วันนี้หรอ…ไม่รู้สิวันอ่ะไรอ่ะ”
ฉันพูดพร้อมล้วงลงไปในกระเป๋ากระโปรงเพื่อหาโทรศัพท์ของฉันที่มีคนส่งข้อความมาหาทาง Line ของฉัน ซึ่งเป็นคนใกล้ๆตัวฉันนั่นเอง…
เชสส์ : Happy anniversary นะเมลล์ ครบรอบหกปีของเราแล้วนะ J
“นี่นาย-///- อีตาพี่เชสส์บ้า”
ฉันพูดพรางก้มหน้างุดหนีเขาที่ยิ้มให้ฉันอยู่ไม่วางตา
ลืมแนะนำตัวไป… ฉันชื่อ เมลล์ เรียนอยู่ปีหนึ่ง เป็นเฟรชชี่ของคณะแพทย์ เห็นฉันแบบนี้ฉันไม่ได้เรียนเก่งอะไรมากหรอกฉันลงคอร์สเอ็นท์เข้มเพื่อเข้าที่นี่โดยเฉพาะน่ะสิ แต่ที่ฉันอยากเรียนแพทย์เพราะว่าแม่ฉันเป็นจิตแพทย์ เลยอยากให้ฉันเป็นแพทย์ด้วย แต่ที่สำคัญคือแฟนของฉันเรียนแพทย์น่ะสิ และแฟนของฉันก็คือ พี่เชสส์ พี่เขาเป็นผู้ชายตัวขาวอมเหลืองแกมน้ำผึ้ง สูง(กว่าฉัน) หล่อ รวย และนิสัยดีที่สุดเลยล่ะนะ แถมยังเป็นเดือนคณะอีกต่างหาก พี่เชสส์เป็นคนโรแมนติก ทุกๆครั้งที่มีวันครบรอบอะไรเขาจะเป็นคนจำแทบจะทุกอย่างและที่เราคบกันได้เพราะว่า เราเคยเรียนที่โรงเรียนตอนมัธยมที่เดียวกันกับฉัน ฉันจึงมีแรงบันดาลใจในการเข้าเรียนคณะแพทย์มากขึ้น 100 เท่า>O<
“แล้วนี่เราตากฝนมาหรอเนี่ย เดี๋ยวก็ป่วยหรอก - -”
เชสส์พูดพรางลูบผมที่เปียกชื้นของฉันเบาๆอย่างถนุถนอม
“ฝนมันไม่ได้ตกหนักอะไรมากมายขนาดนั้นนี่ค่ะ แล้วก็ตอนที่เมลล์เดินมาฝนยังแค่เม็ดเล็กๆอยู่เลยด้วยนะ-3-”
ฉันเถียงพร้อมทำปากเบ้ใส่เชสส์
“ก็บอกแล้วว่าจะไปรับที่ห้องสมุดก็ไม่ยอม เป็นอะไรไปเล่าก็น่าจะรู้นี่นาว่าวันนี้ลมมรสุมจะเข้าที่นี่น่ะ” เขาบ่นเบาๆ
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยเมลล์หาข้อมูลในห้องสมุดตั้งนาน ถ้าเชสส์ไปรับมีหวังคงรอรากแห้งแน่เลย J”
ฉันพูดยิ้มๆ พรางคนคาปูชิโนในแก้วของตัวเองไปมา
“อายหรอ…” อยู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาฉันตกใจเล็กน้อย
“หืม เชสส์ว่าไงนะO_o?” ฉันทำหน้าเหวอใส่เชสส์ทันทีที่เขาพูดมาแบบนั้น ทำไมเขาถึงคิดแบบนั้นล่ะ?
“เธออายมากหรอที่พี่เป็นแฟนเธอน่ะ พี่ไม่ดีตรงไหนเอบอกพี่สิ ทำไมเธอต้องปิดบังพี่แบบนี้ล่ะเมลล์!?”
เชสส์พูดพร้อมยืนขึ้นตบโต๊ะอย่างแรง ทำเอาฉันเหวออย่างหัวเสียเล็กน้อยทำไม ทำไมเขาขึ้นเสียงกับฉันแบบนี้ล่ะ การที่เราคบกันหกปีเท่าที่จำได้เขาไม่เคยขึ้นเสียงกับฉันเลยนะ !!!
“ทำไม… ทำไมเชสส์ต้องขึ้นเสียงใส่เมลล์ด้วยล่ะ”
ฉันพูดเสียงแข็งพร้อมด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นพร้อมจะทะลักออกมาให้คนตรงหน้านี้ดูให้รู้แล้วรู้รอด
“แล้วทำไมเธอต้องทำเหมือนเธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ล่ะว่าเธอคบกับพี่น่ะ…”
เขาลดเสียงให้ออ่นลง พร้อมลดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่เขานั่งอยู่
“เปล่านะ เมลล์แค่ไม่อยากเด่นน่ะ เชสส์นายอ่ะออกจะป๊อป เมลล์ไม่อยากให้เรทติ้งเชสส์ตกนะ=3=”
ฉันกลืนน้ำตาลงไปในดวงตาจนเป็นปกติแล้วจึงค่อยๆอธิบายให้เชสส์ฟัง
“งั้นวันนี้พี่ไปส่งเมลล์ที่บ้านเองโอเคนะ?”
เชสส์พูดแล้วเราก้คุยกันต่อในเรื่องต่างๆมากมาย ทั้งๆที่เจอกันแทบทุกวันแต่ทำไมเรื่องที่จุคุยมันมีมากมายขนาดนี้นะ มันจะใช้เวลาทั้งชีวิตคุยได้หมดไหมนะ แล้วเชสส์จะอยู่ฟังฉันบ่นแบบนี้ไปตลอดหรือเปล่านะ … เฮ้อออ~ =_=
ความคิดเห็น