(TaoKacha)I love you แอบรักอยู่ไม่รู้รึไง????

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้อาจแต่งได้ภาษาไม่สละสลวย
แต่มาจากความอยากแต่งล้วนๆ
เป็นฟิคสนองนี้ดดดดดด.....ตนเอง
ชอบไม่ชอบใช่ไม่ใช่เม้นได้นะคะ
ให้ปรับปรุงตรงไหนก็บอก
ปล.แต่งด้วยใจรักและที่เป็นฟิคสั้นเพราะแต่งเรื่องยาวไม่รอดจริงจัง

เนื้อเรื่อง

                บรรยากาศห้องเรียนขนาดใหญ่หลายร้อยที่นั่ง เต็มไปด้วยความจอแจก่อนเริ่มคลาสเรียนเป็นอันต้องสงบลงเมื่ออาจารย์ผู้สอนได้เข้ามานั่งประจำที่

“เนื้อหาของวันนี้..ต่อเนื่องจากครั้งที่แล้วนะครับว่าด้วยเรื่องทฤษฎีของรีมันต์หรือการอิทิเกรตอย่างมีขอบเขต....”

เฮ้ออออ....อาจราย์ไม่เบื่อหรือไงนะที่ต้องมานั่งพล่ามเรื่องต่างๆให้เด็กฟัง

ฟังอะไรหล่ะเห็นอยู่ชัดๆว่าแต่ละคนที่เงียบหน่ะ

ถ้าไม่เล่นโทรศัพท์

ก็ฟุบกับโต๊ะเลคเชอร์ไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อยแล้ว

และนึกเหรอว่าคนอย่าง เศรษฐพงศ์ เพียงพอ จะเข้ามาเรียนอย่างตั้งใจอยากจะเรียน

ฝันกลางวันเถอะ

แคลคูลัสกับเศรษฐพงศ์....เฮอะ!!!!มันไม่ใช่อ่ะ

ที่เข้าเรียนทุกครั้งไม่หลับไม่วอกแวกมองตรงไปข้างหน้าหน่ะ

ก็เพราะมันมีเหตุต่างหาก

>////<...โอ๊ยยยคนหล่อเขิน

“ไอ้เต๋า...ถึงแกจะเข้าเรียนทุกครั้งไม่หลับเลยสักนิดแต่ถ้าแกไม่ยอมจดตัวอย่างแล้วแกไม่มีอ่านชั้นจะไม่ช่วยแกเลยนะ”

“โฮ่..จอยจ๋าจอยสุดที่รักอย่าขึ้นเสียงใส่เค้าจิตะเอง”

“ไอ้เต๋า..ถ้าแกไม่หยุดกระแดะนะชั้นจะไปบอกไอ้ตัวเล็กข้างหน้าว่าแกหน่ะ.....”

“เฮ้ยๆๆๆไอ้จอย..ชั้นหยุดแล้วๆ..อย่าทำอย่างนั้นนะ”

“เฮอะ...ก็แค่นั้นตั้งใจเรียนไปซะ.ถ้าแกไม่ผ่านแคลนี้แคลครั้งหน้าแกต้องอดเรียนกับเค้าแน่”

โฮ...เพื่อนกันนะใช่สิผมลืมแนะนำตัว

ผม นายเศรษฐพงศ์ เพียงพอ มีดีกรีเป็นนักกีฬาบาสของมหาวิทยาลัย

จริงๆได้ทุนนักกีฬา

การเรียนเกรดอาจจะไม่งามนักแต่ก็ไม่ได้ทุเรศอะไร

เข้าเรียนบ้างโดดเรียนบ้างตามประสา

แต่มีอยู่วิชาเดียวที่ไม่เคยโดดเลยสักครั้ง

แคลคูลัส.........

เพราะมันเป็นวิชาเดียวที่ได้เรียนรวมกับเด็กเอกอื่น

และที่สำคัญคนในฝันของผมก็เรียนด้วย

และที่สำคัญที่สุดเค้าคนนั้นเป็นเด็กทุนเรียนดีตั้งแต่ม.1

แหม...งงกันล่ะสิผมรู้ได้ไง

อยู่โรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่ป.1โน่นนนนน

แต่ก็น่าเศร้านะเรารู้จักกันแค่ในนามเท่านั้นแหละ

คชา นนทนันท์ อัญชุลีประดิษฐ์ นักเรียนทุนเรียนดีอันดับหนึ่งเด็กห้องคิงตลอดกาล

เต๋า เศรษฐพงศ์ เพียงพอ นักเรียนทุนกีฬาอันดับหนึ่งเด็กห้องบ๊วยตลอดกาล

เรามักจะพบกันตอนรับทุนและรับรางวัลหน้าเสาธงกันบ่อยๆ

แตกต่างกันสิ้นดี..........

แม้จะเจอกันบ่อยแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยได้คุยกันสักคำ

แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกหลุมรักเด็กเรียนดีคนนี้นั้น

เป็นรอยยิ้มที่สดใส

คชามักจะตีหน้านิ่งเสมอ

จนได้ฉายาว่าคชาหน้าเดียว

แต่บางทีเค้าก็จะเผยรอยยิ้มออกมาบ้าง

ผมจำได้แม่นเลยวันนั้นตอนม.1ผมกำลังเล่นบาสกับเพื่อนอยู่

คชาชอบนั่งอ่านหนังสือตรงม้าหินใต้ต้นไม้มุมสนามบาส

ตอนนั้นก็แค่มองเฉยไม่ได้อะไร...ก็แค่คิดว่าคชาน่ารักดี..ถึงจะน่านิ่งแต่ก็เฟลนลี่มากแต่ก็ไม่ใช่กับผม

สักพักคชาก็เขียนอะไรก็ไม่รู้ยุกยิกๆแล้วจู่ก็ยิ้มออกมา

ผมถึงกับค้างไปเลยและก็

“เฮ้ยไอ้เต๋ารับลูก”

ปั่ก!!!!

“......”

“ฉิบหายล่ะไอ้เต๋า!!!!”ผมไม่ได้หันไปมองลูกสุดท้ายแทนที่จะเป็นมือจึงเป็นหัวผมแทนที่จะเป็นลูกบาส

เพื่อนทั้งที่อยู่ในสนามตกใจกันใหญ่ไม่รู้จะทำยังไงตอนนั้นที่ผมล้มลงไป.....

จะมีก็แต่คชาเท่านั้นที่รีบวิ่งมาดู

“เฮ้ย...เต๋าๆๆมีสติอยู่รึเปล่า..พาเต๋าไปห้องพยาบาลที”

ผมจำอะไรไม่ได้มากหรอกครับ จุดนั้นมันเบลอไปหมด

จำได้เพียงว่ามีเสียงของคชากับหน้าตาที่ดูตื่นตกใจ

และก็ทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้

หลังจากวันนั้นผมก็อยากจะขอบคุณเค้ามาก

แต่ผมก็เขินเกินกว่าจะไปบอกตรงๆ

จึงฝากจอยเพื่อนสนิทตั้งแต่ประถมที่อยูห้องเดียวกับคชาไปบอก

เรื่องที่ผมชอบคชาก็มีแต่จอยที่รู้

จนบางทีจอยมันก็เอือมระอาที่ผมเพ้อถึงคชาทุกที

“ไอ้เต๋าเมื่อไหร่แกจะหยุดเพ้อแล้วจดเลคเชอร์ห๊ะ!!!”

“เออๆๆจดแล้วจดแล้ว”

คชามักจะนั่งหน้าเสมอ

จอยมันก็แปลกนะ...เป็นเด็กเรียนที่ชอบนั่งหลัง

แต่ก็ดีสำหรับผมมากๆๆๆ

เพราะจะได้มองคชาได้....แต่จากข้างหลังนะ

ก็แหม...ใครจะกล้ามองคนที่เราชอบจากด้านหน้าตรงๆบ้างหล่ะ

“เอาละครับงั้นวันนี้จบแค่นี้ก่อน..ครั้งหน้าเราจะมาต่อกันเรื่อง........”

เมื่ออาจารย์บอกเลิกคลาสความมีชีวิตชีวาก็กลับสู่ห้องเรียนอีกครั้ง

บรรบากาศในห้องเต็มไปด้วยความจอแจ

 “เออ..เต๋าคืนนี้ชั้นมีมีทติ้งอ่ะแกมากับชั้นนะ”

“แหม....จะให้ไปรับไปส่งก็บอกมาเหอะหน่า”

“แหม...รู้ทัน....สามทุ่มครึ่งมารับที่หอด้วยนะจ๊ะ”

แล้วจอยก็เดินออกไปเรียนที่ห้องอื่น....แหมทำไมผมจะไม่รู้ไอมีทต้งมีทติ้งเนี่ย

มันก็คือการนัดกันไปกินเหล้าพบปะสังสรรค์กัน

แต่แค่ให้พูดให้มันดูดีเท่านั้นเอง

ไปมีทติ้งกับจอยทุกครั้งผมหวังเสมอแหละว่าอยากจะเจอคชาด้วย

เพราะจอยอยู่เอกเดียวกับคชาและมักจะชวนเพื่อนในเอกไปด้วยเสมอ

แต่ทุกครั้งที่ผมไปด้วยนั้นคชามักจะไม่มา

ผมก็เคยลองสังเกตนะคชามักจะลี่ยงๆการเจอกับผมโดยตรงบ่อยๆ

หรือเค้าจะไม่ค่อยชอบผม

เฮ้ออออออเห็นทีคงต้องลองทำความรู้จักกันบ้างแล้วหล่ะ

ณ ร้าน...........

“เฮ้ย!!!...พรรคพวกดูจอยดิวะควงหนุ่มหล่อดีกรีนักกีฬามาด้วยหวะ”

ตามที่คาดเลย...ทุกคนคิดว่าผมกับจอยมีซัมติงครับ

แต่ทุกคนอาจจะไม่ได้สังเกตหน้าไอจอยมัน

หน้ามันเอือมอย่างแรง

“ไอ้แพรว..ถ้าชั้นจะควงมันมาเปิดตัวนะชั้นควงแมวมาดีกว่าอีก”

“อ้าวจอยเดี๋ยวก็ปล่อยให้กลับเองซซะหรอก”

“เฮ้ยๆๆๆไม่ได้นะโอ๋ๆๆๆพ่อรูปหล่อของน้องจอยน้องจอยไม่ว่าแล้วนะ”

แล้วเสียงก็ดังลั่นเมื่อแต่ละคนคุยกันอย่างออกรสชาติถึงขนาดลืมหายใจ

“เฮ้ย!!!จอยมีเซอร์ไพรซ์กว่าที่แกควงเต๋ามาแล้วหว่ะที่รักแกมาล่ะ”

“เฮ้ยนั่นไอ้ตัวเล็กนี่หว่า....เฮ้ยไอ้เต๋าเคลียร์ที่ๆตัวเล็กสุดที่รักชั้นมาและนานๆมันจะมาสักที”

ผมไม่กล้าหันไปมองอ่ะหวังว่าจะไม่ใช่ตัวเล็กเดียวกับของผมนะ

“ไม่เป็นไรจอยนั่งข้างๆปู่เต้ก็ได้”...เสียงนี่ใช่เลย

และที่นั่งว่างข้างปู่เต้

มันก็ข้างโพ้มมมมมมมมมมมมมมมมมม

ผมค่อยๆหันไปมองนิดๆก็เจอคชาอยู่ข้างหลังผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมทำหน้ายังไงอยู่แต่คิดว่า

คงจะเอ๋อมากแน่

“สวัสดีเต๋า”

“อ..อะเอ่ออออ..วะ..หวัดดี”

แล้วความเฮฮาก็เกิดขึ้นอีกครั้งทุกคนอพเริ่มคุยกันออกรสก็สั่งเครื่องดื่มมากินกัน

และผมก็เพิ่งรู้ว่าตัวเล็กนั้นดื่มเก่งชะมัดเลย

คนอื่นๆกำลังตึงๆดูตัวเล็กจะชิลมากเลย

“เฮ้ย!!ทุกคน...มาเล่นเกมความจริงความกล้ากันดีกว่า”

“เออๆๆท่าทางจะสนุกอ่ะแพรวื แกจะเล่นมั้ยคชาหรือแกป๊อด”

“โอ้..จอยพูดขนาดนี้ไม่เล่นก็แมวและ”

สงสัยเพราะแอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนในกระแสเลือดทำให้คชาหัวเราะออกมาเบาๆกับบทสนทนาและหน้าแดงๆและพูดมากขึ้น

“อ้าวจอยไม่ชวนเต๋าเล่นหน่อยเหรอ”

“ไม่เอาอะเฟรม...ถึงเต๋ามันจะความลับเยอะแต่มันก็หน้าหนาพอทั้งความจริงความกล้ามันก็ได้หมดอ่ะเล่นกับมันแล้วไม่หนุก”

เออ..ก็จริงแฮะ...เฮ้ยนี่จอยช่วยหรือหลอกด่าผมกันแน่เนี่ย

“ชั้นไม่ได้หลอกด่าแกนะเต๋าชั้นด่าตรงๆเลย”

แล้วเกมก็เริ่ม....

โดยการที่จะมีฉลากให้จับถ้าใครได้ฉลากที่เขียนว่าความจริงความกล้าจะต้องเลือกว่า

จะตอบคำถามซึ่งจะถามอะไรก็ได้แต่ต้องตอบตามความจริง

หรือจะเลือกความกล้าที่จะต้องทำตามที่เพื่อนสั่ง

ซึ่งอาจจะแค่เบาๆหรือทำให้อายไปทั้งชาติ

ซึ่งคนแรกที่โดนประเดิมเกม

“เฮ้ย...จอยแลกใบกันทีดิ”

“เรื่องอะไรอ่ะคชาจอยได้กระดาษเปล่าทุกคนก็ได้กระดาษเปล่า”

“งื้อ...ให้คชาเปลี่ยนเถอะนะ....น้านะๆๆ”

ฮึ่ย...อ้อนได้น่ารักไปนคชา

“เดี๋ยวเต๋าเล่นให้แทนคชาเอง”

ควับเอาแล้วไงคชาทำผมสตั๊นไปกี่ทีแล้วเนี่ย..อย่ามาทำหน้าอ้อนผมนะ

“ไม่ได้กฎก็ต้องเป็นกฎบอกมาว่าจะเอาความจริงความกล้า”

“เลือกความจริงมีอะไรถามมาเลย”

ผมอยากถามเหลือเกินแต่....

“คชามีคนที่คชาชอบหรือรักแล้วรึยัง”

ฮึ่ยเผลอ....ตายแน่ไอ้เต๋าถามออกไปได้ไงเนี่ย

“เอ่อ....คือขอเปลี่ยนเป็นความกล้าแทนนะจอย”

“งั้นเบียร์เหยือกนี้คชาต้องกินให้หมด”

ทำไมคชาต้องเปลี่ยนและเลี่ยงไม่อยากตอบขนาดนั้นเลยเหรอ

หรือผมไม่สำคัญพอ...............

เมื่อเวลาล่วงเลยถึงเวลาร้านปิด

สภาพแต่ละคนดูไม่ได้เลยสักนิด

“เฮ้ย..เต๋าเดี๋ยวแพรวไปส่งจอยเองเดี๋ยวเฟรมอ่ะให้ไอ้ปู่ไปส่งเต่าไปส่งคชานะหออยู่ไกล้กันนี่”

“เอ่อ....”

“แพรวไปส่งจอยแล้วนะ..บายย”

“เฮ้ออออออ.......”

ผมจะมีสมาธิไปส่งคชาถึงหอมั้ยเนี่ยยย

“ไม่อยากไปส่งเราขนาดนั้นเลยเหรอ”

“เฮ้ย!!”..ฟู่ววว...โล่งอกคชาแค่ละเมอตอนนี้ฟุบกับโต๊ะเหมือนเดิมแล้ว

“คชากลับกันนะ”..คชาสลึมสลือแล้วลุกขึ้นเดินเซน้อยๆผมจึงเข้าไปประคองพร้อมโอบเอวบางๆนั้นไว้

เอวคชาบางกว่าที่คิดอีกแฮะผมเปล่าหื่นนะ=.,=

โอ๊ยยยยกว่าจะขับมาถึงหอคชาได้เกือบเอารถเสยฟุตบาทไปหลายรอบ

มือสั่น..ไม่มีสมาธิขับรถมองแต่ที่นั่งข้างไม่มองทางเลยสักนิด

“คชา...ถึงหอแล้วครับ”

โอ๊ยยยยเศรษฐพงศ์ละลายสายตาคชาตอนสะลึมสะลือนี่ช่างงง=.,=

“ขี่หลังเต๋านะคชา”

ตอนนี้คชาเหมือนเด็กน้อยเลยผมยิ้มแก้มจะแตกอยู่แล้วด้วยความฟิน

ก็คนตัวเล็กที่อยู่บนหลังผมตอนนี้เอาหัวมาพิงไว้ที่ไหล่........

“คชา....เราจะได้คุยกันดีดีสักทีมั้ยนะ”

“เต๋าอยากจะคุยกับคชา..มีเรื่องมากมายที่เต๋าอยากจะบอกคชา”

“อยากพูดอะไรก็พูดมาสิ”

“อืม..ก็คือ...เอ้ยย”

ทำไมจู่ๆคชาก็พูดขึ้นมาอย่างนั้นหล่ะ

“คชาไม่ได้เมาสักหน่อยตอนนี้สร่างแล้วอยากพูดอะไร...ก็พูดมา”

“กะกะกะก็...คะคะคือวะวะว่า”

“โอ๊ย...คชาพูดเองก็ได้”

“คชาอ่ะชอบเต๋ามาตั้งแต่ป.6แล้วตั้งแต่ตอนที่เต๋าเล่นบาสงานกีฬาสีอ่ะ”

“ห๊ะ!!!!”

“ไม่ต้องมาหงมาหาอะไรเลยนะ..ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นเด็กทุนทุกปีทั้งที่เบื่อจะตาย”

“แล้วก็พยายามทำให้เห็นหน้าอยู่ทุกวันอะไรกันทักสักคำก็ไม่มี”

“งั้นที่ตอนนั้นคชาชอบนั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้มุมสนามนั้นก็”

“ก็ใช่หน่ะสิ...ใครเค้าจะบ้าไปนั่งอ่านหนังสือตรงนั้นกันเล่าห้องสมุดแอร์ออกจะเย็น”

“งั้นคชาก็รักเต๋าก่อนที่เต๋าจะรักคชาอีกหน่ะสิ”

“ก็ใช่หนะสิ.....”

“กะก็...คงใช่อ่ะ”

“โฮ่ยยย..ว่าจะบอกรักคชาก่อนอะไรกันเนี่ยโดนคชาบอกรักตัดหน้าซะแล้ว”

“ก็บอกตอนนี้เลยสิ”

“ไม่อ่ะ....เต๋าไม่บอกตัวเล็กหรอก”

“อ้าวไอ้เอ๋อนี่”

“เอ๋อแล้วรักป่ะละ”ป้าบๆๆ

“555ล้อเล่นน่าโอ๊ยๆๆอย่าตีหลังเต๋าดิ”

“โอเคๆเต๋าพูดแล้วๆ”

“ก็แค่นั้นแหละ...อ่ะไหนจะพูดอะไรว่ามาสิ”

“เป็นแฟนกันนะคชา”

“ไม่อ่ะ”

“อ้าววววไหนบอกว่าชอบกันมานานแล้วไง”

“ก็ไม่ปฏิเสธไง..จุ๊บ”

“เฮ้ย...คชาขโมยหอมแก้มเต๋าเหรอ”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไมหล่ะ”

“งั้นก็ต้องเจอแบบนี้555”แล้วผมก็แกล้งเหวี่ยงคชาซ้ายทีขวาทีแต่ฝันไปเถอะว่าผมจะปล่อยคชาลงจากหลังง่ายๆ

“เฮ้ย..เต๋าคชาลืมเอากุญแจมาอ่ะ”

“ไม่เป็นไรคืนนี้ไปนอนหอของเต๋าก่อนก็ได้~.<”ราตรีนี้ระหว่างผมกับคชานั้นยังอีกยาวไกลนัก555

**************************END***************************

Before the end

จอย//เฮ้ย....พวกแกว่าแผนที่พวกเราวางไว้จะสำเรจมั้ยอ่ะ

แพรว//น่าจะสำเร็จนะ...ปู่เต้แกว่าไง

โปเต้///สำเร็จหน่ะสำเร็จอยู่แล้วเค้าคงบอกรักกันไปแล้ว

แพรว+จอย///เยสสสสส

โปเต้///แต่ก่อนอื่นมาช่วยแบกไอ้เฟรมก่อนได้มั้ยเนี่ยแมร่งคนอื่นแค่แกล้งเมาไอ้นี่แมร่งเสือกจริงจัง

จอย//แล้วแต่บุญแต่กรรมละกันนะปู่

แพรว//โชคดีนะชั้นกับจอยกลับหล่ะ555บายยยยย

โปเต้////เฮ้ยยยยกลับมาช่วยกันก๊อนนนนนนนนนน